Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2024r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: sędzia Michał Włodarek

Protokolant: Anna Dulas

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2024r. w K.

sprawy z powództwa D. Ś. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...).pl (...) z/s w K. (NIP (...))

przeciwko pozwanemu Towarzystwu (...) S.A. z/s w W. (KRS (...))

o zapłatę

1.  oddala powództwo w całości,

2.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu tytułem zwrotu części nieuiszczonych wydatków od powoda D. Ś. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...).pl (...) z/s w K. kwotę 1.226,00zł (jeden tysiąc dwieście dwadzieścia sześć złotych 00/100),

3.  zasądza od powoda D. Ś. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...).pl (...) z/s w K. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z/s w W. kwotę 917,00zł (dziewięćset siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości w stosunku rocznym odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia Michał Włodarek

Sygn. akt I C 406/24

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2023r. powód D. Ś. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...).pl (...) z/s w K. skierował do tut. Sądu w stosunku do pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z/s w W. żądanie zasądzenia kwoty 1.560,20zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 16 listopada 2021r. do dnia zapłaty, a ponadto żądanie zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 16 października 2020r. uległ uszkodzeniu pojazd m – ki A. (...) o nr rej. (...) należący do poszkodowanych P. G. (1) i K. G., a przyznana poszkodowanym przez pozwane Towarzystwo (...) w wyniku przeprowadzonego postępowania szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej Ubezpieczyciela sprawcy szkody z tytułu odpowiedzialności cywilnej kwota z tytułu zwrotu kosztów holowania i przechowania uszkodzonego auta w łącznej wysokości 990,00zł brutto nie rekompensuje rzeczywiście poniesionych wydatków. Ponadto pozwany odmówił powodowi wypłaty jakiejkolwiek kwoty z tytułu zwrotu wydatków dezynfekcji pojazdu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się wirusa (...)2.

Wierzytelność z tytułu zwrotu wydatków za holowanie oraz przechowanie pojazdu i dalszych wydatków związanych z likwidacją szkody była przedmiotem cesji.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 16 stycznia 2024r. w sprawie o sygn. akt (...) uwzględniono w całości roszczenia powództwa i rozstrzygnięto o kosztach postępowania.

Pozwany Towarzystwo (...) S.A. z/s w W. wniósł sprzeciw od przywołanego wyżej orzeczenia.

Pozwany zaskarżył nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu tego pisma procesowego pozwany podniósł, iż niezasadne jest w części, tj. ponad przyznaną kwotę roszczenie powoda, co do zwrotu kosztów z tytułu holowania i przechowania uszkodzonego pojazdu oraz dalszych wydatków, w szczególności z tytułu dezynfekcji pojazdu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się wirusa (...)2.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko procesowe w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

Powód D. Ś. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...).pl (...) z/s w K..

Przedmiotem działalności tego przedsiębiorstwa jest m.in. wynajem samochodów osobowych oraz holowanie, przechowywanie – parking pojazdów po zdarzeniach komunikacyjnych.

Poszkodowany P. G. (1) jest właścicielem samochodu osobowego m – ki A. (...) o nr rej. (...).

W dniu 16 października 2020r. doszło do zdarzenia drogowego na skutek którego nastąpiło uszkodzenie w/w pojazdu.

Stan niebezpieczeństwa w ruchu wytworzyła kierująca innym pojazdem.

W następstwie zdarzenia szkodowego w pojeździe m – ki A. (...) o nr rej. (...) uległy uszkodzeniu tylny zderzak, klapa bagażnika, wnęka koła zapasowego, a ponadto pękła obudowa tylnej lampa.

Powód zaofiarował poszkodowanemu P. G. (1) pomoc w zgłoszeniu szkody i reprezentowania go w postępowaniu likwidacyjnym.

Pojazd m – ki A. (...) o nr rej. (...) był po wypadku zdatny do dalszej jazdy i z uwagi na charakter i zakres uszkodzeń nie wymagał stosownego zabezpieczenia do transportu oraz odholowania z miejsca wypadku i przetransportowania do siedziby przedsiębiorstwa powoda.

Poszkodowany po wypadku nie wydawał powodowi polecenie przetransportowania jego samochodu i przejechał samodzielnie pojazdem m – ki A. (...) o nr rej. (...) z miejsca zdarzenia, tj. z ul. (...) w K. do siedziby przedsiębiorstwa powoda na ul. (...) w K.

(...) po wypadku z uwagi na zakres i charakter uszkodzeń nie wymagało również poddania go badaniu technicznemu.

W okresie trwania postępowania likwidacyjnego, do czasu ustalenia szkody w pojeździe, uszkodzone auto było przechowywane na terenie przedsiębiorstwa powoda, a następnie miało być odholowane stamtąd do miejscowości S..

W tym czasie poszkodowany K. G. dysponował możliwością przechowania pojazdu m – ki A. (...) o nr rej. (...) na terenie należącej do niego posesji, gdzie zwyczajowo przetrzymywał auto. Rodzaj, charakter i rozmiar szkód pokolizyjnych w samochodzie poszkodowanego nie czyniło niebezpiecznym pozostawienie po wypadku uszkodzonego pojazdu na nieruchomości poszkodowanego, stan pojazdu nie powodował również żadnego ryzyka dla użytkowników posesji, z pojazdu nie wyciekały płyny eksploatacyjne.

W związku ze zdarzeniem i uszkodzeniem pojazdu m – ki A. (...) o nr rej. (...) poszkodowany P. G. (1) zawarł w dniu 16 października 2020r. z powodem D. Ś. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...).pl (...) z/s w K. umowę najmu pojazdu zastępczego m – ki F. (...) o nr rej. (...).

( umowa najmu pojazdu k.17-18, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 52, historia pojazdu k. 63-64, zeznania świadka P. G. (1) k. 183-183v 00:02:46-00:18:04)

Koszt usług holowania i transportu, w tym załadunku i rozładunku oraz pozostałych należności, przechowania pojazdu, a także dezynfekcji pojazdu wyniósł łącznie 2.550,20zł brutto.

Powyższe zostało potwierdzone fakturą Vat nr (...) z dnia 1 listopada 2021r. na łączną kwotę 6.730,20zł brutto z terminem płatności do dnia 15 listopada 2021r.

( faktura k. 19, zezwolenie k. 20, cennik świadczonych usług k. 21-26, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 52, opinia biegłego k. 80-115, 138-158)

Sprawca szkody posiadał zawartą z pozwanym Towarzystwem (...) S.A. z/s w W. umowę odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów.

Powód dokonał zgłoszenia u pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z/s w W. zaistnienia zdarzenia drogowego i powstania szkody w pojeździe w celu przeprowadzenia postępowania szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej z tytułu odpowiedzialności cywilnej.

Postępowanie szkodowe zostało zarejestrowane pod nr (...) (...)

Decyzją z dnia 18 listopada 2021r. pozwany przyznał powodowi łączną kwotę odszkodowania w wysokości 5.170,00zł brutto, w tym kwotę 600,00zł brutto z tytułu holowania (2 x 300,00zł) i kwotę 390,00zł brutto z tytułu parkowania pojazdu odmawiając pokrycia dalszych należności, w tym wydatków poniesionych z tytułu dezynfekcji pojazdu.

( decyzja k. 27, 31, odwołanie k. 28-30, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 52, wycena naprawy k. 66-68)

Wierzytelność z tytułu roszczeń pieniężnych zwrotu kosztów z tytułu holowania, transportu i przechowania uszkodzonego pojazdu oraz innych związanych z likwidacją szkody jako skutków zdarzenia szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej z tytułu umowy odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów była przedmiotem cesji pomiędzy poszkodowanymi P. G. (2) i K. G. a powodem D. Ś. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...).pl (...) z/s w K..

( umowa cesji wierzytelności k. 14, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 52, zeznania świadka P. G. (1) k. 183-183v 00:02:46-00:18:04)

Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom świadka P. G. (1) w części, tj. w zakresie jego wypowiedzi, iż zlecił powodowi przetransportowanie jego samochodu z siedziby przedsiębiorstwa powoda do miejscowości S. w celu wykonania jego naprawy albowiem z opinii biegłego wynika, iż w tej miejscowości nie mieści się żaden zakład naprawczy mechaniki pojazdowej czy lakierniczy.

Sąd uznał za przydatną do ustalenia stanu faktycznego opinię sporządzoną przez biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych i wyceny wartości pojazdów albowiem jest ona pełna, jasna, zrozumiała, wyczerpująca i kompleksowa oraz wewnętrznie spójna. Biegły w opinii udzielił odpowiedzi na wszystkie postawione w tezie dowodowej pytania, sformułowania zawarte w treści opinii pozwalają na zrozumienie wyrażonych w nich ocen i poglądów oraz sposobu dochodzenia do nich, a ponadto biegły przedstawił metodę badawczą i materiał badawczy, na którym się oparł. Wnioski końcowe opinii są zwięzłe i precyzyjne, a ponadto wnioski opinii są logiczne i znajdują oparcie w przeprowadzonych przez biegłego badaniach i nie budzą zastrzeżeń, co do ich trafności w porównaniu z podanym w opinii materiałem badawczym.

Ponadto biegły w sposób fachowy i rzeczowy ustosunkował się do wszystkich zarzutów skierowanych w stosunku do opinii wypowiadając się szczegółowo w obszarze każdego zastrzeżenia odwołując się przy tym do dokumentarnego materiału dowodowego oraz reguł postępowania przy sporządzaniu takiego typu operatów.

W szczególności biegły zakwestionował zasadność poniesienia w następstwie wypadku komunikacyjnego kosztów holowania pojazdu na dystansie ul. (...) – ul. (...) w K., przetransportowanie pojazdu do miejscowości S., gdzie nie mieści się żaden zakład naprawczy mechaniki pojazdowej, czy lakierniczy, a ponadto konieczność i celowość przewiezienia pojazdu do stacji diagnostycznej celem wykonania badań technicznych auta, a także brak wykazania, co składało się na usługę dezynfekcji pojazdu i znaczne zawyżenie zastosowanych przez powoda stawek.

Sąd odmówił wiarygodności dokumentom dyspozycji usunięcia własności ( k. 15, 16), a ponadto dokumentowi zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu ( k. 65) albowiem w świetle depozycji świadka P. G. (1) i treści opinii biegłego należy uznać, iż nie odzwierciedlają one rzeczywistych zdarzeń faktycznych w zakresie określonych w nich faktów, a ponadto zostały wytworzone w celu uzyskania zwrotu wydatków, które nie pozostały w związku ze szkodą.

Za wiarygodne należało uznać pozostałe zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty zgromadzone w postępowaniu albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Na podstawie art. 436 § 1 kc odpowiedzialność przewidzianą w art. 435 kc ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody.

Zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2023.2500 – t.j.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia, natomiast na podstawie art. 36 ust. 1 zd. 1 cyt. ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Świadczenie pieniężne, które wypłaca ubezpieczyciel w ramach odpowiedzialności przewidzianej przez cyt. powyżej przepisy, jest ustalane według reguł rządzących cywilnym prawem odszkodowawczym, a więc o rodzaju i wysokości świadczeń należnych od ubezpieczyciela decydują przepisy kodeksu cywilnego, zwłaszcza art. 361 – 363 kc, z tą jednak istotną różnicą, że w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wyłącznym sposobem naprawienia szkody jest odszkodowanie pieniężne – por. wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 24 lipca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 134/14, opubl. LEX nr 1498945,uchwała SN z dnia 17 listopada 2011r. w sprawie o sygn. akt III CZP 5/11, opubl. Legalis, uchwała SN z dnia 22 listopada 2013r. w sprawie o sygn. akt III CZP 76/13, opubl. Legalis.

Dla ustalenia odpowiedzialności za szkodę majątkową warunkiem koniecznym jest istnienie adekwatnego związku przyczynowego między szkodą a zdarzeniem ją wyrządzającym albowiem rolą oraz istotą związku przyczynowego jako przesłanki roszczenia o odszkodowanie jest ocena, czy doznana szkoda majątkowa może być normalnym skutkiem zdarzenia szkodzącego.

Szkoda majątkowa musi pozostawać w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem w rozumieniu art. 361 § 1 kc.

Na tle art. 361 § 1 kc odnotowania wymaga, że na gruncie tego przepisu „obojętne jest, czy ma miejsce związek przyczynowy bezpośredni, czy pośredni oraz, czy jest to związek przyczynowy złożony, wieloczłonowy, z tym, że odpowiedzialność cywilną uzasadnia jedynie taki związek przyczynowy wieloczłonowy, w którym między poszczególnymi ogniwami zachodzi normalna zależność przyczynowa, a więc każde ogniwo tego związku podlega ocenie z punktu widzenia przyczynowości adekwatnej.

Norma zawarta w przepisie art. 361 § 1 kc opiera się na założeniach teorii adekwatnego związku przyczynowego, w wersji obiektywnej, zwanego też „normalnym związkiem przyczynowym”. Teoria ta zakłada, że związek przyczynowy zachodzi tylko wtedy, gdy w grupie wszystkich przyczyn i skutków mamy do czynienia jedynie z takimi przyczynami, które normalnie powodują określone skutki. Nie wystarczy więc stwierdzić istnienie związku przyczynowego jako takiego, lecz należy stwierdzić, że chodzi o następstwa normalne (a nie niezwykłe, nadzwyczajne).

Związek przyczynowy należy pojmować jako obiektywne powiązanie ze sobą zjawiska nazwanego „przyczyną” ze zjawiskiem określonym jako „skutek”. Istnienie związku przyczynowego jako zjawiska obiektywnego determinowane jest okolicznościami faktycznymi sprawy. W pierwszej kolejności należy za pomocą testu „ conditio sine qua non” zbadać, czy określony skutek stanowi obiektywne następstwo zdarzenia, które wskazano jako jego przyczynę, to znaczy, czy oceniany skutek nastąpiłby mimo braku wskazanej przyczyny. Jeżeli odpowiedź jest negatywna, czyli badany skutek nastąpiłby również mimo nieobecności tej przyczyny należy stwierdzić, że nie występuje żaden obiektywny związek przyczynowy i nie ma potrzeby dalszego badania, czy relacje pomiędzy przyczyną a skutkiem są adekwatne w rozumieniu art. 361 § 1 kc. Pojawienie się w przebiegu kauzalnym przyczyny zewnętrznej, nie powiązanej z działaniem lub zaniechaniem podmiotu odpowiedzialnego za powstanie szkody, przesądza o braku związku przyczynowego, jeśli bez przyczyny pierwotnej szkoda i tak powstałaby. Przepis art. 361 § 1 kc wiąże jednak odpowiedzialność tylko z normalnymi następstwami zjawisk stanowiących jej podstawę. W razie pozytywnego stwierdzenia, że dany fakt był koniecznym warunkiem wystąpienia skutku, należy rozważyć, czy wspomniane powiązania można traktować jako „normalne”, tzn. typowe lub oczekiwane w zwykłej kolejności rzeczy. Typowym jest skutek jaki daje się przewidzieć w zwykłym porządku rzeczy, taki, o którym na postawie zasad doświadczenia życiowego, wiadomo, że jest charakterystyczny dla danej przyczyny jako normalny rezultat określonego zjawiska. Nie mieści się w płaszczyźnie adekwatnego związku przyczynowego skutek, który wprawdzie daje się łączyć z określonym zdarzeniem początkowym w sensie oddziaływania sprawczego, ale jest następstwem nietypowym, tj. nie występującym w kolejności zdarzeń, która charakterystyczna jest dla określonej przyczyny i przez to nie dającym się uwzględnić w ewentualnych przewidywaniach, a zarazem zależny jest w istocie od innych zdarzeń, które w zbiegu z przyczyną wyjściową jawią się jako przypadkowy zbieg okoliczności.

W przypadku badania istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy szkodą, a zdarzeniem szkodzącym, przybierającym postać zaniechania, przeprowadzenie testu conditio sine qua non polega na przeprowadzeniu oceny, według zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, z jak dużym prawdopodobieństwem ukształtowałyby się stosunki faktyczne, gdyby zostało podjęte zaniechane działanie – por. wyrok s. apel. w Lublinie z dnia 20 maja 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 968/14, opubl. LEX nr 1770850, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 8 kwietnia 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 959/14, opubl. LEX nr 1667508, wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 4 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 68/14, opubl. LEX nr 1624064, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 28 października 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 824/14, opubl. LEX nr 1554766, wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 13 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 785/13, opubl. LEX nr 1469375.

Zakres obowiązku naprawienia szkody normuje w podstawowy sposób art. 361 kc. Nakłada on – co do zasady – na zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedzialność ograniczaną normalnymi następstwami działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła oraz stratami, które poszkodowany poniósł bądź (także) korzyściami, których w wyniku wyrządzenia szkody nie uzyskano (por. art. 361 § 1 kc w zw. z art. 436 kc).

Konstatując należy stwierdzić, iż w warunkach przedmiotowej sprawy ustalony przez Sąd stan faktyczny pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że pomiędzy wydatkami, których zwrotu od pozwanego domaga się powód a szkodą powoda nie zachodzi adekwatny związek przyczynowy, który jest nie tylko przesłanką odpowiedzialności za szkodę, ale również rozstrzyga o granicach tejże odpowiedzialności, co powoduje, że powstałe wydatki nie są normalnym, typowym następstwem zdarzenia drogowego w prezentowanym przez stronę powodową układzie sytuacyjnym składającym się na zachowania osób uczestniczących i nagłego czynnika zewnętrznego zaistniałego w zdarzeniu i ich wpływu na wytworzenie i zakres powstałych skutków.

Odnosząc się zatem do roszczeń pozwu, które obejmowały żądania zwrotu wydatków związanych z transportem i przechowaniem pojazdu poszkodowanego, wykonaniem badania technicznego i dezynfekcją auta, to należy uznać je jako niezasadne i niecelowe oraz nie pozostające w związku przyczynowym z przedmiotową szkodą.

Dalej należy wskazać, iż obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 232 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc).

Dobór dowodów należy do strony, to ona powinna wskazywać wyłącznie takie, które są dopuszczalne i wiarygodne. Rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia spraw.

Przepis prawa materialnego – art. 6 kc określa na czyje ryzyko idzie nieudowodnienie określonego faktu. Z kolei art. 232 kpc stanowi procesowe narzędzie za pomocą, którego strony mogą osiągnąć skutek w postaci udowodnienia dla nich korzystnych faktów istotnych z punktu widzenia dochodzonego roszczenia w znaczeniu materialnoprawnym. Art. 6 kc zawiera normę decyzyjną, pozwalającą ocenić wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego.

Obowiązkiem powoda było przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzi roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 kpc) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 kpc i art. 6 kc), czemu powód nie sprostał. Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc, art. 3 kpc, art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

O kosztach procesu, w tym kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 – 1 ¹ i 3 kpc i art. 100 kpc i w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2023.1964 – t.j. ze zm.) oraz w oparciu o treść art. 13 ust. 1 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2024.959 – t.j. ze zm.) i art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2023.2111 – t.j.).

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.

sędzia Michał Włodarek