Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 567/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

S. D.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 21 sierpnia 2023 roku
w miejsce zarzucanych mu czynów opisanych w punkcie I (pierwszym) i w punkcie II (drugim) oskarżonego S. D. uznano za winnego tego, że w dniu 7 marca 2023 roku w miejscowości (...), gm. S., woj. (...), uderzając pięściami i kopiąc w drzwi wejściowe prowadzące do ich domu, dwukrotnie groził słownie swojej matce R. D. oraz swojemu bratu B. D. ich uszkodzeniem i wyważeniem oraz wdarciem się do ich domu wbrew ich woli oraz wbrew postanowieniu Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 31 stycznia 2023 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt III Ka 62/23, orzekającego wobec oskarżonego zakaz przebywania w dotychczasowym miejscu zamieszkania ( (...), gm. S.), zakaz kontaktowania się w jakikolwiek sposób z pokrzywdzonymi R. D. i B. D. oraz zakaz zbliżania się do wymienionych na odległość mniejszą niż 30 metrów, przy czym wypowiedziane groźby wzbudziły u zagrożonych uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, tj. przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 190 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony S. D. i pokrzywdzony B. D. są braćmi. Pokrzywdzony mieszka wspólnie z ich matką, R. D. w miejscowości (...).
W domu tym mieszka również brat oskarżonego T. D. (1). Dom pod wskazanym adresem był dotychczasowym miejscem zamieszkania oskarżonego.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 30 listopada 2022 roku w sprawie o sygn. akt 1246/22 S. D. skazano za przestępstwa gróźb karalnych z art. 190§1 k.k. na karę łączna 7 miesięcy pozbawienia wolności, popełnione na szkodę R. D. i B. D.. Groźby dotyczyły pozbawienia życia i zdrowia, spalenia domu.

Ww. wyrok uprawomocnił się w dniu 24 marca 2023 roku.

Postanowieniem Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia
31 stycznia 2023 roku w sprawie o sygn. akt III Ka 62/23 uchylono środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania zastosowany wobec S. D. postanowieniem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia
19 sierpnia 2022 roku w sprawie II Kp 419/22 przedłużony następnie postanowieniem tegoż Sądu z dnia 19 października 2022 roku w sprawie II K 1246/22. Wobec S. D. zastosowano środek zapobiegawczy w postaci dozoru Policji polegający na zgłaszaniu się dwa razy
w tygodniu w Komendzie Miejskiej Policji w K. w dniach wskazanych przez kierownika w/w jednostki, zakazie przebywania w dotychczasowym miejscu zamieszkania, zakazie kontaktowania się w jakikolwiek sposób
z pokrzywdzonymi R. D. i B. D. oraz zakazie zbliżania się do wymienionych na odległość mniejszą niż 30 metrów.

W dniu 6 marca 2023 roku oskarżony zadzwonił do swojej matki, aby przyjechać na stację benzynową w S., gdyż brakuje mu pieniędzy. Oskarżony zażądał kwoty 100 złotych. Pokrzywdzony B. D. odmówił dostarczenia tej kwoty.

Oskarżony w nocy z 6/7 marca 2023 roku udał się do miejsca zamieszkania matki i braci. Oskarżony wszedł na teren posesji (...) i zaczął dobijać się do domu. Uderzał dłonią
w drzwi wejściowe oraz okna, a także próbował wyważyć drzwi poprzez kopnięcie nogą. Przed przyjazdem patrolu Policji oskarżony oddalił się w nieznanym kierunku. Oskarżony odmówił opuszczenia terenu posesji i wskazał, że nie będzie stosował się do zakazu przebywania
w dotychczasowym miejscu zamieszkania. T. D. (1) zadzwonił w tym czasie na numer alarmowy, aby poinformować o powyższym patrol Policji. Gdy jednak zauważył radiowóz Policji, uciekł z miejsca zdarzenia.

W nocy w domu przebywali R. D., B. D. oraz T. D. (1). Po godzinie 1:50 tego samego dnia oskarżony ponownie wrócił pod wskazany adres, próbując dostać się do wnętrza domu. B. D. nie wpuścił go do środka, mówił S. D.
o nałożonych na niego zakazach. Oskarżony pomimo próśb nie chciał odejść, groził pokrzywdzonym wtargnięciem do domu, w tym, że: „rozpierdoli futrynę i wejdzie z drzwiami”, ponieważ jest zimno.

Podczas ww. zajścia pokrzywdzona R. D. była zdenerwowana, znajdowała się wówczas wewnątrz budynku. Mówiła, że się boi oskarżonego. Groźby wzbudziły
u pokrzywdzonej obawę ich spełnienia.

Oskarżony nie znajdował się pod wpływem alkoholu.

U B. D. zachowanie oskarżonego wzbudziło obawę, że po ich wyważeniu i wdarciu się do domu, oskarżony będzie zachowywał się w sposób agresywny
i będzie stanowił zagrożenie dla życia lub zdrowia domowników.

Oskarżonego zatrzymano w dniu 07 marca 2023 roku
o godzinie 3.00, a następnie 11:25 i przewieziono do K. K..

Zeznania świadka B. D. k. 29-30, k. 170v-171

Wyrok - k.11-12

Dane znane z urzędu.

Postanowienie - k. 13-16

Zeznania świadka B. D. k. 29-30, k. 170v-171

Notatka urzędowa - k. 1

Zeznania świadka B. D. k. 29-30, k. 170v-171

Zeznania świadka A. P. k. 71 k. 178-179

Częściowe wyjaśnienia oskarżonego S. D. k. 44-45, k. 170-171

Zeznania świadka B. D. - k. 29-30, k. 170v-171

Zeznania świadka A. P. -
k. 71 k. 178-179

Zeznania świadka B. D. k. 29-30, k. 170v-171

Protokół zatrzymania – k. 3 – 4, 39

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia
9 marca 2023 roku w sprawie o sygn. akt II Kp 132/22 zastosowano wobec S. D. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres trzech miesięcy. Powyższe postanowienie utrzymano
w mocy postanowieniem Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 21 kwietnia 2023 roku w sprawie o sygn. akt III Kz 92/23

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia
1 czerwca 2023 roku w sprawie o sygn. akt II K 567/23 utrzymano i przedłużono stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania na dalszy okres 3 miesięcy.

Postanowienie - k. 54-55

Postanowienie - k. 73-74

Postanowienie - k. 122-123

Oskarżony ma obecnie 49 lat. Posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest ślusarzem. Jest bezrobotny, pracuje dorywczo w budownictwie z miesięcznym wynagrodzeniem w wysokości około 1000 złotych netto miesięcznie. Jest kawalerem, nie posiadającym nikogo na swoim utrzymaniu. Posiada majątek w postaci samochodu osobowego marki A. (...) rok produkcji 1990 o wartości 2.000 złotych. Nie był leczony psychiatrycznie, odwykowo czy neurologicznie.
W chwili popełnienia czynu oskarżony nie figurował w ewidencji Krajowego Rejestru Sądowego jako osoba karana.

Dane osobopoznawcze k. 170

Karta karna - k. 49

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

zeznania świadka B. D.

Sąd dał im wiarę i oparł na nich stan faktyczny, albowiem zeznania te były spójne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Świadek jest bratem oskarżonego i jednocześnie pokrzywdzonym. Świadek składał zeznania w toku postępowania przygotowawczego oraz w trakcie rozprawy głównej przed Sądem. Opisał on zdarzenia, jakich dopuszczał się oskarżony względem niego oraz wzajemne relacje w rodzinie, a także odniósł się do gróźb kierowanych przez oskarżonego w kierunku matki, R. D.. Sąd uznał, iż należy dać zeznaniom świadka przymiot wiarygodności.

Pokrzywdzony jest negatywnie nastawiony do oskarżonego, co na kanwie niniejszej sprawy jest sytuacją zrozumiałą, jednocześnie jednak nie próbował on nadmiernie go obciążać czy celowo mu zaszkodzić, dążyły jedynie do realizacji swoich praw i zapewnienia sobie i osobom najbliższym wolności od dalszych naruszeń i zagrożeń ze strony oskarżonego. Zeznania tego świadka korespondują w pełni z osobowym i nieosobowym materiałem dowodowym. Sąd dał również wiarę pokrzywdzonemu w zakresie tego, iż obawiał się oskarżonego, że wywarzy drzwi wejściowe i wtargnie do domu, w którym zamieszkiwał oraz temu, że obawiał się agresywnego zachowania oskarżonego i jego negatywnych skutków. .

zeznania świadka R. D.

W trakcie postępowania jurysdykcyjnego świadek skorzystał z prawa odmowy zeznań, jako osoba najbliższa dla oskarżonego.

zeznania świadka T. D. (2)

W trakcie postępowania jurysdykcyjnego świadek skorzystał z prawa odmowy zeznań, jako osoba najbliższa dla oskarżonego.

zeznania świadka AleksandryPosiłek

Sąd dał wiarę zeznaniom funkcjonariuszki Policji i oparł na nich stan faktyczny, albowiem zeznania te były spójne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Świadek zeznała, że oskarżony odgrażał się w obecności funkcjonariusz, że nie ma nic do stracenia, jest mu zimno i wejdzie do domu nawet z futryną, jednakże w ich obecności był spokojny. Świadek ten zeznał, że oskarżonego szukano na terenie posesji , gdyż bała się jego pokrzywdzona. Zeznania tego świadków korespondują w pełni z osobowym i nieosobowym materiałem dowodowym.

zbiorczo o nieosobowym materiale dowodowym

Za wiarygodne należało również uznać zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione osoby oraz organy w ramach przysługujących im uprawnień w sposób rzetelny i fachowy, a także korespondują ze sobą, tworząc wspólną całość stanu faktycznego. Sąd oparł się na zgromadzonym nieosobowym materiale dowodowym w postaci protokołów oględzin oraz informacji z K.. Żadna ze stron nie podważała wiarygodności zgromadzonych dokumentów, Sąd z urzędu również nie znalazł podstaw aby im tej wiarygodności odmówić.

wyjaśnienia oskarżonego S. D.

Oskarżony w trakcie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów wymienionych w pkt I i II. Choć oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, to jednak co do zasady potwierdził okoliczności związane ze swoją obecnością na terenie posesji brata i matki w nocy 7 marca 2023 roku. Częściowe wyjaśnienia oskarżonego S. D. – Sąd oparł się na jego wyjaśnieniach w zakresie, w którym znajdują one potwierdzenie w pozostałym zebranym materiale dowodowym.

Sąd w tym zakresie dał wiarę jego wyjaśnieniom. Wyjaśnienia oskarżonego w pozostałym zakresie nie mają znaczenia dla toczącego się postępowania. Zdaniem Sądu fakt nie przyznania się do winy oraz stanowi wyłącznie przyjętą linię obrony i próbę uniknięcia odpowiedzialności za popełniony czyn. W trakcie rozprawy głównej przed Sądem oskarżony nie przyznał się do zarzucanych mu czynów, nie złożył wyjaśnień.

Oskarżony nie wyraził skruchy i nie przeprosił pokrzywdzonych za swoje czyny. Brak z jego strony jest jakiejkolwiek refleksji nad popełnionymi czynami w momencie gdy znajdował się on już w położeniu krytycznym związanym z zakresem odpowiedzialności karnej jaką może ponieść za popełnione na ich szkodę przestępstwa. Na kanwie całości materiału zebranego w sprawie Sąd uznał, iż oskarżony nie radzi sobie ze swoimi negatywnymi emocjami, jest osobą nieprzewidywalną i agresywną, szybko popada w skrajną agresję, szczególnie słowną, przy tym wypowiadane przez niego słowa stanowiące groźby zdają się być realne i trudno przyjąć, aby oskarżony w sytuacji skrajnego zdenerwowania nie był w stanie ich spełnić i aby w związku z tym nie można było się go obawiać.

W istocie oskarżony jednak dawał jedynie ujście swoim negatywnym emocjom, nad którymi nie potrafił w inny sposób zapanować, próbował zemścić się na pokrzywdzonych, czyniąc im na złość.

Wskazać należy, że oskarżony, pomimo świadomości istnienia prawnego zakazu, sam z własnej woli przychodził do miejsca zamieszkania pokrzywdzonych, był agresywny, szukał z nimi kontaktu. W ocenie Sądu obawy pokrzywdzonych, były uzasadnione
i twierdzenia w tym zakresie pokrzywdzonego B. D. były wiarygodne. Pokrzywdzeni zdawali sobie sprawę z tego, iż oskarżony w przeszłości zachowywał się w stosunku do nich
w podobny sposób, grożąc im w przeszłości pozbawieniem życia
i zdrowia, spaleniem domu. W ocenie Sądu tego rodzaju sytuacje tylko potęgowały strach i stres u pokrzywdzonych. Pokrzywdzeni zasadnie obawiali się tego, iż oskarżony może wywarzyć drzwi i wtargnąć do domu, a będąc w stanie silnego wzburzenia, zrobić im krzywdę, pomimo tego, że oskarżony tych konkretnych gróźb tego dnia nie wypowiadał.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

zeznania świadka L. W., D. C.

Sąd nie oparł się na zeznaniach Ł. W. i D. C. albowiem nie wniosły one nic do sprawy i z uwagi na to nie stały się podstawą ustaleń faktycznych.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

S. D.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony jest sprawcą przypisanego mu czynu.

Sąd uznał, że oskarżony popełnił jeden czyn na szkodę dwóch pokrzywdzonych, zgodnie
z zasadą, iż jeden czyn może stanowić jedno przestępstwo, wyrażoną w dyspozycji art. 11 § 1 k.k.

Czyn ten jest czynem zabronionym, bezprawnym i karalnym. Sąd nie znalazł okoliczności wyłączających winę oskarżonego. Jest on osobą pełnoletnią i w pełni poczytalną. Miał pełną możliwość rozpoznania bezprawności czynów i owej bezprawności był świadomy. Dokonując czynów oskarżony działał w normalnej sytuacji motywacyjnej, sąd wykluczył możliwość zaistnienia któregoś
z kontratypów. Oskarżony miał możliwość zachować się w zgodzie z panującym porządkiem prawnym, a jednak nie zrobił tego. Z uwagi na to Sąd uznał oskarżonego za winnego przypisanego mu czynu.

Przestępstwo określone w art. 190 § 1 k.k. ma charakter umyślny – można je popełnić zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. W ocenie Sądu wypowiadane przez oskarżonego słowa w kierunku brata oraz matki świadczą o działaniu w zamiarze bezpośrednim. W doktrynie
i orzecznictwie przyjmuje się, że wypowiadane groźby nie muszą co do słowa odpowiadać przesłankom przepisów ustawy karnej, aby uznać je za groźby popełnienia przestępstwa.

Swoim działaniem oskarżony wypełnił znamiona przestępstwa opisanego w art. 190 § 1 k.k. tj. gróźb karalnych. Przestępstwo określone w art. 190 § 1 k.k. jest przestępstwem powszechnym, a zatem oskarżony mógł je popełnić. Swoim zachowaniem oskarżony zrealizował znamiona określone w omawianym przepisie. Dla bytu przestępstwa niezbędne jest z jednej strony aby sprawca groził popełnieniem przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego lub osoby dla pokrzywdzonego najbliższej, a z drugiej zaś strony niezbędne jest, aby groźba wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. W niniejszej sprawie wystąpiły obie przesłanki wymienione w przepisie.

Przedmiotem ochrony w przypadku przestępstwa groźby karalnej jest wolność człowieka przed obawą popełnienia przestępstwa na jego szkodę lub szkodę osoby mu najbliższej. Chodzi o poczucie bezpieczeństwa jednostki; wolność w sferze psychicznej od strachu, zastraszania, obawy przed popełnieniem przestępstwa (K. Daszkiewicz-Paluszyńska, Groźba, s. 32–33; J. Wojciechowska, w: B. Kunicka-Michalska, J. Wojciechowska, Przestępstwa, s. 33; A. Zoll, w: A. Zoll, KK. Komentarz. Część szczególna, t. 2, 2008, s. 509).

Nie ulega wątpliwości, iż słowa wypowiadane przez oskarżonego wobec pokrzywdzonych, zważając na ich kontekst, rodzaj użytych wyrażeń, sposób zachowania, styl życia i samą osobę oskarżonego, stanowiły groźbę bezprawną w rozumieniu Kodeksu karnego – była to groźba popełnienia przestępstwa naruszenia miru domowego, spenalizowanego w art. 193 k.k., tj. wdarcia się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej nie opuszczenia takiego miejsca. Oskarżony groził bowiem wywarzeniem drzwi
i wdarciem się do domu, wbrew woli pokrzywdzonych i orzeczonemu wobec niego zakazu w treści postanowienia Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 31 stycznia 2023 r., sygn. akt. III Ka 62/23. Wobec wcześniejszego zastosowania wobec oskarżonego zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych oraz nakazu opuszczania lokalu wspólnie zajmowanego z pokrzywdzonym, to zakaz został zlekceważony przez oskarżonego. W ocenie Sądu wypowiedziane groźby, towarzyszące im okoliczności, wzbudziły
u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione.

W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynów oskarżonego w zakresie czynów z art. 190 § 1 k.k. jest dość wysoka. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim wywarcia u pokrzywdzonych obawy, iż może spełnić wypowiadane groźby. Oskarżony chciał w ten sposób osiągnąć zamierzony przez siebie efekt tj. wywołać w nich presję, aby dostać pieniądze, których żądał w rozmowie telefonicznej. Chciał w ten sposób jednoznacznie okazać swoje niezadowolenie i przewagę nad pokrzywdzonymi. Irrelewantne natomiast z punktu widzenia prawa jest, czy oskarżony rzeczywiście chciał groźby te zrealizować, istotne jest, że chciał wywołać taką obawę u ich odbiorcy. Oskarżony wypowiadał groźby także w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych, a zatem w miejscu, które powinno być bezpieczną przystanią, w którym winno czuć się bezpiecznie i swobodnie. Zachowanie oskarżonego naruszało podstawowe poczucie bezpieczeństwa u matki, będącej w sędziwym wieku, oraz u swojego brata, nachodził pokrzywdzonych, czynił im na złość.

Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, iż oskarżonemu można przypisać odpowiedzialność za przypisany mu czyn, w zakresie poddanym stosowanej modyfikacji wynikającej z dokonanych w trakcie przewodu sądowego ustaleń faktycznych, a zatem stosowne było wymierzenie kary na podstawie art. 190 § 1 k.k.

Oskarżony zwracał się do pokrzywdzonych również w sposób wulgarny, wprost wypowiadając słowa, świadczące o tym, iż pokrzywdzeni powinni obawiać się o ich realizację. Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, iż okoliczności w jakich wypowiadane były groźby mogły wzbudzić
u pokrzywdzonych obawę, że zostaną spełnione. Oskarżony znał znaczenie wypowiadanych przez siebie słów. Wypowiadane przez oskarżonego groźby miały na celu przestraszenie B. D.
i R. D., wzbudzenie u nich poczucia obawy i przerażenia.

Niewątpliwie celem oskarżonego było zastraszenie pokrzywdzonych. Ponadto pomimo nałożonego zakazu kontaktowania się w jakiejkolwiek formie i w jakikolwiek sposób z pokrzywdzonymi oraz zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych na odległość nie mniejszą niż 30 metrów w dniu 7 marca 2023 roku pojawił się w domu pokrzywdzonych wszczynając kolejną awanturę. Skazany niewątpliwie swoim działaniem ponownie dążył do wzbudzenia w pokrzywdzonym poczucia obawy.

Sąd uznał, że społeczna szkodliwość czynów sprawcy była znaczna. Przestępstwo gróźb karalnych jest przestępstwem godzącym w wolność człowieka, a więc jedną z najważniejszych wartości. Co za tym idzie już samo godzenie w to dobro powoduje wzrost stopnia społecznej szkodliwości czynu.

Oskarżony czynów wymienionych w punkcie I i II dokonał w 7 marca 2023 roku podczas jeden czynności wykonawczej, a zatem był to jeden czyn, dlatego Sąd zmodyfikował opis i w miejsce zarzucanych mu czynów opisanych w punkcie I (pierwszym) i w punkcie II (drugim) oskarżonego S. D. uznano za winnego tego, że w dniu 7 marca 2023 roku w miejscowości (...), gm. S., woj. (...), uderzając pięściami i kopiąc w drzwi wejściowe prowadzące do ich domu, dwukrotnie groził słownie swojej matce R. D. oraz swojemu bratu B. D. ich uszkodzeniem i wyważeniem oraz wdarciem się do ich domu wbrew ich woli oraz wbrew postanowieniu Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 31 stycznia 2023 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt III Ka 62/23, orzekającego wobec oskarżonego zakaz przebywania w dotychczasowym miejscu zamieszkania ( (...), gm. S.), zakaz kontaktowania się w jakikolwiek sposób
z pokrzywdzonymi R. D. i B. D. oraz zakaz zbliżania się do wymienionych na odległość mniejszą niż 30 metrów, przy czym wypowiedziane groźby wzbudziły
u zagrożonych uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, tj. przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 190 § 1 k.k.

Analizując stopień społecznej szkodliwości czynu dokonanego przez oskarżonego, Sąd wziął pod uwagę kwantyfikatory określone w art. 115 § 2 k.k. W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez oskarżonego jest dość znaczna, dokonując tej oceny Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony naruszył dobro prawne godząc w wolność człowieka, oskarżony działał również z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony miał świadomość, iż popełniony przez niego czyn jest czynem zabronionym, mimo to podjął działania zmierzające do zrealizowania jego znamion.

Okoliczności czynu oskarżonego nie budzą wątpliwości, zostały wyjaśnione w toku postępowania, powyższego nie zmienia fakt, że oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Na podstawie okoliczności sprawy, Sąd nabrał przekonania, iż rozpoznawany czyn nie był odosobnionym incydentem w życiu oskarżonego i nie można założyć, iż w przyszłości oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa.

☐

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. D.

1

1

Za popełnienie czynu z 190 § 1 kk ustawa przewiduje grzywnę, karę ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. W ocenie Sądu karą adekwatną do wagi popełnionego czynu, stopnia społecznej szkodliwości oraz stopnia winy, jest kara pozbawienia wolności
w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto sąd miał na uwadze stopień winy
i społecznej szkodliwości czynu. Sąd uwzględnił, iż oskarżony godził w dobro prawne, jakim jest wolność człowieka.

Miarkując karę w stosunku do oskarżonego S. D. sąd kierował się dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk, miał na uwadze wskazane powyżej okoliczności. Kara 6 miesięcy pozbawienia wolności będzie dla oskarżonego odczuwalna, nie tylko w sposób dostateczny, ale będzie również dolegliwa w stopniu odpowiadającym wadze popełnionego przez oskarżonego czynu. Sąd uznał, że takie ukształtowanie kary wymierzonej oskarżonemu spełni wobec niego cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także cele prewencji generalnej oraz kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jest ono także adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego.

Oskarżonego S. D., w miejsce zarzucanych mu czynów opisanych w punkcie I (pierwszym) i w punkcie II (drugim), uznano za winnego tego, że w dniu 7 marca 2023 roku w miejscowości (...), gm. S., woj. (...), uderzając pięściami i kopiąc w drzwi wejściowe prowadzące do ich domu, dwukrotnie groził słownie swojej matce R. D. oraz swojemu bratu B. D. ich uszkodzeniem i wyważeniem oraz wdarciem się do ich domu wbrew ich woli oraz wbrew postanowieniu Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 31 stycznia 2023 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt III Ka 62/23, orzekającego wobec oskarżonego zakaz przebywania
w dotychczasowym miejscu zamieszkania ( (...), gm. S.), zakaz kontaktowania się w jakikolwiek sposób z pokrzywdzonymi R. D. i B. D. oraz zakaz zbliżania się do wymienionych na odległość mniejszą niż 30 metrów, przy czym wypowiedziane groźby wzbudziły u zagrożonych uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, tj. przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 190 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

S. D.

2

1

Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej w pkt 1 wyroku kary pozbawienia wolności okres zatrzymania od dnia 7 marca 2023 roku godz. 11:25 i okres tymczasowego aresztowania w sprawie.

S. D.

3-4

1

W pkt 3 wyroku sąd orzekł wobec oskarżonego S. D. zakaz zbliżania się na odległość 30 m do pokrzywdzonych R. D. i B. D. na okres 1 roku, zgodnie z dyspozycją art. 41a § 1 i 4 k.k.

Nadto w pkt 4 wyroku sąd orzekł wobec oskarżonego S. D. nakaz opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi R. D. i B. D. na okres 1 roku, zgodnie z dyspozycją art. 41a § 1 i 5 k.k.

Zgodnie z art. 41a § 1 zd. 1 k.k. sąd może orzec zakaz przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, kontaktowania się z określonymi osobami, zbliżania się do określonych osób lub opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, jak również nakaz okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, w razie skazania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego lub inne przestępstwo przeciwko wolności oraz w razie skazania za umyślne przestępstwo z użyciem przemocy, w tym zwłaszcza przemocy wobec osoby najbliższej. § 4 orzekając zakaz zbliżania się do określonych osób, sąd wskazuje odległość od osób chronionych, którą skazany obowiązany jest zachować. § 5 Orzekając nakaz okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, sąd określa termin jego wykonania.

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. oraz § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz.U. 2019, poz. 18) w zw. z § 11 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz.U. z 2015r., poz. 1800 ze zm.) Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. J. kwotę 1.682,64 (jeden tysiąc sześćset osiemdziesiąt dwa 64/100) zł wraz z należnym podatkiem VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

6

Biorąc pod uwagę sytuację finansową oskarżonego, Sąd uznał za zasadne zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za niniejsze postępowanie, orzekając o tym na podstawie art. 624 § 1 k.p.k.

1Podpis

sędzia Marta Sadowska