Treść orzeczenia V GC 930/22 - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

V GC 930/22 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Kaliszu z 2023-03-20

Sygnatura akt: V GC 930/22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 26 stycznia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu, V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: Magdalena Grzesiak

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2023 r. w Kaliszu

na rozprawie sprawy

z powództwa: M. G.

przeciwko: M. O.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego M. O. na rzecz powoda M. G. kwotę 12 450,00 euro (dwanaście tysięcy czterysta pięćdziesiąt euro 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:

: 3 050,00 euro od dnia 07 września 2021 r. do dnia zapłaty,
: 3.200,00 euro od dnia 07 września 2021 r. do dnia zapłaty,
: 2 900,00 euro od dnia 18 września 2021 r. do dnia zapłaty,
: 3 300,00 euro od dnia 08 października 2021 r. do dnia zapłaty,

oraz kwotę 1 277,13 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

: 317,61 zł od dnia 07 września 2021 r. do dnia zapłaty,
: 317,61 zł od dnia 07 września 2021 r. do dnia zapłaty,
: 317,61 zł od dnia 18 września 2021 r. do dnia zapłaty,
: 324,30 zł od dnia 08 października 2021 r. do dnia zapłaty,

2. zasądza od pozwanego M. O. na rzecz powoda M. G. kwotę 8 415,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 5 417,00 tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 930/22

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 05 września 2022 r. (data wpływu) do Sądu Rejonowego
w K. V Wydziału Gospodarczego powód M. G. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika domagał się orzeczenia nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, że pozwany M. O. ma zapłacić mu kwotę 12.450,00 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot i dat tam wskazanych, kwotę 1.277,13 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot i dat tam wskazanych oraz koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonał dla pozwanego usługi transportowe. Wskazał, że z ich tytułu wystawił mu faktury VAT na kwotę dochodzoną pozwem. Mimo upływu terminu płatności pozwany nie uregulował wynikających z nich należności. Powód podał, że obok kwot wynikających
z przedmiotowych faktur domaga się również zasądzenia rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 19 września
2022 r. w sprawie sygn. akt V GNc 2285/22 Sąd w osobie Starszego referendarza sądowego orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Z przedmiotowym rozstrzygnięciem nie zgodził się pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i w dniu 12 października 2022 r. (data wpływu) złożył sprzeciw, w którym zaskarżył nakaz w całości. Wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Podniósł zarzut niewłaściwości miejscowej tut. Sądu powołując się na treść zleceń transportowych załączonych do pozwu.

Zakwestionował roszczenie pozwu co do zasady i co do wysokości.

W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 29 grudnia 2022 r. (data wpływu) powód podtrzymał swoje stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód M. G. prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie transportu drogowego towarów pod firmą (...) w Nowej w oparciu o wpis do (...). Pozwany M. O. prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie transportu pod firmą (...) w K.
w oparciu o wpis do (...).

(fakty bezsporne).

Na podstawie zlecenia transportowego nr (...) z dnia 05 lipca 2021 r. pozwany zlecił powodowi wykonanie usługi transportowej na trasie Wielka Brytania (D.) - Wielka Brytania (T.). W zleceniu określono wysokość frachtu na kwotę 3.050,00 euro netto. Jako formę płatności wskazano przelew. Termin płatności został określony na 45 dni. Walutą fakturowania miało być euro, zaś podatek VAT płatny w PLN. Zlecenie nie zostało podpisane przez strony.

(dowód: e-mail k. 13, zlecenie transportowe k. 14-15).

Zgodnie z pkt 1 ogólnych warunków zlecenia wynagrodzenie za wykonana usługę miało być płatne w terminie 55 dni od daty otrzymania faktury wraz z potwierdzonymi (oryginalnie) wymaganymi dokumentami. Stosownie zaś do brzmienia pkt 8 owu dowodem uznania
i zapłaty za wykonana usługę była oryginalna kopia CMR/WZ zawierająca datę odbioru towaru i oryginalną pieczątkę odbiorcy. Natomiast w myśl pkt 17 owu jako właściwy do rozwiązywania ich sporów powstałych na gruncie zawartej umowy strony wskazały Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi lub Sąd Okręgowy w Łodzi.

(dowód: owu k. 14-15).

Usługa transportowa została przez powoda wykonana zgodnie z ustaleniami stron.

(fakt bezsporny, a nadto dokumenty przewozowe k. 21-25).

W dniu 20 lipca 2021 r. powód za wykonany przewóz wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.050,00 euro netto. Jako formę płatności wskazano w niej przelew, zaś termin zapłaty został określony na dzień 05 września 2021 r.

(dowód: faktura VAT k. 16).

Na podstawie zlecenia transportowego nr (...) z dnia 20 lipca 2021 r. pozwany zlecił powodowi wykonanie usługi transportowej na trasie Polska (K.) - Wielka Brytania (N.). W zleceniu określono wysokość frachtu na kwotę 3.200,00 euro netto. Jako formę płatności wskazano przelew. Termin płatności został określony na 45 dni. Walutą fakturowania miało być euro, zaś podatek VAT płatny w PLN. Zlecenie nie zostało podpisane przez strony.

(dowód: e-mail k. 17, zlecenie transportowe k. 18-19).

(dowód: owu k. 18-19).

Usługa transportowa została przez powoda wykonana zgodnie z ustaleniami stron.

(fakt bezsporny, a nadto dokumenty przewozowe k. 21-25).

W dniu 20 lipca 2021 r. powód za wykonany przewóz wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.200,00 euro netto. Jako formę płatności wskazano w niej przelew, zaś termin zapłaty został określony na dzień 05 września 2021 r.

(dowód: faktura VAT k. 20).

Na podstawie zlecenia transportowego nr (...) z dnia 31 lipca 2021 r. pozwany zlecił powodowi wykonanie usługi transportowej na trasie Polska (K.) - Wielka Brytania (C.) – Wielka Brytania (B.). W zleceniu określono wysokość frachtu na kwotę 2.900,00 euro netto. Jako formę płatności wskazano przelew. Termin płatności został określony na 45 dni. Walutą fakturowania miało być euro, zaś podatek VAT płatny w PLN. Zlecenie nie zostało podpisane przez strony.

(dowód: e-mail k. 26, zlecenie transportowe k. 27-28).

(dowód: owu k. 27-28).

Usługa transportowa została przez powoda wykonana zgodnie z ustaleniami stron.

(fakt bezsporny, a nadto dokumenty przewozowe k. 30-31).

W dniu 31 lipca 2021 r. powód za wykonany przewóz wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 2.900,00 euro netto. Jako formę płatności wskazano w niej przelew, zaś termin zapłaty został określony na dzień 17 września 2021 r.

(dowód: faktura VAT k. 29).

Faktury wraz z dokumentami przewozowymi zostały doręczone pozwanemu w dniu 13 sierpnia 2021 r.

(dowód: wyciąg z pocztowej książki nadawczej k. 39, wydruk śledzenia przesyłek pocztowych k. 40-41).

Na podstawie zlecenia transportowego nr (...) z dnia 19 sierpnia 2021 r. pozwany zlecił powodowi wykonanie usługi transportowej na trasie Polska (K.) - Wielka Brytania (N.) – Wielka Brytania (B.) – Wielka Brytania (D.).
W zleceniu określono wysokość frachtu na kwotę 3.300,00 euro netto. Jako formę płatności wskazano przelew. Termin płatności został określony na 45 dni. Walutą fakturowania miało być euro, zaś podatek VAT płatny w PLN. Zlecenie nie zostało podpisane przez strony.

(dowód: e-mail k. 32, zlecenie transportowe k. 33-34).

(dowód: owu k. 33-34).

Usługa transportowa została przez powoda wykonana zgodnie z ustaleniami stron.

(fakt bezsporny, a nadto dokumenty przewozowe k. 36-38).

W dniu 23 sierpnia 2021 r. powód za wykonany przewóz wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.300,00 euro netto. Jako formę płatności wskazano w niej przelew, zaś termin zapłaty został określony na dzień 07 października 2021 r.

(dowód: faktura VAT k. 35).

Faktury wraz z dokumentami przewozowymi zostały doręczone pozwanemu w dniu 25 sierpnia 2021 r.

(dowód: wyciąg z pocztowej książki nadawczej k. 42, wydruk śledzenia przesyłek pocztowych k. 43-44).

Pismem z dnia 21 grudnia 2021 r. pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 12.450,00 euro wraz z odsetkami tytułem należności wynikającej z wystawionych faktur VAT oraz kwoty 1.277,13 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności w terminie 1 dni, pod rygorem skierowania sprawy na drogę procesu sądowego. Wezwanie zostało nadane na poczcie tego samego dnia i doręczone pozwanemu w dniu 22 grudnia
2021 r.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 47-48, potwierdzenie nadania przesyłki pocztowej k. 48, wydruk śledzenia przesyłek pocztowych k. 49-50 ).

Pozwany nie uregulował dochodzonej pozwem kwoty.

(fakt bezsporny).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez powoda do akt, których wiarygodność i rzetelność sporządzenia nie budziła jego wątpliwości, ani nie była kwestionowana przez strony procesu (art. 210§2 kpc i art. 230 kpc).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi albo Sądu Okręgowego w Łodzi. Wskazał, że zgodnie z treścią pkt 17 każdego zlecenia załączonego do pozwu Sąd ten jest właściwy do rozstrzygania sporów stron.

Na rozprawie w dniu 26 stycznia 2023 r. Sąd wniosek oddalił. Miał na uwadze, że zgodnie z treścią art. 46§1 zd. 1 i 2 kpc strony mogą umówić się na piśmie o poddanie Sądowi pierwszej instancji, który według ustawy nie jest miejscowo właściwy, sporu już wynikłego lub sporów mogących w przyszłości wyniknąć z oznaczonego stosunku prawnego. Sąd ten będzie wówczas wyłącznie właściwy, jeżeli strony nie postanowiły inaczej lub jeżeli powód nie złożył pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Z regulacji tej wprost wynika, że umowa prorogacyjna winna zostać zawarta na piśmie. Strony nie zachowały tej formy (żadne zlecenie transportowe nie zostało przez nie podpisane), co spowodowało, że do rozpoznania sprawy jest właściwy tut. Sąd, jako Sąd właściwości ogólnej pozwanego zgodnie z treścią art. 30 kpc.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powód dochodził od pozwanego zapłaty wynagrodzenia za wykonane usługi przewozowe.

Sąd uznał, iż w zakresie umowy wynikającej ze zlecenia transportowego nr (...) z dnia 05 lipca 2021 r. zastosowanie winny mieć przepisy ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe, gdyż zarówno przyjęcie towaru do przewozu, jak i jego dostawa realizowane były na terenie Wielkiej Brytanii. Odnośnie pozostałych zleceń transportowych strony sporu łączyła umowa przewozu międzynarodowego w rozumieniu art. 1 Konwencji z dnia 19 maja 1956 r. o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), na podstawie której powód zobowiązał się przewieźć towary na zlecenie pozwanej, zaś miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu oraz miejsce przewidziane dla jej dostawy, znajdowały się w dwóch różnych krajach.

Stosowanie do brzmienia art. 774 kc przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Elementami przedmiotowo istotnymi umowy przewozu są: oznaczenie punktów początkowego i końcowego świadczenia przewozowego, określenie wielkości wynagrodzenia należnego przewoźnikowi oraz wskazanie przedmiotu przewozu (por. C., Zobowiązania, 2009, s. 505). Umowa przewozu jest umową o świadczenie usług, a z uwagi na charakter świadczenia, do jakiego przewoźnik jest zobowiązany, zbliża się do umów rezultatu (M. S., System prawa prywatnego, t. 7, 2001, s. 526). Jest to umowa dwustronnie zobowiązująca, wzajemna i odpłatna, zaś odpłatność jest składnikiem przedmiotowo istotnym umowy przewozu.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 kc w zw. z art. 3 kpc w zw. z art. 232 kpc.

Pozwany w sprzeciwie zakwestionował roszczenie co do zasady i co do wysokości.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 09 lipca 2009 r. (sygn. akt III CSK 341/2008) i co nie budzi wątpliwości w praktyce orzeczniczej, twierdzenie pozwanego, że zaprzecza wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej nie jest skuteczne. Fakty i dowody związane
z konkretnymi okolicznościami, z którymi pozwany się nie zgadza, powinien on wskazać, jeżeli ma to służyć obronie jego racji, powinien się on ustosunkować do twierdzeń strony powodowej, czego w niniejszym postępowaniu bezsprzecznie pozwana nie uczyniła. Zaprzeczenie wszystkiemu nie jest więc skuteczne i nie powoduje, że wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sporu fakty stają się sporne i jako takie wymagają dowodu. Strona pozwana pragnąc zaprzeczyć twierdzeniom pozwu winna podnieść kontrargumenty wskazujące, co jest powodem rzeczonego zaprzeczenia, a co nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

Przypomnieć należy, iż każda ze stron jest obowiązana do złożenia zgodnych z prawdą wyjaśnień odnośnie okoliczności sprawy i oświadczeń co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących okoliczności faktycznych (art. 3 kpc i art. 210§2 kpc), przy czym ogólnikowe zaprzeczenie wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej w zasadzie nie czyni zadość temu obowiązkowi. Obowiązek ten aktualizuje się zwłaszcza w sytuacji, gdy przedmiotem twierdzeń jednej ze stron są liczne okoliczności. Strona powinna wówczas wypowiedzieć się szczegółowo co do konkretnych twierdzeń strony przeciwnej, zaś często stosowane
w praktyce zaprzeczenie ogólne wszystkim twierdzeniom wyraźnie nieprzyznanym jest obejściem powyższego obowiązku, a co za tym idzie jest pozbawione skutków wypowiedzenia się co do twierdzeń drugiej strony i nie pozbawia Sądu możliwości skorzystania z uprawnienia przewidzianego w art. 230 kpc, zgodnie z którym gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Obowiązek wypowiedzenia się co do twierdzeń strony przeciwnej i przytoczenia własnych twierdzeń co do okoliczności faktycznych na poparcie swojego stanowiska ma na celu zakreślenie kręgu okoliczności spornych
i bezspornych między stronami, co z kolei decydująco wpływa na kierunek prowadzenia ewentualnego postępowania dowodowego.

Należy więc przyjąć, że w sytuacji, gdy jedna ze stron zaprzecza określonym twierdzeniom strony przeciwnej, powinna to uczynić w sposób wyraźny, a w sytuacji, gdy twierdzenie strony przeciwnej poparte jest określonymi dowodami, zaprzeczenie powinno być uzupełnione ustosunkowaniem się do tych dowodów. Tylko takie zaprzeczenie twierdzeniom strony przeciwnej czyni zadość obowiązkowi wynikającemu z art. 210§2 kpc. Powyższe wynika stąd, że w procesie cywilnym kluczowym zagadnieniem jest określenie, które fakty są między stronami sporne, a w konsekwencji wymagające udowodnienia. Stąd też nie można składając sprzeciwu od nakazu zapłaty twierdzić, że kwestionuje się roszczenie co do zasady i co do wysokości. Fakty i dowody związane
z konkretnymi okolicznościami, z którymi pozwany nie zgadza się, powinien ona bowiem wskazać, jeśli ma to służyć obronie jego racji.

Pozwany zaś nie zakwestionował faktu wykonania przez powoda usług transportowych opisanych w pozwie, ich prawidłowości, ani wysokości należnego frachtu.

Zakwestionował natomiast wymagalność roszczeń dochodzonych pozwem. Wskazał, że w zleceniu transportowym łączącym strony termin płatności został określony na 55 dni od daty doręczenia faktur VAT za wykonany transport. Zakwestionował również fakt doręczenia mu dokumentów przewozowych wymaganych do rozpoczęcia biegu terminu zapłaty.

W odpowiedzi na sprzeciw powód wskazał, że pozwany otrzymał uzgodnione dokumenty, co wynika załączonych do akt sprawy wyciągów z książki nadawczej
i potwierdzeń doręczania przesyłek pocztowych. Sąd podzielił jego stanowisko w tym zakresie.

Wskazać w tym miejscu należy, iż konwencja CMR ani kodeks cywilny nie określają momentu, w którym powinny być zapłacone należności przewoźnika. Kwestia ta została pozostawiona woli stron. Przy czym Sąd miał na uwadze, że zlecenia transportowe te nie zostały podpisane przez strony, zatem ich ustalenia w zakresie terminu płatności frachtu nie wiązały stron.

Za wykonane usługi powód wystawił faktury VAT i określił w nich wysokość wynagrodzenia za wykonany przewóz oraz termin jego płatności.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że faktura VAT ma walor dokumentu prywatnego (art. 245 kpc) i może jedynie dowodzić, iż osoba, która ją podpisała, złożyła oświadczenie w niej zawarte. Stanowi jednak powszechnie przyjęty dokument rozliczeniowy. Jej doręczenie umożliwia dłużnikowi podjęcie czynności mających na celu sprawdzenie, czy świadczenie jest zasadne tak co do zasady, jak i co do wysokości. Umożliwia też podjęcie czynności finansowych zmierzających do spełnienia świadczenia. Z punku jednak widzenia zasad doświadczenia życiowego powszechnie znanym jest, iż w kontaktach handlowych pomiędzy przedsiębiorcami, na potwierdzenie dokonanej transakcji wystawiane są faktury służące obu stronom do rozliczeń. Często samo wystawienie faktury zastępuje sporządzanie umów na piśmie. Jednakże, co należy podkreślić faktura, jako dokument rozrachunkowy, nie stanowi dowodu wykonania umowy w sposób uzasadniający żądane wynagrodzenie. Dłużnik zobowiązany jest świadczyć to, co stwierdzono w dokumencie rozliczeniowym, gdy wynika to z istniejącego stosunku zobowiązaniowego.

Zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego stwierdzić należy, iż gdyby pozwany kwestionował termin płatności wynagrodzenia za wykonany przewóz, zwróciłby się do powoda o wyjaśnienia lub korektę przesłanych faktur, czego nie uczynił. Nie zrobił tego również po otrzymaniu wezwania do zapłaty. Zatem przyjąć należy, iż zarzuty podniesione w sprzeciwie zostały sformułowane wyłącznie na potrzeby niniejszego procesu, zaś pozwany nie tylko nie wykazał ich zasadności, ale również nie zaoferował żadnych środków dowodowych w celu ich udowodnienia.

Dlatego też Sąd uznał roszczenie pozwu w zakresie frachtu za uzasadnione w całości.

O obowiązku zapłaty odsetek w wysokości ustawowej za opóźnienie w transakcjach handlowych Sąd orzekł na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 r.
o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 118) zgodnie z którym w transakcjach handlowych – z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie i wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie i zasądził je od dnia następnego po terminie płatności określonych w fakturach VAT.

Z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego wynika, że pozwany nie zapłacił powodowi wynagrodzenia za wykonane usługi w uzgodnionym terminie.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 118) wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, gdy wartość świadczenia pieniężnego jest wyższa niż 5.000,00 zł, ale nie przekracza 50.000,00 zł równowartość kwoty 70,00 euro przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, stanowiącej rekompensatę za koszty odzyskiwania należności. Ustawodawca zatem przewidział dla wierzyciela swoisty ryczałt będący rekompensatą za koszty starań w celu odzyskania należności w wysokości równowartości 70,00 euro. Ta stała rekompensata przysługuje od dłużnika, przy czym wierzyciel nie jest zobligowany do wykazania poniesienia w tej wysokości wydatków.

Na podstawie ustalonego stanu faktycznego Sąd uznał, iż powodowi należy się zwrot kwoty stanowiącej równowartość 70,00 euro od każdej z faktur, według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, gdyż poznany nie uregulował należności w umówionym przez strony terminie. Dlatego też zasądził tą kwotę zgodnie z żądaniem pozwu w łącznej wysokości 1.277,13 zł.

O odsetkach od rekompensaty za koszty odzyskiwania należności Sąd orzekł w oparciu o treść art. 481 kc. Miał na uwadze, iż ma ona charakter zbliżony do kosztów procesu, od których obecnie przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie.

Mając na uwadze powyższe rozważania faktyczne i prawne Sąd uwzględnił powództwo w całości, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 2.998,00 zł obliczona zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. tj. z 2019 r., poz. 785), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 5.400,00 zł obliczone zgodnie z §2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa powoda wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.).

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.415,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 5.417,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, o czym orzekł w pkt 2 sentencji wyroku.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Dodano: 18 czerwca 2024, Opublikował(a): Magdalena Grzesiak
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Kaliszu
Osoba, która wytworzyła informację: sędzia Katarzyna Górna-Szuława
Data wytworzenia informacji: 26 stycznia 2023