Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2024 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca sędzia Renata Pietras-Paszkowska

Protokolant sekretarz sądowy Patrycja Jakóbczak

w obecności oskarżyciela publicznego ---

po rozpoznaniu dnia 21.11.2023 r., 30.01.2024 r.

sprawy M. P., s. J. i A. z domu Z., ur. (...) w Ł.

obwinionego o to, że:

w dniu 5 marca 2023r. o godz. 14:28 na drodze publicznej w K., na Alei (...) na wysokości posesji nr (...) kierując pojazdem m-ki M. o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 22 km/h, jadąc z prędkością 72 km/h na odcinku drogi gdzie dopuszczalna prędkość wynosi 50 km/h

tj. o czyn z art. 92a kw

1.  uznaje obwinionego M. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu przy czym przyjmuje, iż swoim zachowaniem wypełnił znamiona wykroczenia z art. 92a § 1 kw i za to na podstawie art. 92a § 1 kw wymierza mu karę 500 (pięciuset) złotych grzywny,

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 170 (sto siedemdziesiąt) złotych tytułem wydatków i opłaty.

sędzia Renata Pietras-Paszkowska

Sygn. akt II W 366/23

UZASADNIENIE

Obwiniony M. P. w dniu 5 marca 2023r. kierował samochodem marki M., nr rej. (...). Około godziny 14.28 poruszał się ulicą (...)
w K., jechał od kierunku O. w kierunku ronda (...).
Na wysokości posesji Al. (...) patrol policji dokonał pomiaru prędkości, z jaką poruszał się obwiniony; patrol dokonujący pomiaru usytuowany był w zatoczce autobusowej, nie miał włączonych świateł alarmowych, był widoczny dla nadjeżdżających kierowców. Miejsce dokonywania pomiarów jest ustalane w ramach tzw. dyslokacji, funkcjonariusze nie ustalają tego samodzielnie. Pomiaru dokonano z przodu pojazdu, to jest zmierzono prędkość zbliżającego się samochodu kierowanego przez obwinionego, przed pojazdem obwinionego
w momencie dokonania pomiaru nie znajdował się żaden inny pojazd. Pomiaru dokonała
młodszy aspirant E. P., która to była w patrolu wraz z młodszym aspirantem S. S.. Pomiar dał wynik 72 km/h. W miejscu, gdzie dokonano pomiaru dopuszczalna prędkość wynosi 50 km/h, określa ją znak drogowy D-42. Wobec wyniku pomiaru prędkości obwiniony został zatrzymany do kontroli. Funkcjonariusz E. P. poinformowała obwinionego o przyczynie kontroli. Za popełnione wykroczenie zaproponowano mu mandat karny w wysokości 300 zł. Obwiniony nalegał na poprzestanie na udzieleniu mu pouczenia, powoływał się na to, iż jego syn pracuje w komendzie głównej policji i on wie, że są takie zwyczaje, że rodzinie policjantów udziela się pouczeń. Kontaktował się też z kimś telefonicznie, ostatecznie odmówił przyjęcia mandatu karnego.

( dowód: notatka urzędowa k. 1-2, nagranie na płycie k. 8, zdjęcie k. 9, zeznania świadka E. P. k. 10-11, 49, zeznania świadka S. S. k. 49v, nagranie z kamer nasobnych k. 36).

Pomiaru prędkości dokonano urządzeniem laserowym z wizualizacją o nazwie (...) o nr fabrycznym (...), posiadającym ważne na dzień dokonania pomiaru świadectwo legalizacji pierwotnej. Młodszy aspirant E. P., która dokonywała pomiaru prędkości, ukończyła z wynikiem pozytywnym kurs w zakresie obsługi ręcznych mierników prędkości.

( dowód: notatki urzędowe k. 1-2, świadectwo legalizacji pierwotnej k. 3, świadectwo ukończenia kursu k. 54-55, zeznania świadka E. P. k. 49 ).

Obwiniony M. P. przesłuchiwany w toku czynności wyjaśniających przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Kwestionował jednak prawidłowość dokonania pomiaru, twierdząc, iż miejsce jego dokonania było niewłaściwe, policjanci dokonując pomiaru wymieniali się i trzymali urządzenie na zmianę, a radiowóz nie miał włączonej sygnalizacji świetlnej. Podczas składania wyjaśnień na rozprawie obwiniony nie przyznał się do popełnienia czynu. Podał, iż jego wyprzedzały pojazdy jadące drugim pasem ruchu i one nie zostały zatrzymane, co jest dla niego dziwne i skoro te pojazdy nie zostały zatrzymane, to on się nie przyznaje. Nadal kwestionował też miejsce wykonania pomiaru
i uprawnienia policjantki.

Obwiniony jest emerytem, otrzymuje świadczenie emerytalne w kwocie 1 600 zł. miesięcznie. Jest właścicielem gospodarstwa rolnego o pow. 14 ha, które jest wydzierżawione, a obwiniony uzyskuje z tego tytułu dochód w kwocie 10 000 zł. rocznie. Nie posiada nikogo na utrzymaniu.

Obwiniony w przeszłości był karany mandatem karnym za wykroczenie w ruchu drogowym, polegające na przekroczeniu prędkości od 41 do 50 km/h.

( dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 6-7, 48v, informacja o wpisach w ewidencji kierujących pojazdami k. 13,

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków E. P. i S. S., które to są logiczne i wzajemnie ze sobą spójne. W ocenie sądu świadkowie w sposób rzeczowy zrelacjonowali zaistniałą sytuację oraz czynności związane z dokonanym pomiarem. Wiarygodności tych zeznań nie budzi w ocenie sądu jakichkolwiek wątpliwości, zwłaszcza wobec treści nagrań z kamer nasobnych odzwierciedlających w sposób wierny i obiektywny przebieg interwencji oraz nagrania z dokonanego pomiaru.

Sąd uznał za wiarygodne i przydatne dla rozstrzygnięta w sprawie nagrania z kamer nasobnych interweniujących policjantów jak również nagrania z wideorejestratora i zdjęcia stanowiącego odwzorowanie nagrania. Nagrania te w sposób wiarygodny i obiektywny obrazują przebieg zaistniałego zdarzenia, sposób dokonania pomiaru prędkości i przebieg interwencji. Za wiarygodne są uznał również załączone do akt dokumenty. Nie zaistniały jakiekolwiek względy poddające w wątpliwość stwierdzoną w nich treść i okoliczności. Żadna ze stron dokumentów tych jak i nagrań nie kwestionowała, sąd również nie dopatrzył się powodów, aby czynić to z urzędu.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w zakresie w jakim twierdził, iż nie przekroczył prędkości i jego oświadczenia co do nieprzyznania się do winy. Twierdzenia te pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadków E. P. i S. S., jak również dowodami w postaci nagrań z dokonanego pomiaru i z przebiegu interwencji, które to dowody sąd uznał za wiarygodne, z przyczyn wsadzanych powyżej. Twierdzenia te są w ocenie sadu elementem przyjętej przez obwinionego strategii procesowej, mającej na celu uniknięcie odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Przedstawiona przez obwinionego wersja jest najbardziej korzystna z punktu widzenia jego obrony, jednakże pozostaje ona w sprzeczności z obiektywnie ustalonymi w oparciu o przeprowadzone dowody faktami, wskazaniami wiedzy

i doświadczenia życiowego.

Sąd zważył, co następuje:

W myśl przepisu art. 92a § 1 kw podlega karze grzywny ten kto prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Strona przedmiotowa wykroczenia wskazanego w tym przepisie obejmuje każde naruszenie ograniczenia prędkości. Czyn może polegać na działaniu, gdy sprawca przekracza dozwoloną prędkość wynikającą z zasad ogólnych lub ustawionego znaku, albo na zaniechaniu, gdy kierowca, dostrzegając ograniczenie prędkości, nie zwalnia tempa jazdy. Ograniczenie formalnie wynikające z ustawy (art. 20 p.r.d.) lub znaku drogowego wiąże wszystkich prowadzących pojazdy poza przypadkami pojazdów uprzywilejowanych (tak T. Bojarski [w:] A. Michalska-Warias, J. Piórkowska-Flieger, M. Szwarczyk, T. Bojarski, Kodeks wykroczeń. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2021).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, będący przedmiotem analizy i oceny sądu w sposób nie budzący wątpliwości pozwala na przypisanie obwinionemu popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 92a § 1 kw. Obwiniony przekroczył dozwoloną prędkość
o 22 km na godzinę, kora to dozwolona prędkość wynikała z ustawionego znaku. W ocenie sądu prawidłowość dokonanego pomiaru nie budzi wątpliwości. Zapis z wideorejestratora pozwala bowiem w sposób nie budzący wątpliwości zidentyfikować pojazd, którego prędkość podlega pomiarowi, a którym to pojazdem był pojazd obwinionego. Wbrew zarzutom obwinionego również funkcjonariusz dokonujący pomiaru posiadał stosowane uprawniania, a urzędzie pomiarowe atest. Odnosząc się do podnoszonych zarzutów co do miejsca wykonywania pomiaru wskazać należy, iż miejsce to zostało funkcjonariuszom narzucone przez przełożonych, nie zostało przez nich dowolnie wybrane; okoliczność ta w ocenie sądu pozostaje bez wpływu na ocenę prawidłowości dokonanego pomiaru.

Wymierzając obwinionemu karę sąd kierował się dyrektywami określonymi w przepisie art. 33 kw, zgodnie z którym organ orzekający wymierza karę według swojego uznania,
w granicach przewidzianych przez ustawę za dane wykroczenie, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego (§ 1). Wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia (§2). Sąd kierując się treścią cytowanego przepisu sąd uznał, iż karą odpowiednią do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego obwinionemu czynu oraz stopnia winy będzie kara 500 złotych grzywny. Sąd miał na uwadze rodzaj naruszonego wykroczeniem dobra jakim jest porządek na drodze, na której odbywa się ruch pojazdów i bezpieczeństwo w ruchu
i stopień tego naruszenia, który w ocenie sądu był znaczny, mając na uwadze rozmiar przekroczenia prędkości. Sąd miał też na uwadze wcześniejszą karalność obwinionego za tożsame wykroczenie oraz zachowanie obwinionego po popełnieniu wykroczenia.

Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 170 zł., tytułem części wydatków i opłaty, o czym orzekł na podstawie art. 119 § 1 kw. Mając na uwadze sytuację majątkową obwinionego, uzyskiwane przez niego dochody sąd doszedł do przekonania, iż jest on w stanie uiścić koszty w określonej powyżej kwocie. Na kwotę kosztów składają się zryczałtowane wydatki – 120 zł., ustalone w oparciu o § 2 i 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.12.2017r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. 2017.2467) oraz opłata w kwocie 50 zł. – zgodnie z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ustawy dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 2023.123 t.j. z dnia 2023.01.16).

sędzia Renata Pietras-Paszkowska