Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2018r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Katarzyna Maciaszek

Protokolant sekr. sąd. Kinga Puszczyńska

po rozpoznaniu dnia 27.02.2018r., 20.03.2018r. sprawy,

A. B. (1) z domu K., córki I. i T. z domu J., ur. (...) w K.

obwinionej o to, że:

w dniu 18 grudnia 2017 roku około godz. 08:25 kierując pojazdem m-ki V. (...) o nr rej (...), na Rondzie (...) w K. nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu podczas zmiany pasa ruchu i doprowadziła do zderzenia z kierującym pojazdem m-ki R. (...) o nr rej (...) czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o czyn z art. 86 § 1 k.w.

1.  uznaje obwinioną A. B. (2) za winną zarzucanego jej czynu wypełniającego dyspozycję art. 86 § 1 k.w. z tą zmianą, iż w miejsce zapisu (...) przyjmuje zapis (...) i za to na podstawie powołanego przepisu wymierza jej karę 300 (trzysta) złotych grzywny,

2.  zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 (sto trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSR Katarzyna Maciaszek

Sygn. akt II W 1824/17

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2017 roku około godz. 08:00 obwiniona A. B. (2) kierowała samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) jadąc ulicą (...) w K. od kierunku ulicy (...) w kierunku ulicy (...).

(dowód: wyjaśnienia obwinionej od 4 do 6 min. protokołu rozprawy z dnia 27 lutego 2018r. k. 38v.)

Wymieniona wjechała na wewnętrzny pas Ronda (...) w K.. W tym samym czasie pokrzywdzona A. J. (1) kierowała pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...). Z pokrzywdzoną podróżował jej syn A. J. (2). Pokrzywdzona jechała ulicą (...) z zamiarem jazdy na wprost w kierunku osiedla (...). Dojeżdżając do Ronda (...) w K. pokrzywdzona zatrzymała się przed wjazdem na rondo, by upewniać się czy może wjechać, po czym wjechała na zewnętrzny, prawy pas skrzyżowania okrężnego, kierując się na wprost. Obwiniona A. B. (2), chcąc opuścić skrzyżowanie o ruchu okrężnym, zmieniła pas ruchu z lewego na prawy. Podczas wykonywania tego manewru obwiniona nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu pojazdowi pokrzywdzonej marki R. (...) o nr rej. (...), który na tym pasie się znajdował, doprowadzając do zderzenia obu pojazdów. Do kolizji drogowej doszło na wysokości zjazdu w S. Bursztynowy, w kierunku ulicy (...).

W wyniku zderzenia, samochód obwinionej przemieścił się i uszkodził znak miejscowości i kierunku E-3 ustawiony przy separatorze rozdzielającym przejścia dla pieszych.

(dowód: zeznania A. J. od 10 do 22 min. protokołu rozprawy z dnia 27 lutego 2018r. k.39, zeznania świadka M. K. od 1 do 6 min. protokołu rozprawy z dnia 20 marca 2018r. k.51v., zeznania świadka M. W. od 6 do 11 min. protokołu rozprawy z dnia 20 marca 2018r. k. 51v., notatka urzędowa k.1-2, szkic miejsca zdarzenia k. 3, materiał poglądowy k. 7-11)

Na skutek zaistniałej kolizji drogowej w samochodzie marki R. (...) o nr rej. (...) uszkodzeniu uległo naroże przedniego zderzaka, klosz reflektora lewego przedniego oraz felga lewego przedniego koła. Natomiast w samochodzie marki V. (...) o nr rej. (...) powstały następujące uszkodzenia: porysowane przednie drzwi prawe i drzwi prawe tylne, zerwany tylny zderzak, uszkodzone koło lewe tylne, błotnik lewy tylny oraz drzwi tylne lewe.

(dowód: materiał poglądowy k. 7-11)

Obwiniona A. B. (2) ma 40 lat, posiada wykształcenie wyższe ekonomiczne. Jest zatrudniona w przedsiębiorstwie (...) spółce jawnej w K. z wynagrodzeniem w wysokości 2.000 zł netto miesięcznie. Obwiniona jest mężatką, posiada dwójkę małoletnich dzieci na utrzymaniu. Obwiniona wcześniej nie była karana za wykroczenia drogowe.

(dowód: dane osobopoznawcze k.38-38v., dane o karalności k.15 )

Obwiniona zarówno w wyjaśnieniach składanych na etapie czynności wyjaśniających, jak i na rozprawie nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej wykroczenia. Wyjaśniła, że wjechała na Rondo (...) w K. na prawy, zewnętrzny pas ruchu i poruszała się w górę, zaś pokrzywdzona włączyła się do ruchu, gdy obwiniona była już na rondzie.

Wyjaśnienia obwinionej nie zasługują na wiarę, ponieważ są nielogiczne, niespójne oraz pozostają w oczywistej sprzeczności z innymi dowodami zgromadzonymi w postępowaniu, w tym dowodami osobowymi i nieosobowymi. Na miano niewiarygodnych zasługiwały wyjaśnienia obwinionej co do tego, że poruszała się na rondzie prawym pasem ruchu, ponieważ pozostawały one w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami pokrzywdzonej oraz faktem, że na zjeździe z ronda w kierunku Bursztynowy S. po prawej stronie znajdowały się odłamki pojazdu obwinionej świadczące o tym, że obwiniona poruszała się wewnętrznym pasem skrzyżowania o ruchu okrężnym. Za taką konstatacją przemawia także ocena wyjaśnień obwinionej dokonana przez pryzmat dowodu rzeczowego w postaci uszkodzeń obu pojazdów. Uszkodzenia te wskazują, że do kolizji pojazdów musiało dojść w sposób przedstawiony przez pokrzywdzoną. W razie przyjęcia bowiem wersji obwinionej uszkodzenia te były by zgoła inne. Przede wszystkim z uwagi na bezsporny fakt, iż pokrzywdzona włączała się do ruchu okrężnego wjeżdżając z ul. (...), która w tym miejscu stanowi drogę jednopasmową, o wąskim pasie ruchu, wówczas A. J. (1) musiałaby przodem swojego pojazdu uderzyć w poruszającą się pasem zewnętrznym obwinioną. Wprost wjechać w prowadzone przez nią auto. Przeczą temu nie tylko zeznania A. J. (1) ale także wskazane uszkodzenia pojazdów. Pojazd pokrzywdzonej miałby wówczas zdecydowane uszkodzenia w części przedniej, a nie po lewej stronie. Poza tym, z zeznań pokrzywdzonej i zeznań świadka funkcjonariusza policji M. W. wynika, że obwiniona zmieniała swoją wersję wydarzeń, początkowo twierdząc, że jechała zewnętrznym pasem, później wewnętrznym. Ci świadkowie zwracali uwagę na niekonsekwentność wyjaśnień obwinionej na miejscu zdarzenia. Reasumując, w ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionej stanowią wyraz przyjętej przez nią linii obrony zmierzającej do przeniesienia odpowiedzialności za zdarzenie na pokrzywdzoną.

Zeznania pokrzywdzonej A. J. (1) były jasne, pełne i spójne, ale również zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Pokrzywdzona zeznała, że poruszała się rondem prawym pasem, a w momencie kiedy znajdowała się w połowie ronda tj. gdzie znajduje się zjazd z ronda w S. Bursztynowy obwiniona zajechała jej drogę. Pojazd pokrzywdzonej zderzył się z pojazdem obwinionej w ten sposób, że obwiniona uderzyła w lewy reflektor przedni pojazdu pokrzywdzonej.

Przebieg zdarzenia przedstawiony przez pokrzywdzoną znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadków M. K. i M. W.- funkcjonariuszy policji, którzy podjęli interwencję w stosunku do uczestniczek niniejszego zdarzenia. Zdaniem Sądu zeznania wspomnianych świadków są logiczne i rzeczowe oraz korespondują ze sobą, a także z innymi dowodami zgromadzonymi sprawie. Treść ich zeznań jest potwierdzona przez sporządzoną na miejscu dokumentację. Ponadto, z uwagi na pełnioną funkcję zaufania publicznego, jak również brak jakiegokolwiek interesu w ewentualnym zeznawaniu nieprawdy stwierdzić należy, że ich zeznania mają wysoką wartość dowodową. Funkcjonariusze dokonali oględzin miejsca zdarzenia, uszkodzeń pojazdów, śladów na jezdni w postaci elementów pojazdu obwinionej oraz ślady opon.

Na miano wiarygodnych zasługiwały załączone do akt dokumenty, albowiem zostały sporządzone prawidłowo i zgodnie z prawem, przez uprawnione do tego podmioty. Ich autentyczności i prawdziwość nie budzą żadnych wątpliwości Sądu, nie był też w toku postępowania kwestionowane przez żadną ze stron.

Obwiniona stanęła pod zarzutem popełnienia wykroczenia wypełniającego dyspozycję art. 86 § 1 k.w. Przepis ten penalizuje zachowanie polegające na spowodowaniu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym na skutek niezachowania należytej ostrożności. Poczynione przez Sąd ustalenia faktyczne wskazują, iż obwiniona naruszyła swoim zachowaniem normę art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 22 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (tj.Dz.U.2017.1260, dalej Prawo o ruchu drogowym ).

Sąd zaaprobował kwalifikację prawną zachowania obwinionej, zaproponowaną przez oskarżyciela publicznego we wniosku o ukaranie, i zasadniczy opis czynu, jednakże modyfikacji wymagał zapis dotyczący numeru rejestracyjnego pojazdu obwinionej zawarty w opisie przypisanego obwinionej czynu. Ze względu na zgromadzone w toku postępowania dowody, a mianowicie z notatki urzędowej sporządzonej przez policjantów dnia 18.12.2017r., jak również ze zdjęć tablicy rejestracyjnej uszkodzonego pojazdu obwinionej wynika, że pojazd marki V. (...) posiadał rejestrację (...).

Przypisanie odpowiedzialności z art. 86 § 1 k.w. jest związane z ustaleniem, że kierujący spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez niezachowanie szczególnej ostrożności. Sąd Najwyższy w wyroku z 29.04.2003r. zajął stanowisko zgodnie z którym: „dla odpowiedzialności z art. 86 k.w. konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował należytej ostrożności, a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji” (III KK 61/03, Lex nr 77467).

Wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. jest wykroczeniem materialnym, a skutkiem stanowiącym o takim charakterze jest wspominane zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Ze względu na brak wymogu jego bezpośredniości, w doktrynie określa się to wykroczenie mianem quasi materialnego (K. Buchała, Przestępstwa i wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji drogowej. Komentarz, s. 213). Chodzi o takie zakłócenie ruchu, które grozi zderzeniem pojazdów lub uderzeniem pojazdu w przydrożne drzewo albo wymaga podjęcia manewrów obronnych przez innego uczestnika ruchu. W doktrynie określa się je mianem zagrożenia sytuacyjnego, czyli chodzi tu o sprowadzenie sytuacji, w której istnieje niebezpieczeństwo rozbicia samochodu (W. Radecki (w:) M. Bojarski, Kodeks wykroczeń, s. 528).

Pojęcie ostrożności jest definiowane w art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, który stanowi, że uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie niebezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę.

Szczególna ostrożność w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym polega na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie, ale nie ma ona charakteru nieograniczonego. Uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze powinna zwiększyć uwagę i tak postępować, by móc odpowiednio szybko zareagować na zmieniające się warunki i sytuację na drodze. Przymiotnik „szczególna” oznacza, że chodzi o wyższy stopień ostrożności, o ostrożność kwalifikowaną. Sąd Najwyższy w swoim orzecznictwie wyraził pogląd, że chodzi o „rozważne prowadzenie pojazdu mechanicznego, polegające na przedsiębraniu (ze strony kierującego pojazdem) takich czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów mechanicznych są obiektywnie niezbędne dla zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także na powstrzymaniu się od czynności, które mogłyby to bezpieczeństwo zmniejszyć” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 1974r., sygn. akt Rw 53/74, Lex nr 18798).

Szczególna ostrożność polega na upewnieniu się, czy można dokonać zmiany kierunku jazdy bez utrudnienia ruchu lub spowodowania jego zagrożenia. Innymi słowy, kierujący pojazdem musi być na tyle uważny, by zdążyć zaniechać zmiany kierunku jazdy lub pasa ruchu, gdyby jej kontynuowania stwarzało zagrożenie dla ruchu drogowego lub zmuszało innego uczestnika ruchu do podjęcia manewru obronnego, o ile przewidywał albo mógł przewidzieć te skutki. W każdym razie zmieniający kierunek jazdy musi dołożyć większej staranności niż innych uczestnik ruchu; on bowiem zachowuje się w sposób nietypowy.

Zgodnie z dyspozycją art. 22 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony.

Zebrany materiał dowodowy pozwala ustalić ponad wszelką wątpliwość, że obwiniona swoim zachowaniem naruszyła podstawowe zasady ruchu drogowego i stworzyła zagrożenie dla zdrowia lub życia postronnych osób. Obwiniona poprzez zachowanie nienależytej ostrożności spowodowała realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Obwiniona nie była na tyle uważna, by zdążyć zaniechać zmiany pasa ruchu, co w konsekwencji doprowadziło do zderzenia z pojazdem pokrzywdzonej. Obwiniona nie dołożyła należytej staranności wymaganej podczas zmiany pasa ruchu, wymusiła pierwszeństwo i doprowadziła do kolizji drogowej.

W tym miejscu należy podkreślić, że w zasadzie wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody, z wyjątkiem zupełnie odosobnionej części wyjaśnień obwinionej, wzajemnie się potwierdzając i uzupełniając, dają jednolity i spójny obraz zaistniałego w dniu 18 grudnia 2017r. zdarzenia. Nie pozostawiają przy tym wątpliwości co do jego rzeczywistego przebiegu i winy obwinionej. Obwiniona podejmując decyzję o zmianie pasa ruchu na skrzyżowaniu kołowym z lewego na prawy nie upewniła się należycie, że manewr ten wykona w pełni bezpiecznie i w efekcie nie ustępując pierwszeństwa pojazdowi, który już poruszał się tym pasem doprowadziła do zderzenia obu pojazdów.

Obwiniona poruszając się wewnętrznym pasem ruchu na skrzyżowaniu kołowym (rondzie), mając zamiar zjechać z ronda skręcając w prawo, winna ustąpić pierwszeństwa pojazdowi poruszającemu się zewnętrznym pasem. Obwiniona bowiem zjeżdżając z ronda zmieniała pas ruchu, a w takim przypadku powinna zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi pokrzywdzonej jadącemu po tym pasie ruchu.

Stronę podmiotową popełnionego przez obwinioną czynu stanowi umyślność. Wymieniona działała umyślnie w zamiarze ewentualnym. Obwiniona A. B. (2) przewidywała (a przynajmniej jako kierowca powinna przewidzieć), iż wykonywanie manewru zmiany pasa ruchu, bez upewnienia się czy na zewnętrznym pasie ruchu na rondzie nie znajduje się inny pojazd, zakończyć się może kolizją. Mimo tego zdecydowała się na zmianę pasa, bezpodstawnie uważając, że do kolizji nie dojdzie.

Wymierzając obwinionej karę Sąd miał na uwadze, by uwzględniała ona stopień społecznej szkodliwości czynu i spełniała cele przede wszystkim zapobiegawcze i wychowawcze. Poniesienie przez obwinioną kary grzywny ma ją uczulić, aby w przyszłości staranniej przestrzegała zasad obowiązujących w ruchu drogowym.

Sąd, poza dotychczasową niekaralnością obwinionej, nie znalazł innych okoliczności łagodzących.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił okoliczność, że obwiniona w sposób jasny i oczywisty naruszyła podstawowe zasady ruchu drogowego. Okolicznością obciążającą jest znaczna społeczna szkodliwość czynu (naruszenie podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, skutkujące spowodowaniem kolizji), rozmiar wyrządzonych nim szkód. Orzeczona wobec obwinionej kara spełni swoje cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej. Poza tym, jej wykonanie w ocenie Sądu nie spowoduje nadmiernego uszczerbku dla obwinionej, przy uwzględnieniu dochodów osiąganych przez nią i jej sytuacji rodzinnej.

Konsekwencją uznania obwinionej za winną zarzucanego jej czynu było zasadzenie od niej na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania w oparciu o przepis art. 118 § 1 i 2 k.p.w. oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz.U.1983.49 ze zm.). Sąd uznał, że aktualna sytuacja finansowa obwinionej pozwala jej na uiszczenia ich w pełnej kwocie.

Sąd obciążył obwinioną kosztami postępowania w wysokości 130 zł, w tym: kwota 30 zł tytułem opłaty od wymierzonej kary grzywny ustalona zgodnie z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983r.),oraz kwota 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia przed sądem pierwszej instancji za postępowanie zwyczajne ustalona w oparciu § 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 118, poz. 1269 z 2001r).

SSR Katarzyna Maciaszek