Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 23 września 2021 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu, V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: stażysta Kinga Gnerowicz

po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2021 r. w Kaliszu

na rozprawie

z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w K.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. kwotę 10.310,00 zł (dziesięć tysięcy trzysta dziesięć złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. kwotę 4.367,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

3.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 81,90 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 264/21

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 20 stycznia 2021 r. (data stempla pocztowego) powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w Z. kwoty 10.310,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że strony łączyła umowa najmu nieruchomości położonej w Z. przy ul. (...). Wskazała, że zgodnie
z załącznikiem do umowy najmu z dnia 14 lipca 2016 r. pozwana potwierdziła odbiór domu po remoncie generalnym i wyraziła blankietową zgodę na obciążenie jej kosztami odpowiadającymi wartości podanych mebli i urządzeń w przypadku ich uszkodzenia. Po zakończeniu stosunku najmu pozwana podpisując protokół przekazania nieruchomości przyznała fakt uszkodzenia mebli w wyposażenia wnętrza oraz wyraziła zgodę na obciążenie jej za powstałe szkody. Jednakże pomimo doręczenia jej noty obciążeniowej na sumę dochodzoną pozwem, nie uregulowała żądanej kwoty.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 27 stycznia 2021 r. w sprawie sygn. akt V GNc 252/20 Sąd w osobie Referendarza sądowego orzekł zgodnie
z żądaniem pozwu.

Z przedmiotowym rozstrzygnięciem nie zgodziła się pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika i w dniu 02 marca 2021 r. (data wpływu) złożyła sprzeciw,
w którym zaskarżyła nakaz zapłaty w całości. Wniosła o oddalenie powództwa, kwestionując żądanie pozwu co do wysokości. Ponadto pozwana wniosła o zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych wraz
z odsetkami.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. jest wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Zaś pozwana (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. jest wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...).

(fakty bezsporne).

Strony współpracowały ze sobą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

(fakty bezsporne).

W dniu 14 lipca 2016 r. powódka jako wynajmująca oraz pozwana jako najemca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarły umowę najmu domu jednorodzinnego położonego w Z. przy ul. (...). Zgodnie z treścią §10 umowy wszelkie szkody i usterki powstałe podczas użytkowania lokalu najemca był zobowiązany naprawić lub pokryć koszty ich naprawy, najpóźniej do dnia rozwiązania umowy.

(dowód: umowy najmu wraz z załącznikiem nr 1 k. 16-18)

Umowę podpisały osoby umocowane do reprezentowania spółek.

(fakt bezsporny).

Stosownie do załącznika nr 2 do umowy najmu z dnia 14 lipca 2016 r. pozwana zatwierdziła odbiór w dniu 08 maja 2015 r. przedmiotu najmu po generalnym remoncie,
z wymienionymi tam urządzeniami i umeblowaniem. Pozwana przyjęła do wiadomości wartość tych przedmiotów i urządzeń oraz wyraziła zgodę na obciążenie jej wartością ich uszkodzeń w przypadku stwierdzenia jej winy (za wyjątkiem zużycia eksploatacyjnego).

(dowód: załącznik nr 2 k. 19).

Dnia 21 stycznia 2020 r. strony sporządziły protokół przekazania nieruchomości,
w którym określiły opis i stan rzeczy znajdujących się w budynku. W trakcie spotkania powódkę reprezentował R. L., zaś stronę pozwaną A. P.
i K. P.. A. P. przez kilka lat zajmował się sprawami związanymi z wynajmem przedmiotowej nieruchomości. Przyjeżdżał, uczestniczył w jej oględzinach, robił zdjęcia i wszystko przekazywał K. P., która jako prokurent była umocowana do podpisywania dokumentów w imieniu pozwanej.

Zgodnie z treścią protokołu strony ustaliły, że powódka obciąży pozwaną za braki, naprawy i wymiany, które są konieczne do wykonania, aby doprowadzić budynek do stanu z chwili rozpoczęcia umowy, z wyjątkiem normalnego zużycia, z 7-dniowym terminem płatności. Strony wskazały, że w szczególności należy wykonać m.in.: wymianę dwóch parapetów wewnętrznych, malowanie i miejscową naprawę ścian we wszystkich czterech pomieszczeniach i wszystkich kuchniach, czyszczenie i uzupełnienie płytek we wszystkich łazienkach. Ustaliły, że kosztem tych prac zostanie obciążona pozwana, na co wyraża zgodę. Strony nie ustalały konkretnych kwot, do których miała być wykonana naprawa. Przedstawiciele pozwanej powiedzieli tylko, żeby naprawić uszkodzenia.

Zgodnie z treścią protokołu został on odczytany, zgodnie przyjęty i podpisany przez osoby umocowane do działania w imieniu spółek: R. L. w imieniu powódki
i K. P. w imieniu pozwanej.

Reprezentantka pozwanej nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń co do treści protokołu.

(dowód: protokół k. 20-21, zeznania świadka R. L. k. 69-69v, e-protokół rozprawy z dnia 26.08.2021r. 00:06:00-00:16:00).

Dnia 11 stycznia 2021 r. powódka wystawiła pozwanej notę obciążeniową nr 5/01/2021 na kwotę 10.310,00 zł tytułem wymiany 2 parapetów wewnętrznych, malowania i miejscami naprawy ścian w czterech pomieszczeniach i wszystkich kuchniach, czyszczenia
i uzupełnienia płytek we wszystkich łazienkach zgodnie z protokołem z dnia 21.01.2020 r. Termin płatności noty został określony na dzień 18 stycznia 2021 r. Nota została nadana
w urzędzie pocztowym w dniu 13 stycznia 2021 r. i doręczona pozwanej następnego dnia.

(dowód: nota obciążeniowa k. 22, potwierdzenie nadania przesyłki pocztowej k. 23, śledzenie przesyłek Poczty Polski T.).

Roboty naprawcze zostały wykonane. Kwota wskazana w nocie obciążeniowej wynika
z drugiej części protokołu przekazania nieruchomości i została wyliczona na podstawie tego, jak długo trwały roboty naprawcze i jakie były związane z tym koszty. Powódka nie przedstawiła pozwanej kosztorysu naprawy, gdyż pozwana o to nie prosiła. Przed wytoczeniem powództwa pozwana nie kwestionowała wysokości żądanego odszkodowania.

(dowód: zeznania świadka R. L. k. 69-69v, e-protokół rozprawy z dnia 26.08.2021r. 00:06:00-00:16:00).

Pismem z dnia 18 stycznia 2021 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty m.in. kwoty wynikającej z noty obciążeniowej nr 5/01/2021 do dnia 20 stycznia 2021 r. na wskazany rachunek bankowy, pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową. Wezwanie zostało nadane w urzędzie pocztowym w dniu 18 stycznia 2021 r. i doręczone pozwanej następnego dnia.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 24, potwierdzenie nadania przesyłki pocztowej k. 25, śledzenie przesyłek Poczty Polski T.).

Pozwana nie uregulowała żądanej przez powódkę kwoty.

(fakt bezsporny).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych do akt przez stronę powodową oraz zeznań świadka R. L..

Sąd uznał za wiarygodne w całości dokumenty, z których dowód przeprowadzono
w toku procesu. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, nie zostały one również zakwestionowane przez stronę pozwaną. Dał również wiarę zeznaniom świadka R. L. w całości, bowiem były spontaniczne, spójne i logiczne oraz uzupełniły materiał dowodowy oparty na dokumentach. Nadto nie zostały zakwestionowane przez pełnomocników stron (art. 230 kpc).

Pozwana, wezwana do osobistego stawiennictwa pod rygorem pominięcia dowodu
z jej przesłuchania i skutków z art. 6 kc nie stawiła się na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2021 r. Po przerwie zarządzonej przez Przewodniczącą w celu umożliwienia pełnomocnikom stron przeprowadzenia rozmów ugodowych pełnomocnik substytucyjny pozwanej oświadczył, iż w rozmowie telefonicznej pełnomocnik główny poinformował go, że K. P. jest właśnie przesłuchiwana w prokuraturze. Nie przedłożył na ta okoliczność żadnego dowodu. Dlatego też Sąd pominął wniosek pozwanej o jej przesłuchanie w charakterze strony bowiem nikt z osób upoważnionych do reprezentowania pozwanej spółki nie stawił się na termin rozprawy bez usprawiedliwienia.

Wskazać w tym miejscu należy, iż zgodnie z treścią art. 300§1 kpc za osobę prawną Sąd przesłuchuje osoby wchodzące w skład organu uprawnionego do jej reprezentowania.
W imieniu osoby prawnej będącej stroną procesu, można więc przesłuchać
w charakterze strony wyłącznie takie osoby fizyczne, które w chwili przesłuchania wchodzą w skład jej organu uprawnionego do reprezentacji. Dodatkowo zwrócić trzeba uwagę, iż prokurent spółki może być w sporze spółki przesłuchany tylko w charakterze świadka, a nie w charakterze strony (orzeczenie SN z dnia 29 stycznia 1936 r., C II 2083/35).

Jak wynika z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy K. P. jest prokurentem pozwanej spółki, nie mogła więc być przesłuchana w charakterze strony. Zaś wniosek pełnomocnika pozwanej złożony na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2021 r. o przesłuchanie prokurenta w charakterze świadka należało uznać za spóźniony.

Zgodnie z treścią art. 458 ⁵§1 kpc powód jest obowiązany powołać wszystkie twierdzenia i dowody w pozwie, a pozwany - w odpowiedzi na pozew (tu w sprzeciwie). Zaś w myśl §4 powołanej regulacji twierdzenia i dowody powołane z naruszeniem § 1-3 podlegają pominięciu, chyba że strona uprawdopodobni, że ich powołanie nie było możliwe, albo że potrzeba ich powołania wynikła później. W takim przypadku dalsze twierdzenia i dowody na ich poparcie powinny być powołane w terminie dwóch tygodni od dnia, w którym ich powołanie stało się możliwe lub wynikła potrzeba ich powołania.

Wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadka K. P. został złożony z naruszeniem powołanego wyżej przepisu, dlatego też został przez Sąd pominięty. Wskazać również należy, iż okoliczności, na które miał zeznawać świadek wynikały wprost
z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy.

Pełnomocnik pozwanego złożył zastrzeżenia do protokołu w trybie art. 162 kpc wskazując, że miały one istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a jej nieobecność nie ma charakteru nieusprawiedliwionego.

Sąd zważył co następuje:

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż strony łączyła umowa najmu domu jednorodzinnego, zawarta w dniu 14 lipca 2016 r., co było pomiędzy stronami bezsporne.

Wobec braku kwestionowania przez stronę pozwaną faktu zawarcia przedmiotowej umowy i jej treści, do rozstrzygnięcia pozostała kwestia, czy pozwana zobowiązana jest do uiszczenia na rzecz powódki odszkodowania w związku z uszkodzeniem przedmiotów
i pomieszczeń w wysokości żądanej pozwem.

Zgodnie z treścią art. 675§1 kc po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym; jednakże nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania.

Z treści powyższego przepisu wynika, że obowiązek najemcy zachowania należytej staranności przy używaniu rzeczy najętej i nienarażania jej na znaczne uszkodzenie jest ściśle związany z obowiązkiem jej zwrotu w stanie niepogorszonym. Przy czym stan niepogorszony w rozumieniu tego przepisu to stan, w jakim przedmiot najmu znajdował się w chwili wydania go najemcy. Dotyczy to zarówno elementów dotyczących wprost wartości ekonomicznej, jak i funkcjonalnej, estetycznej i innych kryteriów wywołujących ocenę, że występuje negatywna różnica w stanie przedmiotu najmu.

Zachowanie najemcy naruszające dyspozycję art. 675§1 kc stanowi nienależyte wykonanie umowy najmu i powstała z tego tytułu odpowiedzialność odszkodowawcza najemcy ma charakter odpowiedzialności kontraktowej, ponoszonej na podstawie art. 471 kc. Obowiązek naprawienia szkody przez najemcę obejmuje zatem nie tylko poniesioną przez wynajmującego stratę rzeczywistą (damnum emergens), ale również utracone korzyści (lucrum cessans), które wynajmujący mógłby uzyskać, gdyby najemca zwrócił przedmiot w stanie niepogorszonym (por. K. Pietrzykowski, w: Pietrzykowski, Komentarz KC, t. 2, 2018, s. 505).

Zatem jeżeli umowa najmu rodzi po stronie najemcy obowiązek zwrotu najętej rzeczy
w stanie niepogorszonym, a niewykonanie lub nienależyte wykonanie tego obowiązku wyrządziło szkodę wynajmującemu, wynajmujący, żądając odszkodowania, obowiązany jest udowodnić tylko powstanie z tej to przyczyny szkody i jej wysokość. Zwrócenie bowiem rzeczy najętej w stanie pogorszonym wykazuje już niewykonanie przez najemcę przewidzianego w umowie najmu obowiązku zwrócenia rzeczy w stanie niepogorszonym, inaczej, niewykonanie umowy.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że przedmiot najmu był wydany pozwanej po generalnym remoncie, w stanie zdatnym do umówionego użytku, co też potwierdziła, podpisując umowę najmu oraz załącznik nr 2 do tej umowy. Nie budzi zatem wątpliwości, że powódka wykonała ciążący na niej obowiązek wydania przedmiotu najmu
w stanie umożliwiającym korzystanie z niego w sposób ustalony w umowie. Pozwana natomiast nie wykonała spoczywającego na niej obowiązki zwrotu nieruchomości w stanie niepogorszonym, co wynika wprost z treści protokołu przekazania tej nieruchomości podpisanego przez strony w dniu 20 stycznia 2021 r.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 675§1 kc ciążący na najemcy obowiązek zwrotu rzeczy w stanie niepogorszonym nie oznacza, że najemca odpowiada za każde pogorszenie. Jego odpowiedzialność odszkodowawcza nie obejmuje bowiem takiego zużycia rzeczy, które jest następstwem prawidłowego, normalnego, zgodnie z umową, bądź właściwościami
i przeznaczeniem rzeczy używania, jak również niezawinionego uszkodzenia rzeczy.

Z treści sporządzonego pomiędzy stronami protokołu przekazania nieruchomości jednoznacznie wynika, że zużycie budynku miało charakter ponadnormatywny. Brakowało części przedmiotów wyposażenia pomieszczeń, część urządzeń i pomieszczeń była zdewastowana. Pozwana tych faktów nie kwestionowała. Jej wina za taki stan rzeczy jest więc oczywista. Tym samym powódka wykazała, że na skutek niewykonania ciążącego na pozwanym obowiązku zwrotu przedmiotu najmu w stanie niepogorszonym poniósł szkodę.

Ponadto, wbrew twierdzeniom pozwanej, powódka wykazała wysokość tej szkody.

Z zeznań świadka R. L., które nie były kwestionowane przez stronę pozwaną jednoznacznie wynika, że prace naprawcze zostały przez powódkę wykonane.

W protokole przekazania nieruchomości z dnia 21 stycznia 2020 r. strony ustaliły, że powódka obciąży pozwaną m.in. za naprawy i wymiany, które są konieczne do przywrócenia budynku do stanu z chwili jej wydania pozwanej, za wyjątkiem normalnego zużycia. Wskazały, że w szczególności należy wykonać wymianę dwóch parapetów wewnętrznych, malowanie i miejscową naprawę ścian we wszystkich czterech pomieszczeniach i wszystkich kuchniach, czyszczenie i uzupełnienie płytek we wszystkich łazienkach i ustaliły, że kosztem tych prac zostanie obciążona pozwana, na co wyraża zgodę. W protokole brak jest jakiegokolwiek zapisu dotyczącego wysokości odpowiedzialności pozwanej za wyrządzoną powódce szkodę, jak również sposobu ustalenia tej wysokości. Zaś z zeznań świadka R. L., które nie były kwestionowane przez pozwaną jednoznacznie wynika, że na etapie postępowania sądowego pozwana nie kwestionowała wysokości żądanego odszkodowania, ani nie domagała się przedstawienia żadnych dowodów na okoliczność jego wysokości.

Przy czym w ocenie Sądu zawarta przez strony umowa nie sprzeciwia się zasadom wynikającym z treści art. 353 ¹ kc, zgodnie z którym strony zawierając umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swojego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zatem skoro pozwana wyraziła zgodę na obciążenie jej wartością spowodowanych uszkodzeń bez żadnych ograniczeń, to powinna zapłacić powódce dochodzoną kwotę wynikającą z noty obciążeniowej, gdyż na taką kwotę powódka wyceniła wartość naprawy uszkodzeń.

Odnosząc się do zarzutu pozwanej związanego z niewykazaniem przez powoda roszczenia co do wysokości należy zaznaczyć, iż w sytuacji gdy powódka dysponowała tzw. zgodą blankietową pozwanej w przedmiocie pokrycia kosztów uszkodzeń w przedmiocie najmu, za które ponosi odpowiedzialność oraz wobec treści załącznika nr 2 do umowy najmu, noty obciążeniowej, a także zeznań świadka ciężar dowodu w zakresie wykazania ewentualnej innej wysokości szkody, niż ta wykazana przez powoda obciążał pozwaną.

Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Zatem to do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (por. wyrok SN z dnia 19 listopada 1997 r., I PKN 375/97). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. W myśl art. 232 kpc strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik.

Przepisy art. 6 kc i art. 232 kpc wskazują, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazywania swoich twierdzeń. Rola Sądu w zakresie dowodzenia w postępowaniu cywilnym procesowym, sprowadza się – co do zasady – jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie.

Zaznaczyć należy, iż dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialno-prawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej – Sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Jedynie od woli strony zależy, jakie dowody zostaną przez sąd przeprowadzone. Przeciwko stronie natomiast – co wynika z art. 6 kc – skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych, co ostatecznie może prowadzić do przegrania procesu. Fakty i dowody związane z konkretnymi okolicznościami, z którymi pozwana się nie zgadza, powinna ona udowodnić, jeżeli ma to służyć obronie jej racji, czego nie uczyniła. Na ich poparcie powołała wyłącznie dowód ze swojego przesłuchania, a następnie nie stawiła się na termin rozprawy. W świetle powyższych rozważań przyjąć należało, iż ciężar dowodu w sprawie jest niewątpliwie przerzucany z jednej strony na drugą, w zależności od wywodzonych przez nie twierdzeń i podnoszonych zarzutów. Pozwana temu ciężarowi nie podołała, gdyż nie wykazała, że dochodzona przez powódkę kwota odszkodowania nie odpowiada rzeczywistej wartości szkody.

W tym miejscu należy wskazać, iż powódka nie miała obowiązku przedstawienia pozwanej faktur ani kosztorysów dotyczących wykonanych prac naprawczych, bowiem takich ustaleń pomiędzy stronami nie było. Pozwana nie zadbała, by wartość brakujących lub uszkodzonych przedmiotów, urządzeń czy pomieszczeń po zakończeniu umowy najmu została określona kwotowo lub ustalona przez rzeczoznawcę (brak takich zapisów w umowie najmu). Nadto, z zeznań świadka R. L. wynika, że pozwana przed wytoczeniem powództwa nie kwestionowała wysokości żądanego odszkodowania ani nie domagała się przedstawienia żadnych dokumentów, z których ta kwota by wynikała. Świadek zaś wskazał, że została ona ustalona podstawie tego, jak długo trwały roboty i jakie były związane z tym koszty.

Dlatego też Sąd uznał zarzut pozwanej, że powódka nie wykazała wysokości szkody za bezzasadny.

Mając na uwadze powyższe rozważania faktyczne i prawne Sąd uznał, iż pozwana winna zwrócić powódce koszty naprawy uszkodzonych w trakcie najmu pomieszczeń, zgodnie
z zapisami protokołu przekazania nieruchomości z dnia 21 stycznia 2021 r., o czym orzekł
w pkt 1 sentencji wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o art. 481§1 kc w zw. z art. 476 kc i zasądził je od kwoty dochodzonej pozwem od dnia jego wniesienia do dnia zapłaty, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 i 2 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 750,00 zł obliczona zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 3.600,00 zł obliczone zgodnie z §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) i §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października
2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.).

Pozwana przegrała proces w całości, musiała więc w całości ponieść jego koszty. Dlatego też Sąd zasądził od niej na rzecz powódki kwotę 4.367,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, o czym orzekł
w pkt 2 sentencji wyroku.

Nadto, zgodnie z treścią art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego
w K. kwotę 81,90zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (kosztów stawiennictwa świadka na rozprawie), o czym orzekł w pkt 3 sentencji wyroku.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława