Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 19 kwietnia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Magdalena Berczyńska – Bruś

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2021 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa S. M.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w R.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na rzecz powoda S. M. kwotę 2 790,51zł (dwa tysiące siedemset dziewięćdziesiąt 51/100 złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 2 620,52 zł (dwa tysiące sześćset dwadzieścia 52/100 złotych) od dnia 08 listopada 2017r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 366,21 zł (trzysta sześćdziesiąt sześć 21/100 złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania,

sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś

Sygn. akt V GC 1826/18

UZASADNIENIE

Powód S. M. pozwem z dnia 27 kwietnia 2018r. wniósł o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. kwoty 4.205,58zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 4.035,59zł od dnia 8 listopada 2017r. do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwana zleciła powodowi wykonanie usługi transportowej, tzw. „kółka”, polegającego na tym, że kierowca miał pojechać z ładunkiem do punktu docelowego i po rozładunku w punkcie docelowym miał dokonać kolejnego załadunku i wrócić z towarem. Za wykonanie zlecenia strony ustaliły wynagrodzenie wynoszące 770,00 euro tytułem frachtu, co po przeliczeniu stanowi kwotę 4.035,59zł brutto. W punkcie docelowym okazało się jednak, że są problemy z drugim załadunkiem towaru i pozwany zrezygnował ostatecznie z wykonania przez powoda tej części usługi transportowej. Ustalono jednak, że płatność będzie normalnie, zgodnie ze zleceniem. Formalnie nie doszło do anulacji zlecenia, a jedynie jego zakres został zmodyfikowany, co jednak ostatecznie nie miało wpływu na fracht i wysokość faktury miała pozostać na poziomie kwoty określonej w zleceniu. Powód spełnił wszystkie zobowiązania zgodnie ze zleceniem oraz późniejszą jego modyfikacją – przybył na miejsce załadunku pojazdem adekwatnym do ustaleń. Niemożliwość drugiego załadunku towaru zaistniała z przyczyn nieleżących po jego stronie. Z tego tytułu powód obciążył pozwanego fakturą VAT nr (...) na kwotę 4.035,59 zł brutto odpowiadającą wysokości frachtu określonego w zleceniu w euro, która została wysłana razem z dokumentami, a termin płatności ustalono w zleceniu na 60 dni od dnia otrzymania faktury (dostarczono w dniu 8 września 2017r., a więc termin płatności faktury upłynął w dniu 7 listopada 2017r.) Ponadto powód wniósł o zasądzenie kwoty 169,99 zł stanowiącej równowartość kwoty 40 euro jako rekompensaty za koszty odzyskiwania należności na podstawie art. 10 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Do pozwu załączono Zlecenie transportowe nr 2017/08/30/2 z 30 sierpnia 2017r., dokumenty CMR, fakturę VAT nr (...) z 31.08.2017r., pismo pozwanego z 11 września 2017r. , Zlecenie z adnotacją o anulowaniu, Zlecenie transportowe nr 2017/09/01/7 z 1 września 2017r., pismo pełnomocnika powoda z dnia 19 października 2017r. i przedsądowe wezwanie do zapłaty.

W dniu 30 maja 2018r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Kaliszu wydała nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie V GNc 2342/18, którym orzekła zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany zachowując ustawowy termin, wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu przyznano, że strony zawarły umowę międzynarodowego przewozu drogowego towaru na trasie Słowenia (załadunek w dniu 30 sierpnia 2017r.) - Republika Federalna Niemiec (rozładunek w dniu 31 sierpnia 2017r.) oraz Republika Federalna Niemiec (załadunek w dniu 31 sierpnia 2017r.) - Słowenia (rozładunek w dniu 1 września 2017r.) za wynagrodzeniem w kwocie 770 euro.

Brak jest jednak podstaw do żądania zapłaty przez powoda, gdyż nie wykonał on w całości zlecenia transportowego w części obejmującej przewóz drogowy towaru na trasie Republika Federalna Niemiec (załadunek 31 sierpnia 2017r.) - Słowenia (rozładunek w dniu 1 września 2017r.) , co powód sam przyznaje w pozwie. Pozwany jednocześnie zaprzeczył, że zobowiązał się do zapłaty powodowi za cały przewóz drogowy towaru pomimo jego niewykonania w całości oraz, że pozwany oświadczył, że rezygnuje z wykonania przez powoda przewozu towaru na trasie Republika Federalna Niemiec (załadunek w dniu 31 sierpnia 2017r. - Słowenia (rozładunek w dniu 1 września 2017r.) Spedytor powoda zapewniał pozwanego, że wykona przewóz drogowy towaru na trasie powrotnej Republika Federalna Niemiec – Słowenia, od czego jednak odstąpił. Powód odstępując od wykonania umowy w trasie powrotnej Republika Federalna Niemiec (załadunek 31 sierpnia 2017r.) - Słowenia (rozładunek w dniu 1 września 2017r.) naruszył zobowiązania umowne, zgodnie z którymi zobowiązał się bezkosztowo oczekiwać na załadunek pojazdu przez 24 godziny (pkt 16 i 17 zlecenia transportowego z 30 sierpnia 2017r. załączonego do pozwu).

Z uwagi na niewykonanie przez powoda umowy pozwany musiał wykonać przewóz drogowy towaru na trasie powrotnej Republika Federalna Niemiec – Słowenia własnym środkiem transportu. W tym celu pozwany musiał wysłać własny środek transportu z miejscowości oddalonej od miejsca załadunku o 95 km. Cała trasa powrotna Republika Federalna Niemiec – Słowenia (włącznie z koniecznością dojechania przez pozwanego do miejsca załadunku) wykonana przez pozwanego wyniosła 1.170 km. Z uwagi na niewykonanie przez powoda umowy na trasie powrotnej pozwany poniósł szkodę w kwocie 468 euro.

Do sprzeciwu załączono wydruk rozmowy K. B. z S. P. z komunikatora (...) i dokumenty CMR.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał żądanie i twierdzenia pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 30 sierpnia 2017r. K. B., spedytor powoda i S. P. spedytor pozwanego przeprowadzili rozmowę na komunikatorze (...), w której uzgodnili warunki przewozu towarów na trasie Słowenia – Niemcy i Niemcy – Słowenia, w tzw. „kółku”.

Dowód: wydruk rozmowy z komunikatora (...) z dnia 30.08.2017r. (k.49 –

51 akt)

W dniu 30 sierpnia 2017r. pozwany zlecił powodowi przewóz ładunku na trasie S. w Słowenii (załadunek w dniu 30 sierpnia 2017r.) – E. Niemcy (rozładunek w dniu 31 sierpnia 2017r.) oraz E. Niemcy (załadunek w dniu 31 sierpnia 2017r.) - S. w Słowenii (rozładunek w dniu 1 września 2017r.). W uwagach dodatkowych wskazano, że ładunek będzie na ośmiu sztaplowanych paletach 120 x 100 x 100 o wadze 1240 kg, a wymagania pojazdu to nadwozie firanka. Cenę frachtu ustalono na kwotę 770 euro, a termin płatności na 60 dni.

W dodatkowych warunkach i zastrzeżeniach wskazano w pkt. 16, że wolne od wszelkich kosztów są pierwsze 24 godziny od momentu podstawienia samochodu pod załadunek oraz soboty, niedziele, święta i postoje w Urzędach Celnych. Ewentualne roszczenia za przestój rozpatrywane będą przez zleceniodawcę tylko po przedstawieniu prawidłowo wypełnionej karty postoju. Za podjazd auta w przypadku braku towaru w miejscu załadunku lub anulowania zlecenia przez klienta zleceniobiorcy należy się odszkodowanie z tytułu gotowości do realizacji zlecenia w wysokości 50 euro. Zleceniodawca nie akceptuje żadnych wyższych kosztów podstawienia auta, w tym pokrycia kosztów dojazdu na załadunek. Zleceniobiorca wystawia w takim przypadku notę obciążeniową, przy czym warunki zlecenia dotyczące płatności faktury stosuje się w tym przypadku odpowiednio. Podstawą wystawienia noty obciążeniowej jest potwierdzony przez zleceniodawcę dokument stwierdzający brak towaru objętego zleceniem. Potwierdzenie obejmuje przynajmniej pieczęć załadowcy.

W punkcie 17. wskazano, że w przypadku stwierdzenia przez zleceniobiorcę braku gotowości do załadunku lub rozładunku towaru będącego przedmiotem zlecenia, zleceniobiorca nie opuszcza miejsca załadunku lub rozładunku bez pisemnej zgody zleceniodawcy, za co przysługuje mu stawka postojowego na zasadach i w wysokości określonej w punkcie 16. zlecenia. W przypadku naruszenia postanowień tego punktu stosuje się punkt 10. zlecenia. W punkcie 10. zlecenia wskazano zaś, że z tytułu niewykonania zlecenia, niezgodnego z zapisami umowy wykonania zlecenia lub opóźnienia w realizacji zlecenia zleceniobiorca zapłaci zleceniodawcy karę umowną w wysokości 100% umówionej ceny frachtu.

W punkcie 19. zlecenia wskazano, że przyjęcie zlecenia następuje automatycznie. W przypadku braku przesłania pisemnej odmowy zlecenia faxem bądź mailem w przeciągu 30 minut od jego otrzymania zlecenie uznaje się za przyjęte do realizacji.

Dowód: zlecenie transportowe nr 2017/08/30/2 z 30.08.2017r. (k. 7 – 8 akt)

Powód wykonał prawidłowo pierwszą cześć zlecenia. Załadował 30 sierpnia 2017r. w S. w Słowenii osiem palet i rozładował je w dniu 31 sierpnia 2017r. w E. w Niemczech.

Dowód: międzynarodowy list przewozowy CMR (k. 9 - 10 akt)

W dniu 31 sierpnia 2017r. powód nie podjął towaru w E. w Niemczech z uwagi na jego brak w magazynie, co zostało odnotowane w liście przewozowym.

Dowód: międzynarodowy list przewozowy CMR (k. 12 akt), wydruk rozmowy

S. P. i K. B. z komunikatora

(...) z dnia 31.08.2017r. (k. 52 akt)

Z ładunkiem na linii Słowenia – Niemcy nie było żadnych problemów, natomiast problem pojawił się przy załadunku w Niemczech. Przedłużał się załadunek. Powód w pewnym momencie odmówił dalszego oczekiwania i jednocześnie zażądał zapłaty za cały fracht.

Z rozmowy S. P. z K. B. na komunikatorze (...) w dniu 1 września 2017r. wynika, że powód nie mógł załadować towaru do poniedziałku i zażądał wynagrodzenia za weekend w wysokości 320 euro. Łącznie zażądał za całe zlecenie wynagrodzenia w kwocie 1050 euro. Za tę kwotę oświadczył, że może podjąć się nawet czekania. Spedytor powoda ustalił, ze do rozładunku może dojść w sobotę (2 września 2017r.). K. B. zażądał następnie 420 euro za nowe zlecenie. Spedytor pozwanego oświadczył jednak, że klient pozwanego nie zgodził się zapłacić całości frachtu, gdy zlecenie wykonano w 50 %. Zaproponowano powodowi połowę frachtu 385 euro plus 215 euro za dzień postoju, po czym oświadczył, że powód wysłał inne auto na załadunek, które ma duży dojazd i drogo wyszła cała trasa przez rezygnację powoda. S. P. zaoferował ostatecznie powodowi kwotę 500 euro. Przedstawiciel powoda nie zwracał się do S. P. z wezwaniem do zapłaty za całość transportu w momencie, w którym odmówiono wykonania zlecenia na trasie Niemcy – Słowenia.

Dowód: wydruk rozmowy z komunikatora (...) z dnia 1.09.2017r. (k.53–

55 akt), zeznania świadka S. P. (k. 105 -106

akt),

Do realizacji transportu nie doszło ponieważ powód miał pozostać na miejscu załadunku do następnego dnia, a powód miał być w innym państwie na drugi dzień.

Dowód: zeznania powoda (00:02:44 – 00:06:38 minuta rozprawy z

dnia 6.03.2020r. k.148 akt)

Zlecenie transportowe nr 2017/08/30/2 z 30 sierpnia 2017r. zostało anulowane przez pozwanego z powodu rezygnacji przewoźnika.

Dowód: zlecenie transportowe z przekreśleniem i dopiskiem o anulowaniu

(k. 14 – 15 akt)

W dniu 1 września 2017r. pozwany wystawił powodowi nowe Zlecenie transportowe nr 2017/09/01/7, w którym wskazał jedynie miejsce załadunku w S. w Słowenii w dniu 30 sierpnia 2017r. i miejsce rozładunku w E. w Niemczech w dniu 31 sierpnia 2017r. oraz w punkcie 6. zlecenia wskazano cenę frachtu na 500 euro, termin płatności 60 dni. Pozostałe warunki zlecenia pozostały identyczne jak w Zleceniu transportowym nr 2017/08/30/2, w tym treść pkt. 16,17 i 19.

Dowód: Zlecenie transportowe nr 2017/09/01/7 z 1.09.2017r. (k. 16 – 17 akt)

Pozwany własnymi siłami dokonał przewozu towaru na trasie E. w Niemczech (załadunek w dniu 1 września 2017r.) – S. w Słowenii (rozładunek w dniu 2 września 2017r.)

Dowód: międzynarodowy samochodowy list przewozowy CMR (k. 56 – 57 akt)

W dniu 31 sierpnia 2017r. powód wystawił wobec pozwanego fakturę VAT nr (...) z tytułu wykonania usługi transportowej zlecenie nr 2017/08/30/2 na kwotę 4.035,59 zł brutto, wskazując 947,10 wartość brutto w euro i średni kurs euro 4,2610 zł. Termin płatności wskazano na 60 dni, do 30 października 2017r.

Dowód: faktura VAT nr (...) z 31.08.2017r.(k. 12 akt)

W dniu 11 września 2017r. pozwany odesłał powodowi fakturę bez księgowania albowiem zlecenie, do którego została wystawiona faktura (...) było anulowane. Pozwany poprosił powoda o wystawienia poprawnej faktury do zlecenia 2017/09/01/7.

Dowód: pismo pozwanego do powoda z dnia 11.09.2017r. (k. 13 akt)

W piśmie z dnia 19 października 2017r. pełnomocnik powoda, w odpowiedzi na pismo pozwanego z 11 września 2017r. oświadczyła, że zgodnie z twierdzeniami powoda ustalił on telefonicznie z przedstawicielem pozwanego, że płatność będzie normalnie, zgodnie ze zleceniem. Formalnie więc, wbrew twierdzeniom pozwanego nie doszło do anulacji zlecenia, a wysokość faktury zgodna jest z ustaleniami.

Dowód: pismo pełnomocnika powoda z dnia 19.10.2017r. (k. 18 akt)

W dniu 11 stycznia 2018r. powód wystosował do pozwanego przedsądowe wezwanie do zapłaty, w którym wniósł o zapłatę kwoty 4.205,58 zł, stanowiącej należność z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 31 sierpnia 2017r. oraz kwoty 169,99 zł z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności stanowiącej równowartość kwoty 40 euro, zgodnie z art. 10 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U z 2013r., poz.403)

Dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty z 11.01.2018r. z dowodem

nadania (k. 21 – 22 akt)

Pozwany odpowiadając na przedsądowe wezwanie do zapłaty w piśmie z dnia 23 stycznia 2018r. oświadczył, że nie akceptuje faktury (...), ze względu na kwotę niezgodną ze zleceniem. W piśmie wskazano, że powód wykonał zaledwie połowę zlecenia z 30 sierpnia 2017r. W miejscowości E. w Niemczech w dniu 31 sierpnia 2017r. okazało się, ze towar jest jeszcze niegotowy i trzeba poczekać, a nie jak powód twierdzi, że (transport) w ogóle nie będzie się odbywał. Powód zrezygnował ze zlecenia twierdząc, ze nie może czekać, pomimo że w zleceniu jest przewidziana taka sytuacja oraz wynagrodzenie za oczekiwanie dla przewoźnika. Nie ustalono płatności w pełnej kwocie za transport. Pragnąc ugodowo załatwić tę kwestię pozwany wystawił powodowi nowe zlecenie o numerze 2017/09/01/7 na przewóz na trasie Słowenia S. do E. za kwotę 500 euro, anulując jednocześnie wcześniej wystawione zlecenie 2017/08/30/2. Zlecenie pozwany musiał dokończyć za pomocą innego środka transportu, który załadował się w dniu 1 września 2017r., a rozładował 2 września 2017r., zgodnie z załączonym CMR. Poprawione zlecenie opiewa na wyższą kwotę niżby to wynikało z przemnożenia ilości przejechanych kilometrów i został skalkulowane w sposób rekompensujący powodowi dojazd na załadunek oraz fakt braku towaru. Pozwany wniósł o korektę faktury do kwoty 500 euro.

Dowód: pismo prezesa zarządu pozwanego z 23.01.2018r. z załączonym CMR

(k. 23- 24 akt)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów, zeznań świadka S. P. a także częściowo zeznań powoda.

Powód nie przedstawił dowodu doręczenia pozwanemu faktury VAT z dnia 31 sierpnia 2017r. Z oświadczenia powoda zawartego w uzasadnieniu pozwu wynika, że pozwany otrzymał ją w dnia 8 września 2017r. Tej okoliczności pozwany nie zaprzeczył. Wątpliwość budzi natomiast data wystawienia faktury przed datą Zlecenia transportowego nr 2017/09/01/7 z 1 września 2017r. z jednoczesnym anulowaniem zlecenia z 30 sierpnia 2017r. Zdaniem Sądu fakturę tę wystawiono już po otrzymaniu zlecenia z dnia 1 września 2017r., a antydatowanie faktury pozwoliło powodowi na jej wystawienie na podstawie anulowanego zlecenia.

Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda S. M. w zakresie w jakim twierdził on, że nie doszło do anulowania pierwotnego zlecenia transportowego, a płatność miała odbyć się zgodnie ze zleceniem nr 2017/08/30/2 z dnia 30 sierpnia 2017r. Ze zgromadzonego materiału dowodowego jasno wynika, że w miejsce pierwotnie zawartego i anulowanego zlecenia nr 2017/08/30/2 wystawiono zlecenie nr zlecenie nr 2017/09/01/7 z dnia 01 września 2017r., tj. zlecenie w zakresie w jakim powód wykonał usługę na rzecz pozwanej spółki. Z reszty zeznań powoda wynika również, że nie chciał on w ogóle czekać na załadunek, albowiem w kolejnym dniu miał być już w innym kraju. Nadto twierdził że doszło do modyfikacji zlecenia, a nie jego anulowania. Jeżeli miało dojść do jego modyfikacji to tym bardziej powód nie mógł żądać od pozwanego całości pierwotnie ustalonego wynagrodzenia, za wykonanie jedynie jego części. W tym zakresie zeznania powoda są nie tylko niespójne ale i mało logiczne.

Sąd na podstawie art. 242 k.p.c. Sąd oznaczył termin do przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka K. B. albowiem świadek nie odbierał wezwań na rozprawę i postępowanie dowodowe napotkało przeszkodę o nieokreślonym czasie trwania. Po bezskutecznym upływie tego terminu Sąd pominął dowód z zeznań tego świadka.

Ponadto Sąd przesłuchał jedynie powoda albowiem pozwany mimo wezwania do osobistego stawiennictwa nie stawił się na rozprawę.

Sąd zważył, co następuje :

W niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), podpisanej w 1956r. w G. (Dz. U. Nr 49,poz.238 z 14 września 1962r.). Zgodnie z jej art. 1 ust.1 Konwencję stosuje się do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się.

Stosowanie Konwencji jest niezależne od miejsca zamieszkania bądź siedziby stron umowy oraz ich przynależności państwowej. Jedynym warunkiem zastosowania postanowień CMR jest okoliczność, że przewóz odbywa się pomiędzy miejscami znajdującymi się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się. Z załączonych do pozwu dokumentów wynika, że warunki te zostały spełnione w niniejszej sprawie.

Strony łączyła pisemna umowa, która określiła wzajemne obowiązki stron. Pozwany zawarł umowę w ramach prowadzonej działalności w zakresie organizowania usług przewozu drogowego natomiast powód wykonywał wynikające z niej obowiązki jako przewoźnik. Umowa ta została wykonana przez powoda częściowo, co nie było kwestionowane przez żadną ze stron. Postępowanie dowodowe nie potwierdziło natomiast, że pomimo tego pozwany zgodził się na zapłatę powodowi całości wynagrodzenia. Pozwany zaprzeczył tym twierdzeniom powoda. Uzgodnień co do obowiązku zapłaty przez pozwanego całości wynagrodzenia nie potwierdziły ani dołączone do akt dokumenty ani zeznania świadka S. P.. To na powodzie spoczywał, zgodnie z art. 6 kodeksu cywilnego ciężar udowodnienia okoliczności, które upoważniłyby go do żądania zapłaty całości wynagrodzenia, mimo spełnienia swego świadczenia tylko w połowie. Powód nie kwestionował przyjęcia przez siebie Zlecenia transportowego nr 2017/09/01/7, w którym przewidziano w punkcie 16. i 17. sposób postępowania i obowiązki przewoźnika, gdy na miejscu załadunku towar nie jest jeszcze gotowy do załadowania. Strony prowadziły rozmowy w wyniku których pozwany starał się sprostać żądaniom powoda, który nie chciał oczekiwać na załadunek. W wyniku tych rozmów pozwany nie wyraził jednak zgody na wygórowane warunki powoda i w wyniku tego doszło do ustalenia, że pozwany wyraża zgodę na rezygnację powoda z wykonania części zlecenia przewozowego na trasie Niemcy – Słowenia i pozwany sam wykonał transport towaru na tej trasie. Strony nie podpisały aneksu do umowy z dnia 30 sierpnia 2017r., tylko w sposób zwyczajowy anulowano pierwotne zlecenie poprzez jego przekreślenie i przesłanie powodowi. W miejsce anulowanego zlecenia pozwany przesłał nowe Zlecenie transportowe nr 2017/09/01/7 z uwzględnieniem jedynie połowy trasy przewozu ze Słowenii do Niemiec, która została przez powoda wykonana prawidłowo, uwzględniając w stawce wynagrodzenia połowę wysokości pierwotnie ustalonego frachtu i koszty oczekiwania w wysokości wyższej niż przewidziane 50 euro w punkcie 16 umowy. Zgodnie z punktem 19. umowy przyjęcie zlecenia następuje automatycznie. W przypadku braku przesłania pisemnej odmowy zlecenia faxem lub mailem w przeciągu 30 minut od jego otrzymania zlecenie uznaje się za przyjęte do realizacji.

Powód nie wykazał, że dokonał pisemnej odmowy przyjęcia zlecenia z 1 września 2017r. Należy przyjąć, że obie strony zostały związane tą umową.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniósł, że poniósł szkodę w wysokości 468 euro z uwagi na odstąpienie przez powoda z wykonania umowy na trasie Niemcy – Słowenia. Szkoda ta nie została jednak przez pozwanego udowodniona, a ponadto pozwany nie przedstawił jej do potrącenia z roszczeniem powoda. Pozwany powoływał się również na wynikające z umowy uprawnienie do obciążenia powoda karą umowną w wysokości 100% frachtu, jednakże do nałożenia przez pozwanego na powoda kary umownej nie doszło.

Poprzez anulowanie pierwotnego zlecenia i przyjęcie przez powoda zlecenia z 1 września 2017r. doszło do nowacji umowy i zarówno powód, jak i pozwany nie mogą podnosić zarzutów niewykonania lub błędnego wykonania anulowanej umowy z 30 sierpnia 2017r. Powód nie może domagać się zasądzenia kwoty wynagrodzenia ustalonego w uchylonej umowie, a pozwany powoływać na przepisy upoważniające go do nałożenia kary umownej. Zgodnie bowiem z art. 506 § 1 kodeksu cywilnego jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie).

Roszczenie powoda zasługiwało więc na uwzględnienie co do kwoty wynagrodzenia ustalonego umową z dnia 1 września 2017r. tj. 500 euro, przeliczonej na złote zgodnie z kursem euro z dnia poprzedzającego rozładunek, tj. w kwocie 2.130,50 zł (2.620,52 zł brutto).

Uprawnienie powoda do domagania się od pozwanego kosztów windykacji wynika z art. 10 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. z 28.03.2013r. poz. 203). Ustawa ta wprowadza dwa rodzaje kosztów windykacji jakich może żądać od dłużnika wierzyciel niezależnie od wysokości niezapłaconej wierzytelności. Pierwsze są kosztami zryczałtowanymi i wynoszą równowartość 40 euro, przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne (art. 10 ust. 1 ustawy). Równowartość 40 euro należy się wierzycielowi za każdym razem kiedy dłużnik przekroczy termin zapłaty ustalony w umowie bądź na fakturze, niezależnie od rzeczywiście poniesionych kosztów. Powodowi należy się równowartość kwoty 40 euro, tj. kwoty 169,99 zł.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. akt III CZP 94/15 przesądził dotychczasowe wątpliwości orzekając, że rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 euro, przewidziana w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. 2013, poz. 403), przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione oraz że roszczenie o rekompensatę w wysokości 40 euro powstaje po upływie terminów zapłaty ustalonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 tej ustawy.

Uwzględnieniu podlegało również żądanie powoda zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia wymagalności faktur.

Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tj. z dnia 10 maja 2016r. Dz.U. z 2016r. poz.684) w transakcjach handlowych – z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione następujące warunki:

1.  wierzyciel spełnił swoje świadczenie,

2.  wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

Przesłanką naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie jest popadnięcie dłużnika w stan opóźnienia. Przepis ten reguluje zasady naliczania odsetek za opóźnienie w stosunku do zobowiązań wynikających z transakcji handlowych, w których termin zapłaty oznaczono w umowie. Podstawy do naliczania odsetek za opóźnienie należy doszukiwać się w treści art. 481 §1 k.c., zgodnie z którym jeżeli bowiem dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w pkt 1 sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie powództwo należało oddalić (pkt 2 sentencji).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów. Na koszty te złożyły się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 100,00zł, koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 900,00zł ustalone w oparciu o § 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r., poz. 1804 ze zm.) oraz kwoty po 17,00zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa. Łącznie koszty postępowania wyniosły 1.934 zł. Powód wygrał proces w 66,35 %, powinien więc ponieść 33,65% tej kwoty, czyli kwotę 650,79 zł. Powód poniósł natomiast kwotę 1017 zł (opłata sądowa i wynagrodzenie pełnomocnika). Różnicę tych kwot ma obowiązek zwrócić powodowi pozwany, o czym orzeczono w punkcie 3 wyroku.

sędzia Magdalena Berczyńska – Bruś