Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2021r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu V Wydział Gospodarczy

Przewodnicząca sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2021r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

przeciwko (...) Logistyka Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Logistyka Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kwotę 2.009,54 zł (dwa tysiące dziewięć złotych pięćdziesiąt cztery grosze) z ustawowymi odsetkami od dnia 21 stycznia 2019r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych oraz kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty

sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś

Sygn. akt V GC 1117/20

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. pozwem z dnia 6 listopada 2019r. wniósł do Sądu Rejonowego w Tychach o zasądzenie od pozwanego (...) Logistyka Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. kwoty 2 009,54 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty oraz z kosztami procesu według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że wykonał na rzecz pozwanego usługę transportu towarów zgodnie ze zleceniem z dnia 13 listopada 2018r., określoną w fakturze VAT nr (...) z dnia 19 listopada 2018r.zawierającą termin płatności na 20 stycznia 2019r. Pozwany nie zapłacił w ustalonym terminie.

Do pozwu załączono fakturę VAT, wezwanie do zapłaty , list przewozowy CMR, L. i zlecenie transportowe.

Postanowieniem z dnia 4 lutego 2020r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Tychach stwierdziła swoją niewłaściwość miejscową i sprawę przekazała do Sądu Rejonowego w Kaliszu V Wydział Gospodarczy.

W dniu 16 czerwca 2020 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Kaliszu wydała w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazała pozwanemu zapłacić powodowi kwotę dochodzoną pozwem wraz z odsetkami oraz kosztami procesu.

W ustawowym terminie pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości oraz wnosząc o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu wskazał, że powództwo jest przedwczesne i bezprzedmiotowe w związku z prowadzonymi między stronami ustaleniami w przedmiocie prawidłowości wykonanej usługi, a co za tym idzie w przedmiocie sald, terminów płatności oraz sposobu rozliczeń. W chwili obecnej wierzytelności powoda nie są wymagalne a ich ewentualny ostateczny zakres nie został ustalony.

W odpowiedzi na sprzeciw powód w całości zaprzeczył twierdzeniom i okolicznościom powoływanym przez pozwanego. Pozwany nigdy nie kwestionował sposobu wykonania usługi, nie zgłosił żadnych reklamacji ani uwag co do wysokości wynagrodzenia powoda. Pozwany nie powołał w sprzeciwie żadnych dowodów. Pozwany nie udowodnił swoich twierdzeń, a co za tym idzie nie sposób uznać jego argumentacji jako podstawy do oddalenia powództwa.

W piśmie z dnia 5 marca 2021r. pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko, nie zgłaszając nadal żadnych wniosków dowodowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód zawarł z pozwanym umowę, której przedmiotem był przewóz towaru na trasie B. (DE) – A. (DE). Miejsce i data załadowania towaru zostały określone na dzień 13 listopada 2018r. w miejscowości B. (DE). Przedmiotem przewozu było przewiezienie 96 sztuk palet EURO wraz z towarem o masie 6 720 kg. Na tę okoliczność został wystawiony międzynarodowy samochodowy list przewozowy CMR (...). Przesyłka została doręczona w dniu 14 listopada 2018r.

(dowód: międzynarodowy samochodowy list przewozowy CMR (...) k. 6; L. k. 7; zlecenie transportowe nr 6/11/18 k. 8 – 9)

W dniu 19 listopada 2018 roku powód wystawił wobec pozwanego fakturę VAT nr (...) z tytułu wewnątrzwspólnotowej usługi transportowej towarów dla zlecenia (...) na trasie B. (DE) – A. (DE) dla pojazdu (...) GC 40. Kwota usługi wyniosła 2 009,54 złotych.

(dowód: faktura VAT nr (...) k. 4)

Powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 2 009,54 złotych z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 19 listopada 2018r. z terminem płatności 20 stycznia 2019r w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania do zapłaty z dnia 29 sierpnia 2019r.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 29.08.2019r. k. 5 wraz z potwierdzeniem odbioru k. 5v.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 774 k.c. przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Stosownie do brzmienia art. 775 k.c. przepisy tytułu XXV kodeksu cywilnego stosuje się do przewozu w zakresie poszczególnych rodzajów transportu tylko o tyle, o ile przewóz ten nie jest uregulowany odrębnymi przepisami.

W niniejszej sprawie nie mają zastosowania przepisy Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), podpisanej w 1956r. w G. (Dz. U. Nr 49,poz.238 z 14 września 1962r.). Zgodnie z jej art. 1 ust.1 Konwencję stosuje się do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się.

Stosowanie Konwencji jest niezależne od miejsca zamieszkania bądź siedziby stron umowy oraz ich przynależności państwowej. Jedynym warunkiem zastosowania postanowień CMR jest okoliczność, że przewóz odbywa się pomiędzy miejscami znajdującymi się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się.

Z załączonych do pozwu dokumentów wynika, że warunki te nie zostały spełnione w niniejszej sprawie. Zlecenie zawarte przez strony dotyczyło przewozu na terenie Republiki Federalnej Niemiec i miało charakter przewozu kabotażowego.

Do umów takich zastosowanie ma Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 1072/2009 z dnia 21 października 2009r. dotyczące wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych (Dz.Urz.UE.L Nr 300, str.72 ze zm.)

Zgodnie z jego art.1 ust.1 rozporządzenie ma zastosowanie do międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy w przejazdach na terytorium Wspólnoty, do krajowego przewozu drogowego rzeczy realizowanego na podstawie tymczasowego zezwolenia przez przewoźnika niemającego siedziby w danym państwie członkowskim (ust.4). Zgodnie z art. 2 pkt 3 i 6 „przyjmujące państwo członkowskie” oznacza państwo członkowskie, w którym przewoźnik prowadzi działalność, inne niż państwo członkowskie siedziby przewoźnika a „przewóz kabotażowy” oznacza krajowy zarobkowy przewóz wykonywany tymczasowo w przyjmującym państwie członkowskim. Zgodnie z ogólną zasadą wskazaną w art. 8 każdy przewoźnik zarobkowego drogowego przewozu rzeczy posiadający licencję wspólnotową jest uprawniony na określonych warunkach do wykonywania przewozów kabotażowych. Po dostarczeniu rzeczy w przychodzącym ruchu międzynarodowym przewoźnicy drogowi, o których mowa w ust.1, uprawnieni są do wykonywania tym samym pojazdem lub w przypadku zespołu pojazdów, pojazdem silnikowym tego pojazdu, do trzech przewozów kabotażowych będących następstwem transportu międzynarodowego z innego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego do przyjmującego państwa członkowskiego. Ostatni rozładunek rzeczy w trakcie przewozu kabotażowego przed opuszczeniem przyjmującego państwa członkowskiego ma miejsce w ciągu siedmiu dni od ostatniego rozładunku w przyjmującym państwie członkowskim w ramach dostawy rzeczy w przychodzącym ruchu międzynarodowym.

O ile przepisy wspólnotowe nie stanowią inaczej, wykonywanie przewozów kabotażowych podlega przepisom ustawowym, wykonawczym i administracyjnym przyjmującego państwa członkowskiego między innymi w kwestiach zasad dotyczących umów przewozu.

Zgodnie z art. 14 a Rozporządzenia państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące kar wobec nadawców, spedytorów, wykonawców i podwykonawców za nieprzestrzeganie przepisów w przypadku gdy wiedzieli oni lub w świetle wszystkich istotnych okoliczności, powinni byli wiedzieć, że zlecone przez nich usługi transportowe wiążą się z naruszaniem przepisów rozporządzenia.

Powoda oraz pozwanego łączyła pisemna umowa, która określała wzajemne obowiązki. Pozwany zawarł umowę w ramach prowadzonej działalności w zakresie organizowania usług przewozu drogowego natomiast powód wykonywał wynikające z niej obowiązki jako przewoźnik.

Powód miał obowiązek wykonać przewóz zgodnie z treścią zawartej umowy, a pozwany zapłacić należne wynagrodzenie. Postępowanie dowodowe nie wykazało, czy powód wykonał je również zgodnie z przepisami Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 1072/2009, brak jest jednak podstaw do stwierdzenia, że doszło do jego naruszenia.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa argumentując to przedwczesnością i bezprzedmiotowością powództwa, u podstaw których upatrywał ustaleń stron w przedmiocie prawidłowości wykonanej usługi, w tym sald, terminów płatności oraz sposobu rozliczeń. Przede wszystkim pozwany nie wykazał żadnymi dowodami podstaw faktycznych przedwczesności lub bezprzedmiotowości powództwa. Nadto nie wykazał żadnymi dokumentami w postaci korespondencji, że strony prowadzą ustalenia co do prawidłowości wykonanej usługi, terminów płatności oraz sposobu rozliczeń. Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Art. 232 k.p.c. stanowi natomiast, iż strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W konsekwencji, jeśli strona nie przedstawia wiarygodnych dowodów, to uznać należy, iż dany fakt nie został wykazany (udowodniony). Wskazać przy tym należy na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 22 listopada 2001 r. w sprawie I PKN 660/00, zgodnie z którym, samo twierdzenie strony pozwanej nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.). W pełni podzielić należy także pogląd zaprezentowany przez Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z 10 marca 2014 r., III AUa 930/13, iż przedstawienie przez stronę dowodu w celu wykazania określonych twierdzeń o faktach, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki, jest nie tyle jej prawem czy obowiązkiem procesowym, co ciężarem procesowym, wynikającym i zagwarantowanym przepisami prawa, przede wszystkim w jej własnym interesie. To interes strony nakazuje jej podjąć wszelkie czynności procesowe w celu udowodnienia faktów, z których wywodzi korzystne skutki prawne. Należy przy tym pamiętać, że sąd rozstrzyga sprawę według właściwego prawa materialnego na podstawie koniecznych ustaleń faktycznych uzyskanych dzięki zebranym środkom dowodowym. Na te właśnie ustalenia składają się dowody, które przedstawiają w pierwszej kolejności same strony, zgodnie z brzmieniem art. 232 k.p.c. W świetle powyższego pozwany ciężarowi dowodów nie podołał bowiem nie wykazał, że dochodzona przez powoda kwota nie jest zasadna, albowiem roszczenie jest bezprzedmiotowe lub przedwczesne.

Roszczenie zgłoszone w pozwie nie jest przedwczesne. Termin płatności wynikający z faktury został określony na dzień 20 stycznia 2019r., zaś powód wniósł pozew do tutejszego sądu w dniu 6 listopada 2019r., a zatem roszczenie było już w chwili jego zgłoszenia wymagalne. Co do zarzutu bezprzedmiotowości to wskazać należało, że pozwany nie wykazał i nie wyjaśnił w czym upatrywał bezprzedmiotowości, a zatem niemających podstawy do merytorycznego rozstrzygnięcia danej sprawy w ogóle. W ocenie Sądu zgłoszone przez pozwanego twierdzenia nie uzasadniały oddalenia powództwa.

Na pozwanym ciążył więc obowiązek zapłaty umówionego wynagrodzenia i Sąd uwzględnił w wyroku wniosek o jego zasądzenie.

Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie jest z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (art. 481 § 1 i 2 k.c.). Z żądania pozwu wynika, iż powód ustawowych odsetek dochodzi po upływie terminu płatności faktury.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 § 1 w zw. z art. 99 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i obciążył nimi w całości przegrywającego spór pozwanego. W niniejszej sprawie koszty postępowania wyniosły 1 117,00 złotych i złożyły się na nie wynagrodzenie pełnomocnika powoda w kwocie 900,00 złotych, zgodnie z § 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 poz. 1804 z późniejszymi zmianami), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 złotych oraz opłata sądowa w kwocie 200,00 złotych i zostały poniesione w całości przez powoda. Pozwany ma obowiązek zwrócić je powodowi.

sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś