Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1341/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1

P. J.

I. w dniu 12 marca 2023 roku w K. przy ul. (...) pomimo orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Kaliszu wyrokiem o sygn. II K 385/21 zakazu kontaktowania się w jakiejkolwiek formie i zbliżania się na odległość poniżej 100 metrów do K. J. obecnie T. oraz S. J., podszedł do drzwi ich mieszkania i nawoływał do ich otwarcia, nie stosując się tym samym do orzeczonych środków karnych przez w/wym wymiar sprawiedliwości

tj. czyn z art. 244 k.k.

II. w dniu 20 kwietnia 2023 roku w K. przy ul. (...) pomimo orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Kaliszu wyrokiem o sygn. II K 385/21 zakazu kontaktowania się w jakiejkolwiek formie i zbliżania się na odległość poniżej 100 metrów do K. J. obecnie T. oraz S. J., podszedł do drzwi ich mieszkania w którym przebywała K. J. obecnie T. i krzyczał używając przy tym słów wulgarnych, uderzał w drzwi i parapet okna, nie stosując się tym samym do orzeczonych środków karnych przez w/wym wymiar sprawiedliwości

tj. czyn z art. 244 k.k.

III. w dniu 26 sierpnia 2023 roku w K., pomimo orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Kaliszu wyrokiem o sygn. akt II K 385/21 zakazu kontaktowania się w jakiejkolwiek formie i zbliżania się do na odległość poniżej 100 metrów do K. J. obecnie T. oraz S. J., uderzając w drzwi wejściowe kamienicy w której przebywają K. J. obecnie T. oraz S. J. i używając przy tym słów wulgarnych nie stosował się do orzeczonego środka karnego, a ponadto w tym samym miejscu i czasie groził pozbawieniem życia swojemu ojcu S. J., a okoliczności w jakich się to odbywało i kierowane przy tym groźby wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego

tj. czyn z art. 244 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

przy przyjęciu, iż zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności i stanowią ciąg przestępstw z art. 244 k.k., art. 244 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony P. J. został skazany wyrokiem z dnia 28 maja 2021 roku przez Sąd Rejonowy w Kaliszu w sprawie o sygn. akt II K 385/21 za czyny z art. 190a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełnione na szkodę swoich rodziców K. J. (obecnie) i S. J., a m.in. w związku z ich popełnieniem tymże wyrokiem orzeczono względem P. J. karę łączną 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz zakaz kontaktowania się z pokrzywdzonymi K. J. i S. J. w jakiejkolwiek formie oraz zakaz zbliżania się do nich na odległość poniżej 100m na okres pięciu lat. Wyrok uprawomocnił się w dniu 5.06.2021r. Karę nim orzeczoną oskarżony odbywał w okresie od dnia 4.12.2020r. do 1.03.2023r.

Oskarżony trzykrotnie działając w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności naruszył ww. zakaz sądowy, i tak:

- w dniu 12 marca 2023 roku w godzinach wczesno porannych oskarżony znajdując się w stanie nietrzeźwości, nadto będąc częściowo bez odzienia udał się do mieszkania swoich rodziców, gdzie wówczas przebywali jego matka tj. K. T. (1) (poprzednio J.) i S. J., po czym sposób agresywny dobijał się do drzwi ich mieszkania domagając się wpuszczenia go do środka. Pokrzywdzeni wówczas znajdowali się w środku, nie chcieli wpuścić syna z obawy się o swoje bezpieczeństwo z uwagi na wcześniejsze zachowania syna, w tym zdemolowanie mieszkania, które nadto znajdowało się na parterze i posiadało niewielką powierzchnię (ok. 35 m2) w związku z czym niemożliwym było także zachowanie orzeczonego odstępu. Pokrzywdzeni nadto wiedzieli, iż oskarżony niedawno opuścił zakład karny i został wyrzucony od swojej siostry K. C. w związku z wszczynanymi awanturami. Przybyły na miejsce patrol Policji zastał i ujął oskarżonego na gorącym uczynku tj. znajdującego się pod drzwiami ww. mieszkania tj. w odległości mniejszej niż 100m od pokrzywdzonych. Drzwi wówczas otworzyła pokrzywdzona mówiąc funkcjonariuszom, iż oskarżony ma całkowity zakaz zlizania się do niej na 5 lat i ma go serdecznie dosyć, poprosiła policjantkę o zabranie syna albowiem boi się go i nie chce go tu widzieć. Interwencja była nagrywana. Oskarżony oświadczył, iż wie o orzeczonym względem niego zakazie zbliżania się do pokrzywdzonych i kontaktowania z nimi;

-w dniu 20 kwietnia 2023r. oskarżony ponownie znajdując się w stanie nietrzeźwości kilkakrotnie dobijał się do mieszkania pokrzywdzonych, stojąc pod drzwiami lub pod oknem i krzycząc przy użyciu słów wulgarnych i uderzając w drzwi oraz parapet okna, o czym Policję zawiadomiła pokrzywdzona K. T. (1), informując, iż obawia się syna. Świadkiem tych wydarzeń była K. P.. Po przybyciu funkcjonariuszy Policji na miejsce oskarżonego zastano na klatce przylegającej do mieszkania pokrzywdzonych. Podczas przesłuchania przez prokuratora w dniu 21.04.2023r. oskarżony wyraził skruchę i zadeklarował, iż więcej nie będzie nachodził i niepokoił matki. Zastosowano wobec niego środek zapobiegawczy w postaci dozoru Policji połączonego z zakazem kontaktowania się w jakiejkolwiek formie z pokrzywdzonymi oraz zbliżania się do nich na odległość mniejsza niż 50m;

- w dniu 26 sierpnia.2023 roku mimo ww. deklaracji i zastosowanych środków oskarżony kolejny raz znajdując się widocznie w stanie nietrzeźwości naszedł swoich rodziców tj. pokrzywdzonych K. T. (1) i S. J. w miejscu ich zamieszkania tj. przyszedł pod drzwi ich mieszkania, zaczął w nie kopać, krzyczał i ubliżał przebywającym w nim pokrzywdzonym. Oddalił się na chwile przed przybyciem wezwanych przez pokrzywdzonych na miejsce funkcjonariuszy Policji. Jednak po ich przybyciu w wyniku penetracji terenu przylegającego do kamienicy w której zamieszkują pokrzywdzeni napotkano oskarżonego. A ponadto w tym samym miejscu i czasie stojąc pod wejściem do kamienicy i kopiąc w drzwi krzyczał w jego kierunku, grożąc mu przy użyciu słów wulgarnych i obraźliwych pozbawieniem życia swojemu ojcu S. J., a okoliczności w jakich się to odbywało i kierowane przy tym groźby, w tym nawiązujące do zawiadamiania przez niego o popełnionych przez niego przestępstwach i zapowiadające pozbawienie go życia po opuszczeniu jednostki penitencjarnej, realnie wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione. Pokrzywdzony odbierał je co najmniej jako groźbę pobicia go a nawet zamordowania, w związku z czym obawiał się, iż może w jakiś sposób dostać się do domu i zrobić mu krzywdę. Oskarżony prowokował swojego ojca żeby wyszedł, krzycząc jednocześnie, że jak wyjdzie to go zabije. Nadto ustalono, iż oskarżony przed zdarzeniem od ok. 3 tygodni nocował na poddaszu kamienicy pokrzywdzonych. Pokrzywdzeni z obawy przed pokrzywdzonym bali się wyjść i udawać się tam. S. J. obawiał się zepchnięcia ze schodów przez oskarżonego.

W okresie czynów pod adresem pokrzywdzonych podejmowano sześciokrotnie interwencje Policji w związku ze zgłoszeniami pokrzywdzonej dot. naruszenia zakazu zbliżania się i kontaktowania przez oskarżonego. Oskarżonemu kilkakrotnie udało się uciec przed przybyciem Policji, a pokrzywdzeni odstępowali od składania zawiadomienia. Oskarżony nie realizował zastosowanego wobec niego dozoru Policji. Pokrzywdzeni skarżyli się dzielnicowemu, iż obawiają się swojego syna, który ich nachodzi, jest wulgarny i agresywny.

Oskarżony posiada lepszy kontakt z matką K. T. (1), która jest względem niego bardziej tolerancyjna, pobłażliwa, niedługo od zdarzeń bagatelizuje jego naganne postępowanie, o którym wcześniej sama zawiadamia organy ścigania. Z ojcem oskarżony od dawna ma trudną relację, S. J. nie akceptuje jego postępowania. Oskarżony bagatelizuje swoje czyny dokonywane na szkodę pokrzywdzonych, nie dostrzega swojego problemu z nadużywaniem alkoholu i innych środków odurzających. Na rozprawie wyraził skruchę co do wszystkich czynów, przeprosił ojca za swoje zachowanie.

Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany, w tym na karę pozbawienia wolności za przestępstwa podobne tj. dokonane z użyciem przemocy lub groźby jej użycia. W związku z poszczególnymi czynami których dopuścił się na szkodę pokrzywdzonych i za które został skazany wyrokiem SR Kalisz w sprawie o sygn. akt II K 385/21 na jednostkowe kary 6 miesięcy pozbawienia wolności i w związku z nimi odbywał karę łączną 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności w ww. okresie.

k.36-37

notatka urzędowa

k. 1,46, 79, 80, 102, 103

protokół zatrzymania osoby

k. 2,48, 90

zeznania świadka K. T. (1) (poprzednio J.)

częściowo k. 8, 86, 255v

zeznania świadka S. J.

k. 13v, 87v, 202-203

zeznania świadka K. T. (2)

k. 31, 203v

karta karna

k. 34-35, 125

nagranie + protokół odtworzenia

k. 38-45

protokół badania stanu trzeźwości

k. 49-51

zeznania świadka K. P.

k. 57v

wyjaśnienia oskarżonego

częściowo k.64, 113, 118; 202, 203

k. 65-66

zeznania świadka K. K.

k. 74, 203

zeznania świadka P. S.

k. 132v, 204

zeznania świadka R. W.

k. 254v

zeznania świadka M. S.

k. 255

zeznania świadka S. B.

k. 255

U oskarżonego nie stwierdzono choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, stwierdzono uzależnienie od wielu substancji (alkohol, dopalacze, benzodwuazepiny) oraz cechy organicznych zaburzeń osobowości. Oskarżony zna i rozumie normy społeczne, zna działanie substancji psychoaktywnych na jego organizm, potrafi przewidzieć skutki ich przyjmowania. W chwili popełnienia czynów nie występowały zaburzenia chorobowe, które mogłyby ograniczyć jego poczytalność, miał zachowaną zdolność rozpoznawania znaczenia czynów i pokierowania swoim postepowaniem.

opinia sądowo-psychiatryczna

k. 134-136, 159

P. J. ma 44 lata. Posiada wykształcenie podstawowe. Z zawodu budowlaniec. Rozwiedziony. Posiada na utrzymaniu syna lat 12. Bez majątku.

dane osobopoznawcze

k. 201v

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

P. J.

jw.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Fakt, iż oskarżony nie groził swojemu ojcu tj. pokrzywdzonemu S. J. pozbawieniem życia w dniu 26.08.2023r.

Wyjaśnienia oskarżonego

64, 113, 118, 202

OCena DOWOdów

Lp. faktu z pkt 1.1

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd dał oskarżonemu wiarę w zakresie w jakim przyznawał się on do zarzucanych mu czynów w zakresie naruszenia zakazu sądowego. Sąd ocenił wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie pozytywnie albowiem potwierdza je całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sąd odmówił wiary oskarżonemu w zakresie w jakim twierdził, iż nie wypowiadał względem pokrzywdzonego gróźb karalnych albowiem przeczy temu znaczna większość zebranego w prawie materiału dowodowego, z wyjątkiem jedynie twierdzeń samego oskarżonego, który nadto wówczas znajdował się pod znacznym wpływem alkoholu, co tylko osłabia jego wersję, a obecnie także zaprzeczenie tym faktom przez jego matkę, które uznać należy za procesowo niewystarczające. Pokrzywdzona bowiem końcowo wybaczyła oskarżonemu i dążyła do jak największego zminimalizowania jego odpowiedzialności karnej, wierząc w jego zmianę, co zaznaczyć należy, iż na kanwie całości trwania postepowania nie nastąpiło, a jedynie eskalowało m.in. prowadząc do zastosowania względem oskarżonego tymczasowego aresztowania.

zeznania świadka S. J., K. P.

Zeznania pokrzywdzonego były wiarygodne i Sąd oparł się na nich w całości, dodatkowo znajdują one potwierdzenie w całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, w tym szczególności w zeznaniach funkcjonariuszy uczestniczących w interwencjach, zeznaniach K. P., częściowo zeznaniach K. T. (1) oraz wyjaśnieniach samego oskarżonego. Pokrzywdzony relacjonował fakty, odtwarzał w miarę możliwości przebieg zdarzeń, uwzględniając ich dynamikę i natłok towarzyszących im emocji związanych z trudną relacją z oskarżonemu i związanymi z jego osobą problemami, które towarzyszą mu od dawna i od których chce się uwolnić.

W zakresie zdarzenia z dnia 26.08.2023r. kluczowe okazały się zeznania świadka K. P. jako osoby postronnej, która mogła zaobserwować tego dnia naganne postępowanie oskarżonego, a następnie je zrelacjonować jego przebieg „na gorąco” organom ściągania.

Zeznania świadka K. T. (1) (poprzednio J.)

Sąd oparł się na zeznaniach tego świadka-pokrzywdzonej częściowo w związku z końcowym odwołaniem w znacznej mierze składanych przez nią uprzednio zeznań i przyjęciem postawy obronnej wobec oskarżonego. Świadek jednak co do zasady przyznała okoliczności związane z naruszaniem zakazu sądowego przez oskarżonego i nachodzeniem pokrzywdzonych w miejscu ich zamieszkania. Starała się jednak umniejszyć skalę i naganność jego postępowania, częściowo zasłaniała się niepamięcią w zakresie gróźb kierowanych przez oskarżonego wobec jej byłego męża tj. pokrzywdzonego, częściowo wykluczyła je, mówiąc, iż wie o nich tylko ze słyszenia. Końcowo zeznania tego świadka cechowała duża niekonsekwencja i nieobiektywność w ocenie zdarzeń będących przedmiotem niniejszego postępowania. Zważyć także należy, iż to ona każdorazowo zgłaszała interwencje w związku z postępowaniem oskarżonego.

Zeznania świadków K. T. (2), K. K., P. S., R. W., M. S. i S. B.

Sąd oparł się na zeznaniach tych świadków będących funkcjonariuszami Policji biorącymi udział w interwencjach związanych z przedmiotem niniejszego postępowania. Starali się oni w miarę możliwości oddać w swych zeznaniach zastane okoliczności, przebieg zdarzeń i reakcje stron, ich depozycje nadto znalazły potwierdzenie w sporządzonej dokumentacji służbowej.

Zeznania świadków M. J. i M. W.

Sąd pominął przy ustalaniu stanu faktycznego ich depozycje albowiem świadkowie ci z uwagi na upływ czasu nie byli w stanie odnieść się do zdarzeń objętych przedmiotowym postępowaniem, w których jedynie pośrednio brali udział w związku z podejmowaną interwencją i przyjmowanym zgłoszeniem. Podali, iż nie pamiętają szczegółów, potwierdzili okoliczności ujawnione w sporządzonej przez nich dokumentacji.

opinia biegłych

Opinię oceniono jako jasną, rzeczową i kompletną. Została sporządzona przez osoby posiadającą wiadomości specjalne z danej dziedziny. Nie była kwestionowana.

Nieosobowy materiał dowodowy

Za pełnoprawny dowód należało uznać zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty, gdyż zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji. Prawdziwość i autentyczność tych dokumentów w ocenie Sądu nie budziła wątpliwości., nie była kwestionowana przez strony. Szczególnie istotnym w sprawie okazało się nagranie z przebiegu interwencji z dnia 12.03.2023r., które odzwierciedliło sposób postępowania oskarżonego i bezpośrednią reakcję pokrzywdzonej na jego zachowanie.

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

P. J.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd przypisał oskarżonemu popełnienie czynów z art. 244 kk i 190 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk przyjmując ich popełnienie w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk. Oskarżony bowiem trzykrotnie naruszył ww. przepisy ustawy działając w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności tj. nachodząc pokrzywdzonych, zbliżając się do nich na zbyt małą odległość, próbował agresją nawiązać z nimi kontakt, dostać się do ich mieszkania, nadto w dniu 26.08.2023r. w wyniku eskalacji agresywnych zachowań groził swojemu ojcu pozbawieniem. Opisanym wyżej działaniem oskarżony wypełnił znamiona przestępstwa opisanego w art. 244 k.k. Przestępstwo to jest przestępstwem indywidualnym albowiem podmiotem przestępstwa mogą być jedynie osoby, których dotyczą zakazy lub nakazy wymienione w treści przepisu.

Przepis art. 244 k.k. penalizuje zachowania polegające na niepodporządkowaniu się orzeczeniom wydanym przez sąd. Celem wprowadzenia regulacji było wymuszenie obowiązku respektowania orzeczeń sądowych, co za tym idzie pełni funkcję zapewniającą poszanowanie powagi sądu oraz wydanych przez sądy orzeczeń (tak też Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. II, komentarz do art. 244 k.k.). Nadto w realiach niniejszej sprawy zakaz ten miał zabezpieczać prawo pokrzywdzonych do wolności od naruszeń ich dóbr ze strony oskarżonego, których wcześniej się dopuszczał na ich szkodę.

Wskazany występek popełnić można wyłącznie umyślnie - działając z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym. Z okoliczności niniejszej sprawy wynika, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, mając świadomość, iż obowiązuje orzeczony wobec niego zakaz i wiedząc, że swoim zachowaniem narusza obowiązujące przepisy, na co sam wskazywał w swoich wyjaśnieniach. Swoim zachowaniem oskarżony naruszył orzeczony wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu sygn. akt II K 385/21 zakaz zbliżania do pokrzywdzonych i kontaktowania się z nimi.

Zgodnie z art. 190 § 1 k.k. kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.. Zgodnie z art. 190 § 2 k.k. ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego. Przestępstwo określone w art. 190 § 1 k.k. jest przestępstwem powszechnym, a zatem oskarżony mógł je popełnić. Swoim zachowaniem oskarżony zrealizował znamiona określone w omawianym przepisie. Dla bytu przestępstwa niezbędne jest z jednej strony aby sprawca groził popełnieniem przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego lub osoby dla pokrzywdzonego najbliższej, a z drugiej zaś strony niezbędne jest aby groźba wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. W niniejszej sprawie wystąpiły obie przesłanki wymienione w przepisie. Przestępstwo określone w art. 190 § 1 k.k. ma charakter umyślny – można je popełnić zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. W ocenie Sądu wypowiadane przez oskarżonego słowa w kierunku ojca S. J. świadczą o działaniu oskarżonego w zamiarze bezpośrednim. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że wypowiadane groźby nie muszą co do słowa odpowiadać przesłankom przepisów ustawy karnej, aby uznać je za groźby popełnienia przestępstwa. W ocenie Sądu jednak wypowiadane przez oskarżonego wulgarne słowa jednoznacznie oznaczały zapowiedź pozbawienia pokrzywdzonego życia i stanowiły groźbę karalną w rozumieniu art. 190 § 1 k.k., nadto mogły zdecydowanie, przy uwzględnieniu innych okoliczności sprawy, wywołać obawę ich spełnienia.

Względem oskarżonego zastosowano przepis art. 11 § 2 kk mówiący, iż jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Oskarżony przy tym w zakresie całości czynu stanowiącego ciąg przestępstw działał w warunkach recydywy zwykłej albowiem będąc skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnił w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany.

W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynu oskarżonego jest wysoka. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim wywarcia u pokrzywdzonego obawy, iż może spełnić wypowiadane groźby. Oskarżony chciał w ten sposób osiągnąć zamierzony przez siebie efekt podczas rodzinnego sporu, chciał okazać swoje niezadowolenie i przewagę nad pokrzywdzonym. Irrelewantne z punktu widzenia prawa jest czy oskarżony rzeczywiście chciał groźby te zrealizować, istotne jest, że chciał wywołać taką obawę u ich odbiorcy. Oskarżony wypowiadał groźby w miejscu zamieszkania pokrzywdzonego, a zatem w miejscu, które powinno być bezpieczną przystanią, w którym pokrzywdzony winien czuć się bezpiecznie i swobodnie. Zachowanie oskarżonego naruszało podstawowe poczucie bezpieczeństwa. Nadto Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony naruszył dobro w postaci wymiaru sprawiedliwości, co w kontekście dotychczasowej wielokrotnej karalności oskarżonego jest znamienne i dodatkowo świadczy o wyjątkowo lekceważącym podejściu oskarżonego do obowiązujących norm prawnych. Sąd wziął również pod uwagę, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Oskarżony

Przytoczyć okoliczności

P. J.

1

Na podstawie art. 11 § 3 kk sąd wymierzył oskarżonemu karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stało na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. W związku z czym za podstawę wymiary kary Sąd przyjął art. 244 k.k. i art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., który zastosował w związku ze zmianą przepisów, przyjmując stan prawny względniejszy dla oskarżonego. I tak zgodnie z art. 244 kk oskarżonemu groziła kara pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. A w związku z zastosowaniem art. 91 § 1 kk sąd mógł orzec jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Miarkując karę w stosunku do oskarżonego sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w przepisie art. 53 kk. Sąd uwzględnił jako okoliczność obciążającą uprzednią karalność oskarżonego, w tym za czyny podobne i tożsame. Istotną więc okolicznością obciążającą była uprzednia, kilkukrotna karalność oskarżonego, za przestępstwa umyślne, w tym za przestępstwo podobne. Jedyną okolicznością łagodzącą było częściowo przyznanie się przez oskarżonego do winy i wyrażenie skruchy. Wymierzając karę oskarżonemu sąd wziął pod uwagę stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, które to ocenił jako znaczne. Oskarżony nie wykorzystał szansy pozostania na wolności, w trakcie postępowania nie zmienił swojego zachowania, brnąc w drogę popełniania przestępstw na szkodę pokrzywdzonych będących dla niego osobami najbliższymi. Nadto wyrażonej skruchy nie można uznać za w pełni szczerą i rokującą na zmianę postępowania w przyszłości.

W ocenie sądu karą adekwatną do wagi popełnionego czynu, stopnia społecznej szkodliwości oraz stopnia winy, jest kara 1 roku pozbawienia wolności. Kara ta będzie dla oskarżonego odczuwalna, nie tylko w sposób dostateczny, ale będzie również dolegliwa w stopniu odpowiadającym wadze popełnionego przez oskarżonego czynu. Sąd uznał, że takie ukształtowanie kary wymierzonej oskarżonemu spełni wobec niego cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także cele prewencji generalnej oraz kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jest ono także adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego.

Także jako okoliczności obciążające Sąd uznał fakt, że oskarżony pozostaje całkowicie bezkrytyczny wobec swojego zachowania, wypierając je i próbując lekceważyć, twierdził, iż nie sądził „że za takie coś można iść siedzieć”. Oskarżony de facto terroryzuje swoją rodzinę, których samopoczucie, poczucie bezpieczeństwa uzależnione są od tego czy oskarżony będzie ich nachodził czy też nie. Oskarżony wypowiadał groźby w miejscu zamieszkania pokrzywdzonego. Rozdarcie emocjonalne pokrzywdzonej było wyraźnie widoczne podczas rozprawy przed tut. Sądem, pokrzywdzona w swoich zeznaniach nie chciała nadmiernie obciążyć oskarżonego. Z drugiej strony postawa i zeznania pokrzywdzonych świadczą o całkowitym poczuciu bezradności wobec uzależnienia oskarżonego, z którym ten dobrowolnie nie chce nic zrobić. W ocenie Sądu tylko i wyłącznie kara pozbawienia wolności może zrealizować ustawowe cele kary. Zdaniem Sądu niezbędne jest czasowe odizolowanie oskarżonego od pokrzywdzonych, tylko to pozwoli realnie zabezpieczyć ich przed działaniami oskarżonego, który nie podjął nad swoim zachowaniem żadnej refleksji. W ocenie Sądu kara wolnościowa, czy to kara grzywny, czy też kara ograniczenia wolności prowadziłaby w istocie tylko do dalszego zaognienia konfliktu, podsycałaby złość i frustrację oskarżonego, chcącego wykorzystać dobroć swojej matki i niejako złożyć odwet na ojcu.

Oskarżonego uznać można za osobę zdemoralizowaną, do pożądanej refleksji nie skłoniły go wcześniejsze wyroki karne. W ocenie Sądu wymierzona kara spełnia swoje zadania również w zakresie prewencji generalnej polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie poszanowania prawa. Wobec powyższego oraz wobec faktu, iż oskarżony w dacie czynu był karany na karę pozbawienia wolności co do oskarżonego niemożliwym było zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Mimo ww. okoliczności kara wymierzoną oskarżonemu i tak zdecydowanie można uznać za oscylującą w dolnych wymiaru kary za zarzucane mu przestępstwo.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

P. J.

2

3

Na podstawie art. 43a § 2 k.k. obligatoryjne wobec skazania oskarżonego z art. 244 kk było orzeczenie względem niego świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w minimalnej wysokości 5000 zł.

Na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej kary zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie.

inne zagadnie nia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

4

Oskarżony w postępowaniu sądowym korzystał z pomocy obrońcy z urzędu. Kwotę tą określono w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, przy uwzględnieniu stawek z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie.

5

Mając na uwadze sytuację majątkową i życiową oskarżonego Sąd uznał za zasadne zwolnienie go od ponoszenia kosztów sądowych za niniejsze postępowanie - orzekając o tym na podstawie art. 624 kpk.

Podpis