Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 20 czerwca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: Magdalena Grzesiak

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2024 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa A. M.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością Spółce komandytowej z siedzibą w J.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w J. na rzecz powódki A. M. kwotę 13.323,95 zł (trzynaście tysięcy trzysta dwadzieścia trzy złote dziewięćdziesiąt pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 07 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od powódki A. M. na rzecz pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w J. kwotę 1.796,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  nakazuje pobrać od powódki A. M. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 1.924,42 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych,

5.  nakazuje pobrać od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w J. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 641,48 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 780/22

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 16 września 2022 r. (data wpływu) powódka A. M. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, że pozwany (...) Sp. z o.o. Sp.k. z siedzibą w J. ma zapłacić na jej rzecz kwotę 52.984,76 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 07 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych wraz opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż dochodzona pozwem stanowi roszczenie związane ze sprzedaniem jej przez pozwanego wadliwego samochodu osobowego marki R. (...).

Zarządzeniem z dnia 21 września 2022 r. Referendarz sądowy stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty.

W odpowiedzi na pozew z dnia 21 października 2022 r. (data wpływu) pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa
w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Zakwestionował roszczenie co do zasady i co do wysokości.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka A. M. prowadzi działalność gospodarcza pod firmą (...) w D. w oparciu o wpis do (...). Zaś pozwany (...) Sp. z o.o. Sp.k. z siedzibą w J. jest wpisany do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej samochodów osobowych i furgonetek.

Fakty bezsporne.

Pozwany wystawił na portalu ogłoszeniowym ofertę sprzedaży używanego samochodu marki R. (...) (furgon) sprowadzonego z Niemiec nr VIN (...).
W treści ogłoszenia podano informację, że pojazd jest autem bez nakładów i gotowym do drogi. Wskazano różny rok jego produkcji – raz 2018, a razy 2018 oraz datę pierwszej rejestracji 27 grudnia 2017 r. Pozwany oferował możliwość sprawdzenia samochodu
w dowolnym (...) R..

Dowód: oferta sprzedaży k. 51-53, 118,

Powódka podjęła decyzję o zakupie samochodu w oparciu o treść oferty zamieszczonej w intrenecie. Strony jeszcze przed zakupem uzgodniły, że zostanie on zabudowany zabudową chłodniczą. Pozwany poinformował powódkę, że potrwa to około 3-4 tygodni od daty wpływu zadatku. Powódka uiściła go w dniu 27 kwietnia 2021 r.

Dowód: potwierdzenie przelewu k. 32, korespondencja mailowa k. 119-120, opis stanu technicznego pojazdu k. 121.

W dniu 10 maja 2021 r. powódka zawarła z (...) S.A. z siedzibą we W. umowę leasingu operacyjnego nr (...) finansującą zakup od pozwanego używanego samochodu marki R. (...).

Stosownie do postanowień owu leasingobiorca powinien odebrać przedmiot leasingu
w terminie 5 dni od dany dokonania zapłaty przez leasingodawcę. Jeżeli odbiór zostanie przesunięty w czasie leasingodawca jest uprawniony do naliczenia leasingobiorcy opłaty wyrównawczej. W myśl pkt I.9 leasingobiorca płaci opłaty związane z umową bez względu na to, czy sprzęt ma wady i czy nadaje się do użytku. Zgodnie z pkt VI.2 owu z chwilą,
w której leasingodawca zawiera z dostawcą umowę sprzedaży sprzętu, na leasingobiorcę przechodzą uprawnienia z tytułu rękojmi i gwarancji za wady sprzętu. Nie przechodzą na niego jednak uprawnienia do odstąpienia od umowy ze zbywcą. Leasingobiorca ma obowiązek informować leasingodawcę, jeśli wystąpią zdarzenia objęte gwarancją lub rękojmią. Na żądanie leasingobiorcy leasingodawca odstąpi od umowy sprzedaży
z dostawcą, jeżeli sprzęt ma wady. Stosownie zaś do brzmienia pkt VI.5 nawet, jeżeli leasingobiorca nie korzysta ze sprzętu, bo dochodzi roszczeń z tytułu gwarancji lub rękojmi lub z innych powodów, ma obowiązek opłacać opłaty leasingowe i wywiązywać się z innych zobowiązań, które wynikają z umowy. W myśl pkt VII.1 lit. a) i b) leasingobiorca ubezpiecza sprzęt na swój koszt w zakresie OC, AC i NW. Zgodnie z pkt XI.1 owu leasingobiorca nie może odmówić odbioru sprzętu również z powodu jego wad. Jeżeli sprzęt ma wady leasingobiorca odbiera go, pisemnie wskazuje zauważone wady, powiadamia o nich leasingodawcę, realizuje swoje obowiązki wynikające z umowy.

Dowód: dowód rejestracyjny k. 54, owu k. 55-63, umowa leasingu k. 64-65, upoważnienie do użytkowania k. 66, korespondencja mailowa k. 47, 74-79, faktura VAT k. 446.

Przy zakupie samochodu powódkę reprezentował P. M.. Został poinformowany o parametrach samochodu przed wpłatą zadatku. Po zabudowie nie chciał go odebrać. Twierdził, że mu się nie podoba. Powódka przed zakupem samochodu nie dokonała jego oględzin. Nie zleciła weryfikacji jego stanu technicznego, ani nie wykonała jazdy próbnej. Po odbiorze samochodu z firmy dokonującej jego zabudowy wady wskazane przez P. M. zostały usunięte przez pozwaną spółkę.

Dowód: zeznania świadka G. G. (1) k. 162v-163v, e-protokół rozprawy z dnia 19.12.2022r. 00:02:59-00:37:30.

Dnia 17 maja 2021 r. powódka zawarła z (...) S.A. V. (...)
z siedzibą w G. umowę ubezpieczenia leasingowanego pojazdu. Z tego tytułu pozwana uregulowała na rzecz ubezpieczyciela kwotę 3.283,00 zł tytułem składki.

Dowód: polisa k. 48-49, potwierdzenie przelewu k. 50.

Pismem z dnia 27 maja 2021 r. powódka wezwała pozwanego do wydania pojazdu
w terminie do dnia 28 maja 2021 r., pod rygorem zawiadomienie policji i prokuratury
o przestępstwie przywłaszczenia. Wezwanie zostało doręczone pozwanemu za pośrednictwem poczty elektronicznej.

Dowód: e-mail k. 81, pismo k. 81v, przesłuchanie powódki A. M. k. 164v-165, e-protokół rozprawy z dnia 19.12.2022r. 01:09:34-01:27:00.

Sms-em z dnia 28 maja 2021 r. pozwany wskazał, że z uwagi na pandemię samochód nadal znajduje się w firmie dokonującej jego zabudowy i poinformuje powódkę o terminie odbioru.

Dowód: sms k. 87.

Dnia 02 czerwca 2021 r. powódka złożyła pozwanemu propozycję polubownego rozwiązania sporu poprzez odstąpienie do umowy zakupu pojazdu i zwrot wszystkich poniesionych kosztów związanych z zawarciem umowy leasingu oraz nieobciążanie jej, jako leasingobiorcy jakichkolwiek kosztami związanymi z tym odstąpieniem. Jako powód swojej decyzji wskazała niewydanie pojazdu w umówionym terminie oraz jego uszkodzenia. Wezwanie zostało doręczone pozwanemu za pośrednictwem poczty elektronicznej. Pozwany wyraził zgodę na odstąpienie od umowy pod warunkiem zrzeczenia się przez powódkę wszelkich roszczeń związanych z zakupem pojazdu i poniesienia kosztów związanych z rezygnacją.

Dowód: korespondencja mailowa k. 82, 86, 122, 123, pismo k. 82v, zeznania świadka G. G. (1) k. 162v-163v, e-protokół rozprawy z dnia 19.12.2022r. 00:02:59-00:37:30

W dniu 04 czerwca 2021 r. radca prawny J. G. wystawiła na rzecz powódki fakturę VAT nr (...) na kwotę 100,00 zł netto, tj. 123,00 zł brutto tytułem porady prawnej. Powódka uregulowała należność tego samego dnia.

Dowód: faktura k. 38, potwierdzenie przelewu k. 39.

Dnia 10 czerwca 2021 r. radca prawny J. G. wystawiła na rzecz powódki fakturę VAT nr (...) na kwotę 600,00 zł netto, tj. 738,00 zł brutto tytułem obsługi prawnej – sporządzenia pisma, z terminem płatności określonym na dzień 12 czerwca 2021 r. Powódka uregulowała należność w dniu 11 czerwca 2021 r.

Dowód: faktura k. 45, potwierdzenie przelewu k. 46.

Pismem z dnia 11 czerwca 2021 r. powódka podtrzymała proponowane wcześniej warunki odstąpienia od umowy zakupu samochodu marki R. (...) i oświadczyła, iż oczekuje odpowiedzi w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania. Wezwanie zostało doręczone pozwanemu za pośrednictwem poczty elektronicznej. O podjętych działaniach powódka poinformowała leasingodawcę.

Dowód: e-mail k. 83, oświadczenie k. 84-85.

O podjętych działaniach powódka poinformowała leasingodawcę.

Dowód: korespondencja mailowa k. 74-75.

W piśmie z dnia 19 sierpnia 2021 r. leasingodawca poinformował powódkę, iż nie znajduje podstaw do odstąpienia od umowy sprzedaży łączącej do z pozwanym.

Dowód: pismo k. 182.

Dnia 23 września 2021 r. radca prawny J. G. wystawiła na rzecz powódki fakturę VAT nr (...) na kwotę 121,95 zł netto, tj. 150,00 zł brutto tytułem porady prawnej. Powódka uregulowała należność tego samego dnia.

Dowód: faktura k. 40.

Mailem z dnia 24 września 2021 r. pozwany poinformował powódkę, że pojazd oczekuje na odbiór w jego siedzibie.

Dowód: e-mail k. 80.

W dniu 11 października 2021 r. radca prawny J. G. wystawiła na rzecz powódki fakturę VAT nr (...) na kwotę 400,00 zł netto, tj. 492,00 zł brutto tytułem obsługi prawnej, z terminem płatności określonym na dzień 18 października 2021 r. Powódka uregulowała należność tego samego dnia.

Dowód: faktura k. 41, potwierdzenie przelewu k. 42.

Powódka odmówiła odebrania samochodu od pozwanej spółki. Pismem z dnia 23 listopada 2021 r. leasingodawca wezwał ją do odbioru pojazdu w terminie do dnia 02 grudnia 2021 r. wskazując, że po tym terminie zostanie on przewieziony do Centrum Sprzedaży (...) w M., a następnie sprzedany. Zaś cena uzyskana
z jego sprzedaży zostanie przeznaczona na rozliczenie umowy leasingu.

Dowód: pismo k. 69-70, 124, zeznania świadka P. M. k. 164, e-protokół rozprawy
z dnia 19.12.2022r. 00:45:37-01:09:00.

Dnia 01 grudnia 2021 r. radca prawny J. G. wystawiła na rzecz powódki fakturę VAT nr (...) na kwotę 400,00 zł netto, tj. 492,00 zł brutto tytułem obsługi prawnej, z terminem płatności określonym na dzień 03 grudnia 2021 r. Powódka uregulowała należność w dniu 06 grudnia 2021 r.

Dowód: faktura k. 43, potwierdzenie przelewu k. 42.

W dniu 03 grudnia 2021 r. samochód został odebrany od pozwanego przez przedstawiciela leasingodawcy. Był sprawny. Został przewieziony na parking strzeżony leasingodawcy.

Dowód: potwierdzenie odbioru przedmiotu leasingu k. 125, zeznania świadka G. G. (1)
k. 162v-163v, e-protokół rozprawy z dnia 19.12.2022r. 00:02:59-00:37:30.

Dnia 09 grudnia 2021 r. leasingodawca wystawił powódce fakturę VAT nr (...) do umowy nr (...) na kwotę 10.442,88 zł netto, tj. 12.844,74 zł brutto, w tym kwotę 7.770,08 zł netto, tj. 9.557,20 zł brutto tytułem czynszu zerowego, kwotę 360,00 zł netto, tj. 442,80 zł brutto tytułem opłaty manipulacyjnej i kwotę 2.312,80 zł netto, tj. 2.844,74 zł brutto tytułem opłaty wyrównawczej. Należność wynikająca z opłaty wyrównawczej powódka uiściła
w dniu 27 grudnia 2021 r.

Dowód: faktura k. 36, potwierdzenie przelewu k. 37, e-mail k. 47.

W piśmie z dnia 15 grudnia 2021 r. powódka została poinformowana przez leasingodawcę, że nie była uprawniona do odmowy odbioru pojazdu, wobec czego (...) S.A. dokonał tego w jej imieniu i wystawił do umowy dalsze faktury VAT.

Dowód: pismo k. 68.

Powódka odebrała samochód z parkingu leasingodawcy w dniu 27 grudnia 2021 r. bez dokumentacji zabudowy.

Dowód: protokół zdawczo-odbiorczy k. 63, 67, zeznania świadka P. M. k. 164,
e-protokół rozprawy z dnia 19.12.2022r. 00:45:37-01:09:00, zeznania świadka P. M. k. 164, e-protokół rozprawy z dnia 19.12.2022r. 00:45:37-01:09:00.-

W dniu 31 grudnia 2021 r. R. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w S. wystawił na rzecz powódki fakturę VAT nr (...) z tytułu najmu samochodu dostawczego marki F. (...) nr rej. (...) w okresie od dnia 01 grudnia 2021 r. do dnia 31 grudnia 2021 r. na kwotę 3.380,00 zł netto, tj. 4.157,40 zł brutto z terminem płatności określonym na dzień 18 stycznia 2022 r.

Dowód: faktura k. 31.

Z tytułu opracowania ekspertyzy obejmującej ocenę stanu technicznego zakupionego pojazdu T. S. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) wystawił powódce fakturę VAT nr (...) na kwotę 3600,00 zł netto, tj. 738,00 zł brutto, z terminem płatności określonym na 3 dni. Powódka uregulowała tą kwotę w dniu 14 stycznia 2022 r.

Dowód: faktura k. 34, potwierdzenie przelewu k. 35.

W piśmie z dnia 14 marca 2022 r. powódka złożyła pozwanemu oświadczenie
o obniżeniu ceny zakupionego pojazdu z uwagi na posiadane przez niego wady i wezwała do zapłaty kwoty 52.984,76 zł, w tym 5.386,45 zł tytułem kosztów doprowadzenia auta do stanu zgodnego z przeinaczeniem, 10.264,00 zł tytułem równicy wartości samochodu
w stanie wolnym od wad, a jego rzeczywista wartością., 738,00 zł tytułem kosztów sporządzenia prywatnej opinii rzeczoznawcy, 2.844,74 zł tytułem dodatkowej opłaty leasingowej, 2.302,05 zł tytułem kosztów obsługi prawnej, kosztów ubezpieczenia pojazdu
w wysokości 2.017,77 zł, kosztów jego odbioru w wysokości 332,80 zł oraz utraty dowodu
w wysokości 29.101,80 zł w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania, pod rygorem skierowania sprawy na dalszy etap. Jako podstawę swojego roszczenia wskazała przepisy dotyczące rękojmi za wady rzeczy. Pismo zostało doręczone pozwanej spółce w dniu 30 marca 2022 r.

Pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika odmówił zapłaty podnosząc, że powódka nie zachowała swoich obowiązków polegających na obowiązku zbadania rzeczy, poinformowaniu go o wadzie samochodu i wskazaniu, z jakiego uprawnienia chce skorzystać, wobec czego utraciła roszczenia z rękojmi. Pismo zostało doręczone powódce dnia 11 kwietnia 2022 r. za pośrednictwem poczty elektronicznej.

Dowód: e-mail k. 23, pismo k. 24-25, 28, 126-128, potwierdzenie nadania i odbioru przesyłki pocztowej k. 29, 129.

W dalszej korespondencji strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Dowód: korespondencja k. 26, 27,130, potwierdzenie nadania przesyłki pocztowej k. 131.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej powódce przysługuje uprawnienie do odliczenia 100% podatku VAT.

Dowód: oświadczenie k. 451.

Przedmiotem sporu jest samochód marki R. (...), 1,6 hdi, 4d, 3os. nr rej. (...), rok produkcji 2017, o pojemności silnika 1598 cm ³ i przebiegu 68.517 km. Jego pierwsza rejestracja miała miejsce dnia 27 grudnia 2017 r. do momentu sprzedaży był eksploatowany przez 40 miesięcy.

Na dzień Na dzień 28 maja 2021 r. pojazd posiadał wady w postaci uszkodzenia drzwi przednich lewych, ścian bocznych lewych, elementów tapicerowanych, pokrywy komory silnika, drzwi tylnych lewych, zderzaka przedniego oraz zawiasu tylnego prawego drzwi tylnych prawych, które kwalifikują się do naprawy. Do wymiany została zakwalifikowana izolacja zewnętrznej ściany grodziowej, uszczelka drzwi przednich prawych, obudowa lusterka zewnętrznego prawego, zderzak tylny, uchwyt lampy zespolonej prawej oraz osłona akumulatora. Pozwany naprawił poszycie boku lewego oraz wymienił obudowę lusterka. Nadto samochód posiadał drobne uszkodzenia elementów lakierowanych nadwozia. Wszystkie wady miały charakter jawny i były widoczne gołym okiem nawet dla osoby nie posiadającej wiedzy i doświadczenia z zakresu motoryzacji. Wyjątek stanowi naprawa tylnej części pojazdu, gdzie została zastosowana znaczna ilość masy szpachlowej, co jednak było prawidłowe i zgodne z technologią naprawy lakierniczej.

Wartość pojazdu na dzień 28 maja 2021 r. wynosiła 46.600,00 zł netto, tj. 57.318,00 zł brutto, zaś koszty jego naprawy 13.090,84 zł netto, tj. 16.101,73 zł brutto. Wartość pojazdu na dzień 27 grudnia 2021 r. wynosiła 48.600,00 zł netto, tj. 59.778,00 zł brutto, zaś koszty jego naprawy 6.571,92 zł netto, tj. 8.083,46 zł brutto.

Dowód: dokumentacja na płycie CD k. 296, 452, opinia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej, wyceny wartości, kosztów i jakości napraw pojazdów samochodowych oraz elektroniki pojazdów mgr inż. P. L. wraz z załącznikami k. 221-296, opinia uzupełniająca k. 338-370, ustne wyjaśnienia biegłego do pisemnej opinii sporządzonej w sprawie k. 404-405, e-protokół rozprawy z dnia 18.01.2024r. 00:01:21-00:21:00.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w postaci dokumentów załączonych przez strony do akt sprawy, zeznań świadków G. G. (2) i P. M., przesłuchania powódki A. M. oraz pisemnej opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej, wyceny wartości, kosztów i jakości napraw pojazdów samochodowych oraz elektroniki pojazdów mgr inż. P. L..

Za wiarygodne Sąd uznał dokumenty, z których dowód przeprowadzono w toku postępowania. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony procesu (art. 210§2 kpc i art. 230 kpc).

Sąd dał wiarę zeznaniom słuchanych w sprawie świadków G. G. (2)
i P. M., albowiem były spontaniczne, spójne i logiczne, a także znajdowały potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Nie zostały również zakwestionowane przez strony procesu (art. 210§2 kpc i art. 230 kpc). Z powyższych względów Sąd uznał za prawdziwe również zeznania powódki A. M.. Ich zeznania w zasadzie korespondowały ze sobą, a różnice w nich dotyczyły subiektywnej oceny faktów.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd pominął zeznania świadka D. K., albowiem nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Sama opinia nie może być źródłem materiału faktycznego sprawy ani stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny biegłych. Opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233§1 kpc, lecz co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych
w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (postanowienie SN
z dnia 07 listopada 2000 r., I CKN 1170/98). Specyfika oceny tego dowodu wyraża się zatem w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej.

Podkreślić należy, iż dowód z opinii biegłego podlega ocenie Sądu według mierników właściwych dla przedmiotu konkretnej opinii, a więc z punktu widzenia zgodności
z zasadami logicznego rozumowania, wiedzy powszechnej, podstaw teoretycznych opinii wskazujących na wiedzę biegłego, sposobu formułowania opinii i jej wniosków, także ze względu na ich jednoznaczność i zgodność z postawionymi biegłemu pytaniami, jednakże bez wnikania w ten zakres materii opinii, która wynika z wiedzy specjalistycznej biegłego (tak uzasadnienie wyroku SO w Łodzi z dnia 24 sierpnia 2020 r., XIII Ga 700/19, uzasadnienie wyroku SA w Krakowie z dnia 16 stycznia 2020 r., I ACa 1049/18). Konieczność zasięgnięcia opinii biegłego ogranicza samodzielność Sądu w zakresie dokonywania ustaleń wymagających wiadomości specjalnych. Sąd nie jest związany opinią biegłego, ale nie może, nie podzielając jego merytorycznych wypowiedzi ingerować w treść opinii, wprowadzać w miejsce merytorycznych wywodów biegłego własnych stwierdzeń dotyczących przedmiotu opinii. Zdyskwalifikowanie w całości lub w części albo zweryfikowanie wywodów opinii biegłego nie może być dokonane bez posłużenia się wiedzą specjalistyczną (tak uzasadnienie wyroku SO w Łodzi z dnia 24 sierpnia 2020 r., XIII Ga 700/19 oraz uzasadnienie wyroku SA w Katowicach z dnia 20 grudnia 2019 r., I ACa 620/19).

Po doręczeniu opinii biegłego pełnomocnicy zakwestionowali wywiedzione w niej wnioski i wnieśli o sporządzenie opinii uzupełniającej.

W opinii uzupełniającej biegły odniósł się do zarzutów stron i sporządził wycenę pojazdu oraz kosztów jego naprawy na dzień odbioru samochodu z parkingu leasingodawcy. Pełnomocnicy stron podtrzymali swoje wcześniejsze zastrzeżenia.
W ustnych wyjaśnieniach do opinii złożonych na rozprawie w dniu 18 stycznia 2024 r. biegły podtrzymał wcześniejsze ustalenia.

Sąd podzielił opinię biegłego sądowego mgr. inż. P. L.. W ocenie Sądu opinia biegłego jest jasna i logiczna, a nadto została sporządzona fachowo i rzetelnie. Wnioski wywiedzione w opinii są oparte o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, należycie uzasadnione i wolne od błędów logicznych oraz wewnętrznych sprzeczności, co świadczy o dużym doświadczeniu zawodowym i rzetelnej wiedzy fachowej biegłego. Biegły w sposób jednoznaczny i kategoryczny ustalił wartość pojazdu datę sprzedaży i dzień jego odbioru z parkingu leasingodawcy oraz zakres wad w obu tych datach. Przy czym za miarodajną dla przedmiotowej sprawy Sąd przyjął dzień 28 maja 2021 r., tj. przedstawienia pojazdu do odbioru przez pozwanego.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powódka dochodziła od pozwanego roszczeń związanych
z wadami samochodu R. (...) zakupionego przez leasingodawcę.

Poza sporem pozostaje, że powódka i leasingodawca zawarli umowę leasingu operacyjnego finansującą zakup tego samochodu od pozwanego oraz, że był to samochód używany. Jest również bezsporne, że powódka odmówiła jego odbioru powołując się na wady, a następnie złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy sprzedaży.

W odpowiedzi na pozew pozwany zakwestionował roszczenie powódki co do zasady
i co do wysokości. Podniósł, iż na skutek niezbadania samochodu i niezawiadomienia go
o wadach powódka utraciła roszczenia z tytułu rękojmi.

Zgodnie z pkt VI.2 owu do umowy leasingu łączącej powódkę z (...) S.A. z chwilą,
w której leasingodawca zawiera z dostawcą umowę sprzedaży sprzętu, na leasingobiorcę przechodzą uprawnienia z tytułu rękojmi i gwarancji za wady sprzętu.

Stosownie do brzmienia art. 556 kc sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia). Przy czym zgodnie z ogólną regułą art. 6 kc fakt istnienia wad oraz kwotę o którą należy obniżyć cenę powinien wykazać zamawiający (korzystający z rękojmi), gdyż w odniesieniu do przepisów kc dotyczących rękojmi za wady między stronami będącymi przedsiębiorcami, nie istnieje odwrócenie ciężaru dowodu wynikającego z tej regulacji (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 24 października 2017 r. I ACa 446/17).

Zgodnie zaś z treścią art. 563 kc przy sprzedaży między przedsiębiorcami kupujący traci uprawnienia z tytułu rękojmi, jeżeli nie zbadał rzeczy w czasie i w sposób przyjęty przy rzeczach tego rodzaju i nie zawiadomił niezwłocznie sprzedawcy o wadzie, a w przypadku gdy wada wyszła na jaw dopiero później - jeżeli nie zawiadomił sprzedawcy niezwłocznie po jej stwierdzeniu. Kupujący będący przedsiębiorcą ma więc nie tylko obowiązek zawiadomienia sprzedawcy o wadzie niezwłocznie po jej wykryciu, ale również ciąży na nim obowiązek zbadania rzeczy w czasie i w sposób przyjęty przy rzeczach tego rodzaju.
W obrocie gospodarczym nie ma żadnych wskazówek odnośnie do tego, w jaki sposób obowiązek ten ma być realizowany ani nawet jakie jest jego minimum. W literaturze podkreśla się, że o zakresie i sposobie wykonania tego obowiązku decyduje rodzaj sprzedaży, wielkość dostawy oraz rodzaj rzeczy, a także zdrowy rozsądek, wiedza i ogólna dbałość przedsiębiorcy o własne interesy. Na aprobatę zasługują ustalone zwyczaje co do badania reprezentatywnego, losowego, chyba że umowa zawarta pomiędzy stronami wyraźnie określa zakres i sposób wykonania tego obowiązku (W.J. Katner, w: System PrPryw, t. 7, 2004, s. 139). (...) terminu zawiadomienia sprzedającego
o dostrzeżonej wadzie oznacza zaś konieczność dokonania zawiadomienia bez zbędnej zwłoki. Oceny, na ile ów akt staranności kupującego został dochowany, należy dokonywać przez pryzmat normalnego toku czynności kupującego. Z uwagi na powszechne korzystanie przez osoby prowadzące działalność gospodarczą z coraz szybszych narzędzi komunikowania, termin, w jakim powinno nastąpić zawiadomienie, podlega skróceniu, a nie wydłużeniu. (por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 14 marca 2018r., I AGa 21/18). Przy czym termin ten winien być liczony od dnia wydania rzeczy.

Stosownie do brzmienia art. 557§1 kc sprzedawca jest zwolniony od odpowiedzialności z tytułu rękojmi, jeżeli kupujący wiedział o wadzie w chwili zawarcia umowy.

Nadto, uprawnienie do obniżenia ceny przewidziane art. 560§1 kc można realizować tylko w sytuacji, gdy sprzedawca nie usunie wady niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego. Zawiadomienie o wadzie stwarza zatem sprzedawcy (wykonawcy) możliwość usunięcia wady i uniknięcia w ten sposób obniżenia należnego wynagrodzenia.

Przy czym zgodnie z VI.2 owu do umowy leasingu powódka nie była uprawniona do odstąpienia do umowy sprzedaży zawartej przez (...) S.A. z pozwanym, leasingodawca zaś nie znalazł ku temu podstaw.

Poza sporem pozostawało, że powódka przed zakupem samochodu nie dokonała jego oględzin. Nie zleciła weryfikacji jego stanu technicznego, ani nie wykonała jazdy próbnej.
Z opinii biegłego sądowego wprost wynika, że wady wskazane przez powódkę miały charakter jawny i były widoczne gołym okiem nawet dla osoby nie posiadającej wiedzy
i doświadczenia z zakresu motoryzacji. Samochód został odebrany przez powódkę
z parkingu leasingodawcy dnia 27 grudnia 2021 r. Zaś oświadczenie powódki o obniżeniu ceny wraz z wezwaniem do zapłaty zostało doręczone pozwanej spółce w dniu 30 marca 2022 r. Tym samym roszczenia powódki z tytułu rękojmi wygasły.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż utrata lub zaniechanie skorzystania z uprawnień
z rękojmi za wady dzieła, nie pozbawia kupującego prawa do powoływania się na nienależyte wykonanie zobowiązania przez przyjmującego zamówienie na zasadzie wynikającej z art. 471 kc, w myśl którego dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej na powyższej podstawie byłoby zatem niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, szkoda, jak również adekwatny związek przyczynowy. Powyższe okoliczności powinna udowodnić powódka (art. 6 kc). Odpowiedzialność z art. 471 kc oparta jest na zasadzie winy, która jednak jest domniemywana.

Przez szkodę w rozumieniu art. 361§2 kc należy rozumieć różnicę między stanem majątkowym poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku jaki istniałby, gdyby nie wystąpiło to zdarzenie. Odszkodowanie winno zrekompensować w całości poniesioną przez poszkodowanego szkodę. Przy czym stosowanie do brzmienia art. 361§1 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Przypomnieć należy, że zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Zatem to do osoby występującej
z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (por. wyrok SN z dnia 19 listopada 1997 r., I PKN 375/97). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. W myśl art. 232 kpc strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Przepisy art. 6 kc
i art. 232 kpc wskazują więc, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazywania swoich twierdzeń. Rola Sądu w zakresie dowodzenia w postępowaniu cywilnym procesowym, sprowadza się – co do zasady – jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie.

Mając na celu zachowanie przejrzystości uzasadnienia Sąd po kolei odniesie się do poszczególnych roszczeń zawartych w pozwie.

Roszczenie o zapłatę kwoty 15.650,45 zł brutto, tj. 12.723,95 zł netto z tytułu kosztów usunięcia wad i różnicy wartości pojazdu w stanie uszkodzonym i wolnym od wad Sąd potraktował łącznie, jako żądanie zwrotu kosztów jego naprawy.

Zgodnie z treścią opinii biegłego sądowego wartość pojazdu na dzień 28 maja 2021 r. wynosiła 46.600,00 zł netto, zaś wysokość kosztów jego naprawy na dzień przedstawienia samochodu do odbioru wyniosła 13.090,84 zł netto. Powódka jednakże żądała z tego tytułu 12.723,95 zł netto, a Sąd był jej żądaniem związany w oparciu o treść art. 321§1 kpc i w takiej wysokości roszczenie uwzględnił, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

Powódka żądała również kwoty 738,00 zł brutto, tj. 600,00 zł netto tytułem zwrotu prywatnej ekspertyzy technicznej. Mając na względzie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, iż wykonanie tej opinii było konieczne i niezbędne, co należy rozumieć jako pozostające w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodzącym. Powódka zleciła jej wykonanie w celu określenia wysokości roszczenia przysługującego jej od pozwanego. Dlatego też Sąd uwzględnił jej roszczenie w tym zakresie, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

Przy czym z uwagi na fakt, że powódce przysługuje uprawnienie do odliczenia 100% podatku VAT, roszczenie Sąd uwzględnił roszczenia w tym zakresie wysokości netto
i oddalił powództwo w pozostałym zakresie, o czym orzekł w pkt 2 sentencji wyroku.

W pozwie powódka żądał też zwrotu dodatkowej opłaty leasingowej w wysokości 2.884,74 zł.

Stosownie do postanowień owu leasingobiorca powinien odebrać przedmiot leasingu
w terminie 5 dni od dany dokonania zapłaty przez leasingodawcę. Nie mógł odmówić odbioru sprzętu, również z powodu jego wad. W sytuacji, gdy odbiór został przesunięty
w czasie leasingodawca był uprawniony do naliczenia leasingobiorcy opłaty wyrównawczej. Przy czym leasingobiorca był zobowiązany do zapłaty opłat związanych z umową bez względu na to, czy sprzęt ma wady i czy nadaje się do użytku nawet, jeżeli z niego nie korzysta, bo dochodzi roszczeń z tytułu gwarancji lub rękojmi lub z innych powodów.

Powódka samodzielnie zadecydowała o odmowie odbioru samochodu, tym samym nie może przerzucać związanych z tym kosztów na pozwana spółkę. Tym bardziej, że jego odebranie nie wpłynęłoby na możliwość realizowania przysługujących jej uprawnień. Dlatego też Sąd oddalił powództwo w tym zakresie, o czym orzekł w pkt 2 sentencji wyroku.

Powódka domagała się zwrotu kosztów obsługi prawnej w wysokości 2.302,50 zł. Jednakże z treści przedłożonych przez nią faktur nie wynika, by porady w nich wskazane były związane wyłącznie z przedmiotową sprawą. Powódka zaś nie zaoferowała innych dowodów na poparcie tego faktu. Dlatego też Sąd oddalił powództwo w tym zakresie,
o czym orzekł w pkt 2 sentencji wyroku.

Żądanie powódki obejmowało również zwrot kosztów ubezpieczenia pojazdu
w wysokości 2.014,77 zł.

Zgodnie z treścią owu leasingobiorca zobowiązany był ubezpieczyć sprzęt na swój koszt w zakresie OC, AC i NW. Przy czym, o czym już była mowa wyżej leasingobiorca był zobowiązany do zapłaty opłat związanych z umową bez względu na to, czy sprzęt ma wady i czy nadaje się do użytku nawet, jeżeli z niego nie korzysta, bo dochodzi roszczeń z tytułu gwarancji lub rękojmi lub z innych powodów. Dlatego też Sąd oddalił powództwo w tym zakresie, o czym orzekł w pkt 2 sentencji wyroku.

W przedmiotowej sprawie powódka dochodziła także kosztów dojazdu po odbiór pojazdu w kwocie 332,50 zł.

Gdyby jednak go odebrała od pozwanego w umówionym terminie, do czego była zobowiązana na podstawie uregulowań umowy leasingowej, koszty te by nie powstały. Dlatego też Sąd oddalił powództwo w tym zakresie, o czym orzekł w pkt 2 sentencji wyroku.

Powódka żądała w pozwie również zasądzenia równowartości utraconego dochodu
w wysokości 29.101,80 zł. Była do tego uprawniona co do zasady. Jednakże nie wykazała
w swojego roszczenia co do wysokości. Na jego poparcie przedłożyła zestawienie obejmujące okres od czerwca 2021 r. do grudnia 2021 r. Nie można na jego podstawie czynić jakichkolwiek ustaleń, gdyż brakuje do nie dokumentów źródłowych, możliwych do zweryfikowania. W nie wynika z niego, czy i w jakim miesiącu, jakie pojazdy były wynajmowane, za jaką kwotę i w zamian za jaki pojazd. Faktu tego nie można również wywodzić z faktury VAT za najem pojazdu zastępczego F. (...). Dlatego też Sąd oddalił powództwo w tym zakresie, o czym orzekł w pkt 2 sentencji wyroku.

Mając na uwadze powyższe rozważania faktyczne i prawne Sąd przyjął, iż powódce należy się odszkodowanie w łącznej wysokości 13.323,95 zł netto. Dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki ta kwotę i oddalił powództwo w pozostałym zakresie,
o czym orzekł w pkt 1 i 2 sentencji wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł w pkt 1 sentencji wyroku w oparciu o treść art. 481§1 kc zgodnie z terminem płatności wynikającym z wezwania do zapłaty, którego otrzymania ani treści pozwany nie kwestionował. Z uwagi na fakt, iż roszczenie miało charakter odszkodowawczy, nie przysługiwały od niego odsetki ustawowe za opóźnienie
w transakcjach handlowych.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 kpc, zgodnie
z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 2.650,00 zł obliczona zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 473 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 5.400,00 zł obliczone zgodnie z §2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.), kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.), kwota 3.230,10 zł tytułem kosztów opinii biegłego sporządzonej w sprawie (powódka uiściła zaliczkę na poczet tych kosztów
w wysokości 1.000,00 zł) oraz koszty stawiennictwa świadka na rozprawie w kwocie 335,80 zł.

Powódka poniosła koszty procesu w wysokości 9.067,00 zł, pozwany w wysokości 5.417,00 zł, zaś Skarb Państwa Sąd Rejonowy w Kaliszu poniósł je tymczasowo w kwocie 2.565,90 zł.

Powódka przegrała proces w 75%, zaś pozwany w 25%. W takiej zatem części winni ponieść jego koszty. Dlatego też Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1.796,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu od oddalonej części powództwa, o czym orzekł w pkt 3 sentencji wyroku.

Nadto, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 1.924,42 zł, a od pozwanego 641,48 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych,
o czym orzekł w pkt 4 i 5 sentencji wyroku.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława