Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 511/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

7.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

N. K.

w dniu 3 kwietnia 2020 r. działając w bliżej nieokreślonym miejscu, za pomocą środka masowego przekazu, tj. sieci Internet, umieszczając wpis na portalu społecznościowym F. pomówiła M. R. (1) o wyłudzenie dużej sumy pieniędzy, co mogło poniżyć pokrzywdzonego w opinii publicznej, tj. czyn z art. 212 § 1 i 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Nie później niż w dniu 3 kwietnia 2020 r., oskarżona N. K. umieściła wpis na portalu społecznościowym F. o treści „Szukam osób poszkodowanych przez tą rodzinkę. M. R. (1), M. R. (2) i D. R.. Wyłudzili ode mnie dużą sumę pieniędzy, także proszę im bezwzględnie nie ufać i trzymać się z daleka. Poza M. działają również w L. i w Polsce. Proszę o kontakt na priv! Dziękuję!”. Wpis ten został opatrzony zdjęciami z wizerunkami oskarżyciela prywatnego M. R. (1), jego żony i dwojga dzieci. Wpis ten na kanale prywatnym oskarżonej spotkał się z dużym odzewem. Oskarżona umieściła ten wpis, gdyż w sierpniu i grudniu 2016 r. pożyczyła oskarżycielowi kwotę 8.000 £. Strony nie zawarły umowy na piśmie. Oskarżyciel miał zwrócić pożyczkę w ciągu miesiąca. M. R. (1) wykorzystał fakt, iż znał się z matką oskarżonej, dodatkowo jego rodzina utrzymywała w Wielkiej Brytanii bliski kontakt z oskarżoną. Strony pomagały sobie nawzajem.

Oskarżyciel mimo próśb oskarżonej i wielokrotnych zobowiązań pożyczonej kwoty nie zwrócił. Oskarżonej zostało zwrócone jedynie 1350 £, w niewielkich ratach. Oskarżyciel tłumaczył, że pieniądze to pożyczył komuś innemu i oczekuje, aż ta inna osoba je zwróci. W sprawie pożyczki interweniował również ojciec oskarżonej M. K., kontaktując się z oskarżycielem w tej sprawie.

O przedmiotowym wpisie na koncie oskarżonej M. R. (1) dowiedział się od innych osób.

1.  skarga

2.  zawiadomienie z załącznikami

3.  kopie zrzutów ekranu

4.  wyjaśnienia oskarżonej

5.  zeznania M. K.

6.  częściowo zeznania M. R. (1)

7.  zeznania P. G.,

8.  nagranie.

1. k. 4

2. k. 8-10

3. k. 53-64, 147-148

4. k.139-40

5. k.150-151

6. k.132-133

7. k.181-182,

8. k. 185

Oskarżona N. K. ma 31 lat. Ma wykształcenie średnie, nie ma zawodu, pracowała i zarabiała ok. 1000 £ miesięcznie. Nie ma majątku większej wartości. Nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Nie była karana.

W okresie objętym zarzutem miała możliwość rozpoznania swoich czynów i pokierowania swoim postępowaniem.

1.  dane osobowe

2.  dane o karalności

3.  opinia

1. k. 65

2. k. 68

3. k. 108-112

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

7.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1. skarga

2. zawiadomienie z załącznikami

3. kopie zrzutów ekranu

4. wyjaśnienia oskarżonej

5. zeznania M. K.

6. częściowo zeznania M. R. (1)

7. zeznania P. G.,

8. nagranie.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom N. K., iż pieniądze, których zwrotu domagała się oskarżona od M. R. (1) nie stanowiły rozliczeń z P. G.. Sąd dał także wiarę wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie w jakim podawała, iż oskarżyciel tłumaczył jej że pieniądze pożyczone od niej pożyczył osobie trzeciej. Pośrednio świadczą o tym treści zawarte w korespondencji, której kopię dostarczyła oskarżona (k. 53-54). Nie można również pominąć faktu, iż pieniądze zostały przelane nie P. G. ale M. R. (1), co wynika z zrzutów ekranu (k. 147-148). M. R. (1) podał, iż faktycznie wobec N. K. zobowiązanym był P. G., a oskarżyciel chciał za niego wyłożyć pieniądze ponieważ wcześniej z oskarżoną miał dobre kontakty. Jednak Sąd nie dał temu wiary, nie było realnego powodu, żeby to M. R. (1) miał oddawać pieniądze oskarżonej zamiast P. G.. Jak wynika z zeznań P. G. ani oskarżona ani oskarżyciel nie zwracali się do niego o rozliczenie tych pieniędzy. Nie wydaje się prawdopodobne, by oskarżyciel, który rzekomo podjął się spłaty długów za P. G. nie próbował odzyskać tych niemałych pieniędzy od dłużnika. M. R. (1) został skazany za kierowanie gróźb wobec P. G., jednak ani świadek ani oskarżyciel nie wskazywał by zdarzenie to dotyczyło rozliczeń obejmujących opisane wyżej należności. Nadto oskarżyciel miał kontakt do P. G., który mógł niezwłocznie udostępnić oskarżonej ale tego nie zrobił. Oskarżyciel przez ten czas wskazywał na własne problemy finansowe jako przyczynę braku zwrotu pieniędzy. Znajduje to odzwierciedlenie we fragmencie nagrania, którego autentyczności nie kwestionował oskarżyciel, w treści korespondencji prowadzonej za pomocą komunikatora, także w zeznaniach M. K., który rozmawiał z oskarżycielem o zwrocie pieniędzy. Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż sygnalizował niewiedzę, wskazywał skąd pozyskał wiedzę na temat pożyczki. Treść zeznań P. G. wzmacnia wiarygodność wyjaśnień oskarżonej. Oskarżona potwierdziła, iż to ona umieściła post w mediach społecznościowych, złożyła również wyjaśnienia co do powodów, które nią kierowały i które to wyjaśnienia w świetle zgromadzonego materiału dowodowego i doświadczenia zawodowego są wiarygodne.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1. zeznania M. R. (2)

(k. 155-156)

2. częściowo zeznania M. R. (1)

Sąd nie dał wiary zeznaniom oskarżyciela w zakresie w jakim podawał on czego dotyczyły rozliczenia jego i oskarżonej z przyczyn opisanych wyżej. Natomiast zeznania M. R. (2) nie wniosły niczego do sprawy. Świadek zeznawała, że nie wiedziała o żadnej pożyczce, nie mieli potrzeby pożyczać pieniędzy od kogokolwiek. Nie ma powodów by negować te zeznania, wiedza świadek nie musiała dysponować wiedzą o wszelkich prowadzonych przez oskarżonego interesach.

7.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1.

N. K.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy pozwala na przypisanie oskarżonej N. K. czynu, polegającego na tym, że w dniu 3 kwietnia 2020 r. działając w bliżej nieokreślonym miejscu, za pomocą środka masowego przekazu, tj. sieci Internet, umieszczając wpis na portalu społecznościowym F. pomówiła M. R. (1) o wyłudzenie dużej sumy pieniędzy, co mogło poniżyć pokrzywdzonego w opinii publicznej.

Przepis art. 212 § 1 k.k. opisuje czyn zabroniony, który polega na pomówieniu innego podmiotu (indywidualnego lub zbiorowego) o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć go w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Przez pomawianie rozumie się przypisywanie, zarzucanie, posądzanie lub oskarżanie innej osoby o określone postępowanie lub właściwości, które zawierają negatywną oceną mającą jednak w konsekwencji prowadzić do poniżenia pomawianego w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Treścią pomówienia będą zazwyczaj rozgłaszane informacje nieprawdziwe. Pomówienie może polegać zarówno na twierdzeniu określonej okoliczności, jak i na przeinaczeniu okoliczności prawdziwej (wyr. SN z 12.9.1938 r., 3 K 3152/37, Zb.Orz. 1939, poz. 29). Istotą czynu jest zatem spowodowanie uszczerbku na czci pokrzywdzonego w sensie jego poniżenia w opinii publicznej lub narażenia na utratę zaufania skutkującego podważeniem jego kompetencji. Ponadto ustawodawca w art. 212 § 2 k.k. wprowadził kwalifikowany typ przestępstwa zniesławienia polegający na dopuszczeniu się tego czynu za pomocą środków masowego komunikowania. Środkami masowego komunikowania będą te wszystkie środki, których działanie sprowadza się do masowego przekazywania rozmaitych treści. Czyli do środków tych wypadnie zaliczyć nie tylko prasę drukowaną, przekaz radiowy i telewizyjny, lecz także książkę, plakat, film oraz przekaz przy pomocy Internetu (post. SN z 7.5.2008 r., III KK 234/07, Biul. PK 2008, Nr 10, poz. 33). Nie ma znaczenia jakość środków masowego komunikowania ani ich charakter, istotne jest jedynie to, aby były zdolne zakomunikować określone informacje szerszej – niż wynika to z pomówienia w typie podstawowym – grupie ludzi. Zgodnie z doktryną sieć internetowa jest zaliczana do środków masowego komunikowania się, jeśli taką komunikację rzeczywiście zapewnia lub stanowi alternatywę np. dla prasy. Natomiast jeśli komunikacja odbywa się w ściśle określonym kręgu, np. na forum o ograniczonej dostępności, należałoby raczej kwalifikować ewentualne zniesławienie w typie podstawowym tego przestępstwa. Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż oskarżona swoim działaniem wyczerpała dyspozycję przepisu art. 212 § 1 i 2 kk. Zdaniem Sądu formułowanie pod adresem oskarżyciela prywatnego twierdzeń jakoby wraz z rodziną wyłudził od oskarżonej dużą sumę pieniędzy bezsprzecznie godziło w dobre imię M. R. (1). Nie może budzić wątpliwości, iż słowa oskarżonej o pokrzywdzonym, zostały odebrane jako poniżające przez pokrzywdzonego i mogły poniżyć go w opinii publicznej. Przy czym Sąd nie znalazł okoliczności wyłączających winę oskarżonej. Jest ona osobą pełnoletnią i w pełni poczytalną. Miała ona możliwość rozpoznania bezprawności czynu i tej bezprawności była świadoma. Dokonując czynu oskarżona działała w normalnej sytuacji motywacyjnej, sąd wykluczył możliwość zaistnienia któregoś z kontratypów. Oskarżona miała możliwość zachować się w zgodzie z panującym porządkiem prawnym, tj., wystąpić na drogę postępowania cywilnego w przypadku roszczeń finansowych, a jednak nie zrobiła tego. Brak środków nie usprawiedliwia tego typu zachowania. Brak jest również dowodów, iż oskarżyciel już w momencie zaciągania pożyczki nie miał zamiaru jej zwrócić. Tymczasem oskarżona uciekła się do zachowania mającego zdyskredytować pokrzywdzonego. Należy zauważyć, iż oskarżona miała pożyczyć pieniądze oskarżonemu w dwóch transzach między którymi upłynął znaczny okres czasu (sierpień a grudzień 2016 r.), tj. oskarżona miała możliwość zorientowania się, iż oskarżony nie jest osobą słowną, mimo to pożyczyła mu kolejne niemałe dla niej, jak sama oskarżona podawała, pieniądze.
Z uwagi na to Sąd uznał oskarżoną za winną zarzucanego jej czynu.

W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez oskarżoną jest znaczna. Dokonując tej oceny Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżona czynem swym naruszyła dobro prawne jakim jest dobre imię innej osoby. Sąd miał też na uwadze motywację oskarżonej oraz postać zamiaru. Oskarżona działała umyślnie w zamiarze ewentualnym, działała w celu znalezienia innych osób pokrzywdzonych działaniami oskarżyciela jednak treść wpisu sugeruje kryminalne działanie oskarżyciela, co mogło poniżyć pokrzywdzonego w opinii publicznej, na co oskarżona się godziła. Dodatkowo do postu zostały dołączone zdjęcia z wizerunkiem nie tylko oskarżyciela ale całej jego rodziny. Jak wynikało z wyjaśnień oskarżonej miała ona jedynie podejrzenia, iż w proceder ten była również uwikłana reszta rodziny oskarżyciela. Należy również zauważyć, iż na jednym ze zdjęć dołączonych do wpisu znajduje się wizerunek małoletniej córki oskarżyciela, która z pożyczką od oskarżonej, choćby z racji wieku, nie mogła mieć nic wspólnego. Wpis ten był skierowany do bardzo szerokiego kręgu osób.

7.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

7.Oskarżony

7.Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

7.Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

7.Przytoczyć okoliczności

7.N. K.

1.

7.1.

W myśl przepisu art. 212 § 2 k.k.
za popełnienie przestępstwa zniesławienia sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo karze pozbawienia wolności do roku. Miarkując karę w stosunku do oskarżonej N. K. sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w przepisie art. 53 k.k. Sąd uwzględnił jako okoliczność łagodzącą uprzednią niekaralność oskarżonej. Wymierzając karę oskarżonej sąd wziął pod uwagę stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, które to ocenił jako znaczne. Choć nie jest to okoliczność ekskulpująca oskarżoną, nie można wymierzając karę pominąć zachowania oskarżonego na przestrzeni tych ponad trzech lat, które upłynęły od daty pożyczki do daty umieszczenia wpisu. Oskarżyciel wielokrotnie zbywał oskarżoną, traktował ją lekceważąco (k. 54 od słów „Wiem co mnie czeka…”), proponował inne sposoby rozliczenia (np. w złocie), a propozycji by sam to złoto spieniężył i zwrócił pieniądze nie przyjął.

W ocenie Sądu karą adekwatną do wagi popełnionego czynu, stopnia społecznej szkodliwości oraz stopnia winy, jest kara 50 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu jednej stawki na kwotę 10 zł. Kara ta jest sprawiedliwa i słuszna w odczuciu społecznym, spełniając tym samym wymogi prewencji generalnej, jak również stanowi zasłużoną dolegliwość, jaka spotyka sprawcę za naruszenie pozostających pod ochroną dóbr, takie orzeczenie kary jest adekwatnym dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 10 zł sąd miał na uwadze, stosownie do treści przepisu art. 33 § 3 k.k., dochody oskarżonej, jej sytuację osobistą, rodzinną oraz majątkową, a także jej możliwości zarobkowe.

7.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

7.inne zagadnienia

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2., 3.

Na podstawie § 11 ust. 2 pkt 1 oraz § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz z uwzględnieniem ilości rozpraw ustalono wynagrodzenie pełnomocnika oskarżyciela prywatnego.

Na podstawie art. 628 k.p.k. kosztami niniejszego postępowania obciążono oskarżoną.

7.Podpis

sędzia Agnieszka Wachłaczenko