Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1279/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

M. W.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 26 maja 2025 roku M. W. został uznany za winnego tego, że w dniu 17 października 2023 roku w K. wbrew przepisom ustawy posiadał środki odurzające w postaci marihuany w ilości 11,96 grama netto oraz 7,32 grama netto żywicy konopi tj. czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

2

M. W.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 26 maja 2025 roku M. W. został uznany za winnego tego, że w dniu 8 sierpnia 2023 roku w K. używając przemocy w postaci szarpania i ciągnięcia za odzież doprowadził K. B. (ur. (...)) do poddania się innej czynności seksualnej w ten sposób, że dotykał ją po piersiach, udach i pośladkach, tj. o czyn z art. 197 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  W dniu 8 sierpnia 2023 roku w godzinach popołudniowych K. B. poszła do mieszkania oskarżonego M. W. przy ulicy (...),(...)-(...) K.. Poszła tam, aby oddać mu pieniądze w kwocie 70 złotych. Wówczas mężczyzna zaproponował jej kwotę 100 złotych oraz dwie porcje tzw. kryształu za stosunek. K. B. nie zgodziła się i chciała wyjść. W tym momencie oskarżony zaczął ją szarpać i ciągnąć za odzież aby dotykać wbrew ją - wbrew jej woli po piersiach, pośladkach i udach. Oskarżony namawiał pokrzywdzoną do stosunku, ta jednak zdecydowanie tego nie chciała. Oskarżony znał się z pokrzywdzoną albowiem była ona partnerką jego znajomego.

K. B. pod pretekstem zejścia na dół na chwilę do swojej siostry i matki, a następnie powrotu do mieszkania zdołała uciec z miejsca zdarzenia.

K. B. urodziła się (...). W dniu zdarzenia miała więc 16 lat.

Po zdarzeniu oskarżony przepraszał pokrzywdzoną w korespondencji na aplikacji (...).

Zeznania świadka K. G.

Treść rozmowy na platformie snapchat

Odpis skrócony aktu urodzenia

Zeznania S. N.

Zeznania świadka E. O.

Zeznania swiadka K. B.

Zeznania świadka W. S.

Zrzuty ekranu z korespondencji z aplikacji S. – k. 6-8

4-5, 9-10, 157-158

6-8

13

16-17,158

65-66

91-93,110

101-101v,158v

2.  W dniu 17 października 2023 roku funkcjonariusze Policji dokonali przeszukania mieszkania M. W. przy ulicy (...), (...)-(...) K.. W trakcie przeszukania znaleźli pudełko plastikowe z niebieskim zamknięciem wypełnione częściowo suszem roślinnym koloru zielono-brązowego i woreczkiem z bryłami koloru brązowo zielonego, wagę elektroniczną koloru czarnego oraz gotówkę w kwocie 350 złotych.

W celu precyzyjnego określenia składu zabezpieczonych substancji powołano biegłego z zakresu przestępczości narkotykowej, który w swej opinii wskazał, że zabezpieczone środki to:

- ziele konopi innych niż włókniste o masie netto 11,96 grama, którego średnia szacunkowa zawartość sumy delta-9 - (...) i kwasu delta-9 - (...) w suszu wynosi 19%,

- żywica konopi o masie netto 7,32 grama.

Zabezpieczone ilości środków odurzających stanowią około 12 porcji działek ziela konopi oraz 7 porcji działek żywicy konopi.

Środki te zgodnie z Rozporządzeniem Ministra zdrowia z dnia 17 sierpnia 2018 roku z zaliczane są do środków odurzających grupy 1-N.

Notatka urzędowa

Protokół przeszukania

Protokół użycia testera narkotykowego

Protokół oględzin rzeczy

Opinia po badaniach kryminalistycznych z zakresu chemii

19

20-22

25-26v

30-30v

71-75

3.  M. W. urodził się (...) w K.. Ma wykształcenie podstawowe. Jest kawalerem, bezdzietnym, nie mającym innych osób na utrzymaniu.

Utrzymuje się z prac dorywczych, za które uzyskuje wynagrodzenie w wysokości 2.000 – 2.500 zł miesięcznie. Wcześniej pracował w przedsiębiorstwach kurierskich, takich jak InPost i (...), gdzie otrzymywał wynagrodzenie w wysokości około 3.000 zł miesięcznie

Oskarżony na platformie (...) miał nick: (...).

Nie był leczony neurologicznie i odwykowo. Był leczony psychiatrycznie.

W dniu 9 listopada 2023 roku Sąd Rejonowy w Kaliszu wydał w sprawie oskarżonego wyrok, gdzie został uznany za winnego tego, że w dniu 24 maja 2023 roku w K. wbrew przepisom ustawy posiadał środki odurzające w postaci: marihuany w ilości łącznej 11,584 grama netto oraz żywicy konopi – haszysz w ilości łącznej 2,744 grama netto tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Zeznania świadka K. G.

Wyjaśnienia oskarżonego

Informacja z K.

Zeznania świadka W. S.

Wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 9 listopada 2023 roku

4-5

38-38v, 123-125, 174v-175

49

158

106-106v

4.  Oskarżony ma zaburzenia emocji, zachowania i nastroju na podłożu osobowości o cechach nieprawidłowych oraz uzależnienie od (...) (głównie marihuany). Poza tym jego stan jest dobry i stabilny.

W chwili popełniania zarzucanych mu czynów miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia tych czynów i pokierowania swoim postępowaniem.

Jeżeli czynów dokonał pod wpływem (...) to zachodzą przesłanki z art. 31 par 3 k.k.

Opinia sądowo-psychiatryczna

180-187

5.  Oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu posiadania środków odurzających. Wskazał, że środki te były na własny użytek, aby zminimalizować ból biodra po wypadku, którego doznał w przeszłości. Nie wskazał od kogo uzyskał środki odurzające, jednakże kupował około 2 gramów miesięcznie marihuany przez dłuższy okres.

Nie przyznał się do zarzucanego mu w punkcie 2 czynu, wskazując, że pokrzywdzona przyszła do niego pożyczyć pieniądze w kwocie 50 złotych. Wówczas wypalili papierosa i chwilę wspólnie posiedzieli. Oskarżony wskazał, że pokrzywdzona zmyśliła przedstawioną przez siebie historię. Wyjaśniał, że nie sprzedawał jej żadnych narkotyków.

Wyjaśnienia oskarżonego

39-40, 123-125, 174v-175

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

1

M. W.

Czyn zarzucony punkcie I aktu oskarżenia.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.  Że od co najmniej 2019 roku do 16 października 2023 roku w K. działając czynem ciągłym z powziętym z góry zamiarem wbrew przepisom ustawy posiadał środki odurzające w postaci marihuany w ilości łącznie co najmniej 100 g.

Wyjaśnienia oskarżonego

Wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu

123-125, 174v-175

106-106v

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1, 3

Zeznania świadka K. G.

Zeznania K. G., matki pokrzywdzonej, zasługują na przymiot wiarygodności, mimo że ich treść stanowi relację pośrednią, opartą na przekazie córki, a nie na osobistym spostrzeżeniu zdarzenia. Należy wskazać, iż relacjonowanie informacji otrzymanych od osoby najbliższej – zwłaszcza w sytuacji, gdy dotyczą one traumatycznych przeżyć – nie pozbawia automatycznie waloru wiarygodności, jeżeli relacja ta pozostaje spójna w swojej zasadniczej treści z pozostałym materiałem dowodowym.

Podkreślić należy, że niewielkie rozbieżności w zeznaniach K. G. w stosunku do innych źródeł dowodowych, w szczególności do zeznań pokrzywdzonej oraz siostry S., mają charakter drugorzędny i wynikają najprawdopodobniej z naturalnych ograniczeń wynikających z wtórnego źródła informacji, a także ze stanu emocjonalnego świadka oraz przekazującej jej relację córki. Relacjonowanie przez osobę pokrzywdzoną tak silnie nacechowanych emocjonalnie zdarzeń, jakim są czyny noszące znamiona przemocy seksualnej, może wiązać się z trudnościami w precyzyjnym i uporządkowanym przedstawieniu przebiegu wydarzeń, co jest zjawiskiem powszechnie znanym i opisanym w psychologii sądowej. Nieścisłości tego rodzaju – dotyczące np. konkretnych miejsc dotykania przez oskarżonego lub osoby obecnej w określonym momencie – nie podważają jednak samego faktu zaistnienia zdarzenia ani jego ogólnego przebiegu.

Zasadniczy rdzeń zeznań K. G. koresponduje z treścią zeznań pokrzywdzonej, co świadczy o ich zgodności co do istoty sprawy. Sąd miał świadomość istniejących rozbieżności i poddał je analizie w kontekście całokształtu materiału dowodowego. Wnioski wyprowadzone z tej analizy pozwalają przyjąć, iż zeznania te – pomimo ich pośredniego charakteru i emocjonalnego kontekstu – są logiczne, spójne wewnętrznie i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. W konsekwencji, nie ma podstaw do odmówienia im przymiotu wiarygodności.

1

Zeznania świadka S. N.

Zeznania siostry pokrzywdzonej, mimo że nie mają charakteru relacji naocznego świadka zdarzenia, zasługują na przymiot wiarygodności. Pokrzywdzona niezwłocznie po zdarzeniu udała się do siostry i to właśnie jej jako pierwszej ujawniła, co się wydarzyło. Tak wczesny moment ujawnienia przemawia za autentycznością przekazu i wskazuje na brak celowości w zniekształcaniu relacjonowanych okoliczności.

Ewentualne nieścisłości w zakresie opisu miejsc, w które oskarżony miał dotykać pokrzywdzoną, należy tłumaczyć naturalnym mechanizmem przekazu informacji o silnym ładunku emocjonalnym, a także tym, że siostra nie była bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Nie wpływa to jednak na ocenę wiarygodności co do istoty przekazanych informacji, które pozostają spójne z zeznaniami pokrzywdzonej oraz matki i potwierdzają fakt zaistnienia czynu.

1

Zeznania świadka E. O.

Zeznania E. O., terapeutki K. B. z Ośrodka (...) w K., zasługują na przymiot wiarygodności, pomimo że dotyczą relacji uzyskanej od pokrzywdzonej, a nie osobistej obserwacji zdarzenia. Charakter relacji terapeutycznej pomiędzy świadkiem a pokrzywdzoną stanowi istotny kontekst, w którym osoby korzystające z pomocy terapeutycznej mają tendencję do ujawniania trudnych doświadczeń w sposób szczery i nieskalkulowany, szczególnie w atmosferze zaufania i poczucia bezpieczeństwa.

Świadek wskazała, że pokrzywdzona opisała jej sytuację, w której nietrzeźwy mężczyzna próbował wymusić na niej stosunek seksualny, szarpał ją i dotykał, a pokrzywdzonej udało się oddalić, gdy powołała się na czekającą na nią siostrę. Przekazana treść relacji jest zbieżna z głównymi ustaleniami wynikającymi z zeznań samej pokrzywdzonej, co wzmacnia jej wartość dowodową.

Choć świadek nie relacjonuje własnych obserwacji, to jej zeznania pozostają spójne i logiczne, a także znajdują potwierdzenie w innych źródłach dowodowych. Sąd miał na uwadze pośredni charakter tego dowodu, co nie zmienia faktu, że brak jest podstaw do odmówienia mu wiarygodności.

1

Zeznania świadka K. B.

Zeznania pokrzywdzonej K. B. zasługują na pełny przymiot wiarygodności. Świadek wskazała, że zna oskarżonego od około dwóch lat, ponieważ zaopatrywała się u niego w środki odurzające. W dniu zdarzenia udała się do niego w celu uregulowania długu za uprzednio pobrane narkotyki. Przebieg zdarzenia został przez nią przedstawiony w sposób dynamiczny, wewnętrznie spójny i logiczny. Świadek nie unikała tematów dla siebie trudnych – przyznała się zarówno do zakupu, jak i zażywania substancji psychoaktywnych, co świadczy o jej szczerości i braku intencji wybiórczego przedstawiania faktów.

Relacja pokrzywdzonej zawierała logiczną strukturę oraz wykazywała cechy tzw. niestrukturalizowanego przekazu, typowego dla osób, które nie próbują kreować treści, lecz relacjonują ją w sposób spontaniczny i autentyczny. Mimo widocznego napięcia emocjonalnego podczas przesłuchania, pokrzywdzona zachowała zdolność do jasnego i konsekwentnego przedstawiania przebiegu wydarzeń, posługując się adekwatnym do swojego wieku słownictwem.

Zeznania te zostały dodatkowo zweryfikowane i ocenione przez biegłą psycholog, która w swojej opinii jednoznacznie wskazała, że K. B. nie wykazuje skłonności do konfabulacji, nie posiada zaburzeń poznawczych ani psychicznych, które mogłyby wpływać na zdolność postrzegania lub odtwarzania przebiegu zdarzeń. Równocześnie biegła oceniła, że pokrzywdzona nie przejawia tendencji do ubarwiania lub zniekształcania przedstawianych treści.

Treść jej zeznań znajduje również potwierdzenie w innych dowodach zgromadzonych w sprawie, w tym przede wszystkim w wiadomościach tekstowych oraz zeznaniach świadków. W sposób zdecydowany należy podkreślić, iż oskarżony w wiadomościach tekstowych przepraszał pokrzywdzoną za zaistniałe zdarzenie, podczas rozprawy potwierdził również, że na S. posługuje się N. „ (...)”.

Całokształt tych okoliczności pozwala na jednoznaczne przyjęcie, że relacja pokrzywdzonej jest wiarygodna i stanowi istotną podstawę ustaleń faktycznych w niniejszym postępowaniu.

1, 3

Zeznania świadka W. S.

Zeznania świadka zasługują na przymiot wiarygodności, mimo że nie dotyczą one szczegółowego przebiegu zdarzenia, a jedynie jego kontekstu i następstw. Świadek potwierdziła, że w dniu zdarzenia kontaktowała się telefonicznie z K. B. oraz że odebrała ją spod miejsca zamieszkania oskarżonego, co znajduje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym.

W. S. zeznała również, że wie o zdarzeniu od swojej siostry, choć nie zna jego szczegółów. Jej zeznania mają zatem charakter potwierdzający, ograniczony do okoliczności pobytu pokrzywdzonej u oskarżonego i jej późniejszego odebrania przez świadka. Z uwagi na brak sprzeczności i korespondencję z innymi źródłami dowodowymi, zeznania te należy uznać za wiarygodne w zakresie, w jakim zostały złożone.

3,5

Wyjaśnienia oskarżonego M. W.

Wyjaśnienia oskarżonego zostały uznane za wiarygodne w zakresie, w jakim przyznał się do popełnienia przez niego czynu zarzucanego mu w punkcie I.

Oskarżony przyznał się do posiadania marihuany, wskazując, że nabywa ją od 2019 roku w ilości około 2 gramów miesięcznie, wyłącznie na własny użytek. Jak podał, zażywa marihuanę celem łagodzenia bólu biodra, który doskwiera mu od czasu wypadku, przy czym nie pozostaje pod opieką ortopedy.

Oskarżony nie ujawnił źródła pochodzenia substancji, co może wynikać z naturalnej obawy przed dalszymi konsekwencjami prawnymi dla innych osób, jednak nie wpływa to na ogólną ocenę wiarygodności jego wyjaśnień w zakresie przyznania się do czynu i okoliczności jego popełnienia. Wyjaśnienia są spójne, nie próbują negować faktu posiadania substancji, nie zawierają elementów wyraźnie sprzecznych z ustaleniami dowodowymi, a przyznanie się do popełnienia czynu przemawia za ich autentycznością.

W konsekwencji, w zakresie tego zarzutu, brak jest podstaw do odmówienia wyjaśnieniom oskarżonego waloru wiarygodności.

1, 2, 3, 4

Dowody z dokumentów:

treśc rozmowy z portalu S., opinia psychologiczna, notatka urzędowa, protokół przeszukania, protokół użycia testera narkotykowego, protokół oględzin rzeczy, opinia po badaniach kryminalistycznych z zakresu chemii, opinia sądowo- psychiatryczna, informacja z K., odpis wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu

Dokumenty stanowiące dowody w niniejszej sprawie zostały uznane za wiarygodne, ponieważ nikt ich nie kwestionował, a ich autentyczność nie budziła wątpliwości. Większość z nich, w tym protokoły zatrzymania rzeczy, protokół użycia testera narkotykowego, protokoły oględzin rzeczy, protokół przeszukania zostały sporządzone przez funkcjonariuszy policji wykonujących czynności służbowe na miejscu zdarzenia i bezpośrednio po nim. Zostały one opracowane zgodnie z obowiązującymi procedurami i kompetencjami organów ścigania, a żadna ze stron postępowania nie podważyła ich prawdziwości.

Sąd nie znajduje podstaw, aby z urzędu podważyć wiarygodność tych dokumentów. Zostały one opracowane przez odpowiednie, uprawnione do tego instytucje, co czyni je wiarygodnym materiałem dowodowym. Dodatkowo, dokumenty dotyczące karalności oskarżonego, takie jak informacja z Krajowego Rejestru Karnego oraz odpis wyroku, pochodzą z profesjonalnych źródeł uprawnionych do ich sporządzenia, co potwierdza ich prawdziwość.

Treści rozmów pochodzących z portalu S. zostały uznane za wiarygodne, bowiem ich autentyczność została potwierdzona przez oskarżonego. M. W. przyznał, że to on prowadził korespondencję, mimo iż nie potrafił wyjaśnić motywów niektórych wypowiedzi. Dodatkowo inne osoby przesłuchane w sprawie potwierdziły, że używany w rozmowach nick należał do oskarżonego, co stanowi dodatkowe potwierdzenie przypisania treści do konkretnej osoby. Nie ujawniono żadnych okoliczności, które mogłyby wskazywać na manipulację lub fałszerstwo tych rozmów. W konsekwencji treść korespondencji może zostać uznana za wiarygodne źródło dowodowe i stanowi istotny element w rekonstrukcji przebiegu zdarzeń.

Opinie biegłych, które zostały przeprowadzone w sprawie, zostały uznane za wiarygodne i rzetelne. Dotyczyły one w szczególności stanu zdrowia psychicznego oskarżonego, analizy środków odurzających, które posiadał oraz dotycząca stanu psychicznego pokrzywdzonej. W szczególności, biegli dokonali oceny wpływu substancji odurzających na zachowanie oskarżonego oraz jego zdolność do rozumienia znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem. Opinia psychologiczna dotycząca pokrzywdzonej zaś odnosiła się do jej zdolności do składania wiarygodnych zeznań i wykazania obecności zaburzeń psychicznych lub poznawczych. Opinie te zostały przeprowadzone w sposób profesjonalny, rzetelny i zgodny z wymogami dowodowymi.

Co więcej, opinie biegłych były kompletne i szczegółowe. Całość opinii została uznana za wiarygodną i stanowiła ważny element ustaleń w sprawie. Żadne zastrzeżenia co do ich rzetelności ani merytorycznej zawartości nie zostały zgłoszone, a wnioski biegłych były zgodne z pozostałymi dowodami w sprawie.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1

Zeznania K. G.

W zakresie oceny wartości dowodowej zeznań matki pokrzywdzonej, Sąd uznaje za niewiarygodne twierdzenia świadka dotyczące rzekomego spotkania z oskarżonym w sklepie, podczas którego miał on, jak wskazywała, zachowywać się w sposób arogancki, śmiejąc się i podkreślając posiadanie adwokata oraz bezkarność, a także mając na uwadze negatywne określenia wobec pokrzywdzonej.

Stanowisko to budzi szczególne wątpliwości z uwagi na całkowity brak jakichkolwiek dowodów potwierdzających wystąpienie takiego zdarzenia. Świadek nie zgłaszała tej okoliczności na żadnym etapie postępowania przygotowawczego ani też nie pojawiła się ona w innych materiałach dowodowych. Brak wczesnego wskazania tej informacji, która miałaby istotne znaczenie dla przebiegu sprawy, świadczy o jej niskiej wiarygodności i sugeruje, iż mogła zostać dodana do zeznań w celu wywołania określonego wrażenia, a nie na podstawie faktycznych doświadczeń.

Dodatkowo, opisane zachowanie oskarżonego jawi się jako wysoce emocjonalne i nacechowane subiektywną oceną świadka, co, biorąc pod uwagę brak innych świadków lub dowodów potwierdzających takie spotkanie i zachowanie, skutkuje osłabieniem wartości dowodowej tego fragmentu relacji.

W świetle powyższego Sąd nie przypisuje temu fragmentowi zeznań matki pokrzywdzonej waloru wiarygodności, co powoduje, że nie może on być traktowany jako wiarygodny dowód w niniejszym postępowaniu. Dodatkowo wskazać należy, iż okoliczność ta pozostaje bez znaczenia dla niniejszej sprawy.

1

Zeznania świadka O. M. (1)

Zeznania świadka O. M. (2), będącej byłą dziewczyną oskarżonego, należy uznać za nieistotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Świadek nie dysponowała żadnymi szczegółowymi informacjami na temat okoliczności zdarzenia, a jej relacja ograniczała się wyłącznie do przekazywania wersji przedstawianej przez pokrzywdzoną oraz równolegle wersji oskarżonego. Zeznania te miały charakter lakoniczny, nie wnosiły żadnych istotnych szczegółów ani nowych okoliczności, które mogłyby mieć znaczenie dla ustalenia faktów.

Ponadto świadek jasno wskazała, że nie była świadkiem ani uczestniczką zdarzenia, nie zna więc faktycznego przebiegu sytuacji. Wskazania, które przytoczyła, mają charakter pośredni i oparte są na przekazach innych osób, co znacząco ogranicza ich wartość dowodową.

Dodatkowo, z uwagi na fakt, iż świadek pozostawała w związku osobistym z oskarżonym, należy mieć na względzie możliwość wystąpienia stronniczości lub wpływu tego faktu na sposób prezentowania przez nią informacji dotyczących sprawy. W toku postępowania sądowego świadek sama wyraziła przekonanie, że nie zdziwiłaby się, gdyby do opisywanych zdarzeń doszło, co świadczy o jej negatywnym nastawieniu do oskarżonego.

Wreszcie, przekazane przez nią wiadomości z portalu komunikacyjnego, świadczące o próbie kontaktu pokrzywdzonej w dniu 8 sierpnia 2023 roku, są informacją o charakterze ogólnym i nie odnoszą się w sposób merytoryczny do meritum sprawy.

W świetle powyższego, zeznania świadka O. M. (2) nie posiadają znaczenia dowodowego i nie mogą być uznane za istotne w kontekście dokonywania ustaleń faktycznych w niniejszym postępowaniu.

1

Zeznania świadka O. W.

Zeznania świadka O. W. należy uznać za nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Świadek wskazał, iż informacje dotyczące zdarzenia usłyszał wyłącznie od swojej byłej dziewczyny, pokrzywdzonej K. B., której jednak nie okazał wiary. W toku postępowania świadek konfrontował te informacje z oskarżonym, któremu okazał zaufanie, powołując się na emocjonalny wyraz – łzy oraz zapewnienia o niewinności.

W szczególności, zeznania świadka nie były podstawą do żadnych ustaleń faktycznych, nie znalazły też potwierdzenia w materiale dowodowym, a ich treść, oparta wyłącznie na osobistym przekonaniu i emocjonalnym zaangażowaniu, nie posiada charakteru wiarygodnego dowodu.

W konsekwencji, wobec braku spójności i potwierdzenia ze strony innych dowodów, zeznania świadka O. W. nie mogą być wykorzystane do ustalenia stanu faktycznego w niniejszym postępowaniu.

1

Wyjaśnienia oskarżonego M. W.

Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu II, co do którego przedstawiał swoją wersję zdarzeń, należy uznać za niewiarygodne. W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na istotną rozbieżność między jego wyjaśnieniami a zeznaniami pokrzywdzonej, jak również świadków, którym pokrzywdzona niezwłocznie po zaistniałym zdarzeniu przekazała szczegółowy opis okoliczności. Relacje te, ocenione przez Sąd jako spójne, logiczne i szczegółowe, zostały dodatkowo potwierdzone opinią biegłego psychologa, który jednoznacznie wskazał, iż sposób przekazywania tych informacji przez pokrzywdzoną cechuje się wysokim stopniem wiarygodności oraz brakiem tendencji do konfabulacji czy zafałszowania faktów. Wobec powyższego rozbieżności między relacją pokrzywdzonej a wyjaśnieniami oskarżonego rodzą uzasadnione wątpliwości co do prawdziwości wersji przedstawianej przez oskarżonego.

Ponadto, wyjaśnieniom oskarżonego przeczy korespondencja prowadzona między nim, a pokrzywdzoną za pośrednictwem portalu S., w której znajdują się treści sugerujące, że zdarzenie faktycznie miało miejsce. Próbując obronić swoją niewinność, oskarżony twierdzi, że treści te nie muszą odzwierciedlać rzeczywistości, wskazując, iż w dniu zdarzenia znajdował się pod wpływem środków odurzających i w takim stanie mógł pisać różne rzeczy, niekoniecznie zgodne z faktami. Argument ten jednakże nie znajduje uznania, gdyż nie zwalnia oskarżonego z odpowiedzialności, ani nie wystarcza do wyeliminowania znaczenia korespondencji jako istotnego elementu materiału dowodowego. W szczególności, tego rodzaju wyjaśnienie nie tłumaczy jednoznacznych, zawartych w korespondencji stwierdzeń, które korespondują z wersją pokrzywdzonej i innych świadków.

Warto podkreślić, że wyjaśnienia oskarżonego, które mają na celu podważenie przekazu pokrzywdzonej, są z natury swojego charakteru narażone na subiektywizm i służą obronie własnej, co w procesie karnym wymaga szczególnie ostrożnej i krytycznej analizy. W kontekście zgromadzonego i ocenionego materiału dowodowego, Sąd nie dostrzega podstaw do przyjęcia wersji oskarżonego jako wiarygodnej i zgodnej z rzeczywistym przebiegiem zdarzeń.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

1, 2

M. W.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Ad. pkt 1 wyroku:

Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony jest sprawcą przypisanego mu czynu. Na powyższe jednoznacznie wskazuje całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnienia samego oskarżonego M. W., który w toku postępowania nie kwestionował faktu posiadania ujawnionych przy nim środków odurzających.

Z uwagi jednak na całokształt zgromadzonego materiału dowodowego oraz okoliczność wydania przez Sąd Rejonowy w Kaliszu wyroku z dnia 9 listopada 2023 roku (sygn. akt II K 1118/23), którym to wyrokiem skazano M. W. za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, niezbędna była na gruncie niniejszej sprawy modyfikacja opisu oraz kwalifikacji prawnej czynu, o czym w dalszej części uzasadnienia.

Czyn oskarżonego stanowi bez wątpienia czyn zabroniony, bezprawny i karalny. W toku postępowania nie ujawniono jakichkolwiek okoliczności wyłączających winę oskarżonego. Jest on osobą pełnoletnią, w pełni poczytalną, zdolną do rozpoznania bezprawności własnego zachowania. Dokonując czynu, działał w normalnej sytuacji motywacyjnej, mając realną możliwość postępowania zgodnie z obowiązującymi normami prawnymi, z czego jednak świadomie nie skorzystał. Sąd wykluczył możliwość zaistnienia któregokolwiek z kontratypów. Wobec powyższego uznano, że swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 62 ust. 2 w zw. z ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Zgodnie z art. 62 ust. 1 ustawy, kto wbrew jej przepisom posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

W judykaturze słusznie przyjmuje się, że karalny jest każdy wypadek posiadania środka odurzającego lub substancji psychotropowej "wbrew przepisom ustawy", niezależnie od celu tego posiadania, a zatem zarówno w celu dalszej odsprzedaży, udzielenia innej osobie, jak i w celu samodzielnego zażycia, gdy posiadana ilość środka odurzającego lub substancji psychotropowej pozwala na choćby jednorazowe użycie danej substancji, w dawce dla niej charakterystycznej, zdolnej wywołać u człowieka inny niż medyczny skutek (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2009 r., sygn. akt II K 261/09).

Znamię czasownikowe „posiadać” należy rozumieć jako faktyczne, choćby krótkotrwałe władztwo nad rzeczą. Jego synonimem jest słowo „mieć”. Legalna definicja „posiadania” zawarta jest w art. 336 k.c., w którym stwierdza się, że „posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jako użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny)”. Można przyjąć, że każde władanie środkiem odurzającym lub substancją psychotropową jest posiadaniem w rozumieniu przepisu art. 62 wyżej wskazanej ustawy (M. Maraszek, Glosa do uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 27 stycznia 2011 r., I KZP 24/10, LEX 2011).

Wskazane przestępstwo może być popełnione przez każdą osobę, jest to przestępstwo powszechne. Można je popełnić umyślnie, z zamiarem zarówno bezpośrednim, jak i ewentualnym.

Mając na uwadze ustalony stan faktyczny w ocenie Sądu oskarżony zrealizował wszystkie znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Nie ma bowiem wątpliwości, że środki i substancje, które posiadał oskarżony tj. marihuana w ilości 11,96 grama netto oraz 7,32 grama netto żywicy konopi są środkami odurzającymi w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, co potwierdziła opinia biegłych oraz co przyznał sam oskarżony.

Zachowanie oskarżonego należy ocenić jako działanie umyślne. Sam M. W. i wyjaśnił bowiem, że zdawał sobie sprawę z charakteru i specyfiki posiadanych substancji i wskazał, że posiadał je w celu jej użycia przez co niewątpliwym jest, że oskarżony zrealizował powyższe znamiona przedmiotowe w zamiarze bezpośrednim. Nie zmienia tej oceny podawanie, że spożywał te środki celem uśmierzenia bólu biodra po wypadku.

Sąd nie podzielił kwalifikacji prawnej przyjętej przez oskarżyciela publicznego, uznając, że oskarżony swoim zachowaniem nie zrealizował tego, że od co najmniej 2019 roku do 16 października 2023 roku w K., działając czynem ciągłym z góry powziętym zamiarem wbrew przepisom ustawy posiadał środki odurzające w postaci marihuany w ilości łącznie co najmniej 100 gramów.

Istotnym wątkiem w ocenie tego zagadnienia jest prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 9 listopada 2023 roku, w którym oskarżony został uznany za winnego posiadania środków odurzających w postaci marihuany oraz żywicy konopi w dniu 24 maja 2023 roku. Zgodnie z utrwaloną doktryną i orzecznictwem prawomocne skazanie za czyn określony w Kodeksie karnym lub przepisach szczególnych, które stanowi element czynu ciągłego, skutkuje przerwaniem biegu tegoż czynu ciągłego. Innymi słowy, wyrok ten skutkuje tym, że czyn ciągły nie może być traktowany jako nieprzerwany i rozciągający się poza moment dokonania czynu wskazanego w wyroku.

W przedmiotowej sprawie oznacza to, że okres odpowiedzialności karnej za czyn ciągły nie może wykraczać wstecz poza dzień 25 maja 2023 roku, czyli dzień następujący bezpośrednio po popełnieniu czynu objętego poprzednim wyrokiem skazującym. Mając na uwadze treść wyjaśnień oskarżonego złożonych w niniejszej sprawie należałoby również uznać, iż wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 9 listopada 2023 roku orzeczono o posiadaniu przez oskarżonego marihuany oraz żywicy konopi, które były kupowane przez niego przez okres kilku miesięcy wstecz (zgodnie z twierdzeniami o czynieniu zakupów w ilości około 2 gramów miesięcznie). W ocenie Sądu tak lakoniczny materiał dowodowy, opierający się wyłącznie na hipotetycznych twierdzeniach o ilości dokonywanych zakupów oraz zapadły w międzyczasie wyrok skazujący, nie pozwalają na przypisanie oskarżonemu na gruncie niniejszej sprawy odpowiedzialności za posiadanie środków odurzających w okresie od 2019 roku.

W świetle powyższego, analizując wyjaśnienia oskarżonego, który wskazał, iż nabywał marihuanę w ilości około 2 gramów miesięcznie, Sąd uznał, że za okres od 25 maja 2023 roku do dnia 17 października 2023 roku – czyli przez około pięć miesięcy – łączne ilości nabytych przez niego środków odurzających wynosi około 10 gramów. Ilość ta znajduje potwierdzenie w rzeczywiście zabezpieczonych podczas przeszukania substancjach, które stanowią bezpośredni dowód posiadania narkotyków przez oskarżonego w dniu 17 października 2023 roku w ilości pokrywającej się z jego wyjaśnieniami. Oskarżony wskazał również, że ujawnione w dniu 17 października 2023 roku narkotyki stanowiły efekt ich kupowania na przestrzeni kilku miesięcy.

Sąd uznał, iż stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu jest wysoki: oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, na co wskazują podejmowane przez niego czynności. Motywacją oskarżonego było zaspokojenie własnych potrzeb związanych z narkotykami, bez zważania na fakt, iż jest to niezgodne z prawem – oskarżony działał więc wyłącznie dla poprawy własnego komfortu. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd miał również na względzie rodzaj i charakter naruszonego dobra prawnego, jakim jest porządek prawny w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa publicznego przed działaniami związanymi z posiadaniem środków odurzających. Ponadto, Sąd miał na względzie postać zamiaru oraz motywację sprawcy, które wykluczają przypadkowość czy nieświadomość działania, potwierdzając świadome naruszenie prawa. Chociaż ilość posiadanych przez oskarżonego środków była stosunkowo niewielka, to jednak nie umniejsza to znaczenia samego naruszenia norm prawnych i zagrożenia, jakie niesie ze sobą posiadanie nawet takiej ilości substancji. W szczególności istotny jest fakt, że oskarżony nie wykazał legalnego celu posiadania narkotyków, ani nie podał źródła ich pochodzenia.

Ad. punkt 2 sentencji wyroku

W przedmiotowej sprawie oskarżonemu M. W. zarzucono popełnienie przestępstwa z art. 197 § 2 k.k., polegającego na tym, że w dniu 8 sierpnia 2023 roku w K., używając przemocy w postaci szarpania i ciągnięcia za odzież doprowadził K. B. (ur. (...)) do poddania się innej czynności seksualnej w ten sposób, że dotykał ją po piersiach, udach i pośladkach.

Przedmiotem ochrony w zakresie omawianego czynu zabronionego z art. 197 § 2 i § 3 k.k. jest wolność seksualna i obyczajność. Art. 197 § 2 k.k. przewiduje karalność zachowania sprawcy, który w sposób określony w § 1 (tzn. przy użyciu przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu) doprowadza inną osobę do poddania się innej czynności seksualnej albo wykonania takiej czynności. Inna czynność seksualna to na przykład dotykanie narządów płciowych ofiary czy zmuszanie jej do samogwałtu. Przez „poddanie się” obcowaniu płciowemu lub innej czynności seksualnej należy rozumieć bierne zachowanie się osoby pokrzywdzonej, będące rezultatem przełamania lub wyeliminowania jej oporu, natomiast przez „wykonanie” - podjęcie czynności seksualnych w wyniku zastosowania przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu. Przytoczyć należy w tym miejscu pogląd wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 1999 r. I KZP 17/99 (OSNKW 1999, nr 7-8, poz. 37), zgodnie z którym „Inna czynność seksualna" (...) to takie zachowanie, nie mieszczące się w pojęciu "obcowania płciowego", które związane jest z szeroko rozumianym życiem płciowym człowieka, polegające na kontakcie cielesnym sprawcy z pokrzywdzonym lub przynajmniej na cielesnym i mającym charakter seksualny zaangażowaniu ofiary".

Przestępstwo to może być popełnione jedynie umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Przesądzają o tym użyte przez sprawcę środki (przemoc, groźba, podstęp), które łączą się z celowością działania. Środki te stosowane są zawsze po to, aby osiągnąć skutek. Zamiar ten dotyczy jednak sposobu doprowadzenia do zamierzonego skutku w postaci doprowadzenia ofiary innej czynności seksualnej. Przestępstwo to ma charakter skutkowy, a skutkiem jest dopuszczanie się przez sprawcę innej czynności seksualnej.

Przenosząc powyższe rozważania prawne na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przestępstwa z art. 197 § 2 k.k.

W dniu 8 sierpnia 2023 roku w godzinach popołudniowych pokrzywdzona K. B. udała się do mieszkania oskarżonego M. W. przy ulicy (...) w K. w celu zwrotu kwoty 70 złotych. W trakcie tego spotkania oskarżony zaproponował pokrzywdzonej zapłatę w wysokości 100 złotych oraz dwie porcje substancji psychoaktywnej – tzw. kryształu – w zamian za podjęcie czynności o charakterze seksualnym. K. B. stanowczo odmówiła, wyrażając wolę opuszczenia miejsca zdarzenia. W reakcji na odmowę, oskarżony podjął działania przemocowe, w postaci szarpania oraz ciągnięcia za odzież pokrzywdzonej, a następnie wbrew jej woli dotykał ją po piersiach, udach oraz pośladkach.

Takie zachowanie oskarżonego wypełnia bezspornie znamiona przestępstwa określonego w art. 197 § 2 k.k., które to normuje odpowiedzialność za doprowadzenie innej osoby do poddania się innej czynności seksualnej przy użyciu przemocy. Podkreślić należy, że czynność ta miała miejsce wobec osoby mającej w dniu zdarzenia 16 lat, co potęguje ciężar i negatywne skutki czynu.

Kluczowe dla ustalenia odpowiedzialności oskarżonego jest potwierdzenie, że zastosował on przemoc – wyrażoną w bezpośrednim szarpaniu i ciągnięciu za odzież – co stanowi środek zmuszający pokrzywdzoną do biernego poddania się czynnościom o charakterze seksualnym, na które nie wyraziła zgody. Przez „poddanie się” należy rozumieć bierne zachowanie osoby pokrzywdzonej, które jest efektem przełamania lub wyeliminowania jej oporu, co w niniejszej sprawie zostało wykazane zarówno na podstawie zeznań pokrzywdzonej, jak i relacji świadków, którym pokrzywdzona opowiedziała o zdarzeniu w krótkim czasie po jego zaistnieniu.

Ponadto, istniejący w aktach materiał dowodowy, w tym wiarygodne i spójne zeznania pokrzywdzonej oraz świadków, nie budzą wątpliwości co do faktycznego przebiegu zdarzenia. Dodatkowo, istotnym dowodem jest wiadomość opublikowana przez oskarżonego na portalu S., gdzie pod swoim nickiem „ (...)” częściowo potwierdza fakt zajścia, co stanowi jednoznaczne potwierdzenie jego udziału.

Wyjaśnienia oskarżonego, odmawiające odpowiedzialności lub kwestionujące przebieg zdarzenia, pozostają niepoparte żadnymi obiektywnymi dowodami i w świetle zebranego materiału dowodowego nie znajdują podstaw do zmiany ustaleń faktycznych. Nie mogą one zatem skutecznie podważyć wersji pokrzywdzonej ani świadków, którzy przekazali szczegółowe i przekonujące relacje o okolicznościach popełnienia czynu.

Analiza społecznej szkodliwości czynu wykazuje, iż naruszone zostało dobro prawne o fundamentalnym znaczeniu – wolność seksualna i obyczajność. Przestępstwo to wywołuje poważne skutki psychiczne oraz emocjonalne u pokrzywdzonego, w szczególności w przypadku osoby mającej tylko 16 lat, co wpływa na jej poczucie bezpieczeństwa i godności osobistej. Ponadto, zastosowanie przemocy jako środka do osiągnięcia celu podkreśla bezwzględny charakter działania sprawcy oraz podnosi stopień społecznej szkodliwości czynu.

Sąd wziął pod uwagę zarówno rodzaj i charakter naruszonego dobra, jak i sposób oraz okoliczności popełnienia czynu, w tym użycie przemocy i brak zgody pokrzywdzonej, a także motywację sprawcy, który w sposób świadomy i zamierzony dążył do osiągnięcia korzyści o charakterze seksualnym. W konsekwencji, stopień społecznej szkodliwości czynu został oceniony jako wysoki.

Wobec obu czynów

Sąd stwierdza, że oba zarzucane oskarżonemu czyny zostały popełnione w warunkach, w których oskarżony zachował zdolność rozpoznania ich znaczenia oraz pokierowania swoim postępowaniem. Z opinii biegłego sądowo-psychiatrycznego wynika, że pomimo iż oskarżony znajdował się pod wpływem środków odurzających, stan ten nie miał charakteru wyłączającego bądź ograniczającego jego poczytalność w rozumieniu art. 31 § 1 i 2 Kodeksu karnego.

W świetle art. 31 § 3 k.k. przepisy § 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli sprawca sam wprawił się w stan nietrzeźwości lub odurzenia powodujący wyłączenie lub ograniczenie poczytalności, które przewidywał albo mógł przewidzieć. W niniejszej sprawie oskarżony był świadomy ewentualnego zażycia substancji odurzających i mógł przewidzieć ich wpływ na swoje funkcje psychiczne. Tym samym wskazywany przez niego stan odurzenia nie zwalnia go z odpowiedzialności karnej, ponieważ działanie w takim stanie było wynikiem jego własnego wyboru, co stoi w sprzeczności z wymogami wyłączającymi bądź ograniczającymi poczytalność.

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

M. W.

1

1

Wymierzając oskarżonemu karę ograniczenia wolności za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, Sąd miał na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k.

Sąd, wymierzając karę za przestępstwo posiadania środków odurzających zarzucone w punkcie I aktu oskarżenia, zdecydował się na zastosowanie kary ograniczenia wolności w wymiarze pięciu miesięcy, połączonej z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze trzydziestu godzin miesięcznie.

Przy ustalaniu wymiaru kary Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim młody wiek oskarżonego, który w chwili popełnienia czynu nie osiągnął jeszcze pełnej dojrzałości życiowej, co może przemawiać za zastosowaniem kary o charakterze resocjalizacyjnym i wychowawczym. Ponadto, zważył na ilość zabezpieczonych środków odurzających, które, mimo że stanowią naruszenie prawa, nie osiągały nadmiernego rozmiaru, a same środki należały do tzw. „łagodniejszych” substancji narkotycznych, co również znalazło odzwierciedlenie w orzeczonym wymiarze kary.

Sąd miał również na uwadze, iż zatrzymane u oskarżonego środki odurzające były przeznaczone na jego własny użytek – w związku z dolegliwościami bólowymi po wypadku, którego oskarżony przed laty doznał.

Sąd miał również na względzie postawę procesową oskarżonego. M. W. przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz złożył w tym zakresie wyjaśnienia, starając się w sposób spójny i zrozumiały przedstawić motywy swojego działania. Sąd uznał tę postawę za przejaw współpracy z organami wymiaru sprawiedliwości, co przemawiało na korzyść oskarżonego i zostało uwzględnione jako okoliczność łagodząca przy wymiarze kary.

W świetle powyższych okoliczności oraz uwzględniając zasady wymiaru kary, w tym cel prewencji indywidualnej i ogólnej, Sąd uznał, iż kara ograniczenia wolności z obowiązkiem nieodpłatnej pracy na cele społeczne jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, osobowości oskarżonego oraz okoliczności popełnienia przestępstwa, a także służy prawidłowej resocjalizacji i prewencji, przy jednoczesnym uniknięciu nadmiernego zaostrzenia sankcji.

M. W.

2, 3

2

W odniesieniu do czynu z art. 197 § 2 k.k., za który oskarżony M. W. został uznany za winnego, Sąd wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. oraz art. 73 § 1 k.k., Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący dwa lata, oddając oskarżonego w tym czasie pod dozór kuratora sądowego. Na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązano oskarżonego do informowania kuratora o przebiegu okresu próby co sześć miesięcy, w formie pisemnej.

Zgodnie z art. 69 § 1 k.k., Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym jednego roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności oraz istnieje uzasadnione przekonanie, że cele kary – w szczególności zapobieżenie powrotowi do przestępstwa – mogą zostać osiągnięte bez jej wykonania.

Zawieszając wykonanie kary, Sąd wziął pod uwagę postawę oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu czynu. M. W. nie był dotąd karany za przestępstwa podobne, zwłaszcza przeciwko wolności seksualnej, a jego dotychczasowe funkcjonowanie w społeczeństwie, w tym fakt, że pracował, świadczy o zdolności do przestrzegania norm porządku prawnego. Oskarżony jest osobą młodą, a zatem orzeczona kara, połączona z dozorem i okresem próby, może mieć wobec niego silny efekt wychowawczy i prewencyjny.

Sąd miał również na uwadze, że choć oskarżony nie przyznał się do popełnienia czynu i konsekwentnie zaprzeczał stawianym mu zarzutom, to nie wpływa to automatycznie na dyskwalifikację możliwości zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary. Niekorzystną okolicznością pozostaje także wiek pokrzywdzonej, która w chwili zdarzenia miała 16 lat, a także fakt, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, stosując przemoc w celu doprowadzenia do innej czynności seksualnej.

Jednocześnie nie sposób pominąć, że wszystko wskazuje na to, iż oskarżony dopuścił się tego czynu będąc pod wpływem substancji psychoaktywnych, co choć nie stanowi usprawiedliwienia, może częściowo tłumaczyć jego impulsywne, niekontrolowane zachowanie. Dodatkowo wskazać należy, że cała sytuacja nie odznaczała się nadmierną agresją ze strony oskarżonego, ostatecznie pokrzywdzona bez problemów opuściła mieszkanie oskarżonego.

W ocenie Sądu kara pozbawienia wolności w wymiarze 7 miesięcy, której wykonanie zostało warunkowo zawieszone na okres próby wynoszący dwa lata, stanowi odpowiednią reakcję karną na popełnione przestępstwo. Pozostawienie kary w zawieszeniu – przy jednoczesnym oddaniu oskarżonego pod dozór kuratora – pozwala na weryfikację postawy sprawcy w przyszłości. To właśnie okres próby da odpowiedź na pytanie, czy zastosowane wobec oskarżonego środki probacyjne okażą się wystarczające do jego resocjalizacji oraz zapobieżenia ewentualnemu powrotowi do przestępstwa.

Z uwagi na całokształt okoliczności sprawy, Sąd uznał taki środek penalny za sprawiedliwy, adekwatny do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, a zarazem uwzględniający indywidualne cechy oskarżonego i dający szansę na jego poprawę bez konieczności izolacji.

M. W.

4

2

W związku ze skazaniem oskarżonego M. W. za przestępstwo z art. 197 § 2 k.k., Sąd, działając na podstawie art. 44a § 1 oraz § 4 k.k., orzekł wobec niego środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną K. B. w jakiejkolwiek formie i w jakikolwiek sposób, jak również zakazu zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów, na okres dwóch lat.

Orzeczenie to podyktowane było koniecznością zapewnienia pokrzywdzonej realnej i skutecznej ochrony przed osobą skazaną. Przestępstwo, którego dopuścił się oskarżony, godziło w jedne z najistotniejszych dóbr chronionych prawem. Tego rodzaju naruszenia cechują się wysokim stopniem dolegliwości i nierzadko pozostawiają trwały ślad w psychice osoby pokrzywdzonej. Z tego względu ustawodawca przewidział możliwość orzekania określonych środków karnych także w celu zabezpieczenia osoby pokrzywdzonej przed dalszym negatywnym oddziaływaniem sprawcy, również po zakończeniu postępowania karnego.

Sąd uznał, że utrzymywanie jakiegokolwiek kontaktu między oskarżonym a pokrzywdzoną mogłoby prowadzić do dalszych napięć, stresu oraz poczucia zagrożenia po stronie K. B.. Uzasadnia to zarówno charakter czynu, jak i okoliczności jego popełnienia. Oskarżony naruszył jej wolność osobistą, działając wbrew jej wyraźnej woli, w sposób zdecydowany i nacechowany przemocą. W świetle takich okoliczności zasadne i konieczne stało się orzeczenie zakazu kontaktu i zbliżania się do pokrzywdzonej, które pozwala zapewnić jej spokój oraz psychiczne i fizyczne poczucie bezpieczeństwa.

W ocenie Sądu zakaz ten spełnia również funkcję prewencyjną i wychowawczą wobec oskarżonego, którego należy jednoznacznie powstrzymać przed jakimikolwiek próbami ponownego nawiązania relacji z osobą pokrzywdzoną. Odległość 50 metrów została określona jako realna do utrzymania i wystarczająca z punktu widzenia ochrony interesów osoby pokrzywdzonej.

W konsekwencji Sąd uznał, że zastosowanie środka karnego w tym kształcie było zasadne, proporcjonalne i konieczne, a ponadto w pełni odpowiada celom kary oraz środkom karnym określonym w art. 56 k.k.

M. W.

5

2

W związku ze skazaniem oskarżonego M. W. za przestępstwo z art. 197 § 2 k.k., którego dopuścił się na szkodę K. B. mającej w chwili zdarzenia 16 lat, Sąd – działając na podstawie art. 41 § 1a k.k. – orzekł wobec niego zakaz zajmowania wszelkich stanowisk oraz wykonywania wszelkich zawodów lub działalności związanych z wychowaniem, edukacją, leczeniem małoletnich lub z opieką nad nimi, na okres pięciu lat.

Zgodnie z treścią wskazanego przepisu, orzeczenie takiego środka karnego jest obligatoryjne w przypadku skazania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności popełnione na szkodę osoby małoletniej. Przesłanki zastosowania środka karnego zostały w niniejszej sprawie spełnione w sposób jednoznaczny. Oskarżony został uznany za winnego doprowadzenia osoby poniżej 18. roku życia do poddania się innej czynności seksualnej przy użyciu przemocy fizycznej.

Zachowanie sprawcy stanowiło jaskrawe naruszenie dóbr osobistych pokrzywdzonej, a jego charakter jednoznacznie wskazuje na brak poszanowania dla podstawowych zasad bezpieczeństwa i nietykalności osób młodych. Dlatego też – niezależnie od braku wcześniejszej karalności oskarżonego za przestępstwa tego rodzaju – konieczne było zastosowanie środka karnego, który ograniczy jego potencjalną możliwość wykonywania jakiejkolwiek działalności mogącej wiązać się z dostępem do małoletnich.

Zastosowanie tego zakazu znajduje uzasadnienie nie tylko w treści przepisu, ale także w prewencyjnych i ochronnych celach prawa karnego. Ma on służyć zabezpieczeniu szeroko pojętego dobra osób niepełnoletnich, które z racji wieku, etapu rozwoju i braku doświadczenia życiowego wymagają szczególnej ochrony przed osobami, które dopuściły się wobec nich czynów godzących w wolność seksualną.

Określony przez Sąd czas trwania zakazu – dwa lata – pozostaje współmierny do charakteru czynu i jednocześnie stanowi istotną barierę dla ewentualnego kontaktu oskarżonego z osobami małoletnimi w kontekście zawodowym lub wychowawczym. Sąd miał na względzie zarówno konieczność ochrony osób małoletnich, jak i zasadę proporcjonalności przy orzekaniu środków karnych.

W świetle powyższego, orzeczenie zakazu wykonywania działalności związanej z wychowaniem, edukacją, leczeniem małoletnich lub z opieką nad nimi było nie tylko ustawowo wymagane, ale również w pełni uzasadnione z punktu widzenia ochrony społecznej oraz celów kary.

M. W.

6

1

Na podstawie art. 70 ust. 4a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono wobec oskarżonego obowiązek uiszczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Kwota ta jest odczuwalna, a jej wysokość winna być również brana pod uwagę przy całościowej ocenie dolegliwości wyroku. Sąd zdecydował o wymierzeniu świadczenia w kwocie 1.000,00 złotych.

Ustalając wysokość świadczenia, Sąd miał na uwadze przede wszystkim okoliczności związane z postawą oskarżonego w toku postępowania, który przyznał się do zarzucanego mu czynu, nie utrudniał postępowania karnego, a jego wyjaśnienia były spójne i korespondujące z ustalonym stanem faktycznym.

W ocenie Sądu, mając na względzie także ograniczone możliwości zarobkowe oskarżonego oraz jego młody wiek, nałożenie obowiązku uiszczenia świadczenia w wyższej kwocie byłoby nadmiernie dolegliwe i mogłoby prowadzić do trudności w jego wykonaniu. Kwota 1.000,00 złotych stanowi natomiast realnie odczuwalną sankcję finansową, pozostając jednocześnie w racjonalnej relacji do sytuacji majątkowej i życiowej oskarżonego.

W konsekwencji, orzeczenie świadczenia pieniężnego w takiej wysokości należy uznać za wystarczające do realizacji zarówno funkcji represyjnej, jak i prewencyjnej środka karnego, stanowiąc wyraźny sygnał dezaprobaty wobec zachowania oskarżonego przy jednoczesnym zachowaniu zasady proporcjonalności.

M. W.

7

1

Na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł przepadek i zarządził zniszczenie wszelkich środków odurzających zabezpieczonych w dniu 17 października 2023 roku.

W niniejszej sprawie orzeczenie przepadku było obligatoryjne.

M. W.

8

1

Sąd, po dokonaniu analizy stanu faktycznego oraz prawnego w przedmiotowej sprawie, zdecydował o zwrocie oskarżonemu dowodu rzeczowego w postaci wagi elektronicznej w oparciu o przepis art. 230 § 2 Kodeksu postępowania karnego.

Zgodnie z tym przepisem, jeżeli dowody rzeczowe nie są już potrzebne do dalszego postępowania, a ich przechowywanie nie jest uzasadnione, sąd ma obowiązek orzec o ich zwrocie. W niniejszej sprawie, po przeanalizowaniu materiału dowodowego, sąd doszedł do wniosku, że dowody rzeczowe wymienione powyżej nie mają już istotnego znaczenia w dalszym postępowaniu.

W szczególności, w odniesieniu do oskarżonego, któremu przypisano czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, nie zostało udowodnione, że posiadał on narkotyki w sposób zamierzony do ich dalszego rozprowadzania, co byłoby wymagane dla przypisania mu czynu z art. 59 ust. 1 tej samej ustawy. Oskarżonemu przypisano jedynie posiadanie narkotyków, co w świetle ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skutkuje odpowiedzialnością na podstawie art. 62 ust. 1, który nie wymaga dla jego popełnienia wykorzystywania przedmiotów takich jak wagi elektroniczne.

W związku z powyższym, dowody rzeczowe w postaci wspomnianych przedmiotów, które mogłyby świadczyć o zamiarze posiadania i udzielania innej osobie narkotyków, nie mają znaczenia w przedmiotowej sprawie.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

9

Sąd działając na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego M. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300,00 zł tytułem opłaty oraz kwotę 1.000 zł tytułem częściowego zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w toku postępowania. Przy ustalaniu tej kwoty, Sąd miał na względzie zarówno długość i złożoność postępowania, jak i jego koszty rzeczywiste, w tym wydatki związane z opiniami biegłych i przeprowadzonymi czynnościami procesowymi.

Jednocześnie, mając na uwadze trudną sytuację finansową oskarżonego – który nie posiada stałego zatrudnienia, utrzymuje się z prac dorywczych i nie wykazuje dochodów pozwalających na pełne pokrycie kosztów postępowania – Sąd uznał za uzasadnione częściowe zwolnienie go z tego obowiązku.

W ocenie Sądu, obciążenie oskarżonego łączną kwotą 1.300,00 zł stanowi wyważone rozwiązanie, pozwalające na realizację zasady odpłatności postępowania karnego, a jednocześnie nieprowadzące do nadmiernego uszczerbku w jego sytuacji majątkowej. Kwota ta jest dla niego odczuwalna i spełnia swój wychowawczo-prewencyjny charakter.

8. PODPIS

sędzia Monika Masłowska

K., dnia 11 czerwca 2025 roku