Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2021 r. (data wpływu) powodowie M. S. (1) i M. S. (2) reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika wystąpili przeciwko M. G. do Sądu Rejonowego w Kaliszu V Wydziału Gospodarczego z pozwem o zapłatę kwoty 7.855,90 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 04 października 2019 r. do dnia zapłaty. Nadto wnieśli o zasądzenie od pozwanej ich rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, iż kwota 7.550,00 zł stanowi resztę zapłaty za sprzedane pozwanej biurko, zaś kwota 305,90 zł rekompensatę za koszty odzyskiwania należności.

Pozwana nie złożyła odpowiedzi na pozew w zakreślonym przez Przewodniczącą terminie. W dniu 01 lipca 2021 r. w sprawie V GC 395/21 Sąd Rejonowy w Kaliszu V Wydział Gospodarczy wydał wyrok zaoczny, którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Dnia 13 sierpnia 2021 r. (data wpływu) pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika złożyła sprzeciw od wyroku zaocznego, w którym zaskarżyła go w całości. Wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powodów na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zażądała stwierdzenia nieważności postępowania z uwagi na okoliczność, że o to samo roszczenie między tymi samymi stronami toczy się postępowanie w sprawie V GC 371/21 i odrzucenia pozwu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana przyznała, że strony łączyła umowa na wykonanie biurka gabinetowego z szafą. Wskazała, że na skutek braku uzgodnień wykonane biurko odbiegało od zamówienia, więc odstąpiła od łączącej strony umowy i zażądał zwrotu uiszczonej zaliczki. Podała, że biurko nigdy nie zostało odebrane i znajduje się u powodów.

W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 22 listopada 2021 r. (data wpływu) powodowie podtrzymali dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Postanowieniem z dnia 07 lutego 2022 r. Sąd oddalił wniosek pełnomocnika pozwanej
o odrzucenie pozwu.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Powodowie M. S. (1) i M. S. (2) prowadzą działalność gospodarczą
w formie spółki cywilnej pod firmą (...) s.c. w K. w oparciu o wpis do (...) m.in. w zakresie produkcji mebli. Pozwana M. G. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) w B. w oparciu o wpis do (...) m.in. w zakresie ubezpieczeń.

(fakty bezsporne).

Pod koniec lipca 2019 r. pozwana M. G. zwróciła się telefonicznie do powodów z zapytaniem o możliwość zamówienia biurka. Zamówienia pozwana dokonała na podstawie zdjęcia zamieszczonego na stronie internetowej powodów. Podała, jakie chce wymiary, uzgodniła, z jakiego materiału ma być wykonane, napisała, że chce, żeby miało metalowe nogi, naturalny drewniany blat i białą dostawkę.

(dowód: przesłuchanie pozwanej M. G. k. 105v-106v, e-protokół rozprawy z dnia 04.04.2022r. 00:18:51-00:40:08).

W dniu 25 lipca 2019 r. pozwana za pośrednictwem poczty elektronicznej zwróciła się do powodów o wycenę biurka (...) w rozmiarze 200x100. Była zainteresowana dokładnie taką kompozycją biurka, ja na zdjęciu, które załączyła do maila. Poprosiła również o wycenę kosztu jego dostawy do Holandii. E-mail zawierał również zapytanie dotyczące ekranów akustycznych. W odpowiedzi pracownica powodów podała, iż udzieli informacji
w poniedziałek. W załączeniu do maila z dnia 29 lipca 2019 r. powodowie przesłali pozwanej ofertę cenową na biurko.

(dowód: korespondencja mailowa k. 18-19, 20-23).

W załączeniu do maila z dnia 29 lipca 2019 r. powodowie przesłali pozwanej ofertę cenową na biurko na kwotę 15.100,00 zł brutto. Koszty dostawy do Holandii zostały określone na kwotę 4.920,00 zł brutto, zaś termin realizacji na 8-10 tygodni. Oferta zawierała opis biurka: 200x100 cm, szafka boczna 175 cm, wysokość boczna 74 cm, biurko proste wsparte na szafce (3 drzwi, górna część szuflady), wkłady szuflad, możliwość lewostronnego lub prawostronnego montażu szafki, zawiera kontener. W treści oferty była zawarta informacja, że realizacja zamówienia następuje po wpłacie wymaganej zaliczki (tu 30%) oraz potwierdzeniu zgodności oferty przez klienta. Termin realizacji zamówienia był potwierdzany po złożeniu zamówienia. Towar pod zamówienie klienta nie podlegał zwrotowi. Wniesienie i montaż mebla u klienta był dodatkowo płatny. Ważność ofert cenowej została ustalona na 21 dni. Późniejszy termin odbioru lub dostawy zamówionego towaru był możliwy na życzenie klienta, warunkiem było uiszczenia 100% wartości zamówienia. Przed założeniem zamówienia klient był zobowiązany zweryfikować i potwierdzić ilość, wymiary, wybrane tkaniny i inne elementy wykończeniowe produktu.

(dowód: e-mail k. 24, oferta k. 25).

E-mailem z dnia 30 lipca 2019 r. potwierdziła zamówienie biurka. Poprosiła jednocześnie o doliczenie samej jego wysyłki do Holandii w częściach, bez montera i montażu. Zaś mailem z dnia 31 lipca 2019 r. poinformowała, że odbierze mebel osobiście. Poprosiła o informację, jak biurko będzie gotowe do odbioru wraz z dokładnym adresem i podała swoje dane do faktury. W dniu 01 sierpnia 2019 r. pracownica powodów przesłała pozwanej fakturę zaliczkową na kwotę 7.550,00 zł, która następnego dnia została przez pozwaną uregulowana.

(dowód: korespondencja mailowa k. 26-29, 35, potwierdzenie transakcji k. 30).

Pozwana nie zgłaszała żadnych uwag ani zastrzeżeń do treści oferty. Każda zmiana zamówienia musi być ujęta w druku zamówienia i potwierdzona przez klienta.

(dowód: przesłuchanie świadków: N. C. k. 82v-83v, e-protokół rozprawy z dnia 07.02.2022r. 00:06:54-00:23:50, A. P. k. 83v-84, e-protokół rozprawy z dnia 07.02.2022r. 00:23:56-00:36:00).

Również w dniu 02 sierpnia 2019 r. pozwana poinformowała powodów, że chciałaby, żeby szafka – dostawka była po jej prawej stronie w momencie, kiedy będzie siedziała za biurkiem oraz, żeby wystająca część szafki poza biurko nie była krótsza, niż 60 cm. Pracownica powodów odpowiedziała, że biurko ma 100 cm, a dostawka 140 cm i jest przesunięta o ok. 50 cm. Napisała, że po weekendzie dopyta producenta. Poinformowała również, że ze względów technicznych nie da się wysunąć dostawki. Pozwana nie zgłaszała w tym zakresie żadnych uwag ani zastrzeżeń. Mailem z dnia 03 sierpnia 2019 r. zwróciła się do powodów o przesłanie rysunku technicznego mebla z jego wymiarami, którego ostatecznie nie otrzymała.

(dowód: korespondencja mailowa k. 31-34, zeznania świadka: A. P. k. 83v-84, e-protokół rozprawy z dnia 07.02.2022r. 00:23:56-00:36:00).

Telefonicznie i mailowo pracownica powodów odpowiadała na pytania pozwanej.

(dowód: zeznania świadków: N. C. k. 82v-83v, e-protokół rozprawy z dnia 07.02.2022r. 00:06:54-00:23:50, A. P. k. 83v-84, e-protokół rozprawy z dnia 07.02.2022r. 00:23:56-00:36:00).

Mailem z dnia 26 września 2019 r. pozwana została zawiadomiona, że biurko jest gotowe do odbioru i poproszona o uregulowanie reszty ceny oraz podanie orientacyjnego terminu jego odbioru. W odpowiedzi pozwana poprosiła o podanie dokładnego adresu, skąd może biurko odebrać. Wskazała, że po jego podaniu określi termin odbioru towaru. Pracownica powodów podała jej adres w dniu 01 października 2019 r. W odpowiedzi pozwana napisała, że chciałaby znać dni i godziny, gdy możliwy jest odbiór oraz dane kontaktowe osoby wydającej mebel. w mailu z dnia 03 października 2019 r. trzymała informacje, że wszystkie dane zostaną jej podane po opłaceniu faktury.

(dowód: korespondencja mailowa k. 36-40).

Pozwanej została również przesłana faktura końcowa nr FS (...) na kwotę 7.550,00 zł z terminem płatności określonym na dzień 03 października 2019 r. Pozwana nie kwestionowała wystawionej faktury VAT.

(fakt bezsporny).

W korespondencji elektronicznej z dnia 04 października 2019 r. pozwana oświadczyła, iż utraciła zaufanie do firmy powodów, gdyż nie przesłali jej rysunku technicznego biurka, ani nie informowali jej, na jakiem etapie są prace. Wskazała, że nie miała żadnego wkładu
w projektowanie mebla, choć pisała, na czym jej zależy, zatem biurko nie zostało wyprodukowane na jej indywidualne zamówienie. Napisała również, że powodowie proszą ją o kolejny przelew nie dając żadnej gwarancji, że mebel w ogóle istnieje i w związku z tym bierze pod uwagę rezygnację z zamówienia. W odpowiedzi pracownica powodów podała, że w dacie składania zamówienia pozwana nie miała do niego żadnych uwag. Wskazała, że biurko jest opcją wybraną z dostępnych konfiguracji, których nie można modyfikować,
a dokładne dane techniczne zostały ujęte w zaakceptowanej przez pozwaną ofercie. Wskazała również, że sposób rozliczenia jest standardowy, zaliczka uruchamia zamówienie, a pozostała część należności jest płatna przed odbiorem mebla. Do maila dołączyła schemat biurka.

(dowód: korespondencja mailowa k. 41-43).

W mailu z dnia 09 października 2019 r. pozwana złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy i zażądała zwrotu uiszczonej zaliczki w terminie 14 dni na podane konto bankowe.

(dowód: e-mail k. 44).

Pozwana nie obejrzała biurka, nie odebrała go od powodów, ani nie uiściła reszty ceny
w wysokości 7.550,00 zł.

(fakt bezsporny, a nadto zeznania świadków: N. C. k. 82v-83v, e-protokół rozprawy z dnia 07.02.2022r. 00:06:54-00:23:50, A. P. k. 83v-84, e-protokół rozprawy z dnia 07.02.2022r. 00:23:56-00:36:00, przesłuchanie powoda M. S. (1) k. 104v-105, e-protokół rozprawy z dnia 04.04.2022r. 00:02:49-00:13:50, przesłuchanie powódki M. S. (2) k. 105-105v, e-protokół rozprawy z dnia 04.04.2022r. 00:13:59-00:18:30

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych przez strony do akt zeznań świadków: N. C. i A. P. oraz przesłuchania stron.

Sąd uznał przedłożone dokumenty w całości za wiarygodne. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, nadto nie zostały one zakwestionowane przez strony procesu (art. 230 kpc).

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom słuchanych w sprawie świadków. Były one spontaniczne, spójne, logiczne i znajdowały potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Stworzyły logiczny ciąg okoliczności związanych z zawarciem umowy przez strony, jej realizacji oraz wzajemnych relacji stron. Nadto zeznania te nie zostały zakwestionowane przez strony procesu (art. 210§2 kpc i 230 kpc). Z powyższych względów uznał za prawdziwe również zeznania stron.

Na rozprawie w dniu 30 czerwca 2022 r. Sąd pominął złożony przez pełnomocnika pozwanej wniosek o z wydruku korespondencji elektronicznej miedzy stronami, albowiem był spóźniony. Pełnomocnik nie złożył zastrzeżeń do protokołu w trybie art. 162 kpc
w zakresie pomiętego wniosku dowodowego.

Stan faktyczny pomiędzy stronami był w zasadzie bezsporny, zaś ich spór sprowadzał się do ustalenia, czy powodowie mogą domagać się od pozwanej zapłaty reszty ceny biurka, czy też, na skutek jej odstąpienia od umowy roszczenie to jest bezzasadne.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powodowie dochodzili od pozwanej zapłaty reszty wynagrodzenia za wykonane na jej zamówienie biurko.

Bezsporne pomiędzy stronami było, że łączyła je umowa o dzieło. Według art. 627 kc przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

Pozwana nie kwestionowała faktu, że zamówiła u powodów biurko w oparciu
o przesłaną jej ofertę, że nie odebrała mebla, ani nie zapłaciła reszty wynagrodzenia. Podniosła zarzut nieprawidłowego wykonania zobowiązania przez powodów. W ocenie Sądu okoliczności tej jednak nie wykazała.

Poza sporem pozostawało, że pozwana otrzymała od powodów ofertę zawierającą specyfikację zamówionego mebla, którą zaakceptowała i uregulowała zaliczkę.
Z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego wynika, że dnia 26 września 2019 r. powodowie poinformowali pozwaną o zrealizowaniu zamówienia i przygotowaniu mebla do odbioru oraz przesłali jej fakturę końcową na kwotę 7.550,00 zł. W dniu 28 września 2019 r. pozwana nie kwestionując zamówienia, ani treści doręczonej jej faktury VAT wyraziła gotowość odbioru mebla. Zaś w kolejnych mailach podniosła, że utraciła zaufanie do firmy powodów
i finalnie odstąpiła od mowy oraz zażądała zwrotu uiszczonej zaliczki.

Wskazać w tym miejscu należy, iż zamawiający nie jest zasadniczo uprawniony do wydawania przyjmującemu zamówienie poleceń i wiążących wskazówek i nie może decydować o przebiegu czynności zmierzających do wykonania umowy. Zakłada się bowiem, że to przyjmujący zamówienie zobowiązany jest posiadać stosowną wiedzę i kwalifikacje niezbędne do wykonania dzieła. Jeśli jednak dostrzeże nieprawidłowości w wykonywaniu umowy, polegające na tym, że przyjmujący wykonywa je w sposób wadliwy lub sprzeczny
z umową, ma prawo do podjęcia określonych działań.

Stosownie do brzmienia art. 636§1 kc jeżeli przyjmujący zamówienie wykonywa dzieło
w sposób wadliwy albo sprzeczny z umową, zamawiający może wezwać go do zmiany sposobu wykonania i wyznaczyć mu w tym celu odpowiedni termin. Po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu zamawiający może od umowy odstąpić albo powierzyć poprawienie lub dalsze wykonanie dzieła innej osobie na koszt i niebezpieczeństwo przyjmującego zamówienie. Uprawnienia zamawiającego w takim wypadku uszeregowane są w porządku chronologicznym.

Użyte w tym przepisie sformułowanie o „wykonywaniu dzieła w sposób wadliwy” odnosi się przede wszystkim do obiektywnych kryteriów prawidłowego wykonywania dzieła, w tym zgodności działań przyjmującego zamówienie z zasadami wiedzy technicznej, regułami właściwego doboru technologii, narzędzi oraz eliminowania ryzyka powstania dzieła o zmniejszonej wartości lub użyteczności ze względu na jego przeznaczenie, a także funkcje. Wykonywanie dzieła „w sposób sprzeczny z umową” to natomiast m.in. naruszenie uzgodnień stron co do cech powstającego dzieła. W przypadku zaistnienia którejkolwiek
z powyższych sytuacji zamawiający jest uprawniony do wezwania przyjmującego zamówienie do zmiany sposobu wykonywania umowy w odpowiednim terminie, pod rygorem odstąpienia. Wezwanie powinno wskazywać, jakie działania wykonawcy zamawiający uznaje za wadliwe lub sprzeczne z umową i jakiej zmiany (działań lub zaniechań) oczekuje. Nie jest wykluczone domaganie się w ramach wezwania ponownego (prawidłowego) wykonania oznaczonych elementów dzieła (tak wyrok A w W. z dnia 15 grudnia 2015 r., I ACa 481/15).

Należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Zatem to do osoby występującej
z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (por. wyrok SN
z dnia 19 listopada 1997 r., I PKN 375/97). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. W myśl art. 232 kpc strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Przepisy art. 6 kc i art. 232 kpc wskazują, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazywania swoich twierdzeń. Rola Sądu w zakresie dowodzenia w postępowaniu cywilnym procesowym, sprowadza się – co do zasady – jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie.

Zaznaczyć należy, iż dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialno-prawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności
w sferze dowodowej – Sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Jedynie od woli strony zależy, jakie dowody zostaną przez sąd przeprowadzone. Przeciwko stronie natomiast – co wynika z art. 6 kc – skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych
z nimi związanych, co ostatecznie może prowadzić do przegrania procesu.

Zatem zgodnie z treścią powołanej regulacji na pozwanej ciążył obowiązek wykazania, że powodowie realizują zamówienie w sposób wadliwy albo sprzeczny z umową, czego nie uczyniła. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że pozwana zaakceptowała specyfikację biurka zawartą w ofercie i uregulowała zaliczkę w wysokości polowy wartości zamówienia. Dopiero w korespondencji mailowej wymienianej z pracownica powodów po złożeniu zamówienia zgłaszała swoje sugestie i dopytywała o szczegóły. Prosiła również o przesłanie rysunku technicznego. Nie domagała się jednakże zmiany treści zamówienia, nie kwestionowała również wystawionych przez powodów faktur. Tym samym nie udowodniła, by mebel został wykonany wadliwie lub niezgodnie z łączącą strony umową.

Pozwana nie wykazała również, by wzywała powodów do zmiany sposobu wykonania biurka i wyznaczyła im w tym celu odpowiedni termin. Zaś dopiero wykazaniu wadliwości biurka i po bezskutecznym upływie tego terminu do usunięcia jego wad byłaby uprawniona do odstąpienia od umowy na podstawie art. 636§1 kc.

Tym samym Sąd uznał roszczenie powodów za uzasadnione co do zasady i co do wysokości. wykonali swoje zobowiązanie zgodnie z treścią umowy łączącej ich z pozwaną, zatem należy im się uzgodnione wynagrodzenie.

O odsetkach od należności głównej Sad orzekł w oparciu o treść art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniem w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 684 ze zm.) i zasądził je zgodnie z żądaniem pozwu.

W przedmiotowej sprawie powodowie domagali się również rekompensaty za koszty odzyskiwania należności w wysokości 305,90 zł.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności, stanowiąca równowartość kwoty 70 euro - gdy wartość świadczenia pieniężnego jest wyższa niż 5000 złotych, ale niższa niż 50.000,00 zł. Zgodnie z art. 1a powołanej regulacji równowartość kwoty rekompensaty, o której mowa w ust. 1, jest ustalana przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne.

Bezsporne pomiędzy stronami było, iż pozwana nie uregulowała dochodzonej pozwem należności w terminie wynikającym z wystawionej faktury VAT. Dlatego też Sąd uwzględnił roszczenie powodów również w tym zakresie i zasądził od pozwanej na ich rzecz kwotę stanowiąca równowartość 70,00 euro.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od rekompensaty Sąd orzekł w oparciu o treść art. 481 kc, gdyż odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych należne są wyłącznie od tych transakcji i oddalił roszczenie odsetkowe w pozostałym zakresie.

Na podstawie art. 347 kpc Sąd po ponownym rozpoznaniu uchylił wyrok zaoczny wydany uprzednio w sprawie w całości, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku i zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę 7.885,90 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 7.550,00 zł oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 305,90 zł od dnia 04 października 2019 r. do dnia zapłaty
i oddalił powództwo w pozostałym zakresie, o czym orzekł w pkt 2 i 3 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 500,00 zł obliczona zgodnie art. 13 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. tj. z 2016 r., poz. 623 ze zm.) uiszczona przez powoda przy wnoszeniu pozwu, koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 1.800,00 zł obliczone zgodnie z §2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) i §2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r.
o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.).

Pozwana przegrała proces w całości, winien więc w całości ponieść jego koszty. Dlatego też Sąd zasądził od niej na rzecz powodów kwotę 2.317,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.817,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, o czym orzekł
w pkt 4 sentencji wyroku.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława