Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 970/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

R. D.

w okresie od 21 maja 2022r. do 24 maja 2022r. w K., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru co najmniej dwukrotnie, groził swojej teściowej E. W. pozbawieniem życia i zdrowia, co w dniu 24 maja 2022r. czynił przy użyciu noża kuchennego o wymiarach: długości ostrza 18 cm i szerokości ostrza 3 cm w jego najszerszym punkcie, tj. nasady rękojeści, długości rękojeści 10 cm, przy czym wypowiadane groźby wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 11 sierpnia 2020r. do 05 marca 2021r. kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu za sygn. akt II K 1381/20 z dnia 05 marca 2021r. za umyślne przestępstwo podobne

- tj. czyn z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. R. D. jest mężem J. D., posiadają oni wspólne dziecko I. D. (l. 11). Matką J. D. jest pokrzywdzona E. W.. Wszyscy ww. do 2021 roku zamieszkiwali razem w mieszkaniu należącym do E. W. znajdującym się przy ul. (...) w K.. W 2021r. E. W. wyrzuciła z ww. mieszkania oskarżonego R. D. albowiem miał on zły wpływ na jej córkę, nie szanował jej, nie pracował, nie zajmował się dzieckiem, nadto był człowiekiem o przeszłości kryminalnej, nadużywał alkoholu. W miejscu zamieszkania posiadał negatywną opinię, był widywany w okolicach sklepu w miejscu spotkań osób nadużywających alkohol. Pod wpływem alkoholu bywał agresywny. Oskarżony wraz z J. D. często pozostawali w ciągach alkoholowo-narkotykowych, co skutkowało także zaniedbywaniem ich wspólnego dziecka, o które to głównie troszczyła się jego babcia E. W.. Wszystko to łącznie sprawiało, iż pokrzywdzona E. W. obawiała się oskarżonego, stroniła od jego obecności i chciała ustrzec przed jego negatywnym oddziaływaniem chociażby wnuka.

2. Po wyrzuceniu oskarżonego z domu i odebraniu kluczy do mieszkania (zarówno jemu jak i J. D.), oskarżony nadal nachodził rodzinę - przychodził do żony, dobijał się do mieszkania kopiąc i uderzając w drzwi, przesiadywał na klatce, gdzie często miały miejsce awantury z J. D.. Zdarzało się także, iż oskarżony nocował na klatce schodowej znajdującej się na ostatnim piętrze, a przesiadując na parterze (na klatce schodowej przylegającej do mieszkania pokrzywdzonej), brudził i palił. Na jego zachowanie, jak i na awantury, krzyki, nadużywanie alkoholu przez oskarżonego i J. D. uskarżali się również sąsiedzi. Ww. sytuacje były powodem częstych interwencji Policji. Z obawy przed oskarżonym sąsiedzi jednak stronili od wypowiedzi na jego temat.

3. Postanowieniem z dnia 15.03.2022r. Sąd Rodzinny w Kaliszu ograniczył oskarżonemu R. D. oraz J. D. wykonywanie władzy rodzicielskiej nad ich małoletnim synem I. D. poprzez umieszczenie go w rodzinie zastępczej u babci tj. u pokrzywdzonej E. W..

4. W maju 2022r. sytuacja w domu stron uległa zaognieniu w związku z nasilającym się nałogiem J. D., pozbawieniem jej zasiłku z MOPS oraz podejmowanymi przez pokrzywdzoną próbami wymeldowania jej z wspólnie zajmowanego mieszkania z uwagi na coraz większą uciążliwość i naganność jej zachowań względem niej samej, jak i wnuka, co potęgowane było dalszym utrzymywaniem przez nią kontaktu z oskarżonym. J. D. nadto nie chciała poddać się leczeniu, a okresowa poprawa jej zachowania bywała jedynie chwilowa.

5. Oskarżony pomimo zakazu wstępu do mieszkania pokrzywdzonej często przebywał w jego otoczeniu, ubliżał E. W. na ulicy, również w obecności innych postronnych osób. Ww. sytuacje nasilały się – słowa wypowiadane przez oskarżonego i ich częstotliwość wzbudzała w pokrzywdzonej coraz większą obawę, iż oskarżony może jej zrobić krzywdę.

6. W dniu 21 maja 2022r. podczas gdy pokrzywdzona E. W. wchodziła na klatkę schodową zamieszkiwanego przez siebie budynku zastała na niej znajdującego się pod wpływem alkoholu oskarżonego R. D., który groził jej wówczas słowami uznanymi powszechnie za wulgarne i obelżywe pozbawieniem życia, odgrażając się przy tym „ja mam 18 lat kryminału (…) dożywocia nie dostanę”. Pokrzywdzona odebrała ww. słowa oskarżonego jako groźbę śmierci, a z uwagi na nieobliczalność oskarżonego realnie obawiała się ich spełnienia, bała się o własne bezpieczeństwo.

7. W dniu 24 maja 2022r. oskarżony ponownie przyszedł pod blok pokrzywdzonej i dzwonił do jej mieszkania, po czym wszedł na klatkę schodową. J. D. otworzyła mu drzwi, wołała go, oskarżony nie wszedł do mieszkania. Chwilę rozmawiali pod mieszkaniem, po czym oskarżony się oddalił, a J. D. wróciła do mieszkania. Po chwili oskarżony ponownie przyszedł pod blok i dzwonił domofonem, który odebrała J. D., po czym wyszła zabierając z mieszkania nóż kuchenny. Wróciła po ok. pół godzinie. Po kolejnych 10 min. pokrzywdzona E. W. słysząc dobijanie do drzwi podeszła do nich i przez wizjer zauważyła oskarżonego stojącego na klatce schodowej, który w ręku trzymał nóż, który wcześniej zabrała z mieszkania J. D.. Oskarżony wówczas krzyczał i przy użyciu słów wulgarnych wypowiadał groźby pozbawienia E. W. życia. Ww. sytuację tj. jak oskarżony awanturuje się, krzyczy, kopie i uderza pięściami w drzwi mieszkania widział sąsiad T. O., który wyszedł i zwrócił mu uwagę żeby się uspokoił, na co oskarżony również zaczął go wyzywać. I. wówczas nie było w domu. E. W. widząc oskarżonego grożącego jej nożem bardzo się wystraszyła i zdenerwowała, uciekła przez balkon do sąsiadki H. M., gdzie roztrzęsiona wezwała Policję informując, iż jej córka i zięć są pijani i zięć z nożem groził jej, że ją zabije. Na przyjazd Policji oczekiwała pozostając u ww. sąsiadki. Po przyjeździe funkcjonariuszy zrelacjonowała im całą sytuację i udała się wraz z nimi do swojego mieszkania. Wówczas nikogo już nie zastano, a ww. nóż, którego zabezpieczenia dokonano, leżał na półce w pokoju J. D.. Był to duży nóż kuchenny z czarną rękojeścią o łącznej długości ok. 30 cm, o wymiarach: dłg. ostrza 18 cm, szer. ostrza 3 cm w jego najszerszym punkcie, tj. nasady rękojeści, dłg, rękojeści 10 cm.

Wychodząc z mieszkania pokrzywdzonej funkcjonariusze zastali na klatce schodowej oskarżonego wraz z J. D., których zatrzymano. Wykonane badanie stanu trzeźwości wykazało, iż oboje znajdowali się pod znacznym wpływem alkoholu, oskarżony z wynikiem 0,940 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. (...) udzielał dodatkowy patrol Policji.

8. Ww. groźby wypowiadane przez oskarżonego same w sobie brzmiały bardzo przekonująco, a ich realny wydźwięk był nadto potęgowany jego ogólną postawą i zachowaniem – działaniem w stanie upojenia i pod wpływem wzburzenia. Oskarżony nie panował nad emocjami, był agresywny w stosunku do pokrzywdzonej. Pokrzywdzona w związku z zachowaniami oskarżonego obawiała się o swoje życie i zdrowie.

9. Oskarżony był dotychczas wielokrotnie karany na kary pozbawienia wolności, w tym za przestępstwa podobne (dokonane z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia). M.in. oskarżony wyrokiem z dnia 5 marca 2021r. został skazany za czyn z art. 207 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk popełniony na szkodę J. D. na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Oskarżony wykonywał wymienioną karę w okresie od 11 sierpnia roku 2020r. do 5 marca 2021r. (okres tymczasowego aresztowania zaliczony na poczet kary).

10. Biegli psychiatrzy u oskarżonego nie stwierdzili objawów upośledzenia umysłowego i choroby psychicznej oraz organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Stwierdzili uzależnienie od alkoholu – zespół zależności alkoholowej oraz osobowość nieprawidłową dyssocjalną. W chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

11. Oskarżony w chwili zdarzenia miał 45 lat. Jest żonaty. Posiada jedno dziecko na utrzymaniu. Ma wykształcenie podstawowe. Z zawodu budowlaniec. Utrzymujący się z prac dorywczych. Bez majątku. Nie leczony psychiatrycznie.

Zeznania świadka E. W. k. 37, 61v, 221v-22, 542-543

Wywiad środowiskowy k. 223-224

Notatka urzędowa k. 17, 18, 232-235, 692

Protokół badania stanu trzeźwości k. 19-21, 22-24

Protokół zatrzymania rzeczy k. 29-31

Protokół oględzin rzeczy k. 43-46, 203-206

Zeznania świadka H. M. k. 41v-42 (208), 543

Zeznania świadka K. P. k. 79 (209)

Zeznania świadka T. O. k. 73-74 (211)

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej J. D. k. 87

Postanowienie k. 63

Zaświadczenie k. 64

Raport k. 102-104, 645-646

Notatniki służbowe k. 552-615

Zeznania świadka M. G. (1) k. 636

Zeznania świadka M. S. k. 662-663

Nagranie k. 693

Dane o karalności i odbyciu kary k. 100-101, 239-259, 459-460, 630, 660-661

Wyrok k. 136

Opinia sądowo-psychiatryczna k. 143-149

Dane osobopoznawcze k. 541v

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

R. D.

jw.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Fakt, iż oskarżony w okresie czynu nie groził pokrzywdzonej E. W..

Fakt, iż pokrzywdzona E. W. nie miała podstaw do obawiania się oskarżonego.

Wyjaśnienia oskarżonego

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej

95, 541v-542

87

OCena DOWOdów

1.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Zeznania świadków

wyjaśnienia oskarżonej

dowody z dokumentów

Sąd dał wiarę i oparł się na zeznaniach złożonych przez pokrzywdzoną E. W., uznając je za spontaniczną i odzwierciedlającą w pełni rzeczywistość relację. W tym kontekście szczególne znaczenie przypisując jej zeznaniom składanym niejako „na gorąco” w toku postępowania przygotowawczego. Sąd dał wiarę pokrzywdzonej co do tego, iż słyszała ona od oskarżonego słowa, które wskazywały jednoznacznie na groźby pozbawienia jej życia, a ich kontekst wypowiedzi i postawa oskarżonego mogły jak najbardziej wywołać u niej poczucie zagrożenia, co potęgowane było całokształtem ich sytuacji rodzinnej, trudną relacją z córką, którą starała się uchronić przed nałogiem i złym wpływem oskarżonego. Powyższe koreluje z zeznaniami pozostałych świadków tj. sąsiadów i funkcjonariuszy Policji przybyłych na miejsce zdarzenia. Sąd nie znalazł podstaw aby w tym zakresie odmówić pokrzywdzonej wiarygodności. Nie miała ona na celu bezpodstawnego obciążenia oskarżonego, a jedynie zapewnienie sobie, jak i wnukowi, którym się zajmowała, bezpieczeństwa i spokoju. . Nadto w swoich zeznaniach opisała ona całe zdarzenie w sposób szczegółowy i skrupulatny. Sąd zauważył także, że zeznania pokrzywdzonej nie jawiły się jako nieautentyczne czy wyolbrzymione, a przeprowadzony przewód sądowy nie wykazał, aby całe zdarzenie było niejako pozorowane (co zdawał się insynuować oskarżony domniemując działanie pokrzywdzonej powodowane jedynie chęcią wyrzucenia córki z domu). Jednak biorąc jednak pod uwagę opis zdarzeń dokonany przez pokrzywdzoną połączony z innymi dowodami zebranymi w sprawie, sąd doszedł do przekonania, że należy dać jej wiarę w pełni. Pokrzywdzona wielokrotnie w okresie poprzedzającym czas objęty zarzutem wzywała do miejsca zamieszkania patrole Policji, skrajnie w dniu 24.05.2022r. zmuszona była uciec do sąsiadki celem zagwarantowania sobie pomocy i powstrzymania oskarżonego przed działaniami zagrażającymi wprost jej najwyższym dobrom tj. życiu i zdrowiu. Zdaniem sądu przeprowadzone postępowanie potwierdziło, iż w okresie od 21 do 24 maja 2022r. dochodziło do sytuacji, podczas których pokrzywdzona obawiała się o swoje życie i zdrowie, które było zagrożone ze strony oskarżonego, który formułował bezpośrednio względem niej groźby pozbawienia życia i zdrowia, co czynił co najmniej dwukrotnie tj. w dniu 21 maja 2022r. i 24 maja 2022r., przy czym w dniu 24 maja 2022r. wypowiadane groźby miały miejsce przy użyciu noża kuchennego.

Sąd posiłkowo oparł się także na relacjach sąsiadów stron tj. H. M., T. O. i K. P., którzy choć wprost nie wskazali na słyszane groźby ze strony oskarżonego kierowane do pokrzywdzonej, to jednak podali okoliczności związane z obecnością oskarżonego w miejscu ich zamieszkania tj. wielokrotnie (w tym w okresie wskazanym w zarzucie) słyszanymi krzykami i wulgaryzmami na klatce, awanturami, problemami związanymi z nadużywaniem przez oskarżonego alkoholu i koniecznością częstego wzywania interwencji Policji, co również znali z relacji pokrzywdzonej. Świadkowie ewidentnie przy tym przyjmowali co najmniej częściowo zachowawczą postawę co do relacjonowania negatywnych zachowań oskarżonego, szczególnie w warunkach sali rozpraw, co zapewne było spowodowane obecnością oskarżonego i obawą przed nim.

Sąd oparł się także na zeznaniach funkcjonariuszy biorących udział w interwencji z dnia 24.05.2022r. tj. M. G. (1) i M. S., którzy wskazali, iż choć interwencji z udziałem stron było wiele, to ta interwencja utkwiła im w pamięci, gdyż wtenczas oskarżony miał grozić E. W. przy użyciu noża, a ona ze strachu uciekła przez balkon do sąsiadki i była mocno roztrzęsiona. Ewidentnie obawiała się o swoje życie i zdrowie i widać było, iż wówczas urosło to do takich rozmiarów, że miała dość ubliżania i grożenia jej pozbawieniem życia i zdrowia, wskazywała na agresywne zachowanie oskarżonego i J. D.. Funkcjonariusze jednoznaczne wskazali, iż podczas tej interwencji sytuacja była wyjątkowo zaogniona, a nieporozumienia w tej rodzinie potęgował alkohol. W zakresie konieczności udzielenia wsparcia w zakresie interwencji z oskarżonymi w dniu 24.05.2022r. przybyłemu wcześniej patrolowi sąd oparł się także na zeznaniach funkcjonariuszy J. B. i P. A..

Sąd w ograniczonym zakresie oparł się na wyjaśnieniach oskarżonej J. D. tj. w zakresie ogólnej sytuacji rodzinnej między stronami, nie dając jej wiary co do meritum sprawy w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu.

Za wiarygodne należało również uznać zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione osoby oraz organy w ramach przysługujących im uprawnień w sposób rzetelny i fachowy, a także korespondują ze sobą, tworząc wspólną całość stanu faktycznego. Sąd oparł się na nieosobowym materiale dowodowym, tj. informacji z K., opinii biegłego, notatkach urzędowych albowiem dowody te nie były kwestionowane przez strony postępowania, a ponadto sporządzone zostały przez wyznaczone organy, w ramach przypisanych im kompetencji i posiadanych wiadomości specjalnych. Dokumenty w postaci protokołów, notatek i materiałów poglądowych zostały sporządzone przez funkcjonariuszy policji wykonujących czynności na miejscu zdarzenia i bezpośrednio po zdarzeniu w ramach ich obowiązków służbowych.

1.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego R. D.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej J. D.

Zeznania świadków E. B., D. W., M. G. (2), R. J., M. R., L. B., Ł. O. A. Z., K. B., R. B., Ł. S., E. M., Z. W. i E. S.

dokumenty dot. stricte J. D., w tym akta sprawy dot. leczenia uzależnień

Sąd nie dał wiary oskarżonemu w zakresie w jakim nie przyznał się on do winy i kwestionował swoje sprawstwo w zakresie zarzucanego mu czynu, uznając jego twierdzenia za przyjęta linię obrony, niepopartą żadnymi dowodami, którym można byłoby przypisać przymiot wiarygodności. Oskarżony umniejszał w toku postepowania swoją naganną postawę, zarzucając pokrzywdzonej chęć pozbycia się córki jako motyw zainicjowania niniejszego postępowania. Jednocześnie przyznał, iż pokrzywdzona mogła się obawiać, iż będzie się on na niej mścił w przypadku wymeldowania żony z jej domu.

Sąd nie dał wiary oskarżonej w zakresie w jakim wskazała, iż oskarżony nie groził pokrzywdzonej E. W., uznając jej postawę za całkowicie obronną względem swojego męża tj. oskarżonego, co sprawia, iż podtrzymuje jego wersję zdarzeń jakoby miałyby być to kłamstwa jej matki mające na celu wymeldowanie jej z domu.

Sąd pominął jako nieistotne dla rozstrzygnięcia zeznania tych świadków tj. funkcjonariuszy Policji i pracowników socjalnych, które to de facto nie dot. osoby oskarżonego R. D. i jego zachowań względem pokrzywdzonej E. W.. Świadkowie ci bowiem w głównej mierze zeznawali na okoliczności związane z zachowaniem J. D. względem jej matki, często nie posiadając nawet szczegółowej wiedzy w ww. zakresie, nie potrafiąc się w ogóle wypowiedzieć co do osoby oskarżonego.

Dokumenty te były nieistotne dla rozstrzygnięcia w zakresie czynu oskarżonego R. D..

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

2

R. D.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 190 § 1 k.k. – w brzmieniu obowiązującym na dzień popełnienia przez oskarżonego czynu, który znalazł zastosowanie z uwagi na jego względność dla sprawcy - kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.. Zgodnie z art. 190 § 2 k.k. ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego. Przestępstwo określone w art. 190 § 1 k.k. jest przestępstwem powszechnym, a zatem oskarżony mógł je popełnić. Swoim zachowaniem oskarżony zrealizował znamiona określone w omawianym przepisie. Dla bytu przestępstwa niezbędne jest z jednej strony aby sprawca groził popełnieniem przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego lub osoby dla pokrzywdzonego najbliższej, a z drugiej zaś strony niezbędne jest aby groźba wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. W niniejszej sprawie wystąpiły obie przesłanki wymienione w przepisie.

Przestępstwo określone w art. 190 § 1 k.k. ma charakter umyślny – można je popełnić zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. W ocenie Sądu wypowiadane przez oskarżonego słowa w kierunku teściowej E. W. świadczą o działaniu oskarżonego w zamiarze bezpośrednim. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że wypowiadane groźby nie muszą co do słowa odpowiadać przesłankom przepisów ustawy karnej, aby uznać je za groźby popełnienia przestępstwa. W ocenie Sądu jednak wypowiadane przez oskarżonego wulgarne słowa jednoznacznie oznaczały zapowiedź pozbawienia pokrzywdzonej życia i stanowiły groźbę karalną w rozumieniu art. 190 § 1 k.k. Oskarżony znał znaczenie wypowiadanych przez siebie słów, w ocenie Sądu działał on w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem (art. 12 § 1 k.k.) uzyskania nad matką swojej żony przewagi psychicznej, co miało w głównej mierze spotęgowanie stanu obawy przed oskarżonym i zaprzestanie każdej próby sprzeciwienia się mu, w tym odwiedzenie jej od chęci wymeldowania córki z mieszkania. Oskarżony jest młodym mężczyzną, w sile wieku, miał nad pokrzywdzoną znaczną przewagę fizyczną, zaś wypowiadane groźby miały na celu przestraszenie jej, wzbudzenie u niej poczucia obawy i przerażenia, aby przestała się oskarżonemu przeciwstawiać. Oskarżony ma 45 lat, większość swojego dorosłego życia spędził przebywając w jednostkach penitencjarnych, po których opuszczeniu schronienie znajdował u pokrzywdzonej, która jednak stawiała mu warunki do pobytu w jej mieszkaniu tj. trzeźwość i uczęszczanie do pracy, którym z czasem przestał sprostać. Oskarżony dążył w istocie do tego, by pokrzywdzona pozwoliła mu i jego żonie funkcjonować w sposób, który odpowiada wyłącznie im jako osobom uzależnionym i wykolejonym życiowo.

Prawnie irrelewantne jest czy sprawca miał zamiar spełnienia groźby, istotne jest aby towarzyszył mu jednak zamiar wywołania obawy jej spełnienia i taki zamiar, w ocenie Sądu, oskarżonemu towarzyszył. Przemawiają za tym okoliczności sprawy oraz konkretne zachowania oskarżonego. Oskarżony w dniach objętych zarzutem doprowadzał teściową do strachu o swoje życie i zdrowie, o czym świadczy wzywanie Policji oraz ucieczka do sąsiadki. Biorąc pod uwagę przeszłość krymianalną oskarżonego, pernamentne pozostawanie przez niego w stanach nietrzeźwości i przebywanie w towarzystwie podobnych osób, w ocenie Sądu mogło co najmniej wywołać realna obawę zrealizowania wypowiadanych przez niego gróźb. Szczególnie istotną skrajną sytuacją, która pociągnęła pokrzywdzoną do podjęcia radykalnych kroków wobec oskarżonych było posłużenie się przez nich nożem i bezpośrednie grożenie przez oskarżonego nim pokrzywdzonej.

W związku z powyższym nie ulega wątpliwości, iż groźby wypowiadane przez oskarżonego, tj. pozbawienia życia i zdrowia E. W. stanowią groźby bezprawne w rozumieniu Kodeksu karnego. W ocenie Sądu wypowiadane groźby, a przede wszystkim okoliczności im towarzyszące wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Wskazać należy, że cała sytuacja nie ograniczała się tylko do wymiany słownej. Oskarżony był pobudzony, agresywny, jego zachowania były irracjonalne – kilkakrotnie dobijał się do mieszkania pokrzywdzonej, krzyczał niepokojąc zamieszkujące obok osoby, znajdował się pod znacznym wpływem alkoholu, zaczepiał pokrzywdzoną na ulicy, aby grozić jej w obecności innych osób. Oskarżony ewidentnie swoim zachowaniem chciał wywołać u pokrzywdzonej takie poczucie zagrożenia i obawy przed nim, aby spowodować zaprzestanie przez nią jakichkolwiek prób sprzeciwienia się działalności jego i swojej córki związanej z urządzeniem ciągłych libacji alkoholowo-narkotykowych pod jej adresem i nieinteresowaniem się w żadnym zakresie pracą i opieką nad synem. Nadto oskarżony w dniu 24.05.2022r. podczas wypowiadanych wobec pokrzywdzonej gróźb posługiwał się pokaźnych rozmiarów nożem, a dodatkowo siłą próbował dostać się do zajmowanego przez nią mieszkania – wykorzystując moment nieobecności jego małoletniego syna i dysponując nożem przekazanym mu przez żonę, która ewidentnie pozostawała pod całkowitym jego wpływem, potęgowanym skalą jej uzależnienia od alkoholu i narkotyków i podejmowaniem zgoła nieracjonalnych zachowań ukierunkowanych na swoją najbliższą rodzinę. W ocenie Sądu powyższe wywołało u pokrzywdzonej w pełni uzasadnione obawy o spełnienie gróźb wypowiadanych przez oskarżonego, po którym dodatkowo wiedziała, iż może się spodziewać agresywnych i nieobliczalnych zachowań, na które wskazywała chociażby jego uprzednia karalność i sposób prowadzenia się. Jedynie na marginesie podkreślić należy, iż z perspektywy przypisania odpowiedzialności karnej bez znaczenia pozostaje, czy oskarżony miał rzeczywisty zamiar realizacji wypowiedzianych gróźb.

Zarzucony oskarżonemu czyn był przez niego zawiniony, brak bowiem jakichkolwiek okoliczności wyłączających bezprawność bądź winę oskarżonego. Oskarżony w chwili dokonania zarzucanego mu czynu rozumiał jego znaczenie i mógł pokierować swoim postępowaniem. Miał zdolność rozpoznania bezprawności czynu i zachodziła normalna sytuacja motywacyjna.

W niniejszej prawie wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. Zgromadzone w sprawie dowody wykazały, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu a zarazem Sąd uznał, że stopień winy i społecznej szkodliwości czynu jest znaczny.

W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynów oskarżonego jest wysoka. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim wywarcia u pokrzywdzonej obawy, iż może spełnić wypowiadane groźby. Oskarżony groził popełnieniem najcięższych rodzajowo przestępstw przeciwko zdrowiu i życiu. Oskarżony wzmacniał wypowiadane przez siebie groźby zachowaniami wzbudzającymi dodatkowy strach: posługiwał się niebezpiecznym narządzeniem, dobijał się do mieszkania zajmowanego przez pokrzywdzoną, krzyczał, awanturował się. Zachowanie oskarżonego naruszało podstawowe poczucie bezpieczeństwa - pokrzywdzonej albowiem znajdowała się w miejscu swojego zamieszkania, w którym to on nie miał prawa przebywać.

Oskarżony działał przy tym w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 k.k. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu w sprawie o sygnaturze akt II K 1381/20 skazano go na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. (znęcanie). Wymienioną karę odbywał w okresie od 11 sierpnia roku 2020r. do 5 marca 2021r. W myśl art. 64 § 1 k.k. jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a może ją wymierzyć w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Art. 115 § 3 k.k. precyzuje, iż przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rodzaju; przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia. Biorąc więc pod uwagę powyższe, uwzględniając czasookres popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu i czasookres odbywanej przez niego kary pozbawienia wolności, przyjąć należy, iż doszło do realizacji przesłanek określonych w art. 64 § 1 k.k.

☐

1.4.Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.5.Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. D.

2

2

Za popełnienie przypisanego czynu z art. 190 § 1 k.k. oskarżonemu groziła kara grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2 (wobec treści art. 4 § 1 k.k.). Z uwagi na działanie oskarżonego w warunkach recydywy zwykłej określonej w art. 64 § 1 k.k. możliwe było wymierzenie mu kary (uwzględniając treść art. 4 § 1 k.k.) za przypisane przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Nadto wobec działania oskarżonego w warunkach czynu ciągłego z art. 12 § 1 k.k. zastosowanie znalazł przepis art. 57b k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zgodnie z którym skazując za przestępstwo określone w art. 12 § 1 k.k. sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia.

W ocenie Sądu karą adekwatną do stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu oraz realizującą dyrektywy wymiaru kary była kara pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd nie znalazł szczególnych okoliczności łagodzących. W ocenie dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k. w tym znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu wynikający z przedmiotu ochrony. W ocenie Sądu takie ukształtowanie kary wymierzonej oskarżonemu spełni wobec niego cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także cele prewencji generalnej oraz kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wśród okoliczności obciążających wymienić należy uprzednią karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa podobne. Za okoliczność obciążającą przyjąć należy również charakter działania oskarżonego, który działał niczym niesprowokowany, a jego zachowania odznaczały się dużą dozą agresji.

W ocenie Sądu zasadnym było wymierzenie oskarżonemu kary 7 miesięcy pozbawienia wolności.

Dotychczasowa postawa oskarżonego wskazuje, iż tylko kara najsurowszego rodzaju ma szansę na zrealizowanie dyrektyw wymiaru kary. Oskarżony odznacza się lekceważącym podejściem do obowiązującego porządku prawnego.

W myśl art. 53 k.k. Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a ponadto potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Miarkując karę w stosunku do oskarżonego Sąd kierował się wskazanymi wyżej dyrektywami wymiaru kary.

Sąd uznał, że tylko tak ukształtowana kara wymierzona oskarżonemu spełni wobec niego cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także cele prewencji generalnej oraz kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jest ona także adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego.

R. D.

5

5

Na podstawie art. 41a § 1 i 4 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzeczono środek karny w postaci zakazu kontaktowania się bezpośrednio i pośrednio z pokrzywdzoną E. W. oraz zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej z obowiązkiem zachowania odległości od pokrzywdzonej nie mniejszej niż 100 metrów na okres 2 dwóch lat.

W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę całokształt okoliczności, niezbędne było zastosowanie w stosunku do oskarżonego ww. środka karnego. Sąd miał na względzie, iż na gruncie niniejszej sprawy były one fakultatywne, a ich orzeczenie podnosi represyjność orzeczenia, jednakże zdaniem Sądu były one celowe przede wszystkim z uwagi na pełnioną przez nie funkcję prewencyjną, wychowawczą i zapobiegawczą. Charakter popełnionych przestępstw przemawiał w ocenie Sądu za zastosowaniem wobec oskarżonego zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej połączonego z zakazem kontaktowania się w jakiejkolwiek formie. Orzeczenie wskazanego zakazu nie ograniczy istotnie oskarżonego w życiu codziennym, tym bardziej gdy weźmie się pod uwagę fakt, iż jego kontakty z synem i tak są znikome. Brak refleksji nad własnym postępowaniem, brak krytycyzmu uzasadnia w ocenie Sądu konieczność zastosowania wymienionego środka i izolowania oskarżonego od pokrzywdzonej.

1 Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. D.

4

4

Ponieważ w toku postępowania oskarżony pozostawał tymczasowo aresztowany, Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył ten okres na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności.

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6

7

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz ustanowionego dla oskarżonego obrońcy z urzędu w osobie adw. A. D. wynagrodzenie powiększone o należny podatek VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej im z urzędu.

Mając na względzie sytuację finansową i możliwości zarobkowe oskarżonego sąd uznał, że uiszczenie przez niego części kosztów sądowych nie będzie zbyt uciążliwe i dlatego zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego na podstawie art. 627 kpk i art. 624 § 1 kpk kwotę 1000 złotych tytułem częściowych kosztów sądowych, zwalniając go od ich ponoszenia w pozostałej części, na co wpływ miał fakt, iż oskarżony stosunkowo niedawno opuścił jednostkę penitencjarną.

1 Podpis

sędzia Joanna Urbańska –Czarnasiak