Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II W 797/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

G. I.

w dniu 19 kwietnia 2024 roku około godziny 14:30 w strefie ruchu w K. na ul. (...) na parkingu Galerii (...) kierując pojazdem m-ki M. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności wykonując manewr cofania w wyniku czego doprowadził do uszkodzenia zaparkowanego pojazdu m-ki O. o nr rej. (...)

tj. o czyn z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 prd

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 19 kwietnia 2024 roku, około godziny 14:30 w K. G. I. zaparkował samochód marki M. (...) klasa o numerze rejestracyjnym (...) na parkingu Galerii (...), zlokalizowanej w K. przy ul. (...). Wyjeżdżając z miejsca parkingowego obwiniony nie zachował szczególnej ostrożności wykonując manewr cofania i uszkodził samochód marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Moment zderzenia zaobserwował świadek, który próbował zatrzymać sprawcę, ten jednak odjechał z miejsca zdarzenia. Świadek zapisała numer rejestracyjny i markę samochodu, tj. (...) M..

W wyniku najechania samochodem prowadzonym przez obwinionego na samochód O. (...) doszło do wgniecenia oraz zarysowania lewych tylnych drzwi tego pojazdu.

zeznania świadka R. J.

dokumentacja fotograficzna

protokół oględzin rzeczy

notatka urzędowa

wydruk z bazy danych

k. 5-6v., 34v.

k. 7, 37-41v.

8-8v.

k. 1

k. 10

G. I. jest rozwiedziony, nie posiada osób na utrzymaniu. Otrzymuje świadczenie emerytalne w wysokości 3000 złotych netto miesięcznie. Posiada majątek w postaci samochodu osobowego marki M., rocznik 1998.

Nie był dotychczas karny za wykroczenia drogowe.

dane osobopoznawcze

zapytanie o ukaranie

k. 13v., 20

k. 16

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. fakt z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

dokumentacja fotograficzna

Sąd uwzględnił sporządzone zdjęcia uszkodzeń samochodów.

protokół oględzin rzeczy

Został sporządzony przez uprawniony do tego organ i nie był kwestionowany przez żadną ze stron.

zeznania świadka R. J.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom pokrzywdzonego, aczkolwiek nie był on bezpośrednim świadkiem zdarzenia, dlatego też Sąd oparł się na depozycjach pokrzywdzonego co do osoby obwinionego przekazanych przez świadka przedmiotowego zdarzenia. Składane przez niego zeznania były od początku logiczne i konsekwentne. Sąd dał wiarę pokrzywdzonemu w zakresie, w którym ten wskazał, iż obwiniony jest sprawcą uszkodzenia jego samochodu. Sąd dał również wiarę pokrzywdzonemu w zakresie wskazania mu przez postronnego świadka marki i numeru rejestracyjnego pojazdu sprawcy wykroczenia. Powyższe koreluje bowiem z materiałem dokumentarnym zgromadzonym w sprawie.

dane osobopo- znawcze obwinionego

Sąd nie znalazł podstaw aby odmówić wiarygodności oświadczeniu złożonemu przez obwinionego, czemu dano wyraz już w toku postępowania.

pozostałe dokumenty

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty (m.in. notatkę urzędową, zapytanie o ukaranie, wydruk z bazy danych) zgromadzone w niniejszej sprawie. Dokumenty pochodzące od organu ścigania, zostały sporządzone w ramach kompetencji i zakresu działania Policji.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia

G. I.

Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za niewiarygodne. Przeczą im zeznania świadka pokrzywdzonego, który od przypadkowej osoby , która widziała zdarzenie uzyskał numer rejestracyjny i markę pojazdu sprawcy, o czym zawiadomił właściwą jednostkę Policji.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

G. I.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd nie miał wątpliwości, że obwiniony jest sprawcą zarzucanego mu czynu. Czyn ten jest czynem zabronionym, bezprawnym i karalnym. Sąd nie znalazł okoliczności wyłączających winę obwinionego. Jest on osobą pełnoletnią i w pełni poczytalną. Miał pełną możliwość rozpoznania bezprawności czynu i owej bezprawności był świadomy. Dokonując czynu obwiniony działał w normalnej sytuacji motywacyjnej, Sąd wykluczył możliwość zaistnienia któregoś z kontratypów. Obwiniony miał możliwość zachować się w zgodzie z panującym porządkiem prawnym, a jednak nie zrobił tego. Z uwagi na to Sąd uznał obwinionego za winnego wskazanego czynu.

Swoim działaniem obwiniony wypełnił znamiona wykroczenia opisanego w art. 97 k.w. w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, gdyż znajdując się w strefie ruchu, na parkingu przy Galerii (...) w K., nie zachował szczególnej ostrożności wykonując manewr cofania, w wyniku czego doprowadził do uszkodzenia zaparkowanego pojazdu m-ki O. o nr rej. (...).

Wskazać należy, że regulacja art. 97 k.w. jest normą subsydiarną, dopełniającą – stosowanie jej jest ograniczone do wypadków nieokreślonych w innych normach Kodeksu wykroczeń, a naruszających przepisy o bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych. Wykroczenie z art. 97 k.w. nie musi nieść za sobą jakiegokolwiek niebezpieczeństwa, a istota karalności czynu sprowadza się do wystąpienia przeciwko nakazom i zakazom. Zgodnie zaś z art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem jest obowiązany przy cofaniu zachować szczególną ostrożność, a w szczególności a) sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia, b) upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda; w razie trudności w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie pomoc innej osoby.

Odnosząc się do samego przebiegu zderzenia, w zakresie dowodów osobowych występują dwie wersje przedmiotowego zdarzenia. Obwiniony zaprzeczył aby miał doprowadzić do kolizji drogowej. Pokrzywdzony natomiast opisał okoliczności w jakich do zderzenia doszło, wskazał, iż jego bezpośrednim świadkiem była kobieta z dzieckiem na rękach. Po powrocie pokrzywdzonego do samochodu, świadek poinformowała go o zderzeniu i o próbie zatrzymania kierowcy M., a także podała jego markę i numer rejestracyjny. Nadto Świadek zeznał przed Sądem na rozprawie, że ostatnią cyfrę numeru rejestracyjnego zapamiętał i podał pokrzywdzonemu inny świadek kolizji z dnia 19 kwietnia 2024 roku. Zeznania pokrzywdzonego uznać należy za szczere i spójne. Pokrzywdzony nie obciążał za wszelką cenę sprawcy, zeznał tylko to co wie na temat przedmiotowego zdarzenia. Powyższe czynu zeznania wiarygodnymi.

W ocenie Sądu wykazane okoliczności wykluczają inną wersję zaistnienia zdarzenia i dają podstawę do przyjęcia, iż do kolizji doszło w okolicznościach podawanych przez pokrzywdzonego.

W ocenie Sądu nie mogło bowiem dojść do pomyłki, jeśli chodzi o wskazanie sprawcy, bowiem numery rejestracyjne, które co oczywiste są zindywidualizowane, odpowiadały jednocześnie marce samochodu sprawcy. To, że świadek nie potrafił podać precyzyjnie marki samochodu obwinionego i jego koloru, a jedynie opisywał że był to pojazd prawdopodobnie klasy A i koloru raczej ciemnego, świadczy tylko o spontaniczności jego zeznań oraz o tym, że nie mogło być mowy o celowym dopasowywaniu pojazdu obwinionego do zdarzenia.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne dowody, które legły u podstaw powyższych ustaleń, albowiem dowody te – zarówno w postaci dokumentów, jak i zeznań pokrzywdzonego – uzupełniają się wzajemnie i pozwalają odtworzyć faktyczny przebieg wydarzeń. W ocenie Sądu brak jest jakichkolwiek powodów, aby uznać, iż naoczny świadek na miejscu zdarzenia chciał wprowadzić pokrzywdzonego w błąd. Naoczny świadek zdarzenia nie został co prawda bezpośrednio przesłuchany przed sądem, jednakże w żaden sposób uzyskane od niego informacje nie tracą przez to na wiarygodności. Osoba nie miała żadnego interesu, aby na korzyść pokrzywdzonego, niesłusznie posądzać w sprawę obwinionego.

Zatem uszkodzenie pojazdu pokrzywdzonego przez pojazd kierowany przez obwinionego wyczerpało dyspozycję art. 97 k.w. w zw. z art. 23 ust. 1 punkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, bowiem przepis ten stwierdza, że przy cofaniu należy zachować szczególną ostrożność. Wskazany przepis ustawy Prawo o ruchu drogowym nakłada na kierującego pojazdem obowiązek zachowania przy cofaniu szczególnej ostrożności, a w szczególności upewnienia się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda a w razie trudności obowiązek zapewnienia sobie pomoc innej osoby. Skoro doszło do kolizji obu pojazdów zasadne jest przyjęcie, iż G. I. tej szczególnej ostrożności nie zachował i naruszył tym samym wskazany przepis Prawa o ruchu drogowym, co z kolei stanowiło wykroczenie z art. 97 kw.

Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego Sąd ocenił przez kwantyfikatory wskazane w art. 47 § 6 k.w., który stanowi, iż przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu bierze się pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W ocenie Sądu stopień społecznej szkodliwości czynu popełniony przez G. I. nie był znaczny, przede wszystkim ze względu na charakter naruszonego dobra, tj. wystąpienia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi ruchu drogowego. Wskazać bowiem należy, że obwiniony był obowiązany zachować szczególną ostrożność a zignorował podstawowe obowiązki przy wykonywaniu manewru cofania. Jego działanie było jednak nieumyślne. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości Sąd wziął również pod uwagę wielkość wyrządzonej szkody.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

G. I.

1

1

Za popełnienie wykroczenia określonego w art. 97 k.w. obwinionemu groziła kara grzywny w wysokości do 3000 złotych lub kara nagany. Zgodnie z art. 24 § 1 k.w. grzywnę wymierza się w wysokości od 20 do 5000 złotych, chyba że ustawa stanowi inaczej. Wymierzając karę grzywny, Sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe oraz możliwości zarobkowe (art. 24 § 3 k.w.). Za najistotniejszą okoliczność obciążającą Sąd uznał bezkrytyczność obwinionego wobec popełnionego czynu. Sąd uwzględnił również okoliczność łagodzącą w postaci dotychczasowej niekaralności za wykroczenia.

Wymierzając karę grzywny w niniejszej sprawie, która oscyluje w granicach dolnego ustawowego progu Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim fakt, iż obwiniony jako emeryt otrzymuje systematyczne dochody. W ocenie Sądu kara grzywny, przy uwzględnieniu warunków osobistych obwinionego nie musi być wysoka aby była dla niego odczuwalna i spełniła ustawowe funkcje wychowawcze oraz prewencyjne. Wymierzenie nadmiernie wysokiej kary grzywny, zniweczyłoby ustawowe cele postępowania. Jest to kara, którą obwiniony będzie w stanie uiścić samodzielnie, zarobienie kwoty w wysokości orzeczonej wyrokiem nie powinno stanowić dla obwinionego nadmiernego obciążenia, a z drugiej strony z uwagi na to będzie to jednocześnie kara dostatecznie odczuwalna. Dlatego też zdaniem Sądu kara grzywny w wymiarze 300,00 złotych jest karą adekwatną zarówno pod kątem wskazań zawartych w art. 24 § 3 k.w., jak i przy uwzględnieniu stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz zawinienia obwinionego, powinna również spełnić cele zapobiegawcze oraz wychowawcze i odpowiednio kształtować świadomość prawną społeczeństwa.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. oraz na podstawie art. 3 pkt. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych, zasądzając od obwinionego kwotę 100,00 zł tytułem opłaty i zryczałtowanych wydatków, nie dopatruje się okoliczności uzasadniających zwolnienie go od tego obowiązku. W ocenie Sądu na gruncie niniejszej sprawy zachodzą okoliczności wymienione we wskazanym przepisie. Sąd zasądził od obwinionego koszty sądowe i wymierzył mu opłatę. Tak jak wyżej podano, popełniający wykroczenie musi się liczyć z finansowymi konsekwencjami swojego czynu. Uiszczenie kosztów będzie dodatkową dolegliwością dla obwinionego. Obwiniony otrzymuje świadczenie emerytalne, a koszty postępowania nie są wysokie.

7.  Podpis

sędzia Daniel Hudak