Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2025r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: sędzia Michał Włodarek

Protokolant: Anna Dulas

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 1 kwietnia 2025r. w K.

sprawy z powództwa spółki (...) Sp. z o.o. z/s w P. (KRS (...))

przeciwko pozwanemu Ł. P. (PESEL (...))

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Ł. P. na rzecz powódki spółki (...) Sp. z o.o. z/s w P. kwotę 325,00zł (trzysta dwadzieścia pięć złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 25 lutego 2025r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  zasądza od pozwanego Ł. P. na rzecz powódki spółki (...) Sp. z o.o. z/s w P. kwotę 111,81zł (sto jedenaście złotych 81/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości w stosunku rocznym odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty,

4.  wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

sędzia Michał Włodarek

Sygn. akt I C 275/25

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2025r. powódka spółka (...) Sp. z o.o. z/s w P. skierowała do tut. Sądu żądanie zasądzenia od pozwanego Ł. P. kwoty pieniężnej w wysokości 1.125,00zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a ponadto kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka przytoczyła okoliczności mające wskazywać na jej legitymację czynną oraz oznaczyła źródło zobowiązania, jego wysokość oraz wymagalność podając, iż dochodzone roszczenie stanowi należność wynikającą z nienależycie wykonanej przez pozwanego łączącej strony umowy o świadczenie usług edukacyjnych.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 12 lipca 2022r. pozwany Ł. P. zawarł z powódką spółką (...) Sp. z o.o. z/s w P. umowę o świadczenie usług edukacyjnych, jako słuchacz Liceum Ogólnokształcącego dla Dorosłych w K. od dnia 1 września 2022r.

W ramach łączącego strony kontraktu pozwany był zobowiązany m.in. do uczestniczenia w 50% obowiązkowych zajęć w każdym miesiącu pod rygorem uiszczenia dodatkowej opłaty w wysokości 150,00zł miesięcznie. Czesne określono na kwotę 325,00zł za semestr, płatne w ratach w ramach określonego w umowie harmonogramu.

Pozwany nie uiścił na rzecz powoda umówionej opłaty za naukę w wysokości 325,00zł.

( podanie o przyjęcie do szkoły k. 7, umowa k. 7v-10, ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 11)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części, tj. w zakresie niepokrytej przez pozwanego opłaty z tytułu czesnego za semestr nauki trwający u powoda w okresie od miesiąca września 2022r. do miesiąca lutego 2023r. w wysokości 325,00zł.

Niezasadne jest natomiast zgłoszone roszczenie, wobec jego niewykazania i nieudowodnienia w rozumieniu art. 6 kc i art. 232 kpc, w tej części, w której powód domaga się zasądzenia od pozwanego kwot z tytułu braku frekwencji za miesiące wrzesień 2022r. – styczeń 2023r. w łącznej wysokości 750,00zł (5 x 150,00zł) oraz z tytułu monitów w łącznej wysokości 50,00zł (5 x 10,00zł).

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 232 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc).

Dobór dowodów należy do strony, to ona powinna wskazywać wyłącznie takie, które są dopuszczalne i wiarygodne. Rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia spraw.

Przepis prawa materialnego – art. 6 kc określa na czyje ryzyko idzie nieudowodnienie określonego faktu. Z kolei art. 232 kpc stanowi procesowe narzędzie za pomocą, którego strony mogą osiągnąć skutek w postaci udowodnienia dla nich korzystnych faktów istotnych z punktu widzenia dochodzonego roszczenia w znaczeniu materialnoprawnym. Art. 6 kc zawiera normę decyzyjną, pozwalającą ocenić wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego.

Obowiązkiem powoda było przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzi roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 kpc) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 kpc i art. 6 kc), czemu w części nie sprostał. Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc, art. 3 kpc, art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s.apel w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

Należy wskazać, iż powód nie dostarczył żadnych dowodów, chociażby w postaci dokumentów list obecności oraz monitów i potwierdzeń ich nadania do pozwanego, które świadczyłyby o tym, że powód dokonywał sprawdzenia obecności na zajęciach, a pozwany w nich nie uczestniczył bez usprawiedliwienia w rozmiarze niższym niż 50% a ponadto, że powód wytworzył i skierował do pozwanego korespondencję stanowiącą ponaglenia.

Niezależnie od powyższego należało również ocenić postanowienia umowy stanowiące zastrzeżenie kar finansowych za brak frekwencji i ich wysokość w kontekście uznania ich za spełniające warunki klauzul abuzywnych.

Przepisy art. 385 ¹ –385 ³ kc wprowadzają zakaz stosowania niedozwolonych postanowień umownych (klauzul niedozwolonych) w obrocie konsumenckim, który sankcjonowany jest brakiem mocy wiążącej tych klauzul.

Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 kc postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, co jednak nie dotyczy postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Przez działanie wbrew dobrym obyczajom – przy kształtowaniu treści stosunku zobowiązaniowego – rozumie się wprowadzenie do umowy klauzul, które godzą w równowagę kontraktową stron takiego stosunku; z kolei rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję – na niekorzyść konsumenta praw i obowiązków stron, wynikających z umowy (por. wyrok SN z dnia 13 lipca 2005r. I CK 832/04, opubl. Legalis).

W ustalonym przez Sąd stanie faktycznym, przy uwzględnieniu wysokości zastrzeżonej w umowie kary finansowej za brak frekwencji liczonej w odstępach miesięcznych w wysokości 150,00zł w relacji do wartości czesnego płatnego za semestr w wysokości 350,00zł (42%), należy zwrócić uwagę na brak zachowania zasady proporcjonalności i uzasadnienia ekonomicznego w szczególności, że powód nie wykazał, iż pozwany nie uczestniczył w zajęciach a także, że ewentualny brak jego obecności wpłynął bezpośrednio na fakt przeprowadzenia zajęć, bądź ich odwołania i ich koszt, ewentualnie że dotyczyło to zajęć indywidualnych bądź rezerwowanych, a powód poniósł z tego tytuł szkodę i w jakiej wysokości.

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 339 § 1 i 2 kpc, orzeczono jak w sentencji wyroku.

O roszczeniu ubocznym orzeczono w oparciu o treść art. 481 § 1 i 2 - 2 ⁴ kc.

O kosztach procesu, w tym kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 – 1 ¹ i 3 kpc i art. 100 kpc oraz w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2023.1935 – t.j. ze zm.) oraz w oparciu o treść art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2024.959 – t.j. ze zm.) i art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2023.2111 – t.j.).

O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono na podstawie art. 333 § 1 pkt 3 kpc.

sędzia Michał Włodarek