Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 13 października 2021 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Magdalena Berczyńska – Bruś

Protokolant: Magdalena Grzesiak

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2021 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W.

przeciwko P. K.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. na rzecz pozwanego P. K. kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś

Sygn. akt V GC 1121/20

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W. wniósł w dniu 9 września 2020r. do Sądu Rejonowego w Kaliszu pozew o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym od pozwanego P. K. kwoty 290 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 2 marca 2019r. do dnia zapłaty i kwoty 457,97 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 286,76 zł od dnia 2 marca 2019r. do dnia zapłaty. Wartość przedmiotu sporu wyniosła łącznie kwotę 1.777,47 zł.

Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych oraz kosztów postępowania powstałych w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wywołanego pozwem z dnia 12 maja 2020r.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej strony zawarły umowę o świadczenie usług transportowych, na podstawie której strona powodowa zobowiązana była do świadczenia tych usług a pozwany do zapłaty wynagrodzenia za wykonaną usługę. Pozwany zamówił zlecenie na mocy tak zawartej umowy w dniu 12 grudnia 2018r. Usługa została zrealizowana przez stronę powodową w dniu 13 grudnia 2018r. W związku z tym strona powodowa wystawiła pozwanemu w dniu 31 grudnia 2018r.fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 290 euro oraz 286,76 zł z terminem płatności na dzień 1 marca 2019r. (wymagalność roszczenia przypada na dzień 2 marca 2019r.). Ponadto strona powodowa oprócz należności wynikającej z w/w faktury dochodzi należności tytułem rekompensaty za koszty ich odzyskiwania, która to rekompensata, zgodnie z art. 10 ust.1 pkt 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (Dz.U. 2013, poz. 403 ze zm.) przysługuje wierzycielowi od dłużnika bez odrębnego wezwania od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 w/w ustawy. Stanowi ona równowartość kwoty 40 euro od każdej transakcji, gdy wartość świadczenia pieniężnego nie przekracza kwoty 5.000 zł, przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie stało się wymagalne. Tym samym dla faktury VAT nr (...) z dnia 31 grudnia 2018r. taki dzień przypadał na 30 listopada 2018r., gdzie kurs wynosił 4,2802 zł za 1 euro. Tym samym rekompensata po przeliczeniu wyniosła 171,21 zł. Pozwany nie uregulował należności z tytułu w/w faktury VAT mimo wezwania do zapłaty z dnia 21 kwietnia 2020r. Ponadto na podstawie art. 505 ³⁷ § 2 k.p.c., wobec wytoczenia powództwa przeciwko pozwanemu w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 12 maja 2020r. niniejszy pozew wywołuje skutki prawne z chwili wytoczenia tego powództwa.

Do pozwu załączono kserokopie niepodpisanej przez pozwanego faktury VAT FS (...) z 31 grudnia 2018r., wezwania do zapłaty z 20 kwietnia 2020r. oraz kopię akt sprawy Nc-e692110/20 Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie zarejestrowanej w dniu 12 maja 2020r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym, zawierających pozew, nakaz zapłaty, sprzeciw pozwanego od nakazu i postanowienie z dnia 3 sierpnia 2020r. o umorzeniu postępowania.

Zarządzeniem z dnia 17 września 2020r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Kaliszu stwierdziła brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i skierowała sprawę do rozpoznania w postępowaniu zwykłym.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa, podnosząc zarzut nieprawidłowego określenia terminu wymagalności roszczenia, a co za tym idzie błędnego naliczenia odsetek ustawowych oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew wskazano, strony ustaliły wszystkie istotne warunki zlecenia, a powód podczas podpisania zlecenia zaakceptował (...). Powód wykonał zlecenie prawidłowo, warunkiem zapłaty faktury w terminie 60 dni było przesłanie dokumentów biorących udział w transporcie wraz z fakturą VAT. Powód przesłał do pozwanego tylko fakturę VAT bez wymaganego kompletu dokumentów, co automatycznie skutkowało wydłużeniem terminu płatności o kolejne 60 dni. Powód w dniu 31 grudnia 2018r. wystawił pozwanemu fakturę VAT (...) określając termin zapłaty na dzień 2 marca 2019r. Prawidłowo termin płatności powinien być określony na dzień 2 maja 2019r. i od tego terminu powód ma prawo domagać się zasądzenia odsetek.

W piśmie procesowym z dnia 27 listopada 2020r. pełnomocnik powoda podtrzymał stanowisko zawarte w pozwie i wskazał, że przedstawiony przez pozwanego zarzut braku dostarczenia przez stronę powodową dokumentacji wymaganej zleceniem jest całkowicie bezpodstawny. Powód załączył do pisma dokument w postaci potwierdzenia nadania przesyłki poleconej do pozwanego z dnia 8 stycznia 2019r. wraz z wydrukiem z portalu (...) który to dokument wyraźnie wskazuje datę nadania przesyłki poleconej przez stronę powodową od pozwanego w dniu 8 stycznia 2019r. Przesyłka ta została odebrana przez pozwanego w dniu 11 stycznia 2019r. Wszelkie okoliczności związane z nadaniem przesyłki i jej zawartości, a tym samym nadaniem niezbędnej dokumentacji winny zostać ustalone w drodze przesłuchania stron. Powód zmodyfikował wskazaną w uzasadnieniu pozwu wymagalność powstałego roszczenia z dotychczas wskazywanej daty 2 marca 2019r. na dzień 13 marca 2019r., z uwagi na doręczenie dokumentów w dniu 11 stycznia 2019r. Ponadto podniósł, że pozwany nie dokonał zapłaty za świadczoną usługę. Do pisma załączono dowód nadania korespondencji do pozwanego w dniu 8 stycznia 2019r. i potwierdzenie jej doręczenia w dniu 11 stycznia 2019r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Do zawarcia umowy stron doszło na Giełdzie (...) w dniu transportu lub dzień przed. Załadunek odbył się we Francji w dniu 12 grudnia 2018r., a w dniu 13 grudnia 2018r. rozładunek na terenie Niemiec. Termin Płatności ustalono na 60 dni i miał on być liczony od daty doręczenia faktury oraz pozostałych dokumentów, w tym listu przewozowego CMR. Nie było żadnych reklamacji odnośnie wykonanego przewozu, nie było żadnych uwag. Przewóz został wykonany prawidłowo. Jedyny problem był z dokonaniem zapłaty przez pozwanego. Były próby kontaktu z pozwanym, jednakże bezskuteczne. Na skutek wezwania do zapłaty wysłanego przez firmę windykacyjną nie było żadnej reakcji ze strony pozwanego.

Dowód: zeznania powoda (00:09:52 – 00:18:02 minuta rozprawy z dnia

13.10.2021r., k.78v akt)

W dniu 13 grudnia 2018r. powód wystawił wobec pozwanego fakturę VAT FS (...) z tytułu usługi transportowej, zlecenie (...) z dnia 12.12.2018r. Relacja FR/DE, fracht 290 euro, na kwotę 290 euro netto i 286,76 zł VAT, płatną w terminie 60 dni do 1 marca 2019r.

Dowód : faktura VAT FS (...) (k. 13 akt)

Faktura VAT oraz wymagane zleceniem dokumenty zostały wysłane do pozwanego listem poleconym nadanym w dniu 8 stycznia 2019r. Przesyłka została doręczona w dniu 11 stycznia 2019r.

Dowód: dowód nadania z dnia 8.01.2019r. (k. 55 akt), śledzenie przesyłek (k. 56 akt)

zeznania powoda (00:14:29 – 00:16:24 minuta rozprawy z dnia

13.10.2021r., k.78v akt)

W dniu 20 kwietnia 2020r. pełnomocnik (...) Sp. z o.o. Sp. K. we W. w imieniu powoda wezwał pozwanego do zapłaty w terminie trzech dni kwoty 1.879,34 zł, stanowiącej sumę należność wynikającej z faktury VAT (...) w kwocie 1.533,56 zł, kwoty 174,57 zł tytułem odsetek i kwoty 171,21 zł tytułem rekompensaty pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 20.04.2020r. z dowodem nadania (k. 15-17 akt)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na postawie powołanych wyżej dokumentów, 0raz zeznań powoda.

Sąd na podstawie art. 302§ 1 k.p.c. ograniczył dowód z zeznań stron do przesłuchania powoda albowiem pozwany nie stawił się na rozprawie prawidłowo wezwany do osobistego stawiennictwa pod rygorem pominięcia dowodu z jego zeznań.

Sąd zważył, co następuje :

W niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), podpisanej w 1956r. w G. (Dz. U. Nr 49,poz.238 z 14 września 1962r.). Zgodnie z jej art. 1 ust.1 Konwencję stosuje się do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się.

Stosowanie Konwencji jest niezależne od miejsca zamieszkania bądź siedziby stron umowy oraz ich przynależności państwowej. Jedynym warunkiem zastosowania postanowień CMR jest okoliczność, że przewóz odbywa się pomiędzy miejscami znajdującymi się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się. Z załączonych do pozwu dokumentów wynika, że warunki te zostały spełnione w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 32 ust.1 lit. c Konwencji roszczenia, które mogą wyniknąć z przewozów podlegających Konwencji przedawniają się po upływie jednego roku. Jednak w przypadku złego zamiaru lub niedbalstwa, które według prawa obowiązującego sąd rozpatrujący sprawę uważane są za równoznaczne ze złym zamiarem, termin przedawnienia wynosi trzy lata. Przedawnienie biegnie począwszy od upływu trzymiesięcznego terminu od dnia zawarcia umowy przewozu. Dnia wskazanego jako wyjściowy dla biegu przedawnienia, nie wlicza się do terminu przedawnienia. Zgodnie z ust. 4 w/w artykułu roszczenie przedawnione nie może być więcej podnoszone, nawet w postaci wzajemnego powództwa lub zarzutu.

Konwencja, inaczej niż to ma miejsce w prawie polskim (art. 75 ustawy – Prawo przewozowe) nie przewiduje analogicznego do reklamacyjnego trybu dochodzenia roszczeń przysługujących przewoźnikowi wobec drugiej strony umowy. Stąd np. żądanie zapłaty przewoźnego nie zawiesza biegu terminu przedawnienia roszczeń przysługujących przewoźnikowi. Skutki przedawnienia roszczeń wynikających z Konwencji unormowane są w art. 32 ust. 4 CMR w sposób odmienny od regulacji zawartej w prawie polskim. Na gruncie CMR roszczenia przedawnione wygasają. Nie jest zatem możliwe dochodzenie roszczeń przedawnionych ani też potrącenie ich z wierzytelności drugiej strony. Należy nawet wnioskować, że jeżeli spełnione zostanie świadczenie zgodnie z treścią roszczenia wynikającego z CMR, które uległo przedawnieniu, osoba, która spełniła to świadczenie, ma prawo żądać jego zwrotu. Przyjęcie w Konwencji silniejszego skutku przedawnienia oznacza, że sąd rozstrzygający sprawę powinien uwzględnić upływ terminu z urzędu.

Bieg terminu przedawnienia powoda rozpoczął bieg począwszy od upływu trzymiesięcznego terminu od dnia zawarcia umowy przewozu. Przyjmując, że do zawarcia umowy przewozu doszło w dniu 12 grudnia 2018r., to trzymiesięczny termin, o którym mowa w przepisie upłynął w dniu 12 marca 2019r. Licząc roczny termin przedawnienia od dnia 13 marca 2019r., to upłynął on w dniu 13 marca 2020r. Tymczasem powód wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postepowaniu upominawczym dopiero w dniu 12 maja 2020r. W tym dniu roszczenie powoda już wygasło i wniesienie sprawy do Sądu nie mogło przerwać biegu przedawnienia.

Z uwagi na powyższe Sąd oddalił powództwo z uwagi na nie istnienie roszczenia powoda.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie wynikającej z art.98 k.p.c. zasady odpowiedzialności za wynik procesu i obciążył nimi w całości przegrywającego spór powoda. Kosztem, które powód ma obowiązek zwrócić pozwanemu jest wynagrodzenie jego pełnomocnika ustalone w oparciu o § 2 pkt.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 z zm.) wraz z opłatą skarbową w wysokości 17 zł od pełnomocnictwa.

sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś