Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

ZAOCZNY

w stosunku do pozwanych P. B. i A. B. (1)

Dnia 28 września 2018r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Włodarek

Protokolant: sekr. sąd. Anna Dulas

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 września 2018r. w K.

sprawy z powództwa Miasta K. (NIP (...))

przeciwko pozwanym A. B. (2) (PESEL (...)), P. B. (PESEL (...)), A. B. (1) (PESEL (...)) i W. B. (PESEL (...))

o nakazanie

1.  nakazuje pozwanym A. B. (2), P. B. i W. B., ażeby opuścili, opróżnili i wydali powodowi Miastu K. lokal mieszkalny nr (...)znajdujący się w budynku położonym w K. przy ul. (...). (...), o pow.25,05m ²,

2.  oddala powództwo w stosunku do pozwanego A. B. (1),

3.  orzeka, iż pozwanym A. B. (2), P. B. i W. B. nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego,

4.  zasądza solidarnie od pozwanych A. B. (2), P. B. i W. B. na rzecz powoda Miasta K. kwotę 457,00zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 240,00zł (dwieście czterdzieści złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

5.  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w stosunku do pozwanego P. B..

Sygn. akt I C 2681/18

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2018r. powód Miasto K. skierował do tut. Sądu żądanie nakazania pozwanym A. B. (2), A. B. (1) i W. B. opuszczenie, opróżnienie i wydanie nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny nr (...) położony w K. przy ul. (...). (...) oraz żądanie zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż jest dysponentem nieruchomości lokalowej zajmowanej przez pozwanych, że w okolicznościach dotyczących sytuacji faktycznej pozwanych ujawniły się podstawy wskazujące na ustanie stosunku obligacyjnego i że pozwani posiadają pozostającą w jego zarządzie nieruchomość lokalową, po ustaniu łączącego powoda z pozwaną stosunku obligacyjnego, bez tytułu prawnego.

Pozwana A. B. (2) sprzeciwiła się żądaniu pozwu i wniosła o oddalenie powództwa w całości.

W piśmie procesowym z dnia 6 września 2018r. powód rozszerzył powództwo, co do żądania eksmisji w stosunku do pozwanego P. B..

Pozwana W. B. sprzeciwiła się żądaniu pozwu i wniosła o oddalenie powództwa w całości.

Pozwani P. B. i A. B. (1) nie zajęli stanowiska procesowego dot. żądania pozwu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

Powód Miasto K. jest dysponentem nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny nr (...) położony w K. przy ul. (...).

W dniu 10 stycznia 1995r. powód Miasto K. zawarł z pozwaną A. B. (2) umowę najmu opisanej wyżej nieruchomości. Uprawnionymi do zamieszkiwania w tej nieruchomości poza w/w byli również pozwany P. B. – mąż pozwanej A. B. (2) i pozwany A. B. (1) – syn pozwanej A. B. (2).

Pozwani nie otrzymują dodatku mieszkaniowego.

W nieruchomości, której wydania żąda powód mieszkają obecnie pozwani A. B. (2), P. B. i W. B., którzy prowadzą wspólne gospodarstwo domowe. W lokalu tym nie mieszka, nie przebywa i nie ma żadnych rzeczy pozwany A. B. (1), który wynajmuje inną nieruchomość mieszkalną, która zabezpiecza jego potrzeby egzystencjonalne, i w której koncentrują się jego interesy życiowe.

Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Kontrakt wiążący strony określał przedmiot umowy, wysokość należności czynszowych, prawa i obowiązki wynajmującego i najemcy.

Pozwani w okresie trwania umowy najmu z powodem nie ponosili bieżących kosztów utrzymania lokalu, w szczególności nie uiszczali czynszu.

Powód dochodził zaległych płatności w cywilnym postępowaniu sądowym.

Powód wzywał pozwanych do zapłaty zaległego czynszu zastrzegając skutki zaniechania wykonania obowiązku czynszowego. Pomimo tego pozwani nie uregulowali wymagalnych zobowiązań czynszowych.

W dniu 8 lutego 2011r. powód wypowiedział pozwanym A. i P. B. istniejący stosunek obligacyjny oraz wezwał do zwrotu nieruchomości lokalowej.

Pozwani zajmują obecnie przedmiotową nieruchomość bez tytułu prawnego.

( umowa najmu k. 9-10, wezwanie do zapłaty k. 11, wypowiedzenie k. 12, wezwanie do zwrotu lokalu k. 13, zestawienie naliczonych odsetek k. 15v, karta lokalu k. 16, inf. MOPS k. 29, przesłuchanie pozwanej A. B. (2) k. 40-40v, przesłuchanie pozwanej W. B. k. 59-59v 00:03:59-00:10:25)

Przed Sądem Rejonowym w Kaliszu w sprawie o sygn. akt I Co 361/17 toczyło się postępowanie o zawezwanie do próby ugodowej, zakończone zawarciem w dniu 5 kwietnia 2017r. ugody sądowej pomiędzy powodem Miastem K. a pozwaną A. B. (2).

( wniosek o zawezwanie do próby ugodowej k. 14, ugoda k. 15, przesłuchanie pozwanej A. B. (2) k. 40-40v)

Pozwani A. B. (2), P. B. i W. B. w roku 2016 korzystali z form pomocy społecznej.

Pozwani nie pobierają zasiłków oraz rent i emerytur z zabezpieczenia społecznego.

Pozwani A. B. (2), P. B., A. B. (1) i W. B. nie są zarejestrowani w Powiatowym Urzędzie Pracy w K. jako osoby bezrobotne.

Pozwani są osobami zdrowymi, nie posiadają orzeczonego stopnia niepełnosprawności i są zdolni do podjęcia zatrudnienia. Pozwani P. B., W. B. i A. B. (1) świadczą pracę i uzyskują wynagrodzenie. Bez zatrudnienia pozostaje pozwana A. B. (2).

( inf. PUP w K. k. 24, 25, 26, 50, inf. ZUS k. 27, 30, 32, 56, inf. MOPS k. 29, 58, inf. UM K. k. 34, 51, przesłuchanie pozwanej A. B. (2) k. 40-40v, przesłuchanie pozwanej W. B. k. 59-59v 00:03:59-00:10:25)

Pozwani nie posiadają żadnych nieruchomości oraz tytułu prawnego o charakterze rzeczowym, obligacyjnym lub faktycznym do zamieszkania w innym lokalu. Potrzeby lokalowe pozwanych nie mogą być również zabezpieczone przez osoby z ich środowiska rodzinnego. Pozwani w związku z rodzajem, charakterem i wysokością uzyskiwanych dochodów oraz rozmiarem obciążających ich zobowiązań nie mają obiektywnej możliwości nabycia na własność innego lokalu, natomiast mogą wspólnie zawrzeć na warunkach cen wolnorynkowych umowę najmu lokalu mieszkalnego z osobą trzecią.

( przesłuchanie pozwanej A. B. (2) k. 40-40v, przesłuchanie pozwanej W. B. k. 59-59v 00:03:59-00:10:25)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Windykacyjne roszczenie powództwa jest zasadne i znajduje podstawę prawną w treści art. 222 § 1 kc.

Na podstawie art. 222 § 1 kc właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Treścią przewidzianego w art. 222 § 1 kc roszczenia windykacyjnego jest przyznane właścicielowi żądanie wydania oznaczonej rzeczy przez osobę, która włada jego rzeczą. Służy ono przywróceniu właścicielowi władztwa nad rzeczą, a więc ochronie jednego z podstawowych atrybutów prawa własności. Konstrukcja roszczenia windykacyjnego służy ochronie prawa własności przed jakimikolwiek naruszeniami pochodzącymi od osób nieuprawnionych do władania rzeczą. Z istoty prawa własności wynika bowiem, że właściciel może z wyłączeniem innych osób korzystać z rzeczy i nią rozporządzać. W tym miejscu należy podkreślić, że w doktrynie prawa cywilnego powszechnie akceptowany jest pogląd, że prawnorzeczowe środki ochrony własności mają charakter obiektywny, zależą bowiem jedynie od naruszenia prawa własności.

Bezspornym jest w niniejszej sprawie, iż powód jest legalnym dysponentem przedmiotowej nieruchomości.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazuje, że pomiędzy powodem i pozwaną A. B. (2) istniała ważna i skuteczna umowa najmu nieruchomości w rozumieniu art. 659 kc w zw. z art. 680 i n. kc, która została prawidłowo i właściwie wypowiedziana, wskutek nieregulowania przez pozwanych należności czynszowych, z uwzględnieniem wymagań przewidzianych w art. 11 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 2018.1234 – j.t. ze zm.) oraz że pozwani w czasie istnienia stosunku obligacyjnego łączącego ich z powodem posiadali atrybut, o którym mowa w art. art. 2 ust. 1 pkt 1 i 3 w/w ustawy, a obecnie posiadają nieruchomość powoda bez tytułu prawnego.

Wobec konstatacji, że stosunek obligacyjny, który uprawniał pozwanych do korzystania z nieruchomości powoda ustał, a pozwani nie legitymują się skutecznym względem powoda uprawnieniem do władania tą rzeczą Sąd uwzględnił w całości żądanie powództwa w zakresie roszczenia wydobywczego i nakazał pozwanym opuszczenie, opróżnienie i wydanie spornej nieruchomości – por. art. 222 § 1 kc i art. 675 § 1 kc.

Jednocześnie stosownie do treści art. 14 ust. 1 zd. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 2018.1234 – j.t. ze zm.) w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. W myśl art. 14 ust. 3 tej ustawy Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

Struktura regulacji zawartej w art. 14 w/w ustawy wskazuje na to, że sąd w pierwszej kolejności powinien brać pod uwagę indywidualną sytuację danej osoby, a więc „dotychczasowy sposób korzystania z lokalu i szczególną sytuację materialną oraz rodzinną osób zobowiązanych do jego opróżnienia” (art. 14 ust. 3), z tym że nie może nie orzec o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego w stosunku do wymienionych w art. 14 ust. 4 w/w ustawy kategorii osób. Takiego obowiązku sąd nie ma jedynie w pewnych, wyjątkowych okolicznościach, np. uprawniony ma zamieszkać w innym lokalu, gdy powodem eksmisji jest znęcanie się nad rodziną (art. 17) lub gdy zachodzi rażące wykraczanie przez pozwanego o eksmisję przeciwko porządkowi domowemu albo rażąco naganne postępowanie uniemożliwiające wspólne zamieszkiwanie (art. 13).

Sąd rozpoznający przedmiotową sprawę podziela stanowisko wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001r. w sprawie o sygn. akt III CZP 66/01, opubl. OSNC 2002/9/109 zgodnie, z którym przepisy art. 14 i 15 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 2018.1234 – j.t. ze zm.) mają zastosowanie w sprawach o opróżnienie lokalu przeciwko osobom, które były lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 tej ustawy – por. postanow. SN z dnia 3 czerwca 2011r. w sprawie o sygn. akt III CSK 330/10, opubl. LEX nr 885041, wyrok SN z dnia 26 lipca 2004r. w sprawie o sygn. akt V CA 1/04, opubl. LEX nr 503242.

Wobec poczynionych przez Sąd w toku postępowania dowodowego ustaleń faktycznych, co do sytuacji osobistej, rodzinnej, zdrowotnej i materialnej dotyczącej pozwanych A. B. (2), P. B. i W. B. należy stwierdzić, iż w/w pozwanym nie przysługuje, czy to w postaci obligatoryjnej czy też fakultatywnej, uprawnienie do lokalu socjalnego.

W szczególności dokumentarny i osobowy materiał zgromadzony w postępowaniu jednoznacznie wskazuje, iż układ sytuacyjny, w którym znajdują się obecnie w/w pozwani jest zdeterminowany przez ich działania i zaniechania. Jednocześnie pozwani wykazują brak należytej staranności oraz brak elementarnej dbałości o własne sprawy, przy uwzględnieniu obiektywnego miernika staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy i przejawiającej dbałość o swe własne życiowo ważne sprawy, co potwierdza chociażby okoliczność, iż w/w będąc osobami zdrowymi i posiadającymi zdolność do pracy nie podejmuje wyższych starań celem znalezienia stałego zatrudnienia i polepszenie oraz ustabilizowania swojej sytuacji ekonomicznej i mieszkaniowej, tym bardziej, iż wypowiedzenie pozwanym stosunku obligacyjnego nastąpiło w 2011r.

Niezależnie od powyższego w ocenie Sądu w warunkach przedmiotowej sprawy w stosunku do w/w pozwanych w zakresie ustalenia prawa do lokalu socjalnego nie zaistniały również materialne warunki zastosowania instytucji przewidzianej w art. 5 kc.

Sąd formułując takie rozstrzygnięcie brał również pod uwagę treść przepisów prawa miejscowego zapisanych w uchwale Rady Miejskiej K. z dnia 17 września 2015r. nr (...) w sprawie ustalenia zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Miasta K. (W..2015. (...) ze zm.) – por. § 8 i n.

W tym miejscu należy wskazać, iż nie podlega uwzględnieniu żądanie eksmisyjne powoda w stosunku do pozwanego A. B. (1), w szczególności wobec jednoznacznego ustalenia przez Sąd, iż w/w pozwany w lokalu tym nie mieszka, nie przebywa i nie ma żadnych rzeczy, a ponadto, że wynajmuje on inną nieruchomość mieszkalną, która zabezpiecza jego potrzeby egzystencjonalne, i w której koncentrują się jego interesy życiowe.

Nie zmienia nic w ocenie Sądu okoliczność, iż w/w pozwany jest nadal zameldowany w tej nieruchomości albowiem obowiązek meldunkowy należy traktować jako kategorię prawa administracyjnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 września 2010r. o ewidencji ludności (Dz. U. 2018.1382 – j.t. ze zm.), w szczególności przy uwzględnieniu uprawnień powoda wynikających z art. 35 i n. w/w ustawy.

Obowiązkiem powoda było w tym zakresie wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń o faktach, czemu powód, poza prezentacją niepokrytych w faktach hipotez, w warunkach niniejszego postępowania nie sprostał (art. 232 kpc i art. 6 kc).

Zgodnie bowiem z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc., art. 3 kpc, art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s.apel w Białymstoku z dnia 28sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc i art. 108 § 1 kpc w zw. z § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015.1800 ze zm.) oraz w oparciu o treść art. 27 pkt 11 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2018.300 – j.t. ze zm.).

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.

O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono na podstawie art. 333 § 1 pkt 3 kpc.