Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 04-04-2018 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Porada-Łaska

Protokolant: sekretarz sądowy Sylwia Marek

po rozpoznaniu w dniu 04-04-2018 r. w Kaliszu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko K. B.

o zapłatę 1 542,04 zł

oddala powództwo.

SSR Katarzyna Porada - Łaska

Sygn. akt I C 49/18

UZASADNIENIE

W dniu 2.11.2017 r. powód (...) S.A. z siedzibą w W., wystąpił z powództwem przeciwko K. B. o zapłatę kwoty 1.542,04 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie odpowiednio od kwot:

223,23 zł – od dnia 2.11.2017 r.

100,00 zł – od dnia 2.11.2017 r.

60,00 zł – od dnia 2.11.2017 r.

500 zł - od dnia 2.11.2017 r.

628,50 zł – od dnia 2.11.2017 r.

30,31 zł – od dnia 2.11.2017 r.

do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód twierdził, że zawarł z pozwanym umowę o świadczenie usług, z której pozwany nie uregulował zobowiązań i do zapłaty pozostało 1.542,04 zł, w tym:

223,23 zł tytułem opłat abonamentowych

30,31 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od opłat abonamentowych

100 zł tytułem kary umownej za brak zwrotu sprzętu

560 zł tytułem odszkodowania w wysokości określonej w rozdziale IX regulaminu świadczenia usług

628,50 zł z tytułu odszkodowania stanowiącego ulgę pomniejszona o proporcjonalną wartość usługi za okres od dnia rozpoczęcia korzystania z usług; w tym miejscu powołano się na notę nr 9216/tpsnc/995793/1/17 z 8.04.2014 r.

Sąd Rejonowy w Lublinie wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Kaliszu.

Pozwany nie stawił się na rozprawę i nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd zważył, co następuje.

Strony zawarły w dniu 31.03.2017 r. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

W dniu 14.05.2017 r. powód wystawił notę księgową na kwotę 100 zł nr (...) podając w tytule: kara umowna za niedotrzymanie warunków umowy.

Dnia 8.04.2017 r. powód wystawił kolejną notę księgową na kwotę 628,50 zł nr (...), podając, iż jest to kara umowna za niedotrzymanie warunków promocji.

Powód jest w posiadaniu pisma z 12.04.2017 r., w którym zawarta jest informacja o rozwiązaniu umowy przed upływem okresu gwarantowanego korzystania z usług, a także o naliczeniu kary umownej.

Nadto powód wystawił fakturę nr (...) na kwotę 1 zł; w tytule dokumentu napisano: antena.

(dowód: umowa k 17-18; noty k. 20, 21, pismo z 12.04.2017 r. k. 22, faktura k. 23)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przytoczonych wyżej dowodów, których prawdziwość i wiarygodność nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest całkowicie niezasadne i podlega oddaleniu.

W postępowaniu cywilnym obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (por. wyrok SN z 17 grudnia 1996r., sygn. akt ICKU 45/96, publ. OSNC 1997/6-7/76). Fakty nie udowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych.

Jeśli chodzi o żądanie zapłaty kwoty 223,23 zł z tytułu opłat abonamentowych, to powód nie przedłożył jakichkolwiek dokumentów, w szczególności faktur, z których wynikałby obowiązek zapłaty po stronie pozwanego. Zatem w tej części powództwo jest nieudowodnione, także w zakresie odsetek skapitalizowanych od kwoty 223,23 zł w wysokości 30,31 zł.

W uzasadnieniu żądania zasądzenia kwoty 100 zł z tytułu kary umownej, sam powód podał, że pozwany pismem z 12.04.2017 r. miał być poinformowany przez powoda o rozwiązaniu umowy o świadczenie usług, wezwany do zwrotu sprzętu, a w razie braku zwrotu sprzętu, zawiadomiony o konieczności zapłaty kary umownej określonej w regulaminie. Następnie powód podał, że z uwagi na brak zwrotu sprzętu, w dniu 14.05.2017 r. wysłał do pozwanego wezwanie do zapłaty kary umownej w wysokości 100 zł.

Powyższe stanowisko nie znajduje potwierdzenia w dokumentach przedłożonych przez powoda. Bowiem powód do pozwu dołączył pismo z 31.03.2017 r. (k. 22) i wezwanie windykacyjne z 16.05.2017 r. (k. 24 v). Zatem Sąd nie tylko nie może zweryfikować twierdzenia o rozwiązaniu umowy, jak i – tym bardziej- o terminie jej rozwiązania. Co więcej, powód nie wykazał również wydania pozwanemu jakiegokolwiek sprzętu, w szczególności nie dołączono pozwu sporządzanego w przy zawieraniu tego typu umów jak przedmiotowa – protokołu odbioru sprzętu przez usługobiorcę.

W zakresie zapłaty 560 zł z tytułu odszkodowania za sprzęt (w żądaniu pozwu podano osobno kwoty 500 zł i 60 zł, jednakże z uzasadnienia wynika, iż chodzi o kwotę 560 zł), powództwo także nie zostało udowodnione. Przede wszystkim nie wykazano, iż jakikolwiek sprzęt został pozwanemu wydany – o czym była mowa powyżej. Nadto nie przedłożono żadnego dokumentu księgowego, z którego wynikałoby, iż do naliczenia tego rodzaju kary w ogóle doszło.

Powództwo jest także nieudowodnione w zakresie żądania zapłaty kwoty 628,50 zł z tytułu odszkodowania stanowiącego odpowiednik przyznanej ulgi.

Po pierwsze, żeby zweryfikować wysokość takiego odszkodowania, Sąd musiałby dysponować wiedzą o terminie rozwiązania umowy, a tego terminu powód nie wykazał. Po drugie ustalenie prawidłowości wyliczenia odszkodowania wymagałoby analizy nie tylko cennika (który został złożony) ale także dokumentów w postaci: szczegółowych warunków i warunków promocji. Tych dwóch ostatnich dokumentów powód jednak nie dołączył do pozwu.

W tym miejscu konieczne jest jeszcze podkreślenie tego, że bezczynność pozwanego nie zwalnia Sądu z obowiązku krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń pozwu. W razie nastręczających się wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda, Sąd przeprowadza z urzędu postępowanie dowodowe. Uznanie przez Sąd twierdzeń powoda za prawdziwe, nie zwalnia Sądu od obowiązku dokonania prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu, opartego na twierdzeniach, ze stanowiska prawa materialnego (por. SN z 15.09.1967 r., II CRN 175/67, OSN 1968, Nr 8-9, poz. 142, SN z 1999-03-31, I CKU 176/97, opubl.: Prokuratura i Prawo rok 1999, Nr 9, poz. 30).

Wobec tego, na podstawie art. 6 k.c., oddalono powództwo jako nieuzasadnione.

SSR Katarzyna Porada – Łaska