Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 26 czerwca 2023 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: Magdalena Grzesiak

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2023 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  umarza postępowanie w zakresie kwoty 310,00 zł

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 754,28 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt VGC 1078/21

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2021 r. (data wpływu) powódka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wystąpiła przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. do Sądu Rejonowego w Kaliszu
V Wydziału Gospodarczego z pozwem o zapłatę w postępowaniu upominawczym kwoty 3.965,02 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 02 listopada 2021 r. do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu,
w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 17 marca 2021 r. doszło do kolizji drogowej, wskutek której uległ uszkodzeniu samochód osobowy marki B. (...) T. nr rej. (...) stanowiący własność M. K.. Sprawca zdarzenia ubezpieczony był z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych (OC) u pozwanego. Powódka podniosła, że poszkodowany zawarł
z warsztatem (...) Sp. z o.o. Sp.k. zlecenie naprawy. Z tytułu tego zlecenia warsztat wystawił fakturę VAT na kwotę 14.685,97 zł brutto. Powódka wskazała, że poszkodowany przeniósł na (...) Sp. z o.o. Sp.k. wierzytelność z tytułu reszty odszkodowania, zaś warsztat zawarł z nią umowę powierniczego przelewu wierzytelności. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany przyznał i wypłacił warsztatowi naprawczemu odszkodowanie za uszkodzony pojazd w łącznej wysokości 11.030,95 zł brutto. Podniosła, że dochodzona pozwem kwota jest sumą netto + 50% VAT.

W odpowiedzi na pozew z dnia 19 stycznia 2022 r. (data wpływu) pozwany ubezpieczyciel reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany przyznał, że przyjął odpowiedzialność za skutki zdarzenia drogowego z dnia 17 marca 2021 r., a po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie za uszkodzony pojazd w łącznej wysokości 11.030,95 zł brutto. Podniósł, że zaproponował poszkodowanemu zorganizowanie naprawy uszkodzonego samochodu w warsztacie należącym do sieci naprawczej (...) S.A., z czego ten nie skorzystał, przyczyniając się do zwiększenia rozmiaru szkody.

W piśmie procesowym z dnia 18 lutego 2022 r. (data wpływu) powódka podtrzymała wniosek o przeprowadzenie dowodu z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej
i rekonstrukcji wypadków drogowych za wskazane tam fakty i cofnęła pozostałe wnioski dowodowe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. jest wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Zaś pozwany ubezpieczyciel (...) S.A. z siedzibą w W. jest wpisany do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...).

(fakty bezsporne).

Dnia 17 marca 2021 r. w K. doszło do kolizji drogowej, wskutek której uległ uszkodzeniu samochód osobowy marki B. (...) T. nr rej. (...) stanowiący własność M. K.. Sprawca zdarzenia ubezpieczony był z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych (OC) u pozwanego. Na skutek zdarzenia został uszkodzony tył samochodu: zderzak tylny oraz klapa tylna bagażnika.

(fakty bezsporne a nadto: dokumenty w aktach szkodowych płyta CD k. 45).

Pojazd stanowił wyłączną własność poszkodowanego i był przez niego wykorzystywany w działalności gospodarczej. Z tego tytułu przysługiwało mu uprawnienie do odliczenia 50% VAT.

(fakty bezsporne a nadto: dokumenty w aktach szkodowych płyta CD k. 45).

Szkoda została zgłoszona pozwanemu w dniu 19 marca 2021 r. i zarejestrowana pod numerem (...).

(fakty bezsporne a nadto: dokumenty w aktach szkodowych płyta CD k. 45).

W dniu 23 marca 2021 r. poszkodowany zlecił naprawę samochodu warsztatowi (...) Sp. z o.o. Sp.k. z siedzibą w Ł. Oddział w K.. W treści umowy strony wskazały, że koszt naprawy uszkodzonego pojazdu stanowić będzie równowartość kwoty wynikającej z kalkulacji naprawy wykonanej przez warsztat w systemie A.,
z uwzględnieniem pełnego zakresu uszkodzeń opisanego przez uprawnioną do tego osobę
z ramienia zakładu ubezpieczeń lub niezależnego rzeczoznawcę, części nowy i oryginalnych, zakupionych w (...), w cenie obowiązującej u głównego importera wg cennika na datę naprawy, stawki za roboczogodzinę w wysokości 240,00 zł netto za prace blacharsko-mechaniczne i lakiernicze, kosztu holowania, kosztu parkowania, kosztu przygotowania pojazdu do oględzin oraz kosztu badania technicznego.

(dowód: zlecenie naprawy k. 12).

W dniu 23 marca 2021 r. poszkodowany M. K. przelał na (...) Sp. z o.o. Sp.k. z siedzibą w Ł. Oddział w K. wierzytelność z tytułu odszkodowania z polisy OC sprawcy kolizji z dnia 17 marca 2021 r. zawartej z pozwanym, wskutek której został uszkodzony jego samochód osobowy marki B. (...) T. nr rej. (...), nr szkody (...) w celu pokrycia całkowitego kosztu naprawy samochodu wraz z kosztami dodatkowymi. Umowa została podpisana przez poszkodowanego i osobę umocowaną do działania w imieniu warsztatu naprawczego.

(dowód: pełnomocnictwo k. 10, umowa przelewu wierzytelności k. 13).

Koszty naprawy uszkodzonego pojazdu warsztat wycenił na kwotę najpierw 12.852,15 zł netto, a następnie 16.334,73 zł netto.

(dowód: zlecenie naprawy pojazdu k. 12, kalkulacja naprawy k. 35-37, 39-41).

Dnia 07 października 2021 r. warsztat naprawczy wystawił poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 10.996,72 zł netto, tj. 13.525,97 zł brutto obejmującą koszty naprawy uszkodzonego pojazdu.

(dowód: faktura VAT k. 38).

W dniu 18 października 2021 r. (...) Sp. z o.o. Sp.k. z siedzibą w Ł. Oddział w K. zawarł z powódką umowę o powierniczy przelew wierzytelności nabytej od poszkodowanego. Tego samego dnia zlecił powódce wyegzekwowanie od pozwanego kwoty 16.200,67 zł obejmującą koszty naprawy pojazdu stanowiącego własność M. K.. Obie umowy zostały podpisane przez osoby umocowane do działania
w imieniu spółek.

(dowód: pełnomocnictwa k. 10,11, zlecenie do powierniczej umowy o przelew wierzytelności k. 14, umowa o powierniczy przelew wierzytelności k. 15).

Pismem z dnia 18 października 2021 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 16.200,67 zł tytułem odszkodowania za szkodę komunikacyjną powstałą w pojeździe poszkodowanej marki B. (...) T. nr rej. (...) na wskazany rachunek bankowy. Ponowiła wezwanie do zapłaty w e-mailu z dnia 02 listopada 2021 r.

(dowód: dokumenty na płycie CD k. 16).

Decyzją z dnia 08 października 2021 r. pozwany ubezpieczyciel przyznał i wypłacił (...) Sp. z o.o. Sp.k. z siedzibą w Ł., Oddział w K. odszkodowanie w wysokości 10.720,95 zł brutto (w tym 50% VAT). Zaś decyzją z dnia 26 listopada 2021 r. przyznał i wypłacił warsztatowi kwotę 310,00 zł. Łącznie pozwany wypłacił na rzecz warsztatu naprawczego odszkodowanie w wysokości 11.030,95 zł.

(dowód: dokumenty na płycie CD k. 16, decyzja k. 29, pismo k. 31, wycena k. 32).

Od 2019 r. w Autoryzowanych Stacjach Obsługi B. koszt roboczogodziny prac blacharskich i lakierniczych stosowany w naprawach powypadkowych wynosił 240,00 zł netto.

(dowód: dokumenty na płycie CD k. 16).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się
w aktach sprawy.

Sąd uznał je za wiarygodne w całości. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, ani nie była kwestionowana przez strony (art. 230 kpc). W szczególności Sąd uznał za wiarygodne dołączone do sprawy akta szkody komunikacyjnej. Potwierdzają one fakt zgłoszenia szkody oraz wysokość wypłaconego powódce odszkodowania.

Na rozprawie w dniu 24 czerwca 2023 r. Sąd pominął wniosek dowodowy pełnomocnika powódki o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego na wskazane przez niego fakty, albowiem pełnomocnik nie uiścił zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w zakreślonym przez Sąd terminie. Pełnomocnik powódki nie złożył zastrzeżeń do protokołu w trybie art. 162 kpc.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd pominął przedłożone przez stronę powodową opinie, albowiem nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

W myśl art. 822 kc, w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 kc).

Zgodnie z treści art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 473) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną
w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Zgodnie z treścią art. 36 ust. 1 zd. 1 cytowanej wyżej ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Natomiast w myśl art. 436§2 kc w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody posiadacze tych pojazdów mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych, tj. na zasadzie winy. Wynika z tego, że ubezpieczyciel jest zobowiązany do odszkodowania jeżeli zachowanie posiadacza pojazdu wyrządzającego szkodę było zawinione.

Między stronami bezsporna była kwestia odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela za szkodę wyrządzoną przez sprawcę posiadającego ubezpieczenie
w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego oraz obowiązek jej naprawienia. Pozwany uznał roszczenie poszkodowanego M. K. co do zasady. Sporna natomiast była wysokość szkody, a co za tym idzie wysokość odszkodowania przysługująca mu od pozwanego, zaś na skutek umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 marca 2021 r. przysługująca warsztatowi naprawczemu, w imieniu którego na podstawie umowy
o powierniczy przelew wierzytelności działa powódka (art. 509 kc i n.), a czego pozwany ubezpieczyciel nie kwestionował.

W przedmiotowej sprawie na skutek zdarzenia z dnia 17 marca 2021 r. w pojeździe stanowiącym własność poszkodowanego wystąpiła szkoda częściowa.

Przez szkodę w rozumieniu art. 361§2 kc należy rozumieć różnicę między stanem majątkowym poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku jaki istniałby, gdyby nie wystąpiło to zdarzenie. Odszkodowanie winno zrekompensować w całości poniesioną przez poszkodowanego szkodę. Odpowiedzialnością ubezpieczyciela co do zasady rządzą reguły dotyczące odpowiedzialności odszkodowawczej posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem, w tym ogólne przepisy o wynagrodzeniu szkody (zwłaszcza art. 361 - 363 kc), z tą istotną różnicą, że w ramach odpowiedzialności
z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, wyłącznym sposobem naprawienia szkody jest odszkodowanie pieniężne. Odszkodowanie pieniężne ma pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego,
a jego wysokość powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu wiąże się z reguły z koniecznością wymiany elementów, które uległy zniszczeniu i oznacza, że pojazd ma być sprawny technicznie
i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy, w takim stopniu, jak przed zdarzeniem. Przywrócenie to odbywa się poprzez wymianę elementów uszkodzonych na inne nowe części. Zgodnie z poglądami doktryny w przypadku, gdy uszkodzeniu uległ pojazd stosunkowo nowy i będący na gwarancji producenta zasadą jest ustalenie wysokości szkody według cen części oryginalnych. Natomiast w przypadku pojazdów starszych zasadą jest ustalanie wysokości szkody według cen części alternatywnych tj. części zamiennych. Są to części produkowane zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi, ustalonymi przez producenta pojazdu, a więc części tej samej jakości co części pochodzące bezpośrednio od producenta pojazdu, a różniące się tylko oznakowaniem. Użycie ich należy, co do zasady uznać za równoważne użyciu części oryginalnych. Przyjąć więc należało, że pochodzące bezpośrednio od producenta pojazdu części zamienne oryginalne powinny być używane do naprawy, gdy pojazd jest na gwarancji producenta oraz dokonywane są w nim przeglądy serwisowe, podczas których stosowane są oryginalne części zamienne, gdy poszkodowany ma w tym szczególnie ważny interes – np. pomimo upływu okresu gwarancyjnego pojazd był serwisowany z użyciem części oryginalnych, przez co potencjalnie zyskuje handlowa wartość pojazdu oraz jeżeli poszkodowany przedstawi fakturę lub rachunek za naprawę,
z której wynika, że użyto części oryginalne (tak postanowienie SN z dnia 20 czerwca 2012 r., III CZP 85/11).

Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje więc wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem; w przypadku pojazdu mechanicznego chodzi
o przywrócenie mu zarówno sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu oraz wyglądu sprzed wypadku. Osiągnięcia tego celu zakłada konieczność użycia takich części oraz materiałów, które są potrzebne do tego, aby pojazd był sprawny technicznie i powrócił do stanu porównywalnego ze stanem przed wypadkiem; będą to z reguły tylko części nowe. Zgodnie przyjmuje się również, że przywrócenie stanu poprzedniego ma miejsce, jeżeli stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem (stanu technicznego, zdolności użytkowania, części składowych, trwałości, wyglądu estetycznego itd.) odpowiada stanowi pojazdu przed uszkodzeniem. Nie budzi wątpliwości, że oryginalność części wykorzystywanych do naprawy pojazdu stanowi istotny czynnik decydujący o tym, czy naprawa jest wystarczająca dla przywrócenia jego do stanu poprzedniego. Jest oczywiste, że ich dobór może prowadzić do pogorszenia położenia poszkodowanego. Pogorszenie takie miałoby miejsce zarówno wtedy, gdyby użyta część była częścią gorszą (pod istotnymi względami) od tej, która uległa uszkodzeniu, jak i wtedy, gdyby równowartość „restytucyjna” części zastępczej byłaby niepewna. Nie oznacza to jednak, że w razie uszkodzenia części pochodzącej bezpośrednio od producenta pojazdu, do naprawy albo obliczania kosztów naprawy mogą być wykorzystane tylko ceny takich części („części oryginalnych bezpośrednio pochodzących od producenta pojazdu”). W ten sam sposób należy co do zasady ocenić wykorzystanie przy ustalaniu odszkodowania także innych części nowych, które są tej samej jakości, co części pochodzące bezpośrednio od producenta pojazdu, oznaczone jego znakiem towarowym albo logo (rozprowadzone
w opakowaniach w ten sposób oznaczonych) i dystrybuowane w ramach jego sieci dystrybucji (tak uchwała SN z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11).

W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy (tak wyrok SN z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72).

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego z tytułu kolizji komunikacyjnej
z dnia 17 marca 2021 r. pozwany wpłacił odszkodowanie w łącznej wysokości 11.340,95 zł,
w tym 50% VAT.

W procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 kc i art. 232 kpc). Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1997 r., sygn. II CKN 531/97), a na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że powodowi jego żądanie nie przysługuje (por. wyrok SN z dnia 20 grudnia 2006 r., sygn. IV CSK 299/06). Strony, więc mają obowiązek twierdzenia
i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 kpc mogą być przedmiotem dowodu. Istota zasady dotycząca ciężaru dowodów sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014 r., sygn. I ACa 286/14).

W ocenie Sądu powódka nie udowodniła, zasadności swojego żądania objętego pozwem (art. 6 kc). Wykazanie wysokości kosztów naprawy pojazdu uszkodzonego
w wyniku zdarzenia z dnia 17 marca 2021 r. wymagało zasięgnięcia wiadomości specjalnych. Powódka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika złożyła wniosek
o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, jednakże nie uiściła zaliczki na koszty tej opinii. Nie miały zaś znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy przedłożone przez powódkę cenniki stosowanych od 2019 r. przez Autoryzowane Stacje Obsługi B. w naprawach powypadkowych, gdyż powódka nie wykazała, by były to stawki rynkowe za roboczogodzinę pracy blacharza, lakiernika i mechanika obowiązujące na lokalnym rynku miejsca zamieszkania poszkodowanego.

W konsekwencji brak było podstaw do przyjęcia, iż powódka udowodniła, że odszkodowanie już wypłacone przez pozwanego nie pokryło szkody obejmującej uszkodzenie pojazdu marki B. (...) T. nr rej. (...) stanowiącego własność poszkodowanego M. K..

Po wytoczeniu powództwa pozwany uregulował na rzecz powódki kwotę 310,00 zł. Dlatego też w oparciu o treść art. 355 kpc Sąd umorzył postępowanie w tym zakresie, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w pkt 2 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 kpc, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 200,00 zł obliczona zgodnie z art. 13 ustawy ust. 1 pkt 3 z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. tj. z 2018 r., poz. 300 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 900,00 zł obliczone zgodnie z §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) oraz kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.).

Pozwany przyznał na rzecz powódki dopłatę w wysokości 310,00 zł po wytoczeniu powództwa. Zaś za stronę przegrywającą sprawę uważa się również pozwanego, który
w toku procesu spełnił dochodzone od niego świadczenie (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 06 listopada 1984 r., IV CZ 196/84).

Z uwagi na powyższy przyjąć należało, iż powódka przegrała proces w 92%, zaś pozwany w 8%, musieli więc w takiej części ponieść jego koszty.

Dlatego też Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 754,28 zł tytułem kosztów procesu, o czym orzekł w pkt 3 sentencji wyroku.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

a