Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 20 kwietnia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Magdalena Berczyńska – Bruś

Protokolant: Magdalena Grzesiak

po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2022 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa B. T.

przeciwko Wojewódzkiemu Szpitalowi (...) w K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Wojewódzkiego Szpitala (...) w K. na rzecz powódki B. T. kwotę 2 006,73 zł (dwa tysiące sześć złotych siedemdziesiąt trzy grosze ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

2.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3 000 zł (trzy tysiące złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych oraz kwotę 5 417 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia wyroku do dnia zapłaty.

sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś

Sygn. akt V GC 1110/21

UZASADNIENIE

Powódka B. T. prowadząca Indywidualną (...) w K. pozwem z dnia 1 grudnia 2021r. wniosła do Sądu Rejonowego w Kaliszu Sądu Gospodarczego o zasądzenie od pozwanego Wojewódzkiego Szpitala (...) w K. kwoty 60.000 zł tytułem odszkodowania w związku z działaniami lub zaniechaniami polegającymi na przedstawieniu w zgłoszeniu powódki do Narodowego Funduszu Zdrowia jako osoby uprawnionej do otrzymania dodatku do wynagrodzenia dla lekarzy w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych osobom chorym na (...)19 lub podejrzanym o zakażeniem wirusem (...)2 za miesiące grudzień 2020r. oraz luty, marzec i maj 2021r. błędnych danych, co doprowadziło do tego, że mimo iż powódka spełniała wszystkie przesłanki do przyznania jej wymienionego dodatku określonego w Poleceniu Ministra Zdrowia z dnia 4 września 2020r., wydanym w oparciu o art.10a ust.1 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, zmienionego Poleceniami Ministra Zdrowia z dnia 30 września 2020r. oraz z dnia 1 listopada 2020r. w pełnej wysokości, odmówiono jej wypłaty wyżej wymienionego świadczenia dodatkowego w łącznej wysokości 60.000 zł, tj. po 15.000 zł za miesiące grudzień 2020, luty, marzec oraz maj 2021r. - z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 14 października 2021r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że w dniu 11 maja 2020r. strony zawarły umowę zlecenia dotyczącą udzielania przez powódkę świadczeń zdrowotnych na zlecenie pozwanego. Zakres świadczeń udzielanych przez powódkę w ramach zawartej umowy obejmował przy tym wszystkie świadczenia zdrowotne konieczne dla prawidłowego realizowania zadań pozwanego z NFZ w ramach Oddziału Udarowego. Oprócz tego powódka była zobowiązana do wykonywania procedury trombolizy i kwalifikację do trombektomii. W związku z ogłoszeniem stanu zagrożenia epidemicznego w marcu 2020r. powódka rozpoczęła wykonywanie świadczeń zdrowotnych osobom chorym na (...) 19 lub osobom podejrzanym o zakażenie wirusem (...)2. Poza udzielaniem świadczeń zdrowotnych w ramach Oddziału Udarowego powódka udzielała także świadczeń zdrowotnych w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym ( (...)) oraz na Izbie Przyjęć. Powódka niemal na każdym pełnionym przez nią 24 – godzinnym dyżurze medycznym udzielała świadczeń medycznych pacjentom z podejrzeniem i zakażeniem wirusem (...)2, co miało miejsce średnio 6 razy w miesiącu. Oprócz tego powódka pełniła również opiekę nad pacjentami przebywającymi na Oddziale Udarowym, gdzie od października 2020r. do stycznia 2021r. wynosiła około 10 osób na miesiąc, z czego pod opieką powódki jako lekarza prowadzącego były średnio 3 osoby w miesiącu. Kwestia wypłaty dodatkowego świadczenia pieniężnego od początku była niejasna, a pozwany nie potrafił zająć jednoznacznego stanowiska w tej kwestii. Powódka wielokrotnie , tj. pismami z dnia 1 kwietnia 2021r., 22 czerwca 2021r., 15 lipca 2021r., 26 sierpnia 2021r. domagała się od pozwanego wypłaty dodatkowego świadczenia pieniężnego, natomiast pozwany pismami z 9 marca 2021e., 17 marca 2021r., 9 kwietnia 2021r., 15 czerwca 2021r. i 23 sierpnia 2021r. przedstawiał stanowisko, które było niejasne i niezgodne z treścią poleceń Ministra Zdrowia. Powódka wystawiała dokumenty księgowe w postaci faktur obejmujące należny „dodatek covidowy” w pełnej wysokości za każdy miesiąc od listopada 2020r. do maja 2021r., tj. po 15.000 zł. Powódce zostało przyznane i wypłacone dodatkowe świadczenie pieniężne w pełnej wysokości z miesiące listopad 2020r., styczeń i kwiecień 2021r. Odmówiono jej wypłaty za miesiące grudzień 2020r., luty, marzec i maj 2021r. Pozwany nie kwestionował zasadności tego, że dodatkowe świadczenie za te miesiące się powódce należy, lecz uznawał iż przysługuje ono w niższej wysokości. Powódka nie zgadzając się ze stanowiskiem pozwanego wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 60.000 zł odpowiadającej szkodzie, którą poniosła wskutek braku wypłacenia jej należnych „dodatków covidowych”. Szkoda miała wynikać z zaniechania zgłoszenia powódki do Narodowego Funduszu Zdrowia jako osoby uprawnionej do otrzymania dodatku do wynagrodzenia lub zgłoszenia błędnych danych skutkujących przyznaniem powódce dodatku w niższej wysokości. Pismem z dnia 6 października 2021r. pozwany wskazał, ze powódka została uwzględniona w liście przekazanej do (...) Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia jako osoba uprawniona do otrzymania dodatku za miesiące grudzień 2020r., luty, marzec i maj 2021r. Pozwany ustalił jednak, że wysokość należnego powódce dodatkowego świadczenia jest znacznie niższa od wskazywanej przez powódkę z uwagi na rzekome świadczenie przez nią usług medycznych przez niepełne miesiące. Z kolei wstrzymywanie wypłaty bezspornej części miałoby wynikać z braku przedłożenia prawidłowo wystawionego dokumentu księgowego. Powódka wniosła również o zasadzenie odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych, które w zakresie kwoty 60.000 zł winne być liczone począwszy od dnia 14 października 2021r. do dnia zapłaty albowiem powódka wezwała pozwanego do zapłaty tej kwoty w terminie 14 dni wezwaniem z dnia 27 września 2021r., doręczonym pozwanemu w dniu 29 września 2021r.

Do pozwu załączono umowę zlecenia z dnia 11 maja 2020r., harmonogramy pracy, wykazy konsultacji, pisma pozwanego do personelu, korespondencję stron, faktury powódki z tytułu dodatku covidowego, wezwanie do zapłaty z 27 września 2021r., umowę pozwanego z Narodowym Funduszem Zdrowia z 16 listopada 2020r., Polecenia Ministra Zdrowia.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył aby Polecenia Ministra Zdrowia były źródłem prawa, na podstawie którego pozwany był zobowiązany do wypłaty jakichkolwiek świadczeń na rzecz swoich kontrahentów, aby powódka doznała szkody z uwagi na działania pozwanego, aby pozwany ponosił winę w niezapłaceniu należnego powódce dodatku covidowego, aby nie zgłosił jej jako osoby uprawnionej do dodatku, aby była uprawniona do otrzymania dodatku covidowego za miesiące grudzień 2020r., luty, marzec i maj 2021r. i że pozwany ustalił, że powódka udzielała świadczeń zdrowotnych przez niepełne miesiące. Powódka udzielała świadczeń zdrowotnych nie na podstawie umowy o pracę lecz na podstawie umowy cywilno-prawnej i zobowiązana była do sporządzenia prawidłowo dokumentu księgowego. Jeżeli brak jest prawidłowo wystawionego dokumentu księgowego, świadczenie powódki nie uzyskuje waloru wymagalności. Za miesiące, w których powódka prawidłowo wystawiła dokument księgowy, pozwany wypłacił należne powódce dodatkowe świadczenie. Powódka nie zgadzała się z wysokością ustalonego przez pozwanego dodatkowego świadczenia i odmawiała skorygowania dokumentów księgowych. Pozwany ustalił, że wysokość dodatku wynosiła w miesiącu grudzień 2020r. 7.152,50 zł, luty 2021r. 14.875 zł, w marcu 2021r. 12.062,50 zł a w maju 2021r. 11.937,50. Pozwany wskazał, że jeżeli dokumenty wystawione za „sporne” miesiące zostaną skorygowane, niezwłocznie zapłaci i za te miesiące dodatek covidowy. Wypłata przez pozwanego dodatkowego świadczenia pieniężnego nie wynika z jakiegokolwiek polecenia Ministra, a z zawartej z (...) Oddziałem Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia umowy. Stosownie do § 1 ust.2 umowy uprawniony podmiot zobowiązał się do comiesięcznego wypłacania dodatkowego świadczenia pieniężnego osobom wykonującym zawód medyczny. Dodatkowe świadczenie ulega proporcjonalnemu zmniejszeniu jeżeli wymienione świadczenia były świadczone przez niepełny miesiąc (§ 1 ust.5 umowy). Pozwany w sposób prawidłowy ustalił wysokość należnego wynagrodzenia powódki stosując zasady interpretacji oświadczeń woli. Polecenie Ministra Zdrowia nie zostało uznane za integralną część zawartej umowy. Dopiero na podstawie tego polecenia (...) Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia zawarł z pozwanym umowę, w której zostały opisane , w sposób bardzo ogólny zasady wypłaty dodatkowego świadczenia pieniężnego.

W replice na odpowiedź na pozew pełnomocnik powódki wskazał, ze pozwany ustalił wysokość dodatkowego świadczenia z tytułu zwalczania C. – 19 za wyżej wskazane miesiące w sposób błędny i z naruszeniem zasad, które legły u podstaw tzw. dodatku covidowego. Jeżeli zatem brak było podstaw do zmniejszenia wysokości należnego powódce dodatkowego wynagrodzenia w miesiącach grudniu 2020r., lutym, marcu oraz maju 2021r., mimo prawidłowego, zdaniem powódki wystawienia dokumentów księgowych w postaci faktur nr (...) z dnia 31 marca 2021r., (...) z dnia 22czerwca 2021r., 27/21z dnia 22 czerwca 2021r. oraz (...) z 22 czerwca 2021r. Przez niewypłacenie powódce tzw. dodatków covidowych poniosła ona szkodę w łącznej kwocie 60.000 zł, co odpowiada sumie dodatków za te miesiące wyliczonych w sposób prawidłowy. Nie otrzymała ona bowiem żadnej kwoty z tytułu tzw. dodatków covidowych za sporne miesiące. Proporcjonalne obniżenie wysokości świadczenia dodatkowego następuje w sytuacji rozpoczęcia przez osobę wykonującą zawód medyczny pracy w podmiocie leczniczym w trakcie trwania miesiąca, przebywania przez osobę wykonującą zawód medyczny w danym miesiącu na urlopie, w tym urlopie wypoczynkowym, pobierania przez osobę wykonująca zawód medyczny pracy w danym miesiącu zasiłku , w tym zasiłku chorobowego. Pozwany byłby uprawniony do proporcjonalnego obniżenia tzw. dodatku covidowego za grudzień 2020r., luty, marzec oraz maj 2021r. jedynie w sytuacjach, o których mowa powyżej. W przypadku powódki taka sytuacja nie miała miejsca albowiem przez cały okres od listopada 2020r. do maja 2021r. wykonywała zawód medyczny w pozwanym szpitalu w pełnym , określonym umową czasie pracy, a nadto nie przebywała na ani na urlopie wypoczynkowym ani na zwolnieniu lekarskim. Interpretacja dokonana przez pozwany szpital istotnie wypacza sens tego, jaki miało wprowadzenie dodatków do wynagrodzenia w wysokości 100 % wynagrodzenia danej osoby.

Pismem procesowym z dnia 1 kwietnia 2022r. pełnomocnik powódki cofnął pozew w zakresie kwoty 60.000 zł roszczenia głównego i wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 2.006,73 zł, stanowiącej skapitalizowane odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia wyliczone od kwoty 45.000 zł od dnia 14 października 2021r. do dnia 25 marca 2022r., tj. kwotę 1.488,40 zł i od kwoty 15.000 zł od dnia 14 października 2021r. do dnia 31 marca 2021r., tj. kwotę 518,33 zł wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 5.400 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty. Pozwany mimo kategorycznej odmowy spełnienia żądania powódki w odpowiedzi na pozew, w dniu 25 marca 2022r. dokonał trzech przelewów po 15.000 zł na rachunek powódki, a w dniu 31 marca 2022r. przelał jej pozostałą kwotę 15.000 zł. W tytułach dokonanych przelewów podano numery faktur wystawionych przez powódkę, które obejmowały dodatki covidowe za miesiące grudzień 2020r., luty, marzec oraz maj 2021r., tj. (...), (...), (...) oraz (...). Oznacza to, że pozwany przelewając powódce łącznie 60.000 zł spełnił roszczenie dochodzone pozwem i objęte niniejszym postępowaniem. Przyjmuje się, ze jeżeli cofnięcie pozwu następuje na skutek spełnienia przez pozwanego żądania powoda to pozwany przegrał proces. Powódka może żądać od pozwanego zapłaty skapitalizowanych odsetek od zapłaconej należności głównej oraz zwrotu kosztów procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódkę łączyła z pozwanym zawarta w dniu 11 maja (...). umowa zlecenia, w której zobowiązała się świadczyć usługi obejmujące udzielanie świadczeń zdrowotnych realizowanych przez lekarza w Oddziale Udarowym. Wynagrodzenie ustalono w wysokości 125 zł brutto za każda godzinę udzielania świadczeń zdrowotnych. Za wykonanie trombolizy i kwalifikacji do trombektomii ustalono wynagrodzenie w kwocie 300 zł za godzinę.

Dowód: Umowa Zlecenia z 11.05.2020r. (k. 25 – 27 akt)

Powódka pracowała ponadto w godzinach popołudniowych i nocnych oraz udzielała konsultacji w (...).

Dowód: zestawienia od grudnia 2020r. do maja 2021r. (k. 28 – 34 akt)

Strony prowadziły korespondencję w przedmiocie rozliczenia przez powódkę dodatkowego świadczenia pieniężnego w związku z C. -19.

Dowód: pisma pozwanego do personelu i korespondencja stron (k.35 – 44, 46 – 52

akt)

W dniu 31 marca 2021r. powódka wystawiła wobec pozwanego fakturę VAT nr (...) z tytułu dodatku covidowego na kwotę 15.000 zł, płatną do dnia 30 kwietnia 2021r.

Dowód: faktura nr (...) (k. 53 akt)

W dniu 22 czerwca 2021r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty należności wynikających z faktur (...) na łączną kwotę 40.000 zł.

Dowód: wezwanie do zapłaty dodatku z tytułu zwalczania epidemii C. – 19 (k. 45

akt)

W dniu 22 czerwca 2021r. powódka wystawiła wobec pozwanego fakturę VAT nr (...) z tytułu dodatku covidowego na kwotę 15.000 zł, płatną do dnia 22 lipca 2021r.

Dowód: faktura nr (...) (k. 54 akt)

W dniu 22 czerwca 2021r. powódka wystawiła wobec pozwanego fakturę VAT nr (...) z tytułu dodatku covidowego na kwotę 15.000 zł, płatną do dnia 22 lipca 2021r.

Dowód: faktura nr (...) (k. 55 akt)

W dniu 22 czerwca 2021r. powódka wystawiła wobec pozwanego fakturę VAT nr (...) z tytułu dodatku covidowego na kwotę 15.000 zł, płatną do dnia 22 lipca 2021r.

Dowód: faktura nr (...) (k. 56 akt)

Należność w kwocie 15.000 zł za fakturę (...)r. została uregulowana w dniu 30 czerwca 2021r.

Dowód: przelew z rachunku z 30.06.2021r. (k. 140 akt)

W dniu 27 września 2021r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 60.000 zł tytułem odszkodowania w związku z zaniechaniami polegającymi na braku zgłoszenia powódki do Narodowego Funduszu Zdrowia celem wypłaty dodatków z tytułu zwalczania epidemii (...)19 za miesiące grudzień 2020r., luty 2021r., marzec 2021r. i maj 2021r.

Dowód: wezwanie do zapłaty dodatku z tytułu zwalczania epidemii C. – 19 (k. 45

akt)

Wezwanie do zapłaty doręczono pozwanemu w dniu 29 września 2021r.

Dowód: dowód nadania i doręczenia (k.61 – 62 akt)

W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty pełnomocnik pozwanego przedstawił swoją argumentację załączając umowę z NFZ. Pełnomocnik powódki w odpowiedzi przedstawił własną argumentację, załączono pisma Ministra Zdrowia – Polecenia dla Narodowego Funduszu Zdrowia.

Dowód: pisma pełnomocników, Polecenia Ministra Zdrowia (k. 70 – 114 akt)

W dniu 25 marca 2022r. pozwany przelał na rachunek powódki kwotę 15.000 zł z tytułu faktury nr (...), 15.000 zł z tytułu faktury nr (...), 15.000 zł z tytułu faktury nr (...), a w dniu 31 marca 2021r. kwotę 15.000 zł z tytułu faktury nr (...).

Dowód: potwierdzenia przelewów (k. 175 – 178 akt)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych wyżej dokumentów.

Sąd zważył co następuje:

Strony zawarły umowę o świadczenie usług zdrowotnych, do których zgodnie z art. 750 Kodeksu cywilnego stosuje się odpowiednio przepisu o zleceniu. Umowa została zawarta przez pozwanego w oparciu o ustawę z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej (Dz.U. z 2016r., poz.1638 z późn. zm.). Zgodnie z jej art. 2 ust. 2 pkt 10 świadczenie zdrowotne to działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania. Do działań takich należy z pewnością prowadzenie dokumentacji medycznej, o której mowa w przepisach ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz.U. z 2020 r. poz. 849).

Pisemna umowa zawarta przez strony uregulowała szczegółowo ich prawa i obowiązki.

Ponadto powódce należało się dodatkowe świadczenie pieniężne wypłacane miesięcznie przez Narodowy Fundusz Zdrowia a finansowane z budżetu państwa z tytułu udzielania świadczeń zdrowotnych i z tytułu bezpośredniego kontaktu z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem (...)2. Pozwany negował wysokość żądanego przez powódkę świadczenia, jednakże w toku postępowania sądowego wypłacił należność główną wynikającą z faktur wystawionych przez powódkę i objętą pozwem. Zaspokojenie roszczeń powódki dochodzonych pozwem należy potraktować jako odstąpienie od przedstawionej wcześniej przez pozwanego argumentacji i uznanie argumentów powódki za zasadne.

Wobec uiszczenia przez pozwanego w dniu 25 marca 2022r. kwoty 60.000 zł i cofnięcia przez pełnomocnika powódki pozwu co do tej kwoty, Sąd postanowieniem zawartym w wyroku umorzył postępowanie w tym zakresie na podstawie art. 355 kodeksu postępowania cywilnego.

W wyniku uiszczenia przez pozwanego należności głównej powódka dokonała kapitalizacji dochodzonych pozwem odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych, których uprawnienie do dochodzenia wynika z art. 8 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych z dnia 8 marca 2013r. (t.j. z dnia 23 lutego 2021r. Dz. U. z 2021r., poz. 424). Jeżeli bowiem dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (art. 481 § 1 k.c.).

Orzeczenie o kosztach postępowania wydano na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z wynikającą z niego zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Koszty te ma obowiązek pokryć w całości przegrywający spór pozwany oraz zwrócić powódce poniesiony przez nią koszt opłaty sądowej w kwocie 3.000 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika powódki ustalone w oparciu o § 2 pkt.6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 z późn. zm.) wraz z opłatą skarbową w wysokości 17 zł od pełnomocnictwa.

sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś