Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1150/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

7.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

G. N.

I.  w okresie od 01 grudnia 2015 roku do 21 lutego 2017 roku w K. znęcała się fizycznie i psychicznie nad osobą najbliższą H. N. w ten sposób, że używała wobec niej przemocy fizycznej w postaci popychania, szarpania, uderzania po głowie, twarzy, karku i plecach oraz przemocy psychicznej w postaci wyzywania słowami wulgarnymi, grożeniem pozbawienia życia, tj. czyn z art. 207 § 1 k.k.

II.  w okresie od 01 grudnia 2015 roku do 21 lutego 2017 r. w K. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonała zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w łącznej kwocie 9200 zł, ponadto działając w tym samym miejscu i czasie dokonała zaboru w celu przywłaszczenia biżuterii złotej w postaci 2 pierścionków i obrączki o wartości łącznej 1500 zł czym spowodowała straty w łącznej wysokości 10700 zł na szkodę H. N., tj. czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

III.  w dniu 05 lutego 2016 roku w P. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem swoją babcię H. N. wykorzystując jej niezdolność do należytego pojmowania przedsiębranego działania w ten sposób, że nakłoniła ją do sprzedania udziału w postaci ½ własności mieszkania własnościowego znajdującego się w K. czym spowodowała straty nie mniejsze niż 15000 zł na H. N., tj. czyn z art. 286 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżona G. N. jest wnuczką pokrzywdzonej H. N.. Obie były współwłaścicielkami mieszkania o nr (...) znajdującego się w K. przy ul. (...). W mieszkaniu tym od dłuższego czasu mieszkała H. N.. Pokrzywdzona utrzymywała się sama, dorabiała wykonując drobne naprawy krawieckie.

W 2015 r. wprowadziła się tam na stałe G. N.. Od tego momentu pokrzywdzona zaczęła zachowywać się inaczej wobec swoich znajomych ale także rodziny. Przestała wpuszczać swojego syna i synową do domu, także sąsiadów, znacznie ograniczyła przyjmowanie dodatkowej pracy twierdząc, iż wnuczka nie pozwala jej pracować. Zaczęła zachowywać się wrogo wobec swojego syna W. N.. Pokrzywdzona za namową i pod presją wnuczki zaciągnęła pożyczki w bankach i parabankach. Pieniądze z tych pożyczek przekazała wnuczce, która miała zwiększone potrzeby finansowe.

G. N. zdominowała pokrzywdzoną używając wobec niej przemocy fizycznej popychając pokrzywdzoną, szarpiąc i uderzając po głowie, twarzy, karku i plecach ale także wulgarnie wyzywała pokrzywdzoną oraz groziła jej pozbawieniem życia. Oskarżona zabierała emeryturę H. N., oraz bez wiedzy pokrzywdzonej oszczędności i biżuterię, które pokrzywdzona miała pochowane w różnych miejscach.

W dniu 01 lutego 2016 roku w P. doszło zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży, w której to umowie pokrzywdzona zobowiązała się sprzedać R. K. (1) wynoszący ½ części udział we współwłasności lokalu mieszkalnego o numerze (...) w budynku nr (...), położonym w K. przy ul (...). Tego samego dnia G. N. sprzedała swój udział we współwłasności R. K. (1) za kwotę 15.000 zł. Umowa sprzedaży z H. N. została zawarta w dniu 5 lutego 2016 r. Cena wyniosła 15.000 zł. W § 6 tej umowy zostało zawarte ustalenie że H. N. wraz z wnuczką będą mogły zamieszkiwać w tym mieszkaniu jeszcze przez okres 2 lat ponosząc koszty eksploatacji tego mieszkania. Cena została zapłacona gotówką H. N., ta następnie przekazała pieniądze G. N.. Pokrzywdzona mimo wątpliwości zgodziła się na podpisanie tej umowy ponieważ G. N. powiedziała jej, że ta umowa będzie obowiązywała tylko przez dwa lata, a później własność mieszkania do nich „wróci”. Nowy termin opuszczenia lokalu został ustalony na 2 lutego 2017 r., później na 2 października 2016 r. – aneksy ten został podpisany przez H. N. i G. N.. Kolejnym aneksem termin ten został skrócony do 2 lipca 2016 r. Oskarżona i pokrzywdzone wyprowadziły się w dniu 21 lutego 2017 r. Udały się na Komendę Policji, chcąc zgłosić wyrzucenie ich z mieszkania, jednak G. N. została zatrzymana do odbycia kary w innej sprawie, natomiast pokrzywdzona została umieszczona w Centrum Interwencji Kryzysowej w K. a następnie Domu Pomocy Społecznej w K..

1. zeznania W. N.

2. zeznania J. N.

3. zeznania H. N.

4. zeznania V. T.,

5. zeznania K. Z.

6. zeznania H. Ł.

7. zeznania E. G.

8. zeznania R. K. (2)

9. częściowo zeznania R. K. (1),

10. częściowo wyjaśnienia G. N.

11. dokumenty związane z kredytami

12. dokumenty związane ze sprzedażą mieszkania

13. opinia biegłej psycholog

1. k. 358-359

2. k. 359- 360

3. k. 48-50

4. k. 361

5. k. 388

6. k. 361

7. k. 387

8. k. 388-389, 65

9. k. 387-388

10. k. 434, 284-288,

11. k. 20- 41

12. k. 87-113

13. k. 135-138

Oskarżona G. N. ma 37 lat. Ma wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem gastronomii. Pracuje dorywczo i zarabia ok. 2000 -2500 zł miesięcznie.

Była karana za czyn przeciwko mieniu popełniony na szkodę osoby najbliższej – matki.

1. dane osobowe

2. dane o karalności

1. k. 283-284,

2. k. 238, 421, 122

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

7.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1. zeznania H. N.

2. zeznania W. N.

3. zeznania J. N.

4. zeznania E. G.

5. zeznania R. K. (2)

6. zeznania świadka V. T.

7. zeznania H. Ł.

8. zeznania K. Z.

9. zeznania R. K. (1)

10. wyjaśnienia oskarżonej G. N.

11. nieosobowy materiał dowodowy

Zeznania W. N. są spójne z zeznaniami H. N. i K. K.. W. N. nie był zorientowany w całości sytuacji w jakiej znalazła się jego matka (gdyż był kierowcą i często nie było go na miejscu), posiadał wiedzę tylko fragmentaryczną i tylko w takim zakresie zeznawał. Nie starał się luk wypełniać domysłami, plotkami. Dlatego Sąd dał im wiarę. Jego zeznania są spójne z zeznaniami K. K. w części w jakiej podawał on, iż H. N. przed K. K. pomawiała W. N. o okradanie jej oraz z zeznaniami J. N.. Chociaż W. N. i J. N. są małżeństwem ich zeznania nie noszą śladów uzgadniania ich treści.

Z tych samych przyczyn Sąd dał wiarę zeznaniom J. N. – zeznania te są spójne z zeznaniami H. N., W. N. oraz w części z zeznaniami K. K..

Zeznania wyżej wymienionych świadków znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach E. G., która miała kontakt z H. N. bezpośrednio po przyjęciu pokrzywdzonej do Centrum Interwencji Kryzysowej. Świadek ten w przekonujący sposób uzasadniła dlaczego spośród wielu podopiecznych zapamiętała właśnie H. N.. Zeznania tego świadka potwierdzają również, iż pokrzywdzona nie obawiała się swojego syna i synowej, którzy odwiedzali ją w Centrum Interwencji kryzysowej. Potwierdzają również, iż pokrzywdzona miała zakodowane, że musi „odkładać pieniądze dla wnuczki”, spala w ubraniu, na siedząco, a zachowania te ustępowały stopniowo wraz z powrotem poczucia bezpieczeństwa. Zeznania świadka są wyważone, E. G. nie ukrywała, iż pokrzywdzona „jest za wnuczką”. Sąsiadki pokrzywdzonej, tj. V. T., H. Ł., K. Z. potwierdziły, iż po zamieszkaniu na stałe G. N. z pokrzywdzoną zachowanie H. N. uległo istotnej zmianie. Świadkowie twierdzili, że zaczęło jej brakować pieniędzy i zaczęła je pożyczać od sąsiadek mimo, iż wcześniej tego nie robiła, schudła, stała się apatyczna, skarżyła się że zginęła jej biżuteria, pieniądze, skarżyła się na zachowanie wnuczki. Każda z nich odczuła, iż ich kontakt z pokrzywdzoną był ograniczany przez G. N.. Natomiast żadna z nich nie wskazywała na zaburzenia zdrowotne mogące mieć wpływ na treści przekazywane przez pokrzywdzoną. Częściowo zeznania pokrzywdzonej oraz w/w świadków znajdują odzwierciedlenie w również w zeznaniach R. K. (2) – pracownicy Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w K.. Sąd nie miał możliwości skonfrontowania zeznań pokrzywdzonej z postępowania przygotowawczego z ewentualnymi zeznaniami pokrzywdzonej w postępowaniu przed Sądem z uwagi na praktycznie brak logicznego kontaktu ze świadkiem ale dokonał ich oceny poprzez prymat zeznań innych świadków oraz przez pryzmat opinii biegłej psycholog uczestniczącej w przesłuchaniu pokrzywdzonej. Już w momencie opiniowania ja wynika z wniosków tej opinii pokrzywdzona była „najsłabszą stroną”. Walor wiarygodności zeznań pokrzywdzonej był niski jeżeli chodzi o szczegóły faktów. Biegła jednak nie miała wątpliwości, iż pokrzywdzona prezentuje postawy charakterystyczne dla osób doświadczających przemocy. Sąd nie widział podstaw, by zakwestionować te wnioski (zwłaszcza w świetle zaobserwowanych zmian w możliwości przekazywania spostrzeżeń), ale też z przyczyn opisanych w uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia nie dopatrzył się podstaw do zakwestionowania zeznań pokrzywdzonej w całości. Zeznania pokrzywdzonej faktycznie są ogólnikowe, pokrzywdzona jedynie w sposób ogólny potrafi te zdarzenia umieścić w czasie. Jednak te ogólniki są spójne z informacjami przekazywanymi przez innych świadków. Świadkowie ci natomiast uzyskiwali informacje o tych zdarzeniach od pokrzywdzonej w okresie znacznie poprzedzającym przesłuchania i badanie psychologa, co oznacza, iż pokrzywdzona musiała być co najmniej w takiej samej kondycji zdrowotnej jeśli nie lepszej.

Sąd dał wiarę zeznaniom R. K. (1) w zakresie w jakim podała ona, iż doszło do transakcji, potwierdziła cenę zakupu mieszkania oraz, iż przygotowaniem transakcji zajmował się jej mąż K. K. . W takim też zakresie Sąd dał wiarę zeznaniom K. K..

Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dokumentom albowiem nie dopatrzył się okoliczności nakazujących zakwestionować ich rzetelność i autentyczność. Podkreślić należy iż wypowiedzenia umów kredytowych dotyczą kredytów zaciągniętych na przełomie roku 2015 i 2016 (grudzień-styczeń) i krótko po tym doszło do sprzedaży przez pokrzywdzoną oraz oskarżoną udziałów w mieszkaniu, co przemawia za przyjęciem, iż były to środki przeznaczane na potrzeby jednej osoby. Opinia biegłej psycholog M. C. jest opinia kompleksową wydaną po wysłuchaniu pokrzywdzonej w charakterze świadka oraz przeprowadzeniu badań. Sąd nie znalazł podstaw, by zakwestionować wnioski tej opinii.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1. częściowo wyjaśnienia G. N.

2. zeznania E. M.

3. zeznania J. P.

4. zeznania R. K. (1)

5. częściowo zeznania K. K.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej G. N. , iż nie dochodziło do czynów opisanych w punktach I, II aktu oskarżenia a także, że pokrzywdzona H. N. nie została wprowadzona w błąd przy umowie sprzedaży udziału w mieszkaniu położonym w K. przy ul. (...). Oskarżona nie znęcała się nad babcią, nie zabrała jej ruchomości, oraz nie doszło do oszustwa przy sprzedaży udziału w mieszkaniu należącym m.in. do H. N.. Oskarżona wyjaśniła, iż to W. N. – syn pokrzywdzonej a wujek oskarżonej wzniecał konflikty na tle majątkowym, namawiał H. N. do brania pożyczek, a następnie przekazywania mu pieniędzy. On też miał zabrać wszystkie pieniądze z mieszkania pokrzywdzonej, w tym te pochodzące ze sprzedaży udziałów w mieszkaniu (również te należące do oskarżonej). Jednocześnie oskarżona potwierdziła, iż sama korzystała z pieniędzy pochodzących z pożyczek zaciągniętych przez babcię i było to ok. 15.000 zł. Stwierdziła, iż nie wie dlaczego babcia złożyła zawiadomienie o znęcaniu się nad nią dopiero, gdy oskarżona została zatrzymana.

W wyjaśnieniach złożonych przed Sądem oskarżona podtrzymała wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym oraz podała, iż okres wyprowadzki z tego mieszkania był tak długi ponieważ to pokrzywdzona nie chciała się z niego wyprowadzić aby uniknąć awantur z synem – W. N.. Dodatkowo wskazała, iż została pobita przez wujka i korzystała z pomocy medycznej w (...) szpitalu.

Wyjaśnienia te generalnie stoją w sprzeczności z pozostałym opisanym wyżej materiałem dowodowym oraz w pewnych fragmentach cechują się brakiem logiki. Oskarżona podkreślała, iż to niewłaściwe wobec matki zachowanie W. N. legło u podstaw oskarżenia, podniosła również, że została przez wujka pobita, że to wujek zabrał wszystkie pieniądze należące do H. N. ale także te należące do niej. Podkreślić należy, iż w sprawie brak jest dowodów, iż w sierpniu 2016 r. oskarżoną poturbował wujek. Z karty leczenia szpitalnego wynika jedynie, że oskarżona miała zostać uderzana w mieszkaniu, nie została nawet oględnie wskazana osoba która miała tego dokonać. Z doświadczenia zawodowego wynika, iż osoba która doznała obrażeń zazwyczaj co najmniej w sposób ogólnikowy określa, kto był sprawcą obrażeń, np. ojciec, znajomy, nieznana kobieta, nieznana osoba. W tym opisie G. N. nawet nie wskazała ogólnie, kto miał dokonać pobicia. Trudno też uznać to za przeoczenie osoby sporządzającej zapisy w karcie skoro umieściła tam mniej istotną informację, że do zdarzenia doszło w mieszkaniu. Biorąc pod uwagę, iż do tego zajścia doszło sierpniu 2016 r. (w tej dacie miała miejsce interwencja Policji, a oskarżona wskazywała, że policja była wzywana w związku z najściami K. K.) należy również rozważać możliwość, iż oskarżona została poturbowana w związku z działalnością jaką miała prowadzić. Oskarżona podawała także, że żadnych przestępczych zachowań wujka nie zgłaszała na Policję, bo babcia nie chciała, żeby wujkowi stała się krzywda. Nadto podawała, że do sprzedaży mieszkania doszło bo chciały się wyprowadzić do innego mieszkania, by zakończyć spór z wujkiem ale następnie indagowana oskarżona podała, iż nie wyprowadzały się z tego mieszkania żeby nie było nieporozumień z wujkiem. daty opuszczenia mieszkania, na które zgadzała się G. N. były nierealne, nawet ten termin uzgodniony na 2 lutego 2017 r. nie został przez oskarżoną dotrzymany.

W twierdzeniach oskarżonej brak jest logiki, sąd potraktował je jedynie jako linię obrony. Tym bardziej, iż oskarżona przyjęła od K. K. wynegocjowaną kwotę za wyprowadzkę przed terminem uzgodnionym w umowie sprzedaży mieszkania. Należy również zauważyć, iż to nie pomawiany W. N. złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstw na szkodę swojej matki - H. N., co byłoby logiczne gdyby faktycznie był w tak ostrym konflikcie z matką i bratanicą.

Trudno też uznać, że świadkowie pochodzący z otoczenia pokrzywdzonej ale różnych środowisk byli w zmowie. Podkreślić należy, iż zwykle sąsiedzi nie chcą „mieszać” się do cudzych, zwłaszcza rodzinnych spraw, wezwani przed sąd unikają jednoznacznych odpowiedzi. W niniejszej sprawie taka sytuacja nie wystąpiła.

W zakresie czynu polegającego na znęcaniu się nad babcią wyjaśnienia oskarżonej stoją w wyraźnej sprzeczności z zeznaniami samej pokrzywdzonej H. N..

Zeznania E. M. pracownika Centrum Interwencji Kryzysowej nie okazały się przydatne do ustalenia stanu faktycznego w sprawie gdyż świadek miała jedynie sporadyczny kontakt z pokrzywdzoną. Potwierdzają jedynie, iż pokrzywdzona była osobą zalęknioną.

Zeznania J. P. nie przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego w sprawie poza tym, iż potwierdziła ona, że to z nią kontaktowała się oskarżona w dniu wyprowadzki z mieszkania.

Zeznania R. K. (1) w ocenie Sądu nie są w pełni wiarygodne. Świadek podaje, iż środki na zakup mieszkania pochodziły od niej, następnie, iż faktycznie środki na zakup tego mieszkania wyłożył jej mąż K. K.. Podkreślić należy, iż świadek nie był zainteresowany tym by wskazywać, że pokrzywdzona zachowywała się podczas transakcji w sposób mogący sugerować, iż nie jest zorientowana co do rodzaju podpisywanej umowy. Nie można również wykluczyć, iż zachowanie pokrzywdzonej nie wskazywało na to, gdyż pokrzywdzona mogła obawiać się oskarżonej lub po prostu nie chciała dać poznać, iż nie rozumie istoty transakcji. W tym zakresie więc zeznania świadka nie okazały się przydatne do ustalenia stanu faktycznego w sprawie, a w szczególności poczynienia ustaleń co do stanu zorientowania pokrzywdzonej w przedsiębranych działaniach.

Sąd nie weryfikował wiarygodności zeznań K. K., czy do sprzedaży mieszkania doszło z uwagi na ewentualne długi G. N. wobec K. K., czy też wobec innych osób, gdyż pozostawało to bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Bezsprzecznym bowiem było to, że to oskarżona wystąpiła do K. K. z propozycją sprzedaży mu tego mieszkania.

7.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1., 2., 3.

G. N.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Ad 1. Zgodnie z treścią art. 207 § 1 k.k. karze podlega ten, kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy. W ocenie Sądu materiał dowodowy wykazał, iż oskarżona G. N. dopuściła się zarzucanego jej w punkcie I. czynu. Oskarżona niewątpliwie miała przewagę fizyczną oraz intelektualną (patrz opinia biegłej psycholog) nad pokrzywdzoną. Zdominowała pokrzywdzoną tak by wykonywała jej polecenia, a swoim zachowaniem miała na celu poniżenie H. N., okazanie swojej przewagi, odcięcie jej od otaczającego jej środowiska rodzinnego i sąsiadek tak, by nikt nie mógł się zorientować w sytuacji pokrzywdzonej ani by ta nie szukała ewentualnej pomocy.

Oskarżona działała umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Dla zachowań oskarżonej nie może stanowić żadnego usprawiedliwienia fakt, iż starsza osoba ją denerwowała, albo sama oskarżona wracała do domu zdenerwowana. Podkreślić należy, iż oskarżona nie wskazała na żadne zachowania pokrzywdzonej, które wytrącały ją z równowagi, wywoływały gwałtowne reakcje wobec babci. Sąd nie dopatrzył się okoliczności wyłączających winę lub bezprawność czynu oskarżonej.

Ad 2. Zgodnie z treścią art. 278 § 1 k.k. karze podlega ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. W sprawie nie było sporu, iż pokrzywdzona była w posiadaniu ruchomości opisanych w zarzucie. Oskarżona wedle potrzeb, stopniowo zabierała pieniądze oraz biżuterię należące do pokrzywdzonej. Działała umyślnie z zamiarem bezpośrednim osiągnięcia korzyści majakowej w postaci zaspokojenia własnych potrzeb finansowych. Sąd nie dopatrzył się okoliczności wyłączających winę lub bezprawność czynu oskarżonej.

Ad 3. Zgodnie z treścią art. 286 § 1 k.k. karze podlega ten kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Niewątpliwie z inicjatywą sprzedaży udziału we współwłasności mieszkania wyszła G. N. i była to nagłe działanie. Żaden ze zgromadzonych w sprawie dowodów nie wskazuje, iż to pokrzywdzona sygnalizowała potrzebę lub zainicjowała działania związane ze sprzedażą mieszkania. Trudno też przyjąć, iż pokrzywdzona zgadzała się na sprzedaż mieszkania nie mając pewności, iż będzie miała gdzie się wyprowadzić. Jak wynika z zeznań pokrzywdzonej zgodziła się ona na sprzedaż udziału ponieważ oskarżona wyjaśniła jej, że ta umowa ma obowiązywać dwa lata, a po dwóch latach własność mieszkania wróci do nich. Dla oceny, czy pokrzywdzona została wprowadzona w błąd co do treści umowy nie ma znaczenia, iż następnie podpisywała aneksy, w których zobowiązywała się do opuszczenia lokalu, gdyż były to aneksy czynione już po zawarciu umowy sprzedaży udziału. Wtedy pokrzywdzona mogła się zorientować, iż nie dojdzie do zwrotu własności udziału ale będzie musiała mieszkanie opuścić.

Oskarżona G. N. działała umyślnie z zamiarem bezpośrednim oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, tj. ceny za sprzedane udziały. Bez zgody pokrzywdzonej na sprzedaż swojego udziału sprzedaż tego mieszkania w krótkim czasie byłaby znacznie utrudniona lub wręcz niemożliwa.

7.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

G. N.

1.

I.

Wymierzając oskarżonej karę 10 miesięcy pozbawienia wolności Sąd miał na uwadze, iż oskarżona dopuściła się przypisywanego jej czynu umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Działała wobec osoby starszej, mającej ograniczone możliwości obrony przed takimi zachowaniami. Godziła w wolność pokrzywdzonej, jej nietykalność cielesną oraz w podstawowe zasady funkcjonowania rodziny. Skutki tych działań były widoczne dla osób postronnych (zalęknienie, utrata wagi, spanie na siedząco), a stopniowo ustępowały dopiero po zapewnieniu pokrzywdzonej bezpiecznego środowiska Z tych wszystkich przyczyn Sąd uznał, iż społeczna szkodliwość czynu oskarżonej była duża. Okolicznością obciążającą jest uprzednia karalność oskarżonej. Sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących.

G. N.

2.

II.

Wymierzając oskarżonej karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd miał na uwadze iż oskarżona działała umyślnie z zamiarem bezpośrednim, pokrzywdzona jest osobą najbliższą oskarżonej, jest osobą starszą. Pieniądze i ruchomości zabrane pokrzywdzonej stanowiły dorobek jej życia. Dlatego Sąd uznał, iż społeczna szkodliwość czynu oskarżonej była duża Oskarżona nie przeprosiła pokrzywdzonej za te zachowania, nie czyniła starań o naprawienie szkody. Była uprzednio karana za czyn przeciwko mieniu również popełniony na szkodę osoby najbliższej. Sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących.

G. N.

3.

III.

Wymierzając karę 1 roku pozbawienia wolności za czyn z art. 286 § 1 k.k. Sąd miał na uwadze, iż oskarżona działała umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Jej motywacją była chęć uzyskania dla siebie doraźnej korzyści majątkowej, wykorzystała przy tym zaufanie pokrzywdzonej wynikające z więzów rodzinnych oraz nieporadność pokrzywdzonej wynikającą z nieznajomości przepisów prawa oraz znacznie utrudnionej możliwości skonsultowania warunków tej transakcji z inna osobą. Oskarżona nie przeprosiła w tym zakresie pokrzywdzonej, nie wyraziła skruchy, nie próbowała w żaden sposób zaradzić skutkom tej transakcji. Okolicznością obciążającą jest również fakt, iż oskarżona zabrała kwotę uzyskaną z tej transakcji.

G. N.

4.

I., II., III.,

Na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w datach przypisanych czynów), Sąd wymierzył oskarżonej karę 1 roku pozbawienia wolności. Sąd nie skorzystał z możliwości zawieszenia wykonania tej kary z uwagi na skutki jakie wywołała oskarżona zwłaszcza czynem opisanym w punkcie III., tj. doprowadzeniem do pozbawienia pokrzywdzonej mieszkania, koniecznością korzystania z pomocy Centrum Interwencji Kryzysowej, a w efekcie końcowym koniecznością umieszczenia pokrzywdzonej w Domu Pomocy Społecznej.

G. N.

5

I., II., III

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd nałożył na oskarżona obowiązek zapłaty odszkodowania tytułem ukradzionego mienia i uzyskanych korzyści ze sprzedaży udziału w mieszkaniu ale także zadośćuczynienia za krzywdę, której niewątpliwie doznała pokrzywdzona czynem z art. 207 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k ze strony oskarżonej. Krzywda ta jest dotkliwa, iż H. N. doznała jej ze strony osoby najbliższej, która powinna opiekować się osobą starszą, a przynajmniej nie powodować u niej dodatkowych obciążeń.

G. N.

6.

I.

na podstawie art. 41a § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonej zakaz kontaktowania się w jakikolwiek sposób z pokrzywdzoną przez okres dwóch lat biorąc pod uwagę, sposób w jaki oskarżona odnosiła się do swojej babci, z którą zamieszkiwała ale ubocznie iż to działania oskarżonej były bezpośrednią przyczyną utraty przez pokrzywdzoną miejsca zamieszkania oraz oszczędności.

7.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

7.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.

8.

Ad 7. O wynagrodzeniu pełnomocnika z urzędu orzeczono w oparciu o treść § 11 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Ad 8. Biorąc pod uwagę sytuację materialną i osobistą oskarżonej, Sąd obciążył ją częścią kosztów sądowych – art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k.

7.Podpis

sędzia Agnieszka Wachłaczenko