Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 07 grudnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu Wydział V Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia K. – G. – S.

Protokolant: Magdalena Grzesiak

po rozpoznaniu w dniu 09 listopada 2023 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K. na rzecz pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

3.  nakazuje pobrać od powoda Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Kaliszu 110,77 zł tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

sędzia Katarzyna Górna – Szuława

Sygn. akt V GC 24/22

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do Sądu Rejonowego w Kaliszu V Wydziału Gospodarczego
w dniu 29 grudnia 2021 r. (data wpływu) powódka Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) S.A. z siedzibą w K. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika domagała się orzeczenia nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, że pozwana (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. W.. ma zapłacić jej kwotę 25.100,00 zł wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 02 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie za nienależyte wykonanie umowy nr (...) z dnia 29 marca 2018 r. Wskazała, że zleciła pozwanej wykonanie robót naprawczych, których ta nie zrobiła. Łączny koszt prac zastępczych wyniósł 30.000,00 zł, a po potraceniu zabezpieczenia należytego wykonania umowy w wysokości 4.900,00 zł – 25.00,00 zł, których dochodzi w przedmiotowej sprawie.

Zarządzeniem z dnia 10 stycznia 2022 r. Referendarz sądowy stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i skierował sprawę do rozpoznania w trybie zwykłym.

Dnia 10 lutego 2022 r. (data wpływu) pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika złożyła odpowiedź na pozew, w której wniosła o oddalenie powództwa
w całości oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana zakwestionowała żądanie pozwu co do zasady i co do wysokości. Wskazała, że wszystkie zlecone jej prace wykonała zgodnie z łączącą strony umową oraz wykonała obciążające ja roboty naprawcze.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Powódka Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) S.A. z siedzibą w K. jest wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Zaś pozwana (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. W.. jest wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...).

(fakty bezsporne).

W dniu 29 marca 2018 r. strony zawarły umowę nr (...), której przedmiotem było wykonanie oznakowania poziomego i pionowego w ciągu drogi krajowej nr (...) na odcinku K. – K., jako części zadania głównego objętego umową nr O.PO.D-3. (...).90.2017 z dnia 30.10.2017 r. zawartej przez powódkę z (...) Oddział w P.. Zakres robót został określony w kosztorysie podwykonawcy stanowiącym załącznik nr 1 do umowy, kosztorysach ofertowych oraz dokumentacji projektowej i specyfikacji technicznej wykonania i odbioru robót.

Pozwana oświadczyła, iż posiada wystarczającą wiedzę, doświadczenie, kwalifikacje, wymagane uprawnienia oraz potencjał techniczny i finansowy do realizacji zadania zgodnie z umową. Zobowiązała się również wykonać zlecone roboty z należytą starannością
i otrzymaną dokumentacją, z materiałów własnych oraz przeprowadzać pomiary i badania materiałów oraz robót zgodnie z zasadami kontroli, jakości materiałów i robót określonymi
w projekcie budowlano-wykonawczym i przedkładać je powódce.

Strony uzgodniły zabezpieczenie należytego wykonania umowy w wysokości 4% szacunkowego wynagrodzenia netto wynoszącego 177.774,34 zł. Uzgodniły również okres gwarancji na oznakowanie cienkie poziome warstwowe samoutwardzalne na 24/12 miesięcy oraz pozostały zakres robót na 61 miesięcy.

(dowód: umowa k. 11-22, kosztorys ofertowy k. 23).

Współpraca między stronami została nawiązana z uwagi na okoliczność, że technologia oznakowania cienkowarstwowego chemoutwardzalnego nie była popularna i mało było jej wykonawców na obszarze działania powódki. Specyfikacja techniczna podawała wszystkie wymagania odnośnie oznakowania, odblaskowości, jaką ma posiadać oraz szerokości linii.

(dowód: przesłuchanie wiceprezesa zarządu powódki M. H. k. 171v-172, e-protokół rozprawy z dnia 14.11.2022r. 00:11:51-00:14:55).

Wykonanie oznakowania było prowadzone od jesieni 2017 r. do wiosny 2018 r.
i przebiegało dwuetapowo. Najpierw była rysowana cienka linia na drodze, która pokazywała przebieg oznakowania. Następnie wykonywane było opisanie rodzaju linii, które zostaną namalowane. Po tym procesie następował odbiór trasowania przez zamawiającego
i wykonanie końcowego oznakowania. Czynności te były odnotowane w dzienniku budowy. Pozwana po wykonaniu malowania podała wykaz linii umieszczonych na drodze wraz
z protokołem odbioru robót. Kierownik budowy nie wymagał od niej wyników żadnych badań.

(dowód: zeznania świadka P. W. k. 139-141, e-protokół rozprawy z dnia 21.04.2022r. 00:05:19-00:16:11).

W trakcie realizacji zadania pozwana zrobiła badanie oznakowania, które zostało ułożone na nawierzchni w zakresie odblaskowości farby, którą było wykonywanie oznakowanie drogi oraz parametrów bieli. Polegały na sprawdzeniu, czy jest odpowiednia ilość mikrokulek
w farbie, oraz czy farba została równomiernie nałożona. Badanie samych materiałów wykonuje ich producent. Wyniki badania wykonanego przez pozwana oznakowania były
w normie. Odbiór prac odbył się bez zastrzeżeń.

(dowód: zeznania świadka J. P. k. 159v-160, e-protokół rozprawy z dnia 04.07.2022r. 00:21:37-00:41:00).

Odbiór wykonanych przez pozwaną prac odbył się bez zastrzeżeń.

(fakt bezsporny).

Podczas przeglądu gwarancyjnego odcinka drogi wskazano na wystąpienie wad oznakowania w postaci niewidocznych, poprzecieranych linii poziomych, braku oznakowania, rozwarstwienia i poprzecierania warstw farby ułożonej na nawierzchni jezdni. Na skutek badania odblaskowości w dzień i w nocy w badaniach laboratoryjnych stwierdzono, że oznakowanie nie spełniało wymagań. Zarzuty co do wykonania oznakowania ze strona zamawiającego i powódki dotyczyły jego wymiarów – linii krawędziowej, która posiadała ubytki farby, a która powinna mieć szerokość 24 cm, a po nastaniu tych ubytków pozostało jedynie 12 cm z tej linii podczas, gdy wymaganie specyfikacji technicznej wskazywało, że tolerancja tego wymiaru wynosiła 0,5 cm.

(dowód: dokumentacja zdjęciowa k. 40-52, pismo (...) k. 30, pismo powódki k. 56-58, 59, zeznania świadka P. W. k. 139-141, e-protokół rozprawy z dnia 21.04.2022r. 00:05:19-00:16:11, przesłuchanie wiceprezesa zarządu powódki M. H. k. 171v-172, e-protokół rozprawy
z dnia 14.11.2022r. 00:11:51-00:14:55).

Powódka wezwała pozwaną do wykonania prac naprawczych polegających na odnowieniu znaków poziomych w zakresie linii krawędziowej. Pozwana dokonała poprawek na odcinku drogi K. – Ś.. Polegały one na poprawieniu linii krawędziowej. Pozwana odmówiła wykonania dalszych prac naprawczych argumentując widoczne zmiany oznakowania normalnych następstwem zużycia się linii poziomych, które dopuszczają obowiązujące standardy. Prosiła o przedstawienie badań laboratoryjnych wykonanych przez (...), na które powoływała się powódka, ale ich nie otrzymała.

(dowód: korespondencja stron k. 26-27, 31-55, 60-61, 69-71, wiadomości e-mail k. 28-29, 62-65, 66-68, 72-73, 74-75, dokumentacja zdjęciowa k. 76-95, zeznania świadków: P. W. k. 139-141, e-protokół rozprawy z dnia 21.04.2022r. 00:05:19-00:16:11, M. M. k. 159, e-protokół rozprawy z dnia 04.07.2022r. 00:08:21- (...):30, przesłuchanie wiceprezesa zarządu powódki M. H. k. 171v-172, e-protokół rozprawy z dnia 14.11.2022r. 00:11:51-00:14:55).

Z uwagi na odmowę wykonania przez pozwaną dalszych robót „naprawczych” powódka wykonała je sama. Prace te polegały na wykonaniu oznakowania poziomego farbą chlorokauczukową z elementami odblaskowymi na powierzchni 2.530 m ² . Łączny koszt prac zastępczych został oszacowany przez powódkę na kwotę 30.000,00 zł. Z sumy tej powódka potrąciła kwotę 4.900,00 zł stanowiącą zabezpieczenie należytego wykonania umowy.

W dniu 24 listopada 2021 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanej notę księgową nr (...) na kwotę 25.100,00 zł tytułem kosztów wykonania odnowienia oznakowania
z terminem płatności oznaczonym na dzień 01 grudnia 2021 r. Pismem z dnia 22 listopada 2021r. pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika odmówiła zapłaty podnosząc, iż została ona wystawiona bezpodstawnie. W całości podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie.

(dowód: pismo powódki k. 24, nota księgowa k. 25, pismo pozwanej k. 114)

W związku z faktem, że prace były wykonywane kilka lat temu i zostały zrobione czynności „poprawkowe” przez powódkę, nie było możliwości dokonania jakichkolwiek pomiarów. Droga, na której wykonane było oznakowanie jest cały czas użytkowana, zaś ruch pojazdów i jej eksploatowanie również mają wpływ na jakość tego oznakowania.

Z uwagi na braki dokumentacji technicznej przedłożonej do akt sprawy nie można jednoznacznie stwierdzić, że wykonane oznakowanie nawierzchni ma szerokość inną, niż 240 mm. Nie można również ustalić, czy stan oznakowania poziomego zobrazowany na dokumentacji zdjęciowej wynika z błędu w jego wykonaniu, wadzie materiału zastosowanego do wykonania prac, czy niewłaściwego przygotowania podłoża do wykonania oznakowania.

Powódka określiła wartość prac wskazanych w wystawionej pozwanej nocie księgowej na wartość niższą, niż cena obowiązująca na rynku w dacie ich wykonania.

(dowód: opinia biegłego sądowego w zakresie budownictwa (...) k. 181-195, opinia uzupełniająca k. 212-214)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych do akt przez strony, zeznań świadków i wiceprezesa zarządu powódki oraz opinii biegłego sądowego z dziedziny budownictwa (...).

Sąd uznał za wiarygodne w całości dokumenty przedłożone przez strony do akt sprawy. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, nie zostały one również zakwestionowane przez strony procesu (art. 210§2 kpc
i art. 230 kpc).

Sąd dał wiarę zeznaniom słuchanych w sprawie świadków w części dotyczącej zakresu wykonanych prac, zastrzeżeń zgłaszanych przez inwestora do powódki a następnie przez powódkę do pozwanej, jak również faktu częściowego wykonania przez pozwaną prac poprawkowych w Ś. W.. i odmowy ich wykonania w pozostałym zakresie. Przy czym przy ustalaniu stanu faktycznego miał na uwadze, iż świadek P. W. w zakresie zarzucanej pozwanej nieprawidłowości wykonania zleconych prac miał wiedzę wynikającą głównie z korespondencji powódki i (...).

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd pominął zeznania M. K., albowiem nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Sama opinia nie może być źródłem materiału faktycznego sprawy ani stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny biegłych. Opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233§1 kpc, lecz co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (postanowienie SN z dnia 07 listopada 2000 r., I CKN 1170/98). Specyfika oceny tego dowodu wyraża się zatem w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej.

Podkreślić należy, iż dowód z opinii biegłego podlega ocenie Sądu według mierników właściwych dla przedmiotu konkretnej opinii, a więc z punktu widzenia zgodności
z zasadami logicznego rozumowania, wiedzy powszechnej, podstaw teoretycznych opinii wskazujących na wiedzę biegłego, sposobu formułowania opinii i jej wniosków, także ze względu na ich jednoznaczność i zgodność z postawionymi biegłemu pytaniami, jednakże bez wnikania w ten zakres materii opinii, która wynika z wiedzy specjalistycznej biegłego (tak uzasadnienie wyroku SO w Łodzi z dnia 24 sierpnia 2020 r., XIII Ga 700/19, uzasadnienie wyroku SA w Krakowie z dnia 16 stycznia 2020 r., I ACa 1049/18). Konieczność zasięgnięcia opinii biegłego ogranicza samodzielność Sądu w zakresie dokonywania ustaleń wymagających wiadomości specjalnych. Sąd nie jest związany opinią biegłego, ale nie może, nie podzielając jego merytorycznych wypowiedzi ingerować w treść opinii, wprowadzać w miejsce merytorycznych wywodów biegłego własnych stwierdzeń dotyczących przedmiotu opinii. Zdyskwalifikowanie w całości lub w części albo zweryfikowanie wywodów opinii biegłego nie może być dokonane bez posłużenia się wiedzą specjalistyczną (tak uzasadnienie wyroku SO w Łodzi z dnia 24 sierpnia 2020 r., XIII Ga 700/19 oraz uzasadnienie wyroku SA w Katowicach z dnia 20 grudnia 2019 r., I ACa 620/19).

Po doręczeniu opinii pełnomocnik powódki zakwestionował wnioski biegłego zarzucając mu, że nie wykonał oględzin spornego oznakowania, nie odniósł się do przedłożonych przez nią fotografii, ani nie wykonał własnych pomiarów. Pełnomocnik pozwanej nie kwestionował opinii.

W opinii uzupełniającej biegły odniósł się do zastrzeżeń pełnomocnika powódki i w całości podtrzymał opinię zasadniczą sporządzoną w sprawie.

Żadna ze stron nie kwestionowała uzupełniającej opinii biegłego sporządzonej w sprawie.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd podzielił opinię biegłego sądowego
z dziedziny budownictwa (...). W ocenie Sądu opinia biegłego jest jasna i logiczna, a nadto została sporządzona fachowo i rzetelnie. Wnioski wywiedzione
w opinii są należycie uzasadnione i wolne od błędów logicznych oraz wewnętrznych sprzeczności, co świadczy o dużym doświadczeniu zawodowym i rzetelnej wiedzy fachowej biegłego. Biegły kategorycznie wskazał, że w związku z faktem, że prace były wykonywane kilka lat temu i zostały zrobione czynności poprawkowe przez powódkę, nie było możliwości dokonania jakichkolwiek pomiarów. Droga, na której wykonane było oznakowanie jest cały czas użytkowana, zaś ruch pojazdów i jej eksploatowanie również mają wpływ na jakość tego oznakowania. Nie można również stwierdzić, czy stan oznakowania poziomego zobrazowany na dokumentacji zdjęciowej wynika z błędu w jego wykonaniu, wadzie materiału zastosowanego do wykonania prac, czy niewłaściwego przygotowania podłoża do wykonania oznakowania.

Z uwagi na treści opinii Sąd uznał za prawdziwe zeznania wiceprezesa zarządu powódki poza tymi, które dotyczyły usterek oznakowania wykonanego przez pozwaną.

Na rozprawie w dniu 04 lipca 2012 r. Sąd na podstawie art. 235 ²§1 pkt 1 w zw. z art. 458 ¹¹ kpc Sąd pominął wniosek strony powodowej o przesłuchanie świadków wskazanych
w piśmie procesowym z dnia 10 marca 2022 r. jako spóźniony. Pełnomocnik powódki nie złożył zastrzeżeń do protokołu w trybie art. 162 kpc w tym zakresie.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powódka dochodziła od pozwanej zwrotu kosztów wykonania zastępczego odnowienia oznakowania poziomego na odcinku K. – K. należącym do drogi krajowej nr (...).

Zgodnie z treścią art. 471 kc dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej
z niewykonania lub nienależytego wykonania umowy.

Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej na powyższej podstawie jest więc niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, szkoda, jak również adekwatny związek przyczynowy. Odpowiedzialność z art. 471 kc oparta jest na zasadzie winy, która jednak jest domniemywana.

W przedmiotowej sprawie istnienie zobowiązania było bezsporne. Strony łączyła umowa nr (...) z dnia 29 marca 2018 r., której przedmiotem było wykonanie oznakowania poziomego i pionowego w ciągu drogi krajowej nr (...) na odcinku K. – K..

Należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Zatem to do osoby występującej
z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (por. wyrok SN
z dnia 19 listopada 1997 r., I PKN 375/97). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. W myśl art. 232 kpc strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Przepisy art. 6 kc i art. 232 kpc wskazują, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazywania swoich twierdzeń. Rola Sądu w zakresie dowodzenia w postępowaniu cywilnym procesowym, sprowadza się – co do zasady – jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie.

Zaznaczyć należy, iż dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialno-prawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności
w sferze dowodowej – Sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Jedynie od woli strony zależy, jakie dowody zostaną przez sąd przeprowadzone. Przeciwko stronie natomiast – co wynika z art. 6 kc – skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych
z nimi związanych, co ostatecznie może prowadzić do przegrania procesu.

Powódka powinna była więc udowodnić, że pozwana nie wykonała lub nienależycie wykonała zobowiązanie i wysokość szkody.

Niewykonanie zobowiązania ma miejsce wówczas, gdy realizacja świadczenia nie nastąpiła i istnieją okoliczności wyłączające późniejsze jego spełnienie, a więc gdy dłużnik w ogóle nie świadczył lub świadczył inny przedmiot niż wynikający z treści zobowiązania (tak T. Pajor, Odpowiedzialność, s. 92; F. Zoll, w: SPP, t. 6, 2014, s. 1134). Odmienna sytuacja zachodzi, gdy dłużnik spełnia świadczenie, zaspokajając uzasadniony interes wierzyciela, ale czyni to w sposób sprzeczny z art. 354§1 kc. Nienależyte wykonanie zobowiązania ma bowiem miejsce wtedy, gdy zachowanie dłużnika zmierzało do spełnienia świadczenia, jednak osiągnięty przez niego wynik nie spełnia wymogów świadczenia, do którego dłużnik był zobowiązany (tak m.in. wyrok SA w Łodzi z dnia 16 kwietnia 2014 r.,
I ACa 1231/13, SA w W. z dnia 19 lutego 2016 r., I ACa 715/15, SA w B.
z dnia 20 września 2017 r., I ACa 254/17).

Z niewykonaniem zobowiązania z umowy o roboty budowlane mamy do czynienia wówczas, gdy roboty budowlane nie zostały wykonane w ogóle, bądź gdy wada jest tego rodzaju, że uniemożliwia normalne wykorzystanie rezultatu robót lub odbiera im cechy wyraźnie oznaczone w umowie, istotnie zmniejszając ich wartość (tak m.in. wyrok SA
w K. z dnia 21 kwietnia 2009 r., V ACa 88/09). Zatem przyjąć należało, iż roszczenie powódki wynika z zarzucanego przez nią nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwaną.

Przez szkodę w rozumieniu art. 361§2 kc należy rozumieć różnicę między stanem majątkowym poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku jaki istniałby, gdyby nie wystąpiło to zdarzenie.

Ocena wielkości, prawidłowości i wartości wykonania robót przez pozwaną wymagało wiedzy specjalnej.

Przy czym oczywiste jest, że dowód z opinii biegłego sądowego jest jedynie sposobem oceny materiału procesowego zaoferowanego przez strony, który wymaga wiedzy specjalnej, natomiast nie może sam w sobie tworzyć od początku takiego materiału procesowego. Inaczej rzecz ujmując, strona, na której spoczywa ciężar dowodu w rozumieniu art. 6 kc musi najpierw skonkretyzować okoliczności faktyczne, następnie, co najmniej je uprawdopodobnić lub udowodnić i dopiero można uznać za konieczne sięgnięcie do dowodu z opinii biegłego sądowego. Do dowodu z opinii biegłego należy sięgać w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Przedmiotem tego dowodu nie są zatem fakty lecz oceny wywiedzione z określonych faktów. Opinia biegłego zgodnie z treścią art. 278 kpc służy więc stworzeniu Sądowi możliwość prawidłowej oceny materiału procesowego w wypadkach, kiedy ocena ta wymaga wiadomości specjalnych. Zadaniem biegłego zasadniczo nie jest wiec poszukiwanie dowodów i okoliczności mających uzasadniać argumentację stron lecz dokonanie oceny przedstawionego materiału z perspektywy posiadanej wiedzy
i przedstawienie sądowi danych (wniosków) umożliwiających poczynienie właściwych ustaleń faktycznych i właściwą ocenę prawną znaczenia zdarzeń z których strony wywodzą swoje racje. Biegły jest zobowiązany do zachowania bezstronności (art. 281 kpc) i występując procesie nie posiada zwłaszcza kompetencji prawnych, by poszukiwać i przedstawiać argumenty i dowody niezbędne dla poparcia stanowiska którejkolwiek ze stron procesu (tak wyrok SA w Łodzi z dnia 26 października 2020 r., I AGa 43/20).

Rolą biegłego nie jest zatem poszukiwanie materiałów koniecznych do wydania opinii. Ciężar ten spoczywa na stronie procesowej wnioskującej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego.

Biegły sądowy z dziedziny budownictwa drogowego stwierdził kategorycznie, że
z uwagi na braki dokumentacji technicznej przedłożonej do akt sprawy nie można jednoznacznie stwierdzić, że wykonane oznakowanie nawierzchni ma szerokość inną, niż 240 mm. Nie można również ustalić, czy stan oznakowania poziomego zobrazowany na dokumentacji zdjęciowej wynika z błędu w jego wykonaniu, wadzie materiału zastosowanego do wykonania prac, czy niewłaściwego przygotowania podłoża do wykonania oznakowania.

Powódka nie wykazała również zakresu prac „poprawkowych”, które miała wykonać. Jedynym dowodem na poparcie wysokości roszczenia jest przedłożona przez nią nota księgowa.

Nota ta stanowi wyłącznie tzw. dokument prywatny, którego formalna moc dowodowa, jak stanowi art. 245 kpc, ogranicza się do domniemania, że jej wystawca złożył oświadczenie nim objęte. Tylko w takim zakresie dokument ten nie budzi wątpliwości Sądu. Natomiast jej materialna moc dowodowa, bez poparcia odpowiednimi dokumentami źródłowymi, jest nikła.

Biegły sądowy w swojej opinii wskazał, że powódka wykonała ewentualne prace poprawkowe w cenie niższej, niż obowiązywała w dacie ich robienia na rynku. Jednakże stwierdził również, że przyjął zakres prac wskazanych przez powódkę w nocie księgowej. Ta zaś nie zawiera danych umożliwiających jej weryfikację poza wskazaniem powierzchni, na jakim powódka miała dokonać poprawek.

Mając na uwadze powyższe rozważania faktyczne i prawne Sąd uznał, iż powódka nie wykazała swojego roszczenia ani co do zasady, ani co do wysokości i oddalił powództwo
w całości, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł podstawie art. 98§1, 1 ¹ i 2 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik.

Na koszty procesu w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu
w kwocie 1.255,00 zł obliczona zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 473 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 3.600,00 zł obliczone zgodnie z §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.), kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.) oraz koszty sporządzenia opinii przez biegłego sądowego w wysokości 1.110,77 zł (powódka uiściła zaliczkę na te koszty w wysokości 1.000,00 zł).

Powódka przegrała proces w całości, winna więc w całości ponieść jego koszty. Dlatego też Sąd zasądził od niej na rzecz pozwanej 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, o czym orzekł w pkt 2 sentencji wyroku.

Z uwagi na powyższe w pkt 3 wyroku Sąd, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nakazał pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 110,77 tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (kosztów opinii biegłego sądowego).

sędzia Katarzyna Górna-Szuława