Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

POSTANOWIENIE

Dnia 17 lipca 2024r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: sędzia Michał Włodarek

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2024r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. z/s w W.

przeciwko pozwanemu Ł. S.

o zapłatę

w przedmiocie wniosków pozwanego

- o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu i sprzeciwu od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 21 maja 2024r. w sprawie o sygn. akt I C 631/24

- o zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności nadanemu wyrokowi zaocznemu Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 21 maja 2024r. w sprawie o sygn. akt I C 631/24

postanawia

1.  odrzucić wniosek pozwanego o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 21 maja 2024r. w sprawie o sygn. akt I C 631/24,

2.  odrzucić sprzeciw pozwanego od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 21 maja 2024r. w sprawie o sygn. akt I C 631/24,

3.  oddalić wniosek pozwanego o zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności nadany wyrokowi zaocznemu Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 21 maja 2024r. w sprawie o sygn. akt I C 631/24.

sędzia Michał Włodarek

Sygn. akt I C 631/24

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 21 maja 2024r. w sprawie o sygn. akt I C 631/24 w sprawie o zapłatę z powództwa Banku (...) S.A. z/s w W. w stosunku do pozwanego Ł. S. uwzględniono w części żądania powództwa oraz rozstrzygnięto o kosztach procesu.

Odpis tego orzeczenia wraz z pouczeniami o prawie, terminie i sposobie jego zaskarżenia został prawidłowo i skutecznie doręczony pozwanemu, w trybie art. 135 § 1 kpc i art. 138 § 1 kpc, na adres (...) 177 – 179/12, (...)-(...) K., w dniu 28 maja 2024r. ( zpo k. 49).

Powyższe zostało poprzedzone doręczeniem w tożsamym trybie odpisu pozwu wraz z zał. i pouczeniami ( zpo k. 37).

Wobec jego niezaskarżenia przywołane orzeczenie uprawomocniło się w dniu 12 czerwca 2024r.

W dniu 16 lipca 2024r. pozwany Ł. S. skierował do tut. Sądu pisma procesowe stanowiące żądanie przywrócenia terminu do złożenia sprzeciwu oraz sprzeciwu od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 21 maja 2024r. w sprawie o sygn. akt I C 631/24, a ponadto wniosek o uchyleniu nadanemu wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności, względnie o wstrzymanie wykonania wyroku do czasu prawomocnego rozpoznania wniosku.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje.

Na wstępie należy podnieść, iż stosownie do treści art. 169 § 1 kpc pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu tygodnia od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, natomiast na podstawie art. 171 kpc spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuca.

Obowiązkiem Sądu poza oceną formalnoprawną wniosku o przywrócenie terminu jest m.in. zbadanie zachowania wymogów terminowych z art. 169 § 1 kpc.

W uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego pozwany podał, iż „ o wydaniu wyroku dowiedział się dopiero w dniu 4 lipca 2024r.”.

Konfrontacja tego oświadczenia z dokumentami akt wskazuje, iż zainteresowany był prawidłowo i skutecznie zawiadamiany o każdej dotychczasowej czynności procesowej w sprawie, w tym zostały mu skutecznie doręczone odpis pozwu wraz z załącznikami oraz odpis wyroku zaocznego.

Zatem w przypadku istnienia po stronie zainteresowanego przeszkody do dokonania czynności procesowej w terminie, z uwagi na to, że zainteresowany uprawdopodabniając wniosek powoływał się jedynie na stan wiedzy i brak informacji o postępowaniu sądowym i nie prezentował innych negatywnych okoliczności, to w realiach niniejszej sprawy termin, o którym mowa w art. 169 § 1 kpc rozpoczął swój bieg w dniu 4 lipca 2024r. i upłynął w dniu 11 lipca 2024r.

W warunkach przedmiotowej sprawy zainteresowany dokonał przewidzianej tam czynności procesowej dopiero w dniu 16 lipca 2024r. ( koperta k. 90), a więc z uchybieniem zastrzeżonego terminu ustawowego.

Niezależnie od powyższego treść art. 135 kpc pozwala przyjąć na użytek doręczeń – przy jednoczesnej rezygnacji z dosłownego rozumienia „miejsca zamieszkania” – że powinny być one dokonywane tam, gdzie adresat mieszka, a więc pod wskazanym jego adresem.

Przy ocenie skuteczności tej czynności procesowej Sąd dysponował danymi ustalonymi w oparciu o treść art. 208 ¹ kpc, a z dokumentu pesel – sad nie wynika, iż pozwany miałaby przebywać czasowo w innej miejscowości i pod innym adresem, tym bardziej, iż w dacie doręczenia korespondencji sądowej stanowiącej sprzeciw pozwany posiadał potwierdzone dane pobytu w K., przy ul. (...) ( wydruk pesel – sad k. 32) – por. art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 24 września 2010r. o ewidencji ludności (Dz. U. 2024.736 – t.j.).

Definicja materialna miejsca zamieszkania znajduje się w art. 25 kc. Zamieszkanie jest prawną kwalifikacją określonego stosunku danej osoby do miejsca. Na prawną konstrukcję zamieszkania składają się dwa elementy: przebywanie w określonej miejscowości oraz zamiar stałego pobytu. O stałości pobytu na określonym terytorium decyduje przede wszystkim takie przebywanie, które ma na celu założenie tam ośrodka swoich osobistych i majątkowych interesów, chodzi zatem o aktualne centrum życiowej działalności człowieka. Przez pojęcie „zamiar” należy rozumieć nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych, możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby – por. wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 13 sierpnia 2013r. w sprawie o sygn. akt III AUa 1529/11, opubl. LEX nr 1356469.

Zaprezentowane powyżej stanowisko Sądu stanowi również asumpt do oceny zaistnienia przesłanek z art. 168 § 1 kpc, 169 § 1 kpc albowiem przywrócenie terminu może nastąpić tylko wtedy, gdy strona nie dokonała w terminie czynności procesowej bez swej winy. Przepis ten nie może być interpretowany w sposób rozszerzający, gdyż jest zasadą, że czynności procesowe powinny być dokonywane w terminie. O braku winy strony można zatem mówić tylko wtedy, gdy istniała jakaś przyczyna, która spowodowała uchybienie terminowi. Przyczyna taka zachodzi wówczas, gdy dokonanie czynności w ogóle (w sensie obiektywnym) było wykluczone, jak również w takich przypadkach, w których w danych okolicznościach nie można było oczekiwać od strony, by zachowała dany termin procesowy. Brak winy strony w uchybieniu terminu podlega przy tym ocenie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności danej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy i przejawiającej dbałość o swe własne życiowo ważne sprawy (por. postaow. SN z dnia 17 października 2007r. w sprawie o sygn. akt II CZ 79/07, opubl LEX nr 861698,postanow. SN z dnia 9 stycznia 2012r. w sprawie o sygn. akt II UZ 46/11, LEX nr 1163337).

Uchybienie terminowi do wniesienia środka zaskarżenia, musi zostać spowodowane okolicznościami o charakterze obiektywnym. Podstawa do weryfikacji oceny zasadności przywrócenia przez sąd terminu do dokonania czynności procesowej niewątpliwie zachodzi, gdy z okoliczności sprawy wynika jednoznacznie, że strona nie uprawdopodobniła należycie braku swojej winy w niedochowaniu terminu (por. postanow. SN z dnia 18 grudnia 2013r. w sprawie o sygn. akt I CZ 92/13, opubl. LEX nr 1408408, postanow. SN z dnia 11 stycznia 2008r. w sprawie o sygn. akt V CZ 120/07, opubl. LEX nr 621793). Istota uprawdopodobnienia sprowadza się bowiem do przekonania Sądu o przynajmniej prawdopodobieństwie tych faktów, na które powołała się strona wnosząca o przywrócenie terminu, a przekonanie winno opierać się na obiektywnych przesłankach wynikających z zawartych we wniosku twierdzeń (por. postanow. SN z dnia 20 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt I PZ 25/14, opubl. LEX nr 1565756).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, przy uwzględnieniu, że adres pozwanego, na który skierowano korespondencję sądową w momencie jego doręczenia był tożsamy z danymi systemu pesel – sad oraz że korespondencja sądowa zawierająca odpis orzeczenia i pouczenia o zaskarżalności skierowana do pozwanego została w sposób właściwy i prawidłowo doręczona mu w trybie art. 135 § 1 kpc i art. 138 § 1 kpc, należy stwierdzić, iż w sprawie nie ujawniła się żadna okoliczność rewidująca, której zaistnienie upoważniałoby do stwierdzenia braku winy w zaniechaniu pozwanego do złożenia środka zaskarżenia w zastrzeżonym ustawowym terminie.

W tych warunkach termin do złożenia sprzeciwu od przedmiotowego wyroku zaocznego przez pozwanego upłynął w dniu 11 czerwca 2024r. Do tego czasu pozwany nie wniósł środka zaskarżenia od tego orzeczenia.

Należy również wskazać, iż w realiach przedmiotowej sprawy nie ujawniły się żadne okoliczności z katalogu przyczyn określonych w art. 172 kpc skutkujące wstrzymaniem wykonania orzeczenia. W szczególności przedmiotowe orzeczenie zostało wydane przy zachowaniu wymagań, o których mowa w art. 339 § 1 i n. kpc.

Trzeba też podnieść, iż w niniejszej sprawie nie zaistniały przesłanki z katalogu przyczyn wskazanych w przepisie art. 346 § 1 kpc skutkujące zawieszeniem rygoru natychmiastowej wykonalności.

Ponadto powołane przez pozwanego w sprzeciwie fakty i dowody nie są tego typu, które uzasadniałyby podstawę do przyjęcia, że w momencie wyrokowania zaistniała okoliczność, o której mowa art. 339 § 2 kpc, tj. że przytoczone przez powoda okoliczności budziły uzasadnione wątpliwości. Treść zarzutów podniesionych w sprzeciwie może bowiem wywoływać wątpliwości co do zasadności wyroku zaocznego dopiero, gdy konfrontacja twierdzeń pozwanego z całokształtem okoliczności sprawy pozwala na stwierdzenie wątpliwości co do zasadności wyroku zaocznego.

W związku z powyższym, na podstawie art. 168 § 1 kpc i art. 169 § 1 – 5 kpc oraz art. 171 kpc i art. 172 kpc oraz na podstawie art. 344 § 3 kpc, należało orzec jak w sentencji postanowienia.

sędzia Michał Włodarek