Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 28 kwietnia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu, V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: Kinga Gnerowicz

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2022 r. w Kaliszu

na rozprawie sprawy

z powództwa: (...) A. W. – D. (...) Spółki jawnej z siedzibą we W.

przeciwko: M. O.

o zapłatę

zasądza od pozwanego M. O. na rzecz powódki (...) A. W. – D. (...) Spółki jawnej z siedzibą we W. kwotę:

oddala powództwo w pozostałym zakresie,

zasądza od pozwanego M. O. na rzecz powódki (...) A. W. – D. (...) Spółki jawnej z siedzibą we W. kwotę 200,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.




sędzia Katarzyna Górna-Szuława








Sygn. akt V GC 1024/21

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 09 lipca 2021 r. (data wpływu) do Sądu Rejonowego
w K. V Wydziału Gospodarczego powódka (...) A. W. – D. (...) Spółka jawna z siedzibą we W. domagała się orzeczenia nakazem zapłaty
w postępowaniu upominawczym, że pozwany M. O. ma zapłacić jej kwotę 500,00 euro oraz kwotę 714,36 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 29 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty oraz koszty procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczyła dla pozwanego usługę transportową. Wskazała, że z tytułu tej usługi wystawiła mu fakturę VAT na kwotę dochodzoną pozwem. Mimo upływu terminu płatności pozwany nie uregulował wynikającej z niej należności. Powódka podała, że obok frachtu domaga się również kosztów odzyskiwania należności w wysokości 186,41 zł.

Pismem z dnia 16 sierpnia 2021 r. (data wpływu) powódka sprecyzowała żądanie pozwu wskazując, iż domaga się zasądzenia odsetek od dnia 30 kwietnia 2021 r.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 28 września
2021 r. w sprawie sygn. akt V GNc 1881/21 Sąd w osobie Referendarza sądowego orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Z przedmiotowym rozstrzygnięciem nie zgodził się pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i w dniu 28 października 2021 r. (data wpływu) złożył sprzeciw, w którym zaskarżył nakaz w całości. Wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, że powódka nie wykazała, by faktura dołączona do pozwu została mu doręczona. Dlatego też termin zapłaty wynagrodzenia za przewóz nie upłynął, a powództwo jest przedwczesne. Podniósł również, iż istnieje rozbieżność co do terminu zapłaty za wykonaną usługę, gdyż w zleceniu transportowym został on określony na 55 dni, zaś w fakturze na 45 dni.

W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 02 grudnia 2021 r. (data wpływu) powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (...) A. W. – D. (...) Spółka jawna z siedzibą we W. jest wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Prowadzi działalność m.in. w zakresie transportu drogowego towarów. Pozwany M. O. prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie transportu pod firmą (...) w K. w oparciu o wpis do (...).

(fakty bezsporne).

Na podstawie zlecenia transportowego nr (...) z dnia 11 marca 2021 r. pozwany zlecił powódce wykonanie usługi transportowej na trasie W. – Polska.
W zleceniu określono wysokość frachtu na kwotę 615,00 euro netto. Jako formę płatności wskazano przelew. Termin płatności został określony na 45 dni. Walutą fakturowania miało być euro, zaś podatek VAT płatny w PLN.

(dowód: zlecenie transportowe k. 9).

Zgodnie z pkt 1 ogólnych warunków zlecenia wynagrodzenie za wykonana usługę miało być płatne w terminie 55 dni od daty otrzymania faktury wraz z potwierdzonymi (oryginalnie) wymaganymi dokumentami.

(dowód: owu k. 9).

Usługa transportowa została przez powódkę wykonana.

(fakt bezsporny, a nadto: międzynarodowy list przewozowy CMR k. 7).

W dniu 13 marca 2021 r. powódka za wykonany przewóz wystawiła pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 500,00 euro netto z tytułu frachtu i 527,95 zł tytułem podatku od towarów i usług. Jako formę płatności wskazano w niej przelew w terminie 45 dni, zaś termin zapłaty został określony na dzień 29 kwietnia 2021 r. Powódka nadała na poczcie fakturę dnia 16 marca 2021 r. Pozwany odebrał ją w dniu 19 marca 2021 r.

(dowód: faktura VAT k. 6, potwierdzenie nadania przesyłki pocztowej k. 8, śledzenie przesyłki pocztowej k. 63).

Mailami z dnia 12 i 17 maja 2021 r. powódka zwróciła się do pozwanego o weryfikacje płatności faktury VAT nr (...), która w jej systemie figurowała, jako niezapłacona.

(dowód: korespondencja stron k. 68-69).

Pismem z dnia 17 maja 2021 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 500,00 euro tytułem należności wynikającej z faktury VAT nr (...) oraz kwoty 527,95 zł tytułem podatku od towarów i usług, w terminie do dnia 21 maja 2021 r. Tego samego dnia wystawiła pozwanemu notę księgową nr (...) na kwotę 186,41 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności. Dokumenty zostały nadane w urzędzie pocztowym następnego dnia i doręczone pozwanemu w dniu 21 maja 2021 r.).

(dowód: potwierdzenie nadania przesyłki pocztowej k. 10, nota księgowa k. 11, wezwanie do zapłaty
k. 12, 13, śledzenie przesyłki pocztowej k. 66).

Powódka zleciła firmie windykacyjnej odzyskanie dochodzonej pozwem należności.

(dowód: raport k. 70-71).

Pozwany nie uregulował wynagrodzenia powódki za wykonany przewóz.

(fakt bezsporny).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych do akt, których wiarygodność i rzetelność sporządzenia nie budziła jego wątpliwości, ani nie była kwestionowana przez strony procesu.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powódka dochodziła od pozwanego zapłaty wynagrodzenia za wykonaną na jego rzecz usługę transportową.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił, że strony sporu łączyła umowa przewozu międzynarodowego w rozumieniu art. 1 Konwencji z dnia 19 maja 1956 r. o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), na podstawie której powód zobowiązał się przewieźć towary na zlecenie pozwanej, zaś miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu oraz miejsce przewidziane dla jej dostawy, znajdowały się
w dwóch różnych krajach.

Stosownie zaś do brzmienia art. 774 kc przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Elementami przedmiotowo istotnymi umowy przewozu są: oznaczenie punktów początkowego i końcowego świadczenia przewozowego, określenie wielkości wynagrodzenia należnego przewoźnikowi oraz wskazanie przedmiotu przewozu. Umowa przewozu jest umową o świadczenie usług, a z uwagi na charakter świadczenia, do jakiego przewoźnik jest zobowiązany, zbliża się do umów rezultatu (M. S., System prawa prywatnego, t. 7, 2001, s. 526). Jest to umowa dwustronnie zobowiązująca, wzajemna
i odpłatna, zaś odpłatność jest składnikiem przedmiotowo istotnym umowy przewozu.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 kc w zw. z art. 3 kpc w zw. z art. 232 kpc.

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy na to na powódce spoczywał ciężar wykazania istnienia umowy, jej treści oraz wysokości należności dochodzonej w procesie. Na poparcie swojego stanowiska powódka jako dowód powołała zlecenie transportowe, międzynarodowy list przewozowy CMR, a także fakturę VAT i wezwania do zapłaty i notę księgową wraz
z potwierdzeniem ich nadania i doręczenia pozwanemu.

Pozwany w sprzeciwie nie zaprzeczył, by strony zawarły umowę przewozu na warunkach określonych w zleceniu transportowym. Zakwestionował natomiast fakt, że otrzymał od powódki fakturę VAT wraz z kompletem dokumentów przewozowych oraz termin płatności frachtu.

Do odpowiedzi na sprzeciw złożonej na zobowiązanie Przewodniczącej powódka, na potwierdzenie zasadności swojego żądania, dołączyła potwierdzenie nadania i doręczenia pozwanemu dokumentów przewozowych. Tym samym wykazała, że wywiązała się
z przyjętego na siebie zobowiązania również w tym zakresie.

Na marginesie tylko wskazać należy, że zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego, gdyby pozwany nie otrzymał w uzgodnionym terminie dokumentów przewozowych, zwróciłby się do powódki o ich przesłanie, o ile miałby zamiar wywiązać się ze swojego zobowiązania i uiścić wynagrodzenie za wykonaną usługę.

Podkreślić również trzeba, iż istotą umowy przewozu jest dostarczenie przesyłki z miejsca załadunku do miejsca rozładunku, nie zaś doręczanie dokumentów transportowych. Dlatego też okoliczności związane z zawarciem umowy i jej wykonaniem nie budziły wątpliwości Sądu. Powódka wykazała, że wykonała przewóz zgodnie z treścią łączącej ją z pozwanym umowy. Tym samym należy jej się wynagrodzenie z tego tytułu.

Zgodnie z treścią art. 385§1 kc w razie sprzeczności treści umowy z wzorcem umowy strony są związane umową. Dlatego tez Sąd uznał, iż strony uzgodniły termin płatności na 45 dni od daty doręczenia pozwanemu faktury VAT wraz z dokumentami przewozowymi.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zakwestionował również żądanie pozwu
w zakresie rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniem w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 684 ze zm.) wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności, stanowiąca równowartość kwoty 40 euro - gdy wartość świadczenia pieniężnego nie przekracza 5.000,00 zł. Stosowanie zaś do brzmienia ust. 1a powołanej regulacji Równowartość kwoty rekompensaty, o której mowa w ust. 1, jest ustalana przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne.

Ustawodawca zatem przewidział dla wierzyciela swoisty ryczałt będący rekompensatą za koszty starań w celu odzyskania należności w wysokości równowartości 40,00 euro. Ta stała rekompensata przysługuje od dłużnika, przy czym wierzyciel nie jest zobligowany do wykazania poniesienia w tej wysokości wydatków.

Na podstawie ustalonego stanu faktycznego Sąd uznał, iż powódce należy się zwrot kwoty stanowiącej równowartość 40,00 euro, gdyż poznany nie uregulował należności
w umówionym przez strony terminie. Dlatego też zasądził tą kwotę zgodnie z żądaniem pozwu w wysokości 186,41 zł.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd orzekł, jak w pkt 1 sentencji wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o art. 481§1 kc w zw. z art. 476 kc i art. 359 kc. Ponadto Sąd uznał, iż w związku z tym, iż pozew został złożony po dniu 01 stycznia 2016 r. powódka domaga się zasądzenia odsetek ustawowych od powyższego dnia według stawki wynikającej z treści art. 359 kc. Zasądzeniu odsetek w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie sprzeciwiał się art. 321 kpc, albowiem zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie,
w sytuacji w której powódka żądała jedynie odsetek za opóźnienie (skoro wysokość tych pierwszych jest większa) stanowiłoby orzeczenie ponad żądanie (por. wyrok SA w Łodzi
z dnia 10 kwietnia 2017 r., I ACa 1261/16). Przy czym Sąd zasądził je zgodnie
z postanowieniami łączącej strony umowy, od 46 dnia po doręczeniu pozwanemu dokumentów przewozowych i oddalił roszczenie odsetkowe w pozostałym zakresie, o czym orzekł w pkt 1 i 2 sentencji wyroku.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 98§1 i 2 kpc, zgodnie
z zasadą odpowiedzialności za jego wynik.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 200,00 zł obliczona zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. tj. z 2019 r., poz. 785), koszty zastępstwa procesowego pozwanego w kwocie 900,00 zł obliczone zgodnie z §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz kwota 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia ustawy z dnia 16 listopada
2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.).

Pozwany przegrał proces w całości, winien więc w całości ponieść jego koszty.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 200,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzekł w pkt 3 sentencji wyroku.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława