Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2019r

Sąd Rejonowy w Kaliszu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Marta Przybylska

Protokolant st. sekr. sąd. Ilona Pilarczyk

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Kaliszu ---

po rozpoznaniu dnia 6.06.2019r., 7.10.2019r

sprawy M. B.

syna P. i W. z domu S.,

ur. (...) w K.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 9 marca 2018r. kilkukrotnie uderzył ręką w twarz K. F. powodując u niego w ten sposób obrażenia ciała w postaci złamania ściany przyśrodkowej oczodołu lewego, złamania kości nosowych z niewielkim przemieszczeniem odłamków, złamania koron zębów do wysokości dziąseł zębów 26 i 28, otarć naskórka twarzy, kolan oraz obrzęku i sińca powieki górnej lewej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni,

tj. o przestępstwo z art.157 § 1 k.k.

1.  oskarżonego M. B. uznaje za winnego tego, że w dniu 9 marca 2018r. w K. kilkukrotnie uderzył ręką w twarz i kopał w okolice głowy K. F. powodując u niego w ten sposób obrażenia ciała w postaci złamania ściany przyśrodkowej oczodołu lewego, złamania kości nosowych z niewielkim przemieszczeniem odłamków, złamania koron zębów do wysokości dziąseł zębów 26 i 28, otarć naskórka twarzy, kolan oraz obrzęku i sińca powieki górnej lewej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni tj. o przestępstwo z art.157 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 157§1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 69§1 kk i art. 70§1 kk warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie kary pozbawienia wolności tytułem próby na okres 2 (dwóch) lat,

3.  na podstawie art. 72§1 pkt 1 kk zobowiązuje oskarżonego do pisemnego informowania Sądu o przebiegu okresu próby co 3 (trzy) miesiące,

4.  na podstawie art. 46§1 kk orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego K. F. kwotę 2000 (dwa tysiące) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,

5.  zasądza od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego K. F. kwotę 1200 (tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

6.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu części kosztów sądowych i w pozostałej części zwalnia go od ich ponoszenia.

SSR Marta Przybylska

Sygn. akt II K 1438/18

UZASADNIENIE

Oskarżony M. B. ma 36 lat, posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu ogrodnik. Oskarżony jest zatrudniony w przedsiębiorstwie (...) z miesięcznym dochodem w wysokości 2500 zł miesięcznie. Oskarżony jest rozwiedziony, posiada na utrzymaniu jedno dziecko wieku 13 lat. Oskarżony nie był wcześniej karany.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 67 – 68, 82 – 83, 176, 192 ; karta karna k.71, 174)

Oskarżony jest w związku z A. K., która uprzednio była w związku z pokrzywdzonym K. F., z którym ma małoletnie dziecko. W związku z kontaktami K. F. z dzieckiem dochodzi między stronami do konfliktów. Niektóre sytuacje sporne zakończyły się interwencjami policji i zgłoszeniem zachowań pokrzywdzonego do dzielnicowego. Pokrzywdzony dowiedział się od osób postronnych, iż M. B. w rozmowach wskazywał, iż pokrzywdzony przeciął mu opony.

(dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 67 – 68, 82 – 83, 176, 192, częściowo zeznania K. F. k. 43 – 44, 176v, - 177 k. 64, J. Ł. (1) k. 178v, wydruk sms k. 19 – 33, 185)

W dniu 9 marca 2018 r. K. F. wysyłał oskarżonemu ze swojego numeru telefonu sms’a z propozycją spotkania i wyjaśnienia w/w kwestii. Pokrzywdzony przebywał wówczas w mieszkaniu nieopodal mieszkania A. K. u J. Ł. (2). Tuż przed spotkaniem A. K. wezwała interwencję policji z uwagi na to, że pokrzywdzony miał wydzwaniać domofonem do jej mieszkania. Strony około godz. 22.00 spotkały się przed wejściem do klatki schodowej przy ul. (...). Z oskarżonym była wówczas A. K.. Pokrzywdzony i J. Ł. (2) przyszli będąc obydwaj pod wpływem alkoholu. Gdy pokrzywdzony zobaczył oskarżonego zaczął podniesionym głosem wygłaszać pretensje o to, że M. B. rozpowiada, że on przeciął mu opony. M. B. kilkakrotnie uderzył pokrzywdzonego ręką w twarz i kopał go w okolice głowy. W tym czasie A. K. przytrzymywała J. Ł. (2), aby mógł pomóc pokrzywdzonemu. W pewnym momencie A. K. powiedziała :„ M. już wystarczy”. Wtedy M. B. przestał uderzać pokrzywdzonego.

(dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 67 – 68, 82 – 83, 176 , częściowo zeznania K. F. k. 43 – 44, 176v, - 177 k. 64, J. Ł. (1) k. 178v, zapis nagrania k. 183, zeznania R. W. k. 140, 177v, K. R. k. 178, kopie notatników służbowych k. 35 - 38 wydruk sms k. 19 – 33, 185)

W wyniku zdarzenia K. F. doznał obrażeń ciała w postaci złamania ściany przyśrodkowej oczodołu lewego, złamania kości nosowych z niewielkim przemieszczeniem odłamków, złamania koron zębów do wysokości dziąseł zębów 26 i 28, otarć naskórka twarzy, kolan oraz obrzęku i sińca powieki górnej lewej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni.

(dowód :wyjaśnienia oskarżonego k. 67 – 68, 82 – 83, 176, karta informacyjna k. 4 , skierowanie k. 5, opinia k. 6, 63 – 64, zeznania M. M. k. 191, dokumentacja medyczna k. 7- 15)

Oskarżony w trakcie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyraził skruchę i złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze. Na rozprawie przed sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu podnosząc, że jedynie bronił się przed agresywnym K. F.. Kategorycznie zaprzeczył, aby kopał pokrzywdzonego. Oskarżony wyjaśnił, iż pokrzywdzony chciał go uderzyć, jednak nie zdążył i to on zadał mu kilka ciosów w celu obrony.

Sąd uznał za częściowo wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie powodu i faktu jego obecności w miejscy zdarzenia, gdyż znajdują one potwierdzenie w zebranym osobowym materiale dowodowym, w tym w zeznaniach samego pokrzywdzonego oraz świadków. Wyjaśnienia M. B. są w tym zakresie logiczne, tworzą chronologiczną całość. Sąd uznał wyjaśnienia złożone przez oskarżonego dotyczące wzajemnych sporów między stronami za wiarygodne i zgodne z rzeczywistym stanem faktycznym.

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim wskazał, iż uderzył pokrzywdzonego jedynie w swojej obronie i nie kopał go w okolice głowy. Zdaniem sądu wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym w toku postępowania materiale dowodowym i zdaniem sądu stanowią linię obrony przyjętą przez oskarżonego. Przedstawiona przez oskarżonego wersja wydarzeń jest najbardziej korzystna z punktu widzenia jego obrony, jednakże pozostaje ona w sprzeczności z obiektywnie ustalonymi w oparciu o przeprowadzone dowody faktami, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Zgodnie z zeznaniami naocznego świadka J. Ł. (1) oskarżony najpierw uderzył pokrzywdzonego w twarz, a następnie gdy ten się przewrócił to uderzał go i kopał w okolice głowy.

Sąd uznał za częściowo wiarygodne zeznania pokrzywdzonego K. F.. W istotny sposób potwierdzają je bowiem zeznania świadka J. Ł. (1) oraz wykonany przez niego zapis przebiegu zdarzenia. Sąd uznał zeznania złożone przez pokrzywdzonego na rozprawie w zakresie przebiegu zdarzenia oraz doznanych obrażeń ciała za wiarygodne i zgodne z rzeczywistym stanem faktycznym. Zeznania te nie były wymuszane i stanowiły swobodną oraz wyczerpującą relację K. F. dotyczącą przebiegu zdarzenia objętego aktem oskarżenia. Pokrzywdzony w swych zeznaniach opisał przebieg zdarzenia. Wskazał konkretne sformułowania używane przez oskarżonego w stosunku do niego. Zeznania te zostały potwierdzone przez świadka zdarzenia.

Sąd odmówił wiarygodności zeznań pokrzywdzonego w zakresie w jakim wskazywał on, iż w chwili zdarzenia był trzeźwy. Przedstawiona przez pokrzywdzonego wersja wydarzeń jest najbardziej korzystna z jego punktu widzenia, jednakże pozostaje ona w sprzeczności z obiektywnym dowodem w postaci z zapisu przebiegu zdarzenia na którym wyraźnie słychać, iż pokrzywdzony w chwili zdarzenia znajduje się pod wpływem alkoholu oraz zeznaniami funkcjonariuszy policji.

Sąd uznał za częściowo wiarygodne zeznania świadka J. Ł. (1). Sąd uznał zeznania złożone przez świadka na rozprawie za wiarygodne i zgodne z rzeczywistym stanem faktycznym za wyjątkiem tego, że świadek zaprzeczył aby on i pokrzywdzony znajdowali się pod wpływem alkoholu. Świadek w swych zeznaniach opisał dokładny przebieg zdarzenia i wskazał sposób zachowania M. B. oraz A. K. oraz konkretne sformułowania przez nich używane. Dokładnie opisał poszczególne fazy zdarzenia i rolę jaką w nich odegrali oskarżony i pokrzywdzony. Okoliczność, iż świadek jest kolegą pokrzywdzonego zdaniem sądu nie poddaje w wątpliwość wiarygodności jego zeznań. Brak jest bowiem jakichkolwiek niejasności, czy też sprzeczności w ich zeznaniach. Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom świadka jedynie w zakresie w jakim zanegował fakt stanu po użyciu alkoholu zarówno pokrzywdzonego jak i samego świadka. Przedstawiona przez świadka wersja w tym zakresie jest najbardziej korzystna z punktu widzenia stanowiska pokrzywdzonego, jednakże pozostaje ona w sprzeczności z obiektywnie ustalonymi w oparciu o przeprowadzone dowody (zapis nagarnia i zeznania funkcjonariuszy policji) faktami, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Sąd uznał za wiarygodne, lecz nie przedstawiające szczególnej mocy dowodowej zeznania świadków R. W. i K. R. – funkcjonariuszy policji, którzy przybyli na miejsce zdarzenia. Świadkowie ci nie widzieli przebiegu zdarzenia i potwierdzili jedynie, że K. F. był nerwowy w czasie interwencji, fakt doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń ciała oraz wyczuwalną od niego woń alkoholu. Z uwagi na upływ czasu nie potrafili przytoczyć innych okoliczności z przeprowadzonej interwencji.

Zeznania pokrzywdzonego w zakresie doznanych przez niego obrażeń ciała znajdują pełne potwierdzenie w przedstawionej do akt opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej M. M. oraz opinii biegłego A. T.. W opiniach tych potwierdzone zostały obrażenia jakich doznał pokrzywdzony w wyniku zdarzenia z dnia 9 marca 2018 r.. Biegli wskazali, iż obrażenia doznane przez pokrzywdzonego mogły powstać we wskazanych przez niego okolicznościach. Jednocześnie w czasie rozprawy w dniu 7 października 2019 r. biegły M. M. podkreślił, iż do obrażeń ciała pokrzywdzonego doszło w wyniku działania mechanizmu czynnego tj. uderzenia. Zaprzeczył, aby obrażenia mogły powstać w wyniku mechanizmu biernego - upadku. Sąd uznał za trafne i przydatne dla rozstrzygnięcia jako sporządzoną zgodnie z zasadami sztuki opinie biegłych dotyczącą stanu zdrowia pokrzywdzonego i doznanych przez niego urazów oraz mechanizmu ich powstania. Fakt obrażeń jakich doznał pokrzywdzony w wyniku zdarzenia został potwierdzony również w zeznaniach świadków.

Za wiarygodne należało uznać także zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie sądu wątpliwości. Sąd nie kwestionował również zapisu zdarzenia dokonanego przez J. Ł. (1) oraz wydruków widomości sms z dnia zderzania albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich wiarygodności.

Sąd zważył, co następuje :

Oskarżony swym zachowaniem wyczerpał ustawowe dyspozycje art. 157 § 1 k.k. albowiem w dniu 9 marca 2018r. w K. kilkukrotnie uderzył ręką w twarz i kopał w okolice głowy K. F. powodując u niego w ten sposób obrażenia ciała w postaci złamania ściany przyśrodkowej oczodołu lewego, złamania kości nosowych z niewielkim przemieszczeniem odłamków, złamania koron zębów do wysokości dziąseł zębów 26 i 28, otarć naskórka twarzy, kolan oraz obrzęku i sińca powieki górnej lewej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni.

W art. 157 § 1-3 k.k. określone zostały typy spowodowania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, innego niż określony w art. 156 § 1 k.k. Kodeks dzieli te "inne" naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na dwie kategorie, przyjmując za kryterium podziału okres trwania naruszenia narządu ciała lub rozstroju zdrowia "dłużej niż 7 dni" i "nie dłużej niż 7 dni". Czynność sprawcza polega na "powodowaniu" opisanych w art. 157 § 1 lub 2 skutków. Pojęcie to obejmuje wszystkie zachowania, pozostające w związku przyczynowym i normatywnym ze skutkiem (zob. wyrok SA w Warszawie z 19 września 1995 r., II Akr 308/95, Prok. i Pr. 1996, nr 7-8, poz. 14). Zachowanie musi obiektywnie naruszać wynikającą z naszej wiedzy i doświadczenia regułę postępowania z dobrem prawnym, jakim jest zdrowie człowieka. Trafnie zwrócił na to uwagę SN w uzasadnieniu wyroku z 1 grudnia 2000 r. (IV KKN 509/98, OSNKW 2001, nr 5-6, poz. 45), stwierdzając: "Spowodowanie przez sprawcę skutku jako element strony przedmiotowej czynu zabronionego musi być następstwem naruszenia zasad ostrożności. Nie każde jednak naruszenie reguł ostrożności pozwala na przypisanie sprawcy tego naruszenia popełnienia przezeń czynu zabronionego, a zwłaszcza spowodowanie określonego w ustawie skutku. W takich wypadkach pomocne są kryteria koncepcji obiektywnego przypisania, która stanowi ważną kategorię, służącą do ustalenia i uzasadnienia (a jednocześnie racjonalnego ograniczenia) zakresu odpowiedzialności karnej sprawcy. Przestępstwo opisane w treści art. 157 § 1 k.k. jest przestępstwem indywidualnym. Koniecznym warunkiem jego przypisania jest wykazanie, iż to konkretna osoba, swoim działaniem lub zaniechaniem spowodowała wystąpienie opisanego w nim skutku, czyli naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7.

Na podstawie ustalonego w toku postępowania materiału dowodowego bezspornym jest to, iż oskarżony M. B. uderzając pokrzywdzonego ręką w twarz oraz kopiąc go w okolice głowy spowodował opisane wyżej obrażenia ciała trwające dłużej niż 7 dni. Pokrzywdzony nie zdążył podjąć żadnych manewrów obronnych.

W światle zgromadzonego materiału dowodowego nie sposób podzielić stanowiska obrony, iż oskarżony działał w obronie koniecznej. Oskarżony zszedł razem z A. K. na spotkanie z pokrzywdzonym K. F.. Oskarżony wiedział, iż pokrzywdzony jest pod wpływem alkoholu albowiem rozmawiał z nim przez domofon i A. K. wezwała interwencje policji. Gdy oskarżony z konkubiną zeszli na dół pokrzywdzony zaczął mówić do M. B. podniesionym głosem. Pokrzywdzony nie zadał oskarżonemu żadnego uderzenia. Oskarżony natomiast kilkakrotnie uderzył pokrzywdzonego ręką w głowę i kopał go w okolice głowy. Zaprzestał zadawać ciosy dopiero na wezwanie A. K., która w tym czasie przytrzymywała J. Ł. (1). Jeśli oskarżony rzeczywiście poczuł by się zagrożony zachowaniem K. F. mógł wejść na klatkę schodową i poczekać do przyjazdu policji. Oskarżony zadawał ciosy pokrzywdzonemu posiadając nad nim znaczącą przewagę fizyczną, z uwzględnieniem faktu, iż pokrzywdzony w czasie zdarzenia znajdował się pod wpływem alkoholu. Nie sposób zatem przyjąć, iż M. B. odpierał bezpośredni atak i zastosował środki adekwatne do obrony.

Zarzucany oskarżonemu M. B. czyn był przez niego zawiniony, brak bowiem jakichkolwiek okoliczności wyłączających bezprawność bądź winę oskarżonego. Oskarżony w chwili dokonania zarzucanego mu czynu rozumiał jego znaczenia i mógł pokierować swoim postępowaniem. Miał zdolność rozpoznania bezprawności czynu i zachodziła normalna sytuacja motywacyjna.

Mając powyższe na uwadze, Sąd kierując się określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. dyrektywami wymiaru kary wymierzył oskarżonemu M. B. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu orzeczona kara jest sprawiedliwa i słuszna w odczuciu społecznym, spełniając tym samym wymogi prewencji generalnej, jak również stanowi zasłużoną dolegliwość, jaka spotyka sprawcę za naruszenie pozostających pod ochroną dóbr. Przy wymiarze tej kary Sąd wziął pod uwagę jako okoliczność obciążającą sposób działania oskarżonego, rozmiar ujemnych następstw wywołanych jego zachowaniem oraz stopień społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu. Sąd wziął również pod uwagę prewencyjne oddziaływanie kary w znaczeniu zarówno prewencji indywidualnej, jak i ogólnej.

Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy i postawę oskarżonego sąd, na mocy art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 k.k. skorzystał z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary uznając, że jest ono w odniesieniu do oskarżonego wystarczające, aby cele kary, w tym zapobieżenie powrotowi do przestępstwa, zostały osiągnięte. Okres próby oznaczono na 2 lata, uznając, że jest on wystarczający dla weryfikacji przyjętej prognozy. Oskarżony przestrzegał uprzednio porządku prawnego. Zdaniem Sądu dokonując oceny zarówno okoliczności przedmiotowych związanych z popełnionym przez oskarżonego przestępstwem w niniejszej sprawie, jak i analizując postawę samego oskarżonego zauważyć należy, iż istnieją pozytywne prognozy na przyszłość, które dają podstawę do przyjęcia, iż mimo zawieszenia wykonania kary oskarżony więcej nie popełni już przestępstw. Podejmując decyzję o wymierzeniu kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem Sąd uznał, iż spełni ona cele wychowawcze i prewencyjne wobec oskarżonego.

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk sąd zobowiązał M. B. do pisemnego informowania sądu o przebiegu okresu próby co 3 miesiące.

Sąd uwzględnił żądanie pokrzywdzonego i na podstawie art. 46 § 1 kk zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kwotę 2000 zł. tytułem zadośćuczynienia z doznane cierpienia fizyczne i krzywdę moralną. Ze względu na niewymierność krzywdy, określenie w konkretnym wypadku odpowiedniej sumy pozostawione zostało sądowi. Kryteriami istotnymi przy ustalaniu "odpowiedniej" sumy zadośćuczynienia to np. rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość oraz stopień winy sprawcy (por. wyrok SN z dnia 20. 04.2006r. sygn. akt IV CSK 99/05 publ. LEX nr 198509 oraz teza 2 wyroku sądu apelacyjnego w Poznaniu z dnia 17.01. 2006r., sygn. akt I ACa 1983/04, publ. LEX nr 186503). Jednym z kryteriów określających "odpowiedniość" zadośćuczynienia jest również jego kompensacyjny charakter (por. wyrok SN z dnia 15.02.2006r. sygn. akt IV CK 384/05 publ. LEX nr 190756). W niniejszej sprawie pokrzywdzony w następstwie działania oskarżonego doznał obrażeń ciała, które naruszyły czynność narządów ciała na czas powyżej 7 dni. Skutkiem tych obrażeń był odczuwany ból fizyczny. Uwzględniając powyższe Sąd zasądził na rzecz pokrzywdzonego kwotę 2000 złotych tytułem zadośćuczynienia za cierpienia fizyczne i dyskomfort psychiczny związany z doznanymi obrażeniami ciała. Fakt złamania nosa oraz oczodołu lewego naraził pokrzywdzonego na cierpienia fizyczne i psychiczne. Wskazana kwota zdaniem sądu w pełni czyni zadość krzywdom jakich doznał K. F. w wyniku działania oskarżonego.

Na podstawie art. 627 k.p.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego zwrot kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1200 zł .

Stosownie do art. 624 § 1 k.p.k. uwzględniając sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego sąd zasądził od M. B. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 złotych tytułem części kosztów sądowych w pozostałej części zwalniając od ich ponoszenia.

SSR Marta Przybylska