Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 06 października 2022 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: Magdalena Grzesiak

po rozpoznaniu w dniu 06 października 2022 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. na rzecz powoda M. G. kwotę 3.000,00 euro (słownie: trzy tysiące euro 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 28 października 2021 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. na rzecz powoda M. G. kwotę 324,30 zł (słownie: trzysta dwadzieścia cztery złote 30/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 24 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty,

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

4.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. na rzecz powoda M. G. kwotę 4.367,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 172/22

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 31 grudnia 2021 r. (data wpływu) do Sądu Rejonowego
w K. V Wydziału Gospodarczego powód M. G. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika domagał się orzeczenia nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, że pozwany (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. ma zapłacić mu kwotę 3.000,00 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 16 października 2021 r. do dnia zapłaty, kwotę 324,30 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 24 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty oraz koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczył dla pozwanego usługę transportową. Wskazał, że z tytułu tej usługi wystawił mu fakturę VAT na kwotę dochodzoną pozwem. Mimo upływu terminu płatności pozwany nie uregulował wynikającej z niej należności.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 03 stycznia 2022 r. w sprawie sygn. akt V GNc 3543/21 Sąd w osobie Starszego referendarza sądowego orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Z przedmiotowym rozstrzygnięciem nie zgodził się pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i w dniu 31 stycznia 2022 r. (data wpływu) złożył sprzeciw,
w którym zaskarżył nakaz w całości. Podniósł zarzut niewłaściwości miejscowej tutejszego Sądu. Wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, że powód nie wykazał, by faktura dołączona do pozwu została mu doręczona. Dlatego też termin zapłaty wynagrodzenia za przewóz nie upłynął, a powództwo jest przedwczesne. Wskazał również, iż list przewozowy nie został wypełniony zgodnie z postanowieniami łączącej strony umowy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód M. G. prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie transportu drogowego towarów pod firmą (...) M. G. w D. w oparciu o wpis do (...). Pozwany (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. jest wpisany do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Również prowadzi działalność m.in.
w zakresie transportu drogowego towarów.

(fakty bezsporne).

Na podstawie zlecenia transportowego nr (...) z dnia 25 sierpnia 2021 r. pozwany zlecił powodowi wykonanie usługi transportowej na trasie Polska (K.) - Wielka Brytania (R., K., H.). W zleceniu określono wysokość frachtu na kwotę 3.000,00 euro netto. Jako formę płatności strony uzgodniły przelew. Termin płatności został określony na 45 dni. Walutą fakturowania miało być euro, zaś podatek VAT płatny
w PLN. Zlecenie nie zostało podpisane przez strony.

(dowód: zlecenie transportowe k. 15).

Zgodnie z pkt 1 ogólnych warunków zlecenia wynagrodzenie za wykonaną usługę miało być płatne w terminie 55 dni od daty otrzymania faktury wraz z potwierdzonymi (oryginalnie) wymaganymi dokumentami. Stosownie zaś do brzmienia pkt 8 owu dowodem uznania
i zapłaty za wykonana usługę była oryginalna kopia CMR/WZ zawierająca datę odbioru towaru, oryginalną pieczątkę odbiorcy i podpis.

(dowód: owu k. 15-16).

Usługa transportowa została przez powoda wykonana.

(fakt bezsporny).

Zapisy w rubryce 24 listów przewozowych CMR są mało czytelne.

(dowód: międzynarodowe listy przewozowe CMR k. 18-20).

W dniu 31 sierpnia 2021 r. powód za wykonany przewóz wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.000,00 euro netto. Jako formę płatności wskazano w niej przelew, zaś termin zapłaty został określony na dzień 15 października 2021 r. Powód nadał na poczcie fakturę VAT dnia 31 sierpnia 2021 r. Pozwany odebrał ją w dniu 02 września 2021 r.

(dowód: faktura VAT k. 17, wyciąg z pocztowej książki nadawczej k. 85, śledzenie przesyłki pocztowej T. k. 86).

Pismem z dnia 21 grudnia 2021 r. powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 3.000,00 euro wraz z odsetkami tytułem należności wynikającej z faktury VAT nr (...) oraz kwoty 324,30 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności w terminie 1 dnia od daty doręczenia wezwania. Wezwanie zostało nadane na poczcie tego samego dnia i doręczone pozwanemu następnego dnia.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 22, potwierdzenie nadania przesyłki pocztowej k. 22v, śledzenie przesyłki pocztowej T. k. 23-24).

Pozwany nie uregulował dochodzonej pozwem kwoty.

(fakt bezsporny).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych do akt, których wiarygodność i rzetelność sporządzenia nie budziła jego wątpliwości, ani nie była kwestionowana przez strony procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi. Wskazał, że zgodnie z treścią pkt 17 zlecenia załączonego do pozwu Sąd ten jest właściwy do rozstrzygania sporów stron. Na rozprawie
w dniu 06 października 2022 r. Sąd wniosek oddalił. Miał na uwadze, że zgodnie z treścią
art. 46§1 zd. 1 i 2 kpc strony mogą umówić się na piśmie o poddanie Sądowi pierwszej instancji, który według ustawy nie jest miejscowo właściwy, sporu już wynikłego lub sporów mogących w przyszłości wyniknąć z oznaczonego stosunku prawnego. Sąd ten będzie wówczas wyłącznie właściwy, jeżeli strony nie postanowiły inaczej lub jeżeli powód nie złożył pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Z regulacji tej wprost wynika, że umowa prorogacyjna winna zostać zawarta na piśmie. Strony nie zachowały tej formy (zlecenie transportowe nie zostało przez nie podpisane), co spowodowało, że do rozpoznania sprawy jest właściwy tut. Sąd, jako Sąd właściwości ogólnej pozwanego zgodnie z treścią art. 30 kpc.

Postanowieniem z dnia 06 października 2022 r. Sąd na okoliczność treści umowy łączącej strony, świadczeń wzajemnych oraz sposobu i terminu i ich spełnienia dopuścił dowód
z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy. Zaś na podstawie art. 235 ²§1 pkt 1 kpc
w zw. z art. 458 ¹¹ kpc pominął pozostałe wnioski dowodowe zawarte w pozwie. Pełnomocnik powoda nie złożył zastrzeżeń do protokołu w trybie art. 162 kpc w zakresie pominiętych wniosków dowodowych.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powód dochodził od pozwanego zapłaty wynagrodzenia za wykonaną usługę transportową.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił, że strony sporu łączyła umowa przewozu międzynarodowego w rozumieniu art. 1 Konwencji z dnia 19 maja 1956 r. o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), na podstawie której powód zobowiązał się przewieźć towary na zlecenie pozwanej, zaś miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu oraz miejsce przewidziane dla jej dostawy, znajdowały się w dwóch różnych krajach.

Stosownie zaś do brzmienia art. 774 kc przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Elementami przedmiotowo istotnymi umowy przewozu są: oznaczenie punktów początkowego i końcowego świadczenia przewozowego, określenie wielkości wynagrodzenia należnego przewoźnikowi oraz wskazanie przedmiotu przewozu. Umowa przewozu jest umową o świadczenie usług, a z uwagi na charakter świadczenia, do jakiego przewoźnik jest zobowiązany, zbliża się do umów rezultatu (M. S., System prawa prywatnego, t. 7, 2001, s. 526). Jest to umowa dwustronnie zobowiązująca, wzajemna
i odpłatna, zaś odpłatność jest składnikiem przedmiotowo istotnym umowy przewozu.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 kc w zw. z art. 3 kpc w zw. z art. 232 kpc.

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy na to na powodzie spoczywał ciężar wykazania istnienia umowy, jej treści oraz wysokości należności dochodzonej w procesie.

Pozwany w sprzeciwie nie zaprzeczył, by strony zawarły umowę przewozu na warunkach określonych w zleceniu transportowym przedłożonym przez powoda. Zakwestionował natomiast fakt, że otrzymał od niego fakturę VAT wraz z kompletem dokumentów przewozowych oraz termin płatności frachtu.

Na poparcie swojego stanowiska powód jako dowód powołał zlecenie transportowe, międzynarodowe listy przewozowe CMR, a także fakturę VAT i wezwanie do zapłaty wraz
z potwierdzeniem ich nadania i doręczenia pozwanemu. Tym samym wykazał, że wykonał swoje zobowiązanie.

Na marginesie tylko wskazać należy, że zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego, gdyby pozwany nie otrzymał w uzgodnionym terminie dokumentów przewozowych, albo otrzymał, jak twierdził jego pełnomocnik w sprzeciwie od nakazu zapłaty tylko pustą kopertę, zwróciłby się do powoda o ich przesłanie, o ile miałby zamiar wywiązać się ze swojego zobowiązania i uiścić wynagrodzenie za wykonaną usługę.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany podniósł również, iż list przewozowy nie został wypełniony zgodnie z postanowieniami łączącej strony umowy.

Zgodnie z art. 6 pkt 1 Konwencji CMR list przewozowy list przewozowy powinien zawierać następujące dane: miejsce i datę jego wystawienia, nazwisko (nazwę) i adres nadawcy, nazwisko (nazwę) i adres, przewoźnika, miejsce i datę przyjęcia towaru do przewozu oraz przewidziane miejsce jego wydania, nazwisko (nazwę) i adres odbiorcy, powszechnie używane określenie rodzaju towaru oraz sposób opakowania, a dla towarów niebezpiecznych ich ogólnie uznane określenie, ilość sztuk, ich cechy i numery, wagę brutto lub inaczej wyrażoną ilość towaru, koszty związane z przewozem (przewoźne, koszty dodatkowe, należności celne i inne koszty powstałe od chwili zawarcia umowy do chwili dostawy), instrukcje niezbędne do załatwienia formalności celnych i innych, oświadczenie, że przewóz, bez względu na jakąkolwiek przeciwną klauzulę, podlega przepisom niniejszej Konwencji. List przewozowy, który nie obejmuje wszystkich obowiązkowych informacji (niezupełny), jest dokumentem sporządzonym w sposób nieprawidłowy. Jednakże nieprawidłowość listu przewozowego w zakresie braku podpisu i pieczątki odbiorcy nie wpływa na istnienie, ani na ważność umowy przewozu.

Z uwagi na powyższe Sąd nie podzielił również tego zarzutu pozwanego. Jest oczywiste, że gdyby odbiorca nie otrzymał towaru, zwróciłby się do pozwanego co najmniej
o wyjaśnienia, a pozwany nie podniósł, a tym bardziej nie wykazała takiego faktu, zgodnie
z obciążającym go obowiązkiem dowodowym wynikającym z treści art. 6 kc.

Podkreślić również trzeba, iż istotą umowy przewozu jest dostarczenie przesyłki z miejsca załadunku do miejsca rozładunku, nie zaś doręczanie dokumentów transportowych. Dlatego też fakty związane z zawarciem umowy i jej wykonaniem nie budziły wątpliwości Sądu. Powód wykazał, że wykonał przewóz zgodnie z treścią łączącej go z pozwanym umowy. Tym samym należy mu się wynagrodzenie z tego tytułu.

O obowiązku zapłaty odsetek w wysokości ustawowej za opóźnienie w transakcjach handlowych Sąd orzekł na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 r.
o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniem w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 684 ze zm.) i zasądził je zgodnie z postanowieniami łączącej strony umowy, od 46 dnia po doręczeniu pozwanemu dokumentów przewozowych.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uwzględnił roszczenie pozwu w całości,
o czym orzekł w pkt 1 i 2 sentencji wyroku.

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że pozwany nie zapłacił powodowi wynagrodzenia za wykonany transport w ustalonym w fakturze terminie, powód zaś domagał się zasądzenia na jego rzecz rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniem w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 684 ze zm.) wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności, stanowiąca równowartość kwoty 70 euro - gdy wartość świadczenia pieniężnego jest wyższa niż 5.000,00 zł, ale niższa niż 50.000,00 zł. Stosowanie zaś do brzmienia ust. 1a powołanej regulacji Równowartość kwoty rekompensaty, o której mowa w ust. 1, jest ustalana przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne.

Na podstawie ustalonego stanu faktycznego Sąd uznał, iż powodowi należy się zwrot kwoty stanowiącej równowartość 70 euro, według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc,
w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, gdyż poznana nie uregulowała należności w umówionym przez strony terminie. Dlatego też zasądził tą kwotę zgodnie
z żądaniem pozwu w wysokości 324,30 zł.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od kosztów rekompensaty Sąd orzekł w oparciu o treść art. 481 kc. Nie miał wątpliwości, że obecnie, gdy nawet od kosztów procesów z mocy prawa należą się takie odsetki w oparciu o znowelizowaną treść art. 98 kpc, przysługują one również w przypadku rekompensaty.

O kosztach procesu Sad orzekł na podstawie art. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 750,00 zł obliczona zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. tj. z 2019 r., poz. 785), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 3.600,00 zł obliczone zgodnie z §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa powoda wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.).

Pozwany przegrał proces w całości, winien więc w całości ponieść jego koszty.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.367,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617,00 zł T. zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, o czym orzekł w pkt 3 sentencji wyroku.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława