Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1223/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. C.

W dniu 03 czerwca 2020 roku o godzinie 2:20 w miejscowości S. gmina L. znajdując się w stanie nietrzeźwości kierując samochodem osobowym marki B. (...) nr rej. (...) jadąc drogą od kierunku miejscowości K. w kierunku miejscowości S. na wysokości posesji nr (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, iż na prostym odcinku drogi nie zachował szczególnej ostrożności przy omijaniu pieszego stojącego na krawędzi jezdni w miejscu oświetlonym w wyniku czego pieszy P. P. (1) doznał obrażeń ciała w postaci: stłuczenia stawu skokowego, złamania kostki przyśrodkowej i szczytu kostki bocznej podudzia prawego, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała na czas powyżej dni siedmiu,

- tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony M. C. w dniu 3 czerwca 2020 roku w godzinach wieczornych w trakcie spotkania ze swoimi znajomymi K. O., J. U. i K. Z. spożywał alkohol. Mężczyźni postanowili odbyć przejażdżkę samochodem osobowym oskarżonego marki B. (...) nr rej. (...). Kierowcą był K. O.. Około godziny 2:00 w nocy znajomi odwieźli oskarżonego do domu w miejscowości S., gmina L.. Znajomi oskarżonego odjechali z jego posesji pojazdem K. O..

Oskarżony został sam na posesji (w domu przebywali rodzice oskarżonego) i postanowił przejechać się jeszcze wzdłuż wsi swoim samochodem. O godzinie 2:20 M. C. będąc w stanie nietrzeźwości, posiadając 0,85 promila alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził pojazd mechaniczny marki B. (...) o nr rej. (...) w miejscowości S..

W miejscu zamieszkania oskarżony słynie z częstych nocnych przejażdżek przedmiotowym samochodem, które są uciążliwe dla sąsiadów z uwagi na przeprowadzony tuning samochodu i wydawane głośniejsze, niż przez standardowe auto, dźwięki w trakcie jazdy.

Pokrzywdzony P. P. (1) usłyszał jeżdżącego swoim pojazdem oskarżonego i z uwagi na fakt, że nie było to po raz pierwszy, postanowił wyjść z domu, zatrzymać oskarżonego i zwrócić mu uwagę na późną porę. Pokrzywdzony stanął na krawędzi jezdni, w miejscu oświetlonym i oczekiwał na oskarżonego. Oskarżony jadąc od kierunku miejscowości K. w kierunku miejscowości S. na wysokości posesji nr (...), na prostym odcinku drogi nie zachował szczególnej ostrożności omijając pieszego. Kiedy zobaczył sąsiada oskarżony zwolnił tak jakby chciał się zatrzymać, a następnie przyśpieszył i przejechał tuż obok pokrzywdzonego na skutek czego ten musiał odskoczyć od krawędzi jezdni. Całe zdarzenie obserwował brat pokrzywdzonego D. P.. P. P. (1) na skutek zdarzenia doznał obrażeń ciała w postaci: stłuczenia stawu skokowego, złamania kostki przyśrodkowej i szczytu kostki bocznej podudzia prawego. Stwierdzone obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas powyżej siedmiu dni. Został zabrany przez karetkę pogotowia do Wojewódzkiego Szpitala (...) w K., przy ul. (...). Pokrzywdzony w chwili zdarzenia miał 0,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

W dniu 18 maja 2020 r. oskarżonemu zatrzymano dokument prawa jazdy w związku z przekroczeniem prędkości powyżej 50 km/h w obszarze zabudowanym. Decyzją Starosty K. przedłużono okres 3 – miesięcznego zatrzymania prawa jazdy do 6 miesięcy.

Stężenie alkoholu u oskarżonego w chwili popełnienia czynu wynosiło 0,85 promila alkoholu w wydychanym powietrzu, co zostało ustalone na mocy prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 10 grudnia 2021 roku o sygn. akt II K 645/21.

Notatka urzędowa

Protokół badania stanu trzeźwości ze świadectwem wzorcowania

Protokół oględzin

Protokół oględzin pojazdu

Szkic oględzin miejsca zdarzenia drogowego

Zeznania świadka D. P.

Zeznania świadka M. K.

Opinia sądowo-lekarska nr 447/20

Zeznania świadka P. P. (2) nowskiego

Dokumentacja medyczna

Opinia sądowo-lekarska nr 500/20

Wydruk (...)

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego

Materiał poglądowy

Zeznania świadka K. O.

Zeznania świadka K. Z.

Zeznania świadka J. U.

Pismo

Decyzja

Protokół oględzin rzeczy

Dane o zdarzeniu

Notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym

Protokół oględzin miejsca

Szkic wypadku drogowego

Faktura

Wydruk (...)

Wydruk

Płyta

wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 10 grudnia 2021 roku (sygn. akt II K 645/21)

k. 1-2, 3, 8

k. 4-5, 6-7, 9-10

k. 11-13

k. 14-15

k. 16

k. 19-20, 53-54, 136-137, 356v-357

k. 24-25, 355v-356

k. 39

k. 46-47, 225-226, 353v-354v

k. 48-51, 227-236

k. 57-58

k. 76-77, 78, 79, 80

k. 87-88, 352v-353

k. 94-98, 175-177

k. 123-124, 375v-376

k. 126-127, 376

k. 129-130, 376v-377

k. 139

k. 140

k. 161-163

k. 164-167

k. 171

k. 172-173

k. 174

k. 237

k. 295

k. 383-384

k. 385

Uraz pokrzywdzonego mógł powstać w następstwie bezpośredniego czynnego uderzenia częścią samochodu, jednak nie bezpośrednio, tylko powyżej stawu skokowego. Równie prawdopodobnym jest, że mógł on powstać po uderzeniu bezpośrednim P. P. (1) i jego odskoczeniu lub samym odskoczeniu w mechanizmie obronnym, a następnie wskutek działania przemieszczającego się ciężaru ciała w stosunku do umocowanej do podłoża stopy doszło do opisywanych złamań stawu skokowego. Nadto biegły A. T., wydający opinię wskazał, że nie jest możliwe wydanie orzeczniczo pewnej opinii, co do pewnego mechanizmu powstania obrażeń tyko i wyłącznie na podstawie opisu samych obrażeń kostnych.

Z uwagi na doznane obrażenia w opinii biegłej I. W., wysoce prawdopodobny jest mechanizm samoistnego upadku na twarde podłoże. Z dużym prawdopodobieństwem należy wykluczyć mechanizm złamania w efekcie urazu bezpośredniego – upadek poprzedzony uderzeniem elementem samochodu, a także mechanizm najechania kołem samochodu na stopę pieszego. Uraz pokrzywdzonego ma związek przyczynowo-skutkowy z przedmiotowym zdarzeniem.

Opinia sądowo-lekarska nr 447/20 – uzup. 1

Opinia sądowo-lekarska nr 447/20 – uzup. 2

Opinia lekarska

Opinia uzupełniająca ustna biegłej I. W.

k. 150

k. 243

k. 248-249

k. 386-387

Na gruncie postępowania przygotowawczego przeprowadzono dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny kryminalistycznej rekonstrukcji wypadku drogowego. Zebrany materiał dowodowy nie pozwolił na jednoznaczne stwierdzenie, że kierujący samochodem osobowym najechał na pieszego. Nadto uszkodzenia pojazdu marki B. takiej wersji nie potwierdziły. Nie sposób było ustalić prędkości z jaką poruszał się oskarżony.

Opinia

Opinia uzupełniająca ustna biegłego

k. 180-183

k. 217-219

Oskarżony ma aktualnie 25 lat. Jest kawalerem, nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu. Posiada wykształcenie średnie, niepełne, nie posiada zawodu. Pracuje z dochodem miesięcznym około 3500 złotych. Jest właścicielem pojazdu marki B. (...), rok produkcji 2008. Oskarżony nie leczył się odwykowo i psychiatrycznie. Oskarżony był dotychczas karany wyrokiem sądu, z uwagi na zdarzenie z tego samego dnia o czyn z art. 178a § 1 k.k. W ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego widnieje jako sprawca wykroczeń.

Dane osobopoznawcze

Notatka dot. stanu majątkowego

Zapytanie o ukaranie

Karta karna

Odpis wyroku

Rejestr PESEL

k. 31, 87, 352

k. 34, 90

k. 81-82, 296

k. 371-372

k. 292

k. 294

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1

nieosobowy materiał dowodowy

Sąd dał wiarę i oparł się na zgromadzonym w sprawie nieosobowym materiale dowodowym, w szczególności opiniach sądowo-lekarskich biegłego A. T. i biegłej I. W. oraz opinii w zakresie rekonstrukcji wypadku drogowego biegłego D. L.. Biegli w sposób rzeczowy i nie budzący wątpliwości odpowiedzieli na wszystkie sformułowane pytania. Dlatego też na gruncie niniejszej sprawy Sąd nie miał wątpliwości, iż opinie te są fachowe, rzetelne i merytoryczne, nadto żadna ze stron na późniejszym etapie postępowania nie podważała ich treści, choć zauważono, że nastąpiły pewne różnice w ich treści, bowiem według biegłego T. uraz pokrzywdzonego mógł powstać po uderzeniu bezpośrednim samochodem lub przy odskoczeniu w mechanizmie obronnym, a według biegłej W. wysoce prawdopodobny jest mechanizm samoistnego upadku na twarde podłoże. Z dużym prawdopodobieństwem należy wykluczyć mechanizm złamania w efekcie urazu bezpośredniego – upadek poprzedzony uderzeniem elementem samochodu, a także mechanizm najechania kołem samochodu na stopę pieszego. Podkreślić jednak należy, że biegli spójnie uznali, że uraz pokrzywdzonego ma związek przyczynowo-skutkowy z przedmiotowym zdarzeniem.

Zeznania świadków D. i P. P. (1)

Sąd dał im wiarę i oparł się na nich w całości. Wymienieni świadkowie w sposób rzetelny i szczegółowy opisali okoliczności zdarzenia. Świadkowie podali, iż widzieli że w trakcie zdarzenia to M. C. siedział za kierownicą pojazdu. To on prowadził pojazd, który pokrzywdzony chciał zatrzymać celem rozmowy z oskarżonym. Zeznania świadków są bardzo szczegółowe i dokładne. Świadkowie zarówno na gruncie postępowania przygotowawczego, jak i w trakcie rozprawy głównej przed sądem złożyli zeznania o tożsamej treści.

Zeznania świadka M. K.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, oparł się jednak na nich w ograniczonym zakresie. Świadek w dniu zdarzenia nie widziała pojazdu oskarżonego, ani też nie widziała kto go prowadził. Wskazała jednak, że słyszała, że pojazd oskarżonego jest użytkowany w godzinach nocnych i ktoś jeździł nim w jedną i drugą stronę wzdłuż wsi. Świadek podała, iż była wówczas przekonana, że jest to samochód należący do oskarżonego, gdyż wydaje on charakterystyczne dźwięki, a ponadto oskarżony niejednokrotnie urządzał wieczorne przejażdżki po okolicy.

Opinia uzupełniająca ustna biegłej I. W. biegłego D. L.

Sąd dał wiarę w pełni i oparł się na opiniach uzupełniających ustnych biegłej I. W. oraz biegłego D. L.. Świadkowie są biegłymi sądowymi, wydającymi opinie na gruncie niniejszej sprawy. Treść ich uzupełniającej opinii ustnej, w połączeniu z opiniami, sporządzonymi na podstawie szerokiego materiału dowodowego i zgromadzonej dokumentacji stanowią jedną spójną całość. Sąd przyznał im walor wiarygodności.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego

Oskarżony w trakcie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Podał, że tego dnia spożywał alkohol w obecności znajomych, nadto nie prowadził pojazdu, a jego pojazd prowadził K. O.. Po zakończonej przejażdżce to kolega zaparkował pojazd na posesji oskarżonego około godziny 02:30. Oskarżony poszedł spać, po czym jak wskazał, pokrzywdzony wraz z bratem przyjechali do niego porozmawiać o wypadku. Wskazał również, że gdy jeździli z kolegami, nie przejeżdżali obok domu pokrzywdzonego. Oskarżony w trakcie rozprawy głównej również nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył stosunkowo tożsame wyjaśnienia. Niemniej jednak w ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w zakresie postawionego mu zarzutu nie zasługują na uwzględnienie. Wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z nieosobowym materiałem dowodowym w postaci opinii sądowo lekarskich i lekarskiej oraz osobowym materiałem dowodowym w postaci zeznań świadków P. i D. P., którym Sąd dał wiarę w zakresie kierowania przez oskarżonego w nocy jego samochodem, w tracie którego nie zachował szczególnej ostrożności przy omijaniu pieszego stojącego na krawędzi jezdni. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie stanowią realizację jego prawa do obrony i były w tej części niewiarygodne. Sąd dał wiarę oskarżonemu co do twierdzeń, iż był on na spotkaniu towarzyskim przed zdarzeniem, jednak nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia. Oskarżony nie wskazał również na żadną okoliczność faktyczną, która miałaby powodować aby świadkowie D. i P. P. (1) mieliby podawać nieprawdę i fałszywie go obciążać.

Zeznania świadków K. C. i J. C.

Świadkowie są rodzicami oskarżonego, w ocenie Sądu ich depozycje miały na celu postawienie oskarżonego w lepszym świetle. W głównej mierze opisywali zachowania D. i P. P. (1), którzy to przyszli porozmawiać o zdarzeniu. Rodzice oskarżonego w swoich relacjach odnośnie zachowania syna byli dość oszczędni, wskazali jedynie, iż nie wiedzieli, o której godzinie wrócił, ani w jakich okolicznościach, czy został przez kogoś odwieziony czy też przyjechał sam. W tej części ich zeznania nic nie wnosiły do postępowania.

Zeznania świadków K. O., J. U. i K. Z.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków w zakresie dotyczącym okoliczności jakie miały miejsce przed zdarzeniem będącym przedmiotem niniejszego postępowania, tj. odnośnie spotkania towarzyskiego z oskarżonym, spożywania przez oskarżonego alkoholu oraz godziny zakończenia spotkania. Świadkowie wskazali, iż około godziny 2.00 (pomiędzy 02:00, a 02:30) odwieźli oskarżonego (jego samochodem) do domu i sami udali się do swoich domów. Sąd nie znalazł podstaw aby odmówić wiarygodności zeznaniom wymienionych świadków, byli oni w swoich depozycjach konsekwentni, spójni, ich zeznania ze sobą korelowały, pomimo zadawania szczegółowych pytań odnośnie spotkania. Zeznania nie nosiły cech wyuczenia, były spontaniczne i szczere. Sąd oparł się jednak na nich w ograniczonym zakresie, albowiem żaden z wymienionych znajomych oskarżonego nie był naocznym świadkiem zachowań oskarżonego o godzinie 02:20. Spotkanie towarzyskie zakończyło się krótko przed tym czasem, wobec powyższego zeznania te mają ograniczony walor dowodowy.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

M. C.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony jest sprawcą zarzucanego mu czynu. Czyn ten jest czynem zabronionym, bezprawnym i karalnym. Sąd nie znalazł okoliczności wyłączających winę oskarżonego. Jest on osobą pełnoletnią i w pełni poczytalną. Miał pełną możliwość rozpoznania bezprawności czynu i owej bezprawności był świadomy. Dokonując czynu oskarżony działał w normalnej sytuacji motywacyjnej, Sąd wykluczył możliwość zaistnienia któregoś z kontratypów. Oskarżony miał możliwość zachować się w zgodzie z panującym porządkiem prawnym, a jednak nie zrobił tego. Z uwagi na to Sąd uznał oskarżonego za winnego wskazanego czynu.

Opisanym wyżej działaniem oskarżony wypełnił wszystkie znamiona przestępstwa opisanego w art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.

W myśl 177 § 1 k.k. kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Zgodnie nadto z art. 178 § 1 k.k. skazując sprawcę, który popełnił przestępstwo określone w art. 173 § 1 lub 2, art. 174 lub art. 177 § 1 znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia lub spożywał alkohol lub zażywał środek odurzający po popełnieniu czynu określonego w art. 173 § 1 lub 2, art. 174 lub art. 177 § 1, a przed poddaniem go przez uprawniony organ badaniu w celu ustalenia w organizmie zawartości alkoholu lub obecności środka odurzającego, sąd orzeka karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę do górnej granicy tego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Przedmiotem ochrony art. 177 KK jest bezpieczeństwo w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym (główny przedmiot ochrony) oraz życie i zdrowie (dodatkowy przedmiot ochrony). Skutki wypadku w art. 177 § 1 KK zostały ograniczone do obrażeń ciała powodujących naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia na okres dłużej niż 7 dni, lecz niestanowiących ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 KK. Istota przestępstwa z art. 177 KK polega na naruszeniu zgeneralizowanych reguł ostrożnego postępowania z określonymi dobrami i spowodowanie w wyniku tego określonej szkody. Czynność sprawcza, jest dwuczłonowa: pierwszy człon polega na naruszeniu zasad bezpieczeństwa w ruchu, a drugi na spowodowaniu skutków (post. SN z 26.7.2016 r., II KK 203/16, L.). Odpowiedzialność karna za spowodowanie wypadku komunikacyjnego możliwa jest w razie ustalenia, że w wyniku naruszenia obowiązującej sprawcę w konkretnych okolicznościach zasady bezpieczeństwa doszło do powstania wskazanych w ustawie skutków (wyr. SA w Szczecinie z 7.6.2016 r., I ACa 150/16, L.). W art. 177 § 1 KK jest mowa o naruszeniu zasad w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, co sugeruje, że warunkiem odpowiedzialności z tego przepisu jest naruszenie nie jednej a co najmniej dwóch zasad. Zasady bezpieczeństwa w ruchu określają warunki bezpiecznego ruchu i stanowią konkretyzację ogólnych zasad ostrożności w zakresie ruchu lądowego, wodnego i powietrznego. W stosunku do ogólnych zasad ostrożności zawierają w sobie większy rygoryzm, co wiąże się z większym niebezpieczeństwem, jakie niesie za sobą ruch lądowy, wodny lub powietrzny. Zasada ostrożności jest wyrażona w art. 3 ust. 1 PrDrog. W myśl tego przepisu: "Uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność, a gdy ustawa tego wymaga, szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę". Chodzi o tzw. ostrożność zwykłą, odpowiadającą zachowaniu podejmowanemu przez dobrego kierowcę. W sytuacjach związanych z większym niż przeciętne niebezpieczeństwem PrDrog wymaga zachowania szczególnej ostrożności. W myśl art. 2 pkt 22 PrDrog, szczególna ostrożność to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Szczególna ostrożność jest większa od ostrożności zwykłej i polega ona na: 1) zwiększeniu uwagi, 2) dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Przymiotnik "szczególna" podkreśla, że chodzi o wyższy stopień ostrożności, o ostrożność kwalifikowaną (R.A. S., Prawo, 1995, s. 20). Dla odpowiedzialności za wypadek w komunikacji nie wystarczy samo naruszenie zasad bezpieczeństwa, ale niezbędne jest nastąpienie skutku w postaci naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia trwającego dłużej niż 7 dni (art. 177 § 1 KK), albo śmierci innej osoby lub ciężkiego uszczerbku na jej zdrowiu (art. 177 § 2 KK), a ponadto musi zachodzić związek przyczyny między naruszeniem zasad a skutkiem (wyrok Sądu Najwyższego z 4 listopada 1998 r., V KKN 303/97, OSNKW 1998, Nr 11–12, poz. 50). Podmiotem tych występków może być każdy, kto dopuszcza się naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu jako reguł określających warunki bezpieczeństwa ruchu, a nie tylko osoba uczestnicząca w ruchu (Kodeks karny. Komentarz., red. R. A. S., 2025, wyd. 7).

Okolicznościami obostrzającymi są stan nietrzeźwości, stan pod wpływem środka odurzającego oraz spożywanie alkoholu lub zażywanie środka odurzającego po popełnieniu czynu, a przed poddaniem go przez uprawniony organ badaniu w celu ustalenia w organizmie zawartości alkoholu lub obecności środka odurzającego lub zbiegnięcie z miejsca zdarzenia. W aktualnym stanie prawnym określenie stanu nietrzeźwości nie budzi wątpliwości i nie sprawia w praktyce trudności. Stan nietrzeźwości jest zdefiniowany w art. 115 § 16 KK, zgodnie z którym zachodzi wtedy, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dcm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego te wartość. Analogicznie stan ten określono w art. 46 ust. 3 AlkU. Istotne jest przekroczenie tego progu (Kodeks karny. Komentarz., red. R. A. S., 2025, wyd. 7).

Stężenie alkoholu u oskarżonego w chwili popełnienia czynu wynosiło 0,85 promila alkoholu w wydychanym powietrzu, co zostało ustalone na mocy prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 10 grudnia 2021 roku o sygn. akt II K 645/21. Zatem na gruncie niniejszej sprawy występuje okoliczność obciążająca, w myśl art. 178 § 1 k.k.

W ocenie sądu oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Kierował bowiem pojazdem w stanie nietrzeźwości, przy czym widząc pokrzywdzonego na krawędzi jezdni, początkowo zwolnił, co dało pokrzywdzonemu wrażenie, że podjeżdża do niego, po czym przyspieszył. Na skutek jego zachowania i niezachowania szczególnej ostrożności przy omijaniu pieszego doprowadził do tego, że P. P. (1) doznał obrażeń ciała na czas powyżej siedmiu dni. Nie ulega wątpliwości, iż w czasie zdarzenia, P. P. (1) uszkodził w środku nocy nogę. Nie sposób bowiem przypuszczać aby doznając kontuzji w innych okolicznościach aniżeli podane przez pokrzywdzonego i jego brata, nasunął im się w środku nocy pomysł aby bezpodstawnie obciążyć o to oskarżonego.

Oceniając stopień szkodliwości społecznej tego czynu (mając w tym zakresie na względzie kwantyfikatory wskazane w art. 115 § 2 k.k.) i winę oskarżonego należy w pierwszej kolejności wskazać, iż prowadzenie pojazdu w stanie w jakim znajdował się oskarżony dla samego w sobie jeżdżenia, bez żadnego celu stanowi okoliczność przemawiającą na niekorzyść oskarżonego. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, wiedział, iż znajduje się pod wpływem alkoholu albowiem dopiero co skończył spotkanie towarzyskie, podczas którego spożył znaczne ilości alkoholu i pomimo tego kierował pojazd i doprowadził do obrażeń ciała pokrzywdzonego nie zachowując ostrożności. Oskarżony prowadził pojazd w sposób brawurowy, podjeżdżając do stojącego przy drodze pokrzywdzonego na niebezpiecznie bliską odległość i czyniąc to z premedytacją. Widząc sąsiada przejechał tuż obok niego z dużą szybkością, zmuszając go do odskoczenia z drogi. Motywacja oskarżonego zasługuje na potępienie, bowiem jeździł po drodze w środku nocy, w sposób niebezpieczny wyłącznie dla rozrywki.

Z tych względów w ocenie Sądu oskarżonemu można było przypisać winę, a co za tym idzie należało oskarżonemu również wymierzyć za jego postępowanie karę.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. C.

1

Za popełnienie przypisanego czynu z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. oskarżonemu groziła kara pozbawienia wolności od 1 miesiąca i piętnastu dni do lat 4,5.

W ocenie Sądu karą adekwatną do wagi popełnionego czynu, stopnia społecznej szkodliwości oraz stopnia winy, jest kara 6 miesięcy pozbawienia wolności. Powyższe uzasadnione jest rodzajem popełnionego przez oskarżonego przestępstwa.

W myśl art. 53 k.k. Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a ponadto potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Miarkując karę w stosunku do oskarżonego M. C. Sąd kierował się wskazanymi wyżej dyrektywami wymiaru kary.

Stopień winy należy ocenić jako znaczny. Stopień społecznej szkodliwości czynu jest również znaczny. Przemawia za tym analiza przesłanek przedmiotowych i podmiotowych. Sąd wziął pod uwagę postać zamiaru i motywację sprawcy tj. działanie umyślne, w zamiarze bezpośrednim, okoliczności popełnienia czynu, jak również wymienione okoliczności obciążające.

W ocenie sądu wymierzona oskarżonemu kara w pełni zrealizuje wobec niego funkcję wychowawczą i represyjną, a jednocześnie stanowić będzie wystarczające ostrzeżenie na przyszłość.

M. C.

2

Zgodnie z art. 69 § 1 k.k. sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Ponadto zgodnie z treścią art. 70 § 1 k.k. zawieszenie wykonania kary następuje na okres próby, który wynosi od roku do 3 lat i biegnie od uprawomocnienia się wyroku.

W ocenie sądu biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy, wystarczającym dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa będzie warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary na okres 1 roku tytułem próby.

M. C.

3

Zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zawieszając wykonanie kary, sąd zobowiązuje, a jeżeli orzeka środek karny, może zobowiązać skazanego do informowania sądu lub kuratora o przebiegu okresu próby.

W ocenie sądu zasadnym było zobowiązanie oskarżonego do pisemnego informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby co 3 miesiące.

M. C.

4

W myśl art. 46 § 2 k.k. jeżeli orzeczenie obowiązku określonego w § 1 jest znacznie utrudnione, sąd może orzec zamiast tego obowiązku nawiązkę w wysokości do 200 000 złotych na rzecz pokrzywdzonego, a w razie jego śmierci w wyniku popełnionego przez skazanego przestępstwa nawiązkę na rzecz osoby najbliższej, której sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu. W razie gdy ustalono więcej niż jedną taką osobę, nawiązki orzeka się na rzecz każdej z nich.

W ocenie sądu z uwagi na doznane przez pokrzywdzonego obrażenia, wykazanego przez niego częściowo kosztu leczenia, wniosek w tym zakresie jego pełnomocnika, należało w myśl ww. przepisu orzec od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego P. P. (1) nawiązkę w kwocie 5.000,00 złotych.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5

W myśl przepisu art. 627 k.p.k. od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego.

Oskarżyciel posiłkowy w trakcie postępowania był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata Ł. L.. W trakcie rozprawy głównej wniósł on o zasądzenie kosztów ustanowienia pełnomocnika w przedmiotowym postępowaniu. Z uwagi na co należało zasądzić od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 1160,00 złotych tytułem zwrotu kosztów udzielonej oskarżycielowi posiłkowemu pomocy prawnej.

6

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 849,70 złotych tytułem kosztów sądowych. Na powyższą kwotę składa się opłata od wymierzonej kary w wysokości 120,00 złotych, kwota 709,70 złotych związana z poniesionymi kosztów postępowania przygotowawczego oraz opłata 20,00 złotych tytułem wydatków za doręczenia wezwań i innych pism procesowych.

Sąd nie znalazł podstaw aby zwolnić oskarżonego z obowiązku uiszczenia wymienionych kosztów, albowiem jest ona osobą zdrową i posiada pracę. W ocenie Sądu sytuacja osobista i majątkowa oskarżonego, pozwala na poniesienie kosztów za postępowanie pierwszoinstancyjne.

Podpis

sędzia Joanna Urbańska – Czarnasiak