Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2023

Sąd Rejonowy w Kaliszu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Daniel Hudak

Protokolant: st. sekr. sądowy Ewelina Galik

po rozpoznaniu w postępowaniu nakazowym

sprawy z wniosku Komendanta Miejskiego Policji w K.

przeciwko:

P. S. (1), synowi T. i D. zd. Kajdan ,

ur. (...) w K.

obwinionego o to, że:

w dniu 17 września 2022 roku o godz. 23:19 w K. ul. (...). Woj. Polskiego 31, na drodze publicznej kierował pojazdem marki H. (...) o nr rej. (...) nie posiadając do tego uprawnień

tj. o czyn z art. 94 § 1 kw

1.  obwinionego P. S. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wypełniającego znamiona wykroczenia z art. 94 § 1 k.w. i za to na podstawie art.94 § 1 k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 1500 /jeden tysiąc pięćset/ złotych,

2.  na podstawie art. 94 § 3 k.w. orzeka wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych wszelkich kategorii w strefie ruchu lądowego na okres 6 /sześciu/ miesięcy;

3.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 270 złotych tytułem kosztów postępowania.

sędzia Daniel Hudak

Sygn. akt II W 618/23

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2022 roku o godz. 23:19 w K. na Al. (...) obwiniony kierujący pojazdem marki H. (...) o nr rej. (...) został zatrzymany przez patrol Policji do rutynowej kontroli drogowej w związku z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o 18 km/h. W związku z powyższym wykroczeniem został ukarany mandatem karnym. W trakcie kontroli ujawniono, że obwinionemu zatrzymano prawo jazdy w dniu 24 czerwca 2020 roku. Zostało to potwierdzone po sprawdzeniu w Krajowym Systemie Informacyjnym Policji, gdzie otrzymano informację, że posiada status w ruchu drogowym 4 (skierowano wniosek o sprawdzenie kwalifikacji). Pojazd został zabezpieczony przez K. W..

(dowód: notatka urzędowa k. 2, oświadczenie k. 3, informacja o naruszeniach wpisanych do ewidencji kierujących pojazdami silnikowymi lub motorowerami naruszających przepisy ruchu drogowego k. 9 )

W dniu 27 stycznia 2020 roku wpłynął do Prezydenta Miasta K. wniosek Komendanta Wojewódzkiego Policji w S. informujący o otrzymaniu przez obwinionego łącznie 25 punktów karnych za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Na mocy decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia 11 września 2020 roku, zatrzymano P. S. (2) prawo jazdy kat. AM,B1,B nr (...). Decyzja powyższa uprawomocniła się w dniu 15 października 2020r.

(dowód: informacja z Urzędu Miejskiego w K. o statusie prawa jazdy obwinionego, k. 6, decyzja z dnia 11 września 2020 roku k.24 , decyzja o skierowaniu na egzamin sprawdzający kwalifikacje k. 69, dokumentacja Urzędu Miasta w K. k. 62-98)

Obwiniony P. S. (1) ma 36 lat. Jest kawalerem, nie posiada osób pozostających na jego utrzymaniu. Posiada własną działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia Kancelarii Radcy Prawnego uzyskując z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 9.000,00 złotych miesięcznie. Według oświadczenia uprzednio karany za wykroczenie.

(dowód: dane osobopoznawcze k.11-12, odpis wyroku, k. 26 v )

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu w toku postępowania przygotowawczego, nie złożył wyjaśnień. Nie stawił się na rozprawie w trakcie trwania postępowania jurysdykcyjnego, nie złożył wyjaśnień.

(dowód: protokół przesłuchania osoby, co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia przeciwko niej wniosku o ukaranie k. 11-12)

Sąd, zważył co następuje:

Art. 94 § 1 k.w. stanowi, że kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu prowadzi pojazd mechaniczny, nie mając do tego uprawnienia, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny nie niższej niż 1500 złotych. Przedmiotowy czyn jest wykroczeniem powszechnym, który może popełnić każda osoba zdolna do ponoszenia odpowiedzialności za wykroczenia, skutkowe tj. takie dla spełnienia, którego niezbędna jest relewantna zmiana w otaczającej nas rzeczywistości. Przepis art. 94 § 1 k.w. chroni przede wszystkim bezpieczeństwo ruchu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu. Wszystkie wykroczenia z art. 94 k.w. mają charakter formalny, tj. dla ich dokonania nie jest konieczne nastąpienie żadnego skutku. Ponadto, z uwagi na ich naturę, mogą być popełnione jedynie w formie działania. Ich istotą bowiem jest prowadzenie pojazdu w warunkach braku uprawnień. Nie ulega więc wątpliwości, iż w realiach przedmiotowej sprawy obwiniony P. S. (1) był podmiotem zdolnym do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Sąd nie miał wątpliwości, że obwiniony jest sprawcą przypisanego mu czynu, który wypełnił wszystkie znamiona z art. 94 § 1 k.w. Czyn ten jest czynem zabronionym, szkodliwym społecznie, bezprawnym i karalnym. Sąd nie znalazł okoliczności wyłączających winę obwinionego. Jest on osobą pełnoletnią i poczytalną. Miał możliwość rozpoznania bezprawności czynu i owej bezprawności był świadomy. Czyn obwinionego mieści się też w granicach typowej szkodliwości społecznej dla tego typu wykroczenia. Z uwagi na to Sąd uznał obwinionego za winnego opisanego w wyroku czynu. Mając na uwadze powyższe rozważania oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne sąd stwierdził, iż obwiniony w dniu 17 września 2022 r. o godz. 23:19 kierował w K. na Al. (...) pojazdem marki H. (...) o nr rej. (...) po drodze publicznej nie mając do tego wymaganych uprawnień, a tym samym, że swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 94 § 1 k.w. Jednocześnie wina obwinionego nie budziła wątpliwości, gdyż dopuścił się on zachowania niezgodnego z prawem, chociaż bezprawność czynu była rozpoznawalna i mógł on działać zgodnie z normą prawną. Przy czym nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające jego winę. Sąd za popełnione wykroczenie, na podstawie art. 94 § 1 k.w. wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 1500,00 złotych, która jest najniższą możliwą za popełnienie tego wykroczenia. W ocenie sądu kara grzywny w powyższej wysokości będzie adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz wystarczającą do wdrożenia obwinionego do poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego, a tym samym spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obwinionego, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara stanowi pewien symbol naganności zachowania obwinionego i w ocenie Sądu przedmiotowa reakcja karna powinna w adekwatny sposób powstrzymać obwinionego przed dalszym dokonywaniem tego rodzaju wykroczeń. Zgodnie z art. 94 § 3 k.w. w razie popełnienia wykroczenia, o którym mowa w § 1, orzeka się zakaz prowadzenia pojazdów. Powyższy przepis jednoznacznie stanowi, iż orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym jest obligatoryjne. Półroczny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych będzie miał w ocenie Sądu wymiar wychowawczy i zrealizuje dyrektywy wymiaru środków karnych. Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się w całości na notatce urzędowej, informacji o naruszeniach wpisanych do ewidencji kierujących pojazdami silnikowymi lub motorowerami naruszających przepisy ruchu drogowego oraz dokumentacji Urzędu Miasta w K. a także informacji z Urzędu Miejskiego w K.. Sąd dał wiarę i w pełni oparł się na notatce urzędowej funkcjonariuszy Policji, która to w sposób wyczerpujący opisuje przebieg i okoliczności zdarzenia, w których uznano winę obwinionego. Sąd oparł się także na całości nieosobowego materiału dowodowego zebranego w sprawie albowiem w tym dokumentacji pochodzącej z Urzędu Miasta w K. dokumenty te zostały sporządzone przez podmioty profesjonalne w ramach ich obowiązków służbowych, żadna ze stron nie kwestionowała ich treści, a sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu ponadto pozwoliły ustalić meritum sprawy tj. co do braku posiadania uprawnień przez obwinionego do prowadzenia pojazdów w dacie czynu. Sąd dał wiarę zgromadzonemu materiałowi dowodowemu w postaci dokumentów urzędowych w całości. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w zakresie w jakim de facto nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Jak wykazał przeprowadzony przewód sądowy uznać należy, że nie mógł on być w błędnym przekonaniu, iż posiada uprawnienia do prowadzenia pojazdów. Obwiniony nie przedłożył żadnych dokumentów na poparcie tej tezy, twierdził natomiast, jak wynika z notatki urzędowej k. 2, iż „był przekonany, że może dalej jeździć gdyż odwołał się od decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy i sprawa jest w toku”. Podkreślenia wymaga okoliczność, iż decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy jest obowiązująca. Powyższe wskazuje, iż obwiniony był świadomy o możliwości dopuszczenia się przedmiotowego wykroczenia. W literaturze przedmiotu wskazuje się, że znamię "nie mając do tego uprawnienia", tj. prowadzenie pojazdu w warunkach nieposiadania do tego uprawnienia należy rozumieć jako obiektywny fakt braku wymaganego uprawnienia do prowadzenia danego rodzaju pojazdu. Oznacza to, że w grę wchodzą zarówno przypadki, w których sprawca danego uprawnienia w ogóle nie uzyskał, jak i przypadki, w których posiadane wcześniej uprawnienie z jakichś powodów utracił (np. w drodze decyzji administracyjnej starosty o cofnięciu uprawnień do prowadzenia pojazdu na podstawie art. 103 KierujPojU) bądź też zostało ono czasowo zawieszone (np. na zasadach i po spełnieniu odpowiednich przesłanek określonych w art. 104a KierujPojU). Stosownie bowiem do obowiązujących przepisów osoby, których uprawnienia do kierowania pojazdami zostały zawieszone, uznaje się za nieposiadające uprawnień do kierowania pojazdami w zakresie i w okresie, w których uprawnienia te są zawieszone (art. 104a ust. 5 KierujPojU) – zob. wyr. SN z 19.3.2019 r. (IV KK 59/19, L.). Brak uprawnień może wynikać także z faktu upływu terminu ważności, na jaki zostały one wydane, bądź też z niestosowania się do określonych ograniczeń lub dodatkowych wymogów w zakresie korzystania z nich. Ponadto trafnie wskazuje się, że do realizacji znamion wykroczenia z art. 94 § 1 lub 1a k.w. dojdzie w każdym przypadku braku uprawnień do prowadzenia pojazdu, jaki sprawca prowadzi, natomiast zupełnie bez znaczenia jest to, czy osoba taka ma umiejętności do prowadzenia danego pojazdu (Kodeks wykroczeń. Komentarz,red. dr hab. Paweł Daniluk, Rok:2023, Wydanie:3, Stan na:2023-10-01, Art. 94 k.w. red. Daniluk 2023, wyd. 3/WalaA. Michalska-Warias, w: T. Bojarski, Kodek Wykroczeń Komentarz aktualizowany, 2023, art. 94, Nt 3). W myśl ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami tj. art. 104a ust. 3 zawieszenie uprawnień do kierowania pojazdami ustaje z dniem zwrotu zatrzymanego dokumentu stwierdzającego posiadanie uprawnienia do kierowania pojazdami przez organ wydający prawo jazdy lub pozwolenie na kierowanie tramwajem lub w przypadku wydania dokumentu stwierdzającego posiadanie uprawnienia do kierowania pojazdami. Osoby, których uprawnienia do kierowania pojazdami zostały zawieszone, uznaje się za nieposiadające uprawnień do kierowania pojazdami w zakresie i w okresie, w których uprawnienia te są zawieszone (ust. 5). Zgodnie z ustawą z dnia 5 stycznia 2011r. o kierujących pojazdami tj. art. 103 ust. 1 pkt. 1d starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku niezgłoszenia się we wskazanym terminie na egzamin państwowy który miał być przeprowadzony w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 lit. b. Obwiniony posiadał wiedzę o wydanej decyzji o zatrzymaniu prawa jazda a zatem w związku z przytoczonymi powyżej przepisami nie mógł prowadzić samochodu, że względu na brak uprawnień. O kosztach Sąd orzekł na podstawie obowiązujących przepisów, kwota 150 złotych tytułem opłaty została obliczona jako 10% orzeczonej kary grzywny, natomiast kwota 120 złotych stanowi ryczałt za postępowanie przed Sądem I instancji w postępowaniu w sprawach o wykroczenia.

sędzia Daniel Hudak

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować;

2.  uzasadnienie wraz z odpisem wyroku doręczyć i pouczeniem obwinionemu na adres jak na k. 28 i wniosku o uzasadnienie ;

3.  przedłożyć z apelacją lub za 7 dni z zpo.