Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1547/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

M. C.

w dniu 21 stycznia 2021r w miejscowości O. działając nieumyślnie podczas szarpaniny, popchnęła D. S. (1) w wyniku czego stracił on równowagę i upadł na kolana, po czym przewracając się na pokrzywdzonego doszło do kontaktu jej prawej kończyny dolnej z prawą kończyną dolną pokrzywdzonego w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci urazu skrętnego prawego stawu kolanowego z uszkodzeniem więzadła krzyżowego przedniego i łąkotki przyśrodkowej z mnogimi rozgałęzionymi szczelinami w obrębie rogu tylnego, przy czym obrażenia te naruszyły czynności narządu ciała pokrzywdzonego na czas dłuższy niż 7 dni,

tj. czyn z art. 157§1 i 3 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. C. ma 38 lat. Jest mężatką i ma na utrzymaniu córkę w wieku 7 lat. Oskarżona ma wykształcenie wyższe, bez zawodu. Oskarżona utrzymuje się z oszczędności. Oskarżona nie była wcześniej karana.

Wyjaśnienia oskarżonej

Karta karna

55 – 56, 141v

52, 158

W dniu 21 stycznia 2021 r. D. S. (1) przyjechał z Z. G. i jego kolegami do miejsca zamieszkania swoje żony M. C. aby zabrać swoje rzeczy. Z. G. wraz z kolegami czekali w samochodzie przed terenem posesji. Pokrzywdzony wszedł sam na teren posesji i zapakował m.in. w karton rzeczy osobiste i narzędzia.

Gdy wychodził z kartonem z domu wyszła za nim M. C. i zażądała aby zostawił zabrane przez niego rzeczy wskazując, iż nie stanowią one jego własności. W czasie gdy pokrzywdzony szedł w stronę furtki krzyczała na niego, żądała aby zostawił rzeczy. M. C. szarpała pokrzywdzonego, popchnęła D. S. (1) w wyniku czego stracił on równowagę i upadł na kolana, po czym przewracając się na pokrzywdzonego doszło do kontaktu prawej kończyny dolnej oskarżonej z prawą kończyną dolną pokrzywdzonego.

Wyjaśnienia oskarżonej

Zeznania pokrzywdzonego

Zeznania Z. G.

Zapis nagrania

Protokół oględzin

55 – 56, 141v

142, 313v

143

151

33 - 34

W wyniku zdarzenia pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci urazu skrętnego prawego stawu kolanowego z uszkodzeniem więzadła krzyżowego przedniego i łąkotki przyśrodkowej z mnogimi rozgałęzionymi szczelinami w obrębie rogu tylnego.

Pokrzywdzony przeszedł w szpitalu (...) w R. leczenie z zakresu ortopedii obejmujące uszkodzenie MM i uszkodzenie (...) stawu kolanowego oraz dodatkowe świadczenia pielęgnacyjne

Łączny koszt leczenia wyniósł 12076,15 zł

Opinia A. T.

Dokumentacja medyczna

Opinia biegłej I. W.

Kopia umowy

Faktury

Zeznania A. T. (2)

Opinia Zakładu (...) w P.

5, 169

6 – 21, 100 - 101

44 – 45, 190 - 191

92 – 99

102 – 105

314 – 315

357 -362

Pokrzywdzony wezwał interwencję policji. Po przyjeździe funkcjonariuszy policji pokrzywdzony zgłaszał dolegliwości bólowe kolana. Zostało uzgodnione między stronami iż pokrzywdzony zabierze jedynie rzeczy osobiste, a pozostałe przedmioty zostaną podzielone między stronami w toku postępowania sądowego.

Zeznania pokrzywdzonego

Zeznania A. W.

M. T.

Wyjaśnienia oskarżonej

Zeznania Z. G.

142

59 – 60

63 – 64, 160

55 – 56, 141v

143

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia oskarżonej

Oskarżona w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie przed sądem nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu podnosząc, że sytuacja została sprowokowana przez pokrzywdzonego. Zanegowała również fakt spowodowania u pokrzywdzonego obrażeń ciała wskazując, iż pokrzywdzony uprawiając wcześnie sport uszkodził kolano i doznane przez D. S. (1) obrażenia ciała nie powstały w wyniku przedmiotowego zdarzenia.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonej w zakresie powodu i faktu obecności pokrzywdzonego w miejscu zdarzenia oraz faktu wymiany zdań i szarpania się, gdyż znajdują one potwierdzenie w zebranym osobowym materiale dowodowym, w tym w zeznaniach samego pokrzywdzonego. Wyjaśnienia oskarżonej są w tym zakresie logiczne, tworzą chronologiczną całość.

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie, w jakim wskazała, że nie spowodowała obrażeń ciała pokrzywdzonego. Zdaniem sądu wyjaśnienia M. C. w tym zakresie nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym w toku postępowania materiale dowodowym i zdaniem sądu stanowią linię obrony przyjętą przez oskarżoną. Przedstawiona przez nią wersja wydarzeń jest najbardziej korzystna z punktu widzenia jej obrony, jednakże pozostaje ona w sprzeczności z obiektywnie ustalonymi w oparciu o przeprowadzone dowody faktami, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Odpowiadając jedynie na pytania obrońcy oskarżona podała, że w chwili zdarzenia była nerwowa sytuacja i chciała zatrzymać wychodzącego męża. Wskazała, iż do popchnięcia pokrzywdzonego doszło przypadkiem i że broniła się przed zabraniem przez niego rzeczy stanowiących własność jej ojca.

Zeznania pokrzywdzonego

Sąd uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonego D. S. (1). Sąd uznał zeznania złożone przez pokrzywdzonego na rozprawie w zakresie przebiegu zdarzenia oraz doznanych obrażeń ciała za wiarygodne i zgodne z rzeczywistym stanem faktycznym. Zeznania te nie były wymuszane i stanowiły swobodną oraz wyczerpującą relację pokrzywdzonego dotyczącą przebiegu zdarzenia objętego aktem oskarżenia. Pokrzywdzony w swych zeznaniach opisał przebieg zdarzenia. Wskazał również konkretne sformułowania używane przez oskarżoną i sposób jej zachowania. Sąd wziął również pod uwagę, iż pokrzywdzony nie starał się w swych zeznaniach umniejszać swojego udziału w zdarzeniu.

Zeznania świadków

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka Z. G., który był bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Świadek opisał zaobserwowane przez siebie zachowania stron. Jego zeznania znajdują pełne potwierdzenie w załączonym do akt nagraniu przebiegu zdarzenia, które świadek osobiście wykonał.

Sąd uznał również za wiarygodne zeznania funkcjonariuszy policji przybyłych na miejsce zdarzenia. M. T. i A. W. opisali przebieg interwencji, sposób zachowania stron i sposób jej zakończenia. Świadkowie potwierdzili, iż pokrzywdzony po ich przyjeździe uskarżał się na ból kolana.

Opinie biegłych

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zarówno opinie biegłych sądowych I. W. i P. Ś. z Zakładu Medycyny Sądowej w P., jak i złożone do akt prywatne opinie biegłego A. T. (2) wykonane na zlecenie D. S. (1). W opiniach tych potwierdzone zostały obrażenia jakich doznał pokrzywdzony w wyniku zdarzenia. Biegli wskazali, iż obrażenia doznane przez pokrzywdzonego mogły powstać we wskazanych przez niego okolicznościach. Biegli w opiniach szczegółowo odnieśli się również do zgłaszanych przez oskarżoną okoliczności w zakresie uprzednich kontuzji pokrzywdzonego. Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania A. T. (2) w zakresie opinii prywatnej wydanej na zlecenie M. C.. A. T. (2) wskazał, iż oskarżona zlecając mu opinię w dniu 11 marca 2022r. przedłożyła mu jedynie dokumenty które opisał (ka. 169). Wykonując opinie nie zachowuje on dokumentów źródłowych i zwraca je stronie. A. T. (2) wskazał, iż oskarżona nie okazała mu wyników badań dostarczonych mu uprzednio przez pokrzywdzonego w dniu 19 lutego 2021 r. mimo, iż znała treść jego opinii z dnia 19 lutego 2021 r. oraz miała dostęp do wyników tych badań albowiem znajdowały się one w aktach przedmiotowej sprawy.

Dokumenty

Za wiarygodne należało uznać także zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

X

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

1

M. C.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

M. C. swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 21 stycznia 2021r w miejscowości O. działając nieumyślnie podczas szarpaniny, popchnęła D. S. (1) w wyniku czego stracił on równowagę i upadł na kolana, po czym przewracając się na pokrzywdzonego doszło do kontaktu jej prawej kończyny dolnej z prawą kończyną dolną pokrzywdzonego w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci urazu skrętnego prawego stawu kolanowego z uszkodzeniem więzadła krzyżowego przedniego i łąkotki przyśrodkowej z mnogimi rozgałęzionymi szczelinami w obrębie rogu tylnego, przy czym obrażenia te naruszyły czynności narządu ciała pokrzywdzonego na czas dłuższy niż 7 dni wyczerpała ustawowe znamiona art. 157 § 1 i 3 kk.

W art. 157 § 1-3 k.k. określone zostały typy spowodowania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, innego niż określony w art. 156 § 1 k.k. Kodeks dzieli te "inne" naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na dwie kategorie, przyjmując za kryterium podziału okres trwania naruszenia narządu ciała lub rozstroju zdrowia "dłużej niż 7 dni" i "nie dłużej niż 7 dni". Czynność sprawcza polega na "powodowaniu" opisanych w art. 157 § 1 lub 2 skutków. Pojęcie to obejmuje wszystkie zachowania, pozostające w związku przyczynowym i normatywnym ze skutkiem (zob. wyrok SA w Warszawie z 19 września 1995 r., II Akr 308/95, Prok. i Pr. 1996, nr 7-8, poz. 14). Zachowanie musi obiektywnie naruszać wynikającą z naszej wiedzy i doświadczenia regułę postępowania z dobrem prawnym, jakim jest zdrowie człowieka. Trafnie zwrócił na to uwagę SN w uzasadnieniu wyroku z 1 grudnia 2000 r. (IV KKN 509/98, OSNKW 2001, nr 5-6, poz. 45), stwierdzając: "Spowodowanie przez sprawcę skutku jako element strony przedmiotowej czynu zabronionego musi być następstwem naruszenia zasad ostrożności. Nie każde jednak naruszenie reguł ostrożności pozwala na przypisanie sprawcy tego naruszenia popełnienia przezeń czynu zabronionego, a zwłaszcza spowodowanie określonego w ustawie skutku. W takich wypadkach pomocne są kryteria koncepcji obiektywnego przypisania, która stanowi ważną kategorię, służącą do ustalenia i uzasadnienia (a jednocześnie racjonalnego ograniczenia) zakresu odpowiedzialności karnej sprawcy.

Przestępstwo opisane w treści art. 157 § 3 k.k. jest przestępstwem indywidualnym. Koniecznym warunkiem jego przypisania jest wykazanie, iż to konkretna osoba, swoim działaniem lub zaniechaniem działając nieumyślnie spowodowała wystąpienie opisanego w nim skutku, czyli naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia.

Przestępstwo określone w art. 157 § 3 kk charakteryzuje się nieumyślnością w znaczeniu, o którym jest mowa w art. 9 § 2 kk. Sprawca, nie mając zamiaru spowodowania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, powoduje go jednak w wyniku niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że przewidywał możliwość takiego skutku swojego zachowania albo skutek taki był obiektywnie przewidywalny.

Na podstawie ustalonego w toku postępowania materiału dowodowego bezspornym jest to, iż oskarżona M. C. swym nieumyślnym działaniem spowodowała u pokrzywdzonego opisane wyżej obrażenia ciała trwające powyżej 7 dni. Oskarżona w czasie awantury popychała swojego męża w czasie gdy szedł niosąc przed sobą w obydwu dłoniach karton. Pokrzywdzony nie miał zatem żadnych możliwości reakcji obronnych w celu uniknięcia upadku. Oskarżona szarpiąc i popychając oskarżonego mogła przewidzieć, iż oskarżony upadnie i może dojść do zaistniałych obrażeń ciała.

Zarzucony oskarżonej czyn były przez nią zawiniony, brak bowiem jakichkolwiek okoliczności wyłączających bezprawność bądź winę oskarżonej. Oskarżona w chwili dokonania zarzucanego jej czynu rozumiała jego znaczenie i mogła pokierować swoim postępowaniem. Miała zdolność rozpoznania bezprawności czynu i zachodziła normalna sytuacja motywacyjna.

Stosownie do art. 66 § 1 i 2 k.k. sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne wobec sprawcy przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Przestępstwo z art. 157 § 3 k.k. zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Oskarżona nie była wcześniej karana. Spełnione są zatem formalne przesłanki, umożliwiające warunkowe umorzenie postępowania.

Stopień winy oskarżonej i społecznej szkodliwości czynu należy określić jako nieznaczny. Uwzględniając dotychczasowy sposób życia oskarżonej, która przestrzegała porządku prawnego, jej właściwości i warunki osobiste należy uznać, że popełnienie przestępstwa było dla niej zdarzeniem epizodycznym oraz założyć wobec niej pozytywną prognozę kryminologiczną, wyrażającą się w przyjęciu, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegała porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Okres próby ustalony na jeden rok pozwoli zweryfikować dodatnią prognozę założoną wobec M. C..

Sąd nie przychylił się do argumentacji obrony jakoby oskarżona działała w stanie wyższej konieczności starając się zatrzymać pokrzywdzonego, który jej zdaniem wynosił rzeczy- narzędzia jej ojca, nie stanowiące według M. C. własności D. S. (1). Zgodnie z art. 26 § 1 kk nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość niższą od dobra ratowanego. Na gruncie art. 26 kk nie ma wątpliwości, że stan wyższej konieczności ma charakter subsydiarny. Stan ten zachodzi bowiem tylko wtedy, gdy "niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć", przez co należy rozumieć, że ujemnych następstw niebezpieczeństwa nie da się inaczej uniknąć, jak tylko przez poświęcenie dobra chronionego prawem (zob. A. Spotowski, Funkcja..., s. 273). Dopóki istnieje możliwość uniknięcia ujemnych następstw niebezpieczeństwa w postaci zniszczenia lub uszczuplenia dobra, bez poświęcenia innego dobra chronionego prawem, dopóty poświęcenie takiego dobra nie jest realizacją stanu wyższej konieczności. (por. Komentarz do KK pod red. W. Wróbel)

W przedmiotowej sprawie celem oskarżonej było powstrzymanie D. S. (1) przed wyniesieniem z posesji rzeczy oraz narzędzi. W zakresie ustalenia prawa własności narzędzi między stronami wyniknął spór. Istniała jednak po stronie oskarżonej możliwość uniknięcia następstw ewentualnego zabrania spornych rzeczy. Oskarżona wezwała policję i po przyjeździe funkcjonariuszy strony uzgodniły, które rzeczy zostaną zabrane przez D. S. (1), a w pozostałych przypadkach strony zostały odesłane na drogę postępowania sądowego. Można było zatem inaczej uniknąć następstw niebezpieczeństwa na które powołuje się oskarżona. Co za tym idzie działanie M. C. w żaden sposób nie może być traktowane jako realizacja stanu wyższej konieczności.

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

M. C.

2

1

Sąd na podstawie art. 67 § 3 kk nałożył na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody oraz zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego D. S. (1) poprzez zapłatę na jego rzecz kwoty 22.076,15 zł.

Jak wynika z załączonych przez D. S. (1) rachunków i paragonów pokrzywdzony w związku z doznanymi obrażeniami ciała poniósł szkodę w wysokości 12076,15 zł. Koszty te obejmują opłatę za wykonany zabieg oraz wykonane badania, poniesione wydatki na leki i środki medyczne.

Kryteriami istotnymi przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia były m.in. rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość oraz stopień winy sprawcy. W niniejszej sprawie pokrzywdzony w następstwie działania oskarżonej doznał obrażeń ciała, które naruszyły czynność narządów ciała na czas powyżej 7 dni. Skutkiem tych obrażeń był odczuwany ból fizyczny oraz konieczność wykonania zabiegu chirurgicznego, a następnie czasowe unieruchomienie stawu kolanowego. Uwzględniając powyższe Sąd zasądził na rzecz pokrzywdzonego kwotę 10000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Wskazana kwota zdaniem sądu w pełni czyni zadość krzywdom jakich doznał D. S. (1) w wyniku działania oskarżonej.

Sąd nie uwzględnił żądania pokrzywdzonego w zakresie zasądzenia na jego rzecz zadośćuczynienia w wysokości 30.000 zł. Pokrzywdzony w czasie składanych zeznań oraz w wygłoszonej mowie końcowej nie wskazywał na cierpienie wynikające z przedmiotowego zdarzenia. Wskazał wręcz, iż najbardziej bolesne dla niego jest brak kontaktu z dzieckiem. Okoliczność ta nie pozostaje jednak w związku przyczynowym z działaniem oskarżonej stanowiącym przedmiot postępowania. Wszelkie nieporozumienia i konflikty między stronami wynikające z ich wzajemnych relacji winny być rozstrzygane w stosowny sposób lub w ramach postępowań sądowych właściwych dla danego rodzaju sporu. Niniejsze postępowanie nie może bowiem służyć rekompensacie krzywd jakie nastąpiły w wyniku wszelkich działań M. C. w odczuciu pokrzywdzonego.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3,4

Sąd zasądził od oskarżonej M. C. na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. S. (1) kwotę 3696,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1341,62 złotych tytułem kosztów sądowych i opłaty.

8. PODPIS

Sędzia Marta Przybylska