Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1706/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

R. K.

W bliżej nieustalonym dniu w okresie od września do grudnia 2018 roku w K., woj. (...), doprowadził wówczas małoletnią poniżej 15 lat A. W., do poddania się innej czynności seksualnej w ten sposób, iż dotknął jej piersi, z których to czynów każdy wyczerpuje znamiona art. 200 § 1 kk

1.1.2.

R. K.

W bliżej nieustalonym dniu w okresie od września do grudnia 2018 roku w K., woj. (...), doprowadził wówczas małoletnią poniżej 15 lat A. W., do poddania się innej czynności seksualnej w ten sposób, iż dotknął jej piersi, z których to czynów każdy wyczerpuje znamiona art. 200 § 1 kk

1.1.3.

R. K.

W bliżej nieustalonym dniu w okresie od września do grudnia 2018 roku w K., woj. (...), doprowadził wówczas małoletnią poniżej 15 lat A. W., do poddania się innej czynności seksualnej w ten sposób, iż dotknął jej piersi, z których to czynów każdy wyczerpuje znamiona art. 200 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony R. K. od około 2009r. do sierpnia 2020r. pozostał w nieformalnym związku z A. B. (1), matką pokrzywdzonej K. W.. Oskarżony w tym okresie mieszkał razem z A. B. (1) i jej dziećmi K. W., A. W. i O. B..
W okresie objętym zarzutem aktu oskarżenie zamieszkiwali w K., na ul. (...).

Przez wiele lat relacje pomiędzy oskarżonym
a partnerką i jej dziećmi były prawidłowe. Około roku 2014 sytuacja uległa zmianie, zaczęły się konflikty, wynikające z zachowania oskarżonego. W tej sprawie toczyło się przed Sądem Rejonowym w Kaliszu postępowanie, którego przedmiotem było znęcanie się oskarżonego nad A. B. (1) i jej dziećmi, zakończone wyrokiem skazującym.

W bliżej nieustalonych dniach, w okresie od września do grudnia 2018r. (jesienią albo zimą) trzykrotnie miała miejsce taka sytuacja, iż oskarżony dotknął piersi pokrzywdzonej A. W..

Jedna z tych sytuacji wyglądała w ten sposób, iż oskarżony i pokrzywdzona grali w grę. Oskarżony siedział na fotelu, a pokrzywdzona siedziała między jego nogami. Wówczas oskarżony dotknął jej piersi, twierdząc później, iż było to przypadkiem. W mieszkaniu poza oskarżonym i pokrzywdzoną była jeszcze siostra pokrzywdzonej K., która jednak nie widziała tej sytuacji.

Kolejna sytuacja wyglądała w ten sposób, iż oskarżony dotknął piersi pokrzywdzonej, kiedy ta szła do kuchni, powiedział wtedy, że pokrzywdzona ma większe piersi od siostry, szybciej dorasta. W mieszkaniu byli wtedy siostra i brat pokrzywdzonej, jednak byli w pokoju i nie widzieli tego zdarzenia.

Trzeci raz oskarżony złapał pokrzywdzoną za piersi, kiedy siedzieli obok siebie na łóżku. Oskarżony, kiedy pokrzywdzona spojrzała na niego, powiedział że to było dla zabawy i przez przypadek. W tym czasie
w mieszkaniu nie było nikogo poza oskarżonym
i pokrzywdzoną.

Pokrzywdzona w okresie objętym aktem oskarżenia nie miała ukończonych 15 lat, urodziła się (...)

Pokrzywdzona w czasie kiedy miały miejsce opisane powyżej zdarzenia nie powiedział o nich nikomu. Po pewnym czasie powiedziała siostrze K. W. o zdarzeniu opisanym jako trzecie powyżej. Matce powiedziała dopiero jak dostała wezwanie na policję w związku z prowadzonym postępowaniem o znęcanie. W tym samym czasie powiedziała o zdarzeniu opisanym jako pierwsze powyżej ciotce E. C., przybiegła wówczas do niej bardzo wzburzona, konieczne było wezwanie pogotowia, a pokrzywdzana została wówczas przewieziona do szpitala psychiatrycznego w W..

Z. świadka A. W.

Akt oskarżenia

Dokumentacja medyczna pokrzywdzonej

Z. świadka B. N.

Częściowo zeznania świadka A. B. (2)

Częściowo zeznania świadka E. C.

Częściowo zeznania świadka K. W.

Wyrok sygn. akt II K 1096/21

Z. świadka J. D.

489-489v, 387-390

9-11

15-19, koperta k.

84

24-25, 379-380, 479v-480

48-49, 56-59,478-479

36-37, 65-59, 476v-477

43-44, 121-122, 477-478

82-83

488v

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, zaprzeczył, aby sytuacje opisywane przez pokrzywdzoną miały miejsce. Wyjaśnił, iż w jego ocenie cała sytuacja jest wynikiem „namowy” nowego partnera A. B. (2).

Oskarżony urodził się (...), ma wykształcenie zawodowe, z zawodu jest ślusarzem. Utrzymuje się z prac dorywczych, osiągając dochód około 2 500 zł. miesięcznie. Jest kawalerem, posiada na utrzymaniu jedno dziecko. W dacie czynu nie był karany, według stanu na dzień wyrokowania karany na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 9 marca 2022r., za czyn z art. 207 § 1 kk.

Oskarżony nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Stwierdzono u niego osobowość nieprawidłową dyssocjacyjną i zespół zależności alkoholowej. Nie stwierdzono u niego zaburzeń preferencji seksualnych.

Wyjaśnienia oskarżonego

Informacja z K.

Opinia sądowo psychiatryczno- psychologiczo -seksuologiczna

475-476

499-500, 572-573

412-428

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

R. K.

W bliżej nieustalonym dniu w okresie od września do grudnia 2018 roku w K., woj. (...), doprowadził wówczas małoletnią poniżej 15 lat A. W., do poddania się innej czynności seksualnej w ten sposób, iż dotknął jej piersi, z których to czynów każdy wyczerpuje znamiona art. 200 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Fakt dotykania przez oskarżonego piersi pokrzywdzonej po raz czwarty.

Z. świadka A. W.

489-489v, 387-390

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Z. świadka A. W.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania tego świadka. Z. te są logiczne, spójne. Świadek w sposób logiczny
i wiarygodny opisał przebieg zdarzeń będących przedmiotem postępowania w sprawie. Należy zauważyć, iż pokrzywdzona nie starła się nadmiernie obciążyć oskarżonego, opisała krótko trzy sytuacje, ograniczając się do niezbędnych informacji. Świadek w pierwszych zeznaniach wskazywał, iż sytuacji kiedy oskarżony dotykał jej piersi mogło być 3 – 4, przesłuchiwana przed sądem pokrzywdzona opisała trzy takie sytuacje, i taką też ilość zdarzeń sąd przyjął
w czynionych ustaleniach faktycznych. Trzeba zwrócić uwagę, iż przesłuchiwana w postępowaniu przygotowawczym pokrzywdzona nie podała precyzyjnie ilości zdarzeń i wypowiadał się o nich dość ogólnie. Przed sądem zaś była precyzyjna w tym zakresie. W sposób przekonywujący i wiarygodny podał też powody, dla których nikomu nie powiedziała o zachowaniach oskarżonego
w czasie, kiedy miały one miejsce. W ocenie sądu polegają na prawdzie twierdzenia świadka o tym, iż bał się oskarżonego, zwłaszcza mając na uwadze, iż oskarżony znęcał się nad świadkiem i jego rodziną, jak również wiarygodne dla sądu są obawy świadka, iż nie zostanie potraktowany poważnie, że nikt mu nie uwierzy. Powody milczenia świadka i ujawnienia obciążających oskarżonego okoliczności dopiero w sytuacji, kiedy przestał wspólnie
z pokrzywdzoną mieszkać, są dla sądu zrozumiałymi
i logicznymi. Oceniając wiarygodność zeznań świadka należy też mieć na uwadze treść opinii biegłych z zakresu psychologii. Biegła M. M. wskazała, iż w oparciu
o indywidualne, psychologiczne cechy świadka, treść jak
i sposób formułowania wypowiedzi, wypowiedzi świadka mają charakter szczerej, bezwpływowej relacji i nie uległy zniekształceniu na skutek wnioskowania czy interpretacji.
Z kolei biegła M. C. we wnioskach opinii podała, iż zeznania pokrzywdzonej spełniają psychologiczne kryteria wiarygodności. Zdaniem sądu zeznania pokrzywdzonej stanowią rzetelną, zgodną ze stanem rzeczywistym relację zaistniałych zdarzeń, sąd mając na uwadze powyższą argumentację, uznał zeznania tego świadka za wiarygodne i uczynił je podstawą ustaleń fatycznych w sprawie niemniejszej.

1

Z. świadków

A. B. (2)

K. W.

Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków i uczynił je podstawą ustaleń faktycznych jedynie w części, to jest co do faktu, iż pokrzywdzona mówiła matce i siostrze o zachowaniach oskarżonego objętych zarzutem oraz co do faktu niewłaściwego zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonej i świadków. Z. te znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym w postaci uznanych za wiarygodne zeznań świadka A. W., fakt znęcania się oskarżonego został potwierdzony prawomocnym wyrokiem. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków, w zakresie w jakim twierdzili, iż albo byli obecni przy części sytuacji, kiedy oskarżony dotykał pokrzywdzoną, albo wiedzieli o tym wcześniej. Z. zarówno K. W. jak i A. B. (2) w tym zakresie są
w ocenie sądu całkowicie niewiarygodne, zwłaszcza wobec treści zeznań pokrzywdzonej, która wskazywała, iż świadków nie było wtedy w miejscu zdarzenia, a ona im nic bezpośrednio po zdarzeniu nie powiedziała. Ponadto zeznania te są niekonsekwentne, świadkowie zmieniali wersję zarówno co do okoliczności zdarzeń, jak i ilości.
W ocenie sądu było to przejawem nieudolnego dążenia świadków do uwiarygodnienia okoliczności podawanych przez pokrzywdzoną. Sąd pominął również podawane przez świadków informacje, co do okoliczności związanych ze znęcaniem się oskarżonego nad świadkami, albowiem przedmiotowe postępowanie nie dotyczy tych zdarzeń historycznych.

1

Z. świadka E. C.

Sąd uznał zeznania tego świadka za przydatne z punktu widzenia rozstrzygnięcia w sprawie jedynie w części, to jest co do okoliczności, w jakich dowiedziała się od pokrzywdzonej, iż oskarżony dotykał jej piersi. Z. świadka w tym zakresie są logiczne i konsekwentne. Pozostają w zgodzie z zeznaniami pokrzywdzonej, a fakt, iż pokrzywdzona udała się do świadka przed zabraniem pokrzywdzonej do szpitala psychiatrycznego potwierdziła również świadek A. B. (1). Sąd pominął zeznania tego świadka w zakresie dotyczącym kwestii znęcania się oskarżonego nad pokrzywdzoną i jej rodziną, albowiem zagadnienia te nie stanowią przedmiotu niniejszego postępowania. Pominął sąd również zeznania świadka, w części dotyczącej okoliczności w jakich w obecności świadka miało dojść do dotknięcia przez oskarżonego piersi pokrzywdzonej. W ocenie sądu zeznania te nie dotyczą bowiem zdarzenia historycznego objętego zarzutem aktu oskarżenia. Świadek wskazywał, iż zdarzenie to miało miejsce latem, rok przed jego przesłuchaniem w tej sprawie w postępowaniu przygotowawczym, a zatem w roku 2021.

1

Z. świadka B. N.

Sąd uznał za polegające na prawdzie zeznania tego świadka, miały one jednak znaczenie drugorzędne dla czynionych ustaleń faktycznych, albowiem świadek w istocie nie posiadła bezpośredniej wiedzy, co do okoliczności istotnych w sprawie. O fakcie, iż oskarżony dotykał piersi pokrzywdzonej dowiedziała się od matki pokrzywdzonej, która z kolei widzę ta posiadał od pokrzywdzonej. Świadek
w istocie nie znał żadnych szczegółów, nie potrafił precyzyjnie opisać sytuacji, w ocenie sądu z tego powodu,
iż nie posiadał w tym zakresie wiedzy. Z. te w istocie potwierdzają jedynie fakt, iż matka pokrzywdzonej
w pewnym momencie powzięła wiedzę o zdarzeniach objętych aktem oskarżenia.

Z. świadka J. D.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, świadek jest kuratorem i kontakt z pokrzywdzoną miał w związku
z wykonywaniem swoich obowiązków służbowych. Z. tego świadka stanowiły podstawę ustaleń faktycznych tylko w niewielkim zakresie, co do faktu zaistnienia konfliktu w związku oskarżonego i matki pokrzywdzonej. Świadek bowiem w istocie nie miała wiedzy, co do okoliczności najistotniejszych w sprawie, a dotyczących dopuszczenia się przez oskarżonego innych czynności seksualnych wobec pokrzywdzonej.

1

Opinie sądowo – psychologiczne

Sąd uznał za wiarygodne i przydatne z punktu widzenia rozstrzygnięcia w sprawie obie opinie sądowo – psychologiczne – wydaną przez biegłą M. C. i wydaną przez Biegłą M. M.. Obie opinie są pełna, jasna, nie zawierają wniosków wewnętrznie sprzecznych. Biegłe dysponowała wystarczającym dla sporządzenia opinii materiałem dowodowym, w ramach jej treści uwzględniły jednocześnie obserwacje poczynione podczas przesłuchania świadka w ich obecności. Zarówno część wstępna obu opinii, jak i rozważania oraz wnioski opinii są należycie
i przekonująco uzasadnione, pozwalają odtworzyć tok rozumowania biegłych i przyczyny, jakie doprowadziły do sporządzenia opinii o takiej treści. Istotną z punktu widzenia oceny opinii jest okoliczność, iż wnioski obu opinii pozostają ze sobą w zgodzie. Ponadto nie zaistniały jakiekolwiek okoliczności mogące podważyć zarówno wiedzę
i kompetencje merytoryczne biegłych czy dochowanie standardów bezstronności i obiektywizmu w ramach niniejszego postępowania. Żadna ze stron opinii tych nie kwestionowała, sąd nie znalazł podstaw aby czynić to
z urzędu.

1

Opinia biegłych z zakresu psychiatrii, psychologii
i seksuologii

Sąd ocenił jako wiarygodną opinię biegłych z zakresu psychiatrii, psychologii i seksuologii. Została ona sporządzona przez biegłych dysponującego wiadomościami specjalnymi w celu stwierdzenia okoliczności, na jaką dowód ten został dopuszczony i przeprowadzony. Biegli dysponowali wystarczającym dla sporządzenia opinii materiałem dowodowym, w ramach jej treści uwzględnili jednocześnie jednorazowe badanie oskarżonego. Zarówno część wstępna, jak i rozważania oraz wnioski opinii są należycie i przekonująco uzasadnione, pozwalają odtworzyć tok rozumowania biegłych i przyczyny, jakie doprowadziły ich do sporządzenia opinii o takiej treści. Ponadto nie zaistniały jakiekolwiek okoliczności mogące podważyć zarówno wiedzę i kompetencje merytoryczne biegłych, czy dochowanie standardów bezstronności i obiektywizmu
w ramach niniejszego postępowania.

1

Informacja
z K.

Dokumentacja medyczna

wyrok sygn. akt II K 1096/21

Akt oskarżenia

Sąd w pełni dał wiarę i oparł się na wskazanych w rubryce obok dokumentach. Żadna ze stron nie podważała prawdziwości danych uzyskanych z K., sąd również nie miał wątpliwości, iż dane te są prawdziwe; zostały sporządzone przez uprawnione i profesjonalne podmioty. Jako wiarygodne sąd ocenił również dokumenty w postaci aktu oskarżenia i wyroku. Wyrok jako dokument urzędowy sporządzony został przez uprawniony do tego organ, zaś treść aktu oskarżenia znajduje odzwierciedlenie w treści wyroku.

Sąd jako przydatną i wiarygodną ocenił też zgormadzoną
w aktach dokumentację medyczną dotyczącą stanu zdrowia pokrzywdzonej, która również nie była przez strony kwestionowana, sąd nie dopatrzył się powodów, aby czynić to z urzędu. Dokumentacja to posłużyła biegłym sporządzającym opinię psychologiczną, w kontekście ewentualnego wpływu stanu zdrowia pokrzywdzonej na treść jej zeznań.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1

Wyjaśnienia oskarżonego

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, iż nigdy nie dotykał piersi pokrzywdzonej. W ocenie Sądu oświadczenie oskarżonego w zakresie nie przyznania się do winy jak również jego wyjaśnienia w przywołanym powyżej zakresie i twierdzenia, że oskarżenia pokrzywdzonej maja charakter swoistej zemsty, nie znajdują potwierdzenia
w zgromadzonym w toku postępowania materiale dowodowym i zdaniem sądu stanowią linię obrony przyjętą przez oskarżonego. Przedstawiona przez oskarżonego wersja pozostaje w sprzeczności z obiektywnie ustalonymi
w oparciu o przeprowadzone dowody faktami, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wyjaśnienia oskarżonego w powyższym zakresie pozostają
w sprzeczności zeznaniami pokrzywdzonej, które sąd uznał za wiarygodne, a powody takiej oceny zostały wskazane powyżej i w ocenie sadu nie ma potrzeby przytaczać ich ponownie.

1

Z. świadka W. N.

Z. świadka D. Z. świadka A. G.

Z. świadka I. B.

Z. świadka D. K.

Z. świadka V. R.

Z. świadka E. Ł.

Z. świadka G. J.

Z. świadka A. C.

Sąd czyniąc ustalenia faktyczne pominął zeznania świadków wskazanych w rubryce obok. Świadkowie ci nie dysponowali bowiem wiedzą, co do okoliczności istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia w sprawie, nie mieli wiedzy
o zdarzeniach historycznych stanowiących przedmiot postępowania w sprawie.

1

Dokumenty ze sprawy I. N. 359/06 i I. O. 144/06

Podstawą ustaleń faktycznych w sprawie nie stały się również wskazane w rubryce obok dokumenty. Dokumenty dotyczyły sytuacji wychowawczej w rodzinie pokrzywdzonej, nie znalazły się w nich jednak jakiekolwiek informacje, które miałby znaczenie w sprawie niniejszej.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1

R. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd uznał, iż oskarżony dopuścił się zachowań zarzuconych mu w akcie oskarżenia, przyjmując jednak, iż mamy do czynienia z trzema czynami, z których każdy wyczerpał znamiona art. 200 § 1 kk, a nie jednym czynem popełnionym w warunkach art. 12 § 1 kk, przyczyny takiej kwalifikacji zachowań oskarżonego zostaną przedstawione w dalszej części uzasadnienia. Czyny przypisane oskarżonemu są czynami zabronionymi, bezprawnymi i karalnymi. Sąd nie znalazł okoliczności wyłączających winę oskarżonego. Jest on osobą pełnoletnią i w pełni poczytalną. Miał pełną możliwość rozpoznania bezprawności czynu i owej bezprawności był świadomy. Dokonując przypisanych mu czynów oskarżony działał w normalnej sytuacji motywacyjnej, sąd wykluczył możliwość zaistnienia któregoś z kontratypów. Oskarżony miał możliwość zachować się w zgodzie z panującym porządkiem prawnym, a jednak nie zrobił tego.

Przepis art. 200 § 1 kk kryminalizuje zachowanie sprawcy, polegając na obcowaniu płciowym z małoletnim poniżej 15 roku życia, dopuszczeniu się wobec takiej osoby innej czynności seksualnej lub dorowadzenie jej do poddania się lub wykonania takiej czynność. Inna czynność seksualna", w rozumieniu art. 200 § 1 k.k. to takie zachowania niemieszczące się w pojęciu "obcowania płciowego", które są związane z szeroko rozumianym życiem płciowym człowieka, polegające na kontakcie cielesnym sprawcy z pokrzywdzonym lub przynajmniej na cielesnym i mającym charakter seksualny zaangażowaniu ofiary. Wśród przykładów takich zachowań wymienia się m.in. dotykanie narządów płciowych i innych erogennych części ciała, całowanie ich, obnażanie ciała, onanizowanie się lub masturbowanie innej osoby (Wyrok SN z 19.09.2019 r., V KK 374/18, LEX nr 3161552). Bez wątpienia w tym zakresie znaczeniowym mieści się także dotykanie piersi ofiary (zob. postanowienie SN z 5.12.2017 r., III KK 251/17, LEX nr 2408301; por też wyrok SN z 19.09.2019 r., V KK 374/18, LEX nr 3161552). Przestępstwo pedofilii z art. 200 § 1 k.k. może być popełnione wyłącznie umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, co wynika z charakterystyki czynności, jakie podjąć ma sprawca. Nie musi on przy tym działać w celu zaspokojenia seksualnego, a może kierować się choćby celem udręczenia małoletniego, dokonania na nim zemsty czy też naruszyć jego sferę seksualną dla żartu (wyrok SN z 10.10.2007 r., III KK 116/07, LEX nr 346227, K. Lipiński [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 200.). Kierując się powyższymi poglądami sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony dotykając piersi pokrzywdzonej, która w dacie czynu nie miała ukończonych 15 lat, dopuścił się innej czynności seksualnej wobec pokrzywdzonej. Działanie oskarżonego niewątpliwie miało charakter cielesnego i mającego charakter seksualny zaangażowania pokrzywdzonej. Oskarżony działaniem swym zrealizował znamiona z art. 200 § 1 kk. Oskarżony za każdym razem działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Miał wiedzę o wieku pokrzywdzonej, mimo to zdecydował się na ingerencję w sferę jej seksualności, za każdym razem chciał zrealizować czynności wyczerpującą znamiona czynu z art. 200 § 1 kk w postaci dotknięcia piersi pokrzywdzonej i to uczynił.

W kwalifikacji prawnej uwzględniono również przepis art. 4 § 1 kk, a to z uwagi na zmianę treści przepisu art. 200 § 1 kk i zaostrzenie kary za ten czyn, wprowadzenie po dacie czynów. Sąd stosował zatem ustawę w brzmieniu dotychczasowym , jako względniejszą dla sprawcy.

Sąd nie podzielił przyjętej przez oskarżenia konstrukcji czynu ciągłego. Wprawdzie w orzecznictwie dopuszcza się przyjęcie konstrukcji czynu ciągłego dla kolejnych aktów seksualnych, w wypadku działania przez sprawcę ze z góry powziętym zamiarem (por. wyrok SN z 1.04.2009 r., V KK 372/08, Biul. PK 2009/6)” M. B. [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz do art. 117-211a , red. W. W., A. Z., W. 2017, art. 197). W ocenie sądu w przedmiotowej sprawie oskarżony nie działał jednak z góry powziętym zamiarem. Z góry powzięty zamiar w rozumieniu art. 12 k.k. musi być interpretowany w ten sposób, iż sprawca musi sobie uświadamiać w sposób konkretny przyszłe zachowania, które mają znaczenie dla przyjęcia realizacji znamion danego typu czynu zabronionego (postanowienie SN z dnia 15 maja 2014 r., IV KK 8/14, LEX nr 1491137).14. Działanie
w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oznacza sytuację, w której sprawca chce popełnić dwa (lub więcej) zachowania lub też, przewidując możliwość ich popełnienia, na to się godzi. Istnienie z góry powziętego zamiaru musi znajdować odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i zarazem brak jest podstaw do jakiegokolwiek dorozumianego czy domniemywanego przyjmowania działania w wykonaniu z góry powziętego zamiaru (wyrok SN z dnia 1 lutego 2006 r., II KK 127/05, P. Kardas [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Cześć I. Komentarz do art. 1-52, wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2016, art. 12).

Zamiar sprawcy musi istnieć w kształcie obejmującym wszystkie zachowania składające się na czyn ciągły albo przed przystąpieniem do działania, albo co najmniej w chwili podjęcia pierwszego zachowania składającego się na ciąg. W przypadku czynu ciągłego sprawca realizuje bowiem przestępczy zamiar w kolejnych odsłonach, czy też "na raty", jak to określa uzasadnienie projektu Kodeksu karnego. Innymi słowy "z góry powzięty zamiar" oznacza zamiar, który już w chwili jego powzięcia odnosi się do zindywidualizowanych, przynajmniej w ogólnych zarysach, zachowań oraz obejmuje wszystkie te zachowania, które składają się na czyn ciągły.” Wyrok SN z 8.02.2023 r., (...) 58/22, LEX nr 3525768). W ocenie sądu w stanie faktycznym sprawy niniejszej nie może być mowy o rozumianym w powyższy sposób „z góry powziętym zamiarze”. Przyjcie konstrukcji z art. 12 § 1 kk prowadzić musiałoby w istocie do przyjęcia domniemania, iż oskarżony popełniając pierwsze z zachowań planował kolejne. Zdaniem sądu każde z zachowań było objęte niezależnym od pozostałych zamiarem, oskarżony niejako za każdym razem wykorzystując sprzyjające okoliczności realizował znamiona czynu zabronionego. Mając to na uwadze sąd przypisał oskarżonemu trzy czyny, adekwatnie do poczynionych ustaleń faktycznych, z których wynika, oskarżony trzykrotnie dopuścił się innej czynności seksualnej na szkodę pokrzywdzonej dotykając jej piersi.

Sąd dokonał modyfikacji opisu przypisanych oskarżonemu czynów w zakresie okresu, kiedy zostały popełnione. Zgodnie z poczynionymi przez sąd ustaleniami faktycznymi przestępne zachowania oskarżonego miały miejsce w bliżej nie ustalanych dniach, w okresie od września do grudnia 2018 roku; sąd kierował się zeznaniami pokrzywdzonej, która podała, iż działo się to w 2018r. jesienią lub zimą. Trzeba w tym miejscu zaznaczyć, że opisana modyfikacja nie stanowiła wyjścia poza granice skargi, albowiem w sposób nie budzący wątpliwości ustalono, iż chodzi o te same zdarzenia historyczne co opisane w akcie oskarżenia. Nie stanowi wyjścia poza granice oskarżenia zmiana przez sąd opisu zarzucanego czynu
w zakresie czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia, w tym przedmiotu zamachu oraz skutków, a zwłaszcza wysokości powstałej szkody, czy tożsamości osoby pokrzywdzonej przestępstwem przeciwko mieniu, jeśli bezsporne jest, że chodzi o to samo zdarzenie faktyczne, którego zostało objęte skargą oskarżyciela (tak postanowienie SN z 24.04.2019 r., IV KK 160/19, LEX nr 2650205).

Analizując stopień społecznej szkodliwości czynu sąd wziął pod uwagę kwantyfikatory określone w art. 115 § 2 kk. W ocenie Sądu społeczna szkodliwość każdego z czynów popełnionych przez oskarżonego jest znaczna, dokonując tej oceny Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony naruszył dobro prawne jakim jest wolność osób w wieku do lat 15 (dzieci) od kontaktów seksualnych, w tym od wykorzystywania seksualnego, oraz obyczajność, która się temu sprzeciwia, a także prawidłowy rozwój fizyczny, psychiczny, emocjonalny i moralny dzieci w wieku do lat 15. Sąd miał jednocześnie na uwadze wiek pokrzywdzonej oraz rodzaj czynności seksualnych jakich oskarżony wobec niej się dopuścił. Pod uwagę sąd wziął również to, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony miał świadomość, iż popełniany przez niego czyn jest czynem zabronionym, mimo to działania zmierzające do zrealizowania jego znamion podjął.

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. K.

1

2

3

1

1

1

Za popełnienie czynu z art. 200 § 1 kk groziła oskarżonemu kara od 2 do 12 lat pozbawienia wolności (przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk).

Sąd przyjął, iż przypisane oskarżonemu czyny popełnił on w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1kk, który to zachodzi wówczas, gdy sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw. Wszystkie powyższe warunki zrealizowały się
w przedmiotowej sprawie; czyny przypisane oskarżonemu zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności (oskarżony dokonał każdorazowo czynu korzystając z faktu obecności w jego otoczeniu pokrzywdzonej i sprzyjających okoliczność, kiedy byli w danym pomieszczaniu tylko we dwoje, czyniąc to pod pozorem zabawy, czy przypadku) i zanim zapadł pierwszy nieprawomocny wyrok co do któregokolwiek z nich, a podstawę wymiaru kary co do każdego z przestępstw stanowi przepis art. 200 § 1 kk. Powyższe obligowało sąd do wymierzenia oskarżonemu jednej kary, określonej w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, przy czym mógł ją orzec w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego
o połowę.

W myśl przepisu art. 37 b kk w sprawie
o występek zagrożony karą pozbawienia wolności, niezależnie od dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego
w ustawie za dany czyn, sąd może orzec jednocześnie karę pozbawienia wolności
w wymiarze nieprzekraczającym 3 miesięcy,
a jeżeli górna granica ustawowego zagrożenia wynosi przynajmniej 10 lat - 6 miesięcy, oraz karę ograniczenia wolność do 2 lat.

Instytucja kary mieszanej ma zastosowanie zwłaszcza do najpoważniejszych występków zagrożonych karą pozbawienia wolności do lat 10 lub do lat 12 i jest alternatywą (…) dla odpowiednio surowej kary bezwzględnego pozbawienia wolności. Jak wynika
z uzasadnienia dołączonego do projektu zmian w Kodeksie karnym, „niezależnie od minimalnego zagrożenia ustawowego za konkretny typ – będzie możliwe orzeczenie krótkoterminowej kary pozbawienia wolności, połączonej z karą ograniczenia wolności do lat 2. Jest to sposób inkorporacji kar wolnościowych do typów czynów zabronionych zagrożonych karą pozbawienia wolności od roku do 10 lub od 2 do 12 lat (...) W wielu sytuacjach wymierzenie krótkoterminowej kary izolacyjnej jest wystarczające dla osiągnięcia odpowiedniego oddziaływania w zakresie prewencji specjalnej, związanego z tą sankcją. Uzupełnieniem oddziaływania penalnego w takim wypadku mogłaby być kara ograniczenia wolności, która skierowana byłaby ku ugruntowaniu społecznie pożądanych zachowań skazanego, a jednocześnie pozbawiona byłaby tak silnego stygmatyzującego skutku (zob. uzasadnienie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, VII kadencja, druk sejm. nr (...), V. W. [w:] A. L., J. L., T. O., I. Z., A. Z., V. W., Kodeks karny. Komentarz, LEX/el. 2023, art. 37(b).

W ocenie sądu w sprawie niniejszej, zasadnym było zastosowanie omawianej powyżej instytucji i orzeczenie kary mieszanej
6 miesięcy pozbawienia wolności i 2 lat ograniczenia wolności. Kara ta jest adekwatną do wagi popełnionych czynów, stopnia społecznej szkodliwości oraz stopnia winy, ale też dla realizacji celów w zakresie prewencji indywidualnej.

Przy wymiarze kary sąd uznał jako okoliczność obciążającą wcześniejszą karalność oskarżonego, przy czym sąd wziął pod uwagę okoliczność, iż w dacie czynu był on osobą niekaraną.

W myśl art. 53 k.k. sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a ponadto potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia
w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Miarkując karę w stosunku do oskarżonego R. K. sąd kierował się wskazanymi wyżej dyrektywami wymiaru kary. Sąd miał na uwadze okoliczności popełnienia czynu, a także stopień intensywności działań oskarżonego wobec pokrzywdzonej, który nie był nadmiernie wysoki, zachowania przypisane oskarżonemu każdorazowo stanowiły jednokrotne dotknięcie piersi pokrzywdzonej przez ubranie. Powyższe okoliczności w ocenie sądu przemawiały za orzeczeniem kary mieszanej. Zdaniem Sądu, nawet najniższa akra przewidziana za przypisane oskarżonemu czyny w przepisie art. 200 § 1 kk byłaby nadmiernie surową. Orzeczona zaś kara pozwoli na zrealizowanie wobec oskarżonego stawianych przez ustawodawcę celów. Sąd uznał, że takie ukształtowanie kary wymierzonej oskarżonemu spełni wobec niego cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także cele prewencji generalnej oraz kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jest ono także adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego.

Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz zajmowania wszelkich stanowisk
i wykonywania wszelkich zawodów oraz działalności związanych z wychowaniem, edukacją, leczeniem małoletnich lub opieką nad nimi na okres 2 (dwóch) lat, po myśli art. 41 § 1 a kk, w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu (art. 4 § 1 kk). Według treści przepisu obowiązującej w dacie czynu orzeczenie tego zakazu było fakultatywne. Sad doszedł jednak do przekonania, iż jest ono zasadne w realiach niniejszej sprawy. Omawiany zakaz może być zastosowany również wobec sprawców, którzy nigdy nie wykonywali jakiejkolwiek działalności związanej z wychowaniem, leczeniem, edukacją małoletnich czy opieką nad nimi. Sąd orzekając wymieniony zakaz kierował się potrzebą zapewnienia jak najlepszej ochrony małoletnim i wyeliminowania oskarżonego
z grona osób choćby potencjalnie mogących wykonywać zajęcia związane z wychowaniem, edukacją, opieką nad małoletnimi.

Wobec skazania oskarżonego na karę pozbawienia wolności za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej popełnione na szkodę małoletniego sąd był zobligowany, po myśli art. 41a § 2 kk (w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu) do orzeczenia zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną
i zbliżania się do niej. Ustalając okres, na jaki orzeczono środek, sąd wziął pod uwagę sposób działania oskarżonego, jego dotychczasowy tryb życia, postawę wobec pokrzywdzonej.
W ocenie sądu okoliczności te uzasadniają orzeczenie zakazu na okres 3 lat. Orzekając zakaz, zgodnie z przepisem art. 41a § 4 kk sąd określił minimalną odległość, poniżej której oskarżony nie może się zbliżać do pokrzywdzonej – 50 metrów, która to w ocenie sądu zapewni pokrzywdzonej bezpieczeństwo
i komfort codziennego funkcjonowania.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. K.

4

1

Wobec oskarżonego w toku postępowania stosowano środek zapobiegawczy w postaci dozoru policji połączonego z zakazem kontaktowania się z pokrzywdzoną i zbliżania do niej. Sąd po myśli art. 63 § 3 zaliczył okres stosowania tego środka na poczet orzeczonego w wyroku zakazu kontaktowania się
z pokrzywdzoną i zbliżania do niej.

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5

Kierując się możliwościami zarobkowymi oskarżonego, jego sytuacją ekonomiczną i życiową sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1 000 zł., stanowiącą część kosztów postępowania w niniejszej sprawie; na kwotę tę złożyły się:

- 420 zł tytułem opłaty w związku z wymierzeniem pozbawienia wolności, i kary ograniczenia wolności, która to opłata została ustalona w oparciu o przepis art. art. 2 ust. 1 pkt 2 i 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 2023 r. poz. 123),

- 20 zł tytułem wydatków za doręczenia wezwań i innych pism, kwota ustalona na podstawie § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. z 2013 r. poz. 663).

- 520 tytułem części innych wydatków poniesionych w postępowaniu przygotowawczym oraz w postepowaniu przed sądem.

W pozostałym zakresie, mając na uwadze sytuację ekonomiczną oskarżonego, sąd uznał za zasadne zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za niniejsze postępowanie, orzekając o tym na podstawie art. 624 kpk.

Podpis