Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kaliszu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2019r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Włodarek

Protokolant: sekr. sąd. Anna Dulas

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lutego 2019r.

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z/s w G. (KRS (...))

przeciwko pozwanemu S. F. (NIP (...))

o zapłatę

oddala powództwo w całości.

Sygn. akt I C 3140/17

UZASADNIENIE

W dniu 20 czerwca 2017r. powód (...) Sp. z o.o. z/s w G. skierował do elektronicznego postępowania upominawczego żądanie zasądzenia od pozwanego S. F. kwoty pieniężnej w wysokości 341,43zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 czerwca 2017r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż w dniu 18 marca 2010r. strony w ramach prowadzonych działalności gospodarczych zawarły umowę nr (...) o sprzedaży stronie pozwanej energii elektrycznej.

Powód sprzedał i dostarczył powodowi umówioną energię elektryczną i na tą okoliczność wystawił dokumenty księgowe, w tym dokumenty korygujące, natomiast pozwany nie uiścił należnej zapłaty.

W postępowaniu o sygn. akt Nc – e (...) stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty.

W odpowiedzi na pozew pozwany S. F. wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Pozwany oświadczył, iż uregulował wszelkie należności kontraktowe na rzecz powoda i uzyskał w tym zakresie potwierdzenie powoda.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

Pozwany S. F. prowadził do dnia 19 stycznia 2016. działalność gospodarczą pod firmą (...) S. F. z/s w K..

( inf. GUS k. 18, 83-84, inf. (...) k. 19, 81-82, zaświadczenie k. 24, potwierdzenie zgłoszenia rejestracyjnego podatnika podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego k. 25, zaświadczenie o nadaniu nr REGON k. 26)

W dniu 18 marca 2010r. pozwany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł z powodem (...) Sp. z o.o. z/s w G. ( uprzednio (...) Sp. z o.o. z/s w G. ) umowę sprzedaży energii elektrycznej nr (...).

( umowa sprzedaży energii elektrycznej k. 21-23, OWU k. 88-93)

W dniu 29 czerwca 2011r. (...) Sp. z o.o. z/s w G. wystawił fakturę VAT nr (...) dot. rozliczenia sprzedaży za (...), na kwotę 334,52zł, z terminem płatności na dzień 22 lipca 2011r.

W dniu 5 listopada 2015r. powód (...) Sp. z o.o. z/s w G. wystawił fakturę korygującą VAT nr (...) do faktury VAT nr (...) z dnia 29 czerwca 2011r. dot. rozliczenia sprzedaży za okres 28.04.2011 – 28.06.2011, na kwotę – 15,34zł, gdzie jako przyczynę korekty wskazał zmianę rozliczenia wynikającą z aktualnie pozyskanych danych odczytowych i pomiarowych.

W dniu 31 grudnia 2015r. powód (...) Sp. z o.o. z/s w G. wystawił notę odsetkową nr (...) dot. faktur nr (...) na kwotę 16,89zł z terminem płatności do dnia 21 stycznia 2016r.

W dniu 20 czerwca 2016r. (...) Sp. z o.o. z/s w G. wystawił fakturę korygującą VAT nr (...) do faktury VAT nr (...) z dnia 5 listopada 2015r. dot. rozliczenia sprzedaży za okres 28.04.2011 – 28.06.2011, na kwotę 445,67zł, gdzie jako przyczynę korekty wskazał zmianę rozliczenia wynikającą z aktualnie pozyskanych danych odczytowych i pomiarowych, z terminem płatności do dnia 11 lipca 2016r.

W dniu 10 maja 2017r. powód skierował do pozwanego ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty na łączną kwotę 321,34zł.

( korespondencja k. 27, faktura k. 28, 29, 30, 31, wezwanie do zapłaty k. 32)

Powód w dniu 25 listopada 2015r. dokonał na rzecz powoda wpłat pieniężnych w wysokości 323,22zł i 330,00zł.

Powód przyjął powyższe kwoty pieniężne i dokonał ich zaksięgowania na poczet należności z dokumentów nr (...) i (...).

( dowody wpłat k. 54, 57a-57b, wydruk k. 67-69)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Powództwo podlega oddaleniu w całości.

Powoda i pozwanego wiązała ważna i skuteczna umowa sprzedaży i o świadczenie usług przesyłania energii elektrycznej w rozumieniu przepisów art. 5 i n. ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 prawo energetyczne (Dz. U. 2018.755 – j.t. ze zm.) oraz art. 535 i n. kc.

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 232 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc).

Dobór dowodów należy do strony, to ona powinna wskazywać wyłącznie takie, które są dopuszczalne i wiarygodne. Rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia spraw.

Przepis prawa materialnego – art. 6 kc określa na czyje ryzyko idzie nieudowodnienie określonego faktu. Z kolei art. 232 kpc stanowi procesowe narzędzie za pomocą, którego strony mogą osiągnąć skutek w postaci udowodnienia dla nich korzystnych faktów istotnych z punktu widzenia dochodzonego roszczenia w znaczeniu materialnoprawnym. Art. 6 kc zawiera normę decyzyjną, pozwalającą ocenić wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego.

Obowiązkiem powoda było przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzi roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 kpc) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 kpc i art. 6 kc), czemu nie sprostał. Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc., art. 3 kpc, art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s.apel w Białymstoku z dnia 28sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

Przepis art. 245 kpc przesądza, że dokument prywatny stanowi dowód tego, iż osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Funkcja tego przepisu polega na określeniu mocy dowodowej dokumentu prywatnego. Nie dotyczy on zaś tego, jak należy kwalifikować dokument prywatny ze względu na jego treść i tego, jak należy wykładać zawarte w nim oświadczenia.

Formalna moc dowodowa dokumentu prywatnego nie rozciąga się na okoliczności towarzyszące złożeniu oświadczenia, nie przesądza ona sama przez się o mocy materialnej dokumentu (kwestii jego ważności, skuteczności, a także zgodności z prawdą oświadczeń w nich zawartych).

Faktury same przez się nie są źródłem stosunku zobowiązaniowego.

Faktura może spełniać różne funkcje na płaszczyźnie cywilnoprawnej (wezwanie do zapłaty, pokwitowanie), jest także powszechnie akceptowana jako jeden z dowodów, w oparciu o który sąd może przy uwzględnieniu innych dowodów ustalić treść stosunku prawnego łączącego strony. Jednakże błędnym jest pogląd, że sama faktura generuje stosunek prawny i obowiązek świadczenia. Ten obowiązek zawsze musi wynikać z określonego stosunku prawnego, który jest źródłem praw i obowiązków jego stron.

Niewątpliwie faktura, jako dokument rozliczeniowy zawiera oświadczenie podmiotu, który ją wystawił. Co do zasady to wystawca faktury ponosi ciężar wykazania, że ujęta w niej wierzytelność istnieje i jest wymagalna.

Mimo, że z przepisów prawa podatkowego wynika, pod rygorem konsekwencji karnych, obowiązek odzwierciedlenia w fakturze przez podatnika zobowiązanego do jej wystawienia, rzeczywistego zdarzenia gospodarczego, z którym właściwe przepisy podatkowe wiążą obowiązek zapłaty określonego podatku, to do dokumentu tego nie ma zastosowanie domniemanie prawdziwości danych zawartych w fakturze. Faktura jest dokumentem prywatnym, a nie dokumentem urzędowym. Nie ma wobec niej zastosowania przepis art. 244 § 1 kpc. Również przepisy prawa podatkowego nie zawierają szczególnych uregulowań nadającym fakturom szczególną moc dowodową. Wobec tego do faktury ma zastosowanie jedynie domniemanie przewidziane w art. 245 kpc - por. wyrok SN z dnia 27 lipca 2018r. w sprawie o sygn. akt V CSK 372/17, opubl. Legalis, wyrok SN z dnia 14 czerwca 2017r. w sprawie o sygn. akt IV CSK 475/16, opubl. Legalis, wyrok SN z dnia 26 marca 2015r. w sprawie o sygn. akt V CSK 312/14, opubl. Legalis.

Wobec szczupłości dostarczonych przez stronę powodową dowodów, w szczególności brak dołączenia dokumentów źródłowych, które mogą świadczyć o podstawie faktycznej lub prawnej dokonania po upływie 5 lat od daty powstania obowiązku zapłaty korekty w zakresie ilości zużytej energii elektrycznej i kosztów jej dostarczenia i oparcie dochodzonego roszczenia jedynie o dokumenty faktur daje asumpt do uznania, iż przytoczone okoliczności budzą uzasadnione wątpliwości, w szczególności w zakresie istnienia zobowiązania, jego wysokości i wymagalności w tym w zakresie należności głównej i ubocznych oraz podstawy faktycznej i prawnej żądania (por. art. 471 kc i art. 361 § 1 i 2 kc, 353 kc i art. 354 § 1 kc).

Niezależnie od powyższego, mając na względzie pierwotną datę powstania roszczenia, tj. 2011r. i datę korekty dokumentu finansowego, tj. 2016r. oraz treść art. 5 i n. ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 prawo energetyczne (Dz. U. 2018.755 – j.t. ze zm.) oraz art. 535 i n. kc zw. z art. 117 - 118 kc należy stwierdzić, iż wierzytelność powoda jest przedawniona.

Przepisy o przedawnieniu mają charakter stabilizujący stosunki prawne i gwarantują ich pewność, dopuszczenie bowiem możliwości realizowania roszczeń bez jakiegokolwiek ograniczenia w czasie prowadziłoby do sytuacji, w której strony pozostawałyby przez dziesiątki lat w niepewności co do swej sytuacji prawnej (por. wyrok. s. apel. w Katowicach z dnia 14 lutego 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1007/12, opubl. LEX nr 1289406).

Terminem przedawnienia jest taki termin, który ogranicza pod względem czasowym dochodzenie roszczenia majątkowego, a skutkiem jego bezskutecznego upływu nie jest wygaśnięcie roszczenia, lecz niemożność jego dochodzenia (por. wyrok s. apel. w Warszawie z dnia 13 września 2012r. w sprawie o sygn. akt I ACa 120/12, opubl. LEX nr 1281086).

Przedawnieniu uległy również należności odsetkowe – por. uchwała SN w składzie 7 sędziów z dnia 26 stycznia 2005r. w sprawie o sygn. akt III CZP 42/04, opubl. OSNC 2005/9/149, wyrok SN z dnia 17 lutego 2005r. w sprawie o sygn. akt IV CK 579/04, opubl. LEX nr 176005, wyrok SN z dnia 29 kwietnia 2005r. w sprawie o sygn. akt V CK 50/05, opubl. LEX nr 511028).

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.