Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2023r

Sąd Rejonowy w Kaliszu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący sędzia Justyna Raszewska – Pietrakow

Protokolant st. sekr. sąd. Ilona Pilarczyk

w obecności oskarżyciela publicznego ---

po rozpoznaniu dnia 14.06.2023r

sprawy J. M. ,

urodzonego (...) w K.,

syna L. i E. z domu C.,

obwinionego o to, że:

w dniu 09 lutego 2022 roku około godz. 17.12 w K. na ul. (...) na wysokości posesji nr (...) kierując samochodem m-ki P. o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności podczas wykonywania manewru cofania w wyniku czego najechał na zaparkowany pojazd V. o nr rej. (...) uszkadzając go,

tj. o wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym

1.  obwinionego J. M. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu wypełniającego art. 97 k.w. w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym;

2.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sędzia Justyna Raszewska – Pietrakow

Sygn. akt II W 478/22

UZASADNIENIE

WYROKU SĄDU REJONOWEGO W KALISZU Z 14 CZERWCA 2023 ROKU

W dniu 9 lutego 2022 roku około godziny 17:50 doszło do zdarzenia drogowego z dwóch pojazdów, których kierującymi byli J. M. i B. N. (1). Do zdarzenia doszło podczas wykonywania przez obwinionego manewru cofania przy. ul. (...) w K.. Pokrzywdzona uznała, iż uderzył on hakiem holowniczym przedni zderzak, po czym oddalił się. B. N. (1) po podejściu do swojego pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) zauważyła, że hak holowniczy zaparkowanego przed nią samochodu marki P. (...) o nr rej. (...) dotyka jej przedniego zderzaka. Po chwili podszedł J. M.. Obwiniony odjechał nieznacznie do przodu, aby obejrzeć uszkodzenia na pojazdach. Obecni na miejscu funkcjonariusze Policji stwierdzili, że pojazd marki P. posiadał otarcia kurzu na nakładce haka holowniczego, na pojeździe marki V. na przednim zderzaku dwa punktowe zarysowania lakieru na wysokości 38 cm, odpowiadającego wysokości nakładki na haku P.. Uznali, iż uszkodzenie na pojeździe V. mogło powstać w wyniku siły działania haka holowniczego P. i odkształcenia zderzaka w pojeździe marki V.. Na J. M. nałożono mandat karny w kwocie 100 zł. Odmówił jego przyjęcia. Funkcjonariusze sporządzili zdjęcia fotograficzne, oględziny pojazdów, notatkę informacyjną. Uzyskano nagranie z kamer na pobliskim budynku.

dowód: notatka urzędowa (k. 1, 8), zdjęcia (k. 2), protokół oględzin pojazdów (k. 3, 4), zapis z kamery (k. 7), zdjęcia pojazdów (k. 7-9), zeznania świadka J. S. (k. 9-10), zeznania świadka B. N. (2) (k. 11-12), wyjaśnienia obwinionego J. M. (k. 14-15, 69-70), zdjęcia (k. 17)

Z przeprowadzonej na potrzeby postępowania opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych oraz techniki samochodowej, po dokonaniu analizy akt sprawy i oświadczeń procesowych stron zdarzenia, wynika, że widoczne uszkodzenia zderzaka przedniego samochodu V. (...) nie mają charakteru uszkodzeń powstałych w wyniku najechania (uderzenia) zaokrągloną powierzchnią osłony haka holowniczego (nasadzonej na hak samochodu osobowego). Ponadto wykonana analiza zdjęć zderzaka samochodu osobowego V. (...) pozwala wnioskować, że widoczne uszkodzenia to niewielkie odpryski powłoki lakierniczej osłony zderzaka, które mogły powstać w wyniku uderzenia drobnych kamyków lub żwiru podczas jazdy pojazdu. Materiał dowodowy zebrany w sprawie nie daje podstaw do uznania J. M. za winnego popełnienia czynu z art. 97 k.w. w zw. z art. 23 ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym.

dowód: opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych oraz techniki samochodowej (81-100), płyta CD (101)

J. M. ma obecnie 69 lat. Jest żonaty. Nie posada nikogo na swoim utrzymaniu. Z zawodu jest prawnikiem. Prowadzi kancelarię adwokacką. Otrzymuje emeryturę w wysokości około 4200 zł. Posiada dom i samochód. Nie widnieje jako kierowca naruszający przepisy ruchu drogowego. Nie był karany i nie leczył się psychiatrycznie.

dowód: wyjaśnienia J. M. (k. 14-15, 69), informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (k. 20)

Sąd dał wiarę i w pełni oparł się na notatkach urzędowych funkcjonariuszy Komendy Miejskiej Policji w K., protokołach oględzin pojazdów, zapisie z kamery, zdjęciach pojazdów, które to w sposób wyczerpujący opisują przebieg i okoliczności zdarzenia. Ponadto zostały one sporządzone przez podmioty profesjonalne w ramach ich obowiązków służbowych.

Jako wiarygodną sąd ocenił opinię biegłego sądowego mgr inż. A. C. sporządzoną w przedmiotowej sprawie. Z opinii jednoznacznie wynika, iż obwiniony nie jest sprawcą uszkodzenia zderzaka przedniego samochodu V. (...). Sąd nie znalazł podstaw aby odmówić waloru prawdziwości opinii biegłego, która to posiada przymiot fachowości i naukowości. Biegły w sposób rzeczowy i nie budzący wątpliwości wykonał analizę związaną ze zdarzeniem z dnia 9 lutego 2022 roku. Żadna ze stron nie kwestionowała jej treści, a sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu. Dlatego też na gruncie niniejszej sprawy Sąd nie miał wątpliwości, iż opinia biegłego jest fachowa, rzetelna i merytoryczna, odpowiedział on na wszystkie sformułowane przez sąd pytania.

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w całości. Jego wyjaśnienia pozostają tożsame z informacjami zawartymi w notatkach urzędowych, a przede wszystkim z opinią biegłego, która to w sposób rzetelny i szczegółowy rozwiała wątpliwości w zakresie winy obwinionego. Należało przyznać wyjaśnieniom oskarżonego przymiot wiarygodności.

Sąd uznał zeznania świadka B. N. (1) za wiarygodne. Świadek wskazała w sposób szczegółowy okoliczności zdarzenia. Nie posiadała ona wiedzy specjalistycznej dot. ustalenia, czy uszkodzenia na pojeździe V. (...) powstały w wyniku zdarzenia z dnia 9 lutego 2022 roku. Jednak nie świadczy to o braku wiarygodności jej zeznań. Są one zgodne z pozostałym materiałem dowodowym.

Sąd uznał zeznania świadka J. S. za wiarygodne. Świadek wskazała okoliczności zdarzenia. Nie posiadała ona wprawdzie wiedzy specjalistycznej dot. ustalenia, czy uszkodzenia na pojeździe V. (...) powstały w wyniku zetknięcia z pojazdem obwinionego. Jednak nie świadczy to o braku wiarygodności jej zeznań. Są one zgodne z pozostałym materiałem dowodowym.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, oceniany zgodnie z dyrektywami wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i reguł logicznego rozumowania, pozwala na uznanie, iż J. M. nie dopuścił się naruszenia zasad obowiązujących w ruchu drogowym, a mianowicie zasady należytej ostrożności podczas wykonywania manewru cofania, w konsekwencji czego uszkodził zaparkowany pojazd marki V. (...), co oznaczało konieczność uniewinnienia obwinionego od zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie wykroczenia z art. 97 k.w. w zw. z art. 23 ust. pkt 3 ustawy prawo o ruchu drogowym.

Zgodnie z art. 97 k.w. uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie podlega karze grzywny do 3000 złotych albo karze nagany. Obwinionemu zarzucono wykroczenie przeciwko art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy prawo o ruchu drogowym, tj. kierujący pojazdem jest obowiązany przy cofaniu ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność, a w szczególności: a) sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia, b) upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda; w razie trudności w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie pomoc innej osoby.

Wykroczenie określone w art. 97 k.w. chroni porządek i bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które to wartości mogą być zagrożone poprzez naruszenie przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym. Wymieniony przepis jest tzw. przepisem blankietowym, odsyłającym do przepisów pozakodeksowych i niejako przez nie uzupełnianym. Co za tym idzie niezbędnym było wskazanie w kwalifikacji prawnej czynu również odpowiedniego przepisu ustawy prawo o ruchu drogowym. Przepisem uzupełniającym art. 97 k.w. na gruncie niniejszej sprawy jest art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy prawo o ruchu drogowym. Wskazać w tym miejscu przede wszystkim należy, iż cofanie jest jazdą do tyłu. Cofanie pojazdu jest manewrem specjalnym, którego inni użytkownicy dróg oraz osoby znajdujące się na drodze cofanego pojazdu w zasadzie nie przewidują. Nakłada to na kierującego pojazdem szczególne obowiązki. Wymagania zostaną spełnione w dwóch tylko przypadkach, a mianowicie albo kierowca sam dokładnie widzi drogę za cofającym się pojazdem, albo ma kontakt wzrokowy z inną osobą ustawioną tak, że widzi ona dokładnie tę drogę i może natychmiast zasygnalizować o niebezpieczeństwie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1972 r., V KRN 227/72, OSNKW 1972, Nr 12, poz. 192). W treści art. 23 ust. 1 pkt 3 PrDrog brak jest zapisu, że ciążący na wykonującym manewr cofania obowiązek obserwowania jezdni, sprowadza się wyłącznie do momentu poprzedzającego przystąpienie do wykonywania tego manewru. Kierujący pojazdem ma obowiązek obserwowania jezdni, zarówno przed przystąpieniem do wykonania tego manewru, jak i cały czas w czasie jego trwania, aż do zakończenia, zaś każda interpretacja zawężająca ten okres obserwacji jest nieuprawniona. Co więcej, obowiązek ustąpienia pierwszeństwa ma moc wiążącą niezależnie od tego, czy pojazd poruszający się z pierwszeństwem przestrzega zasad bezpieczeństwa, w tym porusza się z dozwoloną administracyjnie prędkością, czy też ją przekracza. Wykonujący manewr cofania, ma obowiązek powstrzymania się od ruchu, jeżeli ruch jego pojazdu mógłby zmusić innego kierującego, mającego pierwszeństwo przejazdu, do zmiany kierunku lub pasa ruchu albo istotnej zmiany prędkości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2015 r., III KK 343/14, L.)(Prawo o ruchu drogowym. Komentarz. red: J. K., A. M., M. N., wydanie 2, rok 2022)

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należało podnieść, że Sąd nie znalazł podstaw do uznania obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia z ww. przepisu. Fakt uznania przez funkcjonariuszy Policji na miejscu zdarzenia, jak również przez świadków, iż uszkodzenia na pojeździe marki V. (...) pojawiły się w związku z najechaniem na niego przez pojazd obwinionego nie świadczyło o tym, że jest to prawidłowa ocena sytuacji. W szczególności, iż obwiniony kwestionował twierdzenia funkcjonariuszy i świadków. Z tego względu istotne znaczenie, o czym w dalszej części uzasadnienia, miała dla rozstrzygnięcia sprawy opinia biegłego sporządzona w niniejszej sprawie którą to opinię dopuszczono, w ramach dowodu z dokumentu, postanowieniem wydanym na rozprawie 15 marca 2023 roku.

Bezsporne jest, że obwiniony był uczestnikiem ruchu, a zatem w okolicznościach stypizowanych w art. 97 k.w. Kwestiami podlegającymi ustaleniu w niniejszej sprawie było przesądzenie, czy obwiniony nie zachował należytej ostrożności podczas wykonywania manewru cofania, w konsekwencji powodując uszkodzenie zaparkowanego pojazdu, albowiem dopiero stwierdzenie tych elementów oznaczałoby realizację kompletu znamion zarzucanego mu wykroczenia.

Istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia miała dopuszczona i przeprowadzona w niniejszej sprawie opinia biegłego mgr. inż. A. C., która odpowiadała przyjętym w nauce zasadom opiniowania oraz metodologii, była spójna i logiczna, zaś przyjęte w niej wnioski końcowe zostały należycie i przekonująco uzasadnione przez biegłego. Opinia ta nie była kwestionowana przez strony. Także Sąd, z urzędu, nie powziął względem niej jakichkolwiek wątpliwości

Z opinii tej wynika bezsprzecznie, że widoczne uszkodzenia zderzaka przedniego samochodu V. (...) nie mają charakteru uszkodzeń powstałych w wyniku najechania (uderzenia) zaokrągloną powierzchnią osłony haka holowniczego (nasadzonej na hak samochodu osobowego). Ponadto wykonana analiza zdjęć zderzaka samochodu osobowego V. (...) pozwala wnioskować, że widoczne uszkodzenia to niewielkie odpryski powłoki lakierniczej osłony zderzaka, które mogły powstać w wyniku uderzenia drobnych kamyków lub żwiru podczas jazdy pojazdu. Materiał dowodowy zebrany w sprawie nie daje podstaw do uznania J. M. za winnego popełnienia czynu z art. 97 k.w. w zw. z art. 23 ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w pkt. 1 wyroku, tj. o uniewinnieniu J. M. od popełnienia zarzucanego mu czynu, zaś o kosztach, zgodnie z art. 119 § 1 pkt 2 k.p.s.w., obciążając nimi Skarb Państwa.

sędzia Justyna Raszewska – Pietrakow