Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 628/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

1

P. R. (1)

W dniu 21 czerwca 2022 roku w K. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia torebki skórzanej o wartości 300 złotych z zawartością portfela o wartości 100 złotych, karty płatniczej Banku (...), dowodu osobistego i telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 900 złotych, powodując szkodę w łącznej wysokości 1300 zł na szkodę I. S. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 (pięciu) lat po odbyciu kary co najmniej 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej Wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 25 marca 2021 roku za sygn. II K 1240/20 w okresie od 11 grudnia 2020 roku do 05 września 2021 roku, to jest czynu wyczerpującego znamiona art. 278 § 1 kk, 278 § 5 kk i art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 21 czerwca 2022r. I. S. (2) wraz ze znajomymi brała udział w spotkaniu towarzyskim. Spotkanie najpierw odbywało się w zamieszkania A. P.. Zarówno pokrzywdzona jak i A. P. spożywały alkohol. Kiedy pozostałe osoby uczestniczące w spotkaniu udały się do swoich miejsc zamieszkania, A. P. postanowiła odprowadzić I. S. (2) do domu przy ul. (...). Po drodze kobiety postanowiły jeszcze wstąpić do baru (...) w K. przy ul. (...).
W barze wypiły po piwie.

Po opuszczeniu baru, około godz. 21.00 I. S. (1) chciała wracać do swojego miejsca zamieszkania. A. P. zaproponowała, żeby wróciła taksówkę, jednak ona nie chciała, upierała się, że sama wróci do domu na piechotę. Po wyjściu z lokalu I. S. (3) przewróciła się, upadła i uderzyła głową o krawężnik, rozcięła sobie głowę, pojawiła się krew. Obecna na miejscu osoba trzecia zadzwoniła na numer alarmowy i wezwała na miejsce karetkę pogotowania. I. S. (1) nie chciała jednak czekać na przybycie karetki i oddaliła się w kierunku swojego miejsca zamieszkania. P. na miejsca załoga karetki pogotowia oraz zadysponowani na interwencję funkcjonariusze policji nie zastali na miejscu osoby, ze względu na którą interwencja była zgłoszona.

Wskutek upadku I. S. (1) doznała otwartej rany powłok głowy. Obrażenia te naruszyły czynności narządów jej ciała na czas poniżej 7 dni. Obrażenia te nie spowodowały wystąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk i 157 § 1 kk, wyczerpały znamiona skutku z art..160 § 1 kk.

I. S. (2) szła do domu sama ulicą (...), skręciła w prawo w ulicę (...). Szła chwiejnym krokiem. A. P. szła za nią w pewnej odległości, chciała bowiem mieć pewność, że I. S. (4) dotrze bezpiecznie do swojego miejsca zamieszkania.

Zeznania świadka A. P.

Zeznania świadka I. S. (1)

Karta leczenia szpitalnego

Krótki raport działań

Kopie notatników służbowych

Zeznania świadka M. G.

Zeznania świadka M. B.

Informacja od Pogotowia (...)

Nagranie zgłoszenia na numer alarmowy

Opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej

21v-22, 359v-360v

10-10v, 420v-421

12

26, 392-393

396-409, 441-459

421v

421v-422

471

480

506-507, 46

Oskarżony P. R. i oskarżony N. L. (1) spotkali się w dniu 21 czerwca 2022r. w K.. Spożywali razem alkohol, chodzili po mieście, nie mając jakiegoś określonego celu, do którego zmierzają. W pewnym momencie, na ulicy (...), w pobliżu skrzyżowania z ulic (...) znaleźli niezabezpieczony rower miejski, który P. R. (1) wziął i zaczął na nim jechać. Powiedział N. L. (1), że jedzie po torebkę. P. R. (1) pojechał rowerem
w kierunku ulicy (...), pozostawiając N. L. w okolicy skrzyżowania ulic (...)
i S..

Notatka urzędowa

Wyjaśnienia oskarżonego N. L. (1)

Wyjaśnienia oskarżonego P. R. (1)

31

52-53, 103, 358v-359

63-64, 107, 357v-358v

P. R. (1) jadą rowerem zaobserwował I. S. (1) i A. P.. Podejrzewał, iż I. S. (1) jest pod wpływem alkoholu, z uwagi na chwiejny krok. Najpierw podjechał do A. P.
i poprosił ją o papierosa. I. S. (1) w tym czasie podchodziła do klatki wejściowej do jej mieszkania. P. R. (1) podjechał do niej z boku rowerem i nie zsiadając z roweru pociągnął za torebkę, którą niosła pod lewą ręką (pod pachą). P. R. (1) wraz z torebką odjechał. Pokrzywdzona przewróciła się – upadła na kolana.

Wyjaśnienia oskarżonego P. R. (1)

Częściowo zeznania świadka A. P.

Częściowo zeznania świadka I. S. (1)

Częściowo zeznania świadka R. S.

63-64, 107, 357v-358v

21v-22, 359v-360v

10-10v, 420v-421

359-359v, 16-17

Po oddaleniu się z miejsca zdarzenia, P. R. (1) zatrzymał się w okolicach dawnego kina Kosmos. Przejrzał zawartość torebki (torebka była skórzana), w torebce znajdowały się portfel (o wartości 100 złotych), karty płatnicza Banku (...), dowód osobisty, telefon komórkowy marki S. (...) (o wartości 900 złotych). Wartość torebki wyrażała się kwotą 300 zł. Łączna wartość szkody wyraża się kwotą 1300 zł. Oskarżony z torebki pokrzywdzonej zabrał telefon komórkowy i kartę do bankomatu, torebkę z pozostałą zawartością porzucił w okolicach dawnego kina Kosmos (okolice ul. (...)). Przypadkowa osoba odnalazła te rzeczy, odszukała pokrzywdzoną i rzecz te zostały jej zwrócone. Telefon komórkowy pokrzywdzona również odzyskała.

Notatka urzędowa

Wyjaśnienia oskarżonego P. R. (1)

Zeznania świadka I. S. (1)

31

63-64, 107, 357v-358v

10-10v, 420v-421

Oskarżony P. R. (1) przyznał się częściowo do zarzucanego mu czynu, to jest do czynu w kształcie, jaki został mu przypisany w wyroku. Przyznał się do kradzieży, nie przyznał się do rozboju i uszkodzenia ciała pokrzywdzonej.

P. R. (1) posiada obywatelstwo polskie, wykształcenie gimnazjalne, z zawodu malarz, pracuje dorywczo i osiąga miesięcznie z tego tytułu dochód w wysokości 2500 zł. Oskarżony jest kawalerem i nie posiada nikogo na utrzymaniu, nie posiada majątku.

P. R. (1) był w przeszłości wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, między innymi wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 25 marca 2021 roku za sygn. II K 1240/20 – wyrokiem łącznym, gdzie wymierzono karę 9 miesięcy pozbawienia wolności, którą oskarżony odbył w okresie od 11 grudnia 2020 roku do 05 września 2021 roku; połączniu podlegała między innymi kara 8 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczona za czyn z art. 278 § 1 kk, wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 2 marca 2020r., sygn. akt II K 849/19.

Wyjaśnienia oskarżonego P. R. (1)

63-64, 107, 357v-358v

161, 163, 165,-166, 167-168, 169, 171, 172, 173, 174, 175, 181, 376, 377

320-321, 495-504

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

2

P. R. (1)

W okresie od 21 czerwca 2022 roku do 22 czerwca 2022 roku w K. wspólnie i w porozumieniu z N. L. (1), działając czynem ciągłym w krótkich odstępach czasu, z góry powziętego zamiaru przy użyciu uprzednio skradzionej karty bankomatowej banku (...) należącej do I. S. (1) dokonali dwóch płatności za zakupiony towar na łączną kwotę 86,90 zł i tak:

- w dniu 21 czerwca 2022 roku w sklepie (...) na kwotę 38,90 zł

- w dniu 22 czerwca 2022 roku w sklepie (...) na kwotę 48,00 zł

czym działali na szkodę I. S. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 (pięciu) lat po odbyciu kary co najmniej 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej Wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 25 marca 2021 roku za sygn. II K 1240/20 w okresie od 11 grudnia 2020 roku do 05 września 2021 roku, tj. czyn określony w art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

4

N. L. (1)

W okresie od 21 czerwca 2022 roku do 22 czerwca 2022 roku w K. wspólnie i w porozumieniu z P. L., działając czynem ciągłym w krótkich odstępach czasu, z góry powziętego zamiaru przy użyciu uprzednio skradzionej karty bankomatowej banku (...) należącej do I. S. (1) dokonali dwóch płatności za zakupiony towar na łączną kwotę 86,90 zł i tak:

- w dniu 21 czerwca 2022 roku w sklepie (...) na kwotę 38,90 zł

- w dniu 22 czerwca 2022 roku w sklepie (...) na kwotę 48,00 zł

czym działali na szkodę I. S. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 (pięciu) lat po odbyciu kary co najmniej 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej Wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowie 25 września 2019, roku za sygn. II K 593/19 w okresie od 4 kwietnia do 10 października 2021 roku, tj. czyn określony w art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony P. R. (1) po dokonaniu zaboru torebki wraz z zawartością, należących do I. S. (1) oddalił się z miejsca zdarzenia. Ze znalezionego w torebce telefonu zadzwonił do N. L. (1) i powiedział, żeby ten do niego przyszedł. Spotkali się w okolicy ul. (...). P. R. (1) powiedział oskarżonemu N. L. (1) o dokonanej przez siebie kradzieży. Następnie obaj udali się w na ul. (...), gdzie w sklepie (...) dokonali zakupu papierosów i napoju energetycznego, za co zapłacili używając karty bankomatowej banku (...) należącej do I. S. (1). Później poszli w kierunku Galerii (...), gdzie P. R. (1) zamówił taksówkę z telefonu pokrzywdzonej. Taksówką udali się na (...) przy Al. (...), sklep był zamknięty. W związku z tym pojechali do sklepu F1, mieszczącego się pryz ul (...), gdzie kupili alkohol, za który również zapłacili używając karty bankomatowej pokrzywdzonej. Następnie pojechali na ul. (...) i tam zakończyli kurs. Za przejazd taksówką nie zapłacili. Z kolei zostawili w taksówce telefon komórkowy pokrzywdzonej.

P. R. (1) i N. L. (1) dokonali dwóch płatności za zakupiony towar na łączną kwotę 86,90 zł. Płatności zostały wykonane w dniu 21 czerwca 2022r. w sklepie (...) na kwotę 38,90 zł i następnego dnia 22 czerwca 2022r. w sklepie (...) na kwotę 48,00 zł. Oskarżony N. L. (2) wiedział, że karta którą dokonywali płatności została wcześniej skradziona przez oskarżonego P. R. (1).

Notatka urzędowa

Zeznania świadka R. S.

Zeznania świadka P. Z.

Nagranie z monitoringu wraz z protokołem oględzin

Wyjaśnienia oskarżonego N. L. (1)

Wyjaśnienia oskarżonego P. R. (1)

1,3

16v, 359-359v

24v, 361

75-84

52-53, 103, 358v-359

63-64, 107, 357v-358v

Oskarżony P. R. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

P. R. (1) posiada obywatelstwo polskie, wykształcenie gimnazjalne, z zawodu malarz, pracuje dorywczo i osiąga miesięcznie z tego tytułu dochód w wysokości 2500 zł. Oskarżony jest kawalerem i nie posiada nikogo na utrzymaniu, nie posiada majątku.

P. R. (1) był w przeszłości wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, między innymi wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 25 marca 2021 roku za sygn. II K 1240/20 – wyrokiem łącznym, gdzie wymierzono karę 9 miesięcy pozbawienia wolności, którą oskarżony odbył w okresie od 11 grudnia 2020 roku do 05 września 2021 roku; połączniu podlegała między innymi kara 8 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczona za czyn z art. 278 § 1 kk, wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 2 marca 2020r., sygn. akt II K 849/19.

Wyjaśnienia oskarżonego P. R. (1)

63-64, 107, 357v-358v

161, 163, 165,-166, 167-168, 169, 171, 172, 173, 174, 175, 181, 376, 377

320-321, 495-504

Oskarżony N. L. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Oskarżony N. L. (1) posiada obywatelstwo polskie, wykształcenie gimnazjalne, bez zawodu, pracuje dorywczo w charakterze pracownika fizycznego, miesięcznie uzyskuje dochód na poziomie 1200 zł. Jest kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu, bez majątku.

Oskarżony był wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, między innymi Wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 25 września 2019 roku, w sprawie sygn. akt II K 593/19, za czyn z art. 278 § 1 kk, na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 4 kwietnia do 10 października 2021 roku.

Wyjaśnienia oskarżonego N. L. (1)

52-53, 103, 358v-359

177, 179, 183, 435

436

437

438

323, 490-494

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

3

N. L. (1)

W dniu 21 czerwca 2022 roku w K. działając wspólnie i w porozumieniu z P. R. (1) dokonali rozboju na szkodę I. S. (1) w ten sposób, że podjeżdżając rowerami uderzyli pokrzywdzoną w tył głowy, na skutek którego wymieniona upadła na ziemię, a następnie wyrwali jej torebkę skórzaną z zawartością portfela, karty płatniczej Banku (...), dowodu osobistego i telefonu komórkowego marki S. (...) powodując łączną szkodę w wysokości 1300 zł na szkodę I. S. (1), w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej głowy, otarcia naskórka kolan i dłoni, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na czas poniżej 7 (siedmiu) dni, przy czym jednocześnie naraziły pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 (pięciu) lat po odbyciu kary co najmniej 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej Wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 25 marca 2021 roku za sygn. II K 593/19 w okresie od 4 kwietnia do 10 października 2021 roku, tj. czyn z art. 280 § 1 kk i art. 275 § 1 kk i art. 278 § 5 kk i art. 157 § 2 kk i art. 160 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony P. R. i oskarżony N. L. (1) spotkali się w dniu 21 czerwca 2022r. w K.. Spożywali razem alkohol, chodzili po mieście, nie mając jakiegoś określonego celu, do którego zmierzają. W pewnym momencie, na ulicy (...), w pobliżu skrzyżowania z ulica (...) znaleźli niezabezpieczony rower miejski, który P. R. (1) wziął i zaczął na nim jechać. Powiedział N. L. (1), że jedzie po torebkę. P. R. (1) pojechał rowerem w kierunku ulicy (...), pozostawiając N. L. w okolicy skrzyżowania ulic (...).

Notatka urzędowa

Wyjaśnienia oskarżonego N. L. (1)

Wyjaśnienia oskarżonego P. R. (1)

31

52-53, 103, 358v-359

63-64, 107, 357v-358v

Oskarżony N. L. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Oskarżony N. L. (1) posiada obywatelstwo polskie, wykształcenie gimnazjalne, bez zawodu, pracuje dorywczo w charakterze pracownika fizycznego, miesięcznie uzyskuje dochód na poziomie 1200 zł. Jest kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu, bez majątku.

Oskarżony był wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, między innymi Wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 25 września 2019 roku, w sprawie sygn. akt II K 593/19, za czyn z art. 278 § 1 kk, na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 4 kwietnia do 10 października 2021 roku.

Wyjaśnienia oskarżonego N. L. (1)

52-53, 103, 358v-359

177, 179, 183, 435

436

437

438

323, 490-494

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

1

P. R. (1)

W dniu 21 czerwca 2022 roku w K. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia torebki skórzanej o wartości 300 złotych z zawartością portfela o wartości 100 złotych, karty płatniczej Banku (...), dowodu osobistego i telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 900 złotych, powodując szkodę w łącznej wysokości 1300 zł na szkodę I. S. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 (pięciu) lat po odbyciu kary co najmniej 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej Wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 25 marca 2021 roku za sygn. II K 1240/20 w okresie od 11 grudnia 2020 roku do 05 września 2021 roku, to jest czynu wyczerpującego znamiona art. 278 § 1 kk, 278 § 5 kk i art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Uderzenie pokrzywdzonej I. S. (1) przez oskarżonego P. R. (1) w tył głowy
i spowodowanie tym skutku w postaci jej upadku na ziemię.

Spowodowanie przez P. R. (1)
u pokrzywdzonej I. S. (1) obrażeń ciała
w postaci rany tłuczonej głowy, otarcia naskórka kolan
i dłoni, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na czas poniżej 7 (siedmiu) dni, przy czym jednocześnie naraziły pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Wyjaśnienia oskarżonego P. R. (1)

Krótki raport działań

Kopie notatników służbowych

Zeznania świadka M. G.

Zeznania świadka M. B.

Informacja od Pogotowia (...)

Nagranie zgłoszenia na numer alarmowy

Opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej

63-64, 107, 357v-358v

26, 392-393

396-409, 441-459

421v

421v-422

471

480

506-507

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

3

N. L. (1)

W dniu 21 czerwca 2022 roku w K. działając wspólnie i w porozumieniu z P. R. (1) dokonali rozboju na szkodę I. S. (1) w ten sposób, że podjeżdżając rowerami uderzyli pokrzywdzoną w tył głowy, na skutek którego wymieniona upadła na ziemię, a następnie wyrwali jej torebkę skórzaną z zawartością portfela, karty płatniczej Banku (...), dowodu osobistego i telefonu komórkowego marki S. (...) powodując łączną szkodę w wysokości 1300 zł na szkodę I. S. (1), w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej głowy, otarcia naskórka kolan i dłoni, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na czas poniżej 7 (siedmiu) dni, przy czym jednocześnie naraziły pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 (pięciu) lat po odbyciu kary co najmniej 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej Wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 25 marca 2021 roku za sygn. II K 593/19 w okresie od 4 kwietnia do 10 października 2021 roku

tj. o czyn z art. 280 § 1 kk i art. 275 § 1 kk i art. 278 § 5 kk i art. 157 § 2 kk i art. 160 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Uderzenie pokrzywdzonej I. S. (1) przez oskarżonego N. L. (2) w tył głowy
i spowodowanie tym skutku w postaci jej upadku na ziemię.

Spowodowanie przez N. L. (1)
u pokrzywdzonej I. S. (1) obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej głowy, otarcia naskórka kolan i dłoni, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na czas poniżej 7 (siedmiu) dni, przy czym jednocześnie naraziły pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Dokonanie przez N. L. (1) zaboru torebki skórzanej z zawartością portfela, karty płatniczej Banku (...), dowodu osobistego i telefonu komórkowego marki S. (...) i spowodowanie szkody
w wysokości 1300 zł. - na szkodę I. S. (1),

Wyjaśnienia oskarżonego N. L. (1)

Wyjaśnienia oskarżonego P. R. (1)

Krótki raport działań

Kopie notatników służbowych

Zeznania świadka M. G.

Zeznania świadka M. B.

Informacja od Pogotowia (...)

Nagranie zgłoszenia na numer alarmowy

Opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej

52-53, 103, 358v-359

63-64, 107, 357v-358v

26, 392-393

396-409, 441-459

421v

421v-422

471

480

506-507

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1-4

wyjaśnienia oskarżonego P. R. (1)

wyjaśnienia oskarżonego N. L. (1)

zeznania świadków M. G. i M. B.

zeznania świadków I. S. (1) i A. P.

zeznania świadka R. S.

zeznania świadka P. Z.

Opinie biegłego z zakresu medycyny sądowej

dokumenty

Sąd dał wiarę w całości wyjaśnieniom oskarżonego, uznając je za wiarygodne. Oskarżony w sposób szczegółowy opisał przebieg zdarzenia. Oskarżony od początku przyznawał się do winy, z tym, że kwestionował konsekwentnie, iż miałby uderzyć pokrzywdzoną podczas wyszarpywania torebki, czy przed tym zachowaniem. Nie ulegało wątpliwości, iż oskarżony w trakcie zdarzenia poruszał się rowerem, nie zatrzymał się przy pokrzywdzonej i nie szarpali się długo o torebkę. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał z kolei, iż rana głowy stwierdzona u pokrzywdzonej powstała wcześniej, przed zdarzeniem, na skutek upadku pokrzywdzonej po wyjściu z baru. Okoliczność ta znajduje potwierdzenie
w pozostałym materiale dowodowym w postaci nagrania z numeru alarmowego, informacji pogotowia ratunkowego, zeznań świadków M. B. i M. G., raportów działań policyjnych i zapisów w notatnikach służbowych interweniujących policjantów. Wyjaśnienia oskarżonego w świetle zgromadzonego materiału dowodowego jawią się jako wiarygodne i spójne. Potwierdzone zostały zarówno osobowym jak i nieosobowym materiałem dowodowym. Wersja wskazana przez oskarżonego koresponduje z wyjaśnieniami drugiego z oskarżonych N. L. (1), oraz wskazanymi powyżej dowodami.

Za wiarygodne uznać również należało wyjaśnienia oskarżonego N. L. (1). Oskarżony w sposób szczegółowy opisał przebieg zdarzenia. Oskarżony od początku przyznawał się do winy w zakresie zarzutu kradzieży z włamaniem, kwestionował zaś konsekwentnie swój udział w dokonaniu rozboju. Od początku podawał spójną wersję zdarzenia. Materiał zgromadzony w sprawie nie dostarczył podstaw do przypisania oskarżonemu czynu kradzieży torebki wraz z zawartością. Oskarżony konsekwentnie opisywał i podawał szczegóły zdarzenia. Relacjonował poszczególne momenty w których uczestniczył wraz z P. R. (1) w popełnieniu przestępstwa. Jego wyjaśnienia znajdują potwierdzenie m.in. w wyjaśnieniach drugiego z oskarżonych P. R. (1), funkcjonariuszy policji M. G. i M. B., taksówkarza P. Z.. Wyjaśnienia oskarżonego nadto potwierdzają dokumenty w postaci nagrań z monitoringu, protokołów sporządzonych w sprawie. W istocie brak jakichkolwiek dowodów potwierdzających udział oskarżonego w dokonaniu kradzieży torebki, czy nawet jego obecność na miejscu zdarzenia. Zeznania świadka A. P. wskazujące na obecność dwóch sprawców sąd uznał za niewiarygodne, podobnie jak zeznania pokrzywdzonej (o powodach w adnotacji dotyczącej tych dowodów). Niezależnie od tego świadkowie ci nie byli w stanie w jakikolwiek sposób opisać owego drugiego sprawcy.

Sąd za całkowicie wiarygodne uznał zeznania świadków – funkcjonariuszy policji interweniujących w miejscu zdarzenia. Świadkowie opisali przebieg interwencji. Nadto ich zeznania zostały wsparte zapiskami notatników służbowych. Brak było podstaw do podważenia depozycji świadków oraz raportami działań policyjnych.

Zeznania świadków Sąd uznał jedynie za częściowo wiarygodne
i przydatne do ustalenia stanu faktycznego i to w zakresie zgodnym z poczynionymi ustaleniami faktycznymi. Świadkowie przede wszystkim w dniu zdarzenia były pod wpływem alkoholu. Co więcej świadek I. S. (1) nie pamiętała w większości jaki sposób doszła do domu, nie pamiętała drogi powrotnej. Zeznania świadków nie były spójne. Wielokrotnie zmieniały wersje zdarzenia, co odzwierciedlają zarówno zapiski notatników służbowych funkcjonariuszy policji jak i ich zeznania złożone osobiście przed sądem. Wersji zdarzenia przedstawionej przez świadków na rozprawie sądowej były chaotyczne. Co do obrażeń poniesionych przez I. S. (1) wersje świadków nie pokrywają się i nie zostały w większym zakresie wsparte pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Oceniając te dowody sąd miał też na uwadze treść zeznań świadków w osobach interweniujących na miejscu zdarzenia policjantów M. B. i M. G., którzy wskazywali na utrudniony kontakt ze świadkami, chaotyczność podawanych prze nich informacji. Istotna jest również okoliczność, iż I. S. (1) nie pamiętała, iż przewróciła się po wyjściu z pubu W. i uderzyła w głowę; świadek A. P. również nie podawała tej okoliczności, a na pytanie zadane jej na tę okoliczność w toku przesłuchania przed sądem nie potrafiła opisać okoliczności ani w sposób kategoryczny potwierdzić bądź zaprzeczyć, iż sytuacja taka miała miejsce.

Zeznania świadka Sąd uznał za wiarygodne, jednak tylko częściowo uczynił jest podstawą ustaleń faktycznych, a to z tego powodu, iż świadek opisując przebieg zdarzenia relacjonował w istocie to co powiedziała mu jego matka – pokrzywdzona I. S. (1). Mając zaś na uwadze fakt, iż zeznania pokrzywdzonej tylko częściowo uznano za wiarygodne, również i zeznania tego świadka, w zakresie w jakim przekazywał on pochodzące od matki informacje, uznane przez sąd za niewiarygodne, sąd pominął czyniąc ustalenia faktyczne.

Jako wiarygodne ocenić należało zeznania świadka, który to jest kierowcą taksówki i przewoził oskarżonych w dniu zdarzenia w kolejne miejsca, gdzie chcieli lub dokonali zakupów przy użyciu karty pokrzywdzonej. Świadek przedstawił sekwencję kursów i kierunków w jakich poruszali się – zlecali mu poruszanie się oskarżeni. Zeznania świadka wsparte zostały nadto nagraniem
z monitoringów. Są one logiczne, spójne i konsekwentne, stąd jawią się jako rzetelna relacja zaistniałych zdarzeń.

Jako wiarygodne sąd ocenił opinie biegłego z zakresu medycyny sądowej. Obie opinie odpowiadają standardom i metodologii opiniowania, są jasne, zaś przeprowadzony w nich wywód został przez biegłego należycie uzasadniony. Biegły w obu opiniach określił rodzaj obrażeń doznanych przez pokrzywdzoną, i te ustalenia w obu opiniach pokrywają się. Pierwszą z opinii sąd (z 12.07.2022r) uczynił podstawa ustaleń faktycznych co do zakresu obrażeń stwierdzonych u pokrzywdzonej. W zakresie zaś mechanizmu ich powstania sąd oparł się na wnioskach opinii z dnia 3 lutego 2023r. W obu opiniach biegły wskazuje, iż opisany przez niego mechanizm powstania obrażeń jest możliwy, nie stwierdza kategorycznie iż taki właśnie był. Sad przyjął w tym zakresie jako podstawę ustaleń faktycznych drugą opinię biegłego (z dnia 3 lutego 2023r.), a to z uwagi na fakt, iż pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy (oceniony jako wiarygodny) wskazuje, iż właśnie mechanizm powstania obrażeń przedstawiony przez biegłego w tej opinii jest mechanizmem rzeczywistym.

Sąd jako wiarygodne ocenił znajdujące się w aktach sprawy dokumenty. Nie zaistniały jakiekolwiek względy poddające w wątpliwość stwierdzone w nich treść i okoliczności. Żadna ze stron nie kwestionowała jednocześnie treści ujawnionych w dokumentach ani ich przydatności dla prawidłowego wyrokowania. W zakresie, w jakim miały one charakter dokumentów urzędowych, nie ujawniły się nadto podstawy do obalenia przysługujących im domniemań legalności. Zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty w ramach przysługujących im kompetencji i zgodnie z obowiązującymi przepisami, w przepisanej formie. Nie były one jednocześnie kwestionowane przez którąkolwiek ze stron.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1-4

zeznania świadków M. R. i M. K. (1)

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd nie wykorzystał zeznań wskazanych świadków, z uwagi iż świadkowie ci nie posiadali wiedzy odnośnie przebiegu interwencji w pobliżu restauracji (...) w K.. Nie mieli wiedzy w zakresie ewentualnych szkód poniesionych przez pokrzywdzoną czy okoliczności kradzieży, objętej niniejszą sprawą. Z tego względu Sąd uznał zeznania tych świadków za nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego przedmiotowej sprawy.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

2, 4

P. R. (1)

N. L. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Wobec tożsamości kwalifikacji czynów zarzucanych, a następnie przypisanych w części dyspozytywnej wyroku P. R. (1) w punkcie 2 i N. L. (1) w punkcie 4, sąd za zasadne uznał łączne wskazanie powodów podzielenia kwalifikacji prawnej przyjętej przez oskarżyciela w skardze oskarżycielskiej, albowiem powielenie argumentacji w tej mierze byłoby zbędne.

Przepis art. 279 kk tworzy kwalifikowany typ wszystkich typów kradzieży określonych
w art. 278 kk; znamieniem kwalifikującym jest sposób działania sprawcy, mianowicie włamanie. Przepis art. 279 § 1 kk penalizuje zachowanie sprawcy polegające na dokonaniu zaboru cudzej rzeczy, przy czym zaborowi temu towarzyszy zamiar przywłaszczenia, a dokonanie zaboru jest poprzedzone dokonaniem włamania, czyli przełamaniem zabezpieczeń chroniących przedmiot zaboru przed kradzieżą, włamaniem jest również przełamanie zabezpieczeń cyfrowych. Dokonanie płatności kartą płatniczą w formie tzw. płatności zbliżeniowej przez osobę nieuprawnioną, która weszła w posiadanie karty wbrew woli jej właściciela, stanowi przestępstwo kradzieży z włamaniem (tak postanowienie SN z 2.12.2020 r., III KK 358/20, LEX nr 3183271). Oskarżeni dwukrotnie dokonali przełamania zabezpieczeń cyfrowych i dokonali płatności zbliżeniowej kartą należącą do pokrzywdzonej, w której posiadanie wzeszli wbrew jej woli. Dokonując płatności dokonali zaboru środków znajdujących się na rachunku bankowym pokrzywdzonej, płacą nimi za dokonane przez siebie zakupy, a zatem zaborowi temu towarzyszył zamiar przywłaszczenia, postąpienia z pieniędzmi pokrzywdzonej jak z własnymi. Działaniem swym każdy z oskarżonych wyczerpał znamiona czynu z art. 279 § 1 kk.

W ocenie sądu obu oskarżonym towarzyszył z góry powzięty zamiar dokonania płatności przy użyciu karty bankomatowej pokrzywdzonej za produkty – alkohol, papierosy, napoje, które chcieli dla siebie zakupić i spożyć. Towarzyszył im zamiar wykorzystania karty pokrzywdzonej celem dokonania zakupu poszczególnych produktów. Nie mogąc ich kupić w jednym sklepie udali się do kolejnego. Warto przytoczyć w tym miejscu pogląd Sądu Najwyższego, zgodnie z którym dla realizacji jednoczynowej koncepcji czynu ciągłego z art. 12 § 1 k.k. wystarczający jest ogólny zarys wykonywania czynności składających się na wielość zachowań, które sprawca obejmuje z góry powziętym zamiarem. Zastosowania tej instytucji nie warunkuje przewidywanie przez sprawcę z góry ilości zachowań i ich skonkretyzowanego przebiegu (tak wyrok SN z 28.02.2023 r., III KK 486/22, LEX nr 3513232). W ocenie sądu rozumiany w powyższy sposób z góry powzięty zamiar oskarżonym można przypisać. Wobec tego sąd przyjął, iż opisane w zarzucie dwa zachowania oskarżonych, powzięte w krótkich odstępach czasu zostały zrealizowane w warunkach z art. 12 § 1 kk.

Oskarżony P. R. (1) dopuścił się przypisanego mu w punkcie 2 przestępstwa kradzieży z włamaniem w ciągu 5 (pięciu) lat po odbyciu co najmniej 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne, a zatem w warunkach recydywy art. 64 § 1 kk. Podobnie oskarżony N. L. (1) czynu przypisanego mu
w punkcie 4 dopuścił się w ciągu 5 (pięciu) lat po odbyciu co najmniej 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne, a zatem w warunkach recydywy art. 64 § 1 kk.

Czyny przypisane oskarżonym były ponadto bezprawne, nie zaszła bowiem jakakolwiek okoliczność wyłączająca ten element struktury przestępstwa. Czyny te były jednocześnie karygodne i zawinione. Oskarżeni, jako osoby dojrzałe psychofizycznie, o odpowiednim stopniu rozwoju, mogli rozpoznać znaczenie swojego czynu i pokierować swoim postępowaniem, zachowując się w sposób zgodny z obowiązującymi normami i w kierunku nakazanym przez porządek prawny. W chwili popełnienia przestępstwa znajdowali się ponadto w normalnej, typowej sytuacji motywacyjnej. Mogli zatem postąpić zgodnie z normą sankcjonowaną, czego jednak nie uczynili.

Analizując stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego każdemu z oskarżonych sąd wziął pod uwagę kwantyfikatory określone w art. 115 § 2 kk. W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez każdego z oskarżonego jest znaczna. Dokonując tej oceny Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżeni czynem swym godzili w dobro prawne jakim jest własność i posiadanie rzeczy. Sąd uwzględnił okoliczności popełnienia czynu i motywację oskarżonych. Sąd miał na uwadze również postać zamiaru; każdy z oskarżonych działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim.

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

1

P. R. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd przypisał oskarżonemu P. R. (1) popełnienie czynu z art. 278 § 1 kk, i 275 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i 11 § 2 kk. Czyn ten był przez oskarżonego zawiniony, brak jakichkolwiek okoliczności wyłączających bezprawność bądź winę oskarżonego. Oskarżony w chwili dokonania zarzucanego mu czynu rozumiał ich znaczenie i mógł pokierować swoim postępowaniem. Miał zdolność rozpoznania bezprawności czynu i zachodziła normalna sytuacja motywacyjna.

Przepis art. 278 § 1 kk penalizuje zachowanie polegające na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Zabór polega na wyjęciu rzeczy spod władztwa właściciela lub posiadacza i przejęciu we własne władztwo sprawcy (Peiper, Komentarz, s. 541; Górniok, Pleńska, Przestępstwa, s. 405; Marek, Komentarz, s. 589; Michalski [w:] Wąsek, Zawłocki II, s. 915 i n.). Zabór jest dokonany bezprawnie, bez zgody właściciela lub posiadacza rzeczy (Peiper, Komentarz, s. 541; Marek, Komentarz, s. 590; wyrok SN z 18.12.1998 r., IV KKN 98/98, Prok. i Pr.-wkł. 1999/7–8, poz. 5).Kradzież jest dokonana w chwili zawładnięcia przez sprawcę cudzą rzeczą w zamiarze jej przywłaszczenia (Marek, Peczeniuk [w:] Marek, Pływaczewski, Peczeniuk, Kradzież, s. 53 i n.).Stroną podmiotową kradzieży określonej w § 1 jest umyślność w postaci zamiaru bezpośredniego. Jest to tzw. dolus directus coloratus, na co wskazuje określenie „w celu”. Koniecznym elementem kradzieży jest działanie w celu przywłaszczenia. Sprawca, zabierając rzecz, chce ją przywłaszczyć, a zatem postąpić z nią jak właściciel. Dąży do uzyskania trwałego władztwa nad rzeczą (Peiper, Komentarz, s. 541, Górniok, Pleńska, Przestępstwa, s. 407). I”. M. K. [w:] Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, red. M. M., LEX/el. 2021, art. 278). Przepisy § 1 art. 278 kk stosuje się odpowiednio do kradzieży energii lub karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego (art. 278 § 5 kk).

W myśl przepisu art. 275 § 1 kk podlega karze ten, kto posługuje się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe lub dokument taki kradnie lub go przywłaszcza. Strona przedmiotowa przestępstwa z § 1 polega na posługiwaniu się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe, na kradzieży takiego dokumentu lub jego przywłaszczeniu. Pojęcie „kradzież” należy rozumieć w sposób tożsamy, jak w przypadku czynu penalizowanego przepisem art. 278 § 1 kk.

Oskarżony dokonał zaboru należącej do pokrzywdzonej torebki z zawartością portfela, telefonu, karty bankomatowej oraz dowodu osobistego stwierdzającego tożsamość pokrzywdzonej, czyniąc to bezprawnie, bez zgody właściciela. Uczynił to w celu przywłaszczenia tych rzeczy, to jest postąpienia z nimi jak właściciel. Oskarżony dział umyślnie z zamiarem bezpośrednim, to jest miała zamiar popełnienia czynu zabronionego i chciał go popełnić. Działaniem swym oskarżony wyczerpał znamiona z art. 278 § 1 i 5 kk oraz art. 275 § 1 kk, stąd sąd przypisał mu popełnienie tych czynów. Celem oddania w kwalifikacji prawnej całej zawartości bezprawia przypisanego oskarżonemu czynu należało zastosować kumulatywną kwalifikację tego czynu, uwzględniającą przepisy art. 278 § 1 i 5 kk oraz art. 275 § 1 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk.

Oskarżony przypisanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po dobyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, do przestępstwa przypisanego mu obecnie. Wobec tego czyn przypisany oskarżonemu należało zakwalifikować w związku z art. 64 § 1 kk.

Sąd nie podzielił przyjętej w akcie oskarżenia kwalifikacji czynu jako wyczerpującego znamiona art. 280 § 1 kk. Wobec poczynionych ustaleń faktycznych, z których wynika, iż oskarżony nie uderzył pokrzywdzonej w tył głowy, nie zostało zrealizowane znamię użycia przemocy wobec osoby lub groźby jej natychmiastowego użycia. W cytowanym przepisie chodzi bowiem o użycie przemocy w stosunku do osoby. Innymi słowy, w opisie zachowania polegającego na użyciu przemocy wobec osoby chodzi o zachowanie skierowane w stosunku do tej osoby, a więc takie, którego ta osoba jest przedmiotem. Takie brzmienie przepisu wyklucza możliwość używania tzw. pośredniej przemocy, skierowanej nie wobec osoby, lecz na przedmiot. W orzecznictwie wskazuje się np., iż zachowanie sprawcy polegające na wyrwaniu telefonu z ręki nie może być uznane jako użycie przemocy wobec osoby (por. wyrok SA w Katowicach z 13.10.2003 r., II AKa 292/03, KZS 2004/2, poz. 45, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2022, art. 280). W kontekście powyższych rozważań nie można za użycie przemocy, w rozumieniu art. 280 z 1 kk, traktować wyrwania przez oskarżonego torebki trzymanej przez pokrzywdzoną, a w konsekwencji nie może być mowy o realizacji znamion przestępstwa rozboju. Zachowanie to ocenić należało jako realizujące znamiona czynu z art. 278 § 1 kk.

Wobec poczynionych ustaleń faktycznych, zgodnie z którymi oskarżony nie uderzył pokrzywdzonej w głowę, a obrażenia stwierdzone u pokrzywdzonej powstały w wyniku wcześniejszego upadu pokrzywdzonej, nie mającego związku z zachowaniem oskarżonego, należało wyeliminować z opisu czynu te zachowania, a w konsekwencji przyjęta przez oskarżyciela kwalifikacja z art. 157 § 2 kk i 160 § 1 kk nie mogła się ostać.

Analizując stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu sąd wziął pod uwagę kwantyfikatory określone w art. 115 § 2 kk. W ocenie Sądu społeczna szkodliwość przypisanego mu czynu jest znaczna. Dokonując tej oceny Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony czynem swym godził w dobro prawne jakim jest własność i posiadanie rzeczy. Sąd miał na uwadze również postać zamiaru; oskarżony działała umyślnie, z zamiarem bezpośrednim.

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

3

N. L. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Oskarżony stanął pod zarzutem popełnienia czynu z art. art. 280 § 1 kk i art. 275 § 1 kk i art. 278 § 5 kk i art. 157 § 2 kk i art. 160 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Przepis art. 280 § 1 kk penalizuje działanie polegające na dokonaniu kradzieży przy użyciu przemocy wobec osoby lub groźby natychmiastowego jej użycia albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. W myśl przepisu art. 275 § 1 kk podlega karze ten, kto posługuje się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe lub dokument taki kradnie lub go przywłaszcza. Przepisy § 5 art. 278 kk kryminalizuje zachowanie polegające na kradzieży energii lub karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego. Czyn z art. 157 § 2 kk polega zaś na spowodowaniu naruszeniu czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia trwającego nie dłużej niż 7 dni. Przepis art. 160 § kk penalizuje zachowanie polegające na narażeniu człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie niniejszej nie daje podstaw do poczynienia ustaleń faktycznych, które pozwalałyby na przypisanie oskarżonemu N. L. (1) zachowań wyczerpujących znamiona któregokolwiek z przywołanych powyżej przepisów, składających się na przyjętą w akcie oskarżenia kwalifikację zarzuconego mu czynu. Wobec zaś poczynionych ustaleń, iż oskarżonego nie było na miejscu zdarzenia polegającego na dokonaniu zaboru torebki pokrzywdzonej, w czasie dokonania tego czynu przez P. R., co więcej oskarżony w żaden sposób w realizacji tego czynu nie uczestniczył ani osobiście, ani nie pomagał oskarżonemu P. R. (1), a obrażania ciała pokrzywdzonej powstały bez udziału osób trzecich, stwierdzać trzeba, iż nie można przypisać N. L. (1) zachowań wyczerpujących znamiona jakiegokolwiek czynu zabronionego związanego ze zdarzeniem historycznym polegającym na kradzieży torebki wraz z dokumentami pokrzywdzonej, czy też powstałym u niej uszkodzeniem ciała. Zrealizowała się więc w sprawie negatywna przesłanka procesowa o jakiej mowa w art. 17 § 1 kk - brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa. W przypadku tej materialnej przesłanki chodzi również o sytuację, kiedy brak jest dowodów dostatecznie uprawdopodabniających fakt popełnienia czynu zabronionego, brak jest dostatecznych podstaw do udowodnienia zaistnienia takiego czynu. W takim przypadku występuje brak faktycznych podstaw ścigania i oskarżenia. Jest to nie tylko przesłanka umorzenia postępowania, gdyż w przypadku rozpoczęcia przewodu sądowego na rozprawie głównej sąd jest zobowiązany wydać wyrok uniewinniający (art. 414 § 1 kpk). Z opisaną powyżej sytuacją mamy w ocenie sądu do czynienia w sprawie niniejszej, stąd orzeczono jak w punkcie czwartym sentencji wyroku.

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

P. R. (1)

N. L. (1)

N. L. (1)

P. R. (1)

1

2

3

5

7

1

2

1,2

5

2, 4

W przypadku zastosowania kumulatywnej kwalifikacji z art. 11 § 2 kk należy orzec karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą (art. 11 § 3 kk). W przedmiotowej sprawie, przepisem przewidującym najsurowszą karę jest art. 278 § 1 kk, na podstawie którego wymierzono oskarżonemu karę; przepis ten przewiduje karę od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, przy czym z uwagi na kwalifikację w zw. z art. 64 § 1 kk sąd miał możliwość orzeczenia kary w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę jako okoliczność obciążającą uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, świadczącą
o lekceważącym podejściu oskarżonego do obowiązującego porządku prawnego oraz działanie pod wpływem alkoholu. Jako okoliczność łagodzącą sąd potraktował przyznanie się do winy. Ponadto sąd miał na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości czynu. Sąd uwzględnił, iż oskarżony godził w dobro prawne, jakim jest mienie pokrzywdzonej. Sąd miał też na uwadze rozmiar wyrządzonej przestępstwem szkody.

Mając powyższe na uwadze Sąd kierując się określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk dyrektywami wymiaru kary wymierzył oskarżonemu karę
10 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie sądu orzeczona kara jest sprawiedliwa i słuszna w odczuciu społecznym, spełniając tym samym wymogi prewencji generalnej, jak również stanowi zasłużoną dolegliwość, jaka spotyka sprawcę za naruszenie pozostających pod ochroną dóbr. Uwzględniając postawę oskarżonego, jego warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia Sąd uznał, iż takie orzeczenie kary jest jedynym adekwatnym dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, stanowi zasłużoną dolegliwość, jaka spotyka sprawcę za naruszenie pozostających pod ochroną dóbr.

.

Za czyn z art. 279 § 1 kk kodeks karny przewiduje karę od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności. Z uwagi na popełnienie czynu w warunkach z art. 12 § 1 kk sąd był zobligowany do orzeczenia kary powyżej dolnej ganiący ustawowego zagrożenia, a mógł ją orzec do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia (art. 57 b kk).

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę jako okoliczność obciążającą uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, za różne rodzajowo przestępstwa, w tym wielokrotnie za przestępstwa przeciwko mieniu oraz działanie pod wpływem alkoholu. Jako okoliczność łagodzącą sąd uwzględnił przyznanie się do winy. Ponadto sąd miał na uwadze stopień winy
i społecznej szkodliwości czynu, które ocenił jako znaczne. Sąd uwzględnił, iż oskarżony godził
w dobro prawne, jakim jest minie pokrzywdzonego. Przy wymiarze kary sąd uwzględnił również rozmiar szkody wyrządzonej przestępstwem, która nie była wysoka.

Mając powyższe na uwadze Sąd kierując się określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk dyrektywami wymiaru kary wymierzył oskarżonemu za przypisany w punkcie 2 czyn karę 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu orzeczona kara jest sprawiedliwa i słuszna w odczuciu społecznym, spełniając tym samym wymogi prewencji generalnej, jak również stanowi zasłużoną dolegliwość, jaka spotyka sprawcę za naruszenie pozostających pod ochroną dóbr. Uwzględniając postawę oskarżonego, jego warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia Sąd uznał, iż takie orzeczenie kary jest adekwatnym dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

W myśl przepisu art. 85 § 1 kk jeżeli sprawca popełnia dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną. W niniejszej sprawie zachodziły przesłanki do wymierzenia kary łącznej: oskarżony popełnił dwa przestępstwa, za które wymierzono kary podlegające łączeniu – kary pozbawienia wolności.

Biorąc pod uwagę orzeczone jednostkowe kary, oraz mając na uwadze treść art. 86 § 1 kk, sąd mógł wymierzyć karę łączną pozbawienia wolności od 1 roku i 2 miesięcy do 1 roku i 11 miesięcy. Wymiar kary łącznej powinien różnić się od mechanicznego dodawania kar,
a priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji. Przy wymiarze kary łącznej Sąd winien wziąć pod uwagę wskazania wynikające z dyrektyw prewencyjnych oraz okoliczności podmiotowe i przedmiotowe,
a zwłaszcza charakter związku zachodzącego pomiędzy pozostającymi w zbiegu przestępstwami. Na gruncie niniejszej sprawy związek ten bezsprzecznie istnieje. Oskarżony popełnił dwa przestępstwa przeciwko mieniu; związek przedmiotowy między tymi czynami jest zatem bardzo bliski. Bardzo bliski jest też związek czasowy. Biorąc powyższe pod uwagę, jak również uwzględniając stosunek oskarżonego do popełnionych przestępstw, okoliczności ich popełnienia, sąd uznał, iż karą odpowiednią będzie kara łączna 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Za czyn z art. 279 § 1 kk kodeks karny przewiduje karę od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności. Z uwagi na popełnienie czynu w warunkach z art. 12 § 1 kk sąd był zobligowany do orzeczenia kary powyżej dolnej ganiący ustawowego zagrożenia, a mógł ją orzec do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia (art. 57 b kk).

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę jako okoliczność obciążającą uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, świadczącą
o lekceważącym podejściu oskarżonego do obowiązującego porządku prawnego oraz działalnie pod wpływem alkoholu. Jako okoliczność łagodzącą sąd potraktował przyznanie się oskarżonego do popełnienia czynu. Ponadto sąd miał na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości czynu. Sąd uwzględnił, iż oskarżony godził w dobro prawne, jakim jest mienie pokrzywdzonej, ale też rozmiar wyrządzonej przestępstwem szkody, która nie była znaczna.

Mając powyższe na uwadze Sąd kierując się określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk dyrektywami wymiaru kary wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności. W ocenie sądu orzeczona kara jest sprawiedliwa i słuszna w odczuciu społecznym, spełniając tym samym wymogi prewencji generalnej, jak również stanowi zasłużoną dolegliwość, jaka spotyka sprawcę za naruszenie pozostających pod ochroną dóbr. Uwzględniając postawę oskarżonego, jego warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia Sąd uznał, iż takie orzeczenie kary jest jedynym adekwatnym dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, stanowi zasłużoną dolegliwość, jaka spotyka sprawcę za naruszenie pozostających pod ochroną dóbr.

W myśl art. 46 § 1 kk w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia,
w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Sad uznał iż uzasadnionym i celowym jest orzeczenie takiego obowiązku na rzecz pokrzywdzonej, umożliwiając jej powetowanie wyrządzonego jej uszczerbku i realizując tym samym kompensacyjną funkcję procesu karnego. Wobec faktu, iż pokrzywdzona odzyskała przedmioty skradzione jej przez P. R. (1), obowiązek naprawienia szkody orzeczono co do kwot szkody wyrządzonej czynem z art. 279 § 1 kk. Przepis art. 46 § 1 kk nakazuje stosowanie do obowiązku naprawienia szkody przepisów kodeksu cywilnego, stąd orzeczono o solidarnym obowiązku naprawienia szkody przez obu oskarżonych, albowiem szkoda jest następstwem działania obydwu oskarżonych.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

P. R. (2)

N. L. (1)

6

8

3, 5

1,2,5

Obaj oskarżeni byli tymczasowo aresztowani. Wobec tego stosowanie do treści przepisu art. 63 § 1 kk sąd orzekł o zaliczeniu na poczet orzeczonych wobec każdego z nich kar okres tymczasowego aresztowania i tak:

- P. R. (1) od dnia 13 lipca 2022r., godz. 6.30 do dnia 7 listopada 2022, godz. 14.44,

- N. L. (1) od dnia 13 lipca 2022r., godz. 06.10 do dnia 7 listopada 2022r., godz. 14.44.

Po myśli art. 230 § 2 kpk sąd orzekł o zwrocie rzeczy uznanych za dowody rzeczowe, które to okazały się zbędne dla postępowania. Sąd orzekł o ich zwrocie odpowiednio każdemu z oskarżonych co do rzeczy będących ich własnością.

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

9

10

Obaj oskarżeni byli w niniejszym postępowaniu, na etapie postępowania przed sądem reprezentowani przez obrońcę ustanowionego z urzędu. Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. oraz § 4 ust. 3, § 18 ust. 1 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz.U. 2019 poz. 18) oraz w zw. z § 11 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. W. kwotę 1176 zł. z należnym podatkiem VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu N. L. (1) z urzędu. Podobnie na rzecz A.. D. K. sąd zasądził kwotę 1176 zł. z należnym podatkiem VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. R. (1)
z urzędu.

Biorąc pod uwagę sytuację majątkową oraz życiową oskarżonych Sąd uznał za zasadne zwolnienie ich od ponoszenia kosztów sądowych za niniejsze postępowanie, orzekając o tym na podstawie art. 624 kpk.

8. PODPIS