Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

aUZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 346/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

7.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

R. Ł.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 14 grudnia 2023 roku oskarżonego R. Ł. uznano za winnego tego, że: w okresie od 20 maja 2022 r. do 18 sierpnia 2022 r. na terenie Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w K., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, za pośrednictwem sms z numeru (...) na telefon służbowy oraz słownie wielokrotnie groził popełnieniem przestępstwa pobicia funkcjonariuszowi publicznemu pracownikowi MOPS J. B. przy czym wypowiadane i przesłane groźby wzbudziły u zagrożonego uzasadnioną obawę, że będą spełnione, ponadto w dniu 27 czerwca 2022 roku używając słów wulgarnych znieważył funkcjonariusza publicznego pracownika MOPS J. B., podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Pokrzywdzony J. B. jest pracownikiem Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej, natomiast oskarżony R. Ł. jest stałym podopiecznym MOPS-u w K., korzysta z jego pomocy od 2017 roku.

Oskarżony przychodził do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w (...) razy w tygodniu przy czym zdarzało się, że oskarżony pojawiał się także kilka razy w ciągu jednego dnia.

Oskarżony ubiegał się o schronienie, gdyż był wyrzucany z innych placówek dla bezdomnych na skutek awantur i nieobyczajnych zachowań. Często wyrażał swoje niezadowolenie ze sposobu udzielonej mu pomocy, skarżąc się do instytucji nadrzędnych w tym Prezydenta Miasta K..

W dniu 20 maja 2022 roku oskarżony z numeru (...) na telefon służbowy MOPS-u w K. za pośrednictwem wysłanych sms-ów groził pokrzywdzonemu pobiciem używając słów ( jak na karcie 30v).

W dniu 27 czerwca 2022 roku oskarżony przyszedł do MOPS-u w K. na ulicy (...), gdzie awanturował się, ponieważ nie był zadowolony z udzielonej pomocy. Znieważał wówczas wulgarnymi słowami pokrzywdzonego.

Oskarżony był pobudzony, agresywny, mówiąc że ma kolegów i pokrzywdzony J. B. „wreszcie się doczeka”.

Oskarżony groził pokrzywdzonemu wielokrotnie, pozbawieniem życia i zdrowia, używał wobec niego słów wulgarnych w obecności innych pracowników tj. A. K., M. A., H. S..

Pracownica MOPS-u H. S. zauważyła, jak R. Ł. wymachiwał rękoma w kierunku pokrzywdzonego, będąc przy tym agresywnym, obawiała się, że uderzy pokrzywdzonego.

notatka urzędowa k.1

screen sms-ów k. 31 - 32

zeznania świadka J. B. k. 4-5, 30,91, 277-278

notatka urzędowa k. 6-8

zeznania świadka H. S. k. 41-42, 43, 279

zeznania świadka A. K. k. 278v

zeznania świadka M. A. k. 284-284v

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu ani w toku postępowania przygotowawczego, ani jurysdykcyjnego. Na rozprawie w dniu 16 listopada 2023 roku wskazał, iż rzeczywiście doszło do kłótni między nim a pokrzywdzonymi, jednak w jej trakcie nie padały z jego strony groźby bezprawne. W toku postępowania przed Sądem wskazał, iż padły z jego strony groźby jednak nie pamięta dokładnie ich treści, a ponadto nie miał zamiaru ich spełnić.

wyjaśnienia oskarżonego k. 277v

Oskarżony R. Ł. posiada wyksztalcenie podstawowe, jest kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu, utrzymuje się z renty chorobowej w kwocie około 700,00 złotych, nie posiada majątku. Oskarżony był dotychczas wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa z art. 286 § 3 k.k., art. 62 ust. 1 i 2, art. 59 ust. 1, art. 58 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 279 § 1 k.k. Wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Kaliszu, sygn. akt II K 1205/12 R. Ł. został skazany na karę łączną 2 lat i 3 miesiące pozbawienia wolności.

dane osobopoznawcze k. 277v

informacja z K. k. 270-272

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

7.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nieosobowy materiał dowodowy

Sąd w pełni dał wiarę i oparł się na nieosobowym materiale dowodowym. Żadna ze stron nie podważała wiarygodności zgromadzonych dokumentów, zostały one sporządzone przez uprawnione do tego organy (informacja z K., odpis wyroku, screen sms-ów). Sąd również z urzędu nie znalazł podstaw aby odmówić im wiarygodności.

osobowy materiał dowodowy

Sąd dał wiarę i oparł się na zeznaniach pokrzywdzonego J. B. oraz świadków A. K., M. A., H. S.. Zeznania wymienionych ze sobą korespondowały.

W ocenie Sądu brak jest różnic pomiędzy depozycjami świadków, jak te dotyczące tego, jakie dokładnie słowa padały w wymianie zdań między pokrzywdzonym, a oskarżonym. Zeznania świadków nie noszą również dzięki temu znamion wyuczonych, były spontaniczne.

Zeznania pokrzywdzonego J. B. wskazują, że oskarżony groził wielokrotnie, przy użyciu wulgarnych słów jak na karcie 278. Ponadto pokrzywdzony szczegółowo przedstawił sytuację oskarżonego. Opisał, że oskarżony ubiegał się w MOPS-ie o schronienie, ponieważ z innych placówek dla bezdomnych był wyrzucany generalnie za awantury i zachowania nieobyczajne. W tej sytuacji placówki nie chciały ponownie przyjmować oskarżonego. Był problem trzeba było szukać placówek poza K.. Pokrzywdzony zajmował się osobami bezdomnymi. Zeznał, że z powodu agresji werbalnej i gróźb, które można było uznać, że będą zrealizowane, jako pracownicy socjalni zmuszeni byli wezwać policję.

Zdaniem Sądu pokrzywdzony nie miał żadnych powodów by zeznawać przeciwko oskarżonemu nieprawdę. Pokrzywdzony nie miał z nim żadnego zatargu, gdyż zajmował się sprawami oskarżonego wyłącznie służbowo, oskarżony był podopiecznym MOPS-u. Przebieg zdarzenia przedstawiony przez pokrzywdzonego uwiarygadnia również okoliczność ujawnienia przez świadków zachowania oskarżonego, który w trakcie wypowiadania gróźb wymachiwał rękoma i wzmacniał w ten sposób swój słowny przekaz. W ocenie Sądu powyższe w sposób istotny podważa depozycje oskarżonego.

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania A. K. . Świadek zeznała, że jako pracownicy MOPS-u mają obowiązek raportowania zdarzeń, które mają charakter pogróżek wobec pracowników socjalnych. W przypadku oskarżonego takie zdarzenia się powtarzały. W telefonie służbowym były sms-y kierowane do pokrzywdzonego J. B. mające charakter wyraźnych groźb. Ponadto wpływają do MOPS-u pisma od oskarżonego z innych organów. W tych pismach przewijało się tam nazwisko pokrzywdzonego i padały tam obraźliwe, wulgarne słowa. Świadek w sposób rzeczowy przedstawiła w jaki sposób oskarżony groził pokrzywdzonemu. Brak podstaw do odmówienia wiarygodności.

Świadek M. A. zeznała, że sytuacja miała miejsce dłużej niż półtora roku. Oskarżony wielokrotnie wraca do budynku MOPS-u w ciągu jednego dnia. Świadek zeznała, że oskarżony kierował groźby w kierunku J. B., były słowa obrażające i wulgarne. Ponadto agresywnie stawał nad biurkiem pokrzywdzonego, powiedział że pozbawi go życia (jak na karcie 284v)wulgaryzmy. Świadek zeznała, że to było pasmo i seria powtarzających się sytuacji. Jak oskarżony był pobudzony, odnosił się wulgarnie, trzaskał drzwiami, stosował groźby i wyzwiska. Brak jest podstaw do odmówienia wiarygodności zeznaniom tego świadka.

Świadek H. S. zeznała, że oskarżony w dniu 27 czerwca 2022 roku po wejściu na teren MOPS-u był pobudzony, wymachiwał rękoma, a grożąc oskarżonemu swój wzrok kierował w stronę pokrzywdzonego. Świadek wskazała, że obawiała się, że uderzy pokrzywdzonego. Pokrzywdzony był wystraszony agresywnym zachowaniem oskarżonego.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego

Wyjaśnienia oskarżonego R. Ł. – oskarżony nie zaprzeczał, że do scysji pomiędzy nim, a pokrzywdzonym doszło, wskazał jednak, że z pokrzywdzonym kłóci się „non stop”. Oskarżony wyjaśnił, że niezależnie od tego jakie słowa podczas kłótni padły nie miał zamiaru popełnić przestępstw na szkodę pokrzywdzonego. Wyjaśnienia oskarżonego zasługiwały na nadanie im waloru wiarygodności wyłącznie w zakresie przyznania, że do kłótni z pokrzywdzonym doszło.

7.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

R. Ł.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd uznał oskarżonego R. Ł. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wypełniającego dyspozycję art. 190 § 1 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 57b k.k. zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

Orzekając w przedmiocie odpowiedzialności karnej oskarżonego Sąd, przyjmując za podstawę art. 4 § 1 k.k. zastosował przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks Karny w brzmieniu obowiązującym w dacie przypisanego oskarżonemu czynu.

Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony jest sprawcą zarzucanego mu czynu. Czyn ten jest czynem zabronionymi, bezprawnymi i karalnymi. Sąd nie znalazł okoliczności wyłączających winę oskarżonego. Jest on osobą pełnoletnią i w pełni poczytalną. Miał pełną możliwość rozpoznania bezprawności czynu i owej bezprawności był świadomy. Dokonując czynu oskarżony działał w normalnej sytuacji motywacyjnej, Sąd wykluczył możliwość zaistnienia któregoś z kontratypów. Oskarżony miał możliwość zachować się w zgodzie z panującym porządkiem prawnym, a jednak nie zrobił tego. Z uwagi na to Sąd uznał oskarżonego za winnego wskazanych czynów.

Przestępstwo określone w art. 190 § 1 k.k. jest przestępstwem powszechnym, a zatem oskarżony mógł je popełnić. Swoim zachowaniem oskarżony zrealizował znamiona określone w omawianym przepisie. Dla bytu przestępstwa niezbędne jest z jednej strony aby sprawca groził popełnieniem przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego lub osoby dla pokrzywdzonego najbliższej, a z drugiej zaś strony niezbędne jest aby groźba wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. W niniejszej sprawie wystąpiły obie przesłanki wymienione w przepisie. Ponadto pokrzywdzony jest pracownikiem socjalnym.

Odpowiedzialności karnej za występek opisany w art. 226 § 1 k.k. podlega ten kto znieważa funkcjonariusza publicznego podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Zgodnie z utrwalonym w doktrynie i judykaturze poglądem, znieważenie polega na takim zachowaniu, które wyraża pogardę dla godności drugiego człowieka. Może ono przybrać postać lżenia, wyszydzania a nawet lekceważenia drugiej osoby (Kodeks Karny, Komentarz, tom. II, red. A. Zoll, Kraków 2006, s. 828). W niniejszej sprawie oskarżony dopuścił się zniewagi słownej, poprzez wypowiadanie wobec policjantów słów wulgarnych, które nie dość, że są uwłaczające z punktu widzenia norm obyczajowych to także w sposób szczególny godzą w autorytet i powagę instytucji MOPS-u i jej funkcjonariuszy – pracowników.

Art. 226 k.k polega na umyślności w obu postaciach zamiaru. Gdy sprawca, wypowiadając określone słowa o drugim człowieku, przewiduje, że mogą mieć one znieważający charakter i jednocześnie godzi się na to, wówczas zachodzi po jego stronie zamiar ewentualny (S. P., J. F., Przestępstwo zniewagi, s. 5–28).Znieważenie jest przestępstwem formalnym, nie trzeba wykazywać, że działanie sprawcy wywołało u pokrzywdzonego poczucie poniżenia lub zastraszenia (wyr. SA w Białymstoku z 6.12.2012 r., II AKa 218/12, L.). Zniewaga polega na wyrażeniu ujemnej oceny zachowania w stosunku do osoby, wobec której jest kierowana. Może ona przybrać zarówno postać słów, gestów, jak i określonych znaków. Podmiotem, do którego zniewaga jest kierowana jest funkcjonariusz publiczny albo osoba przybrana mu do pomocy. Zniewaga ma być wyrażona podczas i w związku z pełnieniem obowiązków przez funkcjonariusza publicznego (R. Łyżwa, w: Banaś-Grabek i in., Kodeks karny. Część szczególna, s. 477).

Nie ulega wątpliwości, iż groźby wypowiadane przez oskarżonego, tj. pozbawienia życia i zdrowia względem J. B. stanowią groźby bezprawne w rozumieniu Kodeksu karnego. W ocenie Sądu wypowiadane groźby, a przede wszystkim okoliczności im towarzyszące wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Wskazać należy, że cała sytuacja nie ograniczała się tylko do wymiany słownej. Oskarżony był pobudzony, agresywny, jego zachowania były irracjonalne. Oskarżony w trakcie całej sytuacji wymachiwał rękoma. W ocenie Sądu powyższe wywołało u pokrzywdzonego w pełni uzasadnione obawy o spełnienie gróźb wypowiadanych przez oskarżonego. Jedynie na marginesie podkreślić należy, iż z perspektywy przypisania odpowiedzialności karnej bez znaczenia pozostaje czy oskarżony miał rzeczywisty zamiar realizacji wypowiedzianych gróźb.

Sytuacja oceniana na gruncie niniejszej sprawy miała dynamiczny przebieg. W pierwszej fazie wymiana zdań miała miejsce tylko pomiędzy oskarżonym, a pokrzywdzonym – wówczas również ze strony oskarżonego padały inne rodzajowo groźby (pozbawienia życia oraz zdrowia) kiedy osobiście przychodził na terenie Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w K. oraz faza druga kiedy wysyłał sms-y, w których groził pokrzywdzonemu. W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynów oskarżonego jest wysoka. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim wywarcia u pokrzywdzonego obawy, iż może spełnić wypowiadane groźby. Oskarżony wzmacniał wypowiadane przez siebie groźby zachowaniami wzbudzającymi dodatkowy strach: machając rękoma, wracając kilkukrotnie do urzędu. Zachowanie oskarżonego naruszało podstawowe poczucie bezpieczeństwa (pokrzywdzony znajdowali się w miejscu swojej pracy).

W ocenie Sądu wszystkie opisane wyżej zachowania stanowiły w istocie jeden czyn zabroniony w rozumieniu art. 11 § 2 k.k. W świetle pierwotnych zeznań pokrzywdzonego oczywistym jest, że oskarżony zarówno zniewagi jak i groźby pozbawienia życia kierował do pokrzywdzonego.

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

7.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. Ł.

1

1

Za popełnienie przypisanego czynu z art. 190 § 1 k.k. oskarżonemu groziła kara grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Za popełnienie przypisanego czynu z art. 226 § 1 k.k. oskarżonemu groziła kara grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

W ocenie Sądu karą adekwatną do stopnia winy, społecznej szkodliwości czynów oraz realizującą dyrektywy wymiaru kary była kara roku pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd nie znalazł okoliczności łagodzących. Za taką nie sposób uznać prób mediacji, albowiem oskarżony ostatecznie całkowicie powyższe zignorował. W ocenie Sądu było to wyrazem przyjętej linii obrony z uwagi na charakter przestępstwa określonego w art. 190 § 1 k.k. (ściganie na wniosek).

Wśród okoliczności obciążających wymienić należy uprzednią karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa podobne. Za okoliczność obciążającą przyjąć należy również charakter działania oskarżonego, który działał niczym niesprowokowany, a jego zachowania odznaczały się dużym ładunkiem agresji.

W ocenie Sądu zasadnym było wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku.

Dotychczasowa postawa oskarżonego wskazuje, iż tylko kara najsurowszego rodzaju ma szansę na zrealizowanie dyrektyw wymiaru kary. Oskarżony odznacza się lekceważącym podejściem do obowiązującego porządku prawnego. Groźby miały również niejednokrotny charakter, stąd też wyższy wymiar kary.

W myśl art. 53 k.k. Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a ponadto potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Miarkując karę w stosunku do oskarżonego Sąd kierował się wskazanymi wyżej dyrektywami wymiaru kary.

Sąd uznał, że tylko tak ukształtowana kara wymierzona oskarżonemu spełni wobec niego cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także cele prewencji generalnej oraz kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jest ona także adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego.

Zgodnie z art. 57b k.k. Sąd skazując za przestępstwo z zastosowaniem art. 12 § 1, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a w wypadku grzywny lub kary ograniczenia wolności nie niższą od podwójnej dolnej granicy ustawowego zagrożenia - do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia.

7.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd, wobec ustanowienia oskarżonemu obrońcy z urzędu, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. kwotę (...) tytułem wynagrodzenia za udzieloną oskarżonemu nieodpłatną pomoc prawną z urzędu. Sąd uwzględnił przy tym fakt, iż obrońca został wyznaczony na etapie postępowania przygotowawczego oraz ilość odbytych rozpraw i posiedzeń. O stawce wynagrodzenia dla obrońcy Sąd orzekał z uwzględnieniem orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 roku (sygn. akt SK 66/21), ustalając jej wysokość na podstawie § 11 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

W związku z czym Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. kwotę (...) (jeden tysiąc osiem 00/100) złotych oraz należny podatek VAT tytułem wynagrodzenia za udzieloną oskarżonemu pomoc prawną z urzędu.

3

Biorąc pod uwagę sytuację finansową oskarżonego - fakt, iż nie pracuje, jest bezdomny, utrzymuje się z renty, której wysokość nie przekracza tzw. minimalnego wynagrodzenia, zasadnym było zwolnienie oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za niniejsze postępowanie i obciążenie nimi Skarbu Państwa.

7.1Podpis

sędzia Daniel Hudak