Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 27 czerwca 2022 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu, V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: Kinga Gnerowicz

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2022 r. w Kaliszu

na rozprawie sprawy

z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w O.

przeciwko P. P.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego P. P. na rzecz powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w O. kwotę 20.805,43 zł (dwadzieścia tysięcy osiemset pięć złotych 43/100) z odsetkami ustawowymi licznymi od kwoty 1.517,80 zł od dnia 05 listopada 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od:



kwoty 1.353,00 zł od dnia 01 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty,



kwoty 5.044,20 zł od dnia 26 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty,



kwoty 3.222,60 zł od dnia 24 maja 2016 r. do dnia zapłaty,



kwoty 3.222,60 zł od dnia 23 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,



kwoty 3.222,60 zł od dnia 21 lipca 2016 r. do dnia zapłaty,



kwoty 3.222,60 zł od dnia 20 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego P. P. na rzecz powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w O. kwotę 4.658,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

3.  nakazuje pobrać od pozwanego P. P. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 1.590,13 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 582/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 06 listopada 2017 r. (data wpływu) powódka (...) Sp. z o.o. Sp. k.
z siedzibą w O. W.. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika skierowanym do Sądu Rejonowego w Kaliszu V Wydziału Gospodarczego przeciwko P. P. domagała się orzeczenia nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym, że pozwany ma zapłacić jej kwotę 20.805,43 zł wraz ze wskazanymi tam odsetkami i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego żądania powódka wskazała, iż na podstawie ramowej umowy dzierżawy urządzeń (...) i świadczenia usług dostępu do monitoringu pojazdów z dnia 25 maja 2014 r. pozwany wydzierżawił od niej urządzenia wchodzące w skład systemu (...) szczegółowo określonego w załączniku nr 1 do umowy. Jednocześnie powódka zobowiązała się do świadczenia na rzecz pozwanego usług dostępu do monitoringu pojazdów za pośrednictwem serwisu internetowego A., a pozwany zobowiązał się uiszczać miesięczny czynsz i inne opłaty wymienione w umowie i załącznikach. Strony zmieniały zakres umowy aneksami z dnia 26 września 2014 r. i 13 grudnia 2014 r. Powódka wskazała, że wobec zaległości czynszowych pismem z dnia 18 lutego 2016 r. wezwała pozwanego do zapłaty, na skutek czego zawarła z pozwanym ugodę. Podniosła, iż tego samego dnia strony zawarły umowę testową, na mocy której pozwany w okresie do dnia 15 marca 2016 r. miał sprawdzać urządzenia powódki. Po okresie testów zawarły kolejny aneks do umowy dzierżawy, na podstawie którego powódka wydzierżawiła pozwanemu testowane wcześniej urządzenia. Pozwany nie wywiązał się z warunków ugody, co skutkowało niezastosowaniem wskazanego w niej upustu na usługi powódki. Z tytułu czynszu i usługi rejestracji tras powódka wystawiła pozwanemu faktury VAT, a następnie wezwał go do zapłaty. W dniu 07 września 2016 r. pozwany uregulował na rzecz powódki kwotę 2.000,00 zł na poczet faktury VAT nr (...). Pozostałych należności nie uregulował.

Zarządzeniem z dnia 27 grudnia 2017 r. sprawa została skierowana do rozpoznania
w postępowaniu upominawczym.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 24 stycznia 2018 r. wydanym
w sprawie sygn. akt V GNc 4845/17 Referendarz Sądowy uwzględnił roszczenie pozwu.

Z przedmiotowym rozstrzygnięciem nie zgodził się pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i w dniu 22 lutego 2018 r. (data wpływu) złożył sprzeciw,
w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powódki kosztami procesu.

Podniósł zarzut niewłaściwości tut. Sądu i wniósł o przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Opolu V Wydziałowi Gospodarczemu jako miejscowo właściwemu do jej rozpoznania i rozstrzygnięcia. Zakwestionował roszczenie co do zasady i co do wysokości. Podniósł również zarzut nienależytego wykonania zobowiązania przez powódkę.

W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 13 kwietnia 2018 r. (data wpływu) powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie.

W piśmie procesowym z dnia 21 czerwca 2019 r. (data wpływu) pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut obniżenia wynagrodzenia powoda o kwotę 20.806,00 zł, tj. sumę o jaką wady systemu obniżyły wartość usługi świadczonej przez powódkę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w O. W.. jest wpisany do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Pozwany P. P. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) - PPHU (...) w S. w oparciu o wpis do (...).

(fakty bezsporne).

W dniu 25 maja 2014 r. w O. W.. strony zawarły ramową umowę dzierżawy urządzeń (...) i świadczenia usług dostępu do monitoringu pojazdów.

Przedmiotem umowy była dzierżawa urządzeń wchodzących w skład systemu Rejestrator (...) (systemu (...)), szczegółowo wymienionych w załączniku nr 1 do umowy oraz zapewnienie dostępu do serwisu internetowego autosatnet na warunkach określonych w Regulaminie korzystania z serwisu autosatnet oraz umowie. Umowa została zawarta na czas określony, wskazany w załączniku nr 1, liczony dla każdego pojazdu odrębnie. Logowanie do serwisu miało następować po uprzednim przydzieleniu dzierżawcy kodu klienta, loginu użytkowania i hasła.

W ramach łączącej strony umowy powódka zobowiązała się do wydzierżawienia pozwanemu urządzeń wchodzących w skład systemu (...) szczegółowo określonych
w załączniku nr 1, montażu urządzeń w należących do dzierżawcy pojazdach w miejscu ich lokalizacji wskazanych przez dzierżawcę na ternie Polski, zapewnienia dzierżawcy dostępu do serwisu internetowego autosatnet na warunkach określonych w Regulaminie korzystania z serwisu autosatnet oraz umowie, usługę przechowywania i udostępniania dzierżawcy danych zebranych z urządzeń (...) na warunkach określonych w Regulaminie, a także udzielania dzierżawcy telefonicznych konsultacji w zakresie obsługi systemu (...). Pozwany zobowiązał się natomiast m.in. do poniesienia kosztów wdrożenia i używania systemu (...) oraz świadczonych usług określonych w umowie, terminowego regulowania należności wynikających z faktur VAT, a także poniesienia kosztów demontażu urządzeń.

Strony ustaliły, iż koszt wykonania montażu i demontażu urządzenia wynosi 200,00 zł netto za każdy pojazd. Z tytułu czynszu dzierżawnego oraz świadczenia usług pozwany zobowiązany był płacić na rzecz powódki jedną opłatę miesięczną za każdy monitorowany pojazd i dzierżawione urządzenie na podstawie faktury wystawionej przez (...) Sp. z o.o. Sp. k. do 10-go dnia każdego miesiąca. Miesięczne koszty usług zostały określone
w załączniku nr 1 dla każdego pojazdu odrębnie. Za usługi dodatkowe dzierżawca miał uiszczać opłatę wg aktualnego cennika, naliczaną w okresie miesięcznym. Na stronie autosatnet dostępny był raport kosztów wygenerowanych przez dzierżawcę z tytułu wysłanych sms-ów i przesyłania innych danych. Koszty te miały być doliczane do wysokości miesięcznej opłaty abonamentowej. Pozwany był również zobowiązany do zapłaty na rzecz powódki jednorazowej opłaty aktywacyjnej w wysokości 20,00 zł netto dla każdego pojazdu podczas wdrożenia systemu (...), a także w razie wznowienia świadczenia usługi dostępu do monitoringu pojazdu. Koszt dojazdu w celu wykonania montażu lub serwisu
w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości działania systemu z przyczyn leżących po stronie dzierżawcy miał być liczony w dwie strony, wg stawki wynikającej z aktualnie obowiązujących przepisów. W przypadku przedstawienia do jednorazowego montażu minimum 3 pojazdów, koszty dojazdu ponosiła powódka. Faktury VAT miały być sporządzane na podstawie protokołów odbioru technicznego urządzeń wchodzących w skład systemu (...) oraz protokołów serwisowych. Obowiązek uiszczania opłat istniał również
w okresie napraw serwisowych. Wszystkie ceny były ustalone w kwocie netto. Termin płatności wynosił 14 dni od daty wystawienia faktury VAT. W przypadku rozwiązania umowy przez dzierżawcę w okresie na jaki została zawarta w odniesieniu do każdego pojazdu lub rozwiązania jej przez którąkolwiek ze stron z przyczyn leżących po stronie dzierżawcy był on zobowiązany do zapłaty na rzecz powódki kary umownej w wysokości określonej
w załączniku nr 1.

(dowód: umowa k. 15-16, regulamin k. 27-30).

Umowa została podpisana przez pozwanego i osobę umocowaną do działania w imieniu powódki.

(fakt bezsporny).

Zgodnie z załącznikiem nr 1 do umowy w dniu 25 maja 2014 r. umowa została zawarta na okres 36 miesięcy. Urządzenia (...) zostały zamontowane w 19 pojazdach należących do pozwanego. Koszt montażu i demontażu urządzeń został określony na kwotę po 200,00 zł netto, a miesięczna opłata na kwotę po 110,00 zł netto.

(dowód: załącznik nr 1 k. 17-19).

Załącznik nr 1 został podpisany przez pozwanego i osobę reprezentująca powódkę.

(fakt bezsporny).

Po podpisaniu umowy pozwany uzyskał dostęp do urządzeń.

(dowód: przesłuchanie pozwanego P. P. k. 219-220, e-protokół rozprawy z dnia 14.03.2019r. 00:02:21-00:20:40).

W dniu 26 września 2014 r. strony podpisały aneks nr (...) do ramową umowę dzierżawy urządzeń (...) i świadczenia usług dostępu do monitoringu pojazdów z dnia 25 maja 2014 r. Zgodnie z jego treścią załącznik nr 1 otrzymał nowe brzmienie i objął 21 samochodów należących do pozwanego. Pozostałe ustalenia pozostały bez zmian. Zaś dnia 13 grudnia
2014 r. został podpisany aneks nr (...) do łączącej strony umowy. Dotyczył 22 pojazdów. Pozostałe uregulowania umowne nie uległy zmianie.

(dowód: aneksy do umowy k. 20-22, 23-26).

Oba aneksy zostały podpisane przez pozwanego i osobę umocowaną do działania
w imieniu powódki.

(fakt bezsporny).

Pozwany zalegał z zapłatą za świadczone przez powódkę usługi. Każdorazowo system był wyłączany i włączany ponownie po zapłacie należności.

(fakt bezsporny, a nadto zeznania świadka G. M. k. 211, przesłuchanie pozwanego P. P. k. 219-220, e-protokół rozprawy z dnia 14.03.2019r. 00:02:21-00:20:40).

Dane za okres, w którym pozwany nie uregulował należności były usuwane.

(dowód: e-mail k. 103-104).

W dniu 21 września 2015 r. pozwany zgłosił powódce problem z pobraniem raportu
z trasy dla samochodu o numerze rejestracyjnym (...).

(dowód: e-mail k. 96).

Pozwany zgłaszał powódce reklamacje również telefonicznie. Wszystkie reklamacje były rozpatrywane i uwzględnione.

(dowód: przesłuchanie pozwanego P. P. k. 219-220, e-protokół rozprawy z dnia 14.03.2019r. 00:02:21-00:20:40).

Pozwany uważał, że system nie funkcjonuje należycie, zawiesza się, pokazuje nieprawdziwy paliwa, nie wskazuje tankowania, spalania, ani przebiegu trasy pokonywanej przez wyposażony w niego samochód.

(dowód: zeznania świadków: R. S. k. 164-166, M. M. k. 183-184, e-protokół rozprawy z dnia 20.10.2018r. 00:02:24-00:00:25:00, G. M. k. 211, D. C. k. 263, przesłuchanie pozwanego P. P. k. 219-220, e-protokół rozprawy z dnia 14.03.2019r. 00:02:21-00:20:40).

W piśmie z dnia 28 sierpnia 2015 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do zapłaty pozwany poinformował powódkę, że użytkowany przez niego system się zawiesza, wskazuje błędny stan paliwa, nie pokazuje tankowania ani spalania. Podał, że nie można również wyświetlić przebiegu trasy pojazdu. Jednocześnie zwrócił się do powódki o korektę wystawionych faktur.

(dowód: pismo k. 102).

Pismem z dnia 18 lutego 2016 r. powódka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 15.937,54 zł tytułem należności z faktur VAT nr (...) w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania, pod rygorem rozwiązania umowy skierowania sprawy na drogę procesu sądowego. Pozwany odebrał je w dniu 25 lutego 2016 r.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 31, potwierdzenie nadania i doręczenia przesyłki pocztowej k. 32).

Dnia 27 lutego 2016 r. strony zawarły ugodę obejmującą nieuregulowaną przez pozwanego należność. Pozwany zobowiązał się do jej spłaty w 2 ratach: do dnia 01 marca
2016 r. kwotę 4.000,00 zł i do dnia 22 marca 2016 r. kwotę 9.023,40 zł. Zobowiązał się również do regulowania należności wynikających z bieżących faktur. Powódka zaś oświadczyła, że po zapłacie przez pozwanego 2 raty należności dokona korekty faktury VAT (...)
o kwotę 2.914,14 zł.

(dowód: ugoda k. 33).

Ugodę podpisał pozwany i osoba umocowana do reprezentowania powódki.

(fakt bezsporny).

Również dnia 27 lutego 2016 r. strony podpisały umowę, której przedmiotem było udostępnienie pozwanemu do celów testowych systemu Rejestrator (...) typ 7200 (...) składającego się z urządzenia (...) rejestrującego trasę pojazdu, przystawki (...) i aplikacji internetowej www.autosatnet.eu.

(dowód: umowa testowa k. 34-35, zeznania świadka R. S. k. 164-166).

Umowa została podpisana przez pozwanego i osobę umocowaną do działania w imieniu powódki.

(fakt bezsporny).

Dnia 29 lutego 2016 r. pozwany uregulował na rzecz powódki kwotę 4.000,00 zł.

(dowód: potwierdzenie wpłaty k. 40).

W dniu 15 marca 2016 r. strony zawarły aneks nr (...) do ramowej umowy dzierżawy urządzeń (...) i świadczenia usług dostępu do monitoringu pojazdów z dnia 25 maja 2014 r. Z uwagi na zastosowanie urządzeń testowanych przez powoda załącznik nr 1 otrzymał nowe brzmienie i objął 24 samochody pozwanego. Zmianie uległa opłata miesięczna za 4 z nich ze 110,00 na 120,00 zł netto, zaś opłata za dwa dalsze została określona na 80,00 zł netto miesięcznie.

(dowód: aneks do umowy k. 36-39).

Oba aneksy zostały podpisane przez pozwanego i osobę umocowaną do działania
w imieniu powódki.

(fakt bezsporny).

W dniu 01 kwietnia 2016 r. pozwany uregulował na rzecz powódki kwotę 4.500,00 zł.

(dowód: potwierdzenie wpłaty k. 41).

Pismem z dnia 10 sierpnia 2016 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 19.582,83 zł tytułem należności z faktur VAT nr (...) w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania, pod rygorem skierowania sprawy na drogę procesu sądowego. Pozwany odebrał je w dniu 17 sierpnia 2016 r.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 63, potwierdzenie nadania i doręczenia przesyłki pocztowej k. 64).

Pozwany korzystał ze świadczonych przez powódkę usług i logował się do systemu autosatnet w okresie od dnia 17 grudnia do dnia 29 sierpnia 2016 r. Za świadczone usługi powódka wystawiała pozwanemu faktury VAT na podstawie wykazu świadczonych usług za wskazany okres. Na dzień 19 sierpnia 2016 r. pozwany zalegał wobec powódki z zapłatą czynszu i opłat w łącznej wysokości 20.805,43 zł.

(dowód: faktury VAT wraz z potwierdzeniem ich nadania k. 42-62, wydruk listy pojazdów z systemu CMR powódki k. 125-126, wykaz logowań do systemu k. 150-156).

W okresie od stycznia 2016 r. do sierpnia 2016 r. pozwany zgłaszał powódce usterki dotyczące pojazdów o numerach rejestracyjnych (...). Dotyczyły one głównie nieprawidłowości działania sondy pomiaru paliwa. Serwisy wykonane do urządzeń w dniach 27 lutego 2016 r. i 10 czerwca 2016 r. obejmowały przełożenie i doposażenie pojazdów, montaż urządzeń oraz serwis sondy.

(dowód: korespondencja elektroniczna k. 97-99, 105, 132-149, protokoły serwisowe k. 126-131, zeznania świadków: R. S. k. 164-166, M. M. k. 183-184, e-protokół rozprawy z dnia 20.10.2018r. 00:02:24-00:00:25:00).

W dniu 07 września 2016 r. pozwany uregulował na rzecz powódki kwotę 2.000,00 zł na poczet faktury VAT nr (...).

(dowód: potwierdzenie wpłaty k. 65).

W piśmie z dnia 10 października 2016 r. powódka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 20.805,43 zł tytułem należności wynikających z faktur VAT nr (...) w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania, pod rygorem skierowania sprawy na drogę procesu sądowego. Pozwany otrzymał je w dniu 18 października 2016 r.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 66, potwierdzenie nadania i doręczenia przesyłki pocztowej k. 67).

Pozwany nie uregulował żądanej przez powódkę kwoty.

(fakt bezsporny).

Rejestratory służące do monitorowania pracy pojazdu i kierowcy wyposażone są
w system (...), który pozwala na ustalenie w czasie rzeczywistym, w jakim miejscu znajduje się samochód, z dokładnością do kilku metrów. Modem GSM umożliwia komunikację
z rejestratorem zewnętrznej sieci monitorującej prace pojazdu i pozwala na odczyt danych
z rejestratora oraz zdalne aktualizacje oprogramowania. Rejestrator w zależności od podłączonych do niego przystawek i czujników pozwala na odczyt prędkości pojazdu
i przebytej przez niego drogi, parametrów pracy systemów sterowania pojazdu, pomiaru
w czasie rzeczywistym poziomu paliwa w zbiorniku, identyfikację kierowcy, pomiary temperatur. Sonda ultradźwiękowa służy do pomiaru poziomu paliwa w zbiorniku samochodu. Przystawka (...) pozwala na odczyt z sieci (...) pojazdu parametrów z różnych sterowników. Umożliwia zdalną aktualizację oprogramowania oraz rozszerzenie odczytu
o dodatkowe parametry.

Aby korzystać z zamontowanych w pojeździe urządzeń niezbędne jest oprogramowanie do zarządzania. Pozwala ono na monitoring (...), rozliczanie stanów paliwa, kontrolę pojazdu i pracy kierowcy, zdalny odczyt parametrów pojazdu, zdalne programowanie sterowników.

W pojazdach pozwanego zamontowane były rejestratory (...) 7200 (...), sondy ultradźwiękowe oraz przystawki multican. Brak jest przesłanek, na podstawie których by można stwierdzić, że system informatyczny będący autorskim projektem powódki oraz urządzenia montowane w samochodach pozwanego posiadały wady, które uniemożliwiały by mu korzystanie z systemu monitorowania pojazdów. W okresie od dnia 17 grudnia 2015 r. do dnia 29 sierpnia 2016 r. (256 dni) pozwany logował się do systemu powódki 547 razy (ponad 2 razy dziennie), co wskazuje na pełną dostępność systemu. Gdyby system nie działał, pozwany nie mógłby się do niego zalogować. Niemożliwe jest sprawdzenie funkcji urządzeń, które nie działają od 2016 r. Ich oględziny nie wniosłyby niczego do sprawy.

Zasadne były 2 reklamacje pozwanego. Jedna wynikała z błędnej aproksymacji odczytów chwilowych z sondy ultradźwiękowej, a druga z nieprawidłowego działania samej sondy. Biorąc pod uwagę ilość monitorowanych pojazdów oraz okres monitorowania istotność tych wad jest bardzo niewielka i nie wpływa na zmniejszenie wartości uzgodnionej usługi wynikającej z umowy zawartej przez strony.

(dowód: dokumentacja techniczna k. 328-383, opinia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej, wyceny wartości, kosztów i jakości napraw pojazdów samochodowych oraz elektroniki pojazdów mgr inż. P. L. k. 408-425, ustne wyjaśnienia biegłego do pisemnej opinii sporządzonej w sprawie k. 473-474, e-protokół rozprawy z dnia 13.06.2022 r. 00:01:06-00:12:20).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów, dokumentów przedłożonych przez strony do akt sprawy, zeznań świadków: R. S., M. M., G. M. i D. C., przesłuchanie pozwanego P. P. oraz pisemnej opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej, wyceny wartości, kosztów i jakości napraw pojazdów samochodowych oraz elektroniki pojazdów i ustnych wyjaśnień do tej opinii mgr inż. P. L..

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty, z których dowód przeprowadzono w toku postępowania. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, nie zostały one również zakwestionowane przez żadną ze stron procesu (art. 210§2 kpc i art. 230 kpc).

Sąd uznał za prawdziwe również zaznania słuchanych w sprawie świadków
i pozwanego. Zeznania te były spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniały oraz znajdowały potwierdzenie w dokumentach przedłożonych przez strony do akt. Nadto nie zostały zakwestionowane przez strony procesu (art. 210§2 kpc i art. 230 kpc).

Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Sama opinia nie może być źródłem materiału faktycznego sprawy ani stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny biegłych. Opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233§1 kpc, lecz co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych
w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (postanowienie SN
z dnia 07 listopada 2000 r., I CKN 1170/98). Specyfika oceny tego dowodu wyraża się zatem w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej.

Podkreślić należy, iż dowód z opinii biegłego podlega ocenie Sądu według mierników właściwych dla przedmiotu konkretnej opinii, a więc z punktu widzenia zgodności
z zasadami logicznego rozumowania, wiedzy powszechnej, podstaw teoretycznych opinii wskazujących na wiedzę biegłego, sposobu formułowania opinii i jej wniosków, także ze względu na ich jednoznaczność i zgodność z postawionymi biegłemu pytaniami, jednakże bez wnikania w ten zakres materii opinii, która wynika z wiedzy specjalistycznej biegłego (tak uzasadnienie wyroku SO w Łodzi z dnia 24 sierpnia 2020 r., XIII Ga 700/19, uzasadnienie wyroku SA w Krakowie z dnia 16 stycznia 2020 r., I ACa 1049/18). Konieczność zasięgnięcia opinii biegłego ogranicza samodzielność Sądu w zakresie dokonywania ustaleń wymagających wiadomości specjalnych. Sąd nie jest związany opinią biegłego, ale nie może, nie podzielając jego merytorycznych wypowiedzi ingerować w treść opinii, wprowadzać
w miejsce merytorycznych wywodów biegłego własnych stwierdzeń dotyczących przedmiotu opinii. Zdyskwalifikowanie w całości lub w części albo zweryfikowanie wywodów opinii biegłego nie może być dokonane bez posłużenia się wiedzą specjalistyczną (tak uzasadnienie wyroku SO w Łodzi z dnia 24 sierpnia 2020 r., XIII Ga 700/19 oraz uzasadnienie wyroku SA w Katowicach z dnia 20 grudnia 2019 r., I ACa 620/19).

Ponieważ biegły sądowy mgr inż. R. L. w swojej opinii wypowiedział się w zakresie zagadnień objętych tezą dowodową postanowienia z dnia 17 października 2019 r. Sąd w oparciu o treść art. 286 kpc dopuścił dowód z opinii biegłego mgr inż. P. L..

Pełnomocnik powódki nie kwestionował opinii biegłego sporządzonej w sprawie. Pełnomocnik pozwanego wskazał, że biegły nie odpowiedział na pytania zawarte
w postanowieniu dowodowym i zażądał wezwania biegłego na rozprawę w celu złożenia ustnych wyjaśnień do pisemnej opinii sporządzonej w sprawie. Na rozprawie w dniu 13 czerwca 2022 r. biegły ustosunkował się do zarzutów pełnomocnika pozwanego i w całości podtrzymał opinię sporządzona w sprawie.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd podzielił opinię biegłego sądowego
z dziedziny techniki samochodowej, wyceny wartości, kosztów i jakości napraw pojazdów samochodowych oraz elektroniki pojazdów mgr inż. P. L.. W ocenie Sądu opinia biegłego jest jasna i logiczna, a nadto została sporządzona fachowo i rzetelnie. Wnioski wywiedzione w opinii są należycie uzasadnione i wolne od błędów logicznych oraz wewnętrznych sprzeczności, co świadczy o dużym doświadczeniu zawodowym i rzetelnej wiedzy fachowej biegłego. Biegły w sposób kategoryczny wskazał, że brak jest przesłanek, na podstawie których możnaby stwierdzić, że system informatyczny będący autorskim projektem powódki oraz urządzenia montowane w samochodach pozwanego posiadały wady, które uniemożliwiały by mu korzystanie z systemu monitorowania pojazdów.

Dlatego też Sąd na rozprawie w dniu 13 czerwca 2022 r. oddalił wniosek pełnomocnika pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego sądowego. Miał na uwadze, że przepis art. 286 kpc nie przewiduje obowiązku zlecenia biegłemu uzupełnienia opinii bądź dopuszczenia dowodu z dodatkowych opinii w każdym wypadku. Nie jest zatem uzasadniony wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego, jeżeli w przekonaniu Sądu opinia wyznaczonego biegłego jest na tyle kategoryczna i przekonująca, że wystarczająco wyjaśnia zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych (tak postanowienie SN z dnia 21 grudnia 2021 r., IV CSK 615/21). Dopuszczenie dowodu z dodatkowej opinii biegłego może być uzasadnione jedynie w razie potrzeby, która nie może być wynikiem jedynie niezadowolenia strony z niekorzystnej dla niej opinii już przeprowadzonej. Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, w której opinia biegłego zostanie zaakceptowana przez strony. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla Sądu (tak postanowienie SN z dnia 17 listopada 2021 r., IV CSK 59/21).

Pełnomocnik pozwanego złożył zastrzeżenia do protokołu w trybie art. 162 kpc
w zakresie oddalonego wniosku dowodowego. Nie wskazał jednak, naruszenie jakich przepisów zarzuca Sądowi.

Wobec zgłoszonego przez pozwanego zarzutu formalnego związanego z domaganiem się przekazania sprawy do Sądu właściwości ogólnej pozwanego Sąd, oddalając na podstawie art. 200§1 kpc i 202 kpc w zw. z art. 46§1 kpc, przedmiotowy zarzut uznał, iż powódka
w sposób właściwy uzasadniła właściwość miejscową tut. Sądu powołując się na właściwość wynikającą z pkt 10.7 łączącej strony umowy. Nadto jego właściwość miejscowa ma oparcie w uregulowaniach zawartych a art. 34 kpc w zw. z art. 454 kc.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż strony łączyła umowa mieszana – umowa najmu urządzeń (...) oraz umowa o świadczenie usług dostępu do monitoringu pojazdu. Przy czym spór stron dotyczył usługi za października 2015 r. tj. faktury VAT nr (...) oraz usług świadczonych w okresie od lutego 2016 r. do sierpnia 2016 r.

Zgodnie z treścią art. 659§1 kc przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Zaś w myśl art. 750 kc do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy
o zleceniu. Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 734 kc przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonane zlecenie należy się wynagrodzenie (art. 735§1 kc). Doprecyzowanie regulacji ustawowych zawiera łącząca strony umowa, która wbrew twierdzeniom pełnomocnika pozwanego nie była umowa o dzieło.

Zgodnie z postanowieniami tejże umowy powódka zobowiązała się m.in. do udostępnienia pozwanemu urządzeń wchodzących w skład systemu (...), ich montażu w jego pojazdach oraz zapewnienia mu dostępu do serwisu internetowego autosatnet. Pozwany zobowiązał się natomiast m.in. do poniesienia kosztów wdrożenia i używania systemu (...) oraz świadczonych usług określonych w umowie i terminowego regulowania należności wynikających z faktur VAT.

Zgodnie z wynikającą z art. 6 kc regułą rozłożenia ciężaru dowodu na stronach spoczywa ciężar udowodnienia wskazywanych przez siebie faktów. Ta strona, która twierdzi, że określony fakt miał miejsce obowiązana jest zgłosić dowody wykazujące jego istnienie. Strona, która powołuje się na nieistnienie określonego faktu powinna również udowodnić swoje twierdzenie, zgłaszając dowody dla wykazania faktów przeciwnych. Ciężar udowodnienia faktu należy zatem rozumieć z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu (por. wyrok SN z dnia 07 listopada 2007 r., II CSK 239/07).

W myśl art. 232 kpc zd. 1 strony są obowiązane wykazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Podkreślić przy tym należy, iż rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest też zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która wywodzi z tych faktów skutki prawne (art. 6 kc) (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, Legalis z glosą A. Zielińskiego). Zaś zgodnie z treścią art. 233§1 kpc Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Powódka była zatem zobowiązana do wykazania zasadności swojego roszczenia co do zasady, jak i co do wysokości. Pozwany zaś winien był wykazać okoliczności niweczące żądanie strony przeciwnej.

Powódka wykazała, że strony łączyła umowa najmu urządzeń (...) i świadczenia usług do monitoringu pojazdów dla samochodów należących do pozwanego. Przedkładając umowę, załącznik nr 1 do umowy i Regulamin korzystania z serwisu autosatnet wykazała również roszczenie co do wysokości.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniósł, że wystawione przez powódkę faktury nie dowodzą, że wykonała ona umowę.

Odnosząc się do tego zarzutu pozwanego w należy wskazać, że faktura VAT ma walor dokumentu prywatnego (art. 245 kpc), może jedynie dowodzić, iż osoba, która ją podpisała, złożyła oświadczenie w niej zawarte, jednakże stanowi powszechnie przyjęty dokument rozliczeniowy. Jej doręczenie umożliwia dłużnikowi podjęcie czynności mających na celu sprawdzenie, czy świadczenie jest zasadne tak co do zasady, jak i co do wysokości. Umożliwia też podjęcie czynności finansowych zmierzających do spełnienia świadczenia. Faktura, jako dokument rozrachunkowy, nie stanowi dowodu wykonania umowy w sposób uzasadniający żądane wynagrodzenie. Z punku jednak widzenia zasad doświadczenia życiowego powszechnie znanym jest, iż w kontaktach handlowych pomiędzy przedsiębiorcami, szczególnie w zakresie sprzedaży towarów i usług, na potwierdzenie dokonanej transakcji wystawiane są faktury służące obu stronom do rozliczeń.

Z treści dokumentów złączonych do akt sprawy, zeznań słuchanych w sprawie świadków jednoznacznie wynika, że strony współpracowały ze sobą przez okres roku. Za dzierżawę systemu powódka wystawiała pozwanemu faktury VAT na kwoty wynikające z łączącej strony umowy. Pozwany nie kwestionował treści faktur, ani wysokości żądanych kwot. Domagał się jedynie ich korekty z uwagi za źle działający jego zdaniem system. Nie kwestionował faktu wykonywania przez powódkę umówionych usług, a jedynie zgłaszał zastrzeżenia co do ich jakości. Przy czym pozwany dokonał tzw. niewłaściwego uznania należności wynikającej z faktury VAT nr (...) w ugodzie z dnia 27 lutego 2016 r. oraz poprzez częściową jej zapłatę w dniu 07 września 2016 r.

Pozwany w sprzeciwie podniósł również zarzut nienależytego wykonania umowy przez powódkę. Twierdził, że system nie funkcjonuje należycie, zawiesza się, pokazuje nieprawdziwy paliwa, nie wskazuje tankowania, spalania, ani przebiegu trasy pokonywanej przez wyposażony w niego samochód. Zaś w piśmie procesowym z dnia 21 czerwca 2019 r. podniósł zarzut ewentualny obniżenia w trybie art. 638 kc w zw. z art. 530 kc wynagrodzenia powoda o kwotę 20.806,00 zł, tj. sumę o jaką wady systemu obniżyły wartość usługi świadczonej przez powódkę.

Zgodnie z treścią art. 664§1 kc jeżeli rzecz najęta ma wady, które ograniczają jej przydatność do umówionego użytku, najemca może żądać odpowiedniego obniżenia czynszu za czas trwania wad. Stosowanie zaś do brzmienia §2 powołanego przepisu jeżeli w chwili wydania najemcy rzecz miała wady, które uniemożliwiają przewidziane w umowie używanie rzeczy, albo jeżeli wady takie powstały później, a wynajmujący mimo otrzymanego zawiadomienia nie usunął ich w czasie odpowiednim, albo jeżeli wady usunąć się nie dadzą, najemca może wypowiedzieć najem bez zachowania terminów wypowiedzenia.

W razie istnienia wad ograniczających przydatność rzeczy najętej do umówionego użytku wysokość czynszu powinna być obniżona odpowiednio do stopnia zmniejszenia użytku
z rzeczy, w takim bowiem zakresie występuje dysproporcja pomiędzy świadczeniami stron. Przepis art. 664§1 kc nie daje natomiast najemcy uprawnienia do powstrzymania się z zapłatą czynszu, stwarza jedynie możliwość domagania się od wynajmującego obniżenia czynszu stosownie do zmniejszonego w danym okresie użytku z przedmiotu najmu (por. m.in. wyrok SN z dnia 12 października 2011 r., II CSK 29/11, wyrok SA w Warszawie z dnia 30 września 2013 r., I ACa 330/13, oraz wyrok SA w Łodzi z dnia 30 czerwca 2016 r., I ACa 16/16).

Powódka przyznała, że zdarzały się sytuacje, gdy wskazania dzierżawionych sond były nieprawidłowe. Nieprawidłowości te nie były liczne, były usuwane przez pracowników niezwłocznie po ich zgłoszeniu przez pozwanego i nie wynikały z wad systemu.

Z opinii biegłego sądowego sporządzonej w sprawie jednoznacznie wynika zaś, że zasadne były 2 reklamacje pozwanego. Jedna wynikała z błędnej aproksymacji odczytów chwilowych z sondy ultradźwiękowej, a druga z nieprawidłowego działania samej sondy. Biorąc pod uwagę ilość monitorowanych pojazdów oraz okres monitorowania istotność tych wad jest bardzo niewielka i nie wpływa na zmniejszenie wartości uzgodnionej usługi wynikającej z umowy zawartej przez strony. Przy czym w okresie od dnia 17 grudnia 2015 r. do dnia 29 sierpnia 2016 r. (256 dni) pozwany logował się do systemu powódki 547 razy (ponad 2 razy dziennie), co wskazuje na pełną dostępność systemu. Gdyby system nie działał, pozwany nie mógłby się do niego zalogować.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż mimo zastrzeżeń do funkcjonowania systemu pozwany zdecydował się na zawarcie z powódką umowy testowej w dniu 27 lutego 2016 r.,
a następnie, zapewne na skutek pozytywnej weryfikacji działania urządzeń oferowanych przez powódkę, zawarcia aneksu nr (...) do umowy z dnia 25 maja 2015 r. Z zasad logicznego myślenia i doświadczenia życiowego wynika, że gdyby nie był zadowolony z wyników testów, nie przedłużyłby współpracy z powódką.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, iż powódka wykazała, że świadczyła na rzecz pozwanego usługi zgodnie z łączącą strony umową, jest zatem uprawniona do żądania za nie zapłaty w wysokości dochodzonej pozwem. Pozwany zaś nie wykazał, być usługi wynikające z umowy nie były świadczone lub były świadczone w sposób nienależyty.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał roszczenie powódki z tytułu świadczonych usług objętych fakturami VAT załączonymi do pozwu za uzasadnione, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

O odsetkach od należności wymagalnych przed dnia 01 stycznia 2016 r. Sąd orzekł w oparciu o art. 481 kc, zaś o obowiązku zapłaty odsetek w wysokości ustawowej za opóźnienie w transakcjach handlowych od pozostałych kwot na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 684).

W związku z tym, że strony wiązała umowa, wystawione faktura VAT wskazywały sposób i termin spełnienia świadczenia. Zaś z uwagi na okoliczność, że pozwany spóźnił się ze spełnieniem świadczenia w zakreślonym terminie i zasądził je za okres od dnia dni następnego po terminie płatności każdej z faktur do dnia zapłaty.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał roszczenie powódki w zakresie odsetek za uzasadnione w całości, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 1.041,00 zł obliczona zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (Dz.U. tj. z 2016 r., poz. 623 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 3.600,00 zł obliczone zgodnie z §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) i §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.), kwota 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 09 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 86, poz. 960 z późn. zm.) oraz koszty opinii biegłego w łącznej wysokości 2.590,00 zł (przy czym pozwany uiścił zaliczkę na poczet opinii biegłego w kwocie 1.000,00 zł). Powódka poniosła koszty procesu w wysokości 4.658,00 zł, pozwany w kwocie 4.617,00 zł, zaś Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Kaliszu w wysokości 1.590,013 zł.

Pozwany przegrał proces w całości, winien więc w całości ponieść jego koszty. Mając na względzie powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.658,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, o czym orzekł w pkt 2 sentencji wyroku.

Nadto, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 1.590,13 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (kosztów opinii biegłego sądowego), o czym orzekł w pkt 3 sentencji wyroku.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława