Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 580/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

7.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

J. M.

w okresie od 2014 roku do grudnia 2015 roku w K. działając czynem ciągłym z góry powziętym zamiarem wielokrotnie doprowadził małoletnią P. W. (ur. (...)) do poddania się innym czynnościom seksualnym ten sposób, że dotykał ją po piersiach i kroczu oraz całował wkładając język w jej usta,

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. Rodzice P. W. (częściej ojciec – K. W.) okresowo wyjeżdżali do pracy za granicę. Gdy oboje rodzice lub jedno z nich przebywali poza miejscem zamieszkania opiekę nad małoletnią P. i jej rodzeństwem sprawowała babka G. W. i jej brat J. M.. Gdy P. pozostawała pod opieką wymienionych osób ale także gdy oskarżony odwiedzał rodzinę małoletniej, np. z okazji świąt J. M. doprowadzał małoletnią do poddania się innym czynnościom seksualnym w ten sposób, że dotykał ją po piersiach i kroczu oraz całował, wkładając język w usta. Wykorzystywał w tym celu krótkotrwałe nieobecności w domu pozostałych dorosłych. Miało to miejsce w okresie od sierpnia 2014 r. do grudnia 2015 r. W wyniku zachowań oskarżonego P. W. doświadczyła trudności adaptacyjnych i reakcji depresyjnych, znalazła się także na oddziale psychiatrycznym dla dzieci i młodzieży. Bliscy pokrzywdzonej, w tym członkowie jej najbliższej rodziny, dostrzegli wyraźną zmianę w jej zachowaniu i fakt, że była wyraźnie smutna.

1. Odpis skrócony aktu urodzenia P. W.

2. Protokół przesłuchania P. W. z nagraniem

3. Protokół powtórnego przesłuchania P. W. z nagraniem

4. Opinia psychologiczna

5. Powtórna opinia psychologiczna

6. Karta z leczenia szpitalnego

7. Zeznania M. W. (1)

8. Zeznania D. W.

9. Zeznania W. W.

10. Zeznania K. W.

1. k.11

2. k. 24-26

3. k. 233-234

4. 34, 34 verte

5. k. 245-246

6. k. 31, 31 verte

7. k. 203 verte-206 verte, 3, 12-13

8. k. 211 verte-212 verte, 15-16

9. k. 212, 212 verte

10. k. 258 verte, 259, 38,39

2. J. M., w chwili popełnienia czynu, miał zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem.

Opinia psychologiczno-psychiatryczno-seksualna

74-93

3. J. M. urodził się (...) w K. i zamieszkuje w D.. Ma wykształcenie podstawowe, jest wdowcem, z zawartego przez niego związku małżeńskiego pochodzi czworo dzieci, w tym jedno już nieżyjące. Utrzymuje się z emerytury wynoszącej, w stosunku miesięcznym, 1 650 zł. J. M. nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo. Był uprzednio karany, choć, w ocenie Sądu doszło do zatarcia skazań. Obecnie według oceny rodziny jest silnie uzależniony od alkoholu, prowadzi wędrowny tryb życia po tym jak wyprowadził się z dotychczasowego miejsca zamieszkania.

Dane osobowo-poznawcze

Dane o karalności

Wywiad środowiskowy

Wywiad środowiskowy

49-50

63

151, 151 verte

172-174

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

7.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Zeznania P. W.

Sąd jako wiarygodne i przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy ocenił zeznania P. W.. W sposób logiczny i wewnętrznie uporządkowany przedstawiła ona wersję wydarzeń objętych zarzutem oskarżenia, wskazując na elementy, których nie pamięta, nie dając jakiegokolwiek powodu do zakwestionowania wiarygodności składanych przez nią zeznań. Także ze sporządzonej na potrzeby sprawy opinii biegłego psychologa wynika, że treść złożonych zeznań ani postawa świadka nie pozwalają na przyjęcie u P. W. skłonności do konfabulacji czy zmyśleń. Sąd miał na względzie, że w sprawach o przestępstwa seksualne popełniane w warunkach rodziny ich świadkami są jedynie ofiara i sprawca, któremu zależy na ukryciu swoich działań, zapewnieniu sobie ochrony także przez wymuszaniu na dziecku zachowania milczenia, sekretu pod pretekstem iż sprawca lub dziecko będzie miało kłopoty. Z tych przyczyn w ocenie Sądu nie można świadkowi czynić zarzutu, iż wcześniej nie zdecydowała się opowiedzieć o tym zdarzeniu nikomu, nawet z najbliższej rodziny.

1

Zeznania M. W. (2), D. W., W. W., K. W.

Sąd za celowe uznał łączną ocenę dowodów z zeznań tych świadków z uwagi na okoliczności sprawy i fakt, że stanowią najbliższą rodzinę dla pokrzywdzonej. W ocenie Sądu zeznania świadków zasługiwały na wiarygodność, albowiem wzajemnie się uzupełniały i łączyły w logiczną całość, były zewnętrznie spójne. Nie ujawniły się jakiekolwiek okoliczności pozwalające zakwestionować ich treść czy wiarygodność. Świadkowie zgodnie wskazali na zmianę w zachowaniu i usposobieniu pokrzywdzonej, przedstawiając jej nastawienie wobec oskarżonego, jak też podnieśli, że nie przejawiała tendencji do kłamstwa. Zgodnie wskazali na zaistnienie okoliczności, które wskazują na to, że stała się ofiarą przestępstwa na tle seksualnym. W ocenie Sądu ich zeznania miały istotne znaczenie dla sprawy. Relacje osób, które dowiadują się o przestępstwie popełnionym na szkodę małoletniego, które ze swojego charakteru nie jest popełniane przy świadkach bezpośrednio, mają ważkie znaczenie dowodowe (zob. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z 27 maja 2020 r., III KK 133/19). Drobne rozbieżności w zeznaniach tych świadków nie mają istotnego znaczenia dla oceny ich wiarygodności. Wynikały one w ocenie Sądu przede wszystkim z faktu, iż byli świadkami „ze słyszenia”. Jednocześnie nie ujawniły się żadne okoliczności wskazujące, iż strony postępowania i świadkowie pozostają w konflikcie z oskarżonym i w związku z tym chcą mu umyślnie zaszkodzić.

1-2

Opinie psychologiczne

Sąd za przydatne dla prawidłowego wyrokowania uznał opinie biegłej psycholog dotyczące P. W.. Zostały one sporządzone w sposób rzetelny przez podmiot posiadający wiadomości specjalne, w zgodzie ze standardami i metodologią opiniowania. Przyjęte w opiniach wnioski końcowe są należycie i przekonująco uzasadnione. Nie zaszła nadto jakakolwiek okoliczność podająca w wątpliwość obiektywizm autorki przedmiotowej opinii. Na powyższe nie miał wpływu w ocenie Sądu fakt, że biegła psycholog G. L. w swojej opinii posłużyła się kategorią wiarygodności, której ocena pozostaje wyłączną domeną Sądu orzekającego.

1-2

Opinia psychologiczno-psychiatryczno-seksualna

Sąd za przydatne dla oceny stanu poczytalności oskarżonego w chwili czynu i jego warunków osobistych uznał sporządzoną przez biegłych rożnych specjalności opinię dotyczącą J. M..

Sąd nie dopatrzył się jakiekolwiek okoliczności podważających jej autentyczność i rzetelność. Biegli działali w ramach posiadanej przez siebie wiedzy specjalnej i w ramach swojej specjalności, należycie i szczegółowo przenalizowali przekazane im akta sprawy i znajdujące się w nich dokumenty, wyciągając trafne wnioski i konkluzje, które zostały szczegółowo umotywowane – w tym w zakresie okoliczności mogących mieć wpływ na możliwość udziału oskarżonego w postepowaniu przed Sądem. Biegli sporządzili opinię w sposób zgodny z zasadami i z zachowaniem standardu bezstronności i rzetelności. W ocenie Sądu opinia ta odpowiadała na wszelkie wątpliwości wyrażane w toku postępowania przez obrońcę oskarżonego. W szczególności odnosiła się ona do przebytych przez oskarżonego chorób i ich wpływu na stan zdrowia oskarżonego.

1-3

Dokumenty

Sąd za wiarygodne i autentyczne, a w konsekwencji przydatne z uwagi na ich treść, uznał dla rozstrzygnięcia znajdujące się w aktach sprawy dokumenty. Nie były one kwestionowane w toku postępowania, zaś w zakresie, w jakim miały charakter urzędowy, zostały sporządzone przez właściwe podmioty zgodnie z przysługującymi im kompetencjami. Nie zaistniały jakiekolwiek okoliczności podważające stwierdzone w nich fakty.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1-2

Wyjaśnienia J. M.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego, złożone w postępowaniu przygotowawczym i odczytane w postępowaniu sądowym, stanowiły wyłącznie realizację przysługującego mu prawa do obrony. Nie znalazły one odzwierciedlenia w żadnym z przekonujących dowodów i nie odpowiadały wskazaniom logiki i doświadczenia życiowego.

1

Zeznania M. M. (2), G. W. i M. K.

Sąd nie uwzględnił w ramach rozstrzygnięcia sprawy zeznań tych świadków, jako że skorzystali oni, na etapie jurysdykcyjnym, z przysługującego im uprawnienia do odmowy ich złożenia.

7.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1

J. M.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd nie podzielił kwalifikacji prawnej przyjętej przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia, albowiem, z uwagi na czas popełnienia czynu i zastosowanie art. 4 § 1 k.p.k. i wynikającej z niego dyrektywy zastosowania ustawy względniejszej, art. 12 § 1 k.k., który nie obowiązywał – jako ta jednostka redakcyjna ustawy karnej – w dacie popełnienia czynu, nie mógł znaleźć zastosowania. Ustalenie to miało konsekwencje także na płaszczyźnie wymiaru kary, albowiem doprowadziło do orzeczenia kary w jej ustawowych granicach za popełnienie przestępstwa w warunkach czynu ciągłego i bez obostrzenia przewidzianego przez, również nieobowiązujący w dacie czynu, art. 57b k.k.

Z uwagi na powyższe Sąd zakwalifikował czyn zarzucany oskarżonemu z art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., uznając ustawę obowiązującą w dacie popełnienia jako względniejszą dla oskarżonego, modyfikując nadto opis czynu przypisanego w wyroku oskarżonemu poprzez wskazanie, że został on popełniony w okresie od sierpnia 2014 r., jako że w toku postępowania nie wykazano, aby do zachowań na szkodę pokrzywdzonej doszło w okresie poprzedzającym. Przestępstwo z art. 200 § 1 k.k. penalizuje typy czynów zabronionych, popełnianych przeciwko małoletnim poniżej lat 15, w sposób wieloodmianowy. Na gruncie niniejszej sprawy relewantnym będzie jeden z alternatywnych sposobów realizacji znamienia tego przestępstwa, a mianowicie doprowadzenie małoletniej do poddania się innym czynnościom seksualnym. Inną czynnością seksualną, w rozumieniu powołanego przepisu, jest zachowanie, które nie będąc obcowaniem płciowym ani jego surogatem, związane jest z szeroko rozumianym życiem płciowym, polegające na kontakcie cielesnym sprawcy z pokrzywdzonym lub co najmniej na cielesnym i mającym charakter seksualny zaangażowaniu ofiary (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z 19 maja 1999 r., I KZP 17/99). Nie budzi wątpliwości, że w określonym kontekście, takim jak w niniejszej sprawie, dotykanie sfer intymnych – krocza i piersi, ma charakter seksualny. Podobnie należy ocenić czynność pocałunku połączoną z wkładaniem języka do ust ofiary. Nadto oczywistym jest, że oskarżony, podejmując takie zachowania, doprowadził małoletnią do poddania się nim. Zachowania oskarżonego bez wątpienia miały charakter seksualny. Nie wymaga szerszego komentarza stwierdzenie, że powyższych zachowań oskarżony dopuścił się wobec małoletniej poniżej lat 15, co oznacza, że spełnione zostało znamię przedmiotu czynności wykonawczej. Wiek pokrzywdzonej, w chwili czynu, jest okolicznością bezsporną i wykazaną dokumentem urzędowym. W konsekwencji należało stwierdzić, że oskarżony zrealizował znamiona przedmiotowe czynu kwalifikowanego z art. 200 § 1 k.k. Co się zaś tyczy znamion strony podmiotowej, w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, i znajduje logiczną konsekwencję w przyjęciu konstrukcji z art. 12 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w chwili popełnienia czynu), że oskarżony działał umyślnie i z zamiarem bezpośrednim, przemyślanym. J. M. chciał popełnić przestępstwo stypizowane w art. 200 § 1 k.k., o czym świadczy analiza okoliczności przedmiotowych i faktycznych związanych z przypisanym czynem. Zachowania oskarżonego nie były wynikiem przypadku i nie miały charakteru spontanicznego, ale stanowiły wynik analizy okoliczności i wykorzystania sposobności częstego noclegu krewnej w jego miejscu zamieszkania, jak też jej wieku i braku świadomości czy też nieporadności w zdecydowanym zareagowaniu na opisywane zachowania oskarżonego. Mając to na uwadze, należało uznać, że oskarżony zrealizował znamiona strony podmiotowej czynu z art. 200 § 1 k.k. Z uwagi na fakt, że czynu tego oskarżony dopuścił się w czynie ciągłym, w tym miejscu należy wskazać na realizację elementów koniecznych do jej zastosowania wobec zarzucanego J. M. czynu. W myśl art. 12 (w brzmieniu obowiązującym w chwili popełnienia czynu) dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony, jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że wielokrotne doprowadzanie pokrzywdzonej do poddania się innej czynności seksualnej następowało w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Zachowania podejmowane przez oskarżonego miały charakter cykliczny i powtarzalny. Miały miejsce podczas pobytu P. W. u swojej babki, u której zamieszkiwał oskarżony, gdy rodzice pokrzywdzonej przebywali, w celach zarobkowych, poza granicami kraju. Nie budzi wątpliwości także istnienie relewantnego, na gruncie czynu ciągłego, zamiaru. Zachowana została tożsamość dobra osobistego, jako wolności seksualnej małoletniego, konstytuująca czyn ciągły.

Nadto Sąd uznał, że w sprawie nie zaszła jakakolwiek okoliczność wyłączająca bezprawność lub karaność czynu oskarżonego, które mogłyby wykluczać przypisanie J. M. sprawstwa zarzuconego przestępstwa. Oskarżony, w chwili popełnienia czynu, mógł pokierować swoim postępowaniem i postąpić w sposób akceptowalny przez porządek prawny w myśl zakazu wynikającego z normy sankcjonowanej. J. M. znajdował się w normalnej sytuacji motywacyjnej. Dostrzeżone przez biegłych u J. M. zaburzenia nie miały wpływu, w okresie objętym zarzutem, na ograniczenie jego poczytalności ani na decyzyjność. Przemawiały one jednak za zasadnością i koniecznością ustanowienia dla oskarżonego obrońcy z urzędu dla zapewnienia mu skutecznej realizacji prawa do obrony. Oceniając, w myśl kwantyfikatorów zawartych w art. 115 § 2 k.k., stopień społecznej szkodliwości zachowania przypisanego oskarżonemu, Sąd uznał, że ma on znaczny charakter. J. M. wielokrotnie bowiem, co wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego i przyjętej konstrukcji czynu ciągłego, doprowadził małoletnią do poddania się innej czynności seksualnej. Do popełnienia tego przestępstwa doszło w okolicznościach, w których małoletnia powinna się czuć bezpiecznie, jako że znajdowała się ze swoją bliską rodziną. Sąd, oceniając stopień społecznej szkodliwości, miał na uwadze naruszone przez oskarżonego dobro prawne, skutki w zakresie psycho-rozwoju małoletniej, w tym powstanie u niej zaburzeń adaptacyjnych i reakcji depresyjnych, konieczność hospitalizacji, jak też krzywdy wyrządzonej w okresie dojrzewania, która wymagać będzie przepracowania ze specjalistą.

Według Sądu, uwzględniając okoliczności czynu i powołaną we wcześniejszej części uzasadnienia argumentację, należało uznać, że sprawstwo J. M. nie budziło wątpliwości, dlatego też znalazło swoje odzwierciedlenie w sentencji wyroku skazującego.

7.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. M.

1

1

Uwzględniając realizację przez oskarżoną znamion przedmiotowych i podmiotowych czynu kwalifikowanego z art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., Sąd zważył, co następuje. Przestępstwo to, z uwagi na zastosowanie konstrukcji czynu ciągłego, po myśli art. 4 § 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym w chwili popełnienia czynu, zagrożone jednorodzajową karą pozbawienia wolności wymierzaną w granicach od 2 do 12 lat. Uzasadnienie o względniejszym charakterze ustawy obowiązującej poprzednio zostało zawarte w poprzedniej części uzasadnienia. Stosownie zaś do art. 53 k.k. sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Nadto, wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynu oskarżonego, oceniana w myśl okoliczności określonych w zamkniętym katalogu z art. 115 § 2 k.k., była istotna. Sąd uwzględnił w tej mierze fakt, że oskarżony naruszył obowiązujący porządek prawny, występując przeciwko dobru małoletniej poniżej 15 roku życia oraz regułom moralnym przyjętym w społeczeństwie, uznając jego zachowanie za nad wyraz naganne, szczególnie przy uwzględnieniu, że ofiarą przestępstwa był członek rodziny oskarżonego. Pod uwagę Sąd wziął również okoliczności popełnienia przestępstwa, jego czasookres, zwielokrotnienie, skutki dla zdrowia psychicznego pokrzywdzonej oraz jej dobrostanu i prawidłowego rozwoju, w tym konieczność hospitalizacji w szpitalu psychiatrycznym. Sąd miał na względzie fakt, że oskarżony, dla swoich celów, wykorzystał nieświadomość pokrzywdzonej, że podejmowane przez niego zachowania miały charakter seksualny i nieakceptowalny, co czyni jego decyzję i wielokrotność zachowań wysoce nagannymi.

Przy wymiarze kary zaś Sąd, jako okoliczność w niewielkim tylko stopniu łagodzącą, potraktował niekaralność oskarżonego w dacie wyrokowania, jednak dane z informacji o osobie z krajowego rejestru karnego wskazują, iż w okresie objętym zarzutem oskarżony prowadził tryb życia odbiegający od standardu społecznego. Obecnie oskarżony prowadzi wędrowny tryb życia, nadużywa alkoholu, nie chce poddać się leczeniu odwykowemu - wolał opuścić dom niż podjąć takie leczenie Powyższe doprowadziło Sąd do przekonania, że wymierzenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy stanowić będzie adekwatną reakcję prawnokarną na czyn, którego dopuścił się oskarżony. Według Sądu wymierzona oskarżonemu kara spełni przepisane przez kodeks cele kary. Dolegliwość ta jest jednocześnie sprawiedliwa i słuszna przy uwzględnieniu naruszonych przez oskarżonego norm społecznych oraz naruszonego dobra prawnego pokrzywdzonej i długofalowych skutków podjętego przez niego zachowania dla psychiki P. W.. Orzeczona kara jest zgodna z wiążącymi dyrektywami jej wymiaru, odpowiada także stopniowi społecznej szkodliwości oraz jest adekwatna do stopnia zawinienia i, z tego względu, spełnia ona wymogi prewencji generalnej, jak i prewencji indywidualnej, stanowiąc wystarczające ostrzeżenie na przyszłość co do skutków naruszenia obowiązującego porządku prawnego, wskazując na nieopłacalność popełniania przestępstw.

J. M.

2

1

Zgodnie z art. 41a § 2 k.k. orzeczenie zakazu zbliżania się i kontaktowania z pokrzywdzoną, wobec wymierzenia za przestępstwo popełnione przeciwko wolności seksualnej na szkodę małoletniego kary bezwzględnej pozbawienia wolności, było obligatoryjne.

Według Sądu bezwzględny zakaz kontaktowania się z P. W. oraz zakaz zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 100 metrów, orzeczony na okres 5 lat, był uzasadniony i konieczny, biorąc pod uwagę stan zdrowia pokrzywdzonej.

J. M.

3

1

W myśl art. 41 § 1a k.k. skazanie oskarżonego za zarzucany mu czyn pociągało orzeczenie wobec niego obligatoryjnego zakazu zajmowania wszelkich stanowisk, wykonywania wszelkich działalności związanych z wychowaniem, edukacją i opieką nad małoletnimi. Orzeczenie zakazu na okres 5 lat było w ocenie Sądu zasadne wobec okoliczności popełnionego przestępstwa.

J. M.

4

1

Stosownie do art. 46 § 1 k.k. w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, obowiązek naprawienia w całości albo w części wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Orzeczenie o tych środkach kompensacyjnych następuje na podstawie przepisów prawa cywilnego. Wobec skazania J. M. za zarzucane mu przestępstwo i wobec wniosku podmiotu uprawnionego, jakim była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika pokrzywdzona, orzeczenie zadośćuczynienia, w zaistniałym stanie faktycznym, miało charakter obligatoryjny. W ocenie Sądu zasądzona kwota 10 000 zł jest adekwatna i odpowiada istocie krzywdy wyrządzonej pokrzywdzonej poprzez naruszenie jej wolności seksualnej oraz uwzględnia okoliczność, iż zachowania oskarżonego nie pozostały bez wpływu na stan zdrowia psychicznego pokrzywdzonej. Sąd, przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia i miarkując jego wysokość, miał na uwadze trudności w ustaleniu jak duże szkody te przestępcze zachowania oskarżonego wyrządziły. Sąd bowiem miał na uwadze, iż w okresie objętym zarzutem oraz późniejszym doszło do faktycznego rozpadu rodziny pokrzywdzonej, co również z pewnością wynikającą z doświadczenia zawodowego i życiowego zawsze wywiera wpływ na psychikę małoletnich dzieci.

7.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. M.

6.

1 i 2

Sąd, w myśl art. 63 § 3 k.k., zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego w punkcie 2 zakazu zbliżania się i kontaktowania z pokrzywdzoną okres jego wykonywania od 17 lutego 2020 r.

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.

Sąd, po myśli art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa. W ocenie Sądu uiszczenie kosztów przez oskarżonego byłoby dla niego zbyt uciążliwe, szczególnie wobec ich wysokości, wynikającej głównie z kosztów sporządzenia opinii co do jego poczytalności, jego sytuacji osobistej i majątkowej, faktu, że pozostaje na emeryturze i nie ma istotnych składników majątku, jak też w związku z całokształtem dolegliwości ekonomicznych orzeczonych w wyroku wobec oskarżonego, w tym nawiązki na rzecz pokrzywdzonej w wysokości 10 000 zł.

7.Podpis

sędzia Agnieszka Wachłaczenko