Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 30 listopada 2017r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu, V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Sowa

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2017 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa: S. H.

przeciwko: H. (...) z siedzibą we W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej H. (...) z siedzibą we W. na rzecz powoda S. H. kwotę 466,84 zł (czterysta sześćdziesiąt sześć złotych 84/100 ),

2.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanej H. (...) z siedzibą we W. na rzecz powoda S. H. kwotę 2.117,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.817,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 2017/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 sierpnia 2017 r. (data wpływu) powód S. H. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą S. (...)
w O. W.. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o zasądzenie od pozwanej H. (...) z siedzibą we W. kwoty 8.348,29 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 8.179,50 zł od dnia 07 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej świadczy przedsiębiorcom m.in. usługi przewozowe. Wskazał, że pozwana zleciła mu wykonanie takiej usługi na trasie L.-M.. Powód wykonał przewóz, co znajduje potwierdzenie w dokumentach przewozowych. Z tego tytułu wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...) z dnia 02 marca 2017 r. Mimo upływu terminu płatności oraz wezwania do zapłaty pozwana nie uregulowała należności za wykonane usługi.

Nadto powód domagał się w pozwie zapłaty kwoty 168,79 zł tytułem równowartości 40 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 ustawy
o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 22 sierpnia 2017 r. wydanym
w sprawie o sygn. akt V GNc 3486/17 Sąd Rejonowy w Kaliszu V Wydział Gospodarczy uwzględnił roszczenie powoda.

Z przedmiotowym rozstrzygnięciem nie zgodziła się pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika i w dniu 11 września 2017 r. (data wpływu) skutecznie złożyła sprzeciw, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu sprzeciwu podniosła, iż zlecenia usługi dokonała osoba do tego nieuprawniona. Wskazała, że powód nie przedłożył dokumentów potwierdzających zawarcie umowy przez umocowany do tego podmiot. Podniosła także, iż na podstawie wystawionej przez powoda faktury VAT nie sposób ustalić, iż strony łączyła umowa określonej treści, ani tego czy i w jakim zakresie umowa ta została zrealizowana. Zaś wobec braku wykazania zasadności roszczenia wynikającego ze spornej faktury całkowicie bezzasadnym jest obciążanie pozwanej kosztami odzyskiwania tej należności.

W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 11 października 2017 r. (data wpływu) powód ograniczył powództwo o kwotę 8.179,50 zł wskazując, że pozwana w dniu 24 sierpnia 2017 r. dokonała zapłaty tej sumy bezpośrednio na jego rachunek bankowy. Uiszczona kwota została zaliczona przez powoda na poczet należności głównej. W pozostałym zakresie powód podtrzymał żądanie pozwu. Wniósł o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kwoty 298,05 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych od należności uregulowanej przez pozwaną oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1.800,00 zł oraz kwoty 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa. W piśmie procesowym z dnia 13 października 2017 r. (data wpływu) powód doprecyzował stanowisko wskazując, że wnosi
o zasądzenie od pozwanej kwoty 466,84 zł, na którą składają się: kwota 168,79 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności i kwoty 298,05 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych od należności uregulowanej przez pozwaną. Nadto zażądał zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1.800,00 zł oraz kwoty 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny.

Strony prowadzą działalność gospodarczą, zaś dochodzone roszczenie pozostaje w związku z tą działalnością.

(bezsporne).

Na podstawie ustnej umowy przewozu powód trzykrotnie wykonał na rzecz pozwanej przewóz alkoholu etylowego dwoma cysternami na trasie L.-M..

Za wykonany przewóz powód wystawił w dniu 02 marca 2017 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 8.179,50 zł brutto. Termin płatności został określony na dzień 06 kwietnia 2017 r. Pozwana nie uregulowała należności w terminie zakreślonym w fakturze VAT. Pismem
z dnia 12 czerwca 2017 r. powód wezwał ją do zapłaty kwoty 8.179,50 zł wraz z odsetkami
w terminie 3 dni od daty otrzymania wezwania, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postepowania sądowego. Wezwanie doręczono pozwanej w dniu 19 czerwca 2017 r.

(dowód: faktura VAT k. 17, załącznik do faktury k. 18, dokumenty przewozowe k. 19-21, korespondencja mailowa k. 22, wezwanie do zapłaty k. 24, dowód nadania i doręczenia przesyłki pocztowej k. 25).

Dnia 24 sierpnia 2017 r. pozwana przelała na rachunek bankowy powoda kwotę 8.179,50 zł.
W szczegółach płatności podała (...) tj. numer spornej faktury.

(dowód: polecenie przelewu k. 52).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych dokumentów, których wiarygodność i rzetelność sporządzenia nie budziła jego wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony (art. 230 kpc).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie powód dochodził od pozwanej zapłaty za wykonaną usługę transportową. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zakwestionowała łączącą strony umowę wskazując, że powód nie wykazał, by została ona zawarta przez upoważniony do tego podmiot pozwanej spółki. Zakwestionowała roszczenie również co do wysokości.

Dnia 24 sierpnia 2017 r. pozwana przelała na rachunek bankowy powoda kwotę 8.179,50 zł, zaś w szczegółach płatności podała (...). Jest to faktura będąca przedmiotem sporu. Dokonując zapłaty należności głównej pozwana wprost uznała roszczenie powoda wynikające ze spornej faktury VAT.

W piśmie procesowym z dnia 12 października 2017 r. powód cofnął pozew co do kwoty należności głównej w wysokości 8.179,50 zł. Z uwagi na to, że cofnięcie pozwu nastąpiło na skutek zaspokojenia roszczenia powoda w tej części Sąd nie dopatrzył się podstaw do uznania tej czynności za niedopuszczalną w świetle regulacji art. 203§4 kpc. W konsekwencji skutecznego cofnięcia pozwu na podstawie art. 355 §1 kpc umorzono postępowanie co do uiszczonej przez pozwaną kwoty, tj. 8.179,50 zł (pkt 2 sentencji wyroku).

Uwzględnieniu natomiast podlegało żądanie powoda zasądzenia odsetek od kwoty 8.179,50 zł za okres od daty wymagalności roszczenia, tj. od dnia 07 kwietnia 2017 r. do dnia faktycznej zapłaty, tj. 28 sierpnia 2017 r. Pozwana nie zakwestionowała daty wymagalności faktury,
a ponieważ bezsprzecznie zapłata nastąpiła po upływie terminu wskazanego w fakturze, to powodowi należały się ustawowe odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych, o czym na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 684) Sąd orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o terminach zapłaty
w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 684) w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2016 r. wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, równowartość kwoty 40 euro przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, stanowiącej rekompensatę za koszty odzyskiwania należności, przy czym wierzyciel nie jest zobligowany do wykazania poniesienia w tej wysokości wydatków.

Na podstawie ustalonego stanu faktycznego Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie powód przedkładając fakturę VAT, której otrzymanie nie było przez pozwaną kwestionowane, wykazał że należy mu się zwrot kwoty stanowiącej równowartość 40 euro według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski w dniu 31 marca 2017 r. Dlatego też zasądził tą kwotę zgodnie z żądaniem pozwu w wysokości 168,79 zł (pkt 1 sentencji wyroku).

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98§1 i 2 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 300,00 zł obliczona zgodnie z art. 28 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (Dz.U. tj. z 2016 r., poz. 623 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 1.800,00 zł obliczone zgodnie z §6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) oraz kwota 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 09 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 86, poz. 960 ze zm.).

Należy podnieść, że co do zasady strona cofająca pozew jest uznawana za przegrywającą sprawę, co rodzi obowiązek zwrotu przez nią kosztów procesu poniesionych przez przeciwnika. Odstępstwem od tej zasady jest jedynie sytuacja w której cofnięcie pozwu następuje na skutek zaspokojenia, w toku sprawy, roszczenia powoda, jeżeli wystąpienie z pozwem było niezbędne do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony. Taka sytuacja miała zaś miejsce
w przedmiotowej sprawie.

Pozwana przegrała proces w całości, musiała więc w całości ponieść jego koszty. Dlatego też Sąd zasądził od niej na rzecz powoda kwotę 2.117,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3 sentencji wyroku).

SSR Katarzyna Górna-Szuława