Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lipca 2023r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: sędzia Michał Włodarek

Protokolant: Anna Dulas

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 lipca 2023r.

sprawy z powództwa M. O. (PESEL (...))

przeciwko pozwanemu (...) R. O. z/s w K. (NIP (...))

o nakazanie

nakazuje pozwanemu (...) R. O. z/s w K. ażeby usunął na własny koszt, instalację w postaci konstrukcji reklamy świetlnej o wymiarach 3,84 m x 5,12 m zainstalowaną na ścianie budynku położonym w K. przy ul. (...), w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku,

zasądza od pozwanego (...) R. O. z/s w K. na rzecz powoda M. O. kwotę 4.367,00zł (cztery tysiące trzysta sześćdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600,00zł (trzy tysiące sześćset złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości w stosunku rocznym odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia Michał Włodarek

Sygn. akt I C 577/23

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2023r. powód M. O. skierował do tut. Sądu w stosunku do pozwanego (...) R. O. z/s w K. żądanie nakazania usunięcia na koszt pozwanego instalacji w postaci konstrukcji reklamy świetlnej o wymiarach 3,84 m x 5,12 m zainstalowanej na ścianie budynku w K. przy ul. (...), w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku, a ponadto żądanie zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że strony łączyła umowa najmu z dnia 1 lutego 2017r. o nr 01/02/2017, na mocy której pozwany zainstalował konstrukcję reklamy świetlnej o wymiarach 3,84 m x 5,12 m na ścianie budynku położonego w K. przy ulicy (...). Budynek stanowi współwłasność powoda. Po zakończeniu umowy najmu pozwany zobowiązał się zgodnie z § 9 kontraktu do przywrócenia powierzchni ściany powołanego budynku do stanu w jakim go przejął.

Pismem z dnia 19 listopada 2000r. powód wypowiedział pozwanemu wskazaną umowę najmu z zachowaniem okresu wypowiedzenia oraz wezwał pozwanego do usunięcia instalacji. Pozwany nie zareagował w żaden sposób na powołane wezwanie.

Pismem z dnia 26 stycznia 2023 powód ponownie wezwał pozwanego do usunięcia opisanej instalacji reklamowej pod rygorem wystąpienia na drogę postępowania sądowego. Pozwany ponownie nie zareagował w żaden sposób na skierowane do niego żądanie.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) R. O. z/s w K. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenia od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu tego kwalifikowanego pisma procesowego pozwany podniósł, iż nie powinien być adresatem pozwu, gdyż jak informował powoda telebim został sprzedany, a jego przedsiębiorstwo nie jest już jego właścicielem.

Pomimo wszystko pozwany deklarował powodowi wolę pomocy w usunięciu spornej konstrukcji, przy czym powód do chwili obecnej nie dokonał żadnych czynności, które umożliwiałyby zdemontowanie reklamy świetlnej z należącego do niego budynku.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

Powód M. O. jest współwłaścicielem nieruchomości budynkowej położonej w K. przy ul. (...).

( kopia testamentu k. 35, kopia postanowienia k. 36, 41, 42, odpis skrócony KW k. 43-44)

W dniu 1 lutego 2017r. powód M. O. zawarł z pozwanym (...) R. O. z/s w K. umowę najmu nr (...).

Na podstawie tego kontraktu wynajmujący oddał najemcy do odpłatnego używania część ściany budynku położonego przy ul. (...) w K. w celu zainstalowania na niej przez najemcę konstrukcji reklamy świetlnej o wymiarach 3,84 m x 5,12 m.

Strony ustaliły wysokość miesięcznego czynszu na kwotę 250,00zł.

Umowa została zawarta na okres 12 miesięcy. Okres wypowiedzenia umowy ustalono na 30 dni.

Strony przewidziały, że po zakończeniu umowy najmu zwrot powierzchni przez najemcę wynajmującemu nastąpi w formie protokołu zdawczo – odbiorczego.

Najemca, po zakończeniu stosunku najmu, został zobowiązany do przywrócenia powierzchni budynku do stanu w jakim go przejął.

W dniu 19 listopada 2020r. powód skierował w stosunku do pozwanego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu wraz z wezwaniem do usunięcia instalacji zakreślając dla pozwanego termin 30 dni.

Pozwany nie zareagował na powyższe wezwanie.

Kolejne zobowiązanie zostało przekazane pozwanemu w dniu 26 stycznia 2023r., które również nie spotkało się z żadną jego reakcją.

( umowa najmu k. 8-9, wypowiedzenie umowy k. 10-10v, wezwanie do usunięcia instalacji reklamowej k. 11-11v, wydruk korespondencji sms k. 20, zdjęcia k. 30)

Za wiarygodne należało uznać zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty zgromadzone w postępowaniu, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Powództwo jako zasadne podlegało uwzględnieniu w całości.

Na wstępie należy wskazać, iż po stronie pozwanego istnieje atrybut legitymacji procesowej biernej.

Pozew jest pismem procesowym, które zawiera powództwo, tj. skierowany do sądu wniosek o udzielenie sądowej ochrony prawnej dokładnie określonemu żądaniu, uzasadnionemu i skonkretyzowanemu przytoczonymi okolicznościami faktycznymi. Żądanie pozwu jest tzw. roszczeniem formalnym (procesowym), którego treścią jest twierdzenie powoda o przysługującym mu i podlegającym ochronie prawnomaterialnym interesie.

Legitymacja procesowa wskazuje kwalifikację materialną podmiotów prowadzących spór, w tym znaczeniu, że powód jest uprawniony do występowania z żądaniem udzielenia mu ochrony prawnej w stosunku do pozwanego, a ten zobowiązany do określonego zachowania się.

W niniejszym postępowaniu powód wykazał, że spełnia materialnoprawną przesłankę procesu, która decyduje o dopuszczalności badania i ustalania prawdziwości jego twierdzeń, że wymieniony w powództwie stosunek prawny istnieje i co jest jego przedmiotem.

W przedmiotowym postępowaniu istnieje możliwość określenia, że w procesie występują w charakterze stron te podmioty, które są jednocześnie podmiotami stosunku prawnego będącego przedmiotem procesu.

Powoda oraz pozwanego wiązała ważna i skuteczna umowa najmu w rozumieniu art. 659 i n. kc.

Najem jest tego rodzaju stosunkiem zobowiązaniowym, mocą którego jedna jej strona udostępnia korzystanie z jej rzeczy drugiej stronie, przy czym konieczną cechą najmu jest jego odpłatność.

W wyniku umowy najmu najemca staje się posiadaczem zależnym rzeczy oddanej mu przez wynajmującego. Jego posiadanie wyraża się faktycznym władztwem nad rzeczą oraz wolą sprawowania władztwa dla siebie w ramach stosunku zależności wynikającego z umowy (art. 336 kc in fine).

Strony w ramach istniejącego kontraktu uzgodniły elementy przedmiotowo i podmiotowe istotne oraz w sposób jednoznaczny i indywidualny określiły prawa i obowiązki podmiotów zobowiązań.

Kontrakt został zawarty w formie pisemnej i miał charakter terminowy.

Stosownie do treści art. 675 § 1 kc po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym; jednakże nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania.

Przepis art. 675 § 3 kc w zw. z art. 694 kc ustanawia domniemanie, że rzecz była wydana najemcy w stanie dobrym i przydatnym do umówionego użytku.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, iż po zakończeniu umowy najmu na pozwanym spoczywa jego własny obowiązek obligacyjny stanowiący efekt łączącej wcześniej strony umowy najmu, którego rezultatem musi być powrót przedmiotu najmu do wynajmującego.

W ramach tego obowiązku pozwany – wypełniając zobowiązanie kontraktowe – powinien także podjąć wszelkie działania, które doprowadzą do zwrotu przedmiotu najmu wynajmującemu.

Jak już wskazano obowiązek zwrotu rzeczy oddanej po zakończeniu umowy najmu znajduje oparcie w treści art. 675 § 1 kc.

Powództwo o wydanie rzeczy po zakończeniu najmu może być wytoczone przez stronę umowy (najemcę), który nawet nie musi być właścicielem rzeczy, przeciwko drugiej stronie umowy wynajmującemu (korzystającemu), który z kolei nie musi wykonywać faktycznego władztwa nad rzeczą.

Roszczenie to pozostaje w swoistym zbiegu z roszczeniem windykacyjnym z art. 222 § 1 kc.

Istotne jest zatem ustalenie sposobu rozumienia faktycznego władztwa nad rzeczą i czy takie władztwo nad rzeczą pozwany wykonuje.

Pozwany podał, że wydał przedmiot najmu innemu podmiotowi, nie wykazując natomiast, jaki charakter prawny miało to przekazanie i wskazał, że przedmiot najmu nie znajduje się w jego fizycznym władaniu.

Nie oznacza to jednak, że pozwany nie wykonuje faktycznego władztwa nad rzeczą. Rzecz stanowiąca przedmiot najmu została bowiem przekazana osobie trzeciej bez żadnego tytułu prawnego. Wyrazem władztwa faktycznego pozwanego nad przedmiotem najmu jest to, że wydał on rzeczy osobie trzeciej bez podstawy prawnej, choć miał możliwość wydania tych rzeczy powodowi. Tylko i wyłącznie od pozwanego bowiem zależy, czy odbierze przedmioty najmu od osoby trzeciej, której zostały one bez podstawy prawnej przekazane.

Nawet gdyby pozwanego łączył ze wskazaną osobą trzecią jakikolwiek stosunek zobowiązaniowy lub rzeczowy, choć pozwany tego w żaden sposób nie wykazał, winien on go zakończyć i wydać przedmioty najmu właścicielowi – powodowi jako wynajmującemu.

Pozwany w ramach zarzutu, że nie włada on rzeczą podniósł, że nie jest jej posiadaczem. Zarzut ten jest nieuprawniony. Przekazanie przedmiotów najmu bez podstawy prawnej osobie trzeciej nie sprawia, że staje się ona wyłącznym posiadaczem. Posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny) – por. art. 336 kc.

Wskutek przekazania przedmiotu najmu bez podstawy prawnej podmiot ten pozostaje dzierżycielem rzeczy, tj. faktycznie włada on przedmiotami najmu za kogo innego, tj. za pozwanego – por. art. 338 kc.

Nie oznacza to jednak w żaden sposób, że wykonuje on pełne faktyczne władztwo nad rzeczą, które to władztwo wskutek przekazania przedmiotów najmu utracił pozwany.

Pełne faktyczne władztwo nad rzeczą sprawuje więc nadal pozwany.

Obowiązkiem pozwanego, który podniósł zarzut braku legitymacji biernej i braku tytułu prawnego do przedmiotu najmu było przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzi żądanie (art. 187 § 1 pkt 2 kpc) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 kpc i art. 6 kc), czemu nie sprostał. Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc., art. 3 kpc, art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s.apel w Białymstoku z dnia 28sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

Wobec powyższego Sąd uwzględnił w całości żądanie powództwa w zakresie zgłoszonego roszczenia i nakazał pozwanemu ażby usunął na własny koszt, instalację w postaci konstrukcji reklamy świetlnej o wymiarach 3,84 m x 5,12 m zainstalowaną na ścianie budynku położonym w K. przy ul. (...), w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 i 3 kpc i art. 100 kpc oraz na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2018.265 – t.j. ze zm.) oraz w oparciu o treść art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2023.1144 – t.j. ze zm.) i art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2022.2142 – t.j.. ze zm.).

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.

sędzia Michał Włodarek