Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 24 września 2020 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: sekr. sąd. Anna Zakrzewska

po rozpoznaniu w dniu 17 września 2020 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K.

przeciwko : J. T.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego J. T. na rzecz powoda (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K. kwotę 1.415,05 zł (jeden tysiąc czterysta piętnaście złotych 05/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 08 lutego 2019r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego J. T. na rzecz powoda (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K. kwotę 317,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 287,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 2218/19

UZASADNIENIE

Dnia 08 lutego 2019 r. (data wpływu) powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą
w K. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wystąpił do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydziału Cywilnego przeciwko J. T. z pozwem o zapłatę w elektronicznym postępowaniu upominawczym kwoty 1.415,05 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o obciążenie pozwanego kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że pozwany był zobowiązany do zapłaty na rzecz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 1.329,15 zł wynikającej z faktury VAT nr (...) z dnia 22 lutego 2018 r., której termin płatności był określony na dzień 08 marca 2018 r. Wskazał, że obok należności głównej dochodzi również skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w wysokości 85,90 zł.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 21 lutego 2019 r. wydanym
w sprawie sygn. akt VI Nc-e 213657/19 Sąd uwzględnił roszczenie powoda.

Z przedmiotowym rozstrzygnięciem nie zgodził się pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i w dniu 15 marca 2019 r. (data wpływu) skutecznie złożył sprzeciw. Wniósł o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powoda kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Podniósł zarzut braku legitymacji czynnej powoda oraz nieistnienia wierzytelności objętej pozwem. Zakwestionował roszczenie co do zasady i co do wysokości. Zaprzeczył, by zawarł z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W. jakąkolwiek umowę. Zakwestionował również fakt przejęcia przez powoda wierzytelności dochodzonej pozwem.

Postanowieniem z dnia 20 marca 2019 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny stwierdził utratę przez nakaz zapłaty mocy w całości i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Ostrzeszowie. Zaś postanowieniem z dnia 03 września 2019 r. Sąd Rejonowy w Ostrzeszowie stwierdził, że sprawa ma charakter gospodarczy i przekazał ją Sądowi Rejonowemu w Kaliszu Wydziałowi Gospodarczemu jako właściwemu do jej rozpoznania.

W toku procesu podtrzymały swoje stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K. jest wpisany do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Natomiast pozwany J. T. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Usług (...) w D. w oparciu o wpis do (...).

(fakty bezsporne).

Na podstawie zlecenia nr 11/02/2018 (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. dokonał przewozu 33 palet z W.
w Austrii do R.. Nadawcą przesyłki był H. Austria. Z tego tytułu w dniu 22 lutego 2018 r. wystawił na rzecz J. T. fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.080,61 zł netto, tj. 1.329,15 zł brutto z terminem płatności oznaczonym na dzień 08 marca 2018 r.

(dowód: faktura VAT k. 41).

Pozwany nie uregulował należności wynikającej z faktury.

(fakt bezsporny).

Na podstawie umowy sprzedaży nr (...) z dnia 27 września 2018 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. przelał na rzecz powoda m.in. wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanego, a wynikającą z faktury VAT nr (...) z dnia 22 lutego 2018 r. na kwotę 1.329,15 zł brutto. Umowę podpisały osoby umocowane do działania w imieniu obu spółek.

(dowód: umowa sprzedaży k. 36, załączniki nr 1 i 2 do umowy k. 37-40, KRS k. 44-49, 50-53).

Pismem z dnia 27 września 2018 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawiadomił pozwanego o sprzedaży wierzytelności objętej pozwem.

(dowód: zawiadomienie o cesji k. 32).

W dniu 30 października 2018 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty sumy 1.410,79 zł, w tym 1.329,15 zł tytułem należności głównej wynikającej z VAT nr (...) z dnia 22 lutego 2018 r. oraz kwoty 81,64 zł tytułem odsetek w terminie do dnia 06 listopada 2018 r. pod rygorem skierowania sprawy na drogę procesu sądowego. Wezwanie doręczono pozwanemu w dniu 05 listopada 2018 r.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 31, wyciąg z pocztowej książki nadawczej k. 33-34, śledzenie przesyłek T. k. 35-36).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów, załączonych do akt przez stronę powodową.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż powołane przez stronę powodową dowody
z niektórych dokumentów załączonych do pozwu w formie niepoświadczonych kserokopii wprawdzie nie stanowią dowodów z dokumentów, o których mowa w art. 244 kpc i art. 245 kpc, nie są jednak pozbawione mocy dowodowej, w rozumieniu art. 232 kpc w zw. z art. 308 kpc. Dopóki Sąd ani strona przeciwna nie zakwestionuje ich i nie zażądają złożenia oryginałów dokumentów, stanowią one jeden ze środków dowodowych, przy pomocy których strona może udowodnić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Dowody te, jak każde inne, podlegają ocenie Sądu na podstawie art. 233 kpc. Dopiero, jeżeli Sąd zażąda przedstawienia oryginału dokumentu, strona jak również każda inna osoba, która go posiada, obowiązana jest, zgodnie z art. 248 kpc, przedstawić oryginał. Obowiązek złożenia oryginału dokumentu powstaje dla strony, która powołuje się na dokument, także w sytuacji wskazanej w art. 129§1 kpc, a więc wtedy, gdy strona przeciwna zażądała złożenia oryginału dokumentu (tak wyrok SN z dnia 12 lutego 2019 r., II PK 12/18). Żadna z powołanych okoliczności nie miała miejsca w przedmiotowej sprawie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał za wiarygodne w całości dokumenty, z których dowód przeprowadzono w toku postępowania. Nie nasuwały one żadnych zastrzeżeń co do swojej prawdziwości i zgodności z prawdą zawartych w nich oświadczeń. Co do swojej treści i prawdziwości nie były również kwestionowane przez strony procesu (art. 210§2 kpc
i art. 230 kpc).

W piśmie procesowym z dnia 12 listopada 2019 r. (data wpływu) pełnomocnik pozwanego wniósł o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka J. D. na okoliczność niewykonania zobowiązania przez pierwotnego wierzyciela oraz bezzasadności roszczenia powoda. Jako adres świadka do doręczeń wskazał adres powoda. Wezwanie dla świadka zostało odesłane przez powoda z informacją, że J. D. nigdy nie był jego pracownikiem. Dlatego też zarządzeniem z dnia 07 maja 2020 r. Przewodnicząca zobowiązała pełnomocnika pozwanego do podania w terminie 14 dni od doręczenia wezwania adresu świadka, pod rygorem oddalenia wniosku o jego przesłuchanie. Zakreślony termin upłynął bezskutecznie. Z uwagi na powyższe na rozprawie w dniu 17 września 2020 r. Sąd oddalił ten wniosek. Pełnomocnik pozwanego nie złożył zastrzeżeń do protokołu w trybie art. 162 kpc w zakresie oddalonego wniosku dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

W przedmiotowej sprawie powód dochodził od pozwanego zapłaty za fakturę wystawioną przez swojego poprzednika prawnego (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. z tytułu zrealizowanej przez niego usługi.

Celem wykazania stosunku prawnego łączącego pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda powód przedłożył fakturę VAT nr (...) z dnia 22 lutego 2018 r. na kwotę 1.329,15 zł brutto, umowę sprzedaży wierzytelności wraz załącznikami, informację o cesji, wezwanie do zapłaty oraz potwierdzenie doręczeniu pozwanemu wezwania do zapłaty.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zakwestionował, by łączyła umowa go
z poprzednikiem prawnym powoda jakakolwiek umowa oraz fakt nabycia przez niego wierzytelności z tego tytułu. W pierwszej kolejności zatem należało rozstrzygnąć kwestię posiadania przez powoda legitymacji procesowej czynnej, albowiem ma to dla sprawy znaczenie istotne, warunkujące jej dalszą analizę.

Legitymacja materialna, a więc posiadanie prawa podmiotowego lub interesu prawnego do wytoczenia powództwa stanowi przesłankę materialną powództwa, a jej brak stoi na przeszkodzie udzieleniu ochrony prawnej. Brak legitymacji materialnej (czynnej lub biernej) skutkuje co do zasady oddaleniem powództwa. Legitymacja procesowa zaś jest właściwością podmiotu, w stosunku do którego Sąd może rozstrzygnąć o istnieniu albo nieistnieniu indywidualnie konkretnej normy prawnej, przytoczonej w powództwie. Legitymacja procesowa jest więc zawsze powiązana z normami prawa materialnego. Sąd dokonuje oceny istnienia legitymacji procesowej strony w chwili orzekania co do istoty sprawy,
a stwierdziwszy brak legitymacji procesowej (zarówno czynnej, jak i biernej), zamyka rozprawę i wydaje wyrok oddalający powództwo.

Wykazanie posiadania legitymacji czynnej przez wskazanie okoliczności ją uzasadniających należało do powoda, zgodnie z ogólnymi zasadami dowodzenia.

Zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Zatem to do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (por. wyrok SN z dnia 19 listopada 1997 r., I PKN 375/97). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. W myśl art. 232 kpc strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (tak uzasadnienie wyroku SN z dnia 17 grudnia 1996 r.,
I CKU 45/96; wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97; wyrok SN z dnia 15 grudnia 1998 r., I CKN 944/97; wyrok SN z dnia 7 lipca 1999 r., II CKN 417/98; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 lipca 1999 r., I CKN 415/99; wyrok SN z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98; postanowienie SN z dnia 28 września 1999 r., II CKN 269/99; uzasadnienie wyroku SN
z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00).

Przepisy art. 6 kc i art. 232 kpc wskazują zatem, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazywania swoich twierdzeń. Rola Sądu w zakresie dowodzenia w postępowaniu cywilnym procesowym, sprowadza się – co do zasady – jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie.

Zaznaczyć należy, iż dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialno-prawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności
w sferze dowodowej – Sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Jedynie od woli strony zależy, jakie dowody zostaną przez sąd przeprowadzone. Przeciwko stronie natomiast – co wynika z art. 6 kc – skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych
z nimi związanych, co ostatecznie może prowadzić do przegrania procesu.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 09 lipca 2009 r. sygn. akt III CSK 341/2008 i co nie budzi wątpliwości w praktyce orzeczniczej, twierdzenie pozwanego, że zaprzecza wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej nie jest skuteczne. Fakty i dowody związane
z konkretnymi okolicznościami, z którymi pozwany się nie zgadza, powinien on wskazać, jeżeli ma to służyć obronie jego racji, powinien się on ustosunkować do twierdzeń strony powodowej, czego w niniejszym postępowaniu bezsprzecznie pozwana nie uczyniła. Zaprzeczenie wszystkiemu nie jest więc skuteczne i nie powoduje, że wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sporu fakty stają się sporne i jako takie wymagają dowodu. Strona pozwana pragnąc zaprzeczyć twierdzeniom pozwu winna więc poza ogólnikowym stwierdzeniem, że powódka nie udowodniła swojego roszczenia, podnieść także kontrargumenty wskazujące, co jest powodem rzeczonego zaprzeczenia, a co nie miało miejsca w niniejszej sprawie. Nadto, jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r. (sygn. akt II CSK 22/07) każda ze stron jest obowiązana do złożenia zgodnych z prawdą wyjaśnień odnośnie okoliczności sprawy i oświadczeń co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących okoliczności faktycznych (art. 3 kpc i art. 210§2 kpc), przy czym ogólnikowe zaprzeczenie wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej w zasadzie nie czyni zadość temu obowiązkowi. Obowiązek ten aktualizuje się zwłaszcza w sytuacji, gdy przedmiotem twierdzeń jednej ze stron są liczne okoliczności. Strona powinna wówczas wypowiedzieć się szczegółowo co do konkretnych twierdzeń strony przeciwnej, zaś często stosowane w praktyce zaprzeczenie ogólne wszystkim twierdzeniom wyraźnie nieprzyznanym jest obejściem powyższego obowiązku, a co za tym idzie jest pozbawione skutków wypowiedzenia się co do twierdzeń drugiej strony i nie pozbawia Sądu możliwości skorzystania z uprawnienia przewidzianego w art. 230 kpc, zgodnie z którym gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, Sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Obowiązek wypowiedzenia się co do twierdzeń strony przeciwnej i przytoczenia własnych twierdzeń co do okoliczności faktycznych na poparcie swojego stanowiska ma na celu zakreślenie kręgu okoliczności spornych i bezspornych między stronami, co z kolei decydująco wpływa na kierunek prowadzenia ewentualnego postępowania dowodowego.

Należy więc przyjąć, że w sytuacji, gdy jedna ze stron zaprzecza określonym twierdzeniom strony przeciwnej, powinna to uczynić w sposób wyraźny, a w sytuacji, gdy twierdzenie strony przeciwnej poparte jest określonymi dowodami, zaprzeczenie powinno być uzupełnione ustosunkowaniem się do tych dowodów. Tylko takie zaprzeczenie twierdzeniom strony przeciwnej czyni zadość obowiązkowi wynikającemu z art. 210§2 kpc. Powyższe wynika stąd, że w procesie cywilnym kluczowym zagadnieniem jest określenie, które fakty są między stronami sporne, a w konsekwencji wymagające udowodnienia. Dlatego też nie można składając sprzeciwu od nakazu zapłaty twierdzić, że nie zgadza się z pozwem, gdyż powód nie udowodnił swojego roszczenia. Fakty i dowody związane z konkretnymi okolicznościami, z którymi pozwany nie zgadza się, powinien on bowiem wskazać, jeśli ma to służyć obronie jego racji.

Swoją legitymację do dochodzenia roszczenia od pozwanego powód wywodził z tytułu umowy przelewu wierzytelności zawartej z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..

Przelew (art. 509§1 kc) jest umową, z mocy której wierzyciel (cedent) przenosi na nabywcę (cesjonariusza) wierzytelność przysługującą mu wobec dłużnika. Podstawowym wynikiem przelewu wierzytelności jest wstąpienie nabywcy wierzytelności w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Zgoda dłużnika na zawarcie umowy przelewu nie jest potrzebna, chyba że w umowie łączącej wierzyciela z dłużnikiem wyłączono możliwość przeniesienia wierzytelności na osobę trzecią. Przelew nie wymaga również udziału dłużnika, bowiem pomimo zmiany osoby uprawnionej uważa się, że zobowiązanie pozostaje to samo, co poprzednio (W. C., A. B., M. S., E. S.-B., Zobowiązania ..., s. 358). Dla skuteczności przelewu konieczne jest zawarcie umowy pomiędzy nabywcą a zbywcą wierzytelności. Cesjonariusz nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu. Zmienia się tylko osoba wierzyciela, czyli osoby uprawnionej do żądania spełnienia świadczenia.
W wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 kc przechodzi więc na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (wyrok SN z dnia 05 września 2001 r., I CKN 379/00, LEX nr 52661). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w tym prawo do odsetek zwykłych i za opóźnienie (bieżących i zaległych). Umowa cesji może być w zasadzie zawarta
w dowolnej formie (zob. A. Ohanowicz, Zobowiązania ..., s. 233), wymaga ona jednak stwierdzenia na piśmie, jeśli sama wierzytelność jest stwierdzona pismem (art. 511 kc). Wierzytelność – z wyjątkiem związanej z dokumentem na okaziciela i zabezpieczonej hipoteką – przechodzi na nabywcę przez sam fakt zawarcia umowy. Przedmiotem cesji mogą być przede wszystkim wierzytelności, rozumiane jako prawa podmiotowe przysługujące wierzycielowi do żądania od dłużnika spełnienia świadczenia. Wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dotyczy to przede wszystkim wyraźnego określenia stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność (por. wyrok SN z dnia 11 maja 1999 r., III CKN 423/98), a zatem oznaczania stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia.

W przedmiotowej sprawie powód wykazał fakt przejścia na niego uprawnień do dochodzenia od pozwanego zapłaty kwoty objętej pozwem. Na potwierdzenie faktu nabycia wierzytelności wobec pozwanego powód przedłożył potwierdzone za zgodność
z oryginałem dokumenty: umowę sprzedaży nr (...) z dnia 27 września 2018 r., Załącznik nr 1 i Załącznik nr 2 do umowy obejmujące wierzytelność wobec pozwanego z tytułu zawartej z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W. wysokości 1.329,15 zł oraz wydruki KRS aktualne na dzień zawarcia umowy,
z którego wynika umocowanie osób wskazanych w treści umowy do reprezentacji stron.
Z uwagi na powyższe kluczowe dla ustalenia legitymacji powoda było ustalenie, czy w dacie przelewu istniała wierzytelność objęta umową.

Pozwany w sprzeciwie zakwestionował okoliczność, że zawarł z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jakąkolwiek umowę.
W piśmie procesowym z dnia 12 listopada 2019 r. podniósł natomiast, że roszczenie jest bezzasadne z uwagi na okoliczność, że poprzednik prawny powoda nie wykonał zobowiązania. Z treści tego pisma jednoznacznie więc wynika, iż pozwany przyznaje jednak fakt, iż łączył go z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W. stosunek prawny. Bowiem tylko przy takim założeniu można podnieść zarzut niewykonania zobowiązania. Jednakże tej okoliczność pozwany nie wykazał. Na podkreślenie zasługuje fakt, że pozwany został zawiadomiony o cesji wierzytelności
i wezwany do zapłaty kwoty wynikającej z faktury VAT nr (...) z dnia 22 lutego 2018 r. na kwotę 1.329,15 zł brutto. Pozwany nie zakwestionował tej okoliczności. Zatem miał wiedzę zarówno o tym, że poprzednik prawny powoda miał wobec niego roszczenie
o zapłatę, jak i tym, ze wierzytelność tą sprzedał. Nie podniósł jednak, a tym bardziej nie wykazał, że na tamtym etapie kwestionował roszczenie albo jego wysokość.

Ponownie w tym miejscu należy podkreślić, że instytucja ciężaru dowodu w znaczeniu materialnym służy do kwalifikacji prawnej negatywnego wyniku postępowania dowodowego. Funkcją reguły ciężaru dowodu jest umożliwienie sądowi merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy w sytuacji, gdy nie udało się ustalić leżących u podstaw sporu faktów. W każdym bowiem wypadku spełnienia przesłanek procesowych sąd cywilny obowiązany jest wydać merytoryczne rozstrzygnięcie, niezależnie od tego, czy postępowanie dowodowe przyniosło jakikolwiek efekt. Wskazany przepis nakazuje rozstrzygnąć sprawę na niekorzyść osoby opierającej swoje powództwo lub obronę na twierdzeniu o istnieniu jakiegoś faktu prawnego, jeżeli fakt ten nie został udowodniony. W kontradyktoryjnym modelu postępowania cywilnego o zakresie i rodzaju roszczenia decyduje powód, a w konsekwencji to na nim spoczywa ciężar udowodnienia twierdzeń które mają popierać jego żądania (por. wyrok SN z dnia 24 listopada 2010 r., II CSK 297/10). Reguła ta nie może być jednak rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, ciężar dowodu spoczywa na powodzie (por. wyrok SN z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82,
a także wyrok SA w Poznaniu z dnia 30 września 2010 r., I ACa 572/10). Rozkład ciężaru dowodu (art. 6 kc) i jego procesowy odpowiednik (art. 232 kpc) należy rozumieć bowiem
w ten sposób, że w razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa.

W okolicznościach analizowanej sprawy powód w wystarczający sposób udowodnił istnienie i wysokość wierzytelności dochodzonej pozwem. Stosownie zaś do przedstawionych powyżej reguł to zatem na pozwanym, który z twierdzeń swoich wywodził skutki prawne w postaci braku własnego zobowiązania, spoczywał ciężar dowodu, że wierzytelność powoda nie istnieje albo istnieje w mniejszej wysokości. Pozwany pozostał jednak bierny, a jego działania procesowe ograniczały się do gołosłownego podważania twierdzeń powoda. Taka postawa stanowi w ocenie Sądu próbę nieuzasadnionego przerzucenia ciężaru dowodowego na stronę przeciwną i nie może implikować powstania po stronie powoda dodatkowych obowiązków dowodowych, gdyż ciężar dowodu w postępowaniu cywilnym nie zawsze spoczywa na powodzie, ten kto odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (por. wyrok SN z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06).

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd ustalił, iż pozwanego i poprzednika prawnego powoda łączyła umowa przewozu.

Zgodnie z treścią art. 1 Konwencji z dnia 19 maja 1956 r. (Dz.U. 1962 Nr 49, poz. 238)
o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) Konwencję stosuje się do wszystkich umów o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia
w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się.

Zaś w myśl art. 774 kc przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.

Powód wykazał, że prawnego (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wykonał na rzecz pozwanego usługę objętą fakturą załączoną do pozwu, przysługiwało mu zatem roszczenie o wynagrodzenia, które na mocy umowy sprzedaży wierzytelności zostało przelane na powoda.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, iż powód wykazał swoje roszczenie co do zasady i co do wysokości.

Powód domagał się również zapłaty skapitalizowanych odsetek od dochodzonych kwot od dnia następnego po dacie wskazanej w fakturze do dnia poprzedzającego wytoczenie powództwa.

Zgodnie z treścią art. 482§1 kc od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Dlatego też Sąd uwzględnił roszczenie pozwu w tym zakresie, zasądzając również kwotę 85,90 zł, zgodnie z żądaniem pozwu.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481§1 kc przyjmując, że pozwany pozostawał
i pozostaje w opóźnieniu w spełnieniu swojego świadczenia. Jednakże z uwagi, że powód skapitalizował odsetki i doliczył je do należności głównej, Sąd zasądził dalsze odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty dochodzonej pozwem od dnia jego wniesienia, tj. 08 lutego 2019 r. do dnia zapłaty.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał roszczenie powoda za uzasadnione
w całości i orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono zgodnie z treścią art. 98§1 i 2 kpc zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 30,00 zł obliczona zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. tj. z 2018 r., poz. 623 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie 270,00 zł obliczone zgodnie z §2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) oraz kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.).

Z uwagi na okoliczność, że pozwany przegrał proces w całości, winien w całości ponieść jego koszty. Dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 317,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzekł w pkt 2 sentencji wyroku.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława