Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 14 września 2022 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Magdalena Berczyńska – Bruś

Protokolant: Magdalena Grzesiak

po rozpoznaniu w dniu 14 września 2022 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w O.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w O. na rzecz powódki M. K. kwotę 31,67 zł (trzydzieści jeden złotych sześćdziesiąt siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś

Sygn. akt V GC 141/22

UZASADNIENIE

Pełnomocnik powódki M. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) w C. wniósł o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w O. kwoty 315,35 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powódka świadczyła na rzecz pozwanego usługi transportowe i z tego tytułu wystawiła fakturę VAT, zakreślając pozwanemu termin do jej zapłaty. Pozwany nie dokonał zapłaty we wskazanym terminie. Powódka zdecydowała się na skorzystanie z usług firmy windykacyjnej (...) Spółka Jawna, który wysłał pozwanemu wezwanie do zapłaty w drodze korespondencji pocztowej i elektronicznej, jak również w ramach kontaktu telefonicznego. W wyniku tych działań pozwany spłacił przysługujące powódce należności. Powódka zobowiązana była do zapłaty na rzecz K. I. Sp.J. wynagrodzenia prowizyjnego od każdej kwoty wpłaconej przez pozwanego na poczet spłaty zadłużenia. Wysokość prowizji wynosiła 7%. Powódka uregulowała zobowiązanie wobec K. I. i na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu opóźnień w transakcjach handlowych z dnia 8 marca 2013r. obciążył pozwanego poniesionymi kosztami odzyskiwania (wartością netto), wystawiając notę księgową. Data wymagalności roszczenia została ustalona na dzień 21 września 2021r., co wynika z 7 dniowego terminu na doręczenie noty do pozwanego oraz 7 dni wynikające z terminu płatności noty. Pozwany nie uregulował poniesionych przez powódkę kosztów odzyskiwania należności, chociażby w części określonej w art. 10 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (40 euro).

Do pozwu załączono fakturę nr (...) wystawioną przez powódkę wobec pozwanego z tytułu usługi transportowej na kwotę 984 euro (4.504,95 zł) z dnia 30 kwietnia 2021r., płatną do dnia 29 czerwca 2021r., przesłane mailem bez daty przez K. I. Sp. j. pozwanemu wezwanie do zapłaty z dnia 6 września 2021r. kwoty 4.504,95 zł, potwierdzenie wykonania przelewu przez pozwanego kwoty 984 euro z dnia 7 września 2021r., umowę o współpracy w zakresie windykacji wierzytelności na koszt dłużnika zgodnie z ustawą z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych zawartą w dniu 19 maja 2020r. pomiędzy powódką a (...) Sp. z o.o. Sp. K. we W. z załącznikami i aneksem, fakturę VAT nr (...) wystawioną przez K. I. Sp. j. we W. wobec powódki z dnia 7 września 2021r. na kwotę 387,88 zł, płatną przelewem do dnia 14 września 2021r., potwierdzenie wykonania przelewu kwoty 387,88 zł w dniu 13 września (...). przez powódkę na rzecz (...) Sp. z o.o. Sp. K., Notę Księgową nr (...) z dnia 7 września 2021r. wystawioną przez powódkę wobec pozwanego na kwotę 315,35 zł z tytułu kosztów odzyskiwania należności (koszty windykacyjne) na podstawie art. 10 ust.2 Ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych z dnia 8 marca 2013r. oraz wezwanie pozwanego do zapłaty kwoty 315,35 zł podpisane przez Ł. M. w Kancelarii (...). S. i Wspólnicy Sp.K. we W..

W dniu 14 stycznia 2022r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Kaliszu wydała nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt V GNc 117/22 zgodnie z żądaniem pozwu.

Nakaz zapłaty stracił moc w wyniku wniesienia przez pozwanego w ustawowym terminie sprzeciwu od nakazu zapłaty. Sprzeciw został wniesiony co do całości nakazu. Pozwany podniósł zarzut nadużycia prawa podmiotowego, tj. art. 5 k.c. i bezzasadności powództwa. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu przyznał, że strony łączyła umowa przewozu i powódka wykonała usługę transportową na rzecz pozwanego. Powódka wystawiła stosowną fakturę z terminem płatności na dzień 29 czerwca 2021r., którą pozwany opłacił w dniu 6 września 2021r. Powódka wywodzi swoje roszczenie z art. 10 ust.2 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, jednakże nie sprostała ciężarowi udowodnienia celowości ponoszenia kosztów odzyskiwania należności oraz racjonalności ustalenia wysokości tych kosztów. Na wierzycielu spoczywa obowiązek wykazania szkody oraz jej wysokości , a także wywiedzenia adekwatnego związku przyczynowego między szkodą (poniesionymi kosztami odzyskiwania należności), a zwłoką pozwanego w spełnieniu świadczenia pieniężnego z transakcji handlowej. Przedstawiona przez powódkę faktura poniesionych kosztów windykacyjnych nie stanowi o ich zasadności i celowości, a dowodzi wyłącznie zobowiązanie powódki do zapłaty należności w związku z wystawieniem przez firmę windykacyjną rachunku. Pozwany kwestionuje co do wysokości, jak i zasady roszczenie powódki, gdyż w świetle przedstawionego przez nią materiału dowodowego nie wynika, aby powódka poniosła jakąkolwiek szkodę, po wtóre nie było prowadzonych żadnych działań windykacyjnych, gdyż to nie na ich skutek pozwana dokonała zapłaty. Powódka nie przedstawił dowodu, kiedy e-mail z wezwaniem do zapłaty został przesłany pozwanemu i czy w ogóle do niego dotarł. Powód nie załączył żadnych innych dowodów, które świadczyłyby, że firma windykacyjna faktycznie podjęła jakiekolwiek dodatkowe działania względem pozwanej. Działania firmy windykacyjnej minęły się z dokonaną zapłatą przez pozwaną, stąd to nie na skutek działań windykacyjnych pozwany dokonał zapłaty.

Ponadto kwota dochodzona w niniejszym postępowaniu - 315,35 zł nie jest adekwatna do podjętych przez firmę windykacyjną czynności. Nie można uznać, że dochodzona kwota jest zasadna z tego tylko powodu, że powódka taką właśnie kwotę uiściła na rzecz firmy windykacyjnej w związku z łączącą te podmioty umową. Powyższe świadczy o działaniu powódki sprzecznym z zasadami współżycia społecznego, a także społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa.

Jednocześnie pozwany uwzględnił roszczenie powódki w zakresie znajdującym umocowanie w art. 10 ust.1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych w wysokości równowartości kwoty 40 euro z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania wierzytelności. Pozwany zapłacił na rzecz powódki powyższą kwotę w dniu 28 stycznia 2022r.

Do sprzeciwu załączono potwierdzenie dokonania transakcji poprzez usługę bankowości elektronicznej – przelewu na rzecz powódki kwoty 984 euro z tytułu faktury (...) w dniu 6 września 2021r. oraz przelewu kwoty 40 euro w dniu 28 stycznia 2022r. z tytułu noty do faktury (...).

W odpowiedzi na sprzeciw pełnomocnik powódki podtrzymał wszystkie twierdzenia, wnioski i oświadczenia złożone w dotychczasowych pismach procesowych. Podniósł, że przed skierowaniem sprawy do firmy windykacyjnej powódka podejmowała wielokrotnie próby odzyskania należności. Zlecenie sprawy firmie windykacyjnej nastąpiło w dniu 6 września 2021r. i już w tym dniu rozpoczęto czynności windykacyjne, które spowodowały spłatę. Ponadto roszczenie oparte jest na treści art. 10 ust.2 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, tym samym wpłacony przez pozwanego ryczał w kwocie 40 euro, wynikający z art. 10 ust.1 ustawy nie zostaje zaliczony na poczet należności. Dyspozycja art. 10 ust.2 ustawy wskazuje że roszczenie w tym zakresie należy się ponad ustawowy ryczałt i na tej podstawie powód podtrzymuje roszczenie w tej części. Okoliczność, że pozwany kwestionuje wysokość poniesionych przez powódkę kosztów windykacji powoduje przerzucenie ciężaru dowodu na pozwanego, który powinien udowodnić, iż wynagrodzenie zapłacone przez powódkę firmie windykacyjnej nie odpowiada cenom rynkowym. Przesłanką zasądzenia należności wynikających z art. 10 ust.2 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych jest ich celowość. Powódka korespondowała z pozwanym co do pozostałej spłaty należności, jednak bezskutecznie, pozwany nie reagował na żadną wiadomość wysyłaną przez powódkę, przez co pozostała ona w uzasadnionym przeświadczeniu, że pozwany nie ureguluje należności wynikających z wystawionych faktur VAT. Wynagrodzenia firm windykacyjnych uzależnione są od rezultatu, stanowiąc co do zasady określony procent wyegzekwowanej należności, co należy uznać za uczciwe rozwiązanie w świetle obrotu gospodarczego.

Do pisma załączono „Raport ze spraw” dotyczący pozwanego ze wskazaniem podjętych czynności w dniu 6 września 2021r. i zakończeniem czynności w dniu 7 września 2021r. ze względu na dokonaną wpłatę, korespondencję mailową stron z 30 kwietnia 2021r. przesłanie faktury przez powódkę i żądania zapłaty za fakturę z 20 lipca 2021r. i 3 września 2021r.

W piśmie procesowym z dnia 21 marca 2022r. pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie wniosków dowodowych powódki wniesionych w piśmie procesowym z dnia 10 marca 2021r. albowiem są to wnioski spóźnione oraz na okoliczność, która nie jest kwestionowana przez pozwanego. Już na etapie składania pozwu powódka powinna wykazać jakie czynności zostały podjęte przez firmę windykacyjną w stosunku do pozwanej, a które mogły wpłynąć na zachowanie pozwanej i dokonanie zapłaty, a także uzasadniały wysokość kosztów odzyskiwania należności ponad kwotę stałej rekompensaty. Ponadto dowód w postaci spisu podjętych czynności windykacyjnych, jednoznacznie potwierdza, że działania firmy windykacyjnej minęły się z dokonaną zapłatą przez pozwanego, stąd to nie na skutek działań windykacyjnych podjętych przez zewnętrzną firmę pozwany zapłacił. Ponadto nie ma żadnego potwierdzenia, że wezwania do zapłaty kierowane przez firmę windykacyjną dotarły do pozwanego. Ponadto czynności podejmowane po 6 września 2021r. nie mają żadnego znaczenia, bo były podejmowane już po dokonanej przez pozwaną zapłacie.

Na rozprawie w dniu 14 września 2022r. Sąd dopuścił dowód z zeznań stron, ograniczając go do przesłuchania powódki i przesłuchał powódkę.

Sąd zważył co następuje:

Sprawa niniejsza podlegała rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym albowiem zgodnie z art. 505 ¹ § 1 kodeksu postępowania cywilnego w postępowaniu uproszczonym rozpoznaje się sprawy o świadczenie, jeżeli wartość przedmiotu sporu nie przekracza dwudziestu tysięcy złotych, a w sprawach o roszczenia z rękojmi lub gwarancji – jeżeli wartość przedmiotu umowy nie przekracza tej kwoty.

Zgodnie zaś z art. 505 ⁸ §4 k.p.c. w sprawach, w których wartość przedmiotu sporu nie przekracza tysiąca złotych, uzasadnienie wyroku ogranicza się do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Strony postępowania w ramach prowadzonych działalności gospodarczych zawarły umowę cywilnoprawną, na podstawie której powódce przysługiwało roszczenie o zapłatę kwoty 984 euro zł, płatnej w terminie do dnia 29 czerwca 2021r. Należność ta nie została uiszczona przez pozwanego w wyznaczonym terminie i powódka wystosowała do pozwanego bezskuteczne wezwania do zapłaty, ostatnie z dnia 20 lipca 2021r.

Powódkę łączyła zawarta w dniu 21 maja 2020r. z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością Spółką komandytową we W. umowa o współpracy w zakresie windykacji wierzytelności na koszt dłużnika zgodnie z ustawą z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Nie ma dowodu, że powódka zleciła tej firmie windykację roszczenia przysługującego jej od pozwanego. Powódka nie przedstawiła zlecenia windykacji należności na koszt dłużnika dotyczącej pozwanego, na formularzu zlecenia stanowiącego załącznik nr 3 do umowy.

Należność wynikająca z faktury VAT w wysokości 984 euro została uregulowana przez pozwanego w dniu 6 września 2021r.

W dniu 7 września 2021r. powódka została obciążona przez (...) Spółkę Jawną we W. fakturą VAT z tytułu prowizji za zlecenie dotyczące pozwanego. Powódka w pozwie nie powołała się jednak ani na ustne zawarcie umowy z tą firmą ani nie przedstawiła pisemnej umowy na prowadzenie przez nią windykacji. Załączony do pozwu cennik będący podstawą do ustalenia wynagrodzenia za usługę windykacyjną dotyczy umowy zawartej z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością Spółką Komandytową we W..

Powódka w dniu 7 września 2021r. wystawiła wobec pozwanego Notę księgową na kwotę 315,35 zł z tytułu kosztów odzyskiwania należności (kosztów windykacyjnych) na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych z dnia 8 marca 2013r.

W dniu 28 stycznia 2022r. pozwany uiścił na rachunek bankowy powódki kwotę 40 euro tytułem noty do faktury (...).

W art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 893) wskazano, że wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności stanowiąca równowartość kwoty kwoty 40 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego nie przekracza 5.000 złotych, 70 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego jest wyższa niż 5.000 złotych, ale niższa niż 50.000 złotych, 100 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego jest równa lub wyższa od 50.000 zł. W ust. 1a wskazano, że równowartość kwoty rekompensaty, o której mowa w ust. 1 jest ustalana przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne.

W ust. 2 powołanego przepisu wskazano, że oprócz kwoty, o której mowa w ust. 1, wierzycielowi przysługuje również zwrot, w uzasadnionej wysokości, poniesionych kosztów odzyskiwania należności przewyższających tę kwotę.

Sąd Najwyższy – Izba Cywilna w dniu 12 grudnia 2019r podjął uchwałę III CZP 48/19, w której wskazał, że celowe koszty windykacji przewyższające równowartość kwoty 40 euro wchodzą w skład kosztów odzyskania należności, o których mowa w art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (t.j. Dz.U. 2019 r. poz. 118) w pierwotnym brzmieniu ( Biul. SN 2019 nr 11-12, E. (...) nr 6, str. 60, OSNC 2020 nr 9, poz. 69, (...) 2020 nr 1-2, str. 156, L.)

W uzasadnieniu uchwały wskazano, że przepis art. 10 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych przewiduje dwa rodzaje roszczeń, a mianowicie roszczenie o zryczałtowaną kwotę rekompensaty odzyskiwania należności (art. 10 ust. 1) oraz roszczenie o zwrot „poniesionych kosztów odzyskiwania należności przewyższających tę kwotę”. Art. 10 ust. 2 należy wykładać z uwzględnieniem kontekstu regulacyjnego ukształtowanego na poziomie unijnym. Powołany przepis stanowi bowiem konsekwencję transpozycji do polskiego porządku prawnego rozwiązań wynikających z art. 6 ust. 3 dyrektywy (...) (Dz.Urz. UE L 48 z 23 lutego 2011 r., s. 1 – 10, dalej: „dyrektywa nr (...)”). Na poziomie regulacji unijnej przewiduje się, że zwrot wierzycielowi kosztów odzyskiwania należności przewyższających ryczałtową kwotę 40 euro powinien następować w rozsądnej wysokości. Odwołanie w treści art. 6 ust. 3 dyrektywy stanowi przy tym merytoryczne nawiązanie do wyrażonego w motywie 19 i 20 jej preambuły wyjściowego założenia prawodawcy unijnego, że stanowione na mocy dyrektywy w krajowych porządkach prawnych rozwiązania dotyczące odzyskiwania przez wierzyciela kosztów związanych z wystąpieniem zaległości w płatnościach za transakcje handlowe powinny opierać się na uczciwej rekompensacie.

Wobec przyjmowanego w dyrektywie założenia o uczciwości rekompensaty dla wierzyciela i jej konkretyzacji w art. 6 ust. 3 dyrektywy nr (...) poprzez wskazanie, iż rekompensata ma mieć rozsądny charakter należy przyjmować, że również regulacje krajowe stanowione na skutek jej transpozycji powinny realizować powyższe dążenia. Uznanie, że w pierwotnym brzmieniu art. 10 ust. 2 nie zawierał żadnego merytorycznego ograniczenia co do kompensowania poniesionych przez wierzyciela kosztów odzyskiwania należności pozostawałoby w sprzeczności z prawem unijnym. Brak odniesienia w treści tego przepisu do rozsądnej rekompensaty pozwala na przerzucanie na dłużnika wszelkich kosztów związanych z dochodzeniem należności, w tym również kosztów niecelowych lub zawyżonych. Takie rozwiązanie nie spełnia wymogu uczciwej rekompensaty wymaganej przez motyw 19 i 20 dyrektywy (...). W związku z powyższym dla zapewnienia spójności między regulacją unijną a regulacją krajową art. 10 ust. 2 ustawy w pierwotnym brzmieniu należy wykładać z uwzględnieniem art. 6 ust. 3 oraz motywów 19 i 20 preambuły dyrektywy (...). Wymaga to uznania, że również w brzmieniu sprzed dnia 1 stycznia 2016 r. zwrotowi wierzycielowi podlegały (wyłącznie) koszty odzyskiwania należności w uzasadnionej wysokości. Takiej wykładni nie sprzeciwia się odwołanie do art. 12 ust. 3 dyrektywy (...). Przepis ten bowiem należy odczytywać z uwzględnieniem celów określonych przez motyw 19 i 20 preambuły dyrektywy. Zatem państwa członkowskie w zakresie przyznanej im przez ten przepis swobody regulacyjnej co do zwiększenia preferencji na rzecz interesu wierzycieli nie są władne do wprowadzenia w krajowych porządkach prawnych rozwiązań służących rekompensowaniu kosztów wierzycieli w sposób nieuczciwy.

Sąd podziela argumentację pełnomocnika pozwanego, zawartą w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Znajduje ona odzwierciedlenie w powołanej uchwale Sądu Najwyższego. W niniejszej sprawie pozwany uiścił na rzecz powódki kwotę 40 euro z tytułu kosztów odzyskiwania należności, zgodnie z art. 10 ust. 1 powołanej ustawy. Zdaniem sądu kwota ta rekompensuje koszty czynności, które zostały poniesione przez powódkę w toku postępowania windykacyjnego, a które sprowadziły się jedynie do wysłania drogą mailową wezwań do zapłaty do pozwanego. Powódka nie udowodniła aby poniosła koszty przekraczające stałą rekompensatę przewidzianą w art. 10 ust. 1 ustawy, zwłaszcza, że nie udowodniła prawidłowości obciążenia jej fakturą przez (...) Spółkę Jawną we W.. Pozwany uiścił na rzecz powódki w toku niniejszego procesu należność w wysokości 40 euro, jednakże zaskarżył nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w całości, a powódka nie ograniczyła swojego żądania, podnosząc, że dochodzona należność jest zasadna niezależnie od kwoty 40 euro.

Wbrew argumentacji pełnomocników stron, należy stwierdzić, że pozwany dokonał zapłaty kwoty 40 euro na poczet roszczenia dochodzonego przez powódkę w niniejszym postępowaniu. Potwierdza to nawet wskazanie w tytule przelewu kwoty 40 euro dokonanego po doręczeniu nakazu zapłaty, że dotyczy„noty do faktury VAT (...)”. Obowiązkiem pozwanego było uiszczenie równowartości kwoty 40 euro przeliczonej przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie stało się wymagalne (29.06.2021r.), czyli w dniu 31 maja 2021r. W dniu tym średni kurs euro wynosił 4,4805 zł, równowartość kwoty 40 euro wynosiła więc kwotę 179,22 zł.

Z uwagi na powyższe, wobec nieudowodnienia żądania i jego niezasadności ponad kwotę równowartości 40 euro, która została zapłacona, Sąd uznał, że powództwo podlegało oddaleniu w całości.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 zd.1 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone i stosunkowo je rozdzielił. Równowartość kwoty 40 euro, czyli kwota 179,22 zł stanowi 56,83% dochodzonego roszczenia i w tym zakresie należy uznać pozwanego za przegrywającego spór. Na koszty postępowania złożyły się opłata od pozwu w wysokości 30 zł i wynagrodzenia pełnomocników stron ustalone na postawie § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015r. (Dz. U. Z 2015r. poz 1800 z późn. zm.) w wysokości 90 zł wraz z opłatami skarbowymi od pełnomocnictw w kwotach po 17 zł. Łącznie koszty postępowania wyniosły kwotę 244 zł. Skoro powód przegrał spór co do 43,17% winien ponieść koszty postępowania w kwocie 105,33 zł. Tymczasem powód poniósł koszt opłaty sądowej i wynagrodzenia pełnomocnika, czyli kwotę 137 zł. Różnica tych kwot podlegała zwrotowi od pozwanego.

sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś