Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 775/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

7.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

A. C. (1)

w okresie od 2010 roku do 2011 roku w K. doprowadził wówczas małoletnią J. B. (1) (urodzoną (...)) do poddania się innej czynności seksualnej, w ten sposób, że dotykał ją po piersiach oraz obcował płciowo z małoletnią w ten sposób, że wkładał palce do jej pochwy, tj. czyn z art. 200 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony A. C. (1) jest bratem A. B. -matki pokrzywdzonej J. B. (1). J. B. (1) urodziła się (...)

W okresie objętym zarzutem i późniejszym matka pokrzywdzonej wyjeżdżała do pracy za granicę. W tym czasie pokrzywdzona oraz jej brat D. B. pozostawali pod opieką ojca J. B. (2). Często też odwiedzali w K. oskarżonego A. C. (1). Często też nocowali u niego. Pokrzywdzona wraz z bratem spali w pokoju znajdującym się na parterze domu. Ówczesna partnerka A. C. (1) D. D. (1) roznież wyjeżdżała do pracy za granicę.

Podczas jednych z takich odwiedzin w 2010 lub 2011 r. oskarżony i ojciec pokrzywdzonej spożywali alkohol. Oskarżony zaproponował, żeby pokrzywdzona poszła spać do sypialni znajdującej się na piętrze domu. Pokrzywdzona tak zrobiła, jej brat pozostał w pokoju wraz z wujkiem i ojcem. W sypialni przebrała się w dwuczęściową piżamę, położyła się i zasnęła. Po pewnym czasie pokrzywdzona obudziła się ponieważ oskarżony włożył rękę pod bluzę jej piżamy i dotykał ją po piersiach. Pokrzywdzona zaprotestowała, jednak oskarżony zapytał ją „czy chce niżej”, pokrzywdzona znowu zaprotestowała jednak oskarżony jej nie posłuchał, włożył rękę w jej spodnie i wkładał palce do pochwy pokrzywdzonej. Było to bolesne dla pokrzywdzonej. Dziewczynka ponownie zaprotestowała wtedy oskarżony zabrał rękę. Wtedy zdezorientowana pokrzywdzona odwróciła się do niego plecami. Przez dłuższy czas nie mogła zasnąć. Kiedy rano się obudziła, oskarżonego nie było w sypialni, był na parterze przygotowywał śniadanie.

Oskarżony w trakcie zdarzenia nie używał gróźb, przemocy.

Podczas kolejnej wizyty oskarżony ponownie zaproponował pokrzywdzonej spanie w sypialni znajdującej się na piętrze jednak ona się na to już nie zgodziła.

J. B. (1) o tym zdarzeniu powiedziała jako pierwszej A. C. (2) w 2016 r. A. C. (2) była wtedy dziewczyną jej brata D.. Koleżanka namawiała pokrzywdzoną, by opowiedziała o tym zdarzeniu matce. Jakiś czas później pokrzywdzona zrobiła to jednocześnie zaznaczając, że nie chce aby matka złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Pokrzywdzona nie chciała tego robić ponieważ sprawcą była jej i matce osoba bliską oraz z uwagi na upływ czasu. Jednak skorzystała w tym czasie z pomocy psychologa. Pomoc ta w odbiorze pokrzywdzonej okazała się nieskuteczna. Te same powody pokrzywdzona podawała psychologowi, które namawia matkę i córkę do zgłoszenia faktu przestępstwa organom ścigania.

Rodzice pokrzywdzonej rozwiedli się. Wyrok orzekający rozwód rodziców zapadł w dniu 21 listopada 2012 r. na skutek pozwu złożonego przez A. B. w dniu 11 października 2012 r. W okresie po rozwodzie rodziców pokrzywdzona korzystała z pomocy neurologa i psychiatry jednak jako przyczynę występujących u niej zaburzeń podawała rozwód rodziców, nie wspominała im o zdarzeniu z udziałem wujka.

Oprócz A. C. (2) pokrzywdzona wspomniała o tym zdarzenia jeszcze P. G., M. C. – w 2018 r., która była zainteresowana dlaczego pokrzywdzona nie utrzymuje kontaktów z rodziną wujka, W. M. w wakacje 2017 r. M. D. – swojemu chłopakowi w 2018 r.

Brat pokrzywdzonej D. B. dowiedział się o tym zdarzeniu od matki.

Po tym zdarzeniu zarówno J. B. (2) z dziećmi jak i A. C. (1) odwiedzali się wzajemnie. Pokrzywdzona brała udział w tych wizytach, jednak starała się nie zostawać z wujkiem sama. J. B. (2) dowiedział się o zdarzeniu od A. B. w 2016 r., chciał wyjaśnić to z oskarżonym, skontaktował się z nim. Oskarżony zaprzeczył twierdzeniom pokrzywdzonej.

J. B. (1) spotkała się z A. C. (1) (z inicjatywy oskarżonego) w K., w restauracji (...). Otrzymała wtedy od oskarżonego pieniądze w kwocie 50 euro okazji 18tych urodzin. W czasie tej rozmowy oskarżony przeprosił pokrzywdzoną za to co ewentualnie jej zrobił.

W dniu 3 stycznia 2019 r. matka pokrzywdzonej A. B. złożyła zawiadomienie o przestępstwie.

1. odpis aktu urodzenia J. B. (1)

2. zeznania J. B. (1)

3. zeznania A. B.

4. dokumentacja z MOPS w K.

5. pozew oraz orzeczenie

6. zeznania A. C. (2)

7. zeznania P. G.

8. zeznania M. C.

9. zeznania W. M.

10. zeznania D. B.

11. zeznania M. D.

12. zeznania J. B. (2)

13. częściowo wyjaśnienia oskarżonego

14. częściowo zeznania D. D. (1)

15. zeznania A. B.

16. zawiadomienie

1. k. 19

2. k. 21-25, 341-342, 343,

3. k. 4, 169-170

4. k. 32-40

5. k. 2-5, 24 w aktach IC 1482/12 SO w Kaliszu

6. k. 217

7. k. 173

8. k. 172-173,

9. k. 50-51, 174

10. k. 53-54, 170-171

11. k. 173

12. k. 67, 171-172

13. k. 87-88, 168-169

14. k. 203-204

15. k. 218

16. k. 3-7

A. C. (1) ma 51 lat. Ma wykształcenie zawodowe. Obecnie jest osobą bezrobotną, utrzymująca się z oszczędności. Jest właścicielem mieszkania zakupionym na kredyt. Rata miesięczna wynosi ok. 1600 zł. Oskarżony ma jedno samodzielne dziecko. Był karany za granicą za przestępstwo związane z nielegalnym obrotem substancjami odurzającymi, substancjami psychotropowymi i prekursorami nieprzeznaczonymi wyłącznie na użytek własny. Za czyn ten został orzeczony między innymi zakaz pracy lub wykonywania innej działalności z małoletnimi.

Z opinii biegłych psychiatrów, psychologa i seksuologa wynika, iż biegli stwierdzili u oskarżonego cechy osobowości nieprawidłowej – niedojrzałej emocjonalnie oraz szkodliwe używanie alkoholu w wywiadzie, w okresie objętym zdarzeniem oskarżony miał pełną zdolność do rozpoznania znaczenia swoich czynów i pokierowania swoim postępowaniem, brak podstaw do stwierdzenia u oskarżonego zaburzeń preferencji seksualnych ujętych w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych, a czyn miał mieć charakter czynu pedofilnego zastępczego.

1. dane osobowe

2. dane o karalności

3. opinia

1. k. 85-86, 168

2. k. 115, 388-390

3. k. 452-475

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

7.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1. odpis aktu urodzenia J. B. (1)

2. zeznania J. B. (1)

3. zeznania A. B.

4. dokumentacja z MOPS w K.

5. pozew oraz orzeczenie

6. zeznania A. C. (2)

7. zeznania P. G.

8. zeznania M. C.

9. zeznania W. M.

10. zeznania D. B.

11. zeznania M. D.

12. zeznania J. B. (2)

13. częściowo wyjaśnienia oskarżonego

14. częściowo zeznania D. D. (1)

15. zeznania A. B.

16. zawiadomienie

17. opinia sądowo-psychologiczna (k. 26 i n., 358 i n., 529-530)

Podstawowym dowodem w sprawie są zeznania pokrzywdzonej J. B. (1), które Sąd uznał za wiarygodne. Obrońca kwestionował ich wiarygodność. Przede wszystkim, w toku przesłuchań nie ujawniły się żadne okoliczności świadczące o występowaniu jakichkolwiek zaburzeń czy deficytów u pokrzywdzonej, które nakazywałyby poszerzyć materiał dowodowy o szczegółowe badania psychologiczne pokrzywdzonej. W konsekwencji biegła psycholog uznała, iż pokrzywdzona ma możliwość czynienia prawidłowych postrzeżeń i prawidłowego ich przekazywania. W ustnej uzupełniającej opinii biegła wyjaśniła również mechanizmy powstawania i zanikania wspomnień szczególnie tych związanych z przeżytą traumą. W ocenie Sądu, obrońca zmierzał do dokonania przez biegłą oceny wiarygodności tych konkretnych zeznań, a więc czynności zarezerwowanej dla Sądu. Oceniając zeznania pokrzywdzonej pod kątem ich wiarygodności oczywistym było dla Sądu, iż ustalenie przez biegłą, że pokrzywdzona ma możliwość czynienia i przekazywania postrzeżeń w sposób prawidłowy nie przesądza o wiarygodności zeznań pokrzywdzonej. Jednakże pokrzywdzona dość szczegółowo opisała przebieg zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Współgrają one z zeznaniami pozostałych wymienionych świadków, choć należy podkreślić, iż są one wtórne w stosunku do zeznań pokrzywdzonej, stanowią relację z tego o czym mówiła i jak się zachowywała oskarżona. W ocenie Sądu zeznania te są inspirowane przez matkę pokrzywdzonej A. B.. Zarówno C. C. (2) jak i F. C. oraz sam oskarżony wskazywali, iż zeznania tej treści pokrzywdzona mogła złożyć pod wpływem matki, gdyż A. B. ma być osobą chciwą, chcąca doprowadzić do ruiny J. B. (2), byłego męża, ma także pretensje, że po jej rozwodzie z J. B. (2), rodzina się do niej odsunęła. Faktem wynikającym zarówno z zeznań C. C. (2) jak i F. C. jest, że rodzina nie zaakceptowała decyzji A. B. o rozwodzie z J. B. (2) i ma do niej pretensje o rozpad małżeństwa według tych osób jedynie dla fanaberii, pieniędzy. Jednak do rozwodu doszło 21 listopada 2012 r. zatem w ocenie Sądu nie jest racjonalnym, by A. B. czekała 7 lat (do 2019 r.), żeby dokonać zemsty. Jak wynika z porównania zeznań A. B. i dokumentacji uzyskanej z MOPS w K. (daty wizyt u psychologa), miała się ona dowiedzieć od córki o zdarzeniu w końcówce 2015 r. lub na początku 2016 r. Jednocześnie o zdarzeniu tym opowiedziała swojej ówczesnej koleżance A. C. (2), która namawiała ją żeby opowiedzieć o tym matce. Z żadnych zeznań nie wynikają okoliczności wskazujące na inspirację pokrzywdzonej przez A. B.. Wspominają o tym jedynie świadkowie obrony jednak w tym zakresie ich zeznania mają charakter przypuszczeń. Jak wynika z ich zeznań, to oskarżenie było dla niech szokujące, niewiarygodne, zaskakujące, tym bardziej, że dotyczyło członka ich najbliżej rodziny lub osoby z którą byli kiedyś bardzo blisko związani, stąd świadkowie ci próbowali na swój sposób wytłumaczyć sobie te sytuację.

Jak wynika z zeznań pokrzywdzonej, jej matki i A. C. (2) pokrzywdzona nie chciała nigdy składać oficjalnego zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, z jednej strony dlatego że dotyczyło to wujka, brata matki z drugiej strony obawiała się, że nikt jej nie uwierzy. Jej przekonanie zostało utrwalone przez ojca, który dowiedziawszy się o zdarzeniu skonfrontował się z A. C. (1) i dał jemu wiarę, nie opowiedział się wyraźnie po stronie córki. Osoby takie jak D. D. (1), A. B. (druga żona J. B. (2)) twierdziły, że były w bardzo dobrych stosunkach z pokrzywdzoną, że ta zwierzała im się z różnych spraw, więc gdyby coś takiego miało miejsce to o tym też by powiedziała. Należy jednak podkreślić, iż poczucie bezpieczeństwa pokrzywdzonej w tamtym okresie było zaburzone. Pokrzywdzona pozostawała pod opieką ojca, który miał bardzo dobre, częste kontakty z oskarżonym, w spotkaniach tych brała udział również pokrzywdzona i jej brat. Matka przebywała poza granicami kraju. D. D. (1) była dla pokrzywdzonej ciocią a nie matką. Nadto sprawca był jej wujkiem, ojcem chrzestnym, był ważną osobą dla jej matki oraz dla D. D. (1). Był też ważną osobą dla samej pokrzywdzonej, która swoje kontakty do momentu zdarzenia opisywała jako bardzo dobre, czuła że jest ulubienicą oskarżonego i w swoich zeznaniach to podkreślała. Pokrzywdzona miała też już doświadczenie polegające na tym, iż gdy w rodzinie zdarzyła się sytuacja (rozwód) nieakceptowalna przez innych jej członków, to więzi z tymi osobami uległy osłabieniu a nawet rozpadowi. Pokrzywdzona odbierała to jako odwrócenie się rodziny od matki, od niej i jej brata. To również nie pokrzywdzona złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa ale jej matka, po trzech latach od momentu gdy dowiedziała się o zdarzeniu. Znajomi pokrzywdzonej dowiadywali się o tym zdarzeniu w różnych okresach czasu, w różnych latach. W ocenie Sądu brak jest dowodów wskazujących na to, iż zeznania pokrzywdzonej zostały uzgodnione z zeznaniami A. B., A. C. (2), P. G., M. C., W. M., D. B. czy M. D..

Również fragment zeznań D. D. (1) potwierdza wersję przedstawioną przez pokrzywdzoną. J. B. (1) zeznała, iż sytuacja, że spała w sypialni znajdującej się na piętrze była sytuacją wyjątkową. D. D. (1) natomiast zeznała, że „A. codziennie dzwoniła do dzieci i stąd wiem, że raz J. spała w sypialni”. Na wiarygodność zeznań pokrzywdzonej w tej sprawie nie mogą mieć wpływu twierdzenia świadków, iż nie zaobserwowali zmiany w zachowaniu pokrzywdzonej po tym zdarzeniu, co wydaje się przeczyć twierdzeniom pokrzywdzonej że została skrzywdzona przez A. C. (1). Sama pokrzywdzona zeznała, iż nadal jeździła do wujka ponieważ nadal jej ojciec utrzymywał kontakty z oskarżonym (w tamtym czasie J. B. (2) nie wiedział o zajściu) lecz starała się zachować dystans, nie pozostawać z nim sam na sam. Wynika to też z jej zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym, w których podała, że odmówiła wujkowi ponownego pójścia spać do sypialni. Twierdzenia świadków obrony w tym zakresie wskazują, że nie zaobserwowali oni żadnej spektakularnej, wręcz demonstracyjnej zmiany w zachowaniu pokrzywdzonej. Kolejnym przekonaniem wypowiadanym przez świadków obrony, choć nie wprost jest przekonanie, że pokrzywdzone osoby przez długi czas okazują to cierpienie. Z doświadczenia zawodowego wiadomo jest Sądowi, iż osoby skrzywdzone nie zawsze zachowują się schematycznie i jeśli doznały jakiejś krzywdy nawet jeśli nie mówią o tym wprost to fakt skrzywdzenia demonstrują w sposób pozawerbalny. Są przecież osoby, które nie demonstrują w sposób wyraźny swojej krzywdy. W przypadku pokrzywdzonej należy wziąć pod uwagę, iż nikt w ogóle nie przypuszczał, że mogło dojść do takiego zachowania ze strony oskarżonego wobec swojej siostrzenicy, gdyż oskarżony był postrzegany jako osoba lubiąca dzieci, umiejąca nawiązywać z nimi przyjazne kontakty ale też nie przekraczająca żadnych granic w tych kontaktach a pokrzywdzona była jego ulubienicą. Z tych też powodów nawet jeśli doszło do zmiany zachowania pokrzywdzonej względem oskarżonego, choćby poprzez nieznaczne zwiększenie dystansu, mogło to przynosić poczucie bezpieczeństwa pokrzywdzonej ale nie musiało być dostrzegalne przez otoczenie pokrzywdzonego. Na poparcie tych twierdzeń oskarżony przedłożył serię zdjęć, z których ma wynikać, iż pokrzywdzona dobrze bawiła się na imprezie z udziałem oskarżonego. Zauważyć należy, iż pokrzywdzona znajdowała się wtedy w większej grupie osób, upłynął już znaczny czas od tego zdarzenia. Po raz kolejny zaznaczyć trzeba, iż oskarżony był osobą bliską jej matki, ojca wreszcie dla niej samej. Podkreślenia również wymaga fakt, iż żaden ze świadków obrony, w tym gronie sam oskarżony nie potrafi wskazać takiego zachowania pokrzywdzonej J. B. (1), które spowodowałoby utratę zaufania do pokrzywdzonej, mimo to świadkowie nie są skłonni rozważyć tego, iż pokrzywdzona mówi prawdę.

Należy zauważyć różnice w zeznaniach świadków, np. w zeznaniach D. B. w zakresie tego, od kogo się dowiedział o zdarzeniu. Wszystkie te różnice, nie mają istotnego wpływu na ustalenia stanu faktycznego, wynikają z upływu czasu. Świadkowie również mogli nie przywiązywać wagi do szczegółów ponieważ pokrzywdzona deklarowała niechęć do formalnego zgłoszenia przestępstwa.

A. B. 25 stycznia 2019 r. złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa zgwałcenia i znęcania się nad nią przez J. B. (2). Sąd zauważył bliskość dat złożonych zawiadomień, jednak pokrzywdzona wyjaśniła, iż z tym zawiadomieniem nie miała nic do czynienia. Należy podkreślić, iż sprawy te dotyczą dwóch różnych osób, różnych pokrzywdzonych, wreszcie różnych czynów. Dlatego fakt złożenia zawiadomienia o czynach których miał się dopuścić J. B. (2) na szkodę A. B. nie może mieć wpływu na ocenę wiarygodności zeznań J. B. (1) w sprawie, która jej bezpośrednio dotyczy.

Sąd dał wiarę zgromadzony w sprawie dokumentom albowiem nie ujawniły się okoliczności nakazujące zakwestionować ich rzetelność lub autentyczność.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

Dając wiarę opisanemu wyżej materiałowi dowodowemu, Sąd w konsekwencji odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego jakoby przedmiotowe zdarzenie nie miało miejsca. Linia obrony oskarżonego polegała na wskazywaniu, iż nie doszło do opisywanego przez pokrzywdzoną zdarzenia a jej zeznania zostały uzgodnione z matką pokrzywdzonej A. B., przy czym inspiratorką tych działań miała być właśnie A. B.. Sąd opisał wyżej z jakich powodów nie dał wiary tym twierdzeniom. Oskarżony podnosił także, iż spotkał się z własnej inicjatywy z pokrzywdzoną i rozmawiał został osobiście poinformowany przez pokrzywdzoną o tym, że ona się zastanawia, czy złożyć zawiadomienie. Nie ma powodów by odmówić wiary pokrzywdzonej, iż w trakcie tego spotkania oskarżony przeprosił pokrzywdzoną za swoje zachowane. Do spotkania doszło z inicjatywy oskarżonego, w miejscu publicznym, po wielu latach od zdarzenia, pokrzywdzona mogła się już oskarżonego nie obawiać.

7.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1.,

A. C. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z treścią art. 200 § 1 k.k. karze podlega ten, kto obcuje płciowo z małoletnim poniżej lat 15 (…).

Obcowaniem płciowym jest zarówno klasyczny stosunek płciowy ale również czynności stanowiące jego surogaty, zbliżone do poziomu intymności towarzyszącemu stosunkowi seksualnemu, np. penetracja pochwy palcami (tak np. wyr. SA w Katowicach z 9 listopada 2006 r. II AKa 323/06). Przez inną czynność seksualną należy natomiast rozumieć takie zachowanie sprawcy, które związane jest z szeroko pojętym życiem seksualnym człowieka i polega na kontakcie cielesnym sprawcy z ofiarą lub ma charakter seksualny i polega na fizycznym bądź psychicznym zaangażowaniu ofiary przestępstwa
(post. SN z 21.5.2008 r., V KK 139/08, Prok. i Pr. – wkł. 2008, Nr 12, poz. 8; uchw. SN z 19.5.1999 r., I KZP 17/99, OSNKW 1999, Nr 7–8, poz. 37; wyr. SN z 5.4.2005 r., III KK 187/04, OSNwSK 2005, Nr 1, poz. 698). Podkreślić należy, iż dla bytu tego przestępstwa nie jest konieczne wystąpienie u małoletniego konkretnych negatywnych skutków tego czynu.

Mając na uwadze całokształt materiału dowodowego oraz jego ocenę, Sąd przypisał oskarżonemu A. C. (1) popełnienie czynu wypełniającego dyspozycję art. 200 § 1 k.k. a polegającego na tym, że w okresie od 2010 roku do 2011 roku w K. doprowadził wówczas małoletnią J. B. (1) do poddania się innej czynności seksualnej, w ten sposób, że dotykał ją po piersiach oraz obcował płciowo z małoletnią w ten sposób, że wkładał palce do jej pochwy.

Oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. U oskarżonego biegli zgodnie stwierdzili cechy osobowości nieprawidłowej – niedojrzałej emocjonalnie oraz szkodliwe używanie alkoholu w wywiadzie. W okresie objętym zdarzeniem oskarżony miał pełną zdolność do rozpoznania znaczenia swoich czynów i pokierowania swoim postępowaniem, brak jest podstaw do stwierdzenia u oskarżonego zaburzeń preferencji seksualnych ujętych w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych, a czyn ten miał charakter czynu pedofilnego zastępczego, wynikającego z niezaspokojonych potrzeb oraz „dostępności” pokrzywdzonej.

7.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. C. (1)

1., 2.,

1. Orzekając o wymiarze kary, Sąd miał na uwadze dyspozycje art. 53 k.k. Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jest bardzo duży. Oskarżony naraził na szwank prawidłowy rozwój małoletniego dziecka. Narażenie to wynikało nie tylko z podjętych działań ale również z faktu iż oskarżony był osobą bardzo bliską emocjonalnie dla pokrzywdzonej. Wynika to wprost z zeznań pokrzywdzonej, która była zdezorientowana, nie potrafiła właściwie zareagować na zachowanie bliskiej jej osoby. Pokrzywdzona po zdarzeniu zmuszona była wypracować mechanizmy obronne, w jej przypadku głównie polegające na somatyzowaniu objawów. Oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim wykorzystując osobę nie mającą jeszcze zdolności do wyrażenia swobodnej i świadomej zgody na udział w tych czynnościach. Oskarżony będąc osobą dorosłą miał możliwość zaspokojenia potrzeb w inny sposób. Na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu wpływa również fakt, iż pokrzywdzona jest siostrzenicą oskarżonego. Wymierzając oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności, Sąd miał na uwadze stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Okolicznością obciążającą jest karalność oskarżonego za czyn popełniony już w toku niniejszego postępowania. Oskarżony faktycznie nie przeprosił pokrzywdzonej, nie wyraził skruchy. Miernie łagodzącą okolicznością jest złożenie przez oskarżonego wyjaśnień. Z uwagi na zmianę brzmienia przepisów o warunkowym zawieszeniu wykonania kary Sąd powołał art. 4 § 1 k.k. Kara ta nie przekracza stopnia winy a także uwzględnia cele wychowawcze i zapobiegawcze. Kara ta została wymierzona w dolnej granicy ustawowego zagrożenia jednak oskarżony powinien odczuć, iż kara przede wszystkim jest nieuchronna, bez względu na upływ czasu.

2. Na podstawie art. 41 § 1a k.k sąd orzekł o zakazie wykonywania zawodów związanych z wychowaniem, leczeniem, edukacją lub opieką nad małoletnimi przez okres 5 lat. Takie orzeczenie w ocenie Sądu jest niezbędne w świetle zgromadzonego materiału dowodowego. Oskarżony ma osobowość nieprawidłową, niedojrzałą emocjonalnie. Choć wcześniej takiego zatrudnienia nie podejmował, w związku ze skazaniem należy oskarżonemu zamknąć tę ewentualną drogę zarobku lub nawet wolontariatu.

3. Na podstawie art. 41a § 2 k.k. Sąd orzekł o obligatoryjnym zakazie kontaktowania się oskarżonego z pokrzywdzoną w jakikolwiek sposób.

4. O zadośćuczynieniu Sąd orzekał w oparciu o treść art. 46 § 1 k.k. Sąd wziął pod uwagę cierpienia jakie opisywała pokrzywdzona w postaci dezorientacji wywołanej zachowaniem oskarżonego zupełnie nieprzystającym do jego wcześniejszego traktowania pokrzywdzonej, obawy przed ponownym takim zachowaniem, postawieniem dziecka przed ogromnym problemem, przerastającym jego możliwości poradzenia sobie, wykorzystaniem pokrzywdzonej, która faktycznie nie miała do kogo zwrócić się o pomoc. Sąd miarkował to zadośćuczynienie ponieważ po zdarzeniu doszło do rozwodu rodziców, który jak opisywała pokrzywdzona również miał wpływ na jej stan psychosomatyczny.

7.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

7.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5., 6.

5. O zwrocie kosztów zastępstwa procesowego dla oskarżycielki posiłkowej Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. oraz mając na uwadze wykazane faktycznie poniesione przez oskarżycielkę faktycznie koszty ustanowienia pełnomocnika.

6. O kosztach sądowych orzeczono w oparciu o treść art. 627 k.p.k. Na koszty te złożyły się koszty wyłożone przez Skarb Państwa w postępowaniu przygotowawczym oraz w postępowaniu przed Sądem, opłata od kary, ryczałt za doręczenia.

7.Podpis

sędzia Agnieszka Wachłaczenko