Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2018r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Agnieszka Wachłaczenko

Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Dębowa

w obecności Prokuratora----

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 25.04.2017r., 29.05.2017r., 11.08.2017r., 12.09.2017r., 24.10.2017r. , 05.12.2017r. , 15.01.2018r., 27.02.2018r

sprawy

W. G. (1), syna S. i M. z domu B., ur. (...) w D.,

oskarżonego o to, że:

w okresie od początku miesiąca grudnia 2015r do dnia 03 kwietnia 2016r w miejscowości K. znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją rodziną tj. żoną M., synem M. oraz córką P. w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości wszczynał awantury domowe, używał wobec pokrzywdzonych słów powszechnie uznanych za obelżywe, szarpał za odzież, popychał, groził pozbawieniem życia a w dniu 03 kwietnia 2016r grożąc pozbawieniem życia uderzył z pięści w twarz żonę M. w wyniku czego doznała obrażeń ciała w postaci krwiaka okularowego oczodołu prawego, bez wylewów podspojówkowych, obrzęku okolicy jarzmowej prawej oraz tkliwości palpacyjną kości jarzmowej prawej, które to obrażenia naruszyły czynność narządów ciała na czas poniżej siedmiu dni

tj. o czyn z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

1.  uznaje oskarżonego W. G. (1) za winnego tego że w okresie od początku miesiąca grudnia 2015r do dnia 03 kwietnia 2016r w miejscowości K. znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją rodziną tj. synem M. oraz córką P., a nad żoną M. G. (1) w okresie od początku grudnia 2015 r. do dnia 14 lutego 2016 r. w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości wszczynał awantury domowe, używał wobec pokrzywdzonych słów powszechnie uznanych za obelżywe, szarpał za odzież, popychał, groził pozbawieniem życia a w dniu 03 kwietnia 2016r grożąc pozbawieniem życia uderzył z pięści w twarz żonę M. w wyniku czego doznała obrażeń ciała w postaci krwiaka okularowego oczodołu prawego, bez wylewów podspojówkowych, obrzęku okolicy jarzmowej prawej oraz tkliwości palpacyjnej kości jarzmowej prawej, które to obrażenia naruszyły czynność narządów ciała na czas poniżej siedmiu dni, tj. czynu wypełniającego dyspozycję art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego zatrzymania w sprawie od dnia 03.04.2016r. godzina 13.00 do dnia 05.04.2016r. godz. 12.35,

3.  zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

SSR Agnieszka Wachłaczenko

Sygn. akt II K 273/16

UZASADNIENIE

W. G. (1) został oskarżony o to, że w okresie od początku miesiąca grudnia 2015r do dnia 03 kwietnia 2016r w miejscowości K. znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją rodziną tj. żoną M., synem M. oraz córką P. w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości wszczynał awantury domowe, używał wobec pokrzywdzonych słów powszechnie uznanych za obelżywe, szarpał za odzież, popychał, groził pozbawieniem życia a w dniu 03 kwietnia 2016 r. grożąc pozbawieniem życia uderzył z pięści w twarz żonę M. w wyniku czego doznała obrażeń ciała w postaci krwiaka okularowego oczodołu prawego, bez wylewów podspojówkowych, obrzęku okolicy jarzmowej prawej oraz tkliwości palpacyjną kości jarzmowej prawej, które to obrażenia naruszyły czynność narządów ciała na czas poniżej siedmiu dni,
tj. o czyn z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W. G. (1) i M. G. (1) są małżeństwem. Mają troje dzieci W., M. i P. G.. Syn W. mieszka oddzielnie natomiast pozostali członkowie rodziny zamieszkują w jednym, piętrowym domu. Mieszkanie podzielili do korzystania. P. zajmuje oskarżony, a parter pokrzywdzeni. Strefy te są oddzielone drzwiami zamykanymi na klucz.

W. G. (1) został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 14 września 2015 r. wydanym w sprawie II K 910/14 na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat za czyn z art. 207 § 1 k.k. popełniony na szkodę M. G. (1) oraz M. i P. rodz. G.. Oskarżony został oddany pod dozór kuratora oraz zobowiązany do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu. W toku tego postępowania wobec W. G. (1) orzeczono tytułem środka zapobiegawczego obowiązek opuszczenia miejsca zamieszkania. Wyrok ten uprawomocnił się 3 grudnia 2015 r. Do wspólnego miejsca zamieszkania oskarżony powrócił w dniu 20 października 2015 r. Przez pewien czas zachowywał się poprawnie.

Następnie W. G. (1) ponownie zaczął nadużywać alkoholu. Pod wpływem alkoholu oskarżony zachowywał się agresywnie wobec domowników, tzn. wszczynał awantury domowe bez uzasadnionego powodu, ubliżał żonie i dzieciom, groził spaleniem domu gdy będą spali, szarpał ich i popychał.

W dniu 14 lutego 2014 r. M. G. (1) podjęła pracę za granicą i wyjechała. Była jednak w stałym kontakcie telefonicznym z dziećmi i na bieżąco była informowana o sytuacji panującej w domu. Była też w stałym kontakcie z kuratorem wyznaczonym w sprawie II K 910/14

(dowód: informacja – k. 172, zeznania świadka M. G. (1) – k. 166-167, M. G. (2) – k. 167, W. G. (1) – k. 180, w aktach sprawy II K 910/14 wyrok – k. 437, 479, postanowienie- k. 482, teczka D. 8/16).

W dniu 3 kwietnia 2016 r. pokrzywdzona M. G. (1) zwróciła uwagę oskarżonemu, że nie przekazał jeszcze alimentów należnych córce. Następnie poszła do łazienki. Po chwili oskarżony poszedł za pokrzywdzoną. Pokrzywdzona słysząc, ze oskarżony schodzi z pietra wyjrzała z łazienki i wtedy oskarżony uderzył ją pięścią w oko powodując obrażenia ciała w postaci krwiaka okularowego oczodołu prawego, bez wylewów podspojówkowych, obrzęku okolicy jarzmowej prawej oraz tkliwości palpacyjnej kości jarzmowej prawej. Obrażenia te naruszyły czynność narządów ciała pokrzywdzonej na czas poniżej siedmiu dni

(dowód: opinia biegłego – k. , zeznania świadków M. G. (2) – k. 167, M. G. (1) – k. 166, P. G. – k. 174-175, 23-24,częściowo K. J. – k. 168).

Na skutek prowadzonego postępowania w sprawie II K 273/16 Sąd zarządził wykonanie tej kary pozbawienia wolności.

W. G. (1) ma 65 lat. Pracuje dorywczo, utrzymuje się z renty w wysokości ok. 600 zł. Jest współwłaścicielem domu jednorodzinnego. Nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Był karany. W okresie objętym zarzutem oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania swoich czynów i pokierowania swoim postępowaniem

(dowód: dane osobowe – k. 40, 141, karta karna – k. , opinia biegłych – k. 121-123).

Oskarżony W. G. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia w których podał, iż nie jest prawdą jakoby znęcał się nad rodziną. Wyjaśnił, że rodzina chce się go pozbyć z domu. Przyznał, że od czasu do czasu pije alkohol. Najczęściej piwo. Obrażenia jakich doznała M. G. (1) w dniu 3 kwietnia 2016 r. spowodowała sama w trakcie szarpaniny z oskarżonym.

Sąd nie dał wiary w tym zakresie oskarżonemu i potraktował je jako przyjętą linię obrony. Jego wyjaśnienia stoją w sprzeczności z zeznaniami świadków M. G. (1), M. G. (2) oraz P. G.. Świadkowie ci złożyli zeznania spójne choć niejednobrzmiące. Oskarżony jest osobą, która manipuluje ludźmi, by uzyskać doraźne cele. Wyraźnie widać to w zeznaniach funkcjonariuszy, którzy przeprowadzali interwencje w dniu 16 września 2017 r. Z zeznań tych wynika, iż oskarżony mimo swoich deklaracji składanych funkcjonariuszom Policji, iż pozostanie u siostry aby uniknąć eskalacji konfliktu z rodziną, nie pozostał tam, gdyż niewygodnie mu się tam spało. Również rodzinie nie można odmówić prawa do reakcji na naganne zachowania oskarżonego. Mogło to być np. poniesienie głosu nawet do krzyku w rozmowie z oskarżonym. Pokrzywdzeni od dłuższego czasu poddani są presji ze strony oskarżonego i nie można od nich wymagać wykazywania się nieustającą cierpliwością w kontaktach z oskarżonym. Jednocześnie wymienieni wyżej świadkowie nie negowali, iż kiedy oskarżony jest trzeźwy zachowuje się poprawnie, dba o dom tak jak potrafi, pracuje.

Również przedstawione przez oskarżonego okoliczności, w jakich pokrzywdzona M. G. (1) miała doznać obrażeń nie są wiarygodne z uwagi na umiejscowienie tych obrażeń, co wynika z treści opinii biegłego z dziedziny medycyny sądowej A. T..

Sąd dał wiarę przesłuchanym funkcjonariuszom Policji, gdyż ich zeznania są rzeczowe, logiczne. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka S. B. – kolegi oskarżonego. Świadek tez zeznawał rzeczowo, jego zeznania nie noszą śladów uzgadniania treści z oskarżonym. W. G. (2) - syn oskarżonego – przyznał, że nie był świadkiem zdarzenia. Opisał z jakiego źródła pochodzi jego wiedza na temat tego zdarzenia jak i na temat zachowania ojca po wydaniu wyroku w sprawie II K 910/14 a zarządzeniem wykonania kary w tej sprawie. Świadek E. G. – brat oskarżonego potwierdził, że oskarżony „lubi sobie wypić”. Emocjonalny sposób składania zeznań wskazuje, iż świadek ten jest wyraźnie zaangażowany w ten rodzinny konflikt po stronie oskarżonego. Jak sam przyznał, nie utrzymuje on kontaktu z pokrzywdzonymi a na temat złego traktowania oskarżonego przez rodzinę wie od samego oskarżonego lub sąsiadów. Zeznania pokrzywdzonych w zakresie nagannego zachowania oskarżonego znajdują odzwierciedlenie w zapisach w teczce dozoru D. 8/16. Zapisy te wbrew twierdzeniom pokrzywdzonej M. G. (1) nie są korzystne dla oskarżonego.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dokumentom albowiem nie dopatrzył się okoliczności nakazujących zakwestionować ich autentyczność i rzetelność.

Zgodnie z treścią art. 207 § 1 k.k. karze podlega ten, kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą. Zdaniem Sądu Najwyższego znęcanie się oznacza działanie albo zaniechanie polegające na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego lub dolegliwych cierpień moralnych (psychicznych), powtarzających się albo jednorazowych, lecz intensywnych i rozciągniętych w czasie (wyr. SN z 8.2.1982 r., II KR 5/82, OSNPG 1982, Nr 8, poz. 114; wyr. SN z 24.10.2000 r., WA 37/00, L.; wyr. SA we Wrocławiu z 8.3.2012 r., II AKa 388/11, KZS 2012, Nr 6, poz. 41).

W ocenie Sądu swoim zachowaniem polegającym na wszczynaniu awantur domowych, grożeniem pozbawieniem życia, szarpaniem popychaniem oskarżony wyczerpał znamiona czynu zabronionego opisanego w art. 207 § 1 k.k. Oskarżony zachowywał się w opisany wyżej sposób, by okazać swoją przewagę nad żoną i dziećmi, wzbudzić u nich poczucie zagrożenia, niepewności, obawy o swoje bezpieczeństwo. Zachowania oskarżonego nie wynikały z prowokacyjnej postawy pokrzywdzonych. Nie można bowiem uznać za prowokację próśb czy nawet kategorycznych żądań domowników kierowanych do oskarżonego, by ten nie przychodził nietrzeźwy do domu, a jeśli tak już jest to by zachowywał się w sposób nie naruszający spokoju, prywatności pozostałych osób. W szczególności nie można uznać za prowokację żądania zapłaty należnych alimentów - co stanowiło przyczynę uderzenia pokrzywdzonej M. G. (1) w twarz i spowodowania u niej obrażeń z art. 157 § 2 k.k.

Wobec M. G. (1) Sąd graniczył okres objęty zarzutem z uwagi na wyjazd pokrzywdzonej poza granice kraju.

Swoim zachowaniem oskarżony godził w dobro rodziny, jej prawidłowe funkcjonowanie oraz nietykalność cielesną poszczególnych członków rodziny, ich poczucie bezpieczeństwa. Działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim.
Sąd nie dopatrzył się okoliczności wyłączających winę lub bezprawność czynu oskarżonego.

Okolicznością obciążającą oskarżonego jest jego uprzednia karalność za czyn podobny do zarzucanego obecnie, popełniony na szkodę tych samych osób. Oskarżony nie wyraził skruchy, nie ma sobie nic do zarzucenia, odpowiedzialnością za powstałą sytuację obarcza pozostałych członków rodziny. Wszystkie przestępne zachowania związane są z nadużywaniem przez oskarżonego alkoholu. Oceniając intensywność powodowanych krzywd, Sąd uznał, iż pokrzywdzeni odczuwali to w różny sposób. Szczególnie dotkliwe były te zachowania dla dzieci, które nie miały możliwości opuszczenia domu rodzinnego, wyprowadzenia się. Mniej dotkliwe w ocenie Sądu były te zachowania dla M. G. (1), która wyjeżdżała do pracy poza granice kraju. Poza tym to właśnie pokrzywdzona ma możliwość podjęcia działań w celu rozwiązania problemu, np. występując o rozwód. Jednak zapytana dlaczego nie podejmuje żadnych kroków stwierdziła, że jej to nie jest potrzebne.

Dlatego Sąd wymierzył oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego zatrzymania w sprawie od dnia 03.04.2016r. godzina 13.00 do dnia 05.04.2016r. godz. 12.35.

Z uwagi na sytuację majątkową oskarżonego, który pracuje dorywczo osiągając niewielkie dochody Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.k. zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

SSR Agnieszka Wachłaczenko