Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2018r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Włodarek

Protokolant: sekr. sąd. Anna Dulas

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 września 2018r. w K.

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z/s w W. (KRS (...))

przeciwko pozwanemu T. K. (PESEL (...))

o zapłatę

na skutek zarzutów pozwanego od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 21 lutego 2018r. w sprawie o sygn. akt I Nc 126/18

nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 21 lutego 2018r. w sprawie o sygn. akt I Nc 126/18 w całości utrzymuje w mocy.

Sygn. akt I C 1486/18

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2018r. powód (...) Bank (...) S.A. z/s w W. skierował do tut. Sądu żądanie zasądzenia od pozwanego T. K. kwoty 14.577,03zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości nieprzekraczającym w stosunku rocznym czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, jednak nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od dnia 20 grudnia 2017r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód przytoczył okoliczności wskazujące na jego legitymację czynną oraz oznaczył źródło zobowiązania, jego wysokość oraz wymagalność podając, iż dochodzone roszczenie stanowi należność wynikającą z nienależycie wykonanej umowy kredytu odnawialnego łączącej pozwanego z powodem.

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 21 lutego 2018r. w sprawie o sygn. akt I Nc 126/18 uwzględniono w całości roszczenia powództwa i rozstrzygnięto o kosztach postępowania.

Pozwany wniósł skutecznie zarzuty od opisanego wyżej orzeczenia zaskarżając nakaz w całości i domagając się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu tego środka zaskarżenia pozwany podniósł zarzut nieudowodnienia roszczenia co do zasady, wysokości, wymagalności i podstawy oraz zarzut przedawnienia.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 28 marca 2018r. w sprawie o sygn. akt I Nc 126/18, od którego zażalenie oddalono postanowieniem Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 19 lipca 2018r. w sprawie o sygn. akt II Cz 455/18 zwolniono pozwanego w całości od kosztów sądowych oraz nie uwzględniono jego wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

W odpowiedzi na zarzuty powód podtrzymał żądania wyartykułowane w treści pozwu i zanegował wystąpienie przesłanek skutkujących uznaniem przedawnienia roszczenia.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 23 lipca 2009r. pozwany T. K. zawarł z powodem (...) Bank (...) S.A. z/s w W. umowę rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego P. (bez (...)), usług bankowości elektronicznej, oraz karty debetowej.

W dniu 24 lipca 2009r. wyżej opisane strony zawarły umowę kredytu odnawialnego nr (...).

W ramach tego kontraktu powód udostępnił pozwanemu kredyt odnawialny w wysokości 10.000zł.

Umowa została zawarta na czas określony 12 miesięcy. Strony zastrzegły, iż okres obowiązywania umowy zostaje przedłużony na kolejny czas, przy zachowaniu dotychczasowej wysokości kwoty kredytu, pod warunkiem należytego wypełnienia przez kredytobiorcę obowiązków wynikających z kontraktu.

Strony ustaliły również wysokość oprocentowania i warunki jego zmiany, sposób zabezpieczenia spłaty oraz prowizje i opłaty.

Pozwany nie wykonał postanowień łączącego strony kontraktu i posiadał wobec powoda zaległości na dzień 19 grudnia 2017r. w łącznej wysokości 14.577,03zł, i tak z tytułu kapitału w wysokości 10.273,55zł, z tytułu odsetek za okres od dnia 19 sierpnia 2014r. do dnia 19 grudnia 2017r. w wysokości 4.288,48zł i z tytułu kosztów w wysokości 15,00zł, co spowodowało wypowiedzenie umowy kredytu odnawialnego w dniu 29 maja 2014r.

( bankowy tytuł egzekucyjny k. 5, wezwanie do zapłaty k. 6-7, zestawienie operacji k. 74-76, 89-92, 93-96, 97-100, umowa k. 82-83, 84-86, wypowiedzenie umowy kredytu k. 87-88, historia operacji k. 101)

Powód (...) Bank (...) S.A. z/s w W. już uprzednio w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Kaliszu, po przekazaniu sprawy z elektronicznego postępowania upominawczego prowadzonego pod sygn. Nc – e (...), dochodził należności pieniężnych objętych żądaniem pozwu.

W postępowaniu tym nakazem zapłaty z dnia 23 stycznia 2015r. w sprawie o sygn. akt Nc – e (...) uwzględniono w całości roszczenia powództwa i rozstrzygnięto o kosztach postępowania.

Pozwany wniósł sprzeciw od opisanego wyżej orzeczenia.

Postanowieniem z dnia 22 lipca 2015r. Sąd Rejonowy w Kaliszu w sprawie o sygn. akt I C 1076/15, na podstawie art. 505 ³⁷ § 1 kpc, umorzył postępowanie w sprawie.

( z akt SR w Kaliszu I C 1076/15: pozew k. 2-4, nakaz zapłaty k. 4v, sprzeciw k. 6, postanowienie k. 16)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Pozwany w sposób nieskuteczny podniósł zarzut przedawnienia.

Przepisy o przedawnieniu mają charakter stabilizujący stosunki prawne i gwarantują ich pewność, dopuszczenie bowiem możliwości realizowania roszczeń bez jakiegokolwiek ograniczenia w czasie prowadziłoby do sytuacji, w której strony pozostawałyby przez dziesiątki lat w niepewności co do swej sytuacji prawnej (por. wyrok. s. apel. w Katowicach z dnia 14 lutego 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1007/12, opubl. LEX nr 1289406).

Terminem przedawnienia jest taki termin, który ogranicza pod względem czasowym dochodzenie roszczenia majątkowego, a skutkiem jego bezskutecznego upływu nie jest wygaśnięcie roszczenia, lecz niemożność jego dochodzenia (por. wyrok s. apel. w Warszawie z dnia 13 września 2012r. w sprawie o sygn. akt I ACa 120/12, opubl. LEX nr 1281086).

Na podstawie art. 118 kc jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata, natomiast stosownie do treści art. 123 § 1 pkt 2 kc bieg przedawnienia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje, a na podstawie art. 124 § 1 kc po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.

Na podstawie art. 120 § 1 zd. 1 kc bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Przerwanie biegu terminu przedawnienia może wynikać z zachowania wierzyciela lub dłużnika.

Przyczynami przerwania biegu terminu przedawnienia mogą być zarówno zdarzenia (czynności) w znaczeniu materialnoprawny, jak i o charakterze procesowym.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 21 listopada 2013r. w sprawie o sygn. akt III CZP 66/13, opubl. L. zgodnie, z którym wytoczenie powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym zakończonym umorzeniem postępowania na podstawie art. 505 ³⁷ § 1 kpc przerywa bieg terminu przedawnienia.

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala na stwierdzenie, iż w stosunku do pozwanego, nastąpiło jakiekolwiek zdarzenie natury materialnej czy procesowej, które skutkowałoby uznaniem, iż do daty wniesienia pozwu upłynął możliwy termin dochodzenia roszczenia.

W szczególności data wszczęcia postępowania Nc – e (...) kontynuowanego w sprawie o sygn. akt I C 1076/15 oraz analiza elektronicznego zestawienia operacji dotyczycących kredytu wskazuje, iż pozwany dokonywał czynności finansowych przy użyciu instrumentu finansowego udostępnionego mu przez powoda, a także, co ma istotne znaczenie dla oceny przedawnienia ocenianych przez pryzmat art. 123 § 1 pkt 2 kc w zw. z art. 451 § 3 kc dokonywał okresowych spłat zadłużenia powstałych w limicie przyznanym do korzystania.

Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej okoliczności należy jednoznacznie stwierdzić, przy uwzględnieniu daty powstania wierzytelności, przerwania biegu przedawnienia oraz terminu ponownego wytoczenia powództwa dochodzone w niniejszym postępowaniu roszczenie nie uległo przedawnieniu, którego termin nastąpiłby dopiero w dniu 31 grudnia 2018r.

Zatem w przedstawionych warunkach należy jednoznacznie stwierdzić, iż przedawnieniu nie uległo roszczenie główne ani roszczenie o odsetki (por. uchwała SN z dnia 26 stycznia 2005r. w sprawie o sygn. akt III CZP 42/04, opubl. OSNC 2005/9/149).

Stosownie do treści art. 353 § 1 kc, podstawowym obowiązkiem dłużnika jest spełnienie świadczenia. Prowadzi ono do zaspokojenia interesu wierzyciela, wskutek czego zobowiązanie wygasa.

Artykuł 354 kc określa obowiązki dłużnika w ten sposób, że oprócz treści zobowiązania rozumianej jako nakazy wyrażone w czynności prawnej stanowiącej źródło zobowiązania oraz odnoszących się do tego zobowiązania normach prawnych jego zachowanie powinno odpowiadać trzem dalszym wzorcom postępowania - celowi społeczno-gospodarczemu, zasadom współżycia społecznego, a także ewentualnie ustalonym zwyczajom, natomiast art. 355 kc określa sposób, w jaki dłużnik powinien wykonywać zobowiązanie i w tym znaczeniu stanowi swoistą kontynuację uregulowań zawartych w art. 354 kc i jednocześnie przepis ten definiuje pojęcie należytej staranności oraz ustanawia obowiązek dokładania owej staranności.

Niedostosowanie się przez dłużnika do opisanych wyżej wymagań sprawia, że dojdzie do nienależytego wykonania zobowiązania lub niewykonania całkowitego (art. 471 kc). Każda bowiem rozbieżność pomiędzy prawidłowym spełnieniem świadczenia a rzeczywistym zachowaniem się dłużnika rodzi odpowiedzialność kontraktową. Nienależyte wykonanie zobowiązania ma bowiem miejsce wtedy, gdy zachowanie dłużnika zmierzało do spełnienia świadczenia, jednak osiągnięty przez niego wynik nie spełnia wymogów świadczenia, do którego dłużnik był zobowiązany. Wskazać jednak należy, że dłużnik zawsze, bez względu na rodzaj winy, odpowiada wobec wierzyciela za uchybienia obowiązkowi dołożenia należytej staranności (art. 355 kc).

Poprzednika prawnego powoda oraz pozwanego wiązała ważna i skuteczna umowa w rozumieniu art. 720 i n. kc i art. 69 i n. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. prawo bankowe (Dz. U. 2017.1876 – j.t. ze zm.).

Strony w ramach istniejącego kontraktu uzgodniły elementy przedmiotowo i podmiotowe istotne oraz w sposób jednoznaczny i indywidualny określiły prawa i obowiązki podmiotów zobowiązań.

Powód w sposób właściwy przekazał pozwanemu umówione świadczenie, natomiast pozwany w sposób nienależyty wykonał zobowiązanie zachowując się wbrew treści umowy poprzez zaniechanie spłaty należności wynikających z istniejącego stosunku obligacyjnego. Zaniechanie po stronie pozwanego było zawinione albowiem nie ujawniły się żadne okoliczności ekskulpacyjne i egzoneracyjne.

Powyższe spowodowało odpowiedzialność kontraktową po stronie pozwanego i obowiązek naprawienia powstałej z tego tytułu szkody. Uchybiania obowiązkom pozwanego, który nie spełnił świadczenia spowodowało zasadność zachowania wierzyciela polegającego poszukiwaniu ochrony prawnej w postępowaniu przed sądem i na przymusowej realizacji świadczenia (por. art. 471 kc i art. 361 § 1 i 2 kc).

Szkoda powoda obejmuje zarówno nieuiszczone przez pozwanego umówione należności kapitału kredytu, ale również należności uboczne w postaci odsetek związanych z powstaniem zwłoki po stronie pozwanego i innych kosztów.

Ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc., art. 3 kpc, art. 6 kc), czemu pozwany nie sprostał w zakreślonym powyżej obszarze, tym bardziej, iż poza samą negacją dochodzonego roszczenia i podniesieniem zarzutu przedawnienia nie wskazał na żaden dowód, którego przeprowadzenie mogłoby zrewidować zakres i granice podstawy, zasadności i wysokości jego odpowiedzialności kontraktowej.

Istota ciężaru dowodowego sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s. apel w B. z dnia 28 sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

Wobec jednoznacznego brzmienia art. 95 ust. 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. prawo bankowe, dokument w postaci wyciągu z ksiąg bankowych w postępowaniu cywilnym nie ma mocy dokumentu urzędowego. Nie pozbawia to jednak tego dokumentu mocy dowodowej i wiarygodności.

Zagadnienie mocy dowodowej dokumentów prywatnych jest przedmiotem jednolitego stanowiska judykatury, w myśl którego dowód z dokumentu prywatnego może być podstawą ustaleń faktycznych, jest samodzielnym środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 kpc. Moc dowodowa dokumentu prywatnego nie ogranicza się do konsekwencji wynikających z domniemania przewidzianego w art. 245 kpc (tak m.in. SN w wyroku z dnia 27 lipca 2010 r. w sprawie II CSK 119/10; w wyroku z dnia 13 grudnia 2013 r. w sprawie III CSK 66/13; w wyroku z dnia 12 września 2014 r. w sprawie I CSK 634/13). U podstaw zasady swobodnej oceny dowodów leży bowiem brak formalnej hierarchii środków dowodowych – por. wyrok SA w Łodzi z dnia 9 czerwca 2016r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1758/15, opubl. L..

Powyższe w powiązaniu z pozostałym dostarczonym przez powoda materiałem dowodowym pozwala na dokonanie jednoznacznych stwierdzeń w zakresie istnienia roszczenia, jego wysokości, wymagalności oraz podstawy.

O roszczeniu ubocznym orzeczono w oparciu o treść art. 481 § 1 i 2 - 2 ⁴ kc.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc w z art. 98 § 1 - 2 kpc oraz w oparciu o treść art. 19 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2018.300 – j.t. ze zm.) i art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2018.1044 – j.t. ze zm.).

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 496 kpc, orzeczono jak w sentencji wyroku.