Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 258/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

P. G.

W okresie od co najmniej 8 października 2021 roku do 09 lutego 2023 roku w K. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej ułatwiała innym osobom uprawianie prostytucji w ten sposób, że wynajmowała odpłatnie posiadane przez siebie lokale mieszkalne w K. przy ul. (...)-6/41 oraz 3 M. 17/13 wiedząc, iż zajmują się one uprawianiem prostytucji,

tj. czynu z art. 204 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  P. G. posiada dwa lokale mieszkalne w K., przy ul. (...)-6/41 oraz 3 M. 17/13. Oskarżona w głównej mierze wynajmowała przedmiotowe lokale odpłatnie na krótki okres czasu. Ogłoszenie o najmie lokali udostępniała na portalu (...), B..com, jak również na portalu z anonsami towarzyskimi tj. escort.pl. oraz roksa.pl. (...) stronach widniał numer kontaktowy wynajmującej 500-748-208 (numer zarejestrowany na P. G.). Oskarżona wynajmowała swoje lokale pobierając opłatę za dobę w wysokości około 150,00-200,00 złotych.

2.  Oskarżona regularnie wynajmowała przedmiotowe lokale bądź nawet pojedyncze pokoje w tych lokalach innym osobom, z różnych regionów Polski, głównie celem świadczenia przez nie usług seksualnych. Kobiety dokonywały rozliczeń w głównej mierze poprzez bezpośrednie przekazanie pieniędzy oskarżonej. Kobiety te ogłaszały się na portalach z anonsami towarzyskimi escort.pl, jak również wcześniej na portalu roksa.pl. O możliwości najmu dowiadywały się zarówno z ogłoszeń na portalach, oraz od innych kobiet, trudniących się tym samym procederem. Na portalu escort.pl klient po wybraniu dla siebie odpowiedniego anonsu, na którym zamieszczone są zdjęcia z roznegliżowanymi kobietami oraz opisem świadczonych usług seksualnych, często również z cennikiem usług, nawiązywał kontakt telefoniczny z zamieszczonym przy ogłoszeniu numerem telefonicznym, po czym był poinformowany o adresie pod jakim ma się pojawić w celu skorzystania z usług.

3.  Oskarżona miała świadomość, iż osoby wynajmujące lokale zajmują się w nich uprawianiem prostytucji. Oskarżona sama w przeszłości świadczyła usługi seksualne. Była ona również informowana bezpośrednio przez niektóre z kobiet o zajmowaniu się przez nie świadczeniem usług seksualnych. Dochodziły do niej również takie informacje od sąsiadów z ul. (...)-6/41 oraz 3 M. 17/13. Oskarżona nie była w zdziwiona przekazywanymi jej przez sąsiadów informacjami w tym zakresie, a ponadto jej reakcje na skargi sąsiadek nie były raczej uprzejme.

4.  Oba mieszkania, należące do oskarżonej kilkakrotnie wynajmowała N. K., m.in. od dnia 8 października 2021 roku przez okres kilku dni, celem świadczenia usług seksualnych. Za najem częściowo płaciła przelewem i częściowo gotówką.

5.  Mieszkanie bądź jeden z pokoi przy ul. (...) w K. w lipcu 2022 roku przez 5 dni i w październiku 2022 roku przez kolejnych parę dni wynajmowała M. F., która świadczyła w nim usługi seksualne, o czym wiedziała oskarżona. O możliwości wynajęcia mieszkania dowiedziała się od koleżanki, która również wynajmowała mieszkanie od oskarżonej celem wykonywania usług seksualnych.

6.  Pokoje, przy ul. (...) w lipcu i w okresie od końca września do 7 październiku 2022 roku, w listopadzie 2022 roku, w styczniu 2023 roku wynajmowały I. V. i N. T. celem świadczenia usług seksualnych. Kobiety wielokrotnie wynajmowały mieszkanie od oskarżonej. Kobiety ogłaszały się na portalu escort.pl.

7.  Pokoje przy ul. (...) wynajmowały w październiku 2022 roku przez kilka dni, jak również we wcześniejszym czasie W. S. i J. W.. Kobiety wykonywały usługi seksualne w mieszkaniu oskarżonej. Robiły to dobrowolnie, na własną rękę. Kobiety wcześniej wynajmowały od oskarżonej inne mieszkanie przy ul. (...)-6/41, gdzie także świadczyły usługi seksualne.

8.  Mieszkanie przy ul. (...) w październiku 2022 roku przez kilka dni wynajmowała P. S., celem świadczenia usług seksualnych. Kobieta o możliwości najmu mieszkania dowiedziała się z portalu roksa.pl. (...) również we wcześniejszym okresie wynajmowała od oskarżonej mieszkanie przy ul. (...)-6/41. Zdarzało się również, że wynajmowała jedynie pokój w danym mieszkaniu.

9.  Mieszkanie przy ul. (...)-6/41 w listopadzie 2022 roku przez kilka dni wynajmowała E. M., celem świadczenia usług seksualnych. Kobieta w przeszłości wielokrotnie wynajmowała przedmiotowy lokal od oskarżonej.

10.  Mieszkanie przy ul. (...)-6/41 w 2021 roku i 2022 roku kilkakrotnie wynajmowała E. K., celem świadczenia usług seksualnych. Kobieta zamieszczała swoje ogłoszenie na stronie escort.pl.

11.  To samo mieszkanie w grudniu 2022 roku przez okres tygodnia wynajmowała M. R., celem świadczenia usług seksualnych. Wynajmowała je również wcześniej, w kwietniu 2022 roku. Przed najmem lokalu informowała właścicielkę o celu najmu.

12.  Mieszkanie przy ul. (...)-6/41 w K. jednokrotnie w dniu 30 września 2022 roku wynajęła M. K., celem wykonywania usług seksualnych.

13.  Mieszkanie w styczniu 2023 roku, jak również wcześniej, wielokrotnie wynajmowała U. T., celem świadczenia usług seksualnych.

14.  Mieszkanie w styczniu 2023 roku, jak również wcześniej, wielokrotnie wynajmowała A. B. (2), celem świadczenia usług seksualnych. Mieszkania zazwyczaj wynajmowała z koleżanką. W tym samym miesiącu mieszkanie wynajmowała I. C. (2), również celem świadczenia usług seksualnych.

Notatka urzędowa

Zrzuty ekranu

Zeznania świadka M. F.

Protokół oględzin miejsca

Zeznania świadka N. T.

Zeznania świadka I. V.

Zeznania świadka W. S.

Zeznania świadka J. W.

Zeznania świadka M. C.

Zeznania świadka P. S.

Zeznania świadka E. M.

Zeznania świadka R. M. (2)

Zeznania świadka E. K.

Zeznania świadka M. R.

Częściowo zeznania świadka N. K.

Zeznania świadka M. K.

Wydruk

Płyta

Zeznania świadka A. B. (2)

Zeznania świadka U. T.

Umowa najmu

Zeznania świadka I. C. (1)

Protokół rozprawy głównej z dnia 18 lutego 2019 roku w sprawie o sygn. akt II K 763/16 dołączony do akt sprawy w postaci kopii

Wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 14 czerwca 2019 roku w sprawie o sygn. akt II K 763/16 dołączony do akt sprawy w postaci kopii

Akt oskarżenia w sprawie o sygn. akt PR 3 Ds. 134.2016, dołączony do akt sprawy w postaci kopii

k. 1-2, 10, 26, 39, 54, 57, 58, 71, 72, 110, 111, 114

k. 3-9

k. 13-14, 15-17, 61-63

k. 18-19, 20-22, 23-25

k. 29-30

k. 33-34

k. 42-43, 291

k. 46-47, 285-286

k. 50-51, 286-287

k. 55-56

k. 66-67, 287

k. 69-70, 290

k. 76-77, 291

k. 82-83, 350

k. 91-92, 291-292

k. 96

k. 104-106, 115-131, 166-188, 201-204, 304-309

k. 112-113

k. 148-149, 292v

k. 152-153, 292v-294

k. 191-200

k. 209-210

k. 320-322

k. 323-324

k. 325-333

15.  Oskarżona nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wskazała, że zajmuje się wynajmem mieszkań i nie wie w jakim celu osoby wynajmują od niej mieszkanie. W trakcie rozprawy głównej również nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wskazała, iż wynajmuje krótkoterminowo mieszkania i nie pyta lokatorów w jakim celu przyjeżdżają. Wskazała również, że w przeważających przypadkach podpisuje z najemcami umowę. Nie wiedziała, że mieszkania wynajmują kobiety, świadczące w nich usługi seksualne.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej

k. 137-138, 144, 284-285, 334, 351

16.  P. G. ma obecnie 37 lat. Jest panną. Posiada wykształcenie wyższe, z zawodu jest ekonomistą. Nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu. Utrzymuje się z handlu z działalności partnera, z dochodem około 2.000,00 złotych oraz wynajmu mieszkań, z dochodem około 3.000,00-4.000,00 złotych miesięcznie. Posiada 2 mieszkania o pow. około 50m ², a także 1/3 nieruchomości (dom letniskowy), samochód A. (...) r. 2001, samochód Sprinter r. (...). Nie leczyła się psychiatrycznie, ani odwykowo. Nie była dotychczas karana.

Dane osobopoznawcze

Karta karna

k. 137, 143, 284

k. 141, 206-207, 283, 319, 348

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej

Oskarżona składała swoje wyjaśnienia zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem, w trakcie rozprawy głównej. W trakcie postępowania przygotowawczego i przed sądem nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wskazała, że zajmuje się wynajmem mieszkań i nie wie w jakim celu osoby wynajmują od niej mieszkanie. Nie wiedziała, że mieszkania wynajmują kobiety, świadczące w nich usługi seksualne.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej jedynie w zakresie wynajmowania przez nią mieszkań przy ul. (...)-6/41 oraz 3 M. 17/13 w K., oraz częściowo w zakresie portali na jakich oskarżona ogłaszała możliwość najmu lokali. Twierdziła, że ogłasza je na (...).

W pozostałym zakresie sąd nie dał wiary jej wyjaśnieniom i nie oparł na nich stanu faktycznego. W ocenie sądu oskarżona, wskazując że nie miała wiedzy na temat procederu świadczenia usług seksualnych przez jej lokatorów, usiłowała uniknąć odpowiedzialności za popełniony przez nią czyn. Z całą pewnością oskarżona w przypadku większej części kobiet świadczących usługi seksualne miała pełną świadomość, iż tym zajmują się w jej mieszkaniach. W szczególności, że wiele z kobiet wprost mówiło jej w jakim celu wynajęły mieszkanie, bądź z okoliczności najmu mogła przypuszczać, że takim procederem się zajmują. Oskarżona również była informowana o świadczonych usługach seksualnych w jej mieszkaniach, przez innych lokatorów budynków, w których mieszkania wynajmowała. Nie była w żadnej mierze zaskoczona tymi informacjami, a wręcz przeciwnie, ponieważ reagowała na uwagi sąsiadek dość niemiło mówiąc im, że chyba zazdroszczą. Jej wyjaśnienia w tym zakresie są sprzeczne z ustaleniami stanu faktycznego, opartego zarówno na osobowym, jak i nieosobowym materiale dowodowym, któremu sąd dał wiarę.

1.

Zeznania świadków: M. F., N. T., I. V., W. S., J. W., P. S., E. M., E. K., M. R., M. K., A. B. (2), U. T., I. C. (1)

Sąd uznał zeznania wymienionych w kolumnie obok świadków za w pełni wiarygodne i oparł na nich stan faktyczny.

Świadkowie ci to kobiety, wykonujące usługi seksualne, w wynajmowanych od oskarżonej mieszkaniach i pokojach. Każdy ze świadków wskazał, iż usługi, które świadczyły, wykonywały dobrowolnie, nikt ich do tego nie zmuszał. Opisały one schemat działania P. G. w zakresie najmu, ogłoszeń dotyczących najmu oraz świadomości oskarżonej o procederze toczącym się w jej mieszkaniach. Część świadków wprost informowała oskarżoną o celu najmu lokali. Odnosząc się do świadka U. T., w ocenie sądu z uwagi na upływ czasu mogła pomylić dni, w których przebywała w mieszkaniu oskarżonej, nie miało to jednak wpływu na wiarygodność zeznań świadka, ponieważ nie ulega wątpliwości, że w czasookresie objętym zarzutem świadek ten wynajmował od oskarżonej jej mieszkania i to w celu świadczenia usług seksualnych.

Zeznania świadków wskazanych w kolumnie obok wzajemnie się pokrywają, a także są zgodne z innym nieosobowym materiałem dowodowym zgromadzonym na gruncie niniejszego postępowania. Ponadto świadkowie są osobami obcymi w stosunku do oskarżonej, nie znają jej prywatnie, nie mają żadnego interesu w tym aby działać na jej niekorzyść.

1.

Częściowo zeznania świadka N. K.

Sąd dał częściowo wiarę zeznaniom świadka N. K.. Świadek składała swoje zeznania zarówno w trakcie postępowania przygotowawczego, jak i na rozprawie głównej przed Sądem. Odnosząc się do jej zeznań złożonych w trakcie postępowania przygotowawczego sąd dał im częściowo wiarę, w szczególności faktu najmu mieszkań od oskarżonej oraz sposobu w jaki wynajmowała mieszkanie. Sąd nie dał wiary świadkowi w zakresie celu najmu mieszkania, tj. faktu, że nie świadczyła w mieszkaniu usług seksualnych. Świadek w trakcie rozprawy głównej przed Sądem wskazała, iż kłamała w swoich poprzednich zeznaniach odnośnie celu najmu mieszkań. W pozostałym zakresie podtrzymała swoje zeznania. Sąd dał wiarę świadkowi w pełni w zakresie zeznań złożonych przed Sądem. Z powyższych względów sąd uznał zeznania świadka za częściowo wiarygodne.

1.

Zeznania świadków M. C., R. M. (2)

Sąd uznał zeznania świadków wskazanych w kolumnie obok za wiarygodne i oparł na nich stan faktyczny.

Świadkowie ci zamieszkiwali w budynkach, w których oskarżona wynajmowała mieszkania przy ul. (...) i przy ul. (...) w K.. Informowały one oskarżoną o swoich obserwacjach, odnośnie osób wynajmujących mieszkania. Świadek M. C. wskazała, że zdarzało się, że klienci kobiet świadczących usługi seksualne mylili mieszkania, bądź domofon i kontaktowali się z nią, myśląc że to w jej mieszkaniu świadczone są usługi seksualne. Widziała wielu mężczyzn wychodzących z mieszkania oskarżonej. Wskazała również, że rzadko zdarzało się, że ktoś inny wynajmował mieszkanie, niż kobiety świadczące usługi seksualne. S. M. C. informowała o sytuacji oskarżoną, jednak oskarżona nie była zdziwiona i była rozbawiona zwróceniem uwagi. Świadek R. M. (2) również jednokrotnie informowała oskarżoną o incydencie który miał miejsce, tj. mężczyzna pomylił numery i przyszedł do niej pytając o agencję towarzyską.

W ocenie sądu należało przyznać zeznaniom świadków przymiot wiarygodności. Ich zeznania w połączeniu z zeznaniami innych świadków i zgromadzonym w sprawie nieosobowym materiałem dowodowym stanowią jedną całość pozwalającą na ustalenie stanu faktycznego.

1.

Dokumenty i źródła nieosobowe

Sąd jako wiarygodne ocenił znajdujące się w aktach dokumenty, albowiem nie zaistniały jakiekolwiek względy podające w wątpliwość stwierdzoną w nich treść.

W zakresie, w jakim miały one charakter dokumentów urzędowych, nie ujawniły się podstawy do obalenia domniemań legalności. Zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty w ramach przysługujących im kompetencji i zgodnie z obowiązującymi przepisami, w przepisanej przez przepisy formie. Nie były one jednocześnie kwestionowane przez którąkolwiek ze stron.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej

Z powodów wskazanych powyżej.

1.

Zeznania świadka A. (...)

Sąd uznał zeznania świadka A. (...) za wiarygodne, lecz nie przydatne na gruncie niniejszej sprawy. Świadek wskazała, iż wynajmowała mieszkanie od oskarżonej wraz ze swoim chłopakiem, z którym się spotykała. Nie świadczyła usług seksualnych. Biorąc to pod uwagę, jej zeznania nie mają znaczenia dla ustalenia faktów.

1.

Częściowo zeznania świadka N. K.

Ze względów wskazanych powyżej.

1.

Zeznania świadka M. N.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka. Świadek wynajmował mieszkanie od oskarżonej w jednym z czasookresów, który podała U. T.. Jednak dowód ten nie miał większego wpływu na stan faktyczny niniejszej sprawy.

1.

Zeznania świadka M. D.

Sąd uznał zeznania świadka złożone w postępowaniu przygotowawczym za wiarygodne, lecz nieprzydatne na gruncie niniejszej sprawy. Świadek nie wynajmowała mieszkania od oskarżonej.

1.

Zeznania świadka

O. S.

Sąd uznał zeznania świadka złożone w postępowaniu przygotowawczym za wiarygodne, lecz nieprzydatne na gruncie niniejszego postępowania, albowiem świadek wynajmowała mieszkanie od oskarżonej celem zrealizowania prywatnego spotkania. Świadek nie świadczył usług seksualnych.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

P. G.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżona jest sprawcą zarzucanego jej czynu z art. 204 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. przyjmując, iż oskarżona w okresie od co najmniej 8 października 2021 roku do 09 lutego 2023 roku w K. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej ułatwiała innym osobom uprawianie prostytucji w ten sposób, że wynajmowała odpłatnie posiadane przez siebie lokale mieszkalne w K. przy ul. (...)-6/41 oraz 3 M. 17/13 wiedząc, iż zajmują się one uprawianiem prostytucji.

Czyn ten jest czynem zabronionym, bezprawnym i karalnym. Sąd nie znalazł okoliczności wyłączających winę oskarżonej. Jest ona osobą pełnoletnią i w pełni poczytalną. Miała pełną możliwość rozpoznania bezprawności czynu i owej bezprawności była świadoma. Dokonując czynu oskarżona działał w normalnej sytuacji motywacyjnej, Sąd wykluczył możliwość zaistnienia któregoś z kontratypów. Oskarżona miała możliwość zachować się w zgodzie z panującym porządkiem prawnym, a jednak nie zrobiła tego. Z uwagi na to Sąd uznał oskarżoną za winną zarzucanego jej czynu z art. 204 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Stosownie do art. 204 § 1 k.k. penalizowane jest zachowanie sprawcy, który w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nakłania inną osobę do uprawiania prostytucji (stręczycielstwo) albo jej to ułatwia (kuplerstwo). Ułatwianie interpretowane jest w kontekście pomocnictwa (art. 18 § 3 k.k.). Kuplerstwo może polegać np. na pośredniczeniu między prostytutką a klientami, wynajmowaniu pomieszczeń, w którym świadczy ona usługi (nawet jeśli jest to samochód udostępniony na krótko, np. przez taksówkarza). Nakłanianie do prostytucji lub ułatwianie jej musi mieć na celu osiągnięcie korzyści majątkowej. W myśl art. 115 § 4 k.k. korzyścią majątkową lub osobistą jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego. Przestępstwa z § 1 mają charakter powszechny i formalny. Mogą być popełnione umyślnie (z zamiarem bezpośrednim) (Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, red. M. Mozgawa, 2024). Prostytucja najczęściej polega na wielokrotnym świadczeniu usług seksualnych za opłatą lub inną korzyścią materialną. Sprowadza się do oddawania do dyspozycji seksualnej własnego ciała, w celach zarobkowych, osobom tej samej lub różnej płci, dla zaspokojenia ich potrzeb seksualnych. Proceder ten charakteryzuje się brakiem zaangażowania uczuciowego i ograniczonym prawem wyboru partnerów, może mieć charakter dorywczy (tzw. prostytucja okolicznościowa). Nie budzi także wątpliwości, że zjawisko uprawiania prostytucji może dotyczyć zarówno kobiet (dziewcząt), jak i mężczyzn (chłopców). Przyjmuje się powszechnie w doktrynie, że dobrem chronionym przestępstw związanych z eksploatacją prostytucji jest ochrona obyczajności, rozumianej jako brak akceptacji dla tego typu zaspokojenia potrzeb seksualnych (Kodeks karny. Komentarz., red. A. Grześkowiak, red. K. Wiak, wyd. 8, 2024). Przestępstwo spenalizowane w art. 204 § 1 k.k. skierowane jest przeciwko obyczajności, bowiem niemoralne jest zarówno prostytuowanie się, jak i czerpanie z takiego procederu uprawianego przez inną osobę korzyści majątkowej.

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, iż oskarżona swym działaniem wyczerpała znamiona art. 204 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. P. G. regularnie i wielokrotnie w okresie niespełna półtora roku wynajmowała mieszkania bądź pojedyncze pokoje kobietom, zajmującym się uprawianiem prostytucji. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżona wiedziała, czym zajmują się kobiety, które wynajmowały u niej mieszkania lub pokoje, tym bardziej, że oskarżona w przeszłości również zajmowała się tym procederem. Część kobiet sama od razu informowała oskarżoną o tym fakcie, część z kobiet wynajmowała lokale od oskarżonej z polecenia innych kobiet zajmujących się prostytucją, z uwagi na to, że P. G. miała się „nie czepiać”, nadto część kobiet kontaktowała się z oskarżoną celem najmu lokalu z ogłoszenia na portalu z anonsami towarzyskimi escort.pl. (...) to pod uwagę powyższe stwierdzić należało, iż oskarżona z pełną świadomością wynajmowała lokale celem świadczenia przez inne kobiety usług seksualnych, ułatwiając im w ten sposób uprawianie prostytucji. Na gruncie niniejszej sprawy nie ulega również wątpliwości, iż oskarżona ułatwiała innym osobom uprawianie prostytucji celem osiągnięcia korzyści majątkowej. Pobierała ona za najem lokali opłaty około 150,00-200,00 złotych za dobę, a ponadto wynajmowała same pokoje w tych lokalach. Większość kobiet wynajmowała je na kilka dób (2-4 doby).

Oskarżona swoje działania podejmowała w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Rozważając zakreślone zagadnienie wskazać należało, że art. 12 § 1 k.k. statuujący instytucję czynu ciągłego odnosi się do zintegrowanych zachowań, stanowiących elementy realizowanego partiami (niejako " na raty", etapami) jednego przestępstwa, a więc do wypadków, gdy znamiona jednego typu czynu zabronionego realizowane są w kilku odsłonach przez dwa lub więcej zachowań tego samego sprawcy, powiązanych ze sobą elementami strony podmiotowej i krótkimi odstępami czasu (zob. P. Kardas (w:) A. Zoll (red.) Kodeks karny. Komentarz, t. I, Zakamycze 2004, s. 195). Dla realizacji jednoczynowej koncepcji czynu ciągłego z art. 12 § 1 k.k. wystarczający jest ogólny zarys wykonywania czynności składających się na wielość zachowań, które sprawca obejmuje z góry powziętym zamiarem. Zastosowania tej instytucji nie warunkuje przewidywanie przez sprawcę z góry ilości zachowań i ich skonkretyzowanego przebiegu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 26 maja 2020 r., II AKa 291/19). Przestępstwo ciągłe to jedno przestępstwo popełnione na raty, którego popełnieniu nie towarzyszy element przypadkowości polegający na poszukiwaniu konkretnego przedmiotu przestępstwa i ten objęty jest z góry powziętym zamiarem (postanowienie Sądu Najwyższego z 15 marca 2022 r., V KK 579/21). Ustalenia faktyczne poczynione w tej sprawie wskazują na to, że całość działalności oskarżonej była objęta faktycznym planowaniem, uwzględniającym wielokrotne wynajmowanie odpłatnie posiadanych przez siebie lokali mieszkalnych w K. przy ul. (...)-6/41 oraz 3 M. 17/13 wiedząc, iż zajmują się one uprawianiem prostytucji. Zatem nie wchodziło w grę jedynie wykorzystywanie nadarzających się okazji, działanie o charakterze przypadkowym, a ustalony sposób działania w zakresie wszystkich czynów trudno byłoby uznać za odmienny.

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej należy ocenić jako znaczny. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, będący przedmiotem oceny i analizy Sądu, pozwala na przypisanie oskarżonej winy w znacznym stopniu za popełnienie przypisanego czynu albowiem w czasie swojego bezprawnego, karalnego i karygodnego zachowania, mając możliwość podjęcia decyzji zgodnej z wymogami prawa, nie dała posłuchu normie prawnej, a nie zachodziły okoliczności wyłączające jego winę lub odpowiedzialność. Żadne przeszkody w tym czasie nie ograniczały P. G. rozumienia norm prawnych.

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. G.

1

1

Mając powyższe na uwadze, kierując się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k., uwzględniając stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, sąd na podstawie art. 204 § 1 k.k. w zw. z art. 57b k.k. i art. 33 § 1-3 k.k. wymierzył oskarżonej karę 1 roku pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20,00 złotych uznając, iż jest ona adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. W ocenie sądu wymierzona oskarżonej kara w pełni zrealizuje wobec oskarżonej funkcję wychowawczą i represyjną, a jednocześnie stanowić będzie wystarczające ostrzeżenie na przyszłość.

Kara grzywny orzeczona obok kary pozbawienia wolności ma umocowanie w art. 33 § 2 kk i orzeczona została dla wzmocnienia efektu wychowawczego- z uwagi na działanie P. G. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Jej wysokość uwzględnia możliwości finansowe oskarżonej. Wymierzona kara grzywny zdaniem sądu należycie oddaje wagę ustalonych przez Sąd okoliczności obciążających i łagodzących. W ocenie Sądu wymierzona kara spełni swą funkcję w zakresie prewencji indywidualnej, chociaż Sąd wziął również pod uwagę jej aspekt represyjny. Wymierzona kara ma bowiem na celu przede wszystkim względy wychowawcze. Wymierzając karę Sąd nie tracił z pola widzenia okoliczności wpływających na jej wymiar. Przy wymiarze ilości stawek dziennych grzywny, na podstawie art. 33 § 3 k.k. Sąd uwzględnił sytuację majątkową, rodzinną i osobistą oskarżonej ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 20,00 złotych.

Stopień winy należy ocenić jako znaczny. Stopień społecznej szkodliwości czynu jest również znaczny. Przemawia za tym analiza przesłanek przedmiotowych i podmiotowych. Sąd wziął pod uwagę postać zamiaru i motywację sprawcy tj. działanie umyślne, w zamiarze bezpośrednim, w sposób zaplanowany, okoliczności popełnienia czynu, jak również rozpiętość działań oskarżonej i okres ich trwania, a także fakt, iż działała czynem ciągłym.

Okoliczność łagodzącą co do oskarżonej stanowi jedynie jej uprzednia niekaralność.

Sąd wymierzając karę wziął również pod uwagę fakt, iż oskarżona, działała wielokrotnie w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru ( art. 57b k.k.).

Stosownie do art. 53 k.k. sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Nadto, wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

P. G.

2

1

Zgodnie z art. 69 § 1 k.k. sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Ponadto zgodnie z treścią art. 70 § 1 k.k. zawieszenie wykonania kary następuje na okres próby, który wynosi od roku do 3 lat i biegnie od uprawomocnienia się wyroku.

W ocenie sądu biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy, fakt iż oskarżona nie była dotychczas karana, prowadzi ustabilizowany tryb życia, wystarczającym dla osiągnięcia wobec niej celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa będzie warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary na okres 2 lat tytułem próby.

P. G.

3

1

Zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zawieszając wykonanie kary, sąd zobowiązuje, a jeżeli orzeka środek karny, może zobowiązać skazanego do informowania sądu lub kuratora o przebiegu okresu próby.

W ocenie sądu zasadnym było zobowiązanie oskarżonej do pisemnego informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby co 4 miesiące.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd, kierując się wykładnią celowościową, nie zastosował w przedmiotowej sprawie wobec oskarżonej art. 72 pkt 2 ustawy z dnia 12 marca 2022 r. o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 103 z późn. zm.).

W ocenie sądu przepis art. 72 wskazanej powyżej ustawy nie może być uznany na podstawie wykładni językowej za lex specialis w stosunku do przepisów kodeksu karnego, z uwagi na to, że normą lex specialis jest jedynie taka regulacja, która wprowadza wyjątki w hipotezie lub dyspozycji normy prawnej (Wyrok Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 26 października 2023 roku w sprawie o sygn. akt II Ka 347/23, LEX nr 3630412). Jak słusznie przyjmuje się w doktrynie przepisy incydentalne stanowią przejaw reakcji ustawodawcy na dynamikę wydarzeń wymagających odmiennego uregulowania pewnych stosunków w danym okresie, na skutek nadzwyczajnych okoliczności. Jak zauważył TK: „regulacje epizodyczne (incydentalne) mogą być stanowione, gdy nie ma innych, mniej uciążliwych środków do osiągnięcia określonych celów. W tym sensie regulacje takie stanowią ultima ratio” (wyr. z 19.12.2012 r., K 9/12, OTK-A 2012, Nr 11, poz. 136). Nie mogą one być przedmiotem dowolności ustawodawcy. Ta szczególna kategoria przepisów wymaga spełnienia trzech warunków, tj.: po pierwsze, powinien on znajdować uzasadnienie w szczególnych okolicznościach i po drugie, mieć oparcie w zasadach, normach i wartościach konstytucyjnych. Trzeci warunek wyraża się w braku mniej uciążliwego środka na rzecz osiągnięcia celu (wyr. z 19.12.2012 r., K 9/12, OTK-A 2012, Nr 11, poz. 136). Jak wynika z uzasadnienia projektu komentowanej ustawy (Sejm RP IX kadencji, druk sejmowy Nr 2069, źródło: https://www.sejm.gov.pl/sejm9.nsf/druk.xsp?nr=2069, dostęp: 6.4.2022 r.) motywem jej wprowadzenia jest napływ uchodźców na terytorium RP, związany z inwazją wojsk rosyjskich na Ukrainę i wyzwania, które stawia przed państwem polskim związany z tym kryzys. Intencją ustawodawcy jest wzmocnienie instytucji publicznych oraz możliwie szybkie włączenie wielkiej grupy ludzi w system polskich instytucji prawnych.

W uzasadnieniu projektu ustawy brak motywów, jakimi kierował się ustawodawca wprowadzając zaostrzenie odpowiedzialności karnej. Nasuwa się przekonanie, że przyświecał mu cel objęcia szczególną ochroną osób (głównie kobiet, dzieci i osób starszych) dotkniętych doświadczeniem wojny, a zatem znajdujących się w szczególnym stanie emocjonalnym z jednej strony, a z drugiej, w trudnym położeniu ekonomicznym; a ponadto pozbawionych oparcia w najbliższych. Osoby te zdane są w takich warunkach na czynnik obcy i zmuszone są do szybkiego podejmowania decyzji, bez możliwości weryfikacji, czy osoby oferujące im pomoc są godne zaufania. Z tego względu ustawodawca uznał, jak należy przyjąć, że czyny wymierzone w wolność oraz wolność seksualną i obyczajność, w tych niecodziennych warunkach, zasługują na szczególne potępienie i wymagają wzmocnienia roli sankcji na rzecz prewencji ogólnej. ( por. K. Szmid, P. Sawicki (red.), Ustawa o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa. Komentarz, Warszawa 2022).

Problemem jaki nasuwa się w przedmiotowej sprawie jest brzmienie art. 72 w/w specustawy, czyli sformułowanie „Skazując sprawcę, który w czasie trwania konfliktu zbrojnego na terytorium Ukrainy popełnił przestępstwo (...)”. Jest ono bowiem na tyle ogólnie sformułowane, że nie wiadomo, kogo ma to rozwinięcie dotyczyć. Czy sprawcą lub pokrzywdzonym mają być osoby wskazane w treści art. 1 ust 1 w/w ustawy tj. obywatele Ukrainy i inne osoby które przybyły na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z terytorium Ukrainy w związku z działaniami wojennymi prowadzonymi na terytorium tego państwa oraz obywatele Ukrainy posiadający Kartę Polaka, którzy wraz z najbliższą rodziną z powodu działań wojennych przybyli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Można by założyć również, że ustawodawcy chodziło o sprawców którzy popełnili jedno z wymienionych przestępstw na terytorium Ukrainy w trakcie trwania konfliktu zbrojnego lub też wobec osób, które uciekły z Ukrainy w wyniku tego konfliktu. Jednak treść art. 5 k.k. każe wyłączyć z jego zakresu czyny popełnione na terytorium Ukrainy. ( por. W. A. Klaus [w:] R. Cieślak, M. Górski, M. Jaźwińska, E. Kacprzak-Szymańska, A. Kwaśniewska-Sadkowska, P. Mickiewicz, M. Princ, K. Słubik, W. A. Klaus, Ustawa o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa, Warszawa 2022, art. 72.)

Wykładnia językowa tego przepisu wskazuje aby objąć nim wszystkie osoby, które na terenie Polski popełniły któryś z wymienionych w treści przepisu czynów po 24.02.2022 r., niezależnie od narodowości osób pokrzywdzonych, których to przestępstwo dotknęło. Innymi słowy, czasowo – aż do zakończenia konfliktu zbrojnego w Ukrainie – ustawodawca zmienił wysokość wymiaru kar za wybrane przestępstwa dla wszystkich ich sprawców, podwyższając je w drakoński i dość dowolny sposób, bez żadnego racjonalnego uzasadnienia odnośnie do potrzeb zmiany granic karania – przede wszystkim podniesienia dolnej granicy kary. W/w przepis wprowadza szereg zmian w zakresie podwyższenia odpowiedzialności karnej za wybrane przestępstwa popełnione w trakcie trwania konfliktu zbrojnego na terytorium Ukrainy. ( por. W. A. Klaus [w:] R. Cieślak, M. Górski, M. Jaźwińska, E. Kacprzak-Szymańska, A. Kwaśniewska-Sadkowska, P. Mickiewicz, M. Princ, K. Słubik, W. A. Klaus, Ustawa o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa, Warszawa 2022, art. 72.) Ustawodawca nie zdecydował się na umieszczenie przedmiotowego przepisu w kodeksie karnym mimo wielokrotnych nowelizacji kodeksu, które nastąpiły po dniu wejścia w życie w/w ustawy.

Należy zdaniem sądu uznać, że ratio legis wprowadzonej regulacji wynika z specyficznej sytuacji, w jakiej znajdują się osoby przybywające z Ukrainy, z uwagi na agresję Rosji na ich państwo. W sytuacjach takich, związanych z dużą migracją ludzi uciekających przed wojną zachodzi duże prawdopodobieństwo zwiększenia niebezpieczeństwa zaistnienia przestępstw popełnianych na ich szkodę. De lege ferenda należy jednak postawić pytanie, czy nie lepszym rozwiązaniem byłoby wprowadzenie ogólnej zasady, związanej z dyrektywami wymiaru kary, umożliwiającej sądowi orzeczenie kary do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, w przypadku popełnienia (jakiegokolwiek) przestępstwa na szkodę osób wskazanych w art. 1 ust. 1 w/w ustawy tj. obywateli Ukrainy którzy przybyli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z terytorium Ukrainy w związku z działaniami wojennymi prowadzonymi na terytorium tego państwa oraz obywateli Ukrainy posiadających Kartę Polaka, którzy wraz z najbliższą rodziną z powodu działań wojennych przybyli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Należy mieć na uwadze, że każdy czyn zabroniony popełniony na szkodę takiej osoby cechuje się wyższym stopniem społecznej szkodliwości czynu i powinno być traktowane jego szczególny wyraz karygodności zachowania sprawcy, które w efekcie powinno być bardziej (od typowego) napiętnowane. Osoby takie nie tylko znajdują się w szczególnym położeniu, które zmusiło je do opuszczenia ojczyzny, ale również ich sytuacja (w tym m.in. majątkowa) uległa drastycznemu pogorszeniu. (por P. Drembkowski (red.), Ustawa o pomocy obywatelom Ukrainy. Komentarz z wzorami dotyczącymi pobytu, dostępu do rynku pracy, świadczeń społecznych, edukacji i opieki zdrowotnej, Warszawa 2022)

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem sądu, zgodnie z motywem wprowadzenia uchwalonej ustawy zmiana wymiaru kary wskazana w art. 72, w myśl wykładni celowościowej, winna być zawężona do osób wskazanych w art. 1 ust. 1 w/w ustawy pokrzywdzonych czynami wymienionymi w tym artykule albowiem brak jest wskazań przemawiających za przyjęciem modyfikacji penalizacji (poprzez zaostrzenie w zakresie orzekania) na sprawców popełniających przestępstwa na szkodę innych osób niż te, których dotyczy przedmiotowa ustawa.

W ocenie sądu ratio legis ustawy sprowadzało się do tego, że dotyczyła ona ściśle określonych zdarzeń, jak również do szczególnego traktowania osób pokrzywdzonych – obywateli Ukrainy- które w związku z trwającym konfliktem zbrojnym znalazły się w bardzo trudnej sytuacji w obcym kraju i mogą w związku z tym być dotknięte tymi przestępstwami. Zamieszczenie przepisów o karze do poszczególnych przestępstw w ustawie innej niż ustawa karna, nasuwa wniosek, że te przepisy są wprowadzone w konkretnym celu, który to cel, organ stosujący prawo musi wziąć pod uwagę. Regulacja ta wychodzi naprzeciw problemom powstałym na skutek wybuchu konfliktu zbrojnego na pełna skalę pomiędzy Ukrainą a Rosją.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz ww. podniesiony fakt, że regulacje te nie zostały wprowadzone do kodeksu karnego, w ocenie sądu to sąd meritti dokonuje oceny danego czynu i podejmuje decyzję jakie przepisy mają w danym przypadku zastosowanie.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

Na podstawie art. 627 kpk uwzględniając sytuację rodzinną i finansową oskarżonej, która uzyskuje dochody i dysponuje majątkiem min. w postaci mieszkań pod wynajem, sąd obciążył oskarżoną kosztami sądowymi poniesionymi w niniejszej sprawie zasadzając od niej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.617,60 złotych. Na koszty te składają się koszty postępowania przygotowawczego, opłaty od wymierzonych kar, 20,00 zł tytułem opłaty od doręczeń oraz koszty związane z wypłaconymi kosztami dojazdu do sądu świadków.

Podpis

sędzia Joanna Urbańska – Czarnasiak