Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W I M I E N I U R Z E C Z P O S P O L I T E J P O L S K I E J

Dnia 21 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Kaliszu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Daniel Hudak

Protokolant: sekretarz sądowy Jolanta Konieczna

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Kaliszu A. K. (1)

po rozpoznaniu w dniu 26.01.2017 r., 6.04.2017r., 9.05.2017r., 22.06.2017r., 19.09.2017r., 16.11.2017r., 21.12.2017r.

sprawy:

A. G. (1) syna S. i M. z domu J.,

ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w okresie od 07 d9o 12 listopada 2014 r. w miejscowości (...) gm. B. udzielił pomocy K. C. (1), T. K. (1), D. K. i M. P. z terenu posesji zabrać w celu przywłaszczenia około 100 sztuk rur PCV, czternaście rolek taśmy foliowej z napisem „uwaga kabel optotelekomunikacyjny”, trzech zasobników do światłowodów, trzech drewnianych bębnów, czterech szaf telekomunikacyjnych o łącznej wartości 25667 zł czym spowodowali straty na szkodę firmy (...) s.c. M. S. w T..

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k.

1. oskarżonego A. G. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

2. kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

II K 584/15

UZASADNIENIE

Firma (...) będąca własnością M. S. wykonywała prace związane z ułożeniem linii światłowodowej na odcinku J. P.. (...) niezbędne do wykonywanych prac składowane były na terenie placu położonego w miejscowości (...), który nie był ogrodzony jedynie od strony pola uprawnego. Natomiast brama wjazdowa była jedynie przymykana. Dnia 7 listopada 2014 roku, około godziny 17.00, pracownicy firmy (...) zakończyli wykonywanie pracy.

Dowód: protokół oględzin miejsca k 5-6, protokół zawiadomienia o przestępstwie, zeznania świadka P. K. k.3-4, T. K. (2) k.8v, P. K. k. 10v, Ł. S. k.13v, P. T. k. 14v, G. K., k.15v, P. S. (1) k. 16v, P. S. (2) k. 17v,

A. G. (1) w dniu 8 listopada 2014 roku, gościł w swoim domu K. C. (1) z żoną, będąca siostrą żony oskarżonego. Poprosił go wówczas o użyczenie samochodu ciężarowego marki S., gdyż miał do przewiezienia rzeczy z K.. Oskarżony nie zgodził się a jedynie zaproponował, że pojedzie z nim jako kierujący. Zabrał się z nimi jeszcze J. J.. Następnie według wskazówek K. C. (1), pojechali do K., skąd ze stacji paliw przy ulicy (...), zabrali dwóch innych mężczyzn, po czym udali się w kierunku miejscowości P.. Po dojechaniu na miejsce, A. G. (1) wraz z J. J. zostali w kabinie pojazdu a pozostałe osoby wykonywały czynności załadunkowe. Jadąc z powrotem, podwieźli na stację paliw zabranych wcześniej mężczyzn, po czym wrócili na posesje oskarżonego do miejscowości W.. K. C. (1) chciał żeby A. G. (1) następnego dnia, tj. w niedziele odwiózł ładunek znajdujący się na jego pojeździe. A. G. (1) nie zgodził się i użyczył mu jedynie auto, które C. zwrócił po paru godzinach.

K. C. (2) wraz z D. K., T. K. (1) i M. P. zawieźli skradzione przedmioty do A. K. (2), który już wcześniej wyraził chęć ich zakupu. Przywiezione przedmioty wyładowali na posesji A. K. (2) a pieniądze za rzeczy, A. K. (2) przekazał T. K. (1).

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego k.191-191v i 433v-434, zeznania świadków: częściowo M. K., k. 44-45, T. K. (1) k. 53-54v i 470v, J. J. k.79 i 471, D. K. k. 49 i 545v, zeznania K. C. (1) k. 35-37,42-43,61,182,472-472v, częściowo M. P. k. 86-86v,518.

A. G. (2) jest mechanikiem posiadającym wykształcenie zawodowe. Prowadzi własną działalność gospodarczą - usługi transportowe z której uzyskuje dochód miesięczny w wysokości 5000 zł. Posiada wraz z zoną gospodarstwo rolne z dochodem około 500 zł miesięcznie. Na utrzymaniu posiada dwoje dzieci w wieku 3 i 10 lat. Nie karany. Właściciel samochodu ciężarowego o wartości 12000 zł.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego k.433, informacja z Krajowego Rejestru Karnego k. 194.

Oskarżony A. G. (1) w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do winy. Wyjaśnił, że na początku listopada 2014 roku, przyjechał do niego szwagier K. C. (1) z żoną, który chciał pożyczyć od niego samochód ciężarowy marki S. o nr rej. (...) na co się nie zgodził, ale zaproponował osobiste przetransportowanie przedmiotów. Oskarżony zaproponował drugiemu szwagrowi J. J. przebywającemu u niego w domu, aby ten pojechał z nimi, na co się zgodził. Po drodze K. C. (1) powiedział, że muszą zabrać innych kolegów ze stacji paliw położonej w K. przy ulicy (...), co uczynili. Następnie udali się w kierunku W., aby w miejscowości P. wjechać przez bramę wjazdową na plac na którym A. G. (1) podjechał pod stertę rur i ktoś kazał zgasić mu światła i wówczas zorientował się, że było to coś nielegalnego. Oskarżony razem z J. J. nie wysiadali z samochodu. Wracając odwieźli na stację paliw zabranych wcześniej mężczyzn. K. C. (1) chciał aby oskarżony kolejnego dnia odwiózł towar, ale nie powiedział gdzie, jednakże A. G. (1) z uwagi na swoje wątpliwości, nie chciał już nigdzie jechać i oświadczył szwagrowi, że sam może jechać jego samochodem. Kolejnego dnia, około godziny 6.00, K. C. (1) wziął samochód i pojechał go rozładować. Nie powiedział gdzie jedzie. Za jazdę samochodem oskarżony nie dostał żadnych pieniędzy a jedynie C. zatankował mu paliwo za kwotę około 150 zł. Dodał, iż K. C. (1) chcąc pożyczyć od niego samochód mówił, że ma do przewiezienia jakieś rury. Oskarżony pomyślał sobie wówczas, iż je kupił gdyż wiedział, że wykonuje roboty minikoparką i dopiero później zorientował się, że mogą pochodzić z nielegalnego źródła.

Na rozprawie sądowej A. G. (1) nie przyznał się do winy. Potwierdził, że rzeczywiście był na miejscu kradzieży, ale nie wiedział w jakim celu tam pojechał. Jego szwagier świadczy usługi koparką. Przyjechał do niego w godzinach wieczornych, gdyż chciał pożyczyć samochód ciężarowy. Nie zgodził się i zaproponował, że jak ma coś do przewiezienia, to się poświęci i mu przewiezie. Powiedział, że ma rury do przewiezienia. Ten wyjazd był w godzinach 19.00-21.00. W pojeździe poza oskarżonym i C. był jeszcze J. J., który pojechał dla towarzystwa. Na stacji paliw w K. dosiadły się jeszcze kolejne osoby. Kazali mu jechać do P. do posesji która była otwarta. Cały czas siedział w kabinie. Miał po czasie pewne przypuszczenia, ale nie miał pewności. Odwieźli zabrane wcześniej osoby w K.. Szwagier chciał jeszcze, żeby rankiem kolejnego dnia odwiózł rzeczy przywiezione z P.. Jednakże oskarżony nie zgodził się a jedynie zaproponował użyczenie samochodu ciężarowego z czego K. C. (2) skorzystał.

Dodał, że to on doniósł na Policję jak to było. Ojciec K. C. (1) ma z nim wspólną firmę: świadczą usługi koparką i zakładają instalacje światłowodowe. Jego pierwsza myśl była taka, że jest to im potrzebne w związku z wykonywanymi usługami. Widział tylko na placu rury, które wyglądały na nieużywane. K. C. (1) przyprowadził na podwórko auto i na tym temat się zakończył. O tym, że ten towar był kradziony dowiedział się od kobiet pracujących u niego i wówczas powiedział o wszystkim policji. Od tego czas nie rozmawiał ze szwagrem, gdyż się na niego obraził. Nie osiągnął żadnej korzyści a cyt. „najadł się tylko wstydu na okolice”.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego A. G. (1), gdyż znajdują one potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Przesłuchany na rozprawie świadek T. K. (1) zeznał, iż on sam miał tylko pomóc w załadowaniu jakiś rur. Podtrzymał odczytane wyjaśnienia w których wcześniej wyjaśnił, iż oskarżony siedział tylko w kabinie i nie wiedział, że to była kradzież. Natomiast J. J. zeznał, że dowiedział się, iż jakieś rury miały być jedynie przewiezione. Później po całej sprawie rozmawiał z rodziną i okazało się, że te rury były skradzione. Jak rozmawiał z oskarżonym, to A. G. (1) się zdenerwował, gdyż okazało się, że nie wiedząc uczestniczył w kradzieży.

Świadek K. C. (1) powołał się przed sądem na niepamięć, ale zeznał, iż nie wiedział, iż jedzie w celu dokonania kradzieży, podobnie jak A. G. (1). Czuje się niewinny jednak został skazany. Podtrzymał wcześniejsze wyjaśnienia w których wskazał, iż zadzwonił do niego D. K., który zaproponował mu sprzedaż po okazyjnej cenie rur i innych przedmiotów, które leżały na jego działce. Z uwagi, że zarówno jego ojciec jak i wuja A. K. (2) zajmują się usługami budowlanym, miał możliwość zaoferowania tych przedmiotów do sprzedaży, na co A. K. (2) wyraził wstępne zainteresowanie. Wówczas świadek wynajął transport od A. G. (1) i w tym samym dniu pojechali do P., gdzie D. K. wskazał plac. Następnego dnia zawieźli przedmioty do A. K. (2), co świadek K. potwierdził również w czasie konfrontacji z tym świadkiem. W tym zakresie zeznania świadka korelują z zeznaniami M. K. (syna A.), który potwierdził fakt wyładunku przywiezionego towaru w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej. Sąd uznał za niewiarygodny ten fragment zeznań świadka, w których wskazywał na sposób wynagrodzenia oskarżonemu za użyczenie pojazdu. W tym zakresie uznać należało za przekonywujące jego wyjaśnienia (k.37) z których wynika, iż nie otrzymał on zapłaty za transport od D. K..

Za niewiarygodne uznano zaznania świadka M. K. złożone na rozprawie. Zaprzeczył wówczas aby doszło do zakupu przywiezionych przedmiotów. Zaprzeczył aby podczas wizyty oferentów był również jego ojciec. Świadek ten po ujawnieniu złożonych wcześniej zeznań - które sąd uznał za wiarygodne - nie podtrzymał ich, wskazując za podstawę swojego stanowiska faktem zestresowania. Zdaniem sądu fakt nabycia w/w przedmiotów przez A. K. (2) w świetle całokształtu materiału dowodowego jest bezsporny. Oczywistym jest, że za nieprawdziwe uznano zeznania A. K. (2), który zarazem powołując się na znajomości z Komendantem lokalnej jednostki Policji, znajomość z widzenia z prawie wszystkimi policjantami, zaprzeczył aby zakupił kradzione przedmioty. Zeznania świadka M. K. z postępowania przygotowawczego znajdują nadto potwierdzenie w wyjaśnieniach i zeznaniach M. P.. M. P. wyjaśnił, że oskarżony G. nie wychodził w ogóle z samochodu.

Podobnie D. K. zeznał zarówno przed sądem jak i wyjaśnił w postępowaniu przygotowawczym, że oskarżony A. G. (1) nie wiedział, iż przedmioty te są kradzione. Za pomocne w rozstrzygnięciu sprawy uznano ujawnione dokumenty w tym protokoły zeznań świadków.

Sąd zważył co, następuje.

Oskarżonemu A. G. (1) zarzucono, że w okresie od 7 do 12 listopada 2014 roku w miejscowości (...) gm. B. udzielił pomocy K. C. (1), T. K. (1), D. K., M. P. z terenu posesji zabrać w celu przywłaszczenia około 100 sztuk rur PCV, czternaście rolek taśmy foliowej z napisem „ uwaga kabel optotelekomunikacyjny”, trzech zasobników do światłowodów, trzech drewnianych bębnów, czterech szaf telekomunikacyjnych o łącznej wartości 25667 zł, czym spowodowali straty na szkodę (...) s.c. M. S. w T.. t.j. o czyn z art. 18 §3 k.k. w zw. z art. 278 §1 k.k.

Według art. 18§3 k.k. odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji; odpowiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie.

Na wstępie zaznaczyć należy, że w doktrynie prawa karnego i judykaturze ugruntowany jest pogląd, iż sama obecność w miejscu zdarzenia w czasie akcji przestępczej i nie przeciwdziałanie jej może być rozpatrywane w kategorii pomocnictwa jedynie w sytuacji, gdy na osobie obecnej tam ciążył prawny, szczególny obowiązek niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2002 roku (sygn. akt. III KKN 473/99).

Ponadto strona podmiotowa pomocnictwa wyraża się z w zamiarze aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, co oznacza, że może być popełnione tylko umyślnie. Podkreśla się, że pomocnik musi znać istotne elementy charakterystyki czynu zabronionego, którego popełnienie ułatwia sprawcy. Trafnie więc podkreśla się, że nie spełnia cech pomocnictwa zachowanie osoby, która z uwagi na splot okoliczności będących poza sfera jej przewidywań, w sposób niezamierzony sprzyjała sprawcy, bądź sprzyjała mu w innym celu, a przez to umożliwiła znalezienie się w konkretnym miejscu i czasie, co ten wykorzystał do popełnienia takiego czynu zabronionego, którego ona nie akceptowała i nie chciała ułatwić (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach dnia 21 stycznia 2004 roku, sygn. akt II Aka 520/03).

Zebrany materiał dowodowy w żadnym wypadku nie daje podstaw do uznania, że oskarżony A. G. (1) dopuścił się popełnienia zarzuconego mu czynu. A. G. (1) nie był świadomy, jaki był rzeczywisty cel wyjazdu samochodem ze swoim szwagrem K. C. (1), ani tym bardziej innych osób a dopiero na skutek późniejszej analizy okoliczności zdarzenia i powzięcia określonych wątpliwości, które się potwierdziły podzielił się z nimi organami ścigania.

O tym, że A. G. (1) nie wiedział o rzeczywistym zamiarze sprawców kradzieży świadczą nie tylko przeprowadzone dowody osobowe, ale także ocena okoliczności w jakich pojawiła się kwestia wyjazdu, do którego de facto został niejako zobowiązany, gdyż wcześniej odmówił użyczenia pojazdu swojemu szwagrowi. Tak więc oskarózny A. G. (1) znalazł się w mało komfortowej sytuacji i dodatkowo zaproponował jeszcze aby jechał z nim J. J.. Nie bez znaczenia pozostaje okoliczność, że ojciec K. C. (2) jak i jego wuja A. K. (2) prowadzili działalność w której wykorzystywane są przedmioty zabrane z placu znajdującego się w P.. Dlatego nie miał podstaw aby na tym etapie cokolwiek podejrzewać. Zresztą sam K. C. (2) szczegółowo opisał okoliczności w jakich podjął decyzje o wyjeździe nie wiedząc, że jedzie w celu dokonania przestępstwa.

Konsekwencja takiego stanowiska było uznanie, iż czyn oskarżonego A. G. (1) nie zawiera znamion czynu zabronionego i z tej przyczyny na podstawie art. 17 §1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 414 §1 k.p.k. należało oskarżonego uniewinnić a kosztami sądowymi na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. obciążyć Skarb Państwa.