Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2024r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: sędzia Michał Włodarek

Protokolant: Anna Dulas

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 31 października 2024r. w K.

sprawy z powództwa A. R. (PESEL (...))

przeciwko pozwanemu (...) S.A. z/s w W. (KRS (...))

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z/s w W. na rzecz powoda A. R. kwotę 300,00zł (trzysta złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 29 września 2023r. do dnia zapłaty,

2.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu tytułem zwrotu części nieuiszczonych wydatków od pozwanego (...) S.A. z/s w W. kwotę 1.615,28zł (jeden tysiąc sześćset piętnaście złotych 28/100),

3.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z/s w W. na rzecz powoda A. R. kwotę 807,00zł (osiemset siedem 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 90,00zł (dziewięćdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości w stosunku rocznym odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia Michał Włodarek

Sygn. akt I C 1776/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 grudnia 2023r. powód A. R. skierował do tut. Sądu w stosunku do pozwanego (...) S.A. z/s w W. zasądzenia kwoty 300,00zł tytułem odszkodowania w związku z wypadkiem z dnia 26 lipca 2020r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 29 września 2023r. do dnia zapłaty, a ponadto zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w dniu 26 lipca 2020r. uległ wypadkowi komunikacyjnemu przy wykonywaniu prac w gospodarstwie rolnym swojego syna L. R. polegających na przygotowywaniu przyczepy rolniczej do przewozu ziarna. Prace te polegały na montażu nadstawek na przyczepie. Po zamontowaniu wyżej wymienionych elementów powód na prośbę syna wszedł na przyczepę w celu ich zabezpieczenia. W chwili, gdy syn powoda podpinał ciągnik rolniczy do przyczepy niespodziewanie szarpnął przyczepą, na której znajdował się powód. Powód na skutek pociągnięcia stracił równowagę i upadł na ziemię z wysokości około 1,5 m. Syn powoda będący świadkiem zdarzenia niezwłocznie udzielił mu niezbędnej pomocy oraz wezwał karetkę pogotowia.

W dacie zdarzenia syn powoda L. R. posiadał umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych dotyczącą ciągnika rolniczego m. (...) o nr rej. (...) zawartą z (...) S.A. z/s w W. i potwierdzoną polisą o numerze (...).

W związku z powyższym powód zgłosił roszczenie pozwanemu związane z zaistniałym zdarzeniem. Pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne pod numerem szkody (...). Pozwany decyzją z dnia 28 września 2023r. odmówił przyjęcia odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenie z dnia 26 lipca 2020r. W uzasadnieniu decyzji pozwany podał, że wobec braku udowodnionej winy kierującego ciągnikiem za spowodowanie wypadku nie może on, ani w jego imieniu ubezpieczyciel ponosić odpowiedzialności za szkodę.

Na skutek zdarzenia z dnia 26 lipca 2020r. powód poniósł koszty finansowe związane z konsultacjami laryngologicznymi oraz z przeprowadzonymi badaniami na łączną kwotę 300,00zł. Z uwagi na utrzymujące się zaburzenia słuchu powód kontynuował leczenie prywatnie, ponieważ czas oczekiwania specjalisty NFZ był bardzo odległy.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. z/s w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu tego kwalifikowanego pisma procesowego pozwany wskazał, że w toku postępowania likwidacyjnego ustalił okoliczności zdarzenia, z których wynika, że sytuację wypadkową oraz wyłączną winę z zaistnienie zdarzenia i jego skutki ponosi powód.

Sąd Rejonowy ustalił, następujący stan faktyczny.

W dniu 26 lipca 2020r. w gospodarstwie rolnym (...) prowadzone były prace, w których uczestniczył powód A. R.. Do ich wykonywania używany był ciągnik m. (...) o nr rej. (...). Powód A. R. wszedł na przyczepę chcąc zabezpieczyć zamontowanie dodatkowych nadstawek skrzyni ładunkowej, które miały przeciwdziałać wypięciu się nadstaw skrzyni ładunkowej w czasie rozładunku. Kiedy znajdował się w tylnej prawej części przyczepy L. R. podjechał ciągnikiem w celu połączenia obu elementów zestawu pojazdów. Aby doszło do połączenia elementów pojazdów, tj. ciągnika i naczepy wymagane jest dynamiczne zderzenie łączonych elementów.

L. R. swoim działaniem wytworzył stan niebezpieczeństwa i nie zachowując szczególnej ostrożności w trakcie manewru łączenia ciągnika z naczepą, na której znajdował się powód L. R., doprowadził do dynamicznego połączenia elementów zestawu pojazdów, co spowodowało gwałtowny ruch naczepy, który doprowadził do utraty równowagi przez powoda i upadek z platformy przyczepy na podłoże, co w konsekwencji doprowadziło do powstania u niego obrażeń ciała.

( oświadczenie k. 11, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 35, zdjęcia k. 96-103, zeznania świadka L. R. k. 48-48v 00:18:55-00:30:57, przesłuchanie powoda A. R. k. 48 00:03:12-00:18:55)

Po wypadku powód był konsultowany w Wojewódzkim Szpitalu (...) w K., gdzie przebywał na Oddziale Neurochirurgicznym w okresie od dnia 26 lipca 2020r. do dnia 5 sierpnia 2020r.

U powoda rozpoznano stan po urazie komunikacyjnym – uraz czaszkowo – twarzowy bez utraty przytomności, mnogie złamania w obrębie kości czaszki, w tym podstawy czaszki, mnogie złamania kości twarzoczaszki, złamanie przedramienia lewej ręki.

Powód kontynuował leczenie szpitalne oraz specjalistyczne u lekarzy chirurga, okulisty, laryngologa, ortopedy i neurochirurga.

Wizyty lekarskie wiązały się z poniesieniem przez powoda wydatków, w tym u lekarza laryngologa w wysokości 300,00zł.

Powód nadal odczuwa negatywne skutki zdarzenia w obszarze zdrowia fizycznego i psychicznego.

( karta informacyjna k. 12-14, historia choroby k. 14-20, kopie paragonów k. 21, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 35, zeznania świadka L. R. k. 48-48v 00:18:55-00:30:57, przesłuchanie powoda A. R. k. 48 00:03:12-00:18:55)

Stan zagrożenia swoim działaniem i zaniechaniem wytworzył kierujący ciągnikiem m. (...) o nr rej. (...) L. R..

Cofając ciągnikiem w celu połączenia go z naczepą uderzył w nią dynamicznie, nie upewniając się należycie, czy może bezpiecznie wykonać manewr połączenia pojazdów. W tym czasie na przyczepie znajdował się, wykonując czynności zabezpieczenia dodatkowych nadstawek A. R., który wyniku uderzenia spadł z przyczepy i doznał obrażeń ciała.

Poszkodowany A. R. w wyniku działania siły składowej wynikającej z siły bezwładności i przemieszczania się oraz wypięcia się dodatkowej nadstawki spadł z przyczepy i w wyniku kontaktu z podłożem doznał opisanych przez biegłego medyka sądowego uszkodzeń ciała.

( opinia biegłego w dziedzinie ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych k. 106-112)

Z sądowo – lekarskiego punktu widzenia charakter i lokalizacja obrażeń stwierdzanych u powoda pozwala na przyjęcie, że mogły one powstać w okolicznościach zdarzenia, tj. wskutek utraty równowagi i upadku z wysokości, z przyczepy na twarde podłoże i uderzenia w okolice czołowo – skroniową prawej.

W takim mechanizmie doszło do urazu czaszkowo – mózgowego pod postacią złamania kości sklepienia i podstawy czaszki (piramida kości skalistej, co spowodowało uszkodzenie narządu słuchu struktury ucha wewnętrznego) oraz do niewielkiego stłuczenia tkanki mózgowej i powstania krwiaka podtwardówkowy w okolicy skroniowej prawej.

Złamanie kości lewego przedramienia mogło powstać w okolicznościach opisanych przez powoda, tj. w wyniku odruchu obronnego i próby amortyzacji upadku ręką.

( opinia biegłego w dziedzinie medycyny sądowej k. 64-65)

W momencie zdarzenia sprawca wypadku posiadał zawartą z pozwanym (...) S.A. z/s w W. umowę odpowiedzialności cywilnej z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów potwierdzoną polisą nr (...).

Powód dokonał zgłoszenia u pozwanego zaistnienia szkody na osobie i mieniu w celu przeprowadzenia postępowania szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej Ubezpieczyciela sprawcy szkody z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów. Postępowanie szkodowe zostało zarejestrowane pod numerem (...).

W związku ze zgłoszeniem pozwany przeprowadził postępowanie szkodowe i decyzją z dnia 8 września 2023r. odmówił przyznania powodowi jakichkolwiek kwot pieniężnych z tytułu zadośćuczynienia oraz zwrotu kosztów leczenia, wskazując iż to poszkodowany, wobec okoliczności faktycznych wypadku, ponosi wyłączną winę za jego zaistnienia zdarzenia i skutki.

( polisa k. 9-10, zgłoszenie roszczenia k. 22-23, decyzja k. 24, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 35, zeznania świadka L. R. k. 48-48v 00:18:55-00:30:57, przesłuchanie powoda A. R. k. 48 00:03:12-00:18:55)

Sąd uznał za przydatne do ustalenia stanu faktycznego opinie sporządzone przez biegłych w dziedzinie medycyny sądowej i z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych albowiem są one pełne, jasne, zrozumiałe, wyczerpujące i kompleksowe oraz wewnętrznie spójne. Biegli w poszczególnych opiniach udzielili odpowiedzi na wszystkie postawione w tezach dowodowych pytania, sformułowania zawarte w treści każdej z opinii pozwalają na zrozumienie wyrażonych w nich ocen i poglądów oraz sposobu dochodzenia do nich, a ponadto biegli w każdej z opinii przedstawili metody badawcze i materiał badawczy, na którym się oparli. Wnioski końcowe każdej z opinii są zwięzłe i precyzyjne, a ponadto wnioski opinii są logiczne i znajdują oparcie w przeprowadzonych przez biegłych badaniach i nie budzą zastrzeżeń, co do ich trafności w porównaniu z podanym w opiniach materiałem badawczym.

Mając na względzie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności dokumenty obrazujące rodzaj i zakres doznanych przez powoda następstw wypadku na jego zdrowiu, przy uwzględnieniu treści i wysokości zgłoszonych przez powoda roszczeń z tytułu odszkodowania, to należy stwierdzić, iż zgłoszony przez stronę powoda wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego w dziedzinie BHP i wypadków w rolnictwie w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania dlatego Sąd, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 i § 2 kpc, nie uwzględnił tego wniosku dowodowego.

W szczególności trzeba podkreślić, iż celem powołania dowodu z opinii biegłego nie jest ustalenie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia, lecz udzielenie wiadomości specjalnych w takich kwestiach, których wyjaśnienie przekracza zakres wiedzy wynikający z doświadczenia życiowego osób posiadających wykształcenie ogólne.

Za wiarygodne należało uznać zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty zgromadzone w postępowaniu, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Na podstawie art. 436 § 1 kc odpowiedzialność przewidzianą w art. 435 kc ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże, gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny.

Na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2023.2500 – t.j.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

W celu przypisania odpowiedzialności cywilnej posiadaczowi pojazdu – musi zaistnieć adekwatny związek przyczynowy łączący ruch pojazdu ze szkodą (art. 361 § 1 kc).

Opisana w cyt. powyżej przepisach odpowiedzialność jest to odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, która oparta jest na założeniu, że sam ruch mechanicznego środka komunikacji stwarza zwiększone ryzyko dla otoczenia, niebezpieczeństwo wyrządzenia szkody, niezależnie od działania lub zaniechania podmiotu prowadzącego taki pojazd.

Odpowiedzialność taką uchylają jedynie okoliczności egzoneracyjne. Posiadacz pojazdu może się uwolnić od odpowiedzialności wyłącznie przez wykazanie, że szkoda powstała na skutek: siły wyższej, wyłącznej winy poszkodowanego, wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą posiadacz nie ponosi odpowiedzialności.

Wina poszkodowanego zachodzi wówczas, gdy można mu postawić zarzut niedokładania należytej staranności wymaganej od osoby rozważnej w konkretnych okolicznościach. Wyłącza ona odpowiedzialność, gdy jako jedyna, w świetle wskazań nauki i doświadczenia życiowego, jest na tyle poważna, że może być uwzględniana, pochłaniając przy tym inne poboczne okoliczności.

Odpowiedzialność posiadacza pojazdu wykluczona jest także w sytuacji wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą ten nie ponosi odpowiedzialności. Wyłączenie odpowiedzialności z tytułu ryzyka z art. 436 § 1 kc następuje nie tylko wówczas, gdy szkoda nastąpiła wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, lecz także wtedy, gdy szkoda jest wyłącznie następstwem zawinionych działań (zaniechań) poszkodowanego i osoby trzeciej (tak SN w wyr. z dnia 6 lipca 1973r. w sprawie o sygn. akt II CR 156/73, opubl. OSPiKA 1974, Nr 5, poz. 85).

Dla przypisania odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji, którego odpowiedzialność konstruowana jest na zasadzie ryzyka, zbędne jest rozważanie, czy można mu przypisać zawinienie lub bezprawne zaniedbania (tak SN w wyr. z 19 czerwca 2001r., II UKN 424/00, opubl. OSN 2003, Nr 6, poz. 155, oraz w wyr. z 14 lutego 2002r., I PKN 853/00, opubl. OSN 2002, Nr 18, poz. 4) – por. E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 7, Warszawa 2016.

W świetle treści przepisu art. 415 kc w zw. z art. 436 § 2 kc za szkodę odpowiada osoba, której zawinione zachowanie się jest źródłem powstania szkody. Czyn sprawcy pociągający za sobą odpowiedzialność cywilną musi być bezprawny, a więc niezgodny z obowiązującymi zasadami porządku prawnego, a przy tym zawiniony. Przesłankami odpowiedzialności deliktowej są: powstanie szkody, zdarzenie, związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy oznaczonego podmiotu a szkodą oraz wina sprawcy. Pod pojęciem szkody rozumie się – najogólniej rzecz biorąc – uszczerbek w dobrach prawnie chronionych osoby poszkodowanej. Element winy będzie się wyrażał przede wszystkim w sposobie poruszania się przez uczestnika kierowanym przezeń pojazdem w kontekście możności przypisania mu wszelkiej nieprawidłowości z punktu widzenia właściwiej techniki i taktyki jazdy, zachowania należytej w danych warunkach pogodowych i drogowych ostrożności, możliwości dostrzeżenia nadjeżdżającego samochodu i uniknięcia zderzenia. – por. wyrok SN z dnia 18 listopada 2004r. w sprawie o sygn. akt I CK 242/04, opubl. Legalis.

Jak już wskazano dla ustalenia odpowiedzialności za szkodę materialną warunkiem koniecznym jest istnienie adekwatnego związku przyczynowego między krzywdą a zdarzeniem ją wyrządzającym albowiem rolą oraz istotą związku przyczynowego jako przesłanki roszczenia o odszkodowanie jest ocena, czy doznana szkoda majątkowa może być normalnym skutkiem zdarzenia szkodzącego.

Szkoda majątkowa musi pozostawać w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem w rozumieniu art. 361 § 1 kc.

Na tle art. 361 § 1 kc odnotowania wymaga, że na gruncie tego przepisu „obojętne jest, czy ma miejsce związek przyczynowy bezpośredni, czy pośredni oraz, czy jest to związek przyczynowy złożony, wieloczłonowy, z tym, że odpowiedzialność cywilną uzasadnia jedynie taki związek przyczynowy wieloczłonowy, w którym między poszczególnymi ogniwami zachodzi normalna zależność przyczynowa, a więc każde ogniwo tego związku podlega ocenie z punktu widzenia przyczynowości adekwatnej.

Norma zawarta w przepisie art. 361 § 1 kc opiera się na założeniach teorii adekwatnego związku przyczynowego, w wersji obiektywnej, zwanego też „normalnym związkiem przyczynowym”. Teoria ta zakłada, że związek przyczynowy zachodzi tylko wtedy, gdy w grupie wszystkich przyczyn i skutków mamy do czynienia jedynie z takimi przyczynami, które normalnie powodują określone skutki. Nie wystarczy więc stwierdzić istnienie związku przyczynowego jako takiego, lecz należy stwierdzić, że chodzi o następstwa normalne (a nie niezwykłe, nadzwyczajne).

Związek przyczynowy należy pojmować jako obiektywne powiązanie ze sobą zjawiska nazwanego „przyczyną” ze zjawiskiem określonym jako „skutek”. Istnienie związku przyczynowego jako zjawiska obiektywnego determinowane jest okolicznościami faktycznymi sprawy. W pierwszej kolejności należy za pomocą testu „ conditio sine qua non” zbadać, czy określony skutek stanowi obiektywne następstwo zdarzenia, które wskazano jako jego przyczynę, to znaczy, czy oceniany skutek nastąpiłby mimo braku wskazanej przyczyny. Jeżeli odpowiedź jest negatywna, czyli badany skutek nastąpiłby również mimo nieobecności tej przyczyny należy stwierdzić, że nie występuje żaden obiektywny związek przyczynowy i nie ma potrzeby dalszego badania, czy relacje pomiędzy przyczyną a skutkiem są adekwatne w rozumieniu art. 361 § 1 kc. Pojawienie się w przebiegu kauzalnym przyczyny zewnętrznej, nie powiązanej z działaniem lub zaniechaniem podmiotu odpowiedzialnego za powstanie szkody, przesądza o braku związku przyczynowego, jeśli bez przyczyny pierwotnej szkoda i tak powstałaby. Przepis art. 361 § 1 kc wiąże jednak odpowiedzialność tylko z normalnymi następstwami zjawisk stanowiących jej podstawę. W razie pozytywnego stwierdzenia, że dany fakt był koniecznym warunkiem wystąpienia skutku, należy rozważyć, czy wspomniane powiązania można traktować jako „normalne”, tzn. typowe lub oczekiwane w zwykłej kolejności rzeczy. Typowym jest skutek jaki daje się przewidzieć w zwykłym porządku rzeczy, taki, o którym na postawie zasad doświadczenia życiowego, wiadomo, że jest charakterystyczny dla danej przyczyny jako normalny rezultat określonego zjawiska. Nie mieści się w płaszczyźnie adekwatnego związku przyczynowego skutek, który wprawdzie daje się łączyć z określonym zdarzeniem początkowym w sensie oddziaływania sprawczego, ale jest następstwem nietypowym, tj. nie występującym w kolejności zdarzeń, która charakterystyczna jest dla określonej przyczyny i przez to nie dającym się uwzględnić w ewentualnych przewidywaniach, a zarazem zależny jest w istocie od innych zdarzeń, które w zbiegu z przyczyną wyjściową jawią się jako przypadkowy zbieg okoliczności – por. wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 20 maja 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 968/14, opubl. LEX nr 1770850, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 8 kwietnia 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 959/14, opubl. LEX nr 1667508, wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 4 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 68/14, opubl. LEX nr 1624064, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 28 października 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 824/14, opubl. LEX nr 1554766, wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 13 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 785/13, opubl. LEX nr 1469375.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż pomiędzy zdarzeniem i powstałą u powoda szkodą majątkową istnieje adekwatny związek przyczynowy.

Powód był zatem uprawniony do żądania zwrotu wydatków z tytułu kosztów leczenia – konsultacji u lekarza specjalisty w dziedzinie laryngologii w łącznej kwocie 300,00zł.

W myśl art. 444 § 1 kc odszkodowanie obejmuje wszelkie koszty wynikłe z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Celem odszkodowania w ramach art. 444 § 1 kc jest restytucja stanu istniejącego przed wypadkiem, a jeśli jego przywrócenie nie jest możliwe, zastąpienie stanu dawnego stanem, w którym poszkodowanemu zostaną zapewnione warunki życiowe zbliżone do tych, jakie miał przed wyrządzeniem mu uszczerbku.

Ogranicza się jednak rozmiary obowiązku pokrycia „wszelkich kosztów” wymaganiem, aby ich żądanie było konieczne i celowe. Osoba, która doznała uszczerbku na zdrowiu na skutek wypadku ma zatem prawo domagać się w ramach naprawienia szkody, pokrycia wszystkich niezbędnych i celowych wydatków wynikających z tego zdarzenia. Ponadto pojęcie „wszelkie koszty”, o których mowa w art. 444 § 1 kc oznacza koszty różnego rodzaju, których nie da się z góry określić.

Celowość ponoszenia wszelkich wydatków może być związana nie tylko z możliwością uzyskania poprawy stanu zdrowia, ale też z potrzebą utrzymania tego stanu, jego niepogarszania. Muszą to być, jednakże koszty, które pozostają w związku przyczynowym z likwidacją skutków uszkodzenia ciała. Koszty te należy oceniać wg kryteriów obiektywnych w zakresie potrzeb poszkodowanego. Nie mogą to być koszty, które przekraczają te potrzeby. Realność szkody wyraża się w tym, że przyznanie odszkodowania nie uzasadnia sama utrata zdrowia i ewentualność poniesienia wydatków, ale rzeczywiste zwiększenie potrzeb powstałe w następstwie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Przesłanką uwzględnienia żądania, o którym mowa w art. 444 § 1 kc jest wyłącznie wykazanie przez poszkodowanego, że suma której zwrotu domaga się od zobowiązanego do naprawienia szkody jest sumą potrzebną na koszty restytucji pełnej sprawności.

W szczególności należało, tu mieć na względzie ostateczne wyniki przyjętych i wdrożonych u powoda metod leczniczych i usprawniających.

W tym miejscu należy wskazać, iż obowiązkiem stron postępowania było w ramach procesu przed Sądem przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzą roszczenia (art. 187 § 1 pkt 2 kpc) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność ich twierdzeń o faktach (art. 232 kpc i art. 6 kc). Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc., art. 3 kpc, art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s.apel w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

O roszczeniu ubocznym orzeczono w oparciu o treść art. 481 § 1 i 2 - 2 ⁴ kc, przy uwzględnieniu art. 455 kc i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2023.2500 – t.j. ze zm.) – por. wyrok s.apel. we Wrocławiu z dnia 14 czerwca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 539/13, opubl. LEX nr 1369453, wyrok SN z dnia 16 grudnia 2011r. w sprawie o sygn akt V CSK 38/11, opubl. LEX nr 1129170, por. wyrok s.apel. w Poznaniu z dnia 27 czerwca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 494/13 LEX nr 1353802.

O kosztach procesu, w tym kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 – 1 ¹ i 3 kpc i w zw. z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2023.1935 – t.j. ze zm.) oraz w oparciu o treść art. 13 ust. 1 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2024.959 – t.j. ze zm.) i art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2023.2111 – t.j.).

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.

sędzia Michał Włodarek