Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2025r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: sędzia Michał Włodarek

Protokolant: Anna Dulas

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 maja 2025r. w K.

sprawy z powództwa (...).eu Sp. z o.o. z/s w K. (KRS (...))

przeciwko pozwanemu (...) S.A. z/s w W. (KRS (...))

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z/s w W. na rzecz powoda (...).eu Sp. z o.o. z/s w K. kwotę 3.131,01zł (trzy tysiące sto trzydzieści jeden złotych 01/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 2.631,01zł (dwa tysiące sześćset trzydzieści jeden złotych 01/100) od dnia 20 czerwca 2023r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 500,00zł (pięćset złotych 00/100) od dnia 12 września 2024r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu tytułem zwrotu części nieuiszczonych wydatków:

- od powoda (...).eu Sp. z o.o. z/s w K. kwotę 2.236,13zł (dwa tysiące dwieście trzydzieści sześć złotych 13/100),

- od pozwanego (...) S.A. z/s w W. kwotę 437,07zł (czterysta trzydzieści siedem złotych 07/100),

4.  zasądza od powoda (...).eu Sp. z o.o. z/s w K. na rzecz pozwanego (...) S.A. z/s w W. kwotę 2.156,29zł (dwa tysiące sto pięćdziesiąt sześć złotych 29/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości w stosunku rocznym odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia Michał Włodarek

Sygn. akt I C 1751/24

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2024r. powód (...).eu Sp. z o.o. z/s w K. skierował do tut. Sądu w stosunku do pozwanego (...) S.A. z/s w W. żądanie zasądzenia kwoty 19.150,56zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 czerwca 2023r. do dnia zapłaty, a ponadto żądanie zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż w wyniku zdarzenia komunikacyjnego z dnia 18 maja 2023r. doszło do kolizji drogowej, na skutek której uszkodzony został pojazd m – ki S. (...) o nr rej. (...), a przyznana poszkodowanemu przez pozwanego w wyniku przeprowadzonego postępowania szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela sprawcy szkody z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów kwota 11.326,05zł nie rekompensuje rzeczywistej szkody w pojeździe.

Powód podał, że na dochodzoną pozwem należność składa się też kwota 1.000,00zł, która stanowi wartość wydatków z tytułu pozyskania na etapie przedsądowym prywatnego kosztorysu.

Wierzytelność z tytułu roszczenia pieniężnego zwrotu kosztów naprawy pojazdu była przedmiotem cesji.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 25 września 2024r. w sprawie o sygn. akt I (...) uwzględniono w całości roszczenie powództwa oraz rozstrzygnięto o kosztach postępowania.

Pozwany (...) S.A. z/s w W. wniósł sprzeciw od opisanego wyżej orzeczenia. Pozwany zaskarżył przedmiotowy nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany podniósł, iż ustalona w postępowaniu szkodowym kwota odszkodowania jest adekwatna do rodzaju i charakteru uszkodzeń stwierdzonych w pojeździe oraz uwzględnia stan techniczny pojazdu z daty zdarzenia. Pozwany podał, iż odszkodowanie, wobec zbycia pojazdu w stanie uszkodzonym, powinna stanowić różnica pomiędzy wartością rynkową pojazdu sprzed szkody a jego wartością transakcyjną uzyskaną przez poszkodowanego.

Pozwany zakwestionował również zasadność zwrotu wydatków z tytułu pozyskania na etapie przedsądowym prywatnej ekspertyzy.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał dotychczas wyrażone w sprawie stanowisko procesowe.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 18 maja 2023r. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został pojazd m – ki S. (...) o nr rej. (...). Kierujący innym samochodem swoim zachowaniem wytworzył stan zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym i sytuację kolizyjną, która stanowi źródło szkody i pozostaje w związku przyczynowym z tym zdarzeniem drogowym.

( okoliczność bezsporna, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 60, zeznania świadka A. M. k. 194 00:01:55-00:11:07)

W dniu 20 czerwca 2023r. poszkodowany A. M. sprzedał pojazd m – ki S. (...) o nr rej. (...) w stanie uszkodzonym – powypadkowym, nie dokonując w nim żadnych napraw za kwotę 23.042,94zł. Samochód ten był również przedmiotem dalszej odsprzedaży.

( faktura k. 82, umowa kupna – sprzedaży samochodu k. 83, 87, zeznania świadka A. M. k. 194 00:01:55-00:11:07)

Pojazd sprawcy szkody był ubezpieczony w (...) S.A. z/s w W..

Powód dokonał zgłoszenia zaistnienia zdarzenia szkodowego w pozwanym Towarzystwie w celu przeprowadzenia postępowania szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej Ubezpieczyciela sprawcy szkody z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów. Postępowanie szkodowe zostało zarejestrowane pod nr (...).

W związku ze zgłoszeniem w/w Ubezpieczyciel przeprowadził postępowanie szkodowe w ramach, którego dokonał oceny rodzaju, charakteru i rozmiarów uszkodzeń w pojeździe poszkodowanego oraz przeprowadził kalkulację kosztów naprawy.

W/w ustalił i przyznał powodowi odszkodowanie w wysokości 11.326,05zł oraz odmówił jego wypłaty w pozostałej części.

( kopia dowodu rejestracyjnego k. 15, druk zgłoszenia szkody k. 16-18, decyzja k. 20, 33, 34, 45, ustalenie wysokości szkody k. 21-27, reklamacja z wezwaniem do zapłaty k. 41-44, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 60)

W przypadku zastosowania do naprawy pojazdu m – ki S. (...) o nr rej. (...) oryginalnych części zamiennych jakości Q, sygnowanych logo producenta części, koszt naprawy wynosi 22.190,37zł. I tak, wartość materiałów niezbędnych do restytucji pojazdu do stanu sprzed zdarzenia bez uwzględnienia podatku Vat wynosi 11.144,13zł, natomiast koszt naprawy mechanicznej i lakierniczej i wysokość dodatkowych wydatków, przy uwzględnieniu, iż wartość jednej godziny pracy pracownika przedsiębiorstwa naprawczego stanowi 110,00zł bez uwzględnienia podatku Vat wynosi łącznie 6.896,82zł, co stanowi łączną kwotę bez uwzględnienia podatku Vat 18.040,95zł, natomiast z uwzględnieniem tej daniny publicznej wynosi 22.190,37zł.

Wartość rynkowa pojazdu m – ki S. (...) o nr rej. (...) w dniu 18 maja 2023r. wynosiła kwotę 37.000,00zł, natomiast wartość tego pojazdu w stanie uszkodzonym wynosiła 16.700,00zł ( ustalenia biegłego), przy czym poszkodowany sprzedał uszkodzony pojazd za kwotę 23.042,94zł.

( opinia biegłego k. 92-127, 165-184)

Powód poniósł również przedsądowe wydatki związane z pozyskaniem dokumentu prywatnego w postaci kalkulacji naprawy pojazdu m – ki S. (...) o nr rej. (...) w wysokości 1.000,00zł, który stanowił podstawę ustalenia i dochodzenia roszczeń od pozwanego w postępowaniu sądowym.

( kalkulacja naprawy k. 28-30, 31-32, 35-39, faktura k. 40, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 60)

Wierzytelność z tytułu roszczenia pieniężnego zwrotu kosztów naprawy pojazdu była przedmiotem cesji pomiędzy poszkodowanym A. M. a powodem (...).eu Sp. z o.o. z/s w K..

( umowa przelewu wierzytelności k. 19, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 60)

Sąd uznał za przydatną do ustalenia stanu faktycznego opinię sporządzoną przez biegłego z zakresu techniki samochodowej i wyceny wartości pojazdów, albowiem jest ona pełna, jasna, zrozumiała, wyczerpująca i kompleksowa oraz wewnętrznie spójna. Biegły w opinii udzielił odpowiedzi na wszystkie postawione w tezie dowodowej pytania, sformułowania zawarte w treści opinii pozwalają na zrozumienie wyrażonych w nich ocen i poglądów oraz sposobu dochodzenia do nich, a ponadto biegły przedstawił metodę badawczą, materiał badawczy, na którym się oparł. Wnioski końcowe opinii są zwięzłe i precyzyjne, a ponadto wnioski opinii są logiczne i znajdują oparcie w przeprowadzonych przez biegłego badaniach i nie budzą zastrzeżeń, co do ich trafności w porównaniu z podanym w opinii materiałem badawczym.

Ponadto biegły w sposób fachowy i rzeczowy ustosunkował się również do wszystkich zarzutów skierowanych w stosunku do opinii wypowiadając się szczegółowo w obszarze każdego zastrzeżenia odwołując się przy tym do dokumentarnego materiału dowodowego oraz reguł postępowania przy sporządzaniu takiego typu operatów.

Za wiarygodne należało uznać zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty zgromadzone w postępowaniu, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Na podstawie art. 436 § 1 kc odpowiedzialność przewidzianą w art. 435 kc ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody.

Zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2025.367 – t.j.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia, natomiast na podstawie art. 36 ust. 1 zd. 1 cyt. ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Cytowany przepis art. 34 w/w ustawy jest wyrazem tendencji ustawodawcy, aby umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej stwarzała możliwie szeroki zakres ochrony ubezpieczeniowej zarówno ubezpieczonemu sprawcy szkody przed konsekwencjami osobistego ponoszenia odpowiedzialności cywilnej, jak i poszkodowanemu, przez zapewnienie mu pełnej kompensaty ze strony ubezpieczyciela szkody wyrządzonej przez ponoszącego odpowiedzialność cywilną sprawcę. W konsekwencji odpowiedzialność ubezpieczyciela determinowana jest odpowiedzialnością sprawcy wypadku – por. wyrok s. apel. w Poznaniu z dnia 4 lutego 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1093/14, opubl. LEX nr 1681964, wyrok s. apel. w Gdańsku z dnia 4 grudnia 2014r. w sprawie o sygn. akt V ACa 673/14, opubl. LEX nr 1651861.

Świadczenie pieniężne, które wypłaca ubezpieczyciel w ramach odpowiedzialności przewidzianej przez cyt. powyżej przepisy, jest ustalane według reguł rządzących cywilnym prawem odszkodowawczym, a więc o rodzaju i wysokości świadczeń należnych od ubezpieczyciela decydują przepisy kodeksu cywilnego, zwłaszcza art. 361-363 kc, z tą jednak istotną różnicą, że w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wyłącznym sposobem naprawienia szkody jest odszkodowanie pieniężne – por. wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 24 lipca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 134/14, opubl. LEX nr 1498945.

Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku – por. uchwała SN z dnia 13 czerwca 2002r. w sprawie o sygn. akt III CZP 32/03, opubl. Legals.

Szkoda majątkowa musi pozostawać bowiem w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem w rozumieniu art. 361 § 1 kc – por. wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 20 maja 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 968/14, opubl. LEX nr 1770850, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 8 kwietnia 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 959/14, opubl. LEX nr 1667508, wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 4 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 68/14, opubl. LEX nr 1624064, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 28 października 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 824/14, opubl. LEX nr 1554766, wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 13 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 785/13, opubl. LEX nr 1469375.

Koszt naprawy uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym pojazdu, nieprzewyższający jego wartości sprzed wypadku, nie jest nadmierny w rozumieniu art. 363 § 1 kc. Przyjmuje się bowiem, że nieopłacalność naprawy, będąca przesłanką wystąpienia tzw. szkody całkowitej, ma miejsce wówczas, gdy jej koszt przekracza wartość pojazdu sprzed wypadku. Stan majątku poszkodowanego, niezakłócony zdarzeniem ubezpieczeniowym, wyznacza bowiem rozmiar należnego odszkodowania – por. postanow. SN z dnia 12 stycznia 2006r. w sprawie o sygn. akt III CZP 76/05, opubl. LEX nr 175463, wyrok SN z dnia 20 października 1972r. w sprawie o sygn. akt II CR 425/72, opubl. OSNC 1973/6/111.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela w tym zakresie pogląd prawny zaprezentowany przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 kwietnia 2012r. w sprawie o sygn. akt III CZP 80/11, opubl. OSNC 2012/10/112 oraz w postanowieniu z dnia 20 czerwca 2012r. w sprawie o sygn. akt III CZP 85/11, opubl. OSNC 2013/3/37 – por. uchwała Składu Siedmiu Sędziów SN z dnia 8 maja 2024r., III CZP 142/22, opubl. Legalis, uchwała Składu Siedmiu Sędziów SN z dnia 11 września 2024r., III CZP 65/23, opubl. Legalis.

W ocenie Sądu w stanie faktycznym niniejszej sprawy wobec faktu dokonania po kolizji drogowej przez poszkodowanego sprzedaży pojazdu w stanie uszkodzonym, co powoduje brak po stronie w/w możliwości jego restytucji do stanu sprzed zdarzenia, a ponadto że obecnie uprawnionym z tytułu dalszego odszkodowania jest cesjonariusz, który jest przedsiębiorcą zajmujących się fachowo skupem tej kategorii wierzytelności, niezasadne okazało się ustalenie wysokości i żądanie odszkodowania obliczonego metodą kosztorysową – na podstawie hipotetycznych kosztów naprawy, a miarodajnym jest ustalenie wysokości szkody przy przyjęciu dynamicznego charakteru szkody – metodą deferencyjną.

Zgodnie z tezą uchwały Składu Siedmiu Sędziów SN z dnia 11 września 2024r., III CZP 65/23, opubl. Legalis jeżeli naprawa pojazdu przez poszkodowanego stała się niemożliwa, w szczególności w razie zbycia lub naprawienia pojazdu, nie jest uzasadnione ustalenie wysokości odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych jako równowartości hipotetycznych kosztów naprawy.

Nie jest uzasadnione przyjęcie, że roszczenie odszkodowawcze staje się z chwilą zajścia zdarzenia drogowego stałym, niezmiennym składnikiem majątku poszkodowanego. Zgodnie z zasadą kompensacji szkody odszkodowanie nie może być wyższe od wysokości szkody, co oznacza niemożność przekroczenia wielkości szkody istniejącej w chwili jej naprawienia, zaś w przypadku naprawienia szkody następującego w postępowaniu sądowym – obejmuje pokrycie tego uszczerbku, który istnieje w dacie zamknięcia rozprawy (por wyrok SN z 10 czerwca 2021 r., IV CNPP 1/21, opubl. Legalisz). Dynamiczny charakter szkody nakazuje uwzględniać zmiany, jakie nastąpiły w majątku poszkodowanego po wystąpieniu zdarzenia będącego przyczyną szkody. Roszczenie odszkodowawcze powstaje z chwilą wystąpienia w majątku poszkodowanego pierwszych negatywnych konsekwencji zdarzenia będącego przyczyną szkody, jednakże jego treść może ulegać przemianom, zależnie od ukształtowania stanu majątku. Roszczenie każdorazowo obejmuje nie szkodę zaistniałą niegdyś, tuż po zajściu zdarzenia, które ją spowodowało, lecz istniejącą w chwili orzekania (por. wyrok SN z 11 kwietnia 2014 r., I CSK 309/13, opubl. Legalis).

Ograniczenie do rekompensaty pieniężnej obliczanej metodą dyferencyjną jest zatem aktualne w razie niemożliwości przywrócenia stanu poprzedniego i to również niemożliwości mającej charakter następczy, która zachodzi m.in., gdy doszło już do naprawy uszkodzonego pojazdu lub jego zbycia w stanie uszkodzonym (zob. wyroki SN: z 10 czerwca 2021 r., IV CNPP 1/21, OSNC 2022, nr 3, poz. 33; z 18 listopada 2021 r., V CSKP 85/21; z 8 grudnia 2022 r., II CSKP 726/22, OSNC 2023, nr 6, poz. 62, i z 15 grudnia 2022 r., II CNPP 7/22; postanowienie SN z 17 lipca 2020 r., V CNP 43/19) – por. uchwała Składu Siedmiu Sędziów SN z dnia 8 maja 2024r., III CZP 142/22, opubl. Legalis.

W przypadku zbycia pojazdu – według tej koncepcji – szkoda wyrażać ma się w różnicy między ceną uzyskaną za sprzedany, nienaprawiony pojazd a wartością samochodu sprzed wypadku. Z wypłatą odszkodowania wyliczonego na podstawie metody kosztorysowej wiąże się bowiem ryzyko wzbogacenia poszkodowanego, stąd rozmiar szkody winien każdorazowo zostać ustalony według metody dyferencyjnej. Metoda ta polega na porównaniu dwóch stanów dóbr, tj. rzeczywistego stanu majątku poszkodowanego po zdarzeniu sprawczym – ze stanem hipotetycznym, który istniałby, gdyby do zdarzenia sprawczego nie doszło.

Odszkodowanie nie może przerastać wielkości szkody, co oznacza niemożność przekroczenia wielkości szkody istniejącej w chwili jej naprawienia. Ustalając tę wielkość w postępowaniu sądowym, w celu określenia adekwatnego do niej odszkodowania, sąd powinien więc uwzględnić stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy ( art. 316 kpc). Nie może zatem pozostawać obojętny na to, że w chwili orzekania o odszkodowaniu przywrócenie do stanu poprzedniego nie jest już możliwe na skutek naprawy pojazdu lub jego zbycia.

Oznacza to, że jeśli w czasie miarodajnym dla określenia wielkości szkody, a w konsekwencji również należnego odszkodowania, okaże się, że szkoda będąca normalnym następstwem zdarzenia komunikacyjnego ma wielkość inną niż określona wcześniej jako równowartość (nieponiesionych jeszcze) kosztów restytucji, sąd powinien uwzględnić ten fakt i zgodnie z zasadą kompensacji zasądzić świadczenie w wysokości pokrywającej uszczerbek majątkowy istniejący w dacie zamknięcia rozprawy.

W razie stosowania w omawianym wypadku metody kosztorysowej poszkodowany byłby wzbogacony o nadwyżkę sumy pieniężnej przyznanej kosztorysowo względem odszkodowania wyliczonego metodą dyferencyjną, co byłoby sprzeczne ze wspomnianą zasadą niewzbogacania się poszkodowanego na szkodzie. Metoda dyferencyjna nie prowadzi zaś do takiego wzbogacenia, a odszkodowanie wyliczone właśnie jako różnica między określonymi wartościami odpowiada zasadom ustalania jego wysokości na tle art. 363 w zw. z art. 822 kc.

W stanie faktycznym niniejszej wartość pojazdu w stanie uszkodzonym należało ustalić w oparciu o uzyskaną z tytułu sprzedaży wysokość ceny, tj. na kwotę 23.042,94zł. Jest to bowiem wartość realna – cena rynkową, którą poszkodowany uzyskał ramach konkretnej oraz ważnej i skutecznej transakcji. Wartość samochodu z daty szkody należało natomiast stwierdzić, opierając się na dowodzie z opinii biegłego sądowego, tj. na kwotę 37.000,00zł, której wiarygodności i mocy dowodowej strona pozwana nie zdołała zakwestionować.

Obowiązkiem stron było w ramach postępowania przed Sądem przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzi roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 kpc) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 kpc i art. 6 kc). Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc., art. 3 kpc, art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s.apel w Białymstoku z dnia 28sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

Z podanych wyżej względów Sąd, przy uwzględnieniu rzeczywistej wartości szkody w pojeździe powoda i pomniejszeniu tej należności o wartość świadczenia przekazanego powodowi w ramach postępowania likwidacyjnego, zasądził od pozwanego na rzecz powoda należną kwotę 2.631,01zł, przy założeniu: wartość rynkowa pojazdu przed szkodą – 37.000,00zł, wartość pojazdu w stanie uszkodzonym 23.042,94zł ( wartość transakcyjna uzyskana przez poszkodowanego ze sprzedaży pojazdu w stanie uszkodzonym), różnica stanowi 13.957,06zł, powyższe należało pomniejszych o wartość przyznanego dotychczas odszkodowania w kwocie 11.326,05zł, co daje kwotę 2.631,01zł, którą to kwotę należało powiększyć o wartość wydatków poniesionych przez powoda za sporządzenie ekspertyzy prywatnej na etapie przedsądowym, w części, tj. w wysokości 500,00zł ( żądanie zwrotu wydatków na prywatną ekspertyzę w wysokości 1.000,00zł należało uznać za wygórowane), co daje łącznie kwotę 3.131,01zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz oddalił powództwo w pozostałej części – por. wyrok SN z dnia 3 kwietnia 2019r. w sprawie o sygn. akt II CSK 100/18, opubl. Legalis, postanow. SN z dnia 16 grudnia 2021r. w sprawie o sygn. akt III CZP 66/20, opubl. Legalis.

Odszkodowanie, przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za powstałe szkody obejmuje także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanych na etapie przedsądowym.

Charakter odpowiedzialności pozwanego uzasadnia przyjęcie, że obok bezpośrednich skutków, w ramach normalnego związku przyczynowego, mogą znajdować się pośrednie działania, powodujące uszczerbek majątkowy związany ze zdarzeniem powodującym szkodę (stratę), która także powinna być wyrównana. Takim działaniem jest pozyskanie materiału dowodowego opartego o wiedzę specjalną oraz profesjonalnej pomocy prawnej, aby postępowanie przeprowadzone zostało sprawnie i fachowo, bez konieczności uruchamiania drogi sądowej. Koszty tak pozyskanego dokumentu mieszczą się w pojęciu szkody powoda, a tak poniesione wydatki finansowe powoda na etapie przedsądowego dochodzenia roszczeń pozostają w związku przyczynowym z działaniem pozwanego i jego odpowiedzialnością (por. art. 361 kc i art. 363 kc) – por. uchwała SN z dnia 2 września 2019r. III CZP 99/18, opubl. Legalis.

O roszczeniu ubocznym orzeczono w oparciu o treść art. 481 § 1 i 2 - 2 ⁴ kc, art. 455 kc w zw. z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2025.367 – t.j.) – por. por. wyrok SN z dnia 16 grudnia 2011r. w sprawie o sygn. akt V CSK 38/11, opubl. LEX nr 1129170, por. wyrok s. apel. w Poznaniu z dnia 27 czerwca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 494/13 LEX nr 1353802.

O kosztach procesu, w tym kosztach zastępstwa procesowego, orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc w z art. 98 § 1 – 1 ¹ i 3 kpc i w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2023.1964 – t.j. ze zm.) oraz w oparciu o treść art. 13 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2024.959 – t.j. ze zm.) i art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2023.2111 – t.j. ze zm.).

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.

sędzia Michał Włodarek