Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2019r

Sąd Rejonowy w Kaliszu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Marta Przybylska

Protokolant st. sekr. sąd. Ilona Pilarczyk

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Kaliszu ---

po rozpoznaniu dnia 21.03.2019r, 17.06.2019r

sprawy A. S.

syna M. i A. z d. B.

ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że

w dniu 17 grudnia 2014r w T. działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzonego P. M. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) w K., nie wywiązując się z płatności faktury VAT wystawionej przez pokrzywdzonego w dniu 17 grudnia 2014r na kwotę 4420,80 zł w związku z wykonaniem na rzecz oskarżonego usługi gastronomiczno – hotelarskiej, wprowadzając przy tym pokrzywdzonego w błąd co do zapłaty powyższej faktury oraz faktycznych możliwości oskarżonego w tym zakresie

tj. o czyn z art. 286§1 kk

1.  uznaje oskarżonego A. S. za winnego zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 4§1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 69§1 kk i art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu tytułem próby na okres 2 (dwóch) lat,

3.  na podstawie art. 72§1 pkt 8 kk w zw. z art. 4§1 kk zobowiązuje oskarżonego do wykonania w terminie 3 (trzech) miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 25 czerwca 2015r w sprawie I Nc 3560/15

4.  zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela subsydiarnego P. M. kwotę 1020 (tysiąc dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania,

5.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych i opłaty.

SSR Marta Przybylska

Sygn. akt II K 231/18

UZASADNIENIE

Oskarżony A. S. ma 41 lat. Oskarżony prowadził działalność gospodarczą. Oskarżony nie ma aktualnych zgłoszeń do ubezpieczeń z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Oskarżony nie złożył deklaracji podatkowych za lata 2013 – 2015. Oskarżony był uprzednio karany.

(dowody: karta karna k. 40 – 41, 104 – 105, wyrok k. 22 akt VII K 88/16 SR Siedlce informacja ZUS k. 110 134 , informacja Urzędu Skarbowego w O. k. 113 akt 2 Ds.790.2017)

Oskarżony w dniu 4 grudnia 2014 r. przyjechał do hotelu (...) w T. ul. (...). Przebywał w hotelu do 7 grudnia 2014 i korzystał z usług gastronomicznych. Oskarżony w dniu 17 grudnia 2014 r. odebrał fakturę za świadczone usługi z odroczonym terminem płatności do dnia 31 grudnia 2014 r. zobowiązując się do jej uiszczenia. Oskarżony opuścił hotel i nie wrócił nie uiszczając do dnia wydania wyroku przedmiotowej należności. P. M. i pracownicy hotelu wielokrotnie próbowali skontaktować się z oskarżonym. Do dnia rozprawy oskarżony nie kontaktował się z obsługą hotelu i nie uregulował należności. Koszt świadczonych usług wyniósł 4420,80 złotych. Oskarżony wcześniej raz korzystał z usług hotelarskich pokrzywdzonego za które uregulował należność.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w sprawie o sygn. akt I Nc 3560/15 wydał w dniu 25 czerwca 2015 r. wobec oskarżonego nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym orzekając o obowiązku uiszczenia należności wynikającej ze świadczonych usług. Wobec oskarżonego prowadzone były liczne postępowania egzekucyjne, które zakończyły się umorzeniem postępowania egzekucyjnego z uwagi na bezskuteczność egzekucji.

( dowód: zeznania P. M. k. 17 – 18, 105 - 106,109 kopia faktury k. 8 41 - 64, kopia nakazu zapłaty k. 9, informacja komornika k. 10, kopia wezwania do zapłaty k. 11 – 12, informacja ZUS k. 110 134, informacja Urzędu Skarbowego w O. k. 113 , informacja banków k. 114- 118, kopia akt komorniczych k. 120 - 124 akt 2 Ds.790.2017)

Oskarżony mimo prawidłowego zawiadomienia o terminie rozprawy i pouczenia o skutkach niestawiennictwa nie stawił się i nie usprawiedliwił swojej nieobecności. Nie złożył również wyjaśnień na piśmie.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania świadka P. M., która opisał jak doszło do zawarcia umowy z oskarżonym i że pokrzywdzony do dnia dzisiejszego nie otrzymał żadnej kwoty tytułem należności za wykonane usługi. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, gdyż są one konsekwentne, logiczne, znajdują potwierdzenie w wiarygodnym materiale dowodowym – szczególnie w przedłożonych dokumentach.

Za wiarygodne należało uznać także zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie sądu wątpliwości. Dokumenty te obrazują wykonanie umowy pomiędzy stronami oraz dane o karalności oskarżonego.

Sąd zważył, co następuje :

Oskarżony A. S. w okresie od 4 do 7 grudnia 2014 w T. w hotelu (...), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem hotelowym w łącznej kwocie 4420,80 złotych w ten sposób, że wprowadził pracowników hotelu w błąd co do zamiaru zapłaty za świadczone usługi pobytu, skorzystał z usługi hotelowej obejmującej noclegi wraz z wyżywieniem, odebrał w dniu 17 grudnia 2014 r. fakturę za świadczone usługi, a następnie nie uiścił zapłaty w w/w kwocie czym wyczerpał ustawowe dyspozycje art. 286§1 kk.

Przestępstwo oszustwa polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzania własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania w celu uzyskania korzyści majątkowej.

Zachowanie karalne określone zostało w przepisie art. 286 § 1 k.k. za pomocą znamienia czynnościowo-skutkowego. W sytuacji wprowadzenia w błąd sprawca wywołuje w świadomości pokrzywdzonego lub innej osoby, której mienie stanowi przedmiot rozporządzenia dokonywanego przez wprowadzonego w błąd, fałszywe wyobrażenie, zaś przy wyzyskaniu błędu wykorzystuje już istniejącą rozbieżność między stanem świadomości dokonującego rozporządzenia mieniem a rzeczywistością, której sprawca nie koryguje, lecz używa dla uzyskania przez siebie lub kogo innego osiągnięcia korzyści majątkowej, wynikającej z niekorzystnego dla pokrzywdzonego rozporządzenia mieniem (por. wyrok SN z 2 grudnia 2002 r., IV KKN 135/00, LEX nr 74478).

W przedmiotowej sprawie oskarżony zobowiązał się wobec pokrzywdzonego odbierając fakturę w dniu 17 grudnia 2014 r. do uregulowania należności na usługę hotelową. W rzeczywistości oskarżony nie miał zamiaru wywiązania się z zawartej umowy. Działanie sprawcy polegające na zaciągnięciu zobowiązania przy istnieniu już w momencie zawierania umowy zamiaru niewykonania tej umowy i odłożenia go na czas bliżej nieokreślony oraz uzależnienia go od ewentualnego przyszłego powodzenia innych przedsięwzięć, co do których nie ma pewności że uda się je zrealizować, jest w istocie doprowadzeniem drugiej strony do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia go w błąd, a tym samym wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 17 czerwca 2003 r. sygn. II AKa 52/03, publ. Prokuratura i Prawo – wkładka do nr 2004/6/20 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 28 lutego 1995 r., sygn. II AKr 2/95 publ. Prokuratura i Prawo – wkładka do nr 1995/9/22 z glosą aprobującą P. Piątka, publ. Prokuratura i Prawo 1997/11/103). Oskarżony zawierając umowę, której nie wykonał – nie uiścił należności za pobyt w hotelu oraz świadczone w ramach tego pobytu usługi, doprowadził pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. W chwili jej zawierania nie miał środków na wykonania umowy. Świadczą o tym informacje banków, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i Urzędu Skarbowego w O..

Przestępstwo oszustwa określone w art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym, kierunkowym. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca, podejmując zachowanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Sprawca nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania lub zaniechania. O zamiarze sprawcy przesądza całokształt tak podmiotowych, jak i przedmiotowych okoliczności sprawy. Dopiero bowiem na podstawie wszystkich okoliczności dotyczących danego wypadku i osoby sprawcy możliwe jest odtworzenie rzeczywistych przeżyć sprawcy i ustalenie, do czego zmierzał, czego chciał, względnie - postępując w określony sposób - co przewidywał i na co się godził. Oskarżony wiedział, iż nie ma realnych szans na wykonanie umowy. Odebrał fakturę którą zobowiązał się uiścić w terminie 14 dni i opuścił hotel. W żaden sposób nie kontaktował się z obsługą w zakresie uiszczenia należności.

Sąd rozpoznając przedmiotową sprawę w myśl art. 4 § 1 kk zastosował ustawę obowiązującą w chwili popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu albowiem jest ona względniejsza dla oskarżonego.

Zarzucany oskarżonemu czyn były przez niego zawiniony, brak bowiem jakichkolwiek okoliczności wyłączających bezprawność bądź winę oskarżonego. Oskarżony w chwili dokonania zarzucanego mu czynu rozumiał jego znaczenie i mógł pokierować swoim postępowaniem. Miał zdolność rozpoznania bezprawności czynu i zachodziła normalna sytuacja motywacyjna.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę jako okoliczność obciążającą stopień społecznego niebezpieczeństwa przestępstwa. Wymierzając karę oskarżonemu sąd wziął pod uwagę stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, które należy ocenić jako znaczne. Przemawia za tym postawa oskarżonego, postać zamiaru, a także sposób i okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd uwzględnił również rodzaj i rozmiar ujemnych następstw wywołanych zachowaniem oskarżonego oraz uprzednią karalność oskarżonego.

Mając powyższe na uwadze Sąd kierując się określonymi w art. 53 k.k. dyrektywami wymiaru kary wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu orzeczona kara jest sprawiedliwa i słuszna w odczuciu społecznym, spełniając tym samym wymogi prewencji generalnej, jak również stanowi zasłużoną dolegliwość, jaka spotyka sprawcę za naruszenie pozostających pod ochroną dóbr. Uwzględniając postawę oskarżonego, jego warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia Sąd uznał, iż takie orzeczenie kary jest jedynym adekwatnym dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Sąd na podstawie art. 69 §1 kk i 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary na okres próby 2 lat. Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara oraz sam fakt toczenia się przeciwko niemu postępowania karnego zrealizują wobec niego funkcje wychowawczą i represyjną kary, a jednocześnie stanowić powinny wystarczające ostrzeżenie na przyszłość. Tym samym zasadne jest przyjęcie, że oskarżony mimo warunkowego zawieszenia wykonania kary nie popełni więcej przestępstw i przestrzegał będzie porządku prawnego. Warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności będzie mobilizowało oskarżonego do spłaty przedmiotowej należności, gdyż brak spłaty zobowiązań skutkować może zarządzeniem wykonania kary pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 kk zobowiązał oskarżonego do wykonania wydanego przez Sąd Rejonowy w Kaliszu w dniu 25 czerwca 2015 r. w sprawie I Nc 3560/15 nakazu zapłaty w terminie 3 miesięcy od daty uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia.

Na podstawie art. 640 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela subsydiarnego kwotę 1020 złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów postępowania.

Na podstawie art. 627 kpk sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania w łącznej kwocie 230 złotych.

SSR Marta Przybylska